အပိုင်း (၄၈၁)
“ ကိစ္စတွေက အခုချိန်မှာ ကွာခြားနေပြီ။”
ဘာသာပြန်သူ-Enri Thaw
ရှန်းယွီ ရဲ့ မျက်နှာ နီရဲသွားတယ်။ သူမရဲ့ စိတ် တစ်ခုလုံး မှောင်အတိကျသွားခဲ့တယ်။ သူမ စိတ်လှုပ်ရှားသင့်လား။ ဒေါသထွက်သင့်လား ဆိုတာကိုတောင် မသည်းကွဲဘူး။ ဒီ အချိန်ကို သူမ စောင့်ဆိုင်းနေခဲ့တာ အတော်ကြာပြီ။
သူ ပြန်လာပြီ။
တစ်နှစ်ကျော်ကြာပြီးတဲ့ နောက်မှာ။ နောက်ဆုံးတော့ သူ့ရဲ့ ဓားကို ပြန်လာယူခဲ့ပြီ။ ဒါပေမယ့်။ သူ ဘာလို့ ငါ့ကို လာမတွေ့တာလဲ။
လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နှစ်တုန်းက ဘာတွေ ဖြစ်ခဲံတာလဲ။ ငါ့ကို လာတွေ့ပြီးတော့ အမှန်ကို ပြောသင့်တာ မဟုတ်ဘူးလား။ ငါ့ကို ဘာလို့ လာမရှာလဲ။ ကြောက်နေလို့လား။ ဒါမှမဟုတ်ရင်။ မတွေ့ချင်လို့များလား။
“ဧကရီ။ ကြီးမြတ်သောရှ မင်းဆက် နယ်စယ်စည်းမှာ စောင့်ကြပ်ဖို့ ။ လူတွေကို ကျွန်တော် လွှတ်လိုက်ပါပြီ။ ကြီးမြတ်သောရှမင်းဆက်ကို ကျွန်တော်တို့ သတင်းပေးသင့်လား….” အေးခဲ မျောက်မင်း အကြံပြုတယ်။
“ မလိုအပ်ဘူး။” ရှန်းယွီ တစ်ချက်လေးတောင် မတွေဝေပဲ ပြန်ဖြေလိုက်သလို။ သူ့ မျက်လုံးတွေ တလက်လက် တောက်ပလာခဲ့တယ်။ “ဦးလေး ။ ဧကရီ့ကို ယုံကြည်လား”
“ဧကရီ အရှင်မ။ ကျွန်တော်မျိုး ယုံကြည်တာပေါ့။” အေးခဲ မျောက်မင်း ပြန်ဖြေတယ်။
“ဒါဆိုရင်။ နယ်စပ်က စစ်သည်တော်တွေကို ရုပ်သိမ်းထားလိုက်ပါ။“ ရှန်းယွီရဲ့ မျက်လုံးတွေက အခိုင်အမာ ဆုံးဖြတ်ချက်ကြောင့် တောက်ပနေတယ်။
“ တပ်ရုပ်သိမ်းရမယ့်။ ဘာကြောင့် များလဲ။ အရှင် ဧကရီ။ ရှန်လင်းရဲ့ သေဆုံးမှု နောက်ကွယ်က အမှန်တရား အကြောင်း အရှင် မသိချင်တော့ဘူးလား။” အေးခဲ မျောက်မင်း နားမလည်နိုင်။
“ သိချင်တယ်။” ရှန်းယွီ ပြန်ဖြေတယ်။
“ ဒါဆိုရင် ဘာကြောင့်များ …. အရှင် ဧကရီ ။ ဖန်ကျန်းရှီကို ယုံကြည်မှန်း ကျွန်တော်မျိုး သိပါတယ်။ ဒီကိစ္စက သူ မလုပ်ခဲ့ရင်တောင်။ သူနဲ့ တနည်းနည်းတော့ ပတ်သက်နေမှာပဲ။ သူက တောင်ပိုင်းဒေသကို ရှင်းပြဖို့ အကြွေးတင်နေသေးတယ်။ ကျွန်တော်တို့ အိမ်ရှေ့စံကို ဒီ အတိုင်း ပဲ ထားတော့မှာလား…..”
“ ဦးလေး….။”
“ ကောင်းပါပြီ။ အရှင်ဧကရီ။ မိန့်တော် မူပါ။”
“ ကျေးဇူးပြုပြီး။ လေတောင်ကုန်းပေါ်မှာ တစ်ပုံစံတည်း တူတဲ့ ဓား တစ်ချောင်းကို အစား ထိုးလိုက်ပါ။” ရှန်းယွီ တွေးတောပြီးနောက် ပြန်ဖြေတယ်။
“ ဓား ကို အစားထိုးရမယ်။ ” အေးခဲမျောက်မင်း လန့်သွားခဲ့တယ်။
“ဟုတ်တယ်။”
“ အရှင် ဧကရီက သူ ဓားကို ပြန်ယူသွားတဲ့ အကြောင်း ဖုံးကွယ် ထား ပေးမလို့လား။ ဒါပေမယ့် ။ သူက ဓားကို ယူသွားပြီ ဆိုတော့။ သိပ်မကြာခင်ပဲ တစ်လောကလုံးက သိသွားတော့မှာ။” အေးခဲ မျောက်မင်း နားမလည်နိုင်။
“သူဖုံးကွယ် ထားချင်လား ။ ဒါမှမဟုတ် သတင်းဖြန့်ချင် လား ဆိုတာ ။ ဧကရီလည်း မသိဘူး။ ဒါပေမယ့် ကြီးမြတ်သောရှ မင်းဆက်ကို ဧကရီ မရောက်ခင် ဒီ သတင်းကို ဖုံးကွယ် ထားစေချင်တယ်။” ရှန်းယွီ ပြန်ဖြေတယ်။
“ အရှင် ဧကရီ။ ယန် မြို့တော်ကို သွားမလို့လား။”
“ အင်း … ။ အကယ်၍ ငါတို့ နယ်စပ်မှာ တပ်ပုန်းတွေ ချထားရင်ကော။ ဖန်ကျန်းရှီကို ဖမ်းမိနိုင်မယ် ထင်လား။” ရှန်းယွီ မေးတယ်။
“ အမ်…” အေးခဲ မျောက်မင်း ပြန်မဖြေနိုင်တော့ဘူး။
“ ဧကရီ ထီးနန်းဆက်ခံ ခဲ့တာ တစ်နှစ်ကျော်ခဲ့ပြီ။ အခုက ခရီးထွက်ဖို့ အချိန်ပဲ။” ရှန်းယွီ ဆက်ပြောတယ်။
“ကောင်းပါပြီ။ အရှင် ဧကရီ။ စိတ်ဆုံးဖြတ် ပြီးပြီ ဆိုတော့။ ကျွန်တော်မျိုး ခရီးထွက်ဖို့ ပြင်ဆင်လိုက်ပါတော့မယ်။ ဘယ်လို ခရီးစဉ်မျိုး ဖြစ်စေလိုပါသလဲ။” အေးခဲ မျောက်မင်း မေးတယ်။
“ ပိုပြီးတော့ ကြီးကျယ် ခမ်းနားလေ ပိုကောင်းလေပဲ။ ”
“ ကြီးမြတ်သော ရှမင်းဆက်ကို အရှင် ဧကရီ ကြွရောက်ကြောင်း ။ ကြေညာဖို့ ။ သတင်းပို့သူ စေလွှတ်လိုက်ပါမယ်။” အေးခဲ မျောက်မင်း ဦးညွှတ်တယ်။
“ ကူညီတာ အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဦးလေး။ ”
…
သုခမိန်တောင်တန်း မြို့တော် တောင်ခြေမှာ။ အပြာရောင် လူတစ်ယောက် ရပ်နေခဲ့တယ်။ သုခမိန်တောင်တန်း မြို့တော် အပေါ်က တိမ်တွေ နဲ့ မြူတွေကို သူ ကြည့်နေခဲ့တယ်။
“သခင် သုခမိန်တောင်တန်း မြို့တော်ကို အရှင်သွားမှာလား။ အကယ်၍ သခင် သွားမယ် ဆိုရင်။ လမ်းတစ်လျှောက် ပြင်ဆင်မှုတွေ လုပ်လိုက်ပါမယ်။” အဲ့ဒီ့ လူရဲ့ နောက်ကနေ အသံ ထွက်လာခဲ့တယ်။
“ မလိုတော့ဘူး။” အပြာရောင် လူ ခေါင်းခါတယ်။
“တကယ်တော့။ ခေါင်းဆောင်က ကျွန်တော့်ကို သတင်းစကား တစ်ခု ပါးခိုင်း လိုက်ပါတယ်။ သခင် တောင်ပိုင်းဒေသကို ခြေချ ခဲ့ရင် ဒီ သတင်းစကားကို ကျွန်တော် ပြောရမှာပါ။ ”
“ဆက်ပြော”
“ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နှစ်တုန်းက အိမ်ရှေ့စံကို အသတ်ခံရတဲ့ ကိစ္စ နဲ့ ပတ်သက်ပြီးတော့ သခင် ။ အစီအစဉ် ဆွဲလိုက်ရင်။ ကြီးမြတ်သောရှ မင်းဆက် ပြောတဲ့ အကြောင်းအရာတွေကို တောင်ပိုင်းဧကရီ ယုံတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ ”
“အင်း ဆက်ပြော။”
“ နောက်ပြီးတော့။ ဒီ သတ်ဖြတ်မှုမှာ ပါ၀င်ခဲ့တဲ့ သက်စောင့် စစ်သည် ရှစ်ဦးရှိခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် မြို့တော်ကို ရောက်ရောက်ချင်း သူတို့ ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တာ။
ခေါင်းဆောင်ကတော့ ကြီးမြတ်သောရှ က အိမ်ရှေ့စံ။ သူတို့ကို နှုတ်ပိတ်လိုက်တယ်လို့ ယုံကြည်နေပါတယ်။ ဒါကြောင့်…။”
“ ဒါကြောင့်။ ဒီကိစ္စကို သက်သေခံနိုင်တဲ့ သူက စုချင်းပဲ ရှိတော့တာပေါ့။”
“ မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် စုချင်းက ကြံရာပါ ဖြစ်နေတဲ့ အပြင်။ အခု ချိန်မှာ ။ အိမ်ရှေ့စံ အထူး အရေးပေး ခံရတဲ့ သူ ဖြစ်နေပါတယ်။ ဒါကြောင့် လင်း ထျန်းရုံကို ဆန့်ကျင်ပြီး သက်သေခံခိုင်းဖို့က လွယ်ကူမှာတော့ မဟုတ်ဘူး။
“အင်း။”
“ အကယ်၍ သခင်သာ တောင်ပိုင်း ဒေသမှာ ။ ဒီကိစ္စတွေကို သခင့် အတွက် သက်သေခံခိုင်းဖို့ တစ်ယောက်ယောက်ကို ရှာနိုင်ခဲ့ရင်။ ….”
“ ငါသိပြီ။”
“ ဒါဆိုရင် သခင် သုခမိန်တောင်တန်း မြို့တော်ကို သွားမှာလား။” မေးတဲ့ သူရဲ့အသံက မျှော်လင့်ချက်တွေ ပြည့်ဝနေတယ်။
“ မသွားဘူး။”
“ ကောင်း ပါပြီ၊ ဒါဆိုရင်။ ကျွန်တော်တို့ ဘယ်ကို သွားမလဲ သခင်။”
“ မြောက်ရွာကို သွားမယ်။“
“ မြောက်ရွာ။ အမ်။ ဒါက မဖြစ်နိုင်တာပဲ။ အိမ်ရှေ့စံက။ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နှစ်လုံးလုံး မြောက်ရွာကို ထောက်လှမ်းနေခဲ့တာ။ သခင် ရွာထဲ ၀င်တာနဲ့ သူ ထောက်လှမ်းမိမှာပဲ။ နောက်ပြီးတော့….” အသံက ကြောက်လန့်မှုတွေ ပြည့်နေခဲ့တယ်။
“ အဲ့ဒီ့တော့ ဘာဖြစ်လဲ။”
“ ခေါင်းဆောင်က။ ကျွန်တော့်ကို ထပ်ခါထပ် မှာလိုက်ပါတယ်။ သခင် နေရာစုံကို သွားလို့ရပေမယ့်။ နေရာ နှစ်ခုကိုတော့ ရှောင်ရှားရမယ် ”
“ မြောက်ရွာနဲ့ ကြီးမြတ်သောရှ မင်းဆက် မဟုတ်လား။”
“ ဒါဆိုရင် ။ ဘာကြောင့်များ မြောက်ရွာကို သွားမှာလဲ သခင်။”
“ ငါသွားချင်လို့လေ။ ဘယ်လိုလဲ။ အကြောင်းပြချက်က လုံလောက်ပြီလား ။ ”
“ ဟုတ်ကဲ့ လုံလောက်ပါပြီ၊”
“ ဒါဆိုရင်။ မင်း သူ့ကို လျှို့ဝှက် သတင်းပို့တော့မှာ မဟုတ်လား။”
“ ကျွန်တော် မလုပ်ဝံ့ပါဘူး။”
“ ဘာလို့တုန်း။”
“ ကျွန်တော့်က အရိပ် မျိုးနွယ်က ဖြစ်ပေမယ့်။ ကျွန်တော် အခု ဒီ နေရာကို ရောက်နေတာ။ သခင့်ကြောင့်ပါ။ ဒါကြောင့် သခင့်ကို ဘယ်တော့မှ သစ္စာမဖောက်ပါဘူး။”
“ ဒါဆိုရင်။ မင်းက ဝူယွဲ့အာကို သစ္စာဖောက်မယ် ပေါ့။ ”
“ အမ်။”
“ မင်းက ငါ့ရှေ့မှာ ငါ့ကို သစ္စာရှိမယ်။ ဝူယွဲ့အာ ရှေ့ ရောက်ရင် ။ ဝူယွဲ့အာကို သစ္စာရှိမယ်။ ဒါက ကိစ္စကောင်းပဲ။ မင်းရဲ့ စကားတွေကို တစ်ခွန်း မကျန် ပြန်ပြောပေးလိုက်ပါမယ်။”
“ ….” နောက်ကလူ ပြောစရာ စကားမရှိ ဖြစ်သွားခဲ့တယ်။
“ ပြဿနာရှိလို့လား။” အပြာရောင် လူ လှောင်ပြုံးပြုံး ရင်း နဲ့။ သူ့နောက်က လူကို လှည့်ကြည့်တယ်။
“ ပြဿနာ မရှိပါဘူး။ သခင်။ ခေါင်းဆောင်ကို ပြန်ပြောလို့ ရပါမယ်။ ” ပြန်ဖြေတဲ့ အသံက အတော့်ကို ကြေကွဲနေသယောင်ယောင်။
“ကောင်းပြီလေ။ မင်းက ငါ့ကို တလေးတစား တောင်းဆိုနေမှတော့။ မင်း ရဲ့ ဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်း ပေးရမှာပေါ့။ ဆက်လုပ်လေ။ ဝူယွဲ့အာရဲ့ နာမည်ကို သုံးပြီးတော့။ ဟွေ့အန်းဒေသမှာ လူကိုးယောက်ကို စောင့်ခိုင်း ထားလိုက်။”
“ သခင်။ ခေါင်းဆောင်ရဲ့ အမိန့်ကို လွန်ဆန် ခိုင်းနေတာလား။” အသံက တုန်ယင်နေခဲ့တယ်။
“ ပြဿနာရှိလို့လား။”
“ မဟုတ်ဘူး။ မရှိပါဘူး။ ခေါင်းဆောင်လည်း ကျင့်သားရနေလောက်ပါပြီ။
“ ဒါဆိုရင်။ မင်း ဘာကို စောင့်နေတာလဲ။ ”
“အမိန့်တော်အတိုင်းပါ။”
…
ငါးရက်ကြာပြီးနောက်။ ကြီးမြတ်သောရှ မင်းဆက်။ အတွင်းက တိတ်ဆိတ်တဲ့ အိမ်တော် တစ်ခုမှာ။ ဝူယွဲ့အာက သူမရဲ့ အိမ်တော်ဥယျာဉ်ထဲမှာ ထိုင်နေခဲ့တယ်။ သူမရှေ့မှာ ရှိတဲ့ စာကြောင့် အတော်လေး စိတ်ထိခိုက်နေတာ သိသာလွန်းတယ်။
“သေလိုက်ပါတော့ဟယ်။” လက်ထဲက စာကို ကြည့်ရင်း မျက်မှောင်ကြုတ်နေခဲ့တယ်။
“ယွဲ့အာ။ ဘယ်သူ့ကို စိတ်ဆိုး နေပြန်တာလဲ။” ဝူယွဲ့အာရဲ့ နောက်မှာ လူကြီးတစ်ယောက် ပေါ်လာခဲ့တယ်။ သူ့ ရဲ့ ၀တ်ရုံဖြူက လုံး၀ကို ဖွေးရွနေခဲ့တယ်။
“ဘယ်သူ ဖြစ်ရအုန်းမှာလဲ။”
“ ဖန်ကျန်းရှီလား။”
“ ဆရာ။ ဒီကောင် အခု ကိစ္စကို ကျော်လွှားနိုင်မယ် ထင်လား။ ဒီကောင်က အရိပ် မျိုးနွယ်ရဲ့ မျိုးနွယ်စု ၀င် တစ်ယောက်ပဲ ဖြစ်သေးတာကို။ ငါတို့ရဲ့ မျိုးနွယ် တစ်ခုလုံးကို သူက ဘယ်လိုများ။ ဟွေ့အန်း ဒေသ ဆီ ဆင့်ခေါ် လိုက်တာလဲ။ အကြောက် အလန့် မရှိတဲ့ကောင်။” ဝူယွဲ့အာ ဒေါသ ထွက်နေတာ သိသာလွန်းတယ်။
“ ဟုတ်တာပေါ့။ ဒီကောင်က ဘယ်လိုများ ။ အရိပ် မျိုးနွယ်စု အားလုံးကို ဟွေ့အန်း ဒေသ ဆီ။ ဆင့်ခေါ် နိုင်ရတာလဲ။” လူကြီးမေးတယ်။
“ သူ မခေါ်နိုင်ပါတယ်။ အကုန်လုံးကို လိမ်ညာပြီးတော့ ရောက်လာ အောင် လုပ်တာ။ ယွဲ့အာ နာမည်ကို သုံးပြီးတော့ သူတို့ကို ခေါ်လိုက်တာ တောင် ဖြစ်နိုင်သေးတယ်။”
“ အင်း။ တပည့်ပြောတာ မှန်တယ်။ ဒါပေမယ့်။ ဆရာ နားမလည်တာ တစ်ခု ရှိသေးတယ်။ သူတို့ အားလုံးက ဘာလို့ များ သူ့ကို ဒီလောက်တောင် ယုံကြည်နေရတာလဲ။ မင်းကိုတောင် နှစ်ခေါက် လာမမေးတော့ဘူး။ အိုက်ယား …” လူကြီး ပြန်ဖြေတယ်။
“ ဆရာ။ ဘာကို ပြောချင်တာလဲ။” ဝူယွဲ့အာ မျက်လုံး ပြူး သွားခဲ့တယ်။ တစ်ခုခု လွဲနေတာကို သူမ နားလည်သွားပြီလေ။
“ တစ်နှစ်ကြာပြီးတဲ့နောက်။ အရိပ် မျိုးနွယ်က အရင်ကနဲ့ မတူတော့ဘူး။ တပည့်လေး ဒါကို နားမလည် သေးဘူးလား။” လူကြီး အရိပ် အမြွက် ပေးနေခဲ့တယ်။
“ ဆရာ။ ဝူယွဲ့အာ ဒီလို ပြောခံရတာကို သဘော မကျဘူး။ ဆုတ်ဖြဲထားတဲ့ စာရွက်ကို ကြည့်ရင်း။ သူမ အော်လိုက်တယ်။
“ သွားသေလိုက်တော့။” ဝူယွဲ့အာ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ရင်း ဥယျာဉ်ထဲကို ထွက်သွားခဲ့တယ်။ လူကြီးကတော့ ယွင်ချင်းဝူကိုသာ ကြည့်နေခဲ့တယ်။ တစ်ခုခုကို တွေးနေရင်းနဲ့ သူ လှောင်ပြုံးပြုံးနေခဲ့တယ်။
…
ဟွေ့အန်း ဒေသ ။ ယုံကြည်မှု မြစ် မြို့တော်မှာ။ လူတိုင်းက ပျော်ရွှင်နေခဲ့ကြတယ်။ နွေဦးရာသီ ကဗျာစပ် ပြိုင်ပွဲ စနေပြီ။ ဒါက အတော့်ကို ပျော်စရာ ကောင်းတယ်။
ဒါပေါ့။ ဒီလို ပျော်ရွှင်မှုက။ ဆင်းရဲတဲ့ ကျောင်းတော်သားတွေ အတွက်ပေ့ါ။ သူတို့ မှာ ပိုက်ဆံလည်း များများ စားစား မရှိတဲ့ အတွက် ။ ရေကန် တစ်ဝိုက်မှာ လမ်းသလားရင်း။ ကဗျာ စပ် ကြတယ်။
ပျော်တဲ့ အကြောင်းတွေကိုပေါ့။
သူတို့တွေ ။ တောင်ပိုင်းက တောင်တန်း တွေ ဆီကိုတော့ မသွားဝံ့ကြဘူး။ သူတို့တွေထဲမှာ။ တာအို မုခ်ကိုတောင် လက်မခံရသေးတဲ့ သူတွေလည်း ရှိနေသေးတယ်လေ။
ဒါကြောင့် ယုံကြည်မှု မြစ်မြို့တော် က သူတို့ အ တွက် ။ အကောင်းဆုံး နေရာပဲ။ သဘောင်္တွေ အများကြီးလည်း ဖြတ်သန်းသွားကြသလို။ မိန်းမပျိုလေးတွေနဲ့။ ကျောင်းတော်သားတွေ ဆုံဆည်း တဲ့ နေရာတစ်ခုလည်း ဖြစ်တယ်။ အထူးသဖြင့်။ ဂုဏ် ပြိုင်ပွဲတွေပေါ့။
ရွှေရောင် ၀တ်ရုံကို ၀တ်ဆင်ထားပြီးတော့။ ကျောက်စိမ်းဓားကို ခါးမှာ သိုင်းလွယ်ထားတယ်။ ဟွေ့အန်းဒေသက နံပါတ်တစ် အနိုင်ကျင့်သူပဲ။ မုန့်မိသားစုက မုန့်ယွိရှု။ ဖန်ကျန်းရှီနဲ့ တာအို စာမေးပွဲမှာ ကြုံခဲ့ ရတာကတော့ သူ ကံမကောင်းတာပဲ။ အတော့်ကို အထိနာသွားခဲ့တယ်။ မုန့်ယွိရှုက ဆုံးဖြတ်ချက် ခိုင်မာတဲ့ သူ ဖြစ်တာတော့ အတော်ကောင်းတယ်။ ရှုံးနိမ့်မှု နဲ့ ကြုံခဲ့ရပေမယ့်။ သူက သူ့ ကံကြမ္မာရဲ့ အရှင်သခင်ပဲလေ။
လတ်တလော ကျင်းပခဲ့တဲ့။ တာအို စာမေးပွဲမှာ ။ သူ ထိပ်တန်း ရခဲ့တယ်။ ဒါက သူ့ဘ၀မှာ အကောင်းဆုံး အချိန်တွေ ထဲက တစ်ခုပဲ။
ဒါကြောင့် စိတ်အေး လက်အေးနဲ့ ။ ယုံကြည်မှု မြစ်မြို့တော် တစ်ပတ် ပတ်နေခဲ့တယ်။ ရွှေရောင် လှေတစ်စီး ပေါ်မှာ ။ သူ မတ်တပ်ရပ်နေခဲ့တယ်။ လှေရဲ့ အလံပေါ်မှာ (မုန့်) ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ရွှေချည် ထိုးထားခဲ့တယ်။ တခြားသူတွေ ။ သူ့ကို ထင်ထင်ရှားရှား သိသာအောင် ဒီလို လုပ်ထားတာ။
ဒါပေါ့။ သူက လွှမ်းမိုးမှုရှိတဲ့ လူတစ်ယောက်ပဲ ။ ပုံမှန်လူတွေက သူ့ အနားကို မကပ်နိုင်ဘူး။ နောက်ပြီးတော့ အခုချိန်မှာ သူ့ရဲ့ ဂုဏ် သတင်း နဲ့ ဆိုရင်။ ဟွေ့အန်းဒေသ တစ်ခုလုံးကို မျက်လုံး ပြူးအောင် လုပ်နိုင်တယ်လေ။
“ ဒါက ဘာလဲ။ ” မုန့်ယွိရှု သူ့ဓားကို ကိုင်ရင်းနဲ့။ ကောင်းကင်ကို ခုန်လွှားလိုက်တယ်။ မြစ်ရေပြင်ပေါ်မှာ လေတဖြူးဖြူး တိုက်ခတ်နေသလို။ သူဒီလို ခုန်လွှားလိုက်တဲ့ ပုံစံကလည်း အတော့်ကို ခမ်းနားတဲ့ မြင်ကွင်းပဲ။ ဒါက မြစ်ကမ်းဘေးက မိန်းမပျိုနဲ့ ကျောင်းတော်သားတွေရဲ့ ။ စိတ်အာရုံကို ဖမ်းစားလိုက်တယ်။
အကယ်၍ အခြား လှေ ပိုင်ရှင်က။ ငါး တစ်ကောင်ဖြစ်မယ် ဆိုရင်။ သူကတော့ နဂါးပဲ။ မုန့်ယွိရှုဆီကို လာနေတဲ့ လှေကြီးက တဖြည်းဖြည်း နီးကပ်လာခဲ့တယ်။ ဒီလှေကြီးက အရောင်စုံပါတဲ့ အလံ တစ်ခုနဲ့။ ခမ်းနားတဲ့ လှေကြီးတစ်ခုပဲ။
မြစ်ကမ်းပေါ်က လူတွေကတော့ ဘာတွေ ဖြစ်လာမလဲ စောင့်ကြည့်နေကြတယ်။ လှေ နီးကပ်လာပြီးတဲ့ နောက်မှာတော့။ မုန့်ယွီရှုက တစ်ချက် ဦးညွှတ်လိုက်တယ်။ သူ့ မျက်လုံးတွေက ယုံကြည်ချက်တွေနဲ့ ပြည့်နေခဲ့တယ်။
“ဟွေ့အန်းဒေသ။ မုန့်အိမ်တော်ရဲ့ အကြီးဆုံးသား။ မုန့်ယွိရှု။ အသင့်လှေကို ဖိတ်ခေါ်ပါတယ်။” မုန့်ယွိရှုက အခုချိန်မှာ အတော့်ကို ယုံကြည်ချက် ပြည့်ဝနေတာ။
ဒီအချိန်အတွင်း။ ဟွေ့အန်းဒေသမှာ သူ့ထက် လွှမ်းမိုးနိုင်တဲ့သူ မရှိတော့ဘူး။ နောက်ပြီးတော့။ ဒီလို လှေမျိုးပေါ်က လူတွေက ကျင့်ကြံသူတွေ ဖြစ်လေ့မရှိဘူး။ လူချမ်းသာတွေ မိန်းမချောတွေပဲ ဖြစ်လေ့ရှိတယ်။
ဒါက တစ်မျိုးကောင်းတာပဲ။ ဒီလှေ ဟွေ့အန်းဒေသကို ရောက်လာပြီဆိုတည်းက။ သူ့ကို သိမယ်လို့ မုန့်ယွိရှု ယုံကြည်နေတယ်။ သူ့အတွက် လှေကို ရပ်တန့်ရမှာပဲ။
ဟ ဟား …။ မုန့်ယွိရှု ။ သူ့ဘာသူ တွေးရင်းနဲ့ လှောင်ပြုံးပြုံးလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်ခုခု လွဲနေတာကို သတိထားမိသွားပြီးတဲ့နောက်။ သူ့ အပြုံးလည်း တောင့်တင်းသွားတော့တယ်။
“ ဟေ း….။ ရပ်. … ရပ်လိုက်။”
“ဘုန်း။”
လူတွေ ကြည့်နေတဲ့ အချိန်မှာပဲ။ လှေကြီးက မုန့်ယွိရှုရဲ့ လှေကို ၀င်တိုက်သွားတယ်။ အဲ့ဒီ့နောက် မုန့်ယွိရှု မြစ်ထဲကို ပြုတ်ကျသွားတော့တယ်။
အပိုင်း(၄၈၁)ပြီး၏။
(ကော်ရီး ဖန်ကို အချောလေး ဝူယွဲ့အာက ကယ်ထားမှန်း ခုမှသိတယ်။ ဘာသာပြန်သူ အတော်လေး ရှုပ်ရှုပ်ထွေးထွေးတွေးနေခဲ့တာ။ ဒါနဲ့ ကော်ရီးဖန်က မိန်းမ ငါးယောက်တောင် ရမှာနော်။ ဘယ်သူတွေလဲ ဆိုတာ သိရင် မန့်ခဲ့ ကြ။)
(မုန့်ယွိရှုကတော့ ဒုတိယံမ္မိ ကံဆိုးခြင်း ဖြစ်သွားပြီ။)x-)
အပိုင်း (၄၈၂)
“ ငါက ဖန်ကျန်းရှီ”
ဘာသာပြန်သူ-Enri Thaw
ဖုန့်ယွိရှုက မလျင်လို့ ရေထဲ ပြုတ်ကျသွားတာ မဟုတ်ဘူး။ လှေကြီးက သူ့ကို အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ၀င်ဆောင့်လိုက်တော့။ ဘယ်လိုမှ မျှခြေမထိန်းနိုင်တော့ပဲ။ ပြုတ်ကျတော့တာ။ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတော့။ သူ့ရဲ့ လှေက အရမ်းကို သေးလွန်းနေတယ်လေ။ လှေကြီးက သူ့ လှေကို နှစ်ခြမ်းကွဲသွားစေခဲ့တယ်။ သူ့လှေက ချက်ခြင်းရေအောက်ကို နစ်မြုပ်သွားခဲ့တာ။ လက်သီးနဲ့ အထိုးခံလိုက်ရတဲ့ ဖရဲသီးတစ်လုံးလိုပဲ။
“သူ လှေမှောက်သွားတာလား။”
“အိုး။ မဟုတ်တာပဲ။ လှေကို အတိုက်ခံလိုက်ရတာ။”
မုန့်ယွိရှု အချိန်မှီ မတုံ့ပြန်နိုင်လိုက်ဘူး။ သူ့လှေက အရွယ်ငယ်ပေမယ့် ။ တန်ဖိုးကတော့ မသေးလှဘူး။ ဒါကြောင့် လျော်ကြေးမရပဲနဲ့တော့ အလွတ် မပေးနိုင်ဘူး။ အဲ့ဒီ့နောက် ခပ်တိုးတိုး အသံ တစ်ခု ထွက်လာခဲ့တယ်။
“ မုန့်ယွိရှု။ ဒီ နာမည်က ရင်းနှီးနေတယ်။ ဘယ်နေရာမှာ ကြားဖူးတာပါလိမ့် …” နောက်တော့။ တခြား ဘာမှ ထပ်မဖြစ်တော့ဘူး။
လှေကြီးကတော့ ရပ်တန့်မယ့် ပုံမရှိပဲ။ ဆက်ပြီးတော့ စီးဆင်းသွားတယ်။ မုန့်ယွိရှုကိုရော ။ သူ တိုက်ချ လိုက်တဲ့ လှေကိုကော မမြင် ခဲ့တဲ့ အတိုင်းပဲ ဆက်သွားနေခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ။ မုန့်ယွိရှုကတော့ သိလိုက်တယ်။ ဒီလူတွေ သူ့ကို မြင်ဖူးမှန်း။ မဟုတ်ရင်။ သူ့နာမည်ကို ရင်းနှီးနေစရာ အကြောင်း မရှိဘူး။ နေစမ်းပါအုန်း။ ဒီ အသံက ယောကျာ်းသံပဲ ။ လှေပေါ်မှာ လူတစ်ယောက်ရှိနေတာလား။
“ ရပ်လိုက်စမ်း။ ငါက မုန့်မိသားစုရဲ့ အကြီးဆုံးသား။ မင်းက ငါ့ လှေကို တိုက်ချပြီးတော့ ထွက်ပြေးဖို့ ပြင်နေတယ်။ ဟွေ့အန်း ဒေသကနေ ထွက်သွားဖို့ စိတ်တောင် မကူးလေနဲ့။” မုန့်ယွိရှု လှမ်းအော်တယ်။ မိန်းမပျိုတစ်ယောက် သူ့ကို မထီမဲ့မြင် ပြုတာကို လက်ခံ နိုင်သေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ယောကျားတစ်ယောက် ကိုတော့ သူ သည်းမခံနိုင်ဘူး။ နောက်ပြီးတော့။ လူတွေ အများကြီး ရှေ့မှာ ဒီ လို အရှက်ကွဲရတာ။ အခုချိန်မှာ။ မုန့်ယွိရှု ရဲ့ စွမ်းရည်က အတော့်ကို တိုးတက်နေပြီ။
တာအို စာမေးပွဲကို ပါ၀င်ဖြေဆိုတဲ့ အချိန်တုန်းက သူက နတ်ဆိုး စည်း အဆင့်မှာပဲရှိနေသေးတာ။ ဒါပေမယ့် အခုချိန်မှာတော့။ ကြယ်တာရာ စုဝေးမှု အဆင့်ကို ရောက်နေပြီ။ ဟွေ့အန်းဒေသ ရဲ့ လက်ရှိ ထိပ်တန်း ကျောင်းတော်သားလည်း ဖြစ်နေသေးတယ်။ သူက ရေပေါ်မှာ လမ်းမလျှောက်နိုင်ပေမယ့်။ လေစွမ်းအား ကို သုံးပြီးတော့ ရေထဲကနေ ခုန်ထွက်နိုင်တယ်။
လှေကြီးက မြန်ဆန်တယ်။ ဒါပေမယ့် မုန့်ယွိရှုကိုတော့ မမှီဘူး။ ကျိုးပဲ့သွားတဲ့ လှေအပိုင်းအစပေါ်မှာ သူ နင်းချလိုက်ပြီးတော့။ လေထဲကို ခုန်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီ့နောက် လှေကြီးရဲ့ အနားစွန်းပေါ်ကို ရောက်သွားတော့တယ်။ လှေကုန်းပတ်ပေါ်ကို သူ ရောက်အောင် မခုန်နိုင်ပေမယ့်။ အနားစွန်းကို သူ မှီလိုက်တာ မြစ်ကမ်း ဘေးက လူတွေကို အံ့သြ ချီးမွမ်းစေတယ်။
“ ဝါး ….၊။ သခင်လေး မုန့်က အင်အားကြီးလိုက်တာ။”
“ ဟွေ့အန်းဒေသ တိုက်ခိုက်ရေး စာမေးပွဲမှာ သူ ထိပ်တန်း ဖြစ်တာ မဆန်းတော့ပါဘူး။ ”
“ ဒါက ကြယ်တာရာ စုဝေးမှု အဆင့် ရဲ့ စွမ်းအားတွေလား။”
အမျိုးသမီး တွေရဲ့ အော်ဟစ် သံနဲ့။ ကျောင်းတော်သားတွေရဲ့ မနာလို မှုတွေကတော့ အထင်းသား မြင်နေခဲ့ရတယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ ဘယ်သူကမှ မုန့်ယွိရှုလို စွမ်းရည် မရှိသလို။ ပိုက်ဆံလည်း မရှိကြဘူး။ မုန့်ယွိရှုကတော့ လှေအနားစွန်းမှာ အံကြိတ်ရင်း ရပ်နေခဲ့တယ်။ ဒါက ကောင်းတဲ့ အနေအထားတော့ မဟုတ်ဘူး။ လှေရဲ့ အနားစွန်းကို သူ မှီလိုက်ပေမယ့် လှေက သွားနေတာ မြန်ဆန် လွန်းတယ်။ သူက လေထဲမှာ လွင့်နေရင်း ပြုတ်မကျအောင် မနည်း ထိန်းနေခဲ့ရတယ်။
ဒီလိုနေနေရတာ ဘယ်လောက်ပဲ ခက်ခဲ ပါစေ။ အကယ်၍ အခုချိန်မှာ။ သူသာ ရေထဲ ပြုတ်ကျသွားရင်။ သူ့ ဂုဏ်သိက္ခာလည်း ရေစုန်မျောသွားတော့မှာပဲ။ သူ့နှုတ်ခမ်းကို သူ ကိုက်ထားတယ်။
မုန့်ယွိရှု အံကြိတ်ရင်း။ လှေကုန်းပတ်ပေါ်ကို ခုန်လိုက်တော့တယ်။ ကုန်းပေါ်မှာ ရှိတဲ့ လူတွေကတော့ အော်ဟစ်ပြီး အားပေးကြတော့တယ်။ မုန့်ယွီရှု ပျော်နေတဲ့ အချိန်မှာပဲ။ သူ့ မျက်နှာချက်ခြင်း တောင့်တင်းသွားတယ်။ ဓား တစ်ချောင်း။ အေးစက်တဲ့ လူသတ်ငွေ့တွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ ဓား တစ်ချောင်းကို မြင်လိုက်ရတာကြောင့်ပဲ။ ဓားက သူ့ လည်ပင်းမှာ ထောက်ထားတယ်။ တိတ်တဆိတ် နဲ့။ သေစေနိုင်လောက်တဲ့ အငွေ့အသက်တွေ ပြည့်နေတယ်။ ကျောရိုးတစ်ခုလုံး စိမ့်ချမ်းသွားခဲ့တယ်။
ဒီလှေကုန်းပတ်ပေါ် မရောက်ခင် တုန်းက ။ ဒီနေရာမှာ လူလည်း မရှိခဲ့သလို ဓားလည်း ရှိမနေခဲ့ဘူး။ သူ ခုန်လိုက်တဲ့ အချိန် ခဏလေး အတွင်းမှာပဲ။ ဒီလို ရောက်လာတယ်။ အဲ့ဒီ့တော့ ဖြစ်နိုင်တာက တစ်ခုပဲ ရှိတယ်။ သူ့ကို တိုက်ခိုက်နေတဲ့ သူရဲ့ အရှိန်နဲ့ တိကျမှုက ပြောမပြနိုင်လောက်အောင် လျင်မြန်တယ်။ ဓားကိုင်ထားတဲ့ လူ ကိုတော့။ မုန့်ယွိရှု သိလည်း မသိသလို။ သူ့ရဲ့ ရုပ်သွင်ကိုလည်း မမြင်ရဘူး။ ၀တ်ရုံနက် နဲ့။ မျက်နှာဖုံးနက် စွပ်ထားတဲ့သူ။ မျက်နှာကာ ပဝါက လည်ပင်းအထိ ဖုံးထားတယ်။ မျက်နှာဖုံးစွပ် အမျိုးသမီး ဓားပညာရှင်။ သူ့ ရန်သူကို ကောင်းကောင်း မမြင်ရပေမယ့်။ အမျိုးသမီး တစ်ယောက်ဆိုတာ သေချာတယ်။ အတော်လေး လှတဲ့ အမျိုးသမီး။
“ ငါက မုန့်မိသားစုရဲ့ အကြီးဆုံးသား….” မုန့်ယွိရှု သူ့ ကိုယ်သူ မိတ်ဆက်နေတဲ့ အချိန်မှာပဲ။ လည်ပင်းက နာကျင်မှုကြောင့် ပါးစပ် ပိတ်သွားခဲ့တယ်။ ဓား ထိပ်ဖျားက သူ့ လည်ပင်းကို ရှသွားတဲ့ အတွက်။ သွေးတွေ စီးကျလာတာကို သိလိုက်ရတယ်။ သူ အခု အသတ်ခံရတော့မှာလား။ ဒါက ဟွေ့အန်းဒေသလေ။ မရေမတွက်နိုင်တဲ့ မျက်မြင်သက်သေတွေရှိနေတာ။ ဘယ်သူကများ ဒီလောက်ထိ အတင့်ရဲလွန်းရတာလဲ။ ပင်လယ်ဓားပြတွေလား။ ဒါက မြစ်လေ။ ဘယ်လိုလုပ်ပြိးတော့ ပင်လယ် ဓားပြတွေရှိရမှာလဲ။ ဒါက အဓိပ္မာယ်မှ မရှိတာပဲ။
“ငါတို့ မှာ ပြဿနာရှိလို့လား။” အမျိုးသမီးရဲ့ အသံက ကြောက်စရာ ကောင်းလွန်းတယ်။
“ ပြ … ပြဿနာ မရှိပါဘူး။” မုန့်ယွိရှု အလျော်တောင်းချင်လို့ လှေပေါ် တက်လာတာ ။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ ကိုယ့် အသက်ကိုယ် စိုးရိမ်နေရပြီ။ အခုက ပိုက်ဆံ အကြောင်းကို ပြောရတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။
“ထွက်သွား။” အမျိုးသမီးရဲ့ အသံ ထွက်ပေါ်လာပြန်တယ်။
“ အာ…။ ထွက်….။ ဟုတ်။ အခုပဲ လှေပေါ်က ဆင်းပါမယ်။ ” မုန့်ယွိရှု မျက်လုံးပြူးသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် သူချက်ခြင်းသတိ၀င် လာတဲ့ အတွက် ။ လှေပေါ်ကနေ ခုန်ချဖို့ ပြင်ရတော့တယ်။ ဒါက ရှက်စရာကောင်းလား။ အသေချာပဲပေါ့။ ဒါပေမယ့် ။ လှေတစ်စီးရဲ့ တန်ဖိုးက သူ့ အသက်နဲ့ လဲရလောက်အောင်တော့ မတန်ဘူးလေ။ မုန့်ယွိရှု ကုန်းပေါ်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ မရေမတွက် နိုင်တဲ့ မျက်လုံးတွေက သူ့ကို ကြည့်နေခဲ့တယ်။ သူတို့ အားလုံး လည်း လှေပေါ်က အဖြစ်ကို မြင်တယ်လေ။ လူတိုင်းက မျက်လုံးပြူးနေခဲ့တယ်။
ဒါပေမယ့် မုန့်ယွိရှု ရဲ့ အခြေအနေကို သူတို့ နားလည်ကြတယ်လေ။ မုန့်ယွိရှုကတော့ ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့် နေခဲ့တယ်။ ပျော်စရာနေ့လေး တစ်ခုကို သူ မျှော်လင့်ထားတာ။ နွေဦးရာသီပွဲတော်မှာ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ဆင်နွှဲဖို့ ပြင်ဆင်ထားခဲ့တာ ။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ နောက်တစ်ကြိမ် ရေထဲကိုပြစ်ချခံလိုက်ရပြန်ပြီ။ မုန့်ယွိရှု စိတ်ထဲမှာ ရှက်ရွံ့နေခဲ့တယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ ။ အမျိုးသား တစ်ယောက်ရဲ့ အသံ ထွက်လာခဲ့တယ်။ အရင်ကလိုတော့ သူ စိတ် မအေးတော့ဘူး။ ဒီအသံက သူ့ကို အသိအမှတ် ပြုလိုက်တဲ့ ပုံစံပဲ။
“ မုန့်ယွိရှု ။ ငါ မှတ်မိပြီ။ အဲ့တာ သူပဲ။” ( နောက်ဆုံးတော့ သူ ကယ်တင်ခံရတော့မှာလား။ မုန့်ယွီရှု မျှော်လင့် မိနေတယ်။ ဝဲတက်လာတဲ့ မျက်ရည်တွေကို သူ ပွတ်သုပ် လိုက်တယ်။ လှေပေါ်က တစ်ယောက်ယောက်ကတော့ သူ့ကို သိနေတယ်။ ဒီ့ထက် ကောင်းတာ မရှိနိုင်တော့ဘူး။ သူ့ လှေအတွက် လျှော်ကြေးကတော့ ထားပါတော့ ။
သူ့ရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာကတော့ ပြန်အဖတ်ဆယ်လို့ ရနိုင်ပါသေးတယ်။ ပိုက်ဆံကိစ္စကို သူ့စိတ်ထဲကနေ လုံး၀ ထုတ်လိုက်ပြီင်္။ ဒီလို လှေမျိုးကို စီးနိုင်တာ။ အင်အားကြီးတဲ့ လူတစ်ယောက်ပဲ ဖြစ်ရမယ်။ အကယ်၍ သူသာ ကုန်းပတ်ပေါ်မှာ ဆက်နေနိုင်ရင်။ အရှက်ရပြီး ထွက်သွားရတာထက်တော့ ကောင်းမှာပဲ။ မုန့်ယွိရှု မျက်နှာဖုံးနက် အမျိုးသမီးကို လှည့်ကြည့်တယ်။ ပါးစပ်နဲ့ ထုတ် မပြောတဲ့ မေးခွန်းတွေ ရှိနေခဲ့တယ်။ ငါ ခုန်ချဖို့ လိုသေးလား။ အဖြေကတော့ရှင်းပါတယ်။ အမျိုးသမီးကတော့။ တစ်ခွန်းမှ ပြန်မဖြေခဲ့ဘူး။ သူမရဲ့ ဓားကိုလည်း အောက်မချခဲ့။ ဒါပေမယ့် သူမ ရဲ့ အပြုအမူကတော့ ှရင်းလင်းတယ်။ ခြေတစ်လှမ်း နောက်ဆုတ် ရင်း ဘေးဖယ်နေခဲ့တယ် ။
“ ဟ ဟား….။ ဒါတွေ အကုန်လုံးက အထင် လွဲေ နေတာလို့တော့ ထင်သား။ အခု လှေပေါ်က ဘယ် မိတ်ဆွေများ ရှိနေလဲ သိခွင့်ရှိမလား။” မုန့်ယွိရှု ရယ်မောရင်း မေးတယ်။ သူ့ ရယ်သံကို လူတိုင်း ကောင်းကောင်းကြားနိုင်လောက်တဲ့ အထိပေါ့။
“ သခင်လေး မုန့်။ အချိန်တွေတောင် ကြာခဲ့ပြီနော်။ ” အမျိုးသား တစ်ဦးရဲ့ အသံ ထွက်ပေါ်လာခဲ့သလို။ လူတစ်ယောက် လှေအိမ်ထဲကနေ ထွက်လာခဲ့တယ်။ အပြာရောင် အကျီ လက်ရှည်နဲ့ လူ။ ဒီ လူရဲ့ အပြုအမူကတော့ တလေးတစား ပုံစံ ပေါက်တယ်။ မုန့်ယွိရှုကို ပြုံးပြနေခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် မုန့်ယွိရှုကတော့ တောင့်တင်းသွားခဲ့ပြန်တယ်။ သူ့ မျက်လုံးသူ မယုံနိုင်ဘူး။ အခုချိန်မှာ သရဲတစ်ကောင်ကို မြင်လိုက်ရသလိုပဲ။ သူခံစားနေရတယ်။ ဒီလူကို ဘယ်သူ ဖြစ်နိုင်မလဲ လို့ သူ ခန့်မှန်း နေခဲ့တယ်။
အမတ်မင်း တစ်ယောက်။ ဒါမှမဟုတ်ရင်။ တော်၀င်မျိုးနွယ်ထဲက တစ်ယောက်လို့။ သူနဲ့ တစ်ခါ နှစ်ခါလောက် ပဲ မြင်ဖူးတဲ့ လူတွေ အထိ စဉ်းစားကြည့်ခဲ့တာ။ ဒါပေမယ့် ဒီ လူ ကိုယ်ထင်ပြလာတဲ့ အချိန်မှာတော့။ သူ လုံး၀ကို မတွေး မိတဲ့သူ ဖြစ်နေတယ်။ ဘယ်သူမှ ဒီလူ့ကို မျှော်လင့်ကြမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီလူက လုံး၀ကို မထွက်ပေါ်လာသင့်တဲ့သူပဲ။
ပိုပြီးတော့ အတိအကျ ပြောရရင်။ ဟွေ့အန်း ဒေသကို လုံး၀ မလာသင့်တဲ့သူ။ အထူးသဖြင့် နေ့ခင်း ကြောင်တောင် မှ လူလုံး ထွက်မပြသင့်တဲ့သူ။ အနည်းဆုံးတော့ သူ့ကိုယ်သူ ဖုံးကွယ်ထားသင့်တယ်လေ။ ဦးထုပ်ဆောင်းတာမျိုး ။ ဒါမှမဟုတ် မျက်နှာကာ ၀တ်တာမျိုးလို လုပ်သင့်တယ်လေ။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ ဘာဆို ဘာမှ လုပ်မထားဘူး။ သူ့ကိုယ်သူ ကြီးမြတ်သောရှ မင်းဆက်က အလိုအရှိဆုံး လူဆိုတာ မသိဘူးလား။
“ ဖန် … ဖန်ကျန်းရှီ။” မုန့်ယွိရှု မိုးကြိုးပြစ်ချခံလိုက်ရသလို ခံစားရတယ်။ သူ့ မျက်စိရှေ့က လူငယ်ကို စိတ်ရှုပ်ထွေးမှု အပြည့်နဲ့ ကြည့်နေခဲ့တယ်။ ဒီကောင်က။ ဘာလို့များ ဒီမှာ ပေါ်လာရတာလဲ။
မုန့်ယွိရှု တစ်ယောက်တည်း သူ မြင်နေရတဲ့လူကြောင့်။ အံ့သြနေရတာ မဟုတ်ဘူး။ တခြားသော ကျောင်းတော်သားတွေနဲ့ မိန်းမပျိုတွေလည်း အံ့သြနေခဲ့ကြတယ်။ သူတို့တွေက ဖန်ကျန်းရှီရဲ့ ပုံစံကို ကောင်းကောင်း သိကြတာ မဟုတ်ပေမယ့်။ မုန့်ယွိရှု ခေါ်လိုက်တဲ့ နာမည်ကြောင့် ။ သူတို့ ဒီလို ခံစားနေရတာ။
“ဖန်ကျန်းရှီလား။”
“ အဲ့တာ ဖန်ကျန်းရှီလား။”
“ သူ က… ဟွေ့အန်းဒေသမှာ ရောက်နေတယ်။ အား ….။ ဖန်ကျန်းရှီက ဟွေ့အန်းဒေသကို ရောက်လာတယ်။”
“ ဒါက ဘယ်လို ဖြစ်နိုင်မှာလဲ။ ဖန်ကျန်းရှီက အလိုရှိနေတဲ့ ရာဇ၀တ်သား မဟုတ်ဘူးလား။” အပြာရောင် အကျီလက်ရှည်နဲ့ လူငယ်ကတော့ အေးဆေးတည်ငြိမ်နေတယ်။ ယုံကြည်မှု မြစ်မြို့တော်မှာ နေ့ခင်း ကြောင်တောင် ဒီလို ထွက်လာဖို့ ဘယ်ကများ သတ္တိတွေရနေတာလဲ။ ဒါပေမယ့် ကြီးမြတ်သောရှ မင်းဆက်ရဲ့ နိုင်ငံသားတွေ အနေနဲ့ ။ အခု အဖြစ်ကို သက်ဆိုင်ရာဆီ သတင်းပို့ဖို့ တာ၀န်ရှိကြတယ်လေ။
“ မြန်မြန်သွား။”
“မြန်မြန်သွားကြ။”
“ ဖန်ကျန်းရှီက ဟွေ့အန်းဒေသမှာ ရောက်နေပြီ။”
“ သူက လှေပေါ်မှာ။”
လူတွေ အပြေးအလွှားနဲ့ မြို့တော် အစောင့်တွေဆီ ပြေးကြတော့တယ်။ မုန့်ယွိရှုလည်း ဒီ ဆူညံသံတွေကို ကြားနေရတယ်။ သူ ပါးစပ်အဟောင်သား ဖြစ်နေရတယ်။ အခု ကိစ္စမှာ ပြဿနာတစ်ခုရှိနေတယ်။ ပြဿနာကောင်ကတော့ သူပဲ။ ဖန်ကျန်းရှီကို လှေအိမ်ထဲကနေ ထွက်လာစေလိုက်တာက သူ။ သူ့ကို မှတ်မိတာလည်း သူပဲ။ အခုချိန်မှာ အသက်ရှင်ဖို့ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်တော့ဘူး။
“ အိုး ….။ ငါ အမှတ်မှားတာ။ ဟ ဟား.. ဖန်။ မဟုတ်ဘူး။ သခင်လေးလီ။ ။ မတွေ့တာကြာပြီနော်” ။ ဘယ်သူမှ သူ့ကို မယုံမှန်းတော့ သိပါတယ်။ အကယ်၍ ရွေးစရာသာရှိမယ်ဆိုရင်။ ဒီလှေပေါ်ကို ဘယ်တော့မှ တက်မြှ မဟုတ်ဘူး။ လျော်ကြေးအကြောင်းလည်း တွေးမှာ မဟုတ် ဘူး။
ဖန်ကျန်းရှီ။ တောင်ပိုင်းဒေသမှာ နတ်ဆိုး စစ်သည်တော် တစ်သိန်းနဲ့ ရင်ဆိုင်ခဲ့တဲ့ သူ။ သုခမိန် ချန့်ယန်းနဲ့ တိုက်ခိုက်ခဲ့တဲ့သူ။ ဒါပေါ့။ အခု ကိစ္စတွေက အရေးမကြီးသေးဘူး။ တောင်ပိုင်းဒေသရဲ့ မင်းသမီး။ လက်ရှိ တောင်ပိုင်းဧကရီကို အရှက်ရစေသူ။ ပြီးတော့ ရှန်လင်းကို သတ်ခဲ့တဲ့ အပြင်။ အိမ်ရှေ့စံကိုလည်း ဒဏ်ရရစေခဲ့ သေးတယ်။ သူ့ရဲ့ ကျင့်ကြံဆင့် ပျက်စီးသွားပြီလို့ သတင်းတွေ ထွက်ခဲ့ပေမယ့်။ ဒါက ပြဿနာ မဟုတ်ဘူး။ မုန့်ယွိရှုက မျက်နှာဖုံးနက် အမျိုးသမီးကိုကြည့်ရင်း နဲ့။ တုန်ယင်နေခဲ့တယ်။ သူ့ ဆုံးဖြတ်ချက်ကို သူ နောင်တရနေပြီ။
ပြန်မလှည့်ခဲ့သင့်ဘူး။ ရေထဲကို ခုန်ချလိုက်ရမှာ။ ဂုဏ်သိက္ခာ ။ ဒါက ဘာ အရေးကြီးလဲ ။ ဂုဏ်သိက္ခာ က ဘာမှ မဟုတ်ဘူး။ အသက်ထက်အရေးကြီးတာ ဘာမှ မရှိ။ အခုတော့ အမှုပတ်တော့တယ်။ မုန့်မိသားစု တစ်ခုလုံး ကတောင် ဒီ ကိစ္စနဲ့ ရင်ဆိုင်ရဲမှာ မဟုတ်ဘူး။
“သခင်လေး မုန့်။ မင်း မမှားပါဘူး။ ငါက ဖန်ကျန်းရှီလေ။ ” လူငယ် လှောင်ပြုံးပြုံးနေခဲ့တယ်။ ကမ်းပေါ်က ဆူညံသံတွေကို သူ မကြားတဲ့ အတိုင်းပဲ။
အပိုင်း(၄၈၂) ပြီး၏။
အပိုင်း(၄၈၃)
“မင်းလုပ်နိုင်ရင် ငါ့ကို လာဖမ်းလှည့်။”
ဘာသာပြန်သူ - Enri Thaw
“သခင်လေးမုန့်။ မင်း မမှားပါဘူး။ ငါက ဖန်ကျန်းရှီပဲလေ။” လူငယ်က လှောင်ပြုံးပြုံးရင်းနဲ့။ မြစ်ကမ်းပေါ်က အသံတွေကို လျစ်လျူရှုထားခဲ့တယ်။ သူက အရမ်းကို တည်ငြိမ်နေတယ်။ သူ့စကားကို ကြားလိုက်ရတဲ့ မုန့်ယွိရှုကတော့ မတည်ငြိမ်နိုင်ခဲ့။ သူက သူ့ကိုယ်သူ ၀န်ခံနေတာလား။ ဒီလောက်လူတွေ အများကြီး ရှေ့မှာလေ။ ဘာလုပ်ဖို့ ကြိုးစားနေတာလဲ။ သူ မကြောက်တာလား။ ဒါမှမဟုတ်။ သူ့ကိုယ်သူ ၀ရမ်းပြေးဆိုတာ မသိတာလား။ မုန့်ယွိရှု မတွေးတတ်။ ဖန်ကျန်းရှီ အဖမ်းခံရပြီးတော့ ခေါင်းဖြတ်သတ်ခံရတာကို သူ အများကြီး မျှော်လင့်ထားခဲ့တာ။ ဒါပေမယ့် သူ ပြောမထွက်ဘူး။ စိတ်အေးအေး ထားပြီးတော့ စဉ်းစားနေခဲ့တယ်။
“ ငါ့ကို နှုတ်ပိတ်ဖို့ တွေးနေတာလား။” မုန့်ယွီရှု ကျောရိုးထဲ စိမ့်ချမ်းသွားတယ်။ ဟွေ့အန်းဒေသမှာ သူ့ကို ဘယ်သူမှ မသတ်ဝံ့ဘူးလို့ ။ အသေအချာပြောရဲတယ်။ အထူးသဖြင့် ။ အခုလို လူအများကြီးရဲ့ ရှေ့မှာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ဖန်ကျန်းရှီကတော့ ချွင်းချက်ပဲ။ တောင်ပိုင်းဒေသ အိမ်ရှေ့စံကို သတ် ပြီးတော့ ။ ကြီးမြတ်သောရှ အိမ်ရှေ့စံကို ဒဏ်ရာရစေခဲ့တယ်။ သူ့လို မုန့်မိသားစုရဲ့ အကြီးဆုံးသား ဆိုတဲ့ နေရာက ဖန်ကျန်းရှီ အတွက်တော့။ ဘာမှ မဟုတ်ဘူး။
“ သခင်လေး မုန့်က ။ သေချာ မကြည့်ဘူးပဲ။ လှေထဲလာပြီးတော့ လက်ဖက်ရည်လေး ဘာလေးသောက်ပါအုန်း။ ရှေးဟောင်း နှောင်းဖြစ်လေးတွေ ပြောရတာပေါ့။ ကျွန်တော့်လှေပေါ်မှာ လက်ဖက်ခြောက် ကောင်းတွေရှိတယ်။” ဖန်ကျန်းရှီ ပြုံးပြရင်း ပြောတယ်။
“အာ …။ တော် ပါပြီ။ ကျေးဇူး တင်ပါတယ်။ ကျွန်တော် ။ ကျွန်တော့်မှာ။ သွားစရာလေးရှိသေး လို့။ နောက်ရက်မှ တွေ့ရအောင်လေ။ ” မုန့်ယွိရှု နောက်တစ်လှမ်း ဆုတ်သွားတယ်။ တခြားနေရာကို သူ မရွေ့ရဲဘူး။ ရှေ့ကို တစ်လှမ်း တိုးတာက ကိုယ့်သေတွင်း ကိုယ်တူးတာပဲလေ။
“ကောင်းပြီလေ။ ငါကတော့ စကား နည်းနည်းပါးပါး ပြောချင်ပေမယ့်။ မင်းကတော့ မလုပ်ချင်တဲ့ ပုံစံပဲ။ အဲ့ဒီ့တော့လည်း နှုတ်ဆက်ပါတယ်။ ” ဖန်ကျန်းရှီ လက်ယမ်းပြတယ်။
“ နှုတ်ဆက်တယ်။” မုန့်ယွိရှု မျက်လုံး ပြူးသွားတယ်။
“ လှေထဲ တစ်ချက်လောက် လာထိုင် အုန်းမလား။”
“ ဟဟား…။ မလိုအပ်ပါဘူး။ ဟ ဟား…. နှုတ်ဆက်ပါတယ်။ နှုတ်ဆက်ပါတယ်။” မုန့်ယွီရှု တစ်ချက်လေးတောင် မတွေဝေပဲ ခုန်ချလိုက်တယ်။
“ပလွတ်။” ကြီးမားတဲ့ ရေလှိုင်းကြီးတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာတယ်။ မရေမတွက်နိုင်တဲ့ လူတွေ။ မုန့်ယွိရှု ခုန်ချသွားတာကို ကြည့်နေခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် မုန့်ယွိရှု ဘယ်လိုများ လုပ် လိုက်တာလဲ။ ဖန်ကျန်းရှီက သူ့ကို လွှတ်ပေးလိုက်တယ်တဲ့လား။ ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ။ ဖန်ကျန်းရှီက ။ မုန့်ယွိရှုကို ကြည့်နေခဲ့တယ်။ ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး သူ ပြန်မေးတယ်။
“သခင်လေး မုန့်။ ဘာလို့များ မြစ်ကမ်းကပ်တဲ့ အထိ မစောင့်ရတာလဲ။ အရေးကြီးကိစ္စရှိလို့လား။”
“ မဟုတ်ပါဘူး။ ရေက အခုဆို အေးမြနေတာပဲလေ။ ကျွန်တော်က ရေအေးအေး ကို ကြိုက်လို့ပါ။ ဟ ဟား…. ” မုန့်ယွိရှု အမူအယာ ချက်ခြင်း ပြောင်းလဲသွားပြီးတော့။ ကုန်းပေါ်ရောက်အောင် အရှိန်ပြင်းပြင်း နဲ့ လက်ပြစ်ကူးတော့တယ်။ နောက်ကို တစ်ချက်လေးတောင် လှည့်မကြည့်ဘူး။
“ဒီလို ဖြစ်လာမှတော့ ထားလိုက်ပါတော့။” ဖန်ကျန်းရှီ။ လှေအိမ်ထဲကို ပြန်လျှောက်လာရင်းနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်တယ်။ လှေအိမ် အ၀င်၀မှာတော့။ ဖြူဖျော့နေတဲ့ စုကျုးရှိနေခဲ့တယ်။
“သခင်. …။ ကျွန်တော်တို့ မြောက်ရွာကို သွားအုန်းမှာလား။” စုကျုး သတိကြီးကြီးနဲ့ မေးတယ်။
“ဒါပေါ့။” ဖန်ကျန်းရှီ ပြန်ဖြေတယ်။
“ဒါပေမယ့် အခု ဒီနေ့ အဖြစ် အပျက်က ။ သခင် ရောက်လာတဲ့ အကြောင်း လူတိုင်းကို သတိပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားပြီ။ နောက် ၂ရက် ၃ရက် အတွင်းမှာပဲ။ မြောက်ပိုင်းဒေသ တစ်ခုလုံး။ ကြီးမြတ်သော ရှမင်းဆက် တစ်ခုလုံးကိုတောင်။ ……” စုကျုးတွေဝေ ရပ်တန့်သွားတယ်။
“ ဟုတ်တာပေါ့။ မင်း တွေ အားလုံး ကြောက်နေကြပြီလား။” ဖန်ကျန်းရှီ ခေါင်းငြိမ့်ရင်း။ မျက်နှာ ဖုံးနက် အမျိုးသမီးတွေနဲ့။ အရိပ်ထဲက လူတွေကို ကြည့်ရင်း မေးတယ်။
“ မကြောက်ဘူး။” သူတို့ အားလုံး တစ်ညီတစ်ညွှတ်တည်း ပြန်ဖြေတယ်။
“ အင်း… စုကျုး။ မင်းကော ကြောက်လား။ ဖန်ကျန်းရှီက စုကျိုးကို မေးတယ်။
“ သခင်နဲ့ အတူ။ ငရဲကို ဖြတ်ရမယ်ဆိုရင်တောင် အတူတူ လိုက်ဝံ့ပါတယ်။ သခင် အမိန့်ရှိတဲ့ အတိုင်း ဆောင်ရွက်ပါမယ်။ ဘယ်လောက်ပဲ အန္တရာယ် များပါစေ။ ကျွန်တော်က ဘာလို့ ကြောက်ရမှာလဲ။” စုကျိုး သူ့ ရင်ဘတ်သူ ပုတ်ရင်း ပြောတယ်။
“ဘယ်သူမှ မကြောက်ဘူးဆိုတော့။ ဘာပြဿနာထပ်ရှိအုန်းမှာလဲ။ ” ဖန်ကျန်းရှီ က မြစ်ကမ်းကို အားကုန်ကူးနေတဲ့ မုန့်ယွိရှုကို လှမ်းကြည့်တယ်။ အဲ့ဒီ့နောက်။ မြစ်ကမ်းပေါ်က ကြောက်ရွံ့နေတဲ့ လူတွေကို ကြည့်နေခဲ့တယ်။ သူတို့တွေ ဘာတွေးနေလဲ သူသိတယ်။ လေ။
ဒါပေမယ့် ကမ်းပေါ်က လူတွေကတော့။ ဒီလို ဖမ်း၀ရမ်းထုတ်ခံထားရတဲ့ သူက ။ ဒီလို နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီး လူလုံးထွက်ပြ နေတာကို နားမလည်နိုင်ကြဘူး။ စုကျိုးတောင် နားမလည်နိုင်ဘူး။ အကယ်၍ ဖန်ကျန်းရှီသာ မြောက်ရွာကို ပြန်ချင်ရင်။ နည်းလမ်း အများကြီးရှိတယ်။ ကုန်သည်ယောင် ဆောင်မလား။ အမှုထမ်း ပုံစံ ရုပ်ဖျက်မလား။ လူမသိ သူမသိ ပြန်ဖို့ နည်းလမ်း အများကြီးရှိတယ်။ လုံခြုံပြီးတော့ လူသိနည်းတာမျိုး။ မြောက်ရွာမှာ လူကြား သူကြားထဲ မထွက် သရွေ့။ သူ့ အတွက် အဆင်ပြေတယ်။ ဖန်ကျန်းရှီလည်း ဒါကို သိပါတယ်။
ဒါပေမယ့် သူ မလုပ်ချင်ဘူးလေ။ မဟုတ်ဘူး။ ဖန်ကျန်းရှီရဲ့ အတွေးက ရိုးရှင်းတယ်။ အိမ်ကို ပြန်ချင်တယ်။ ဒါက သူ ကြီးပျင်းခဲ့တဲ့နေရာပဲ။ ကိုယ့်အိမ်ကို ပြန်တာ ဘာများ ဖုံးကွယ် ပြီးတော့ ။ ရုပ်ဖျက်စရာလိုမှာလဲ။ မြောက်ရွကြ သူ့အိမ်ပဲ။ ဒါကြောင့် သူ ပြန်ချင်သလို ပြန်မယ်။ နောက်ပြီးတော့ ခမ်းခမ်းနားနားပဲ ပြန်ချင်တယ်။ မြောက်ရွာကို သူ ပြန်လာပြီဆိုတာ လူတိုင်းကို သိစေချင်တယ်။
“ ငါပြန်လာပြီလေ။ မင်း ငါ့ကို ဖမ်းနိုင်ရင် လာဖမ်း။”
ဖန်ကျန်းရှီက သေမှာ မကြောက်တာ မဟုတ်သလို။ အရိပ် မျိုးနွယ်စုရဲ့ အထောက်အပံ့ကြောင့် ကြီးမြတ်သောရှ မင်းဆက်ကို မထီမဲ့မြင် ပြုတာလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် သူ့ အိမ်သူ ပြန်လာတာကိုလည်း အပြစ်တစ်ခုလို့ မခံယူ ထားခဲ့ဘူး။
စစ်သည်တော်တွေ အမြောက်အများပြေးလာခဲ့တဲ့ အတွက်။ လူအုပ်ကြီး လမ်းဖယ်ပေးလိုက်ကြတယ်။ နိုင်ငံတော်မှာ အလိုအရှိဆုံး နံပါတ်တစ် လူ။ ဖန်ကျန်းရှီရဲ့ နာမည်က တော်၀င် မိသားစုတွေထက် ကို ပိုပြီးတော့ နာမည်ကြီးတယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နှစ်လုံးလုံး ဖန်ကျန်းရှီ ပျောက်ဆုံး နေခဲ့ပေမယ့်။ သူ့ရဲ့ လုပ်ရပ်တွေနဲ့ ကျော်ကျားမှုတွေ။ သူ့ နာမည်ရဲ့ လွှမ်းမိုးမှုတွေက ပျောက်ကွယ်မသွားခဲ့ဘူး။ တောင်ပိုင်းဒေသ တိုက်ပွဲ မှာ။ သူ့ရဲ့ စွမ်းဆောင်မှုက ။ နိုင်ငံတစ်ခုလုံးကို တုန်လှုပ်သွားစေခဲ့တယ်။
လူတွေက စစ်ပွဲအကြောင်း။ ဒါမှမဟုတ်ရင်။ လတ်တလော ညီလာခံ စာမေးပွဲအကြောင်း ပြောကြတဲ့ အချိန်မှာ။ နာမည် တစ်ခုကို သူတို့ အထူးရှောင်ကျဉ်ကြတယ်။ ဒီ လူက စစ်ပွဲမှာကော။ တာအို စာမေးပွဲမှာကော။ စွမ်းဆောင်မှု ကြီးမားလွန်းတဲ့သူမှန်း လူတိုင်းသိတယ်လေ။
အဲ့ဒီ့လူကတော့ ဖန်ကျန်းရှီ။ ဖန်ကျန်းရှီသာ မရှိရင်။ တောင်ပိုင်းဒေသ တိုက်ပွဲကလည်း အောင်မြင်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဖန်ကျန်းရှီသာ မရှိခဲ့ရင်။ ညီလာခံ စာမေးပွဲ။ အတွေးအခေါ် အဆင့်မှာ။ ပူးတွဲပထမ ရခဲ့တဲ့ သမိုင်းလည်း ရှိလာမှ မဟုတ်ဘူး။ သူဖြေခဲ့တဲ့ စာမေးပွဲ တိုင်းမှာ သူက ထိပ်သီး။ ညီလာခံ စာမေးပွဲ ရလဒ် ကျောက်ပေလွှာမှာ သူ့နာမည် မပါပေမယ့်။ သူက နန်ကုန်းဟောင် နဲ့ ပူးတွဲ ပထမ ရတယ် ဆိုတာ လူတိုင်း သိကြပါတယ်။
မြစ်ကမ်းပေါ်က စစ်သည်တော်တွေနဲ့။ ၀ရုန်းသုန်းကား ဖြစ်နေတဲ့ လူတွေကို ဖန်ကျန်းရှီ ကြည့်နေတယ်။ နောက်ဆုတ်ဖို့ သူ စိတ်ကူးရှိတဲ့ ပုံမပေါ်ဘူး။
“လာစမ်းပါ။ ဘယ်သူ ငါ့ကို တားနိုင်မလဲ ကြည့်ရအေင်။”
…
နွေဦးလေညှင်းက တဖြူးဖြူး တိုက်ခတ်နေတယ် ။ ပထမဆုံး မိုးစက်တစ်စက်။ ယုံကြည်မှု မြစ်ထဲကို ကျဆင်းလာတယ်။ ရေပြင်ကို လှိုင်းကြက်ခွပ်လေးတွေ ထသွားစေတယ်။
“သခင်။ မိုးရွာနေပြီ။” စုကျိုးက မျက်မှောင်ကြုတ်ရင်း။ ဖန်ကျန်းရှီကို ထီးတစ်ချောင်း မိုးပေးလိုက်တယ်။
“ အင်း။” ဖန်ကျန်းရှီ ခေါင်းငြိမ့်ပြီးနောက်။ လက်ခါ ပြလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီ့နောက် လေပဲ့ပိုင်းကို ယုံကြည်ချက် အပြည့်နဲ့ သူ လျှောက်သွားတယ်။
“ နွေဦး တိမ်တိုက် တော်၀င် ဥယျာဉ်ကို ဖုံးအုပ်လေပြီ။ မှောင်မဲ ကောင်းကင်။ ပွင့်ဖူးခြင်းကို ဆောင်ယူလော့။ ”
“ ပွင့်ဖတ်သဖွယ် ကျဆင်းနေသော မိုးစက်များ။ ပန်းပွင့်များကို ထိပါးနေသယောင်ယောင်။ မြက်ခင်းပြင်ကိုတော့။ လေမင်းက ပွေ့ဖက်ထားတယ်။ ”
ဖန်ကျန်းရှီ ဒီနေရာမှာ ရပ်တန့်လိုက်ရင်း။ စစ်သည်တော်တွေနဲ့ ကျောင်းတော်သားတွေကို လှမ်းကြည့်တယ်။ သူ ပြုံးပြနေခဲ့တယ်။ မြစ်ကမ်းပေါ်က လူတွေကတော့ ဒီအသံကြောင့် အတော့်ကို အံ့သြနေခဲ့တယ်။
“သူက ကဗျာစပ်နေတာလား။”
“သူက အခု ချိန်မှာတောင် ကဗျာ စပ်နိုင်သေးတယ်ပေါ့။”
“ ဟွေ့အန်းဒေသကနေ သူထွက်သွားလို့ မရတော့တာကို မေ့နေတာလား။” သေလူတစ်ယောက်က ။ ဘယ်လိုများ ကဗျာစပ်ဖို့ စိတ်ကူး ရှိနိုင်သေးလဲ။ သူတို့ နားမလည်နိုင်ကြဘူး။
“ တော်၀င်တပ်ဖွဲ့ ကြီးက ။ ကြာပန်းတွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ နန်းတော်ကို ကာကွယ်နေခဲ့တယ်။ ”
“စုဝေးပွဲ ကျင်းပချိန်မှာတော့။ မိန်းမပျိုလေးတွေရဲ့ ဗျပ်စောင်း တီးခတ် သံကို ။ နားဆင်ရင်း….. မူးယစ်လေခဲ့ပြီ။”
ဖန်ကျန်းရှီက လူတိုင်းကို လျစ်လျူရှုထားရင်း။ ကဗျာစပ်နေခဲ့တယ်။
“ ကောင်းလိုက်တဲ့ ကဗျာ။”
ကျောင်းတော်သား တစ်ဦး ချီးမွမ်းတယ်။
“ နွေဦး တိမ်တိုက် တော်၀င် ဥယျာဉ်ကို ဖုံးအုပ်လေပြီ။ မှောင်မဲ ကောင်းကင်။ ပွင့်ဖူးခြင်းကို ဆောင်ယူလော့။ ”
“ ပွင့်ဖတ်သဖွယ် ကျဆင်းနေသော မိုးစက်များ။ ပန်းပွင့်များကို ထိပါးနေသယောင်ယောင်။ မြက်ခင်းပြင်ကိုတော့။ လေမင်းက ပွေ့ဖက်ထားတယ်။ ” တော်၀င်တပ်ဖွဲ့ ကြီးက ။ ကြာပန်းတွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ နန်းတော်ကို ကာကွယ်နေခဲ့တယ်။ စုဝေးပွဲ ကျင်းပချိန်မှာတော့။ မိန်းမပျိုလေးတွေရဲ့ ဗျပ်စောင်း တီးခတ် သံကို ။ နားဆင်ရင်း….. မူးယစ်လေခဲ့ပြီ။”
“တကယ့်ကို ကောင်းတဲ့ ကဗျာပဲ။ ငါကြားတာတော့ ဖန်ကျန်းရှီက ဘယ်သူ့ကိုမှ ကဗျာစပ်တာ စိန်မခေါ်ဖူးဘူး ဆိုပဲ။ ဒါပေမယ့်။ ဒီလောက် ကဗျာကောင်းကောင်း စပ်တတ်မယ်လို့။ ဘယ်သူ ထင်မိမှာလဲ။” ကျောင်းတော်သားက ဖန်ကျန်းရှီကို ဆက်ချီးမွမ်းနေခဲ့တယ်။ သူ့အသံ ထွက်လာပြီးတဲ့နောက်။ တခြားသော ကျောင်းတော်သားတွေလည်း။ ဖန်ကျန်းရှီ့ ကဗျာရဲ့ အနှစ်သာရကို နားလည်စ ပြုလာတယ်။
“တကယ့်ကို ကဗျာကောင်းပဲ။
“ ဒါက စံပြုရတဲ့ ကဗျာကောင်း တစ်ခုပဲ။ အနှစ်သာရ တကယ့်ကို ပြည့်၀တယ်။”
“ဖန်ကျန်းရှီက ၀ရမ်းပြေး ဖြစ်နေပင်မယ့်။ သူ့ရဲ့ ပါရမီကတော့ မငြင်းနိုင်စရာပဲ။ ညီလာခံ စာမေးပွဲမှာ ပူးတွဲ ပထမ ရတာ မဆန်းပါဘူး။ ”
“ဟုတ်တယ်။ ဒါမျိုးက အရင်တုန်းက တစ်ခါမှ မဖြစ်ဖူးဘူးလေ။” ကျောင်းတော်သားတွေ ပြေးရင်း လွှားရင်းကနေ ။ ချီးမွမ်းနေကြတယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့နဲ့ ဖန်ကျန်းရှီကြားက ကွာခြားချက်ကိုတော့။ နားလည်သဘောပေါက် ခြင်းငှာ မစွမ်းသာဘူး။
“မြန်မြန်။ လိုက်က်။ ငါတို့ ဖန်ကျန်းရှီကို ဖမ်းမှ ဖြစ်မယ်။ အလွတ်ပေးလို့ မဖြစ်ဘူး။” စစ်သည် ခေါင်းဆောင် တစ်ယောက် အမိန့်ပေးတယ်။ ကဗျာကို သူ အာရုံ မစိုက်ဘူး။ ဖန်ကျန်းရှီကို ဖမ်းနိုင်ရင်။ သူ ဆုရလိမ့်မယ်။ နောက်ဆုံးတော့လည်း ဖန်ကျန်းရှီက။ ကျင့်ကြံဆင့် မရှိတော့တဲ့ လူတစ်ယောက်ပဲလေ။ ဒီ ရွှေရောင် အခွင့်အရေးကို သူ လက်မလွှတ်နိုင်ဘူး။
“ အမိန့်ချမယ်။ မြစ်ကျဉ်းနေရာကို ပိတ်ဆို့ထားလိုက်။”
“ သူ့ကို မြို့ထဲက နေ မလွတ်စေနဲ့။”
“အမိန့် အတိုင်းပါ။” ခေါင်းဆောင်တွေ အားလုံး စစ်သည်တော်တွေကို အသင့်ပြင်ပြီးတော့ လိုက်ကြတော့တယ်။
လှေပေါ်မှာတော့။ ဖန်ကျန်းရှီက ကောင်းကင်ကို ကြည့်နေခဲ့တယ်။ မြစ်ကမ်းပေါ်က ဆူညံသံတွေ အားလုံးကို သူ လျစ်လျူရှုထားခဲ့တယ် ။
“သခင်။ အကယ်၍ ကျွန်တော်တို့။ တပ်ဖြန့်လိုက်ရင်။ မြို့ထဲကနေ ထွက်လို့ ရပါပြီ။” စုကျိုးကတော့ ဖန်ကျန်းရှီရဲ့ ကဗျာကို အပြည့်အ၀ နားမလည်ဘူး။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့။ ဟွေ့အန်း ဒေသကနေ လုံလုံခြုံခြုံ ထွက်နိုင်ဖို့က။ အရေးအကြီးဆုံးပဲ။
“အင်း။ ငါလည်း ဟွေ့အန်းဒေသ ဂိတ်တံခါးကို မမြင်ရတာကြာပြီ။ ဘာတွေများ ပြောင်းလဲသွားပြီလဲ မြင်ချင်လိုက်တာ။” ဖန်ကျန်းရှီ ခေါင်းငြိမ့်ရင်း ပြောတယ်။
“ ဂိတ်တံခါး။” စုကျိုး မျက်လုံး ပြူးသွားတယ်။
“ သခင်။ သခင်ပြောတာ ။ ဟွေ့အန်းဒေသ ဂိတ်တံခါးကနေ ထွက်မယ်လို့လား။ ” မျက်နှာဖုံးနက် အမျိုးသမီး ပြောတယ်။
“အင်း။” ဖန်ကျန်းရှီ ခေါင်းငြိမ့်တယ်။
“ကမ်းကပ်မယ်။” မျက်နှာဖုံးနက် အမျိုးသမီး ချက်ခြင်း အမိန့်ပေးတယ်။
“ ဟုတ်။” အလုပ်သမားတွေ ခေါင်းငြိမ့်တယ်။
စုကျိုးကတော့ ကျက်သေသေနေတယ်။ သူတို့က မြို့ကနေ ခွာတော့မှာကို။ ဖန်ကျန်းရှီက ဘာလို့များ လမ်းလျှောက်သွားဖို့ ရွေးရတာလဲ။ သူ့ဘ၀သူ ခက်ခဲအောင် လုပ်နေတာပဲ။ စူကျိုး နားမလည်နိုင်ဘူး ။ ဒါပေမယ့် သူ မေးခွန်းလည်း မထုတ်ခဲ့ဘူး။ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတော့။ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နှစ် လုံးလုံး။ ဖန်ကျန်းရှီ လုပ်ခဲ့တဲ့ လုပ်ရပ်တွေ။ ဆုံးဖြတ်ချက်တွေက မှန်ကန်ခဲ့တာကြောင့်ပဲ။
…
လှေကြီးက။ မြစ်ကမ်းကို ကပ်လာခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီ့နောက်။ စစ်သည်တော်တွေနဲ့ ကျောင်းတော်သားတွေရဲ့ ရှေ့မှာပဲ ရပ်သွားခဲ့တယ်။
“ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ။”
“ဖန်ကျန်းရှီရဲ့ လှေက ကမ်းကပ်တယ်တဲ့ဘား။”
“ ငါပဲ အမြင်မှားနေတာလား။” စစ်သည်တော်တွေလည်း မျက်လုံး ပြူးနေခဲ့တယ်။ တကယ်တော့ လူတိုင်း မျက်လုံး ပြူးနေခဲ့တာ။ ကုန်းပေါ်မှာ သူ့ကိုယ်သူ အခြောက်ခံနေတဲ့ မုန့်ယွိရှုလည်း မျက်လုံးပြူးနေခဲ့တယ်။
ဖန်ကျန်းရှီ ဘာလို့ ရပ်လိ်ုက်တာလဲ။ သူက ဒီမြို့မှာ နေမလို့လား။ သူတို့တွေ တွေးနေခဲ့ အချိန်မှာပဲ။ ေ လှပေါ်က နေ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ဆင်းလာခဲ့တယ်။
“သူတိုကတွေ ဆင်းလာနေတာလား။”
“ မြန်မြန်။ ဖန်ကျန်းရှီကို ဖမ်းကြ။”
စစ်သည်တော် ခေါင်းဆောင်။ ချက်ခြင်း အမိန့်ပေးတယ်။
“ သခင်။ ဆက်သွားပါ။ သူတို့ကို ကျွန်မ ကိုင်တွယ်နိုင်တယ်။” မျက်နှာဖုံးနက် အမျိုးသမီး ရဲ့ မျက်၀န်းတွေက တလက်လက် တောက်ပနေခဲ့တယ်။
“အင်း။ ငါက အိမ်ပြန်နေတာ။ သတ်တာဖြတ်တာတွေ မဖြစ်စေချင်ဘူး။” ဖန်ကျန်းရှီ ခေါင်းငြိမ့်ရင်း ဖြေတယ်။
“စိတ်ချပါ သခင်။ ကျွန်မ ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းလုပ်ပါမယ်။” မျက်နှာဖုံးနက် အမျိုးသမီး နောက်လှည့်ပြီးနောက်။ စစ်သည်တော်ဆွေဆီကို လျှောက်လာတယ်။ သူမရဲ့ ဓားက တောက်ပနေခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီ့အချိန်မှာပဲ။ ကျဆင်းနေတဲ့ မိုးပေါက်တွေက နှင်း အဖြစ်ကို ပြောင်းလဲသွားခဲ့သလို။ ယုံကြည်မှုမြစ်ကြီး တစ်ခုလုံးလည်း အေးခဲသွားခဲ့တယ်။
လူတိုင်း ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်နေခဲ့တယ်။ မုန့်ယွိရှုလည်း ဖင်ထိုင်ရက်တောင် လဲကျတော့မတတ် လန့်သွားခဲ့တယ်။ ဒီအချိန်မှာ ။ သူတို့နားလည်သွားတာ တစ်ခုရှိတယ်။ မင်းရဲ့ ပြိုင်ဘက်ကို အရေအတွက်နဲ့ ဖိနှိပ်တာက ။ အောင်မြင်မှုကို မရရှိစေနိုင်ဘူး။
စစ်သည်တော်တွေထက်။ အဆပေါင်းများစွာ သာလွန်တဲ့ စွမ်းအားရှင်တွေ ရှိနေတော့လည်း။ လမ်းဖယ်ပေးရုံက လွဲပြီးတော့ သူတို့ ဘာတတ်နိုင်အုန်းမှာလဲ။ ဒါက ဘ၀ရဲ့ အမှန်တရား တစ်ခုပဲ။
“ သခင်။ မြို့တံခါးက အရင်အတိုင်းရှိနေပါသေးတယ်။”
“အင်း။ အနည်းနဲ့ အများပေါ့။”
အပိုင်း(၄၈၃)ပြီး၏။
အပိုင်း(၄၈၄)
“ ဒါတွေအားလုံးက ပုံရိပ် သပ်သပ်ပဲ။”
ဘာသာပြန်သူ-Enri Thaw
ဖန်ကျန်းရှီက ။ ဟွေ့အန်းဒေသ ကနေ အပြင် ထွက်တဲ့ လမ်းကို ကြည့်နေခဲ့တယ်။ သူ့စိတ်ထဲ မှာ လွမ်းဆွေးမှုတွေ ပြည့်နှက်လာခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံးတော့လည်း ဒီ လမ်းကို သူ ကောက်ထားတဲ့ အလှူငွေတွေနဲ့ ဖောက်ထားခဲ့တာလေ။
“သွားရအောင်။”
“အမိန့်တော် အတိုင်းပါ။”
…
မြောက်ရွာက။ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နှစ်အတွင်း အတော့်ကို ကြီးထွားလာခဲ့တာ။ ဖန်ကျန်းရှီ က ၀ရမ်းပြေး တစ်ယောက် ဖြစ်နေပင်မယ့်။ မြောက်ရွာရဲ့ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုကို မထိခိုက်စေခဲ့ဘူး။ မြောက်ရွာက မြောက်ပိုင်းဒေသ တစ်ခုမှာ ရှိတဲ့ အတော်ဆုံး ဆရာ အယောက် ၅၀။ ရှိနေတဲ့ ကျောင်းတော်ကြီးလည်း ရှိတယ်။ မြောက်ရွာ ကျောင်းတော်က နာမည်ကြီးလွန်းလို့။ မြောက်ပိုင်းဒေသက မြင့်မြတ်ဂုဏ်ခံ မျိုးနွယ်၀င်တွေတောင်။ သူတို့ရဲ့ ကလေးတွေကို။ ကျောင်းလာထားကြတယ်။ ဒါကြောင့် မြောက်ရွာကလည်း အရင်လို အမဲလိုက်ပြီးတော့ အသက်မွေးနေစရာ မလိုတော့ဘူး။
ရွာရဲ့ အရွယ်အစားကတော့။ အရင်ကထက် နှစ်ဆကျယ်ပြန့်လာခဲ့သလို။ ဥယျာဉ်တွေ။ အိမ်တွေကလည်း ပိုပြီးတော့ ခမ်းနားလာခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ။ မပြောင်းလဲတဲ့ အရာကတော့ တစ်ခုရှိသေးတယ်။ သူတို့တွေ ဆက်လက် စိုက်ပျိုးနေကြဆဲ။ သူတို့ရဲ့ သဘာ၀အရ ဒီလို စိုက်ပျိုးနေ ကြတာ။ အခု ချိန်မှာ သူတို့က ကြွယ်၀ ချမ်းသာနေကြပြီ။ ဒါပေမယ့်။ သူတို့တွေ ဆက်လက် စိုက်ပျိုးနေကြတုန်းပဲ။ ဒါကြောင့် သူတို့ တွေ ဆီမှာ။ ကောက်ပဲသီးနှံ နဲ့ အသီးအရွက်တွေ ။ ပေါကြွယ်၀လွန်းတယ်။
နွေဦးရာသီက ရိတ်သိမ်းဖို့ အချိန်ကောင်းပဲ။ မပြောင်းလဲသွားတဲ့ အရာ တစ်ခုတော့ရှိတယ်။ ရွာသူ ရွာသားတွေက ။ မနက်စောစောဆို ထပြီးတော့ အလုပ်လုပ်တယ်။ ညနေ နေ၀င်မှပဲ အလုပ်သိမ်းတော့တယ်။ အခုက နေ၀င် ဆည်းဆာချိန်ကို ရောက်နေပြီ။ နေညိုချိန် အလင်းတန်းက ရွှေနီရောင် တောက်ပပြီးတော့ ။ မြေပြင်တစ်ခုလုံးကို ဖြာကျနေခဲ့တယ်။
ရွာသားတွေက ထုပ်ပိုးပြီးတော့။ အိမ်ပြန် ညစာ စားဖို့ ပြင်ဆင်နေကြပြီ။ ဒီအချိန်မှာပဲ။ ရွာလမ်းပေါ်မှာ လူတစ်ချို့ပေါ်လာခဲ့တယ်။ ၀တ်ရုံနက်တွေ ခြုံထားတဲ့ လူတွေ။ သူတို့ရဲ့ မျက်နှာတွေကို မျက်နှာဖုံး အနက်တွေနဲ့လည်း ဖုံးအုပ်ထားသေးတယ်။ အကုန်လုံး ပေါင်းရင် လူ ဆယ်ယောက်ကျော်ရှိတယ်။
ဒီလူတွေရဲ့ အဆင့်အတန်းက။ သူတို့ရဲ့ ပိုး၀တ်ရုံနက်တွေ။ လက်ထဲက လက်နက်တွေကို ကြည့်ရုံနဲ့တင် သိသာနေတယ်။ ဓား ရှည်တွေ။ ဓားမြောင်တွေ။ လှံတွေ။ လက်နက် တစ်ခုချင်းစီတိုင်းက။ အေးစက်စက်အငွေ့အသက်တွေနဲ့ တောက်ပနေခဲ့တယ်။ လက်နက် အကြောင်း မသိတဲ့ လူတွေတောင်မှ ။ အရည်အသွေးမြင့် လက်နက်တွေ ဆိုတာ ကြည့်ရုံနဲ့တင် ပြောနိုင်တယ်။ ဒီလူတွေက အထူး ဧည့်သည်တွေ ဖြစ်တဲ့ ပုံစံပဲ။
ရွာသားတွေ သူတို့ လုပ်လက်စ တွေကို ရပ်တန့်လိုက်ကြတယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နှစ်လုံးလုံး။ အာဏာရှိတဲ့သူတွေ ပိုက်ဆံချမ်းသာတဲ့ သူတွေ ။ သူတို့ ရွာကို အများအပြား လာရောက်ကြတယ်။ ဟွေ့ အန်းဒေသက လူတွေ၊ ယုံကြည်မှု မြစ်မြို့တော်က လူတွေ အတော်များများကို လာကြတာ။ သူတို့ရဲ့ မျက်နှာတွေကိုလည်း ရင်းနှီးကြတယ်။
အခုတော့ သူတို့ လုပ်နေတာကို ရပ်ပြီးတော့ ဒီလူတွေကို ကြည့်နေခဲ့တယ်။ ပထမဆုံး။ ဒါက ကျောင်းတော်ကို လာတဲ့ လူတွေ မဟုတ်ဘူး။ နောက်ပြီးတော့ ။ ဒုတိယ တစ်ခု က။ ဒီလူတွေ။ မြင့်မြတ်ဂုဏ်ခံ မိသားစုက မဟုတ်ကြဘူး။ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတော့။ သူတို့ တွေ က ခြေကျင် လာကြတာ ဖြစ်နေလို့ပဲ။ တစ်ယောက်မှ မြင်းတွေ လှည်းတွေ မပါကြသလို။ အထုပ်အပိုးတွေ လည်း မပါကြဘူး။ ဒါ့အပြင် သူတို့တွေက သန့်ရှင်းလွန်းနေတယ်။ ဖုန့်မှုန့်တွေ တစ်မှုန်လေးတောင် ကပ်တင်မနေခဲ့တယ်။
ဒါကြောင့်ပဲ အထူးတဆန်း ဖြစ်နေခဲ့တာ။ ရွာသားတွေ ဒီလူတွေက ဘယ်သူတွေမှန်း တွေးတောနေခဲ့တယ်။ အခုတော့ သူတို့တွေ မြင်သာမြင်နေရတယ်။ ဘယ်သူတွေမှန်း တွေးလို့မတတ်ဘူး။ အဲ့ဒီ့နောက် သူတို့ မျက်လုံးတွေ ပြူးကျယ်လာခဲ့တယ်။ မျက်လုံးကို ပွတ်သပ်ရင်း။ သူတို့ အမြင် မှား မမှား သေချာအောင် လုပ်နေခဲ့ကြတယ်။ သူတို့တွေ မြင်နေရတာကို မယုံကြည်နိုင်ဘူးလေ။ အကြောင်းရင်းကတော့။ ဒီ အုပ်စုထဲမှာ လူတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရတာကြောင့်ပဲ။ အပြာရောင် အကျီလက်ရှည် ၀တ် လူငယ်။ ပိန်ပါးပြီးတော့ အသားဖြူဖြူ နဲ့ ၀မ်းသာအားရ ပြုံးနေခဲ့တဲ့ လူငယ်လေး။
“ဦးလေးလီ။ အဒေါ်ချန်။ နေကောင်းကြရဲ့လား။” လူငယ်က လမ်းလျှောက်ရင်းနဲ့ ရွာသား တစ်ချို့ကို နှုတ်ဆက်သွားတယ်။
“ အား….။” နှုတ်ဆက်ခံရတဲ့ စုံတွဲကတော့ မယုံကြည်နိုင်စွာကြည့်နေခဲ့တယ်။ သူတို့တွေ ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်နေခဲ့တယ်။
၀မ်းသာအားရ ပြုံးနေတဲ့ လူငယ်ကတော့ သူတို့တွေရဲ့ တုံ့ပြန်မှုကို အံ့သြဟန်မရှိ။ လမ်းက တခြား ရွာသားတွေကိုလည်း သူ နှုတ်ဆက်သွားတယ်။
“ ဦးလေး ၀မ်။ အရင်လို နုပျို ဖြတ်လတ်နေတုန်းပဲနော်။ အဒေါ်လု။ အသားတွေ ဖြူလာတယ်။ အကိုကျောက် လက်ထပ်ပြီးပြီလား။ ဟ ဟား… အကိုကျောက် အားရင်။ အိမ်ကို ထမင်းလာစားအုန်း။” လူငယ်က လမ်းမှာတွေ့သမျှ ရွာသားတိုင်းကို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ နှုတ်ဆက်နေခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့်။ ရွာသားတိုင်းကတော့ ပါးစပ်အဟောင်းသား။နဲ့ မျက်လုံးတွေ ပြူးပြီးတော့သာ ကြည့်နေခဲ့တယ်။ သူ့ကို ဘယ်သူမှ ပြန်မနှုတ်ဆက်ကြဘူး။ အားလုံးက သရဲတစ်ကောင် မြင်ရသလို။ ခံစားနေရတယ်။
“ငလူးပဲ….. ငါ .. ငါ … အခု သရဲ ခြောက်ခံနေရတာလား။”
“မင်းကောလား။”
“မင်းကော မြင်တာလား၊”
“မြင်တာပေါ့ဟ”
“ မင်းလည်း ဖန်ကျန်းရှီကို မြင် တယ်လား။”
“ ဒါပေါ့။ ငါ … ငါ … ဖန်ကျန်းရှီကို မြင်လိုက်တယ်။ အရင် အတိုင်း ငါ့ကို နှုတ်ဆက်သွားသေးတယ်။ အရပ်တော့ နည်းနည်း ပိုရှည်လာတယ်။ ”
“သရဲ. ….”
မြောက်ရွာက ရွာသားတွေက တရားဥပဒေကို လိုက်နာကြတယ်။ ဖန်ကျန်းရှီက ကြီးမြတ်သောရှ မင်းဆက် တစ်ခုလုံးမှာ အလို အရှိဆုံး ရာဇ၀တ်ကောင် တစ်ယောက်ပဲ။ ဒါကြောင့် သူတို့ ရှေ့မှာ။ ဖန်ကျန်းရှီ ဒီအတိုင်း ဖြတ်လျှောက်သွားတာကို မယုံကြည်နိုင်ကြဘူး ။
ဖန်ကျန်းရှီကတော့။ နေ၀င်ဆည်းဆာကို ခံစားရင်းနဲ့။ တောင်ပေါ်ဒေသက လေနုအေးကို ရှူရှိုက်နေခဲ့တယ်။ တောင်တန်းတွေရဲ့ အေးချမ်းတည်ငြိမတ် တဲ့ ရှုခင်းကို သူ နှစ်သက်တယ်လေ။ ရွာ အ၀င်ပေါက်ကို ဖြတ်စီးနေတဲ့ မြစ်ရေက ကြည်လင်နေတယ်။ ငါးတွေကလည်း တဖျပ်ဖျပ် ခုန်လွှားနေကြတယ်။ ဖန်ကျန်းရှီက မြန်မြန်ကြီး လျှောက်နေတာ မဟုတ်ခဲ့ဘူး။ ဒါပေမယ့် ရွာအ၀င်ပေါက်ကို ခပ်မြန်မြန်ပဲ ရောက်လာခဲ့တယ်။ ရွာအ၀င်ပေါက်က ဆိုင်းဘုတ် အသစ်နဲ့ ကျောက်ပေလွှာကို ကြည့်နေခဲ့တယ်။
ဒီ ကျောက်ပေလွှာကို ထွင်းထားတဲ့ လက်ရာက အတော့်ကို သေသပ်တယ်။ ဒါက လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေး ကောင်းမွန်မှုရဲ့ ရလဒ်တွေပဲ။ ကျောင်းတော်ကြီး တစ်ခု တည်ဆောက်ထားတဲ့ အတွက်။ ရွာရဲ့ ယဉ်ကျေးမှု ဓလေ့ ထုံးတမ်းတွေလည်း တိုးတက်လာခဲ့တယ်။ လက်ရေးလှ အတတ်ပညာနဲ့ တခြားသော အနုပညာရပ်တွေလည်း ပိုပြီးတော့ ထွန်းကားလာခဲ့တယ်။ ရုပ်တုတွေ သစ်သား ပန်းပုတွေ အကုန်လုံးက အနုပညာ မြောက်လွန်းတယ်။ ဒါက ဆရာတွေရဲ့ ဖန်တီးမှုတွေပဲ။
ရွာသူကြီး ကျန်းယန်ဖိန်သာ ဒါမျိုး လုပ်မယ် ဆိုရင်တော့။ အခြေတောင် မချရသေးခင်မှာပဲ။ ကျိုးပဲ့သွားလိမ့်မယ်။ သူ ရွာထဲကို ၀င်လာခဲ့တယ်။ ရွာက ဆူညံလှုပ်ရှားနေခဲ့တယ်။ ရွာသားတိုင်းက ပြုံးပျော်နေခဲ့ကြတယ်။ မိသားစုတိုင်း လိုလို အိမ်အ၀င်၀မှာ ဆိုင်းဘုတ်တွေ ထောင်ထားကြတယ်။ ဒါပေမယ့် ရွာတစ်ခုလုံး ချက်ခြင်း တိတ်ဆိတ်သွားခဲ့တယ်။ ဖန်ကျန်းရှီ ရွာထဲ ၀င်လာတာကို သူတို့ မြင်တယ်လေ။ ဖန်ကျန်းရှီ က ရွာကနေ ထွက်သွားတာ တစ်နှစ်ကျော်ကြာနေပြီ ဆိုပေမယ့်။ သူက မြောက်ရွာရဲ့ ဂုဏ်ရည် တစ်ခု ဖြစ်နေတုန်းပဲ။ သူတို့ တွေ သူ့ကို မမေ့နိုင်ကြပါဘူး။
အကယ်၍ ဖန်ကျန်းရှီ ထွက်သွားတာ။ ငါးနှစ် ဆယ်နှစ် ကြာနေရင်တောင်။ သူ့ကို မြင်တာနဲ့ မှတ်မိကြတာ။ ဖန်ကျန်းရှီ သာ တနေ့မှာ ရွာကို ပြန်လာခဲ့ရင် ကောင်းမှာပဲလို့။ သူတိ်ု့တွေ တစ်ခါတစ်လေ တွေးမိကြတယ်။ နောက်ဆုံးတော့လည်း ဖန်ကျန်းရှီ လုပ်ခဲ့တဲ့ ပြစ်မှုတွေက ကြီးလေးလွန်းနေတော့။ ရွာကို ပြန်လာဖို့ရာ သူတို့ မျှော်လင့်ရုံပဲ တတ်နိုင်ကြတယ်။ ဒါပေါ့။ ဖန်ကျန်းရှီ ညသန်းခေါင်ယံ အချိန်မှာ ရွာကို တိုးတိုးတိတ်တိတ်လေး ပြန်လာဖို့ သူတို့ တွေးမိခဲ့ကြတာပေါ့။ ရွာသားတွေ အားလုံး ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်နေခဲ့တယ်။ နေ၀င်ခါနီး အချိန် ဖြစ်ပေမယ့်။ ပြုံးပျော်နေတဲ့ လူငယ်ရဲ့ မျက်နှာကို ထင်ထင်ရှားရှား မြင်နိုင်တဲ့အထိ။ နေရောင်က တောက်ပနေတယ်လေ။
“ ကျန်း… ကျန်းရှီ။”
အသံတစ်သံ ထွက်ပေါ်လာခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီ့နောက်။ ရွာသားတွေ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ကြည့်မိတော့တယ်။ သူတို့တွေ စိတ်လှုပ်ရှားနေတယ်။ ကြောက်ရွံ့နေသလို။ စိတ်လည်း ပူနေခဲ့တယ်။ ရွာသားတွေ အနေနဲ့။ သူတို့တွေက။ ရွာထဲက လူတိုင်းကို သိတယ်လေ။ အပ်ကျတာက အစ သိတယ်လို့တောင် ပြောလို့ရတယ်။
“ကျန်းရှီ။ သား ဘာလို့ ပြန်လာတာလဲ။ ပြန်တော့ သွား။”
“ အမေ ဘယ်မှာလဲ၊”
“အာ။”
“ အိမ်မှာလား။ ဦးလေးချန်း။ အားရင်။ ဒီည ။ အိမ်လာပြီး ထမင်းစားပါလား။” ဖန်ကျန်းရှီက ဦးလေးချန်းကို လက်ဝေ့ယမ်း ရင်း နှုတ်ဆက်နေတယ်။
“ ထ … ထမင်းစားရမယ်။ ကျန်းရှီက ငါ့ကို ထမင်းစားဖိတ်တယ်။ ” ဖန်ကျန်းရှီနဲ့။ သူ့ဘေးနားက ၀တ်ရုံနက်တွေကိုကြည့်ရင်း ဦးလေးချန်း အံ့သြနေမိတယ်။
….
ဖန်မိသားစု ဥယျာဉ်ထဲမှာတော့ ။ ချီရှင်းလိန်က ။ အပင်တွေကို ရေလောင်းနေခဲ့တယ်။ သူမ က ဆံပင်ဖြူတွေ ထွက်စပြုနေခဲ့ပြီ။ ကျောက်တုံးအိမ်ရဲ့ ဒုတိယထပ်မှာတော့။ အခွံမာသီး ပင် တစ်ချို့ကို သူတို့ စိုက်ထားခဲ့တယ်။ ဖန်ဟို့ဒဲလည်း အဲ့ဒီ့နေရာမှာ ရပ်နေခဲ့တယ်။ အပင်တွေကို တသသလုပ်နေရင်းနဲ့ ။ ရေနွေးကြမ်းကို တဖူးဖူး မှုတ်သောက်နေခဲ့တယ်။
“အဖေကြီးရေ။ မောနေရင် နားတော့လေ။” ဖန်ဟို့ဒဲရဲ့ နဖူးက ချွေးတွေကို မြင်တော့ သူမ လှမ်းပြောတယ်။ ဒီလို ပြောလိုက်တဲ့ အချိန်မှာပဲ။ သူမ မျက်နှာ ညှိုးကျသွားခဲ့တယ်။ အဖေကြီးလို့ မခေါ်ခဲ့တာ အချိန်အတော်ကြာခဲ့ပြီ။ ဟို့ဒဲ ဒါမှမဟုတ်ရင်။ အဖိုးကြီး ဖန်လို့ပဲ ဒီ နှစ်တွေမှာ သူ ခေါ်ခဲ့တာ။
“အမေကြီး… အာ ..ရှင်းလိန်။ မင်းလည်း နားသင့်ပြီ။ ငါ ဒီနေ့ ညစာချက်လိုက်မယ်။” ဖန်ဟို့ဒဲ လှမ်းဖြေတယ်။ သူလည်း မျက်နှာ အမူအယာ မကောင်းလှ။ သူ့ လက်တွေကို ဆေးကြောလိုက်ပြီးနောက်။ ရေနွေးခွက်လေး ကိုင်ရင်း ထလာခဲ့တယ်။ သူ တစ်ချက်မှုတ်သောက်လိုက်တယ်။ အကြောင်းရင်း တစ်ချို့ကြောင့်။ မျက်ရည်စက်လေး တစ်စက်။ ရေနွေးခွက်ထဲကို စီးကျသွားပြီး။ လှိုင်း ထလာခဲ့တယ်။
“ ငါပဲ ချက်လိုက်ပါမယ်။” ချီရှင်းလိန် ခေါင်းခါတယ်။ သူမ မျက်လုံးမှာ မျက်ရည်တွေ ဝဲလာခဲ့တယ်။ ဒီ တစ်နှစ်လုံးလုံး သူမ အများကြီး ငိုခဲ့ပြီးပြီ။ နွေဦး၊ နွေ၊ ဆောင်းဦး၊ ဆောင်း။ ဥယျာဉ်ထဲမှာ ထိုင်ရင်း ဖြတ်သွား ဖြတ်လာတဲ့ သူတွေကို ကြည့်တယ်။ သူမ တွေ့ချင်တာကတော့ သူမရဲ့ သားလေးပဲ။ ဒါပေမယ့် တစ်ချို့သော ကိစ္စတွေက ဖြစ်မလာခဲ့ဘူး။ သူမ စိတ်ပျက် လက်ပျက်တော့ မဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။ သားလေးကို မတွေ့ရတာလဲ ကောင်းတဲ့ ကိစ္စတစ်ခုပဲလေ။ အဲ့ဒီ့နောက်။ သူမ ရေလောင်းနေတဲ့ အပင်ပေါ်ကို မျက်ရည်စက် တစ်ချို့ စီးကျသွားခဲ့တယ်။ သူမရဲ့ ခန္ဒာကို တစ်ခုလုံး တုန်ယင်လာခဲ့သလို။ ရေပုံးကို ဖိကိုင်ထားရင်း လဲမကျသွားအောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိန်းနေခဲ့တယ်။
“ငါ့သား… အမေ မင်းကို လွမ်းလိုက်တာ။”
ချီရှင်းလိန် နှလုံးသားထဲကနေ အော်ဟစ်နေခဲ့တယ်။ ထပ်ခါထပ်ခါ အော်ဟစ်နေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် ပါးစပ်ကတော့ ထုတ်မပြောခဲ့ဘူး။ ရေပုံးက တုန်ယင်နေခဲ့တယ်။ ရေပုံးထဲက ရေမျက်နှာပြင်မှာ။ ဖြူဖျော့ပြီး အရေးအကြောင်းတွေ ပြည့်နေတဲ့ မျက်နှာ တစ်ခုရဲ့ အရိပ် ထင်နေခဲ့တယ်။
ဒီအချိန်မှာပဲ။ နောက်ထပ် ပုံရိပ်တစ်ခု ရေပုံပေါ်မှာ ပေါ်လာခဲ့တယ်။ တံခါး၀မှာရပ်နေတဲ့ သူ။ အပြာရောင် အကျီလက်ရှည်ကို ၀တ်ထားခဲ့တယ်။
“ငါ့သား။ ကျန်းရှီ။”
ချီရှင်းလိန် အော်ခေါ်ချင်ပေမယ့်။ သူမ စိတ်ကို ထိန်းထားခဲ့တယ်။ သူမ ဒီ ပုံရိပ်ကို ခနခန မြင်နေခဲ့ရတာလေ။ သူက ဒီမှာရှိသင့်တာ မဟုတ်ဘူး။
“ကျန်းရှီ …။ ငါ့သား။” ရောင်ပြန်ကိုသာ ချီရှင်းလိန် စိုက်ကြည့်နေခဲ့တယ်။ ဒီ ပုံရိပ် ခနနေရင်ပျောက် သွားတော့မှာ မှန်း သူသိတယ်လေ။ အချိန်တွေကို ရပ်တန့်ပြီးတော့။ ဒီ အခိုက်အတန့်လေးကို သိမ်းထားချင်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် အချိန်တွေကတော့ ဆက်သွားနေတုန်းပဲ။ ပြန်မလာတဲ့သူကို သူမ ဆက်မျှော်နေတာက တစ်ခုတည်းသော နည်းလမ်းပဲ။
“ အမေ။” ဒီအချိန်မှာပဲ။ အိမ်တံခါးကနေ အသံ ထွက်လာခဲ့တယ်။ အရမ်းကို ရှင်းလင်းပြီးတော့ ရင်းနှီးနေတဲ့ အသံ။ ချီရှင်းလိမ် တုန်ယင်သွားတယ်။ သူမ လက်ထဲက ရေပုံးကို ပြန်ကြည့်တယ်။ ပုံရိပ်က အစစ်အမှန်အတိုင်း ဆက်ရှိနေတုန်းပဲ။
“ငါ့သား ။ ကျန်းရှီ ပြန်လာပြီ။”
ချီရှင်းလိန်။ တံခါးကို တကယ်ကြည့်ချင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီလို ကြည့်လိုက်ရင်။ သူမ အတွေးထဲက မြင်နေရတဲ့ သား လေးရဲ့ ပုံရိပ် ပျောက်ကွယ်သွားမှာကိုလည်း တကယ်ကြောက်တယ်။ သူမ မလုပ်ချင်ပေမယ့်။ အိမ်တံခါးကို လှည့်ကြည့်မိတယ်။ အချိန်တွေ ရပ်တန့်သွားသလိုပဲ။ ချီရှင်းလိန် အသက်တောင် မရှူနိုင်တော့။ သူမရဲ့ သားလေးက အိမ်တံခါး၀မှာ သူမကို ပြုံးပြနေခဲ့တယ်။
“အမေ။”ခေါ်သံ ထပ်ထွက်လာခဲ့တယ်။
“ကျန်း… ကျန်းရှီ….။ တကယ်ပဲ သား ။” ချီရှင်းလိန် လက်ထဲက ရေပုံးကို လွှတ်ချလိုက်တော့တယ်။
အပိုင်း(၄၈၄)ပြီး၏။
အပိုင်း(၄၈၅)
“လာနေပြီ။”
ဘာသာပြန်သူ-Enri Thaw
ချီရှင်းလိန်။ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နှစ်လုံးလုံး။ ဒီလို အဖြစ်ကို အိမ်မက်မက်နေခဲ့တာ။ ဒါပေမယ့် အမှန်တကယ်မှာ ဖြစ်လာလိမ့်မယ်လို့။ သူမ ထင်မထားမိခဲ့ဘူး။
“ ကျန်း … ကျန်းရှီ။.” ချီရှင်းလိန်။ သူမဘာ သူမ ရေရွတ်ရင်း။ နေရာမှာ ကြက်သေသေနေခဲ့တယ်။ ဒုတိယထပ်မှာ ရှိနေတဲ့ ဖန်ဟို့ဒဲလည်း သူ့မျက်လုံးသူ မယုံနိုင်။ ဒါက မဖြစ်နိုင်တာပဲလေ။
“ ကျန်းရှီ ပြန်လာပြီလား။” ဖန်ဟို့ဒဲ သူ့ကို ယ်သူ ပြန်မေးနေခဲ့တယ်။ သူလက်သီးကို သူ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားခဲ့တယ်။
“မဟုတ်ဘူး။ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ အဲ့တာ ငါ့သား မဟုတ်ဘူး။ ငါ့သားက ဒီလို ပုံစံမျိုး မဟုတ်ပါဘူး။ မင်းက ဘယ်သူလဲ။ ဘာဖြစ်လို့ ငါ့ သား အယောင်ဆောင်နေတာလဲ။ သွား။ ထွက်သွားစမ်း ။” ဖန်ဟို့ဒဲ အော်ဟစ်တယ်။
ဖန်ကျန်းရှီကတော့ သူ့ အဖေက်ိုသာ ကြည့်နေခဲ့တယ်။ ဒီ နှစ်ပိုင်း အတွင်း သူ့ အဖေ အတော့်ကို အိုမင်း သွားတာပဲ။
“အဖေ။”
“ထွက်သွား။”
“ ဟုတ်တယ်။ ထွက်သွား။ မင်းက ငါ့တို့ရဲ့ သား မဟုတ်ဘူး။ ငါတို့သားက ဒီလို ပြန်လာမှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျေးဇူးပြုပြီး ထွက်သွားပါ။” ချီရှင်းလိန် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ယင်နေခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီ့ အချိန်မှာပဲ။ ဖန်ကျန်းရှီက သူ့ ရှေ့ကို ရောက်လာပြီးတော့ ။ သူမကို ပွေ့ဖက်ထားတော့တယ်။
“ကျန်းရှီ။ ငါ့သား။” ချီရှင်းလိန် အော်ဟစ်ရင်း နဲ့ လဲကျသွားခဲ့တယ်။ သူမရဲ့ ပါးပြင်ပေါ်မှာ မျက်ရည် စီးကြောင်းတွေ အပြည့် ။
“ ငါ့သား ။ တစ်နှစ်လုံးလုံး။ မင်း ဘယ်ကို ရောက်နေတာလဲ။ သားကို အမေ အရမ်းသတိရတယ်။ အရမ်း သတိ ရတယ်။ ”
“ ကျန်းရှီ…. ငါ့သား…။ မင်း အိမ်ပြန် မလာတာ ကြာပြီ….” သူမ နောက်ထပ် တောင့် မခံနိုင်တော့ဘူး။ သားလေးကို နောက်တစ်ကြိမ် ဆုံးရှုံးရမှာ ကြောက်လွန်းလို့။ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပွေ့ဖက်ထားခဲ့တယ်။
ဖန်ကျန်းရှီ မလှုပ်ရှား။ သူ့မျက်လုံးထဲမှာလည်း မျက်ရည်တွေ ဝဲနေခဲ့တယ်။ ဒီလို နွေးထွေးမှုမျိုးနဲ့ ဝေးကွာနေခဲ့တာကြာပြီလေ။ အိမ်ကို ပြန်ရောက်ဖို့ အချိန်တွေ အကြာကြီး စောင့်ဆိုင်းခဲ့ရတာ။
“ ရှင်းလိန်။ ကျန်းရှီကို လွှတ်လိုက်ပါအုန်း။ သူ ပြန်ရ အုန်းမယ်လေ။ မဟုတ်ရင်… မဟုတ်ရင် …” ဖန်ဟို့ဒဲ ရဲ့ ပါးပြင်ပေါ်မှာ မျက်ရည်တွေ စီးကျလာခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့်။ မြောက်ရွာမှာ သူလျှိုတွေ ရှိနေတာကိုလည်း သူသိတယ်လေ။
“ အဖေ ။ အနေ။ သား အဆင်ပြေပါတယ်။ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး။” ဖန်ကျန်းရှီ ခေါင်းမော့ကြည့်ရင်း ပြန်ဖြေတယ်။ သူ့ အဖေ တွေးနေတာကို သူသိတယ်။
“ ဘယ်လို လုပ် အဆင်ပြေ မှာလဲ သားရဲ့။ အခုချိန် မှာ သားက ဖမ်း၀ရမ်း ထုတ်ခံထားရတာ။ လူတိုင်းက သားကို လိုက်ရှာနေတာ။ ဟွေ့အန်း ဒေသ တစ်ခုလုံး သားရဲ့ ပုံတွေကို သူတို့ ကပ်ထားကြတယ်။ ”
“ အဖေ။ သား သိပါတယ်။”
“ ဒါဆိုရင်။ ဘာလို့ မသွားသေးတာလဲ။ မြန်မြန်သွား လေ သားရဲ့၊ တခြားသူတွေကို အဖေ ကြည့် ထိန်းထားလိုက် မယ်။ ဦးလေး ယန်ဖိန်ကို ပါ ခေါ်ပြီးတော့ တောင့်ခံ ထားလိုက်မယ်။”
“ အဖေ. မြောက်ရွာက သူလျှိုတွေကို သား ဖယ်ရှားပြီးပါပြီ။”
“ဘာ ..။ သူတို့ မနေနိုင်ရင်တောင်။ ဟွေ့အန်းဒေသကို တော့ သတင်း သွားပို့ကြမှာပဲလေ။ ဒီမှာ ကြာကြာ မနေနဲ့။ သား မြန်မြန်သာသွား။ ” ဖန်ဟို့ဒဲ သူ့သား စကားတွေကို လျစ်လျူရှုထားခဲ့တယ်။ ဖန်ကျန်းရှီ က ။ သူဟွေ့အန်းဒေသမှာ သူ လူလုံးပြခဲ့ပြီးပြီ ဆိုတာ ပြောလိုက်ချင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဖန်ဟို့ဒဲ ပိုပြီးတော့ စိုးရိမ်လာမှာကိုလည်း သူသိတယ်လေ။ သူ့အဖေကို ကိစ္စ အားလုံးရှင်းပြဖို့က။ ခက်လွန်းတယ်။
“ အမေ။ သား ဆာနေပြီ။” ဖန်ကျန်းရှီ။ ချီရှင်းလိန်ကို ကြည့်နေခဲ့တယ်။
“ကောင်းပြီ။ သား စားဖို့ တစ်ခုခုလုပ်ပေးမယ်လေ။” ချီရှင်းလိန်။ သူမရဲ့ မျက်နှာက မျက် ရည်တွေကို သုတ်ရင်း ဖန်ကျန်းရှီ အတွက် အစားအသောက် ပြင်ဆင်ပေးဖို့ ။ အိမ်ထဲ ၀င် သွားခဲ့တယ် ။
“ရှင်းလိန်။”
“ ဟို့ဒဲ။ ငါ ငါ။”
“ရှင်းလိန်။ မလုပ်ပါနဲ့။ သား ကို ငါတို့ ဒုက္ခပေးမိသလို ဖြစ်လိမ့်မယ်။”
“ ငါတို့ ထမင်း တစ်နပ်တောင် အတူတူ စားလို့ မဖြစ်ဘူးလား။” သူမရဲ့ မျက်၀န်းတွေက။ ဖန်ဟို့ဒဲကို တောင်းပန်နေ သယောင်ယောင်။
“အိုက်ယား ….။” ဖန်ဟို့ဒဲ သက် ပြင်း ချနေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ ဘာမှ မပြောခဲ့ဘူး။ သူလျှိုတွေကို သူသား ပထုတ်ပြီးသားမှန်း နားလည်ပါတယ်။ သူ တွေးနေတဲ့ အချိန်မှာပဲ။ လူဆယ်ယောက်ကျော်ကျော်။ အိမ် တံခါးမှာ ရောက်နေမှန်း တွေ့လိုက်ရတယ်။ သူတို့ အားလုံးက အနက်ရောင် ၀တ်ရုံရှည်တွေကို ၀တ်ထားပြီးတော့ ။ လက်ထဲမှာ တောက်ပနေတဲ့ လက်နက်တွေကို ကိုင်ထားခဲ့တယ်။
“ သား ရေ။ အခု သွားသင့်ပြီလေ။ ” ဖန်ဟို့ဒဲရဲ့ အမူအယာက ပြောင်းလဲသွားတယ်။
“ အဖေ.။ အဲ့တာ သားရဲ့ မိတ်ဆွေတွေပါ။”
“ မိတ်ဆွေတွေ။”
“ ဦးလေး ဖန်နဲ့ အဒေါ့်ကို နှုတ်ဆက်ပါတယ်။” အိမ်တံခါး၀က လူတွေ ချီရှင်းလိန်နဲ့ ဖန်ဟို့ဒဲကို တစ်ညီတညွတ်တည်း နှုတ်ဆက်ကြတယ်။
“ အမ်။” ဖန်ဟို့ဒဲနဲ့ ချီ ရှင်းလိန်။ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ပြန်ကြည့်နေမိတယ်။ အဲ့ဒီ့နောက် သူတို့ ရဲ့ အကျီတွေကို သပ်ရပ်အောင် လုပ်ရင်း လှမ်းပြောတယ်။
“ ဟ ဟား…။ ကျန်းရှီရဲ့ မိတ်ဆွေတွေ ဆိုတော့။ အထဲ ၀င် ကြပါ။ လာထိုင်ကြပါအုန်း။ ”
“ ဦးလေး ဖန်။ အဒေါ်ဖန်။ ဖိတ်ခေါ်တာအတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ အပြင်မှာပဲ စောင့် ကြပ်နေပါမယ်။ ” စုကျိုး ရှေ့ကို တိုးလာပြီးတော့ ။ တလေးတစားနဲ့ ပြန်ဖြေတယ်။
“ အပြင်မှာ စောင့်ကြပ်မယ်။ မဟုတ်တာပဲကွယ်။ အိမ်ကို လာတဲ့ ဧည့်သည်တွေကို အပြင်မှာ ဒီ အတိုင်းတော့ ရပ် မစောင့် ခိုင်းပါဘူး။ ဒါက ….” ချီရှင်းလိန် ပြန်ဖြေတယ်။
“ ငါတို့နဲ့ လာစားလှည့်။” စုကျိုးကို ဖန်ကျန်းရှီ လှမ်းပြောတယ်။ သူက မာနကြီးတဲ့ လူတစ်ယောက် မဟုတ်ဘူး။ နောက်ပြီးတော့ သူ့ မိဘတွေ အကြောင်းကိုလည်း သူ ကောင်းကောင်း သိတယ်လေ။
“ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်။” တညီတညွှတ်တည်း ပြန်ဖြေသံတွေ ထွက်လာတယ်။
“ သခင် ။” ချီရှင်းလိန် နဲ့ ဖန်ဟို့ဒဲ။ သူတို့ နားတွေကိုတောင် မယုံနိုင် ဖြစ်နေခဲ့တယ် ။ သူတို့သားက ၀ရမ်းပြေး ဖြစ်ပြီးတော့။ ကျင့်ကြံဆင့်တွေ ပျောက်ဆုံး ကုန်တာ မဟုတ်ဘူးလား။ ဘယ်လိုများ ဒီလူတွေရဲ့ သခင် ဖြစ်လာရတာလဲ။
“ …” ဒီကိစ္စ သူ့ မိဘတွေကို ရှင်းပြဖို့ ခက်မှန်း ဖန်ကျန်းရှီ သိတယ်။ သူတို့တွေ ဘာမှ မမေးတာလည်း တစ်ခု ကောင်းတာပဲလေ။
ဖန်ကျန်းရှီ ပြန်ရောက်လာတဲ့ သတင်းက။ တောမီးလောင်သလို မြန်မြန်ဆန်ဆန် ပြန့်သွားခဲ့တယ်။ ကျန်းယန်ဖိန် ။ ဖန်ကျန်းရှီတို့ အိမ်ကို အမောတကော ရောက်ချလာခဲ့တယ်။ ဖန်ကျန်းရှီ အိမ်ထဲကို ၀င်၀င်ချင်း။ သူ လှမ်းအော်တယ်။ ”ကျန်းရှီ… ြပြေး .. မြန်မြန်ပြေး။” ကျန်းယန်ဖိန်ရဲ့ နောက်မှာ မရေ မတွက်နိုင်တဲ့ ရွာသား တွေ ပါလာခဲ့တယ်။ ကျောင်းတော်က ဆရာတွေနဲ့ ကျောင်းတော်သားတွေတောင် ရောက်လာခဲ့တယ်။ ဖန်ကျန်းရှီ သူတို့ကို ပြောနိုင်တဲ့ တစ်ခုတည်းသော စကားက ( အိမ်မှာ ထမင်း မလောက်ဘူး ဆိုတာပဲ။)
…
မြောက်ရွာကတော့ ဒီညမှာ ဆူညံနေခဲ့တယ်။ ကျန်းယန် ဖန်က။ ရွာကွင်းပြင်မှာ စားပွဲခုံတွေ အပြည့် ချထားခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့်။ ရွာသားတွေကို အံ့့သြစေတာက ။ ဒီညမှာ သူစိမ်း တစ်ယောက်မှကို ရောက်မလာတာပဲ။ ဒါက ထူးဆန်းနေတယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ မရှိတာက ခနပဲ ဖြစ်မှာ။ မကြာခင် ပြန်ရောက်လာကြမှာပဲ။
“ ကျန်းရှီ။ ငါ ငွေသား နည်းနည်း ယူလာခဲ့တယ်။ မင်း ဒါကို ယူ သွားလိုက်ပါ အုန်း။”
“ဟုတ်တယ်။ ကျန်းရှီ။ ငါတို့လည်း။ ရွာက ထွက်တဲ့ သီးနှံတွေ ယူလာတယ်။ ဒီနှစ်ထွက်တဲ့အသီး အနှံတွေက အတော့်ကို စားကောင်းတာ။ မင်းနဲ့ မင်းရဲ့ မိတ်ဆွေတွေ အတွက် ယူသွားပါအုန်း။”
“ ငါလည်း ငွေသားနည်းနည်း ယူလာတယ်။”
“ငါကောပဲ။”
စားသောက်ပြီး ပြီးချင်းမှာပဲ။ ရွာသားတွေ ။ ဖန်ကျန်းရှီအနားကို ရောက်လာကြပြီးတော့။ သူတို့မှာ ရှိတာလေးတွေကို လာပေးကြတော့တယ်။
“ ဦးလေးလီ။ အဒေါ်ကျန်း။ ဒါတွေ ကို ကျွန်တော် မလိုပါဘူး။”
“ ကျန်းရှီ။ ဘာပြောတာလဲ။ အခုဆို ကိစ္စတွေက မတူတော့ဘူး။ ဒီ ပစ္စည်းတွေကို အပြင်မှာ သုံးလို့ရတယ်လေ။ ဒီအတိုင်းပြန်လာပြီးတော့ ဒီလိုကြီး ပြန်သွားတာ မျိုးတော့ မလုပ်နဲ့လေ။ အပြင်မှာ နေထိုင်စရိတ်က စျေးကြီးတယ်။ ယူသာ ယူထားစမ်းပါ။ ” ကျန်းယန် ဖိန် လှမ်းပြောတယ်။
“ ဦးလေး ယန်ဖိန်။ ကျွန်တေန် အခု ချက်ခြင်း ပြန်သွားမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ နောက်ပြီးတော့ ကျွန်တော်အခု ချိန်မြှ ပိုက် ဆံ မလိုသေးဘူးလေ။ ” ဖန်ကျန်းရှီ ခါးသက်သက် ပြုံးနေမိတယ်။ သူတို့ တွေးနေတာကို သူ နားလည်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် သူက တကယ်ပဲ ပိုက်ဆံ လိုမှမလိုပဲ။
“ မင်း က မသွားဘူး။ ဘာပြောချင်တာပဲ။ မှောင်နေတဲ့ အချိန်မှာ သွားသင့်တယ်လေ။ ကန်လင်းတောင် လျှို့ဝှက် လမ်းကနေ ပြန်လို့ရတယ်။ လမ်းမကြီးက နေ မသွားနဲ့။ ”မ
“ ကျွန်တော် မသွားဘူး။”
“ ကျန်းရှီ မအ စမ်းပါနဲ့။ မင်း အင်အားကြီးတာ ဦးလေးသိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကြီးမြတ်သောရှမင်းဆက်က စစ်သည်တော်တွေက။ အင်အားအရမ်းများတယ်။”
“အမှန်ပဲ။ ယန်ဖိန် ပြောတာ မှန်တယ်။ ငါတို့တွေက မိသားစု တစ်ခု တစ်ခုတည်းပဲ။ ငါတို့တွေ သေမှာ မကြောက်ဘူး။ ဒါပေမယ့် မင်းမှာ ရှေ့ဆက်ရမယ့် ဘ၀ ခရီး ရှိသေးတယ်လေ။ ဒီအတိုင်း သေသွားလို့ မဖြစ်ဘူး။” ရွာသားတွေ အကြံပေးတယ်။ ဖန်ကျန်းရှီကတော့ ပြောစရာ စကားမရှိ ဖြစ်နေခဲ့တယ်။ သူတို့တွေကို ဒီ အခြေအနေ ရှင်းပြဖို့ရာ မလွယ်ကူမှန်း နားလည်ပါတယ်။ ရွာသားတွေ အတွက်တော့။ တော်၀င် ညီလာခံ ဆိုတာ ကောင်းကင်ဘုံလိုပဲ။ ဖန်ကျန်းရှီ အတွက်တော့။ အသက်ရှင်နိုင်စရာ လမ်းမရှိဘူးလို့ သူတို့ မြင်နေခဲ့တယ်။
“ သွား..။ သွားပါတော့။”
“ ကျွန်တော် မသွားဘူး။”
“ မရူးမိုက် စမ်းပါနဲ့။ သွား ပါ။”
“ ကျွန်တော် မသွားဘူး။”
“ဖန်ကျန်းရှီ အကြိမ် ကြိမ်။ ငြင်းဆန်ခဲ့တယ်။ ရွာသားတွေ ဘယ်အချိန် ထွကသွားလဲတောင် သူ မသိတော့ဘူး။ နောက်ဆုံး သူ လိုက်တာက။ အိပ်ချင်တာ တစ်ခုပဲ။ ရွာသားတွေနဲ့ ငြင်းခုံရတာက။ စစ်ပွဲတစ်ခုကို တိုက်ခိုက်ရတာထက် ပိုခက်တယ်။ ည နက် သန်းခေါင်ကို ရောက်လာပြီ။ ကြယ်တွေက ကောင်းကင်မှာ တလက်လက် တောက်ပနေခဲ့တယ်။ ချီရှင်းလိန်က။ ဖန်ကျန်းရှီ ရဲ့ နောက်မှာ ထိုင်ရင်း။ အိပ်ယာခင်းနေခဲ့တယ်။ သူမ နောက်မှာတော့ ဖန်ဟို့ဒဲ ရပ်နေခဲ့တယ်။
“ ရှင်းလိန်။ သားကို ချီပြီးတော့ အပြင် ထုတ်ထားရင်ကော။ ”
“ လုပ်ရဲရင် လုပ်ကြည့်စမ်း။ ကျွန်မ သားကို လက်ဖျားနဲ့တောင် မထိနဲ့။ ထိရင် ကျွန်မနဲ့ တွေ့မယ်။” ချီရှင်းလိန် ပြန်အော်တယ်။
“ဒါပေမယ့်…”
“ မနက်ဖြန်။ မနက် မှာ သားကို ထွက်သွားဖို့ ပြောပေးမယ်။” ချီရင်းလိန်ရဲ့ မျက်လုံးထဲမှာ မျက်ရည်တွေ ရစ်ဝဲလာခဲ့တယ်။ ဒီနေ့ကို ရောက်ဖို့ သူ တစ်နှစ် ကျော်ကြာအောင် ဟောင့်ဆိုင်းလာခဲ့ရတာ။ အကြိမ်ကြိမ်လည်း အိမ်မက် မက်ဖူးခဲ့တယ်။ သူမ သားက အခုချိန်မှာ ပြန်လာပြီလေ။ ဒါပေမယ့် သူမ မှာ ရွေးချယ်စရာမရှိတဲံ အတွက်။ သားကို ထွက်သွားဖို့ ပြောရတော့မယ်။ သူမ ရဲ့ နာကျင်မှုတွေကို ဘယ်သူ နားလည်နိုင်မှာလဲ။
…
မြောက်ရွာရဲ့ ည အချိန်ကတော့ တိတ်ဆိတ်နေခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ဟွေ့အန်း ဒေသ။ မြောက်ပိုင်းကျောင်းတော် ငါးခု နဲ့ ယန်မြို့တော်ကြီးကတော့။ သူတို့ ကြားလိုက်ရတဲ့ သတင်းကြောင့် ထိတ်လန့်နေခဲ့တယ်။ ဖန်ကျန်းရှီ ဟွေ့အန်း ဒေသမှာ ပေါ်ထွက်လာခဲ့တဲ့ သတင်းက ။ တောမီးလောင်တာထက်တောင် ပိုပြီးတော့ မြန်မြန်ဆန်ဆန် ပျံ့နှံ့ နေသေးတယ်။ အိမ်ရှေ့စံ ရဲ့ အိမ်တော်မှာတော့။ ပန်းအိုးအကြေတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေခဲ့တယ်။
စစ်သည်တော်တွေ အမြောက်အများ ။ သူတို့ အိမ်တော်ထဲကနေ ထွက်လာကြတယ်။ အိမ်ရှေ့စံ အပြင်။ သွမ့်အရှင်။ ၀န်ကြီး ယွီယိဖျင်။ စစ်နတ်ကျောင်းတော်။ အကုန်လုံး။ သတင်းကို တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ သိခဲ့ရတယ်။
“ဖန်ကျန်းရှီ။ ဟွေ့အန်း ဒေသကို ပြန်လာပြီ။”
“ သူမြောက်ရွာကို ပြန်သွားတယ်။ ”
ဒါက အတော့်ကို ခိုင်လုံပြီးတော့ မယုံကြည်စရာ ကောင်းနိုင်လွန်းတဲ့ သတင်းပဲ။ ဒါပေမယ့် ဟွေ့အန်းဒေသ တစ်ခုလုံးကတော့ ဖန်ကျန်းရှီ ပြန်လာတာကို မျက်မြင်တွေ့လိုက်ကြတယ်လေ။ ဒီသတင်း မမှန်တာတော့ မဖြစ်နိုင်တာပဲ။
“ ဒီကောင် ဘယ်လို လုပ်ဝံ့တာလဲ။ ”
“ သူ့ကို ဖမ်းရမယ်။”
“ ဒီတစ်ခေါက်တော့ အလွတ်ပေးလို့ မဖြစ်ဘူး။” ဒီအသံတွေ့ မြို့တော်ထဲမှာ ပဲ့တင့် ထပ်နတော့တယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နှစ်တည်းက ။ စပြီးတော့ အိမ်ရှေ့စံ လင်းထျန်းရုံက ။ အင်အားတွေကို ပေါင်းစည်းနေတာ။ အခုချိန်မှာ ဘယ်သူမှ အနားကပ်လို့မရဘူး။
သွမ့်အရှင်တောင် ဘေးဖယ်နေရတယ်။ နောက်ဆုံးတော့လည်း။ တောင်ပိုင်းဒေသက အောင်ပွဲနဲ့။ ရှန်လင်းရဲ့ သေဆုံးမှုတွေက။ ညီလာခံမှာ အိမ်ရှေ့စံ လင်းထျန်းရုံရဲ့ နေရာကို မြင့်မားလာစေတယ်လေ။ အမတ်မင်းတွေ အားလုံး နီးပါး။ သူ့ကို သစ္စာခံလိုက်ရတယ်။ လင်းထျန်းရုံ ကတော့ တနေ့မှာ ထီးနန်းကို သူ ဆက်ခံရ မှာ သေချာနေတဲ့ အတွက်။ ပျော်ရွှင်နေခဲ့တယ်။
…
…
ဖန်ကျန်းရှီက မြောက်ရွာကနေ မထွက်ခွာခဲ့ဘူး။ သူ့မိဘတွေ နဲ့ ရွာသားတွေက ဘယ်လိုပဲ ပြောပြော။ သူကတော့ ဆက်လက်ပျော်ပါးနေခဲ့တယ်။ သူ့ အိမ်က ဒီမှာလေ။
“ နေ့လယ်စာလေး စားပြီးရင် ပြန်ပါမယ်။”
“ ညစာလေး စားပြီးရင် ပြန်မယ်လို့ ကတိပေးတယ်။”
“ နောက်ကျနေပြီ။ ။ မနက် မှ ထ ပြန်တော့မယ်လေ။”
ဖန်ကျန်းရှီ ရှင်းပြလို့ မရမှန်း သိတာကြောင့်။ အချိန်သာ ဆွဲနေခဲ့တယ်။ ညနေစောင်း တစ်ခု။ ဖန်ကျန်းရှီ။ အိမ်ပြန်ရောက်နေတာ သုံးရက်ကြာသွားခဲ့ပြီ။
ဖန်အိမ်ရဲ့ ခြံတံခါးမှာ ကျန်းယန်ဖိန်ပေါ် လာခဲ့တယ်။ ဒီတစ်ကြိမ်မှာ ။ သူ အတော့်ကို အလျင်လိုနေတဲ့ ပုံစံပဲ။ ထိတ်လန့် ကြောက်ရွံ့မှုတွေ သူ့ မျက်နှာမှာ ပြည့်နေခဲ့တယ်။
“ ကျန်းရှီ ရေ။ သား မြန်မြန်ပေးတော့။ လူတွေ အများကြီး ရောက်နေကြတယ်။ စစ်တပ်ကလာတဲ့ သူတွေတဲ့။ စစ်တပ်ကြီး ရောက်နေပြီ။ ကန်လင်းတောင်ကို မြန်မြန်ပြေးတော့။” ကျန်းယန်ဖိန် အိမ်ပေါက်၀ကနေ လှမ်းအော်တယ်။
ကျန်းယန်ဖိန် အသံထွက်လာတဲ့ အချိန်မှာပဲ။ ရေခဲလို အေးစက်စက် အငွေ့အသက်တွေ တောက်ပနေတဲ့ ။ ၀တ်ရုံနက် အမျိုးသမီး ထွက်ပေါ်လာတယ်။
“ သခင် အနားယ်ူနေတယ်။” ကျန်းယန်ဖိန်ကို သူမ လှမ်းပြောတယ်။
“ ငါသိတယ်။ … ။ ဒါပေမယ့်။ သူ့ကို ဖမ်းမယ့် သူတွေ အပြင်မှာ ရောက်နေပြီ။ ငါ့ လူတွေကို ရွာပတ်ပတ် လည်မှာ ချထားတာ။ သူတို့တွေ သုံးမိုင် အတွင်းရောက်နေပြီလို့ သတိရတယ်။” ကျန်းယန်ဖိန်။ အမျိုးသမီးငယ်ကို ဖြတ်ပြီးတော့ သွားလိုက်ချင်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူ မလုပ်နိုင်ဘူး။
“အင်း..။ သိပြီ။” အမျိုးသမီး ခေါင်းငြိမ့်တယ်။
“ဒါဆိုရင်။ ကျန်းရှီကို ပြေးဖို့ ဘာလို့ သွားမပြောတာလဲ။” ကျန်းယန်ဖိန် စိတ်ရှုပ်ထွေးနေခဲ့တယ်။
“သခင်အနားယူနေတယ်။” အမျိုးသမီးတော့ ပုံမှန်အတိုင်းသာ ပြန်ဖြေခဲ့တယ်။
“….” ကျန်းယန် ဖိန် ပြောစရာ စကားမရှိ ဖြစ်သွားခဲ့တယ်။ သူ့မှာ ထပ်ရှင်းပြဖို့ အချိန် မရှိတော့ဘူးဆိုတာလည်း သူသိတယ်။ ဒါကြောင့် နောက်တစ်လှမ်း ပြန်ဆုတ်သွားတယ်။
“ ကျန်းရှီ။ ရွာပြင်မှာ မင်းကို လာဖမ်းတဲ့ စစ်တပ်ကြီး ရောက်နေပြီ။ ပြေးတော့။ မြန်မြန်ပြေး ။ ဟို့ဒဲ ။ ရှင်းလိန် ။ မင်းတို့သူ့ကို မသေစေချင်ရင်ပြေးခိုင်းတော့။ ”
အပိုင်း(၄၈၅)ပြီး၏။