" លោកគ្រូពេទ្យ! ជួយកូនខ្ញុំផងលោកគ្រូពេទ្យ!"
សម្លេងស្រែកហៅពេទ្យឲ្យជួយ លាន់ឮពេញមន្ទីរពេទ្យ ប្តីប្រពន្ធពីរនាក់រួមជាមួយ គ្រូពេទ្យកំពុងរុញអ្នកជំងឺម្នាក់ចូលបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់ មើលទៅអាការៈធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងណាស់!
" សាច់ញាតិសូមរងចាំខាងក្រៅ!"
ទ្វារបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់បានបិទ បន្សល់ត្រឹមអ្នកនៅរងចាំខាងក្រៅយ៉ាងអន្ទះសារ។ មួយសន្ទុះក្រោយមក គ្រូពេទ្យក៏ចេញមក
" លោកគ្រូពេទ្យ តើកូនរបស់ខ្ញុំយ៉ាងម៉េចហើយ?"
" អ្នកជំងឺហូរឈាមច្រើនពេក ត្រូវបញ្ចូលឈាមជាបន្ទាន់! តែពេលនេះលែងអីហើយ!"
" ហ៊ើយ! "
" តើមានរឿងអ្វីបានជាអ្នកជំងឺ អារដៃខ្លួនឯង បែបនេះ? នេះបើបញ្ចូនមកមន្ទីរពេទ្យមិនទាន់ទេ អាចបណ្តាលឲ្យស្លាប់បានណា៎!"
" ប៉ុន្មានថ្ងៃនេះ គេមានអាការៈចម្លែកៗ សួរអ្វីក៏មិននិយាយស្តី ហើយថ្ងៃនេះ មិនឃើញគេទៅសាលា ពេលចូលទៅមើលក៏ឃើញគេបែបនេះ! ពួកខ្ញុំក៏មិនដឹងថាគេមានរឿងអ្វីដែរ? ហិហិ!" សម្លេងស្ត្រីម្នាក់យំខ្សឹបខ្សួល
ស្ត្រីម្នាក់វ័យ40ប្លាយ ត្រូវជាម្តាយ និយាយរៀបរាប់ទាំងអណ្តកអណ្តឺត
" គេអាចមានបញ្ហាផ្លូវចិត្ត! យកល្អ ពេលក្រោយកុំបណ្តោយឲ្យគេនៅម្នាក់ឯងច្រើនពេក!" លោកពេទ្យ ហើយក៏ដើរចេញទៅ
..................
ប៉ុន្មានថ្ងៃមុន~~
" Zhan, យើងកុំបែកគ្នាបានទេ? បងមិនអាចរស់ដោយគ្មានអូនបានទេ!" បុរសម្នាក់កំពុងលុតជង្គង់អង្វររាងតូចកុំឲ្យចាកចេញទៅ
"....ពួកយើងមិនអាចរស់នៅជាមួយគ្នាបានទេ! គឺវាមិនអាចទៅរួចទេ! " រាងតូចនិយាយទាំងរកយំ
" ហេតុអ្វីមិនអាច? យើងស្រលាញ់គ្នា! ហេតុអ្វីយើងមិនអាចនៅជាមួយគ្នាបាន?" Yibo និយាយ
" ...តែប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំ គាត់មិនព្រមទេ! មួយវិញទៀតតើភ្នែកអ្នកដទៃគេមើលមកយ៉ាងម៉េច? មនុស្សប្រុសស្រលាញ់គ្នា? នៅជាមួយគ្នា រៀបការជាមួយគ្នាបានទេ?" Zhan និយាយទាំងអួលដើម ក
" ហេតុអ្វីថាមិនអាចនោះ? ហេតុអ្វីយើងចាំបាច់ទៅខ្វល់ពីអ្នកដទៃធ្វើអ្វី? យើងរស់នៅជាខ្លួនយើងមិនបានទេឬ?" Yibo តបទាំងលុតជង្គង់មិនព្រមក្រោក
" លែងខ្ញុំទៅ! ខ្ញុំចង់ឲ្យជីវិតខ្ញុំមានអ្វីដែលប្រសើរជាងនេះ!" Zhan គ្រវាស់ដៃ Yibo ចេញ
" គិតហ្អេ៎ស ថាឯងចាកចេញពីខ្ញុំបានងាយៗនោះ!" Yibo ស្ទុះក្រោកចាប់ទាញ Zhan ផ្តួលទៅលើគ្រែមួយទំហឹង
" Yibo ឯងចង់ធ្វើស្អីហ្នឹង? លែងខ្ញុំ!!" រាងតូចដែលត្រូវគេសង្កត់ពីលើ ព្យាយាមរើសទាំងមុខស្លេក
" ឯងជារបស់ខ្ញុំតែម្នាក់គត់!"
ពេលនេះ Yibo ដូចជាមនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀត ស្នេហាធ្វើឲ្យគេហ៊ានធ្វើគ្រប់យ៉ាង។ ស្នេហាធ្វើឲ្យគេខ្វាក់ភ្នែក។ ស្នេហាឬ? មិនមែនទេ ធ្វើបែបនេះគឺជាតណ្ហាទៅវិញទេ។
រាងក្រាស់ចាប់ទាញហែកអាវរាងតូចចេញអស់ បន្ទាប់មកក៏ចាប់ហែកខោ រហូតដាច់រហែក ទាំងកម្រោល។ Yibo ពេលនេះ គេគួរឲ្យខ្លាចខ្លាំងណាស់ អ្វីក៏ដោយក៏មិនអាចបញ្ឈប់គេបានដែរ។
" Yibo កុំអី! ខ្ញុំសូមអង្វរ កុំធ្វើបែបនេះអី!" សម្លេងអង្វរ គ្មានប្រយោជន៍ឡើយ
" Zhan ឯងជារបស់ខ្ញុំតែម្នាក់គត់"
Yibo ចាប់ទាញ Zhan ឲ្យដេកផ្កាប់មុខ ដៃទាំងពីរចាប់ចងមកក្រោយ រាងតូចព្យាយាមរើសបម្រាស់ចេញយ៉ាងខ្លាំង តែគ្មានបានការទេ ដៃជាប់ចំណងហើយត្រូវទាញឲ្យដេកផ្កាប់មុខទៀត ពេលនេះនៅតែខ្លួនននោលគោក ប៉ុណ្ណោះ។ រាងតូចមានអារម្មណ៍ថាអស់សង្ឃឹមខ្លាំងណាស់ ទឹកភ្នែកក៏ហូរស្រក់មករហាម មិនស្មានថា មនុស្សដែលគេគោរពស្រលាញ់មករហូត ហ៊ានធ្វើទង្វើថោកទាបបែបនេះដាក់គេទាល់តែសោះ។
ដៃធំរបស់រាងក្រាស់ ចាប់លើករាងកាយតូចស្តើង លើកឡើងបន្តិច ហើយគេលុតជង្គង់នៅពីក្រោយ ហើយយកដៃអង្អែលសាច់ទន់រលោងរបស់រាងស្តើងថ្នមៗ ហើយឱនថើបយ៉ាងរោលរាល គ្មានប្រណី។ គេថើបញក់ញីសព្វសារពាង្គ មិនខ្វល់ឡើយថាអ្នកក្រោមកំពុងយំខ្សឹបខ្សួលប៉ុណ្ណា អ្វីដែលគេដឹងនោះគឺត្រឹមថា យកខ្លួនមនុស្សដែលគេស្រលាញ់ឲ្យបាន។
.................................
តឺត~តឺត~តឺត~
សម្លេងចង្វាក់បេះដូងនៅលើឧបករណ៍ពេទ្យ កំពុងលោតធម្មតា ដែលមានន័យថាអ្នកជំងឺបានផុសពីគ្រោះថ្នាក់ហើយ។ ម្រាមដៃតូចៗកម្រើកឡើងតិចៗ ភ្នែកចាប់បើកសន្សឹមៗ ទាំងមានបំពង់អុកស៊ីសែននៅជាប់ជាជំនួយ។
(ទីនេះជាកន្លែងណា?) Zhan ក្រឡេកមើលជុំវិញទាំងគិតក្នុងចិត្ត ( មន្ទីរពេទ្យមែនទេ? ហេតុអ្វីនាំខ្ញុំមកទីនេះ? ហេតុអ្វីមិនទុកឲ្យខ្ញុំស្លាប់ទៅ ខ្ញុំមិនចង់រស់នៅបន្តទៀតទេ)
" ភ្ញាក់ហើយ? ញ៉ាំបបរទេ?" សម្លេងនរណាម្នាក់បន្លឺឡើង Zhan ងាកសន្សឹមទៅរកម្ចាស់សម្លេង តែមិនបានឃើញទេថាជាអ្នកណា ព្រោះគេឈរបែរខ្នងដូចកំពុងរៀបចំអ្វីម្យ៉ាង
" ឃ្លានទេ? ខ្ញុំទិញបបរដែលឯងចូលចិត្តមកផង!"
"សម្លេងដូចជាប្រហែលៗ" Zhan គិតក្នុងចិត្ត ហើយសម្លឹងមើលទៅមនុស្សម្នាក់នោះមិនដាក់ភ្នែក គឺបន់ឲ្យតែ កុំឲ្យដូចអ្វីដែលគេគិត។ មនុស្សម្នាក់នោះក៏ងាកមក
"Yibo??" Zhan បើកភ្នែកធំៗ ហើយព្យាយាមងាកចេញ
" ហេតុអ្វីដូចភ្ញាក់ផ្អើលម្ល៉េះ? ប្រពន្ធឈឺប្តីមកមើលថែជារឿងធម្មតាទេ!" Yibo មានកាន់ចានបបរនៅក្នុងដៃហើយដើរសំដៅមកកាន់អ្នកដែលកំពុងនៅលើគ្រែ។ គេស្ថិតក្នុងសម្លៀកបំពាក់ពេទ្យ ដែលមានន័យថា.....
"....."
" ចាំបងបញ្ចុក! មិនបាច់ងើបទេ!" និយាយហើយនាយទាញឧបករណ៍ជំនួយដង្ហើមចេញពីមាត់ Zhan។ ទោះបីឧបករណ៍ជំនួយត្រូវបានយកចេញ តែZhan មានអារម្មណ៍ថាគេមិនអាចនិយាយឮឡើយ ដូចមានអ្វីមកបង្អាក់សម្លេងរបស់គេជាប់ត្រង់បំពង់ក ចង់និយាយក៏និយាយមិនចេញ បានត្រឹមបើកភ្នែកឡិកឡក់មើលទៅ Yibo។
" មោះ, ហាមាត់ ហំ!" Yibo ដួសបបរមួយស្លាប់ព្រា ដើម្បីបញ្ចុក Zhan ក៏ព្រមហាមាត់តាមអ្វីដែលគេប្រាប់ តែពេលដែលគេចង់និយាយបែរជាហាមាត់មិនចេញទៅវិញ
" ចម្លែកណាស់ តើមានរឿងអ្វី ហេតុអ្វីខ្ញុំមិនអាចនិយាយបាន? ហេតុអ្វីខ្ញុំព្រមធ្វើតាមអ្វីដែលគេប្រាប់?" Zhan នឹកឆ្ងល់ក្នុងចិត្តម្នាក់ឯង
" កុំមើលបងបែបនេះអីណា ប្រពន្ធសម្លាញ់! បងប្រាប់ហើយថា អូនគឺជារបស់បងតែម្នាក់គត់! ហាសហាសហាស!"
Zhan ព្យាយាមស្ទុះក្រោកចេញពីគ្រែមួយទំហឹង ទោះបីងងឹតបន្តិចក៏យើងអាចឃើញថាគេកំពុងភ័យស្លុតនិងមានញើសប៉ុនៗគ្រាប់ពោតនៅលើថ្ងាល់ ហើយព្យាយាមដកដង្ហើមទាំងដង្ហក់។
"នេះយើងសុបិនទេហ្អេស៎!?" និយាយហើយ គេលើកដៃមើល ឃើញថាមានស្លាកស្នាមនៅលើ កដៃគេពិត
" នេះយ៉ាងម៉េចហ្នឹង? ក្រែងជាសុបិនហ្អេ៎? ហេតុអ្វីស្នាមនេះដូចជាយើងធ្លាប់មានរបួស អាដៃខ្លួនឯង?"
" អូន កើតអីមែនទេ? សុបិនអាក្រក់ទៀតហើយឬ?" សម្លេងប្រុសម្នាក់បន្លឺឡើងនៅក្បែរគេ Zhan ងាកទៅឃើញថា គេកំពុងងើបអង្គុយទាំងឈ្លីភ្នែកមមីងមម៉ើង ហើយដៃម្ខាងរាវរកកុងតាក់ភ្លើងរាត្រីនៅលើតុ
" មែនហើយ! អូនសុបិនអាក្រក់! មិនអីទេ, បងគេងវិញទៅ?" Zhan ងាកមកញញឹមដាក់គេយ៉ាងស្រទន់
(ហេតុអ្វីខ្ញុំតែងសុបិនឃើញរឿងរ៉ាវអាក្រក់ជាមួយ Yibo ម្ល៉េះ? តើមានរឿងអ្វីឲ្យប្រាកដ? តើគេមានរឿងអ្វីលាក់បាំងជាមួយខ្ញុំមែនទេ?) Zhan គេងកើយដៃអ្នកជាទីស្រលាញ់ ហើយភ្លើងរាត្រីនៅលើតុក៏បិទវិញ។
( មែនហើយសុបិនចុងក្រោយដែលខ្ញុំបានឃើញ គឺហាក់ដូចជាខ្ញុំកំពុងរត់គេចពីអ្វីម្យ៉ាង ហើយក៏.....ហើយ....ហើយខ្ញុំ...ក៏.....រអិលជើងធ្លាក់ពីលើជណ្តើរ) ភ្លាមៗសម្លេងរបស់ Yibo បានឮឡើងនៅក្នុងការគិតរបស់គេ
" កូនអ្នកស្រីប៉ះទង្គិច ខួរក្បាលខ្លាំងពេក ដូច្នេះហើយ គេអាចនឹង ចងចាំអ្វីមិនបាន, តែយ៉ាងណា ខ្ញុំនិងខំឲ្យអស់ពីសមត្ថភាព ដើម្បីព្យាបាលគេ"
" ពុទ្ធោ! កូនម្តាយ! លោកគ្រូ អស់ប៉ុន្មានក៏ខ្ញុំព្រមដែរ ឲ្យតែជួយកូនប្រុសខ្ញុំបាន! តទៅខ្ញុំលែងបង្ខំគេឲ្យធ្វើតាមពួកខ្ញុំទៀតហើយ ដោយសារតែយើងគៀបសង្កត់គេពេក ទើបធ្វើឲ្យគេគិតច្រើន រហូតដើរធ្លាក់ជណ្តើរបែបនេះ! ហ៊ឺហ៊ឺ!"
" បាទ! ខ្ញុំនិងព្យាយាម តែមានលក្ខណខណ្ឌ!"
សូមរងចាំទស្សនាភាគបន្ត😘
សូមជំរាបសួរ!!!
Date: 23/08/2021 , 3:42AM