"İyiyim ben gidin artık." Üzerimdeki battaniyeyi daha da çektim ve yüzümü kapatım.
"Yeter be! İyi olduğunu söyleyip durmasana! Yanıyorsun burda!" Taehyun'un bağırmasıyla gözlerim dolmuştu.
"Bağırma şuna."
"Beom-ah, hastaneye gitmek ister misin? İlaç alır daha çabuk iyileşirsin." Soobin hafifçe battaniyeyi kaldırdığında göz göze gelmiştik.
"Yah, ağlama." Soobin'in üzgün çıkan sesiyle hızlıca elimle yüzümü kapattım ve ağlamaya başladım.
Biri bana ağlama dediğinde daha çok ağlayasım geliyordu, özellikle şu an kendimi tutabilecek kadar güce sahip değildim.
"Beom-ah." Üzerimdeki battaniyeyi çektiğinde oturur pozisyona geçtim ve ellerimi yüzümden çektim.
"Onun ağladığını ilk defa gördüm.."
"Ve benim yüzümdendi." Tekrardan akmaya başlayan göz yaşlarımla Soobin bana sıkıca sarıldı.
"Sorun yok, senin suçun değildi." Saçlarımı okşamaya başladığında gözlerimi kapattım.
"Soobin haklı, sen doğru olanı yaptın. Koskoca evli adamın ne işi var seninle." Kai'nin cümlesiyle gözlerimi açtım ve Soobinden çekildim.
"Yah!" Taehyun kai'yi dürttüğünde kai hızlıca ağzını kapattı.
Şaşkın gözlerimi Soobin'e doğru çevirdim.
"Y-yeonjun evli mi?" Soobin kai'ye kızgınca bakmayı bırakıp bana döndü ve derin bir nefes aldı.
"Öyle görünüyor fakat kimse gerçekten isteyerek evlendiklerini düşünmüyor."
"Kağıt üzerinde evliler ama." Soobin başıyla beni onayladığında gözlerimi kapattım.
Bayan Minsu yanılmıştı, bende yanılmıştım.
İkimizde çok değişmiştik ve birbirimiz hakkında hiçbir şey bilmiyorduk.
"Uyuyacağım gidin lütfen." Gözlerimi açtım ve hiçbirine bakmadan üzerimi örtüp geri yatağa uzandım.
"Şu ağzını bir kapalı tutamıyorsun ki." Yavaş yavaş uzaklaşan seslerle burnumu çektim.
Başka birini bulmuş ve evlenmişti. Beni atlatmıştı işte, geçmişte kalan tek kişi bendim.
"Anne ben gidiyorum."
"Beomgyu bekle!" Beomgyu annesini dinlemeden evden çıktığında annesi arkasından öylece baka kalmıştı.
Beomgyu'ya daha önce söylemeliydim diye düşünmeden edememişti.
Beomgyu çıktığı bahçede kimseyi göremeyince etrafına bakındı. Yeonjun'un geç kaldığını düşünmüş olmalıydı.
Beomgyu adımlarını tam karşılarındaki eve doğru ilerletti. Boyunun yettiği kadarıyla zile bastı ve beklemeye başladı. Uzun süre bekledikten sonra cevap gelmediğinde tekrardan bastı. Tekrardan bir cevap gelmediğinde bir yere gitmiş olabileceğini düşünüp bahçede beklemeye başladı.
Saatler saatler geçse de kimse gelmediğinde havanın kararmasıyla Beomgyu korkmaya başlamıştı.
"Beomgyu." Beomgyu annesinin ona seslenmesiyle ayağı kalktı.
"Anne, uzun süredir bekliyorum ama Yj hala gelmedi." Beomgyu'nun annesi yere çöktü ve aralarındaki boy farkını kapattı.
"Beomgyu-ah, Yeonjun'a karşı ne hissediyorsun?" Beomgyu annesinin sorusuyla kocaman gülümsedi.
"Beomgyu Yj'ye aşık! Sonsuza kadar onu korumak ve yanında kalmak istiyor." Beomgyu'nun annesi derin bir nefes aldı ve küçük bedenin ellerini tuttu.
"Bu doğru değil Beom, sen daha çok küçüksün."
"Ne?"
"Yeonjun gitti Beomgyu." Beomgyu annesinin cümlesiyle kaşlarını çattı.
"Nereye? Ne zaman gelecek?"
"Gelmeyecek." Beomgyu dolu gözlerle arkasındaki her zaman Yeonjun ile oturdukları bahçeye baktı.
"Sorun değil, Yj gitmez ben onu bekleyeceğim."
"Hayır beomgyu, gelmeyecek." Beomgyu yanaklarından akan göz yaşlarıyla annesin ellerini itti.
"Yeonjun bana aşık! Bana aşık olduğunu söyledi."
O günden sonra Beomgyu ne kadar uğraşsa da Yeonjun'a dair hiçbir şeye ulaşamadı. Yüzlerce numara denedi fakat hiçbiri ona çıkmadı, her gün bahçede onu bekledi ama gelmedi. Annesine yalvardı fakat annesi çoktan yeonjun'un babasının numarasını değiştirdiğini ve onu asla bulamayacağı kadar uzağa gittiğini biliyordu.
Yj gitmişti,
Bg korumasız ve yalnız kalmıştı.
"Beomgyu."
"Hey, bak bana." Yavaşça gözlerimi araladım ve karşımda duran bedene baktım.
"Oh, kim gelmiş." Yeonjun hafifçe gülümsedi ve yüzümü kapatan saçlarımı arkaya doğru yatırdı.
"Evet, ben geldim."
"Seni on yıl bekledim." Yeonjun elini yanağıma koydu ve dolu gözleriyle yanağımı okşamaya başladı.
"Özür dilerim, on yıldır sana gelmenin bir yolunu aradım." Yanağımdaki elini ittim ve sinirli gözlerle ona bakmaya başladım.
"Yalan."
"Ne?"
"Evlenmişsin, kocaman bir şirketin sahibisin. Beni unutup kendine yeni bir sayfa açtın."
"Hayır hayır, bu doğru değil-"
"Başkasına aşıksın." Yanaklarımdan akmaya başlayan göz yaşlarımla arkamı döndüm.
"Beomgyu ona aşık değilim."
"Görmeyeli çok yalancı olmuşsun."
"Yalan söylemiyorum." Yeonjun burnunu çekerek konuştuğunda gözlerimi kapattım.
"Git."
"Bana gitmemi söyleyip durma!" Yeonjun sert sesiyle bağırdığında gözlerimi açtım. Bu sırada bileğimden tutup sırt üstü yatamamı sağlamış ve hala bileğimi tutarken bana doğru yaklaşmıştı.
"Zorla da olsa o hatayı bir kere yaptım, bir daha yapmayacağım." Akmaya devam eden göz yaşlarımla gülümsedim.
"Senden nefret ediyorum." Yeonjun cümlemle gözlerini dudaklarıma indirdi.
"Yalan söyleyemiyorsun." Hızlıca kafamı kaldırdığımda aramızdaki mesafeyi oldukça azaltmıştım. Dudaklarımızın birbirine değmesi an meselesiydi. Yeonjun bu hareketimle şaşkınca gözlerini geri gözlerime çıkardı.
"Sende kendine hakim olamıyorsun." Sırıtarak söylediğim cümlemle Yeonjun yutkundu ve bileğimi bırakıp ayağı kalktı.
Kafamı geri yastığıma koydum ve onu izlemeye başladım.
"Nasıl girdin buraya?"
"Soobin'le konuştum kapının şifresini söylediler." Gözlerimi devirdim ve derin bir nefes aldım.
Onlar değil miydi uzak durmamı söyleyen?
"Sana çorba yapacağım, uyumaya devam et."
Yeonjun cevap vermeme izin vermeden odamdan çıktığında gözlerimi kapattım.
Ona engel olmaya gücüm yoktu.
Baş ucumdaki telefonun çalmasıyla gözlerimi araladım ve uzanıp telefonumu elime aldım.
"Kimsin?"
"Beni kaydetmedin mi?!"
"Soobin...kaydetmiştim kimin aradığına bakmadım."
"Oh, iyi bari. Naptın?"
"Napmış olabilirim? Neden Yeonjun'u buraya yolladınız?"
"Ah, geldi demek. Sadece yalnız kalmanı istemedik ve Yeonjun bizi aradı." Kaşlarımı çattım ve oturur pozisyona geçtim.
"Yeonjun mu aradı?"
"Evet, numaramızı bulmuş. Ev adresini söylememiz için yalvardı resmen. Bizde biraz yoklayıp söyledik."
"Yokladınız?"
"Nedenini falan sorduk işte."
"Ne dedi?"
"Hasta olduğunu bildiğini falan söyledi, nasıl anladı kim bilir. Ayrıca bugünün dünden güzel geçmesini istediğini söyledi."
"Kapatıyorum."
"Anlama-" Telefonu Soobin'in yüzüne kapattım ve olabildiğim kadar hızlı olmaya çalışıp yataktan çıktım.
Odamdan da çıkıp mutfağa girdiğimde Yeonjun telefonundan tarife bakarak çorba yapıyordu.
"Yah." Ona seslenmemle irkilerek arkasını döndü.
"Oh, neden uyumadın?"
"Cidden ona aşık değil misin?"