The Last Quarantine (Published Under LIB)

Season 2: Episode 19

"We fucking need to leave!" Kuya Nero yelled. But Ate Athena is not ready to leave her big sister. Sa paraan ng pag-iyak at paghagulgol niya ngayon. It was really true that she is never ready on the idea of her leaving Ate Bianca.

Ngayon kasi ay sinimulan na nina Ate Bianca at Kuya Seiya iyong plano. We heard them to move the car. Until we saw lights towards the direction where we came from.

And then there was Ate Bianca's voice. She is yelling at us. Demanding us to just go. To just leave them behind. To just grab the chance of our lives because of them sacrificing for us.

"Come on, Athena. Ate Bianca is doing this for us-- for you! We should not disappoint her! We should not waste her effort just for us to stay alive tonight!" May paghingal sa boses ni Kuya Nero. Katulad ko, gusto na rin niya marahil umalis sa sitwasyon naming ito. Kasi kung hindi pa namin iyon gagawin, masasayang lang talaga ang nalalabing kamatayan nina Ate Bianca at Kuya Seiya.

"I can't!" Ate Athena voice is breaking between her sobs, "okay?!"

Nakita ko pa kung paano niya itulak si Kuya Nero. Isinalya niya pa palayo ang kamay ni Kuya Nero noong akmang hahawan siya nito sa kamay. "Hindi ko kayang iwan ang Ate ko! Hindi ko siya kayang mawala! Buong buhay kong pagsisisihan kapag namatay siya nang dahil sa akin!"

"But, babe . . ." Kuya Nero's voice is weak. He is mentally tired. He is about to give up.

I forced myself not to blink with the way how I first heard Kuya Nero to call Ate Athena with their endearment. I only look away.

"Kailangan na talaga nating umalis. Kailangan na nating mangiwan dahil iyon lang ang paraan para mabuhay. Sa pandemic na 'to we practically have no choice but to leave or be killed." He sighed, that was the moment I turned back my gaze at him, "So you choose . . . would you rather leave or be killed here? Whatever your choice is, sasamahan kita. Hindi kita iiwan."

Napakagat ako sa aking ibabang labi. Kumirot ang puso ko nang maaninag ang nagbubutil na luha mula sa mga mata ni Kuya Nero. He is up to nothing but to join Ate Athena. Even if it means joining her to face death.

Gusto ko man silang pigilan, wala ako sa posisyon. Gusto ko mang magsalita, hindi ito ang oras para doon. Kasi totoo naman, sa kondisyon namin ngayon, talo ang mahina ang loob.

Talo ang mas nagmamahal.

Talo ang hindi kayang mangiwan.

At hindi ko sila masisisi. Mahirap nga talagang iwan ang mahal mo sa buhay. Sobrang hirap malaman na nawala sila nang dahil sa 'yo. And those thoughts . . . those are going to burn on your mind until your last breath. Until you regret your choice. Kasi sa guilt na mararamdaman mo, iisipin mo na lang talagang mawala keysa makonsensya nang habang buhay.

"You are driving me a hard bargain, Nero!" Napahilamos ng mukha si Ate Athena. She sighed irritatedly as she sobs. Napapasabunot pa siya sa mahaba niyang buhok dahilan para magulo iyon.

"You have to choose now, babe. May kasama rin tayo dito, they also have a life to protect." Kuya Nero gestured his hand around Ate Cheska, Santhy and me. Nakita ko kung papaanong mag-iwas ng tingin si Ate Athena nang magtama ang aming mga mata. "Choose now, babe. Please, you have to choose now--"

"Okay!" Napapikit sa inis si Ate Bianca. I saw her swallow her emotions down. It was against her heart when she told us, "let's go. Okay, let's go now and . . . survive the night."

"Thank you, babe." Kuya Nero pulled Ate Athena for a hug. He kissed him on the forehead before turning his face at us. "Let's go now, guys. Move!"

Sa sinabi niya ay mabilis at natataranta kaming kumilos. Sila ang unang lumabas mula sa ilalim ng bus. Sinundan iyon ni Ate Cheska. Ako ang pinauna ni Santhy noong kami na lang ang natitira dito. At noong lahat kami ay nakalabas na, maingat at dahan-dahan kaming gumalaw.

Ang likod namin ay nakadikit sa pader ng tunnel. Ingat na ingat kaming makagawa ng ingay nang sa gayon ay ligtas kaming makarating sa dulo ng tunnel.

Pero,

Pero ganoon na lang ang panglalaki ng mga mata ko nang biglang . . . "What the heck?! Ew!" Napatili si Ate Cheska noong may daga ang tumakbo sa kanyang paa. She is just infront of us!

Sa nangyari ay narinig namin ang sunod-sunod na paghiyaw ng mga zombies. When I turned my gaze at them, wala na sina Kuya Seiya at Ate Bianca. Wala na silang pagkain. And I am sure, kami na ang sunod nilang target.

"Putangina, takbo!" Sigaw ni Kuya Nero.

Nanlaki ang mga mata ko. Halos mawalan ako ng hangin sa katawan nang makita ang mabilis nilang pagtakbo papunta sa amin. Iyon ang mga oras na para ba silang isang malaking tsunami. Sa dami nila, napuno nila ang kalahati ng tunnel na parang isang baha. Katulad talaga ng isang tsunami, palapit sila nang palapit sa amin para magdala ng panganib sa buhay namin.

"Venice, let's go!" Hinigit ako ni Santhy sa kamay. Before I knew it, we are running for our life.

Mabilis naming narating ang dulo ng tunnel. Mabilis kaming naghanap ng daan kung saan kami magiging ligtas pero sa taranta namin ay hindi na kami nakapag-isip nang ayos. Napatakbo kami ni Santhy sa kabilang direksyon. Nahiwalay kami kina Kuya Nero!

Pero hindi na namin iyon ininda pa. Ang mahalaga para sa amin sa mga oras na ito ay ang makalayo sa mga zombies na nagtatakbuhan papunta sa amin. Kasi katulad namin, nahati rin ang bilang nila. Ang kalahati ay tumakbo sa direksyon na tinakbuhan nina Kuya Nero. And the rest was coming for Santhy and me.

"Santhy, there!" Nangangatal akong itinuro iyong motorcycle sa daan. Nakabalandra ito sa hindi kalayuan sa amin. Bukas ang ilaw nito, isang senyales na umaandar pa ito.

"Motor? Shit, Venice! I don't fucking know how to ride a bicycle, motor pa kaya?!"

"You must be shitting on me!" I wince and then I sigh, "I'll drive! Ako na lang! Marunong ako!"

Truth was, kung hindi pa namin gagamitin iyon, kamatayan ang maari naming harapin. Iyon na lang ang huli naming chance para mabuhay. Sa papabilis na papabilis na pagtakbo ng mga zombies at sa napapagod naming katawan, natatakot akong ilang minuto lang ang pwedeng itagal ng buhay namin.

"Here, Venice! Hurry up!" Natatarantang itinayo ni Santhy iyong motorbike.

Mabilis naman ang ginawa kong paggalaw. Sinakyan ko iyong motor. Santhy hugged my waist the moment I started the engine.

"Kumapit ka!" Those are my last words before I drive the motorbike with the wind. This is for sure the fastest speed that I ever did with a motorbike.