ភាគទី 54
« កំហុសអតីតកាលបំផ្លាញបច្ចុប្បន្ន »
ជុងហ្គុកដើរចេញមកក្រៅបន្ទប់វិញទាំងអស់សង្ឃឹម ! កុំគឹតថាបូមីឈឺតែម្នាក់ឯងអោយសោះជុងហ្គុកក៏កំពុងតែឈឺដូចជានាងដែល ឈឺព្រោះអាណិតនាងហើយក៏ឈឺព្រោះតែនាងមិនព្រមផ្តល់ឱកាសស្តាប់គេទាល់តែសោះ ។ ជុងហ្គុកអង្គុយចុះទាំងអស់ជំហរនៅក្នុងខ្លួន ចង់និយាយអីក៏និយាយមិនចេញ បំពង់ក៎របស់គេអួលណែនខ្លាំង
" ជុងហ្គុក ! " លោកស្រីចនបារម្ភពីកូនប្រុស
" បូមី...បូមីមិនព្រមស្តាប់ខ្ញុំនោះទេ "
" ខ្ញុំខ្លាច ខ្ញុំខ្លាចខ្លាំងណាស់អ្នកម៉ាក់ " ជុងហ្គុកបង្ហាញភាពទន់ខ្សោយលែងខ្មាស់ គេអោបអ្នកម៉ាក់ហើយក៏យំខ្លាំងៗចេញមកយំអោយអស់ភាពឈឺចាប់ដែលកប់នៅក្នុងទ្រូង ។
" ទុកពេលអោយបូមីសិនទៅកូន "
" ភ្លាមៗប្អូនទទួលយកមិនបានទេណាកូន " លោកស្រីចនព្យាយាមលួងលោមទឹកចិត្តរបស់កូន ទុកពេលវេលាអោយបូមីបានសម្រួលចិត្តបន្តិចគ្រប់យ៉ាងក៏អាចនឹងប្រសើរឡើងនៅពេលបន្តិចទៀត ភ្លាមៗបាត់បង់គ្រប់យ៉ាងបែបនេះអ្នកណាក៏ទទួលយកមិនបានដែល ។
ត្រឡប់ទៅមើលបូមីដែលនៅខាងក្នុងបន្ទប់វិញ នាងយំរហូតយំដង្ហក់ស្ទើរតែដាច់ដង្ហើមស្លាប់ នៅពេលនេះនាងខ្លាចគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់ខ្លាចមនុស្សគ្រប់គ្នានៅពេលដែលបានឃើញពីសភាពមុខមាត់របស់នាង ខ្លាចកញ្ចក់ខ្លាចអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលឆ្លុះអោយនាងឃើញពីសភាពរបស់ខ្លួនឯង មនុស្សធ្លាប់តែស្អាតល្អឥតខ្សោះត្រឹមតែមួយពព្រិចភ្នែកមានស្លាកស្នាមពេញដងខ្លួនហើយនឹងផ្ទៃមុខ វាលឿនខ្លាំងពេកនាងពិតជាពិបាកទម្លាប់នឹងខ្លួនឯង ... ។
" អ្ហឹកកកអ្ហឹកកក " បូមីយំដង្ហក់នាងបែរមកមើលផ្កាដែលជុងហ្គុកបានបន្សល់ទុកអោយនាងយកវាមួយទងយកមកមើលហើយក៏បេះផ្តាច់វាមួយសន្លឹកៗចេញហើយក៏បានរាប់ស្អាតហើយនឹងអាក្រក់ ត្របកផ្កាចុងក្រោយក៏បញ្ចប់ត្រឹមពាក្យថាអាក្រក់វាក៏ធ្វើអោយបូមីស្រែកយំចេញមកខ្លាំងៗជាងមុនទៅទៀត សូម្បីតែត្របកផ្កាក៏នៅសាញថានាងមានមុខមាត់អាក្រក់ដែល តើអោយអ្នកណាមកទទួលយកនាងបានទៀតទៅសូម្បីតែជុងហ្គុកក៏ធ្លាប់រើសអើងនាងកាលពីក្មេងដែលកើតរឿងបែបនេះឡើងធ្វើអោយនាងមិនទុកចិត្តលើជុងហ្គុកសារជាថ្មី
_ ពេលយប់ !
តាំងពីបូមីដេញគេចេញមិនចង់ជួបមុខនោះមកធ្វើអោយជុងហ្គុកលែងមានអារម្មណ៍ទៅណាបន្តទៀតសូម្បីតែការងារក៏គេលែងទៅធ្វើដែល ជុងហ្គុកអង្គុយនៅមុខបន្ទប់របស់បូមីពេញមួយថ្ងៃហើយក៏តានតឹងនៅក្នុងចិត្តសម្បើមដែលនៅពេលដែលបូមីក្លាយទៅជាបែបនេះ ។ នាងស្រែកឡូឡាហាមមិនអោយអ្នកណាចូលទៅមិនលើកលែងសូម្បីតែពេទ្យចូលទៅមើលថែនាង អាហារថ្នាំជំនួសគ្រប់យ៉ាងក៏ត្រូវនាងបដិសេធទាំងអស់លទ្ធផលគឺបានត្រឹមចូលបានមាត់ទ្វារហើយក៏ត្រូវដើរចេញមកវិញ ...។
" ទៀតហើយលោក ! អ្នកនាងមិនព្រមទទួលទេ "
" ខ្ញុំអស់ជម្រើសហើយ សូម្បីតែសេរ៉ូមក៏មិនហ៊ានចូលទៅប្តូរដែល " គិលានុបដ្ឋាយិកាគ្រវីក្បាលព្រោះបូមីស្រែកឡូឡាខ្លាំងនៅពេលដែលនាងដើរចូលទៅ ។ ជុងហ្គុកក្រោកឈរឡើងហើយក៏ទទួលយកថាសអាហារដែលគិលានុបដ្ឋាយិកានោះកាន់យកមកកាន់ក្នុងដៃខ្លួនឯងរួចហើយក៏ដើរចូលទៅរកបូមី ! ស៊ូអោយនាងខឹងអោយនាងស្អប់តែមិនអាចអោយនាងបង្អត់អាហារខ្លួនឯងបានទេ ។
ក្រាកកក ! ( សំឡេងបើកទ្វារ )
" ខ្ញុំប្រាប់ហើយថាមិនត្រូវការស្អីទាំងអស់ ? "
" ស្តាប់មិនបានទេ ? " បូមីគំហកឡើងខ្លាំងៗដែលខុសពីចរិករបស់នាងពីមុនដាច់ ព្រោះចេះតែមានមនុស្សមករំខានភាពផ្ទាល់ខ្លួនរបស់នាងទើបនាងមានអារម្មណ៍មិនល្អ បូកផ្សុំនឹងសម្ពាធផ្លូវចិត្តផងក៏ធ្វើអោយនាងប្តូរចរិកជាមនុស្សផ្សេងម្នាក់បាត់ ។
" បងនឹងស្តាប់លុះត្រាតែអូនព្រមញាំអាហារសិន "
" បង្អត់ខ្លួនឯងពេញមួយថ្ងៃហើយបងបារម្ភពីអូន បងមិនយល់ទេមនុស្សអាក្រក់ដូចកាត់ក្តីអោយជាប់គុកបែបនេះហើយអូននៅតែមិនសប្បាយចិត្ត មានរឿងអីអូនក៏និយាយជាមួយបងមក កុំលាក់តែម្នាក់ឯងបែបនេះអីណាបូមី " ជុងហ្គុកហត់ហើយក៏នឿយណាយនៅក្នុងចិត្តសម្តីដែលគេនិយាយក៏ជ្រុលដម្លើងសម្លេងដាក់បូមី ។
" បងស្រែកដាក់ខ្ញុំ ? បងសាញថាខ្ញុំជាមនុស្សពិបាកហ្អេស៎ ? "
" អ្ហឹសស មិនខុសទេសូម្បីតែមនុស្សដែលអូនគឹតថាយល់ចិត្តអូនជាងគេពេលនេះគេក៏សាញធុញជាមួយអូនដែល " បូមីមិនមានអារម្មណ៍ល្អនៅពេលដែលជុងហ្គុកដម្លើងសម្លេងដាក់នាងនោះ ទើបនាងចាប់ចំណុចនេះថាគេសាញយកមកនិយាយតែម្តង ។
" មិនមេនបែបនោះទេណាបូមី "
" អូនច្រឡុំហើយ " ជុងហ្គុកព្យាយាមបកស្រាយ
" មិនច្រឡុំទេ អូនមើលដឹង "
" បងដឹងថាអូនខូចចិត្តអូនបាក់ទឹកចិត្តនៅពេលដែលសភាពរបស់អូនក្លាយទៅជាបែបនេះ អូនមិនចាំបាច់គឹតថាបងទទួលយកមិនបានទេណាបូមី ទោះជាស្បែកមុខអូនជ្រីវជ្រួញទៀត អូនគ្មានសក់ក៏បងនៅតែស្រលាញ់អូន បងស្រលាញ់អូនជាអូន ស្រលាញ់អ្វីដែលនៅខាងក្នុងរបស់អូនមិនមេនស្រលាញ់សម្បកក្រៅអូននោះទេបូមី "
ជុងហ្គុកយកចិត្តស្មោះមករៀបរាប់អោយបូមីបានស្តាប់អោយយល់ពីទឹកចិត្តរបស់គេដែលមានចំពោះនាងមិនអោយនាងគឹតអវិជ្ជមានលើគេតែម្ខាង ជុងហ្គុកថែមទាំងរៀបរាប់ទាំងទឹកភ្នែកទៀត តែបូមីក៏ប្រែទៅជាសើចទៅវិញយល់ដែលទេសម្ពាធផ្លូវចិត្តរបស់នាងធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងណាស់អ្វីក៏ស្តាប់មិនចូលត្រចៀកដែល ។
" ស្រលាញ់អញ្ចឹងរឺ ? "
" ចុះពេលមុនហេតុអីមិនស្រលាញ់ផង ? កាលជាក្មេងស្រុកស្រែក្មេងម្នាក់ដែលបងមើលងាយមករហូត ដៀលត្មិះថាជានាងខ្មៅនាងសម្រែនាងខ្មៅចង់ឡើងទ្រើង ? ហេតុអីពេលនោះមិនស្រលាញ់ផង ? បងមកចាប់អារម្មណ៍នៅពេលដែលខ្ញុំប្រែរូបរាងជាមនុស្សថ្មីធ្វើអី ? ពីមុនខ្ញុំខ្មៅអាក្រក់ហើយពេលនេះខ្ញុំមានមុខអាក្រក់មានស្បែកអាក្រក់ស្ទាបកន្លែងណាក៏គ្រឿមគ្មានចំណុចដែលស្រស់ស្អាត ផ្ទៃមុខក៏មានតែស្នាមផ្លែកាំបិទបងមិនខ្មាស់ទេហ្អេស៎ពេលដែលមានប្រពន្ធមុខខ្មោចបែបនេះ ? អតីតកាលធ្វើអោយខ្ញុំឈឺចាប់ខ្ញុំយំ ដូចច្នេះពេលនេះខ្ញុំក៏គ្មានជំនឿចិត្តលើបងដែល គឺគ្មានទេ " បូមីប្រឹងធ្វើខ្លួនឯងអោយរឹងមាំមិនអោយសម្លេងញ័រអួលដើមក៎ពេលនិយាយចេញមក ព្រោះតែអតីតកាលអាក្រក់មិនគួរអោយចងចាំមួយនោះហើយទើបបច្ចុប្បន្នពេលនេះគឺនាងមិនជឿចិត្តជុងហ្គុក ។
" បូ... បូមី "
ជុងហ្គុកទឹកភ្នែកហូរដូចជាទឹកភ្លៀងនៅពេលដែលស្តាប់បូមីនិយាយរួច ហេតុអីក៏យកអតីតកាលមកលាយឡុំ ហេតុអីក៏មិនទុកឱកាសអោយគេបកស្រាយអោយគេនិយាយផង ? អតីតកាលគេអាចខុសពិតមេនតែបច្ចុប្បន្នគេពិតជាស្រលាញ់នាងខ្លាំងណាស់ ។
" មេត្តាចេញទៅខ្ញុំត្រូវការសម្រាក "
" បូមី... "
" ចេញទៅ "
ប្រយោគខ្លីមួយនេះបូមីស្រែកខ្លាំងៗហើយក៏ស្រែកទាំងចិត្តដាច់បំផុត ជុងហ្គុកដើរដល់ផ្លូវទាល់អស់អ្វីដែលអាចកែប្រែចិត្តនាងបានគេមានតែដើរចេញតាមអ្វីដែលនាងបានស្នើរសុំ ដើរចេញទាំងឈឺចាប់បំផុត ។
=========================
អតីតកាលបំផ្លាញចំណងបច្ចុប្បន្ន 😿
ChaeMin-ឆេមីន🥀