ဆူး

အပိုင်း ၁၆

မိငယ်..

ဖေဖေ..

မွေးကာစ ကလေးငယ်..

တက်ကြွလန်းဆန်းမှုဆိုတာကို သူ ရှာလို့မတွေ့တော့။ ရယ်ရ၊ ပြုံးရမှာကို စိတ်မပါတော့။ တဖြညး်ဖြည်းနှင့် လေးလံသည်ထက် ပိုမိုလေးလံလာသော ပခုံးထက်မှ ရေသန့်ဗူးကို နေရာပြင်ရင်း ခြံဂိတ်ဝမှ ခေါင်းလောင်းခလုတ်ကို ဖိနှိပ်လိုက်သည်။

မိုးရေများကြားမှ ထီးတစ်ချောင်းနှင့် ပြေးထွက်လာသော ပူစူးမကို သူ တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့ကိုတွေ့တော့ အံ့သြသလို မျက်လုံးပြူးကြည့်နေသည်မှာ အရင်အခေါက်များက အတိုင်းပါ။ ဒါပေမယ့် သူနှင့်ရွယ်တူလောက်သာဖြစ်မည့် ပူစူးမကို စနောက်ချင်စိတ် ဒီမိုးယံမှာမရှိတော့။

"ရေလာပို့တာ။"

"အင်း။ အင်း။ နင့်ကို မမ စောင့်နေတာ။"

သူမလက်ထဲရှိ သော့တွဲမှ ခြံတံခါးသော့ကို အလောတကြီးရှာပြီး ဖွင့်လိုက်သည်။ ဒီမိုးယံ ခြံထဲသို့လှမ်းဝင်လိုက်သည်နှင့် အိမ်တံခါးဝမှာ အရိပ်တစ်ခုကို မြင်လိုက်ရသည်။

မမ..

အနီရောင်နှင့် အဖြူရောင်အစင်းများရောသော လက်ရှည်အကျီင်္နှင့် ဘောင်းဘီရှည်အနီရောင်ကို ဝတ်ထားသည်။ လက်ရှည်ဆိုပေမယ့် လက်ကောက်ဝတ်အထိမဟုတ်။ လည်ဝိုက်ကလေးနှင့် လက်ဖျံတစ်ဝက်လောက်သာရှိသည့် ဒီဇိုင်းဆန်းဆန်း အကျီင်္မျိုးလေးဖြစ်သည်။ ဘောင်းဘီရှည်သည်လည်း ကိုယ်ကြပ်မဟုတ်။ ကားကား စွင့်စွင့်လေးဖြစ်ကာ အရပ်ရှည်ပြီး ကိုယ်ခန္ဓာလှသော သူမနှင့် လိုက်ဖက်လွန်းသည်။

"မနက်ကတည်းက မျှော်နေတာ။"

တောက်ပသောမျက်လုံးများနှင့် ချိုသောအပြုံးကပါ မမ၏အလှကို ကူညီပေးထားသည်။ မမ၏ အပြုံးသည် အချိန်တိုင်းလိုလိုမှာပင် အတွေးများစွာနှင့် ပူလောင်နေတတ်သောသူ့ကို အေးချမ်းသွားအောင် ကူညီပေးနိုင်ပါသည်။ သူနှင့် မမတို့ ခင်မင်ရင်းနှီးနေပြီဖြစ်သည်။ မိခင်ဆုံးပြီးတော့ သူ လုပ်ငန်းခွင်ကို ချက်ချင်းပြန်မဝင်ဖြစ်ခဲ့။ ဒါပေမယ့် ရေပြန်ပို့သည်နှင့် လင်းလက်ဆိုသည့် ရင်းနှီးနေသောအမည်ကို သူရေပို့ရမည့် စာရင်းစာအုပ်မှာ ပြန်တွေ့ခဲ့ရသည်။ အေးချမ်းပြီး သူ့အပေါ် ကောင်းလွန်းသည့် မမ၏ မေတ္တာစေတနာတွေကို သူ အသိအမှတ်မပြုဘဲ မနေနိုင်ခဲ့။