Het voelde heerlijk om na zo'n lange tijd mijn beste vriendin nog eens te kunnen knuffelen.
We stonden in de aankomsthal van Manchester Airport. Ik had Katie vanmiddag een berichtje gestuurd dat ik haar hier zou oppikken en dat we zo samen zouden doorrijden naar Leeds, waar de jongens vandaag hun concert gaven.
Ze had er net een vlucht van iets meer dan zeven uurtjes opzitten. Ik had haar gezegd dat ze een paar dagen bij Louis en mij kon logeren, en dat aanbod had ze aanvaard.
Louis zou de eerste 2 dagen toch niet over huis komen, dus hadden we alle tijd om rustig bij te praten.
We hadden nog een autorit van anderhalf uur voor de boeg, alvorens we aan het stadion zouden aankomen. Niet lang na onze aankomst aan het stadion zouden de deuren openen, dus hadden we de tijd niet meer om ons kraampje met de outfits zelf klaar te stomen.
Daarom had Caroline Nathalie enkele uren geleden al naar Leeds gestuurd om alles klaar te zetten. Wat een teamwork!
Katie en ik liepen naar de ondergrondse parking van de luchthaven. Ik droeg haar tas.
We liepen arm in arm, zoals we dat vroeger wel vaker deden. Uit mijn ooghoek zag ik enkele flitsen gaan. Katie trok zachtjes aan mijn arm.
"Ik weet het", zuchte ik. "Trek het je niet aan, ik geraak het ook nooit gewend. Ik weet niet wat er zo speciaal is aan het feit dat de vriendin van Louis Tomlinson haar beste vriendin een arm geeft."
Katie lachtte.
"Morgen staat in de pers dus dat je lesbisch bent".
Ik gniffelde. "Vast wel."
We kwamen aan bij de auto. Max stapte uit, nam Katie's tas van me over en liet ons instappen.
Katie keek door de getinte ramen naar de enkele fans van 1D die nog probeerden een foto te nemen. We reden de parking uit en waren gauw de snelweg op.
Katie keek me aan.
"Waarom rijd je niet zelf?"
Ik haalde mijn schouders op.
"Ik dacht dat het leuker zou zijn als Max rijdt. Dan kunnen wij wat bijpraten."
"Ooh". Katie klonk alles behalve enthousiast.
"Vind je het erg?", vroeg ik haar. Ik zag hoe ze met haar vingers draaide. Ze zat met iets, zo goed kende ik haar wel.
Ze haalde haar hand door haar haren. "Gewoon wat moe, denk ik", antwoorde ze.
Wilde ze dat ik haar even met rust liet? Jetlag, ik kende het wel.
"Je bent zo veranderd, Stephanie", zei ze plots. Daar was het! Het hoge woord was eruit!
Ik schrok van die zin. Veranderd? Ik? In negatieve zin?
"Hoe bedoel je, Katie, veranderd?"
Katie draaide haar lichaam wat naar me toe.
"Sinds je met Louis samen bent, herken ik je niet meer. En ik bedoel niet dat dat aan Louis ligt. Zolang hij jou niet kwetst, vind ik hem een leuke kerel. Maar je bent zo... tja, anders geworden."
Ik wist even niet goed wat zeggen.
Katie legde haar hand op mijn arm.
"Ik zie je nog altijd graag, Steph, maar het is echt niet leuk voor me om alleen maar te weten hoe het met je gaat als ik inlog op twitter. Andere mensen weten eerder hoe het met mijn beste vriendin gaat dan ikzelf. En ik begrijp dat. We zitten met een tijdsverschil, maar dan nog...".
"Dan nog wàt?", vroeg ik haar. Ik begreep waar ze naartoe wilde, maar ik wilde de woorden uit haar mond horen.
Katie zuchtte.
"De oude Steph had samen met mij die persvoorstelling voor Emilia's Wardrobe georganiseerd. De nieuwe Steph vergat me uit te nodigen."
Daar ging het dus om. Mijn beste vriendin sinds eeuwen was kwaad op me omdat ik haar niet had uitgenodigd.
"Katie, ik...."
Katie onderbrak me.
"Stephanie, ik ben niet kwaad op je. Ik had wat anders te doen dus had ik je uitnodiging moeten afslaan. En ik heb dat hele gedoe met Kelly ook gevolgd in de media, en ik weet wat je allemaal al hebt meegemaakt de afgelopen tijd, dus ik begrijp het dat je al eens dingen over het hoofd ziet."
"Maar toch niet m'n beste vriendin, bedoel je?"
Er verscheen een glimlachje om Katie's mond.
"Ik mis je gewoon ook zo hard, Stephanie. Het is zo anders nu jij hier in Londen woont. En stiekem ben ik wel jaloers op je."
Ik trok mijn ene wenkbrauw op.
"Ja, het is best om jaloers op te zijn wanneer een wildvreemde zegt dat ze een kind verwacht van jouw liefje."
"Dat bedoel ik niet, Steph", zei Katie, en ze rolde met haar ogen.
"En ondanks wat je allemaal hebt moeten doorstaan, je hebt toch al wel serieus wat gemaakt van je leven!"
Katie's enthousiasme leek plots terug.
"Je woont in Londen, fucking Londen! Je hebt een geweldig knap vriendje, je brengt vandaag officieel je eerste kledingcollectie uit, je hebt een eigen chauffeur die je overal heen brengt, je reist de hele wereld af... En je bent beste vriendjes met Harry Styles!"
Katie likte aan haar lippen. Ze bracht me aan het lachen.
Katie's enthousiasme was àbsoluut terug!
"Wat heb jij toch met Harry?", vroeg ik haar, nadat we beiden opnieuw waren bijgekomen uit ons lachsalvo. Katie kruiste haar armen en keek me streng aan.
"Ik kan jou hetzelfde vragen, Miss Burns. Wat heb jíj met Harry?"
Ik keek haar gespeeld boos aan.
"Katie!"
"Ik meen het", zei Katie, nog steeds gespeeld streng.
"Jij en Harry, jullie komen wel verdacht goed overeen met elkaar. Moet Louis zich zorgen maken?"
Mijn mond viel open door haar vraag.
"We hebben al eens zulk een conversatie gehad, remember? Louis moet zich absoluut geen zorgen maken. Hij weet hoe het zit tussen Harry en mij. Wij gaan al wel eens samen uit en ik vind Harry een prachtkerel, maar daar blijft het bij."
Katie glimlachtte van oor tot oor.
"Ik wil ook best eens uitgaan met Harry."
Ik porde haar aan.
"Help me straks eerst om de aanval van de fans van mijn vriendjes te overleven, en dan bekijk ik eens wat ik voor je kan doen." Katie liet zich onderuit zakken en zuchtte diep.
"Katie Styles", fluisterde ze nog, alvorens ze in slaap viel. Jetlag? Jetlag.
De weg van Manchester Airport naar Leeds leek aanvankelijk korter dan ik dacht, tot we bijna aan het stadion kwamen. De directe toegang tot de parking van het stadion stond vast. Er leek geen beweging te komen in de auto's rondom ons.
Katie schikte haar haren. Ze was enkele minuten geleden pas ontwaakt uit wat ik gerust een schoonheidsslaapje zou noemen. En ze zag er meteen top uit!
Ik moest even terugdenken aan die keer dat ik samen met de jongens, uitgezonderd Zayn, uit het busje ontsnapte omdat we geen zin hadden in een file. Ik keek Katie aan.
"Wat denk je?", vroeg ik haar, en ik wees met mijn hoofd de hele rij auto's aan. "Zullen we een Liammeke doen en te voet verder gaan?"
Katie moest erom lachen. Ik had haar verteld over die keer. Een Liammeke doen, het klinkt best grappig.
"Max", zei ik, terwijl ik op z'n schouder tikte. Hij keek me aan via de achteruitkijkspiegel.
"Ja Stephanie?". Ik was opgelucht. Eindelijk noemde hij me gewoon bij mijn voornaam. Ik had hem vanaf de eerste dag al gezegd dat hij me niet steeds Juffrouw Burns hoefde te noemen, maar hij had me gezegd dat hij dit in het begin altijd deed. Hij was liever niet te familiair met de vriendinnetjes van de jongens, want dan kwetste het hem ook wanneer de relatie zou afspringen.
Dat hij me na iets meer dan een maand bij m'n voornaam aansprak betekende dus dat ik in zijn ogen best een blijvertje was? Alright!
"Ik weet dat Louis liever niet heeft dat je mij te lang alleen laat, maar ik ga dat laatste stukje écht wel te voet doen."
Ik wachte zijn reactie niet af, maar nam mijn tasje en opende het portier van de auto. Net voor ik de deur dichtsloeg achter Katie, stak ik mijn hoofd nog even binnen.
"Max? Ik zal braaf zijn!". Ik knipoogde naar hem en smeet het portier dicht.
Zou Louis dit weer aan mijn rebelse kantje toeschrijven?
Katie en ik liepen langs de auto's heen richting zij-ingang. Her en der werd mijn naam geroepen, maar daar bleef het bij. We bereikten vrij snel de ingang.
Ik bonkte keihard op de zware metalen deur. Vrijwel meteen werden we binnengelaten. Great, dacht ik, wanneer je zo wordt overbeschermd dat iedereen elke stap volgt die je zet en ze dus lang op voorhand al klaarstonden om ons binnen te laten. Was het Max? Had hij op die enkele minuten tijd Louis ingelicht?
Ik rolde met m'n ogen naar Katie en dialde ondertussen Louis' nummer.
"Baby!", klonk het enorm enthousiast aan de andere kant van de lijn. Ik moest m'n smartphone even van mijn oor verwijderen. Katie keek me bezorgd aan.
"Wat scheelt er met hem?", vroeg ze, luid genoeg dat hij het zeker zou horen. Ik moest erom lachen.
"Honey, where are you? Wij zijn op weg naar het kraampje", zei ik, en ik sloeg alweer een andere gang in. Aan het einde van deze lange gang, door een openstaande deur, kon ik de eerste kraampjes al zien. Ik rook hotdogs en suikerspinnen.
Ik wachte niet op Louis' antwoord, want ik zag Niall aan het hotdogkraampje staan en wist dus dat Louis niet ver kon zijn. Daar waren die vlindertjes opnieuw.
Ik kon het niet helpen, maar kreeg een grote glimlach op mijn gezicht. Katie merkte het ook.
"Jezus Steph, je hebt hem vanmorgen nog gezien!", rolde ze met haar ogen. Ik porde haar aan, terwijl we dichter bij de kraampjes kwamen.
"Zeg maar niets. Ik wil jou straks wel eens je cool weten te bewaren als Harry voor je neus staat. Je weet nog wel, Harry Styles?"
Katie moest er hartelijk om lachen.
"Hi, I'm Harry Styles", zei een rauwe stem plots achter ons. Katie en ik schrokken er beiden van en draaiden ons syncroon om. Katie wist dus absoluut haar cool niet te bewaren wanneer Harry plots voor haar stond.
Harry merkte dat ze wat onwennig was, en leek het best amusant te vinden. Oh Harry. Zo kende ik hem.
Harry sloeg z'n handen in elkaar achter z'n rug en draaide ter plekke op zijn hielen, als een verlegen schooljongetje dat voor het eerst zijn kleuterjuf ontmoet. Ik vond het best aandoenlijk.
Katie keek me angstig aan. Nou, dit kon ze toch best zelf oplossen?
Nu begreep ze tenminste waarom ik me nog steeds als een verliefd bakvisje gedroeg wanneer ik Louis zag of hoorde. Tomlinson en Styles, om ter verleidelijkst.
"H-Hey", zei Katie, en ze stak haar hand uit naar Harry, "ik ben Katie".
Het bleef stil. Harry bekeek haar boven zijn donkere zonnebrilglazen. Hij zette zijn zonnebril af en gaf me een zoen, zonder z'n blik van Katie af te wenden.
Hij keek haar op een manier aan die ik niet goed kon thuisbrengen. Verleidelijk, afstandelijk, intrigerend, amusant. Harry was niet geinteresseerd in een relatie met haar, dat zag ik zo. Maar was dat wel hetgene dat zij wilde? Katie hield best van korte avontuurtjes, en daar was Harry ook niet vies van.
Ik besloot de pijnlijke stilte te doorbreken.
"Hé Haz, waar is Louis?"
Harry bleef Katie aankijken met die doordringende ogen van hem.
"Hij komt eraan, achter je", zei hij, nog steeds met een rauwe stem. Die had gisteravond duidelijk te diep in het glas gekeken.
"En ik kende jouw naam nog wel... Katie", zei hij tegen Katie, nog steeds zijn blik op haar gericht. Ik was ervan overtuigd dat hij dit een hele avond kon volhouden, alleen had hij die tijd nu niet. Binnen een kwartiertje zouden de deuren van het stadion opengaan en moesten de jongens hier dus verdwijnen. Ik tikte Katie zachtjes op haar schouder. Ze schrok ervan, waardoor het oogcontact tussen haar en Harry verbroken werd.
Ik draaide me om en zag Louis naar me toekomen, druk in gesprek met Zayn.
"Harry", zei ik nog, toen ik opnieuw naar de twee bakvisjes aan mijn rechterkant keek. "Katie zegt ja". Katie werd helemaal rood. Harry schudde zijn hoofd.
"Wat was de vraag dan?"
Ik knipoogde naar Katie.
"Je wilde haar vragen om straks na het concert samen iets te gaan drinken. Katie wil graag", zei ik. Ik nam Katie's hand vast en trok haar mee in de richting van Louis en Zayn.
"Steph!", zei Katie toen ze zeker was dat Harry ons niet meer kon horen.
"Bedank mij morgenvroeg maar", zei ik.
Ik liet Katie's hand los en kuste Louis, die net voor me stond. Zayn was bij Niall aan het hotdogkraaampje gaan staan.
"Ben je er klaar voor?", vroeg Louis. Hij gaf Katie een zoen op haar wang en zette zijn handen op mijn heupen.
Ik zuchte opgelucht.
"Ja hoor. Wij gaan nu kijken of we Nathalie nog ergens mee kunnen helpen, de laatste minuten. En jullie?"
Louis trok zijn wenkbrauwen omhoog.
"Wij hebben niets met de verkoop van je ontwerpen te maken, wij zijn enkel het uithangbord". Ik rolde met m'n ogen naar hem.
"Voor het concert, bedoel ik. Binnen enkele minuten gaan de deuren open en jullie staan je hier nog gewoon vol te proppen met hotdogs! Moeten jullie niet al in de backstage zijn?"
Louis lachtte.
"Kijk nu eens even rondom je. Zo meteen is het stadion helemaal gevuld met hysterische tienermeisjes. Maar nu is het hier nog stil en rustig. Zo'n groot stadion en wij staan ons hier onder dit afdakje vol te proppen met hotdogs."
Ik begreep hem. Ik vond het best fascinerend om zien.
"Steph, ik wil je niet opjagen, maar we moeten echt door", zei Katie voorzichtig. Ach, die Katie. Ze was altijd de eerste geweest om mensen - mij in het bijzonder- op te jagen, maar wanneer één van de jongens in haar buurt waren leek ze zich gedeisd te houden.
Ik wierp nog een snelle blik op Harry. Hij was bij Niall, Zayn en Liam gaan staan en leek volledig uit spelmodus gekomen. Ik hoopte dat hij na het concert opnieuw het ja/nee-spelletje met Katie zou spelen. Ik gunde hen best een avondje plezier met elkaar.
Ik gaf Louis nog snel een zoen en liep samen met Katie verder de gang met kraampjes door. Ter hoogte van ingang D6 zag ik Nathalie staan. Ze trok net de plooien uit een t-shirt dat bovenop een hoge stapel kleren op een lange tafel lag. Ik bekeek de tafel. Het kraampje. Mijn kraampje. Mijn kraampje met de eerste ontwerpen van Emilia's Wardrobe. Katie kneep in mijn hand.
Nathalie kwam naast me staan.
"Net klaar, en ze gaan de deuren zo meteen openen. Wat vind je ervan?"
Ik kon geen woorden uitbrengen. Voor de fans die zodadelijk het stadion zouden inlopen, was dit maar één van de zovele kraampjes. Voor mij betekende het zoveel meer.
Ik nam plaats achter de tafel en keek Nathalie aan.
"Wens me succes", zei ik.
Ik hoopte zo hard dat er minstens één fan naar ons kraampje zou komen. Eén positief woordje zou me zo goed doen.
De deuren gingen open en ik hoorde een luid gegil, gevolgd door jonge meisjes die elkaar haast vertrappelden om als eerste het stadion binnen te kunnen.
Daar gaan we..