AVARE

DEĞİŞİM

Anıl, alarmın sesiyle beraber bir Pazartesi sabahına uyanmış ve birkaç dakika telefonuyla uğraşınca hala uykulu olduğunu fark ederek okula gitmeyi reddetmişti.

Yatakta sayılamayacak kez dönendikten sonra aslında uykulu olmadığını ve okula gitmemek için bahane aradığını idrak edebilmişti. Okula gitmek istemiyordu çünkü öğrencilerin sekiz yüz küsür nüfuslu bir okulda popüler olmak için kırk takla atmasından, öğretmenlerin kibirli bir ifadeyle ders anlatmasından ve konuşacak konuları bir türlü tükenmeyenlerin uğultularıyla tüm dersleri sabote etmesinden sıkılmıştı.

İnsanlar ve dünya ona sıkıcı gelmeye başlamıştı, çevresindeki her şeyin aynı olması artık sinirine dokunuyordu. Her gün aynaya baktığında aynı yüzü görmek istemiyordu mesela, televizyon şovları bile çoğunlukla aynıydı ona göre. Aynı hikayenin farklı kişilerce düzenlenmesinden oluşuyordu. Bir şeyleri değiştirebilir miydi? Sanmıyordu, hatta yıllardır, Tanrı ve onun kuralları bile aynıydı. O bile değişmiyordu. Sonra aniden bunu düşündüğü için kendini günahkar hissetti. Annesi dinine bağlı bir Müslümandı. Bu dediğini duysa muhtemelen onu azarlardı, ama çoğu konuda annesi ve Tanrı'yla aynı fikirde değildi. Yine de, Tanrı'yı kızdırmaktan da korkuyordu, düşüncelerini bir kenara bırakarak yatağından kalktı ve yalpalayarak banyoya ilerledi.

Aynada kendini görünce içinde aynı his uyandı, yüzü nasıl bu kadar istikrarlı olabilirdi? Yıllardır hiçbir değişiklik yoktu. Estetik açıdan kendinden nefret ettiğinden değildi bu yakınmaları, sadece içinde bulunduğu hayatı yaşamaktan sıkılmıştı işte. Aslında beklediği değişim görünüşünde değil de, günlük yaşamındaydı. Bir yerden başlayacaksa da buradan başlamalıydı belki, yüzünden. Aynaya bakmaya devam etti, doğrudan gözlerinin içine, hareketsizce durdu ve kendine baktı. Ne kadar zaman geçmişti bilmiyordu ama aynaya baktıkça içinde bulunduğu gerçeklikten kopmaya başlamıştı, bu yansımadaki gerçekten o muydu? Baktığı yeri algılayabilen gözlerinin içine bakmaya devam etti, göz bebeğinin etrafını saran tel tel yapıyı ve o tellerin renk renk ayrılışını sorguladı. İki çift et parçası nasıl bu kadar işlevsel olabilirdi? Biraz daha bakarsa kendini kaybedecek gibi hissetti.

Kafasını iki yana sallayarak düşüncelerinden oluşturduğu bulutu yıktı adeta, içindeki açıklanamayacak o garip hisle birlikte tedirgin olmuştu. Az önce delirdiğini sanmıştı resmen. Kendine gelmek için yüzüne çarptığı bir avuç soğuk suyla odak noktası tamamen sapmıştı.

Artık sadece bir an önce kahvaltı yapmak istiyordu. Aynı yalpak adımlarla mutfağa girdi bu sefer. Buzdolabını açarak bakındı ve hemen geri kapattı, göz gezdirdiği bile söyleyenemezdi. Daha sonra tezgahın üstündeki kapaklı dolaptan aldığı kakaolu gevreği dikkatsizce kaseye boşalttı, etrafa saçılan gevrekler pek umrunda olmamıştı. Buzdolabını tekrar açarak sütü aldı ve tezgahta bıraktığı dağınıklığı es geçip, yemek masasına oturdu. Kuru kuru bir şeyler yemeyi sevmiyordu, o yüzden televizyon kumandasını aldı ve vakit kaybetmeden haber kanalını açtı. Sahte televizyon şovlarının yanı sıra, en azından gerçekliği yansıtan haberler vardı. Kakaolu gevreğini kaşığı yardımıyla sütle harmanlarken, gözünü televizyondan ayırmıyordu.

"Ah Anıl, yine aynısını yapmışsın! Kaç defa söyleyeceğim sana dağınıklığını toplaman konusunda dikkatli olman gerektiğini? Hem, okul saatin çoktan geçmemiş mi?" Bu duruma çoktan alışmıştı. Okulu ilk kez asışı ve etrafı ilk kez dağıtışı değildi, annesi ona hep söylenirdi. "Karnım ağrıyor, okula gitmeyeceğim." dedi, annesinin diğer sözlerini ıskalayarak. "Belli." dedi, annesi iğneleyici bir ses tonuyla. Karnının ağrıdığını söylerken rol yapma ihtiyacı bile duymamıştı çünkü. Annesi, Anıl'ın arkasını toparladıktan sonra kendisine bir kase gevrek alarak masaya oturdu. Şimdi ikisi haberleri izlemeye başlamıştı, annesi de Anıl'ın bu durumuna aşinaydı. Ses etmeden ayak uydurdu.