It's been years since I last visited this place. College pa ako noon nang una kong masilayan ang isa sa pinakasikat na lugar dito sa bansa. Hindi pa rin nakakasawa. Its historical and unique architecture na para kang dinadala sa sinaunang panahon.
I could still remember my college days where I chose this place for my thesis. Naalala ko pa noon kung paano ako binigyan ng professor namin ng almost perfect score.
Kung ako ang tatanungin parang mas masarap mabuhay sa panahon noon. There's no pollutuon. There's no crime. Disiplinado pa ang mga tao noon. Hindi pa agresibo ang mga kabataan. Totoo ngang sa paglipas ng panahon unti-unting nagbabago ang mga nakasanayan. Unti-unting nababalewala ang mga pinaghirapan.
"Hey, come here!" I gestured my hand before she got out of my sight again. Ni hindi pa ako nakakapagparada, nauna na s'ya sa labas. Lumapit naman s'ya sa akin na may malaking ngiti na naman sa labi.
"Yes?"
"Show me your hand," I commanded. Hindi naman na ito nagtanong at kusang inilahad ang kanyang kamay sa harap ko. Mabilis kong pinosasan ang kanyang kamay pati na rin ang sa akin.
"T-teka ano 'to?" Takang tanong n'ya na halatang nagulat sa ginawa ko. Iniangat n'ya ang tingin n'ya mula sa posas hanggang sa akin.
Naisip kong iposas nalang s'ya sa akin para hindi na ako mapagod kakahabol sa kanya. Kapag naumpisahan pa naman n'yang lumikot halos lahat papasukin n'ya. Lahat titignan n'ya. Masyado s'yang masigla kumpara sa akin.
"Safety precaution," I answered showing our handcuffs. "Baka mamaya ay mawala ka pa."
Ngumiti ito sa akin ng nakakaasar. Tumaas-baba rin ang kilay nito na parang may pinapahiwatig sa akin. My forehead creased.
"What?" Tanong ko habang nakatitig ang mga naninigkit na mata ko sa kanya.
"Ikaw ha? Ayaw mo akong mawala," nakangiting sambit n'ya. Hindi pa rin ako nilulubayan ng tingin.
"Ayokong mabaliw kakahanap sayo," I whispered, avoiding her gaze. Naramdaman kong uminit ang pisngi ko.
"Ha?"
"Wala!" my voice slightly raised to stop her from asking too much question. Ako na mismo ang naunang naglakad.
"Paano tayo magpipicture?" Tanong n'ya habang naglilibot kami sa loob. Palinga-linga rin kami sa paligid at tinitignan ang mga naririto.
Compared kanina sa Safari gallery at Baluarte zoo mas kalmado na s'ya ngayon. Siguro ay naubusan na rin s'ya ng energy. Paano ba naman kasi buong araw nagtatakbo na parang batang ngayon lang nakapasyal.
"Ako na ang magpipicture." Kinuha ko mula sa kanya ang camera ko at bahagyang lumayo. Isinukbit ko sa ito sa akin at binuksan.
"Okay." Nakatalikod pa s'ya sa akin dahil nasa unahan ko s'ya. Inadjust ko ang camera kung saan makukuha ko pati ang nakahandcuff naming kamay.
"Look over here." I Immediately hold her hand. She looked at me over her shoulder and smiled. Saktong pagclick ko ng camera ay humangin ng malakas.
Napalunok ako habang nakatingin sa picture n'ya na kuha ko. She looks... she looks perfect!
How can this woman still look so gorgeous?
"Totoy, naiihi ako." My jaw drop when she faced me, forehead slightly creasing.
A-anong sinabi n'ya?
"W-what?" I stuttered. Geez.
"Naiihi na ako kako."
"L-let me get the key—"
"Samahan mo na lang ako sa cr!" Mas lalo akong nagulantang sa sinabi n'ya. Hindi ko alam kung niloloko ba ako ng babaeng 'to eh.
Napapikit ako habang nakatingin sa malayo. Hinihintay s'yang matapos umihi. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko sa 'di ko malamang dahilan. I scratched my head using my unoccupied head while thinking.
This is so awkard. Hindi ako sanay sa ganito. Dapat bang alisin ko na ang posas? Pero pag inalis ko baka mawala s'ya. Knowing her and her unlimited energy. Bakit parang ako rin ang dehado sa mga desisyon ko sa buhay?
"Pwede ka ng humarap." I swallowed the lump in my throat when she smiled at me. Mukhang success ang pag-ihi n'ya.
"What are we gonna do next?" Halos mag aalas siyete na rin nang napagpasyahan naming umuwi. Napahawak ako sa kamay ko nang matanggalan ito ng posas. Sa wakas ay nakahinga rin ako nang maluwag.
"Uwi na muna tayo sa rest house," I said, after buying take out foods. Doon nalang kami sa rest house kakain para less hassle.
Sakto namang binuksan n'ya ang stereo dahil nakakaboring din pala ang sobrang katahimikan. She was quiet the whole night.
I met you in the dark, you lit me up
You made me feel as though I was enough
We danced the night away, we drank too much
I held your hair back when You were throwing up
Minsan gusto ko ring magpasalamat sa problema at mga hinanakit ko sa buhay. Because if it weren't for them I wouldn't have meet this girl over there. I wouldn't have the chance to help her fulfilling her dreams.
Hindi ko alam kung coincidence lang ba na makita ko s'ya pagmulat ng mga mata ko.
"Woman."
"Hmm?" She shot a sideward glance at me. I thought she's already sleeping.
"Are you... happy?" Nag-aalinlangang tanong ko. Sandali itong natahimik bago muling bumaling sa akin.
"Yes I am," she answered nodding.
"Why?"
"Because I'm with you." Doon na n'ya tuluyang nakuha ang atensyon ko. Huminto na kami sa tapat ng rest house ni Luis. "Because you were here with me."
I smiled when I heard her answer. Parang biglang natunaw ang puso ko sa narinig. Sumisigaw ang puso ko sa tuwa. She's killing me with so much happiness.
"I've already checked two over three wishes," she muttered, looking at her small notebook. 'Yon ang binili n'ya noong nasa Baguio kami. Sabi n'ya she wants a small notebook kung saan maisusulat n'ya lahat ng nangyari sa pitong araw na magkasama kami.
"Tell me the last one woman," I said after biting my burger. Inililipat ko ang lahat ng pictures mula camera ko hanggang sa laptop. I want to have some copies para kung sakaling aksidente kong mabura o mawala ay meron akong reserba.
Isa pa pagbalik na pagbalik ko naman sa Manila ay ipapadevelope ko na ito agad agad.
"I want to go on a beach!" she exclaimed, after sipping on her milktea. Napatingin naman ako sa orasan ng aking laptop.
It's already eight thirty in the evening. Kung sa beach ang susunod naming punta baka kailangan na naming umalis nang mas maaga mamaya.
"Where?" I asked next.
"Batangas!" she shouted, raising her index finger. Agad ko namang inopen ang google at nagtype.
Vigan to Batangas travel hours.
I clicked the search button. I scrolled down. My eyes narrowed into slits when I saw the travelling hours. It consumes eight hours and twenty one minutes.
Mahaba-habang byahe rin pala ito. I checked the clock again and started counting.
Kung aalis kami ng alas diyes ng gabi ay baka makarating kami roon ng alas sais. Depende pa kung may traffic. Besides wala pa rin kaming pahinga. Maybe we can get some rest first.
Iniisip ko kasi na kung maaga kaming makakarating doon ay mas masusulit namin ang araw. Maybe two days is enough? Ilang araw nalang ba ang natitira sa amin?
Tinansya ko muna ang oras at nag-isip ng plano. When an idea popped in my head.
"Okay, woman," I said, turning to her. "Get some rest now and we will go to Batangas later."
"Talaga?" Anas n'ya na halatang nagulat sa sinabi ko. I nodded. "Pero paano 'yan? I only have three days left bago ako umalis."
I almost forgot that we only have three days. Parang ang bilis naman ng araw. Tommorow is our last trip before I drive her home.
"Then let's spend your remaining three days together," I said smiling at her.
Mabilis n'yang inubos ang kanyang pagkain at humiga na sa kama. I chuckled.
Niligpit ko muna ang mga pinagkainan namin at isininarado ang laptop ko bago ako humiga sa tabi n'ya.
Three days...
***
Itinabi ko ang sasakyan ko sa isang convenient store. Isang oras na lang at sisikat na ang araw ngunit malayo pa kami. Ni wala pa nga yata kami sa kalagitnaan. I stretched my arms. Nangangalay na ako kakaupo at kakadrive.
"Nandito na ba tayo?" Tanong ng kasama ko nang imulat n'ya ang inaantok n'ya pang mga mata. I shook my head.
"I'm gonna buy coffee first. Do you want something?"
"Donuts."
"Okay."
Bumaba ako ng sasakyan at iniwan s'ya sa loob. Pumasok ako sa loob ng convenient store at bumili ng dalawang canned coffee at donuts.
"Liguel La Vella?" I turned my head to the person who called my name. A bearded man smiled at me.
Sandaling kumunot ang noo ko bago ko maalala kung sino s'ya.
"Arnold?" I asked, getting the paper bag from the counter.
"Yup, ako nga." He shook hands with me.
"Coffee?" I offered but he refused.
"Katatapos ko lang."
Kanina bago kami umalis ay naisipan kong tumawag ng kapalitan ko sa pagdadrive papunta sa Batangas. Nagpatulong ako kay manong Nestor na humanap ng magdadrive dahil hindi ko kakayanin kung ako lang mag-isa. I needed some help.
"Noong matanggap ko ang tawag kay Nestor ay hindi na ako nagdalawang isip pa. Malaki rin kasi ang utang na loob ko sa taong iyon eh," pagkukwento n'ya pa habang papunta kami sa sasakyan. "Aba't ayos ang pickup mo ah? Ang ganda!"
Tipid akong ngumiti sa kanya habang pinapasadahan n'ya ng tingin ang itim na sasakyan ko. Nang buksan ko ang pinto sa driver seat ay nakita ko roon ang babaeng kasama ko.
"Woman," pagtawag ko para makuha ang atensyon n'ya. Agad naman s'yang lumingon sa akin.
"Si mang Arnold ang magdadrive ngayon. Do you want to stay there?" I asked. Sandaling nagawi ang tingin n'ya sa katabi ko bago umiling. Lumabas s'ya sa sasakyan ko.
"Here's the key." I gave my keys to mang Arnold. Tumango s'ya sa akin bago pumasok sa loob. Binuksan ko naman ang tailgate sa likod at tinulungang makaakyat ang kasama ko. I handed her the paper bag full of foods.
Kinuha ko rin ang gitara ko sa backseat bago bumalik at sumakay sa likuran ng pickup ko sa tabi n'ya. Nagthumbs up ako kay Arnold na s'yang nakatingin sa akin mula sa salamin.
"Sa 'yo to hindi ba?" My eyes widened when she showed me my phone. Paano n'ya ito nakuha?
"I saw it on the backseat. Sa sahig." Nang pindutin ko ang gilid nito ay nakabukas na ito at hindi na nakaturn off.
That means... she opened it without any permission.
"Forgive me for invading your privacy," she apologized, looking at the blue skies. Umihip ang malakas na hangin kasabay nang pagsayaw ng buhok namin. "Where is she?"
Napabaling ako sa kanya nang muli s'yang magsalita.
"Is she was your first love?" Tanong n'ya pa nang hindi ako sumagot. Nakadisplay pa rin pala as a wallpaper sa phone ko ang picture ni Nicole. I didn't reply when she looked at me while waiting for my answer. When I noticed that she's waiting, I nodded slowly.
"What happened?"
"She's... gone." Naramdaman ko ang pagtitig n'ya sa akin.
"I-I'm sorry." she looked down. I shook my head and smiled.
"You don't have to. It's not your fault. It's okay."
Wala s'yang kasalanan sa lahat. She's just curious about my past that's why I answered her.
"Alam ko na!" she clapped her hands, raising her gaze at me again. Bumalik na ang sigla ng mukha n'ya. "Kantahan mo na lang ako!"
She get my guitar behind and gave it to me. Tumango ako at nagsimula nang mag-strum habang patuloy na umaandar ang sasakyan at ang araw na tumatama sa aming mga balat.
Maybe it's the best way to get rid of her. To sing what's in my heart and to release my feelings for her so I could finally move forward.