Hyunjin, sonunda okulun bitmesiyle rahat bir nefes vermiş, evine gidiyordu. Kulaklığının tekini takarak en sevdiği şarkıyı açmıştı. Huzur buluyordu şarkılarda.
Evine gitmek için tenha bir sokaktan geçmesi gerekiyordu ve Hyunjin hiç bir zaman bunu sevmemişti. Bir kez neredeyse taciz ediliyordu,kimse duymamıştı yardım çığlıklarını.
O tenha sokağın başına geldiğinde,kulaklığını çıkarıp müziği kapattı. Müziği kapatmasıyla, çığlık sesini duyması bir olmuştu. Hyunjin lanet etti. Başına bela almadan eve gitmek istiyordu ama, birinin çığlığını görmezden gelecek kadar taş kalpli değildi.
Çığlıklar git gide boğuklaşmaya başlamıştı ve Hyunjin hala bulamamıştı sesin nereden geldiğini. Artık çığlıklar son bulduğunda, daha da karışmıştı kafası. Son kalan ara sokağa baktığıda,gördükleriyle beynine kan sıçradı.
Sevdiği çocuğun, iç çamaşırları hariç kıyafetleri yerlere serpilmişti. O an, Hyunjin'in gözü karardı ve ne yapacağını bilemedi. Ağlayan ve bağırmaktan sesi kısılmış çocuğun yanına ilerledi.
"Jeongin!"
Jeongin güçsüzlükle kafasını kaldırıp, Hyunjin'e baktı. Hyunjin, ağlamaktan şişmiş gözleri ve dudakları kanayan çocuğa baktı. İçi acıdı o an, kendine çekip sarılmak istedi.
"H-hyunjin b-ben"
Jeongin,zorlukla konuşmaya çalışmış ama başarısız olmuştu. Hyunjin,hızla ayağa kalkıp etrafta ki dağılmış kıyafetleri topladı ve Jeongin'e giydirdi. Yerde ki çantasını da kendi omzuna takıp, Jeongin'i kucağına aldı.
Jeongin durduramadığı ağlamasını ve hıçkırıklarını, bu sefer Hyunjin'in boynuna armağan etti.