Nagpakabusog nalang ako pagkatapos nung nangyari kanina.
Ganito kasi ako kapag depress. Kaso lahat ng kainin ko hindi umeepekto, kahit isubo ko ng sunod sunod yung pagkain ko. Lalo lang akong naiiyak. Naaawa ako sa sarili ko. Napakatanga ko.
Hindi ko magawang pangitiin o pasayahin yung sarili ko ngayong araw. Natatakot kasi ako na baka kapag sumaya ulit ako, baka bukas mas lalong kalungkutan yung maramdaman ko.
Andito ako sa kwarto ko. Nag-iisip. Nag-iisip kung ano na ba talaga.
Hindi ko rin alam kung dapat pa ba kong maghintay, kung dapat pa ba kong umasa.
Sa totoo lang, hindi ko na talaga alam kung pano masasagot lahat ng tanong ko, hindi ko alam yung mga sagot,
Pero sa tuwing iniisip ko lahat lahat ng nangyari, may dahilan na talaga ako para sumuko.
It's funny how I can't fight for what I want, then I cry because of it.
I just wanna move away to another place, far away from all this pain and troubles.
Naramdaman kong nag vibrate yung cellphone ko. Hindi registered yung number pero sinagot ko parin dahil baka si mama to na nakitawag lang.
"Hello?"
Alam kong halata sa boses ko na umiiyak ako. Hindi ko talaga kasi mapigilang yung pagtulo nila.
Walang sumasagot sa kabilang linya. Kanina pa ko hello ng hello pero wala akong kahit anong naririnig kundi yung kalabog ng dibdib ko. Sino ba kasi to?
"H-hello? Ibababa ko na to."
Napairap nalang ako at binaba na yung tawag. Ayaw parin magrelax ng puso ko. May something dun sa tumawag na yung puso ko lang yung nakakakilala.
Pero hayaan ko na nga. Marami pa kong problema at hindi ko na daoat idagdag pa yung unknown caller na yun.
Damn! Parang pagod na pagod yung buong katawan ko. Hindi na ko papasok hanggang sa katapusan ng pasukan.
Dito nalang ako sa bahay. Hanggang sa unti-unti makalimot yung puso ko sa sakit na nararamdaman ko.
I think he already found what he was looking for, and it's not me.
And it f*cking hurts!
Maybe I'll just let time, days, weeks, months to passed by to mend my broken heart.
I love that guy so much! To the fact na hindi ko magawang magalit sa kanya, na nangingibabaw parin yung pag-unawa at nararamdaman ko sa kanya.
Masaya na ko nasta makita ko syang masaya.
Kailangan ko lang talagang tanggapin na may mga taong hindi kayang suklian yung pagmamahal natin.
Kahit nagugluhan ako, wala akong magagawa kundi mag move on.
Okay lang kahit ako yung nasasaktan kesa sya. Gusto ko lang maging masaya sya.
Naisip ko rin na baka hindi ko sya kayang pangitiin kagaya ng pag ngiti nya sa ibang babae.
Ayokong ipilit yung sarili ko sa taong ayaw naman sakin, pareho lang kaming masasaktan at mahihirapan.
I just hope na kahit hindi ako yung pinaka importanteng tao sa buhay nya, sana kapag maririnig nya yung pangalan ko, kahit papano mapangiti sya at mamiss ako. Sana hindi nya kalimutan na minsan akong dumaan sa buhay nya.
Hindi ko kayang ipangako sa sarili ko na uubusin ko lahat ng hinanakit ko ngayon. Ang hirap kasi kalimutan ng taong binigyan ka ng maraming memories.
I love him. Kaya hahayaan ko nalang sya sa gusto nya. Alam ko naman na magiging masaya sya.
Ngayon palang suko na ko. Pagod na pagod na talaga ako.
Sana lang talaga maging masaya sya.
Narealized ko ngayon na he doesn't care anymore.
And then I realized he probably never did anyway.
And the saddest part of it, he made me believe that he did.
I just hope he would fall in love with someone who can love him more than the way I love him.
Hindi na ko maghahabol pa. Hindi naman sya buto at hindi rin naman ako aso para habulin ko pa sya.
Siguro yung the best lang na nangyari sa pagkakakilala namin eh yung may natutunan ako sa kanya. Actions does speak louder than words. Maloloko ka lang talaga kapag sa salita ka lang naniwala.