In Between Stitches

kabanata ◽️▪ 05

"Tinatanong niya kasi ako, Doktora. I just told him na may naghahanap kay Rafii at...." huminto siya at nilayo ang mga tingin sa amin. "mukhang hindi sila mabuting tao."

Pigil hininga akong napapikit ng aking mga mata. Clinching my fingers would help me to stay.

"You're here to help us," I smile to him regardless of what we've wiped against each other.

Hinawakan ko ang kanyang kamay, napatingin siya roon.

"I want you to act as my patient in front of them, Henrick. I have my driver to blast the emergency ambulance and keep him away from them," I look into his eyes.

Nakikita ko ang pananabik sa kanyang mga mata. I would not ask him what made him feeble.

"Hindi ko kayang dungisan aking propesyon," malulutong salita ang nagpatianod sa hangin at mistulang mga bato na pinupukol ako. Henrick smirks, he doesn't want my idea.

"I may sound unprofessional, pero inuusig ako ng aking conscience if hindi ko gagawin 'to," pamimilit kong sabi sa kanya.

He lowers his shoulder which give me the difficulty in convincing him.

"Even without the consent, you know what's the right move, Henrick. He needs us." Humawak ako sa kanyang magkabilang braso. Umigting ang kan'yang panga at dinaplisan ng mga tingin ang aking mga hawak.

"Running away is an end in itself and will never lead you safely," sinusumbatan niya ako.

Hinahabol ko ang aking inis, hindi p'wedeng manaig ito: dahil makakasira ng plano kung bibitiw ako ng hindi magandang salita.

Nilayo ko ang aking sarili, mahinang sinabayan ng pag-hinga ang aking tindig. Mas lalo ako naging matibay na huwag sukuan si Henrick.

Kailangan lang ng kaunting oras, timpi at talas ng mga salita.

"Alam mo, hindi naging mabuti sa'kin ang nakaraan. Kaya ngayon, ginagawa ko 'to because I've seen how my mother struggle; how she stops herself from chasing and; how she melts into blood. Paulit-ulit akong pinapatay 'pag binabalikan ko ang araw na 'yon," tuyong-tuyo ang aking mga dila buhat sa pagkakapilit na makuha siya.

Truth be hurt, I couldn't embrace the peace without accepting the light-years away now that I'm living without my parents. Kapag binabalikan ko 'yon, bumabagal ang paglipas ng panahon. Ika nga, a watched pot never boils.

"Pagkatapos nito, magiging maayos ang lahat?" nagtatakang tanong niya.

Tumango ako, ibig kong lumundag at yakapin siya ng mahigpit.

"Basta after nito, balik tayo roon sa general store, papakainin mo ko ng funeral rolls and cheesecake sandwich," natatawang pagsagot niya, ngunit mabilisan niyang binura at pinalitan ng ngisi.

Una akong pumasok sa loob, kagaya ko, hindi rin nabubura sa kani-kanilang mukha ang pag-aalala kay Rafii. Bumontot sa akin sina Henrick at Lilac, naririnig ang kanilang paghinga ng malalim, they would expect that this would be a hard task for them.

"Henrick," mahinahon kong pagtawag sa kanya.

"Doktora," siya.

Dahan-dahan siyang humarap sa'kin, hindi niya inaalis ang kan'yang mga paningin kay Rafii. As if he's scrutinizing him kung talagang nakakaawa 'to.

"Hindi mo nasabi na.... may kagwapohan pala 'tong pasyente mo," natatawa niyang sabi.

Sinamaan ko siya tingin. He straightens. "Mukhang mahihirapan akong pantayan ang mga tindig niya, Doktora," he added.

"You're not going to copy him, all you need to do is...." I smile to him when he started to listen and make an outline out of his weird imaginations.