KOYU PIRLANTA (TAMAMLANDI.)

1.Bölüm "Uyanış"

"Hafıza, mutlukları değil acıları hatırlar..."

Hikayeye başladığınız Tarih ve saat?

Aleda KESKİN

"Uyan kızım." gözlerimi açıp yanımda ağlayan anneme baktım.
Ne olduğunu anlamazken kalkmaya çalıştım ama kafamda hissettiğim ağrılarla geri uzandım.

Annem yanımda beni tutmaya çalışırken Odaya giren ablamla oraya döndük.
"Aleda!" ablam telaş içinde yanıma gelirken annem aynı şekilde ağlamaya devam ediyordu.

Nerede, nasıl olduğumu bilmeden öylece bakıyordum.

Sahi ne olmuştu bana?

"Annem, iyi misin kızım?" ne hissettiğimi bile bilmiyorken kafamı salladım.
Başımda ve belimde hissettiğim ağrılarla beraber kolumda takılı olan seruma baktım.

Üzerimde ki yorgunlukla gözlerimi kapatıp açmakla yetindim. Annem ve ablam aralarında konuşurken ben burada ne yaptığımı hatırlamaya çalışıyordum.

En son kaza yapmıştım.

Araba bana çarpmıştı!
Evet, evet hatırlıyordum.
Bu yüzden mi burada yatıyordum?

Kapı açıldığında odanın içinde ki kasvetli koku bir anda dağılmıştı.
Üzerinde beyaz önlüğü olan 40lı yaşlarına yaklaşan bir kadın içeriye girdiğinde topuklu ayakkabılarının çıkardığı sesler sanki beynime işliyordu.

Beynimde dayanılmaz bir ağrı varken gözlerimi yumdum.

"Aleda?" En son duyduğum kadın sesiyle nefes nefese gözlerimi açıp karşımda durup bana seslenen doktora baktım.
Ne zamandan beri böyle duruyordum?

Beynim uyuşmuş gibiydi, tüm vücudum ağrıyordu.

"Şimdi seni kontrol edeceğim." yanıma yaklaşıp gözlerime bakan kadından gözlerini hiç çekmedim.
Gözlerimi dokunup baktığında daha sonradan parmağını kaldırıp "Takip et canım." dedi.

Ben her dediğini yapmaya çalışırken gözlerimi parmağın gidiş yönüne doğru ilerletiyordum.
Daha sonra elini uzatıp yanında duran asistandan defteri aldığında bir şeyler karaladığını gördüm.

"Şuan nasıl hissediyorsun kendini?" sorduğu soruya nasıl cevap vereceğimi bilmezken annem ve ablam bana umutla bakıyordu.

Kurumuş Dudaklarımı ıslatıp ağzımı açtığımda derin nefes aldım öncelikle.
"Başım, başım ağrıyor." gerçeği saklamadan ve çekinmeden söylediğimde kafasını sallayarak deftere bir kaç şey daha karaladı.

"Peki en son ne oldu bana anlatır mısın?" Doktorun naif sesi beni kendime getirirken tekrardan hatırlamaya çalıştım.

Hatırlamak, ne kadar zor olabilirdi?

"B-en okula gitmek için evden çıktım." sesimi bulmak istercesine öksürdüm.

"Hı hı?" Doktor devamını dinlemek istercesine bana merakla bakarken gözlerim kenarda duran ve beni merakla dinleyen annem ve ablama kaydı.

"Ne olduğunu anlamadım bir anda araba çarptı. Sonra da buraya getirildim heralde. Değil mi?" Doktor hiç bir tepki vermeden kafasını sallayarak elimi tuttu.

Annemin gözünde ki yaş hiç durmazken benimde gözlerim doldu.
Onların ağlamasına hiç dayanamazdım.

"Doğru hatırlıyorsun canım ama maalesef o kazanın üstünden 1 yıl geçti. Yani sen en son o kazayı mı hatırlıyorsun? " kafamı doktora döndürürken gözlerimi kocaman açarak baktım.