-Evert-
Gehaast komt Carla haar kantoor uitgelopen. Ze trekt haar jas aan. "Evert, we gaan." Zegt ze. Ze klinkt als een ongeduldige moeder die haar zoon niet meekrijgt. "Waar naartoe?" Vraag ik verbaasd. "Naar het ziekenhuis. Schiet een beetje op!" Zegt ze geïrriteerd. Ze ziet er gestrest uit. Ik pak mijn jas en mijn sleutels en ik loop achter haar aan het bureau uit. We stappen in mijn auto. "Is er iets gebeurd met Fenna en Bram?" Vraag ik als we de straat uit gereden zijn. "Nee." Antwoordt ze terwijl ze uit het zijraam staart. "Wat is er dan?" Vraag ik. Ze draait haar hoofd naar mij toe. "Liselotte is gevonden. Ze leeft nog." Mijn ogen worden groot. Vol verbazing kijk ik Carla aan. Dit kan niet... Na 7 jaar is ze ineens terug? Levend? "Evert, pas op!" Ik kijk snel voor me en ik stuur ons nog net op tijd de weg weer op. Dat ging maar net goed. "Maar... hoe...?" Stamel ik. "Dat weet ik niet. Dat gaan we hopelijk zo horen." Ik rijd de parkeerplaats op en parkeer de auto. Gehaast stappen we uit en we lopen de spoedeisende hulp op. Carla loopt richting de balie en vrijwel meteen gaan de deuren voor ons open. Ik zie Fenna in de verte al op de gang staan. Ik snel op haar af en ik pak haar bij haar schouders beet. "Gaat het?" Ze knikt. "Is ze het echt?" Ze knikt nogmaals. "Ze zijn haar nu aan het onderzoeken, dus we mogen niet naar binnen." Legt ze uit. "Waar is Bram?" Vraagt Carla. "Buiten. Hij... Ik denk dat... Hij neemt het zichzelf heel erg kwalijk." Stottert Fenna. "Ik denk dat we dat allemaal doen." Antwoord ik. Fenna knikt. Er rolt een traan over haar wang. Gehaast veegt ze hem weg, in de hoop dat niemand het gezien heeft. Ik sla een arm om haar heen. "Het komt goed. Ze leeft nog. Ze is nu veilig."