Zawgyi
ခ်င္ယြီကတုန္ယင္သြားၿပီးေနာက္ သူ႔မ်က္လံုးေတြကိုမွိတ္ၿပီး ေသဆံုးသြားေတာ့တယ္။ ႐ွင္းခ်န္က သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ပါးျပင္ထက္ကေန မ်က္ရည္တစ္စက္ လိမ့္ဆင္းက်သြားေတာ့တယ္။
ဘုရင္မင္းျမတ္က စစ္သူႀကီးခ်ိဳ႕နဲ႔ အိမ္ေ႐ွ႕စံမင္းသားတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးဆီကေန တင္ျပခ်က္ကိုၾကားၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ယူၾကံဳးမရျဖစ္သြားတယ္။ သူထို႔ေနာက္ တတိယမင္းသားရဲ႕ဆႏၵကို ခြင့္ျပဳေပးလိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုမီးသၿဂိဳလ္ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕အ႐ိုးျပာကို
ေတာင္အျမင့္ေပၚကေန ေလနဲ႔အတူက်ဲခ်ေပးလိုက္တယ္။
႐ွင္းခ်န္က စစ္သူႀကီးအိမ္ေတာ္ကို ျပန္လာၿပီးေနာက္ သူ႔ရဲ႕အမ်ိဳးသမီးအဝတ္အစားကို ျပန္ေျပာင္းလဲဝတ္ဆင္လိုက္တယ္။ ညစာစားေသာက္ပြဲမွာ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္မႈ
ျဖစ္ပြားၿပီးကတည္းကဆိုရင္ အခ်ိန္သံုးရက္ၾကာျမင့္သြားၿပီ ျဖစ္တယ္။ ႐ွင္းခ်န္က သူ႔ခင္ပြန္းရဲ႕မ်က္ႏွာကို သန္႔စင္ေပးလိုက္ၿပီးတာနဲ႔ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈက သူ႔ဆီေရာက္လာၿပီလို႔ ခံစားလိုက္ရတယ္။ သူစားပြဲဆီကို လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကို ငွဲ႔လိုက္တယ္။ ႐ွင္းခ်န္ကပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈေၾကာင့္ သူ႔မ်က္လံုးေတြမူးေဝသြားၿပီး စားပြဲေပၚကို
ေမွာက္က်သြားေတာ့တယ္။ သူ႔လက္ေတြက ေပ်ာ့ေခြသြားၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ထဲမွာ႐ွိတဲ့ပန္းကန္လံုးကလည္း
ျမည္သံနဲ႔အတူ ေကာ္ေဇာေပၚကို က်သြားေတာ့တယ္။
က်ဲယြင္ရဲ႕မ်က္ေတာင္ေတြက တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္လာၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးကို ေျဖးညင္းစြာဖြင့္လိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ဓားထိုးခံထားရတဲ့ေနရာက အေတာ္ေလးထံုထိုင္းေနတယ္လို႔ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အားလံုးျခံဳၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ သူသက္သာလာပါၿပီ။ သူအခန္းကို ပတ္ပတ္လည္လိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ
သတိလစ္ေနတဲ့႐ွင္းခ်န္ကို ႐ွာေတြ႔သြားတယ္။
"ဇနီးေလး?"
"႐ွင္းခ်န္...?"
႐ွင္းခ်န္ဆီကေန ဘာလႈပ္႐ွားမႈမွ ဘာအသံမွ မထြက္လာပါဘူး။ သူထို႔ေနာက္ ေအာက္ကိုျပဳတ္က်ေနတဲ့ခြက္ကို ေတြ႔လိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြက က်ဥ္းေျမာင္းသြားတယ္။ သူခ်က္ခ်င္း အိပ္ရာေပၚကေန ခုန္ထလိုက္ၿပီးေတာ့ ႐ွင္းခ်န္ဆီကို အေျပးသြားလိုက္ေတာ့ ျဖဴေလ်ာ္ၿပီး
ပင္ပန္းေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ အဖ်ား႐ွိေနတာကိုပဲ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ဒဏ္ရာက အခုထိေကာင္းေကာင္း မကုသရေသးေပမဲ့လည္း သူ႐ွင္းခ်န္ကိုေပြ႔ခ်ီလိုက္ၿပီးေတာ့ အိပ္ရာေပၚမွာခ်လိုက္ၿပီး သူပါလွဲေလ်ာင္းခ်လိုက္ရင္း ခ်စ္လွစြာေသာဇနီးေလးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ေပြ႔ဖက္ထားလိုက္တယ္။ ႐ွင္းခ်န္က သူဘယ္ေတာ့မွမႏိုးလာေတာ့ဘူး အထင္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းၾကံစည္ေနတာလို႔ သူေတြးလိုက္မိတာျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒါကသူ႔ကို
ေသေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္လန္႔သြားေစတယ္။ သူသူ႔ရဲ႕ႏူဖူးေလးကို နမ္းလိုက္ၿပီးေတာ့ အနားယူဖို႔
သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကို မွိတ္လိုက္ေတာ့တယ္။
႐ွင္းခ်န္ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ႏိုးလာေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူက်ဲယြင္ရဲ႕လက္ေမာင္းၾကားထဲ ေရာက္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူ႔နဖူးကိုနမ္းလိုက္တာကို ခံစားမိလိုက္လို႔
သူေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ခင္ပြန္းကသူ႔ကို ျပံဳးျပေနတာကို ျမင္လိုက္ရတယ္။
"ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္ရဲ႕လား?"
႐ွင္းခ်န္ကက်ဲယြင္ရဲ႕ခါးကိုေပြ႔ဖက္လိုက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာေယာက္်ားနဲ႔ ဇိမ္႐ွိ႐ွိေနလိုက္တယ္။ သူေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ေပမဲ့ အမွန္တကယ္ေတာ့ သူအိပ္ခ်င္ေနေသးတုန္းပဲ။ က်ဲယြင္ကေပ်ာ္ရႊင္စြာ သူ႔ဇနီးေလးကို
ေပြ႔ဖက္လိုက္ရင္း သူ႔ရဲ႕ေနာက္ေက်ာကို
ညင္သာစြာပုတ္ေပးလိုက္တယ္။
"ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကိုယ္မင္းကိုစိတ္ပူေအာင္ လုပ္မိတယ္မလား? ကိုယ္မင္းေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွ
စိတ္ပူရေအာင္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္မင္းကို
တစ္ေယာက္တည္းထားမသြားပါဘူး..."
႐ွင္းခ်န္ကသူ႔မ်က္လံုးကို အခ်ိန္ခဏေလာက္ၾကာေအာင္ မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္လိုက္ၿပီးေတာ့
အိပ္ခ်င္ေနတဲ့ေလသံနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။
"မင္းငါ့ကိုေရာ ငါတို႔ရဲ႕သမီးကိုေရာ တစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ပါဘူးလို႔ ေျပာသင့္တယ္။"
က်ဲယြင္သူ႔စိတ္က ဗလာျဖစ္သြားတယ္လို႔ ခံစားလိုက္ရၿပီး ႐ွင္းခ်န္ကိုငံု႔ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူ႔ဇနီးေလးရဲ႕ေသးသြယ္ပိန္ပါးတဲ့ ဗိုက္ေလးကို ထိၾကည့္လိုက္တယ္။ ႐ွင္းခ်န္က သူ႔လက္ကို႐ိုက္ထုတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ တခစ္ခစ္ရယ္လိုက္တယ္။
"မင္းဘာေတြေလွ်ာက္ေတြးေနတာလဲ?"
သူထို႔ေနာက္ က်ဲယြင္အဆိပ္မိၿပီးေနာက္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် ဇာတ္ေၾကာင္းတစ္ခုလံုးကို ျပန္ေျပာျပလိုက္တယ္။ သူနားေထာင္လို႔ၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္က်မွ ႐ွင္းခ်န္ရဲ႕ေမးေစ့ေလးကို ဆြဲေမာ့လိုက္ၿပီးေတာ့ နက္႐ိွဳင္းၿပီး ခ်စ္စိတ္ျပင္းျပေနတဲ့အနမ္းတစ္ခုကို ေပးလိုက္တယ္။
သံုးႏွစ္ၾကာၿပီးေနာက္ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္က
ေစ်းလမ္းမေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္ေျပးလႊားေနတယ္။ အျပာေရာင္ဆင္တူဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္ထားတဲ့စံုတြဲတစ္တြဲက ကေလးမေလးရဲ႕အေနာက္ကေန လိုက္လာတယ္။
"ယြီ႐ွဳ အရမ္းမေျပးနဲ႔ေလ။ ေနာက္က်ရင္ ေခ်ာ္လဲက်ေနအံုးမယ္။"
ကေလးမေလးက ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး အသံစူးစူးေလးနဲ႔ ရယ္လိုက္တဲ့အသံက သူတို႔နားကလူေတြကို
အျပံဳးတစ္ပြင့္ျဖစ္ေပၚသြားေစတယ္။ ကေလးမေလးက လက္ေဝွ႔ယမ္းျပလိုက္ၿပီးေတာ့ ခုန္ေပါက္ေနရင္းစံုတြဲကို ေအာ္ေခၚလိုက္တယ္။
"အေဖ! အေမ! ျမန္ျမန္လာ! ဦးေလးဟန္နဲ႔အေဒၚအန္တို႔မွာ ေကာင္ေလးေသးေသးေလးရသြားၿပီ။ ယြီ႐ွဳ
ကေလးေလးကိုၾကည့္ခ်င္တယ္။ ah..."
က်ဲယြင္က တခစ္ခစ္ရယ္ေမာလိုက္ၿပီး ကေလးမေလးကို သြားေခၚလိုက္တယ္။ သူမကို သူ႔ပုခံုးေပၚမွာတင္လိုက္ၿပီးေတာ့ လက္တစ္ဖက္က သူမကိုကိုင္ထားရင္း က်န္လက္တစ္ဖက္က သူ႔ရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာဇနီးေလး ႐ွင္းခ်န္ရဲ႕လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္တယ္။ ထို႔ေနာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့မိသားစုက အတူတကြ
လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္ၾကေတာ့တယ္။
[ၿပီးပါၿပီ။]
Unicode
ချင်ယွီကတုန်ယင်သွားပြီးနောက် သူ့မျက်လုံးတွေကိုမှိတ်ပြီး သေဆုံးသွားတော့တယ်။ ရှင်းချန်က သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ပါးပြင်ထက်ကနေ မျက်ရည်တစ်စက် လိမ့်ဆင်းကျသွားတော့တယ်။
ဘုရင်မင်းမြတ်က စစ်သူကြီးချို့နဲ့ အိမ်ရှေ့စံမင်းသားတို့ နှစ်ယောက်စလုံးဆီကနေ တင်ပြချက်ကိုကြားပြီးတဲ့အချိန်မှာ ယူကြုံးမရဖြစ်သွားတယ်။ သူထို့နောက် တတိယမင်းသားရဲ့ဆန္ဒကို ခွင့်ပြုပေးလိုက်ပြီးတော့ သူ့ကိုမီးသဂြိုလ်ပေးလိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့အရိုးပြာကို
တောင်အမြင့်ပေါ်ကနေ လေနဲ့အတူကျဲချပေးလိုက်တယ်။
ရှင်းချန်က စစ်သူကြီးအိမ်တော်ကို ပြန်လာပြီးနောက် သူ့ရဲ့အမျိုးသမီးအဝတ်အစားကို ပြန်ပြောင်းလဲဝတ်ဆင်လိုက်တယ်။ ညစာစားသောက်ပွဲမှာ လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်မှု
ဖြစ်ပွားပြီးကတည်းကဆိုရင် အချိန်သုံးရက်ကြာမြင့်သွားပြီ ဖြစ်တယ်။ ရှင်းချန်က သူ့ခင်ပွန်းရဲ့မျက်နှာကို သန့်စင်ပေးလိုက်ပြီးတာနဲ့ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှုက သူ့ဆီရောက်လာပြီလို့ ခံစားလိုက်ရတယ်။ သူစားပွဲဆီကို လမ်းလျှောက်သွားလိုက်ပြီး ထိုင်ချလိုက်ရင်း လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်ကို ငှဲ့လိုက်တယ်။ ရှင်းချန်ကပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှုကြောင့် သူ့မျက်လုံးတွေမူးဝေသွားပြီး စားပွဲပေါ်ကို
မှောက်ကျသွားတော့တယ်။ သူ့လက်တွေက ပျော့ခွေသွားပြီးတော့ သူ့လက်ထဲမှာရှိတဲ့ပန်းကန်လုံးကလည်း
မြည်သံနဲ့အတူ ကော်ဇောပေါ်ကို ကျသွားတော့တယ်။
ကျဲယွင်ရဲ့မျက်တောင်တွေက တဖျတ်ဖျတ်ခတ်လာပြီးတော့ သူ့ရဲ့မျက်လုံးကို ဖြေးညင်းစွာဖွင့်လိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့ဓားထိုးခံထားရတဲ့နေရာက အတော်လေးထုံထိုင်းနေတယ်လို့ ခံစားလိုက်ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ အားလုံးခြုံကြည့်လိုက်မယ်ဆိုရင် သူသက်သာလာပါပြီ။ သူအခန်းကို ပတ်ပတ်လည်လိုက်ကြည့်လိုက်တော့ စားပွဲပေါ်မှာ
သတိလစ်နေတဲ့ရှင်းချန်ကို ရှာတွေ့သွားတယ်။
"ဇနီးလေး?"
"ရှင်းချန်...?"
ရှင်းချန်ဆီကနေ ဘာလှုပ်ရှားမှုမှ ဘာအသံမှ မထွက်လာပါဘူး။ သူထို့နောက် အောက်ကိုပြုတ်ကျနေတဲ့ခွက်ကို တွေ့လိုက်တော့ သူ့မျက်လုံးတွေက ကျဉ်းမြောင်းသွားတယ်။ သူချက်ချင်း အိပ်ရာပေါ်ကနေ ခုန်ထလိုက်ပြီးတော့ ရှင်းချန်ဆီကို အပြေးသွားလိုက်တော့ ဖြူလျော်ပြီး
ပင်ပန်းနေတဲ့မျက်နှာနဲ့ အဖျားရှိနေတာကိုပဲ တွေ့လိုက်ရတယ်။ သူ့ရဲ့ဒဏ်ရာက အခုထိကောင်းကောင်း မကုသရသေးပေမဲ့လည်း သူရှင်းချန်ကိုပွေ့ချီလိုက်ပြီးတော့ အိပ်ရာပေါ်မှာချလိုက်ပြီး သူပါလှဲလျောင်းချလိုက်ရင်း ချစ်လှစွာသောဇနီးလေးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပွေ့ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ရှင်းချန်က သူဘယ်တော့မှမနိုးလာတော့ဘူး အထင်နဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သေကြောင်းကြံစည်နေတာလို့ သူတွေးလိုက်မိတာဖြစ်တယ်။ အဲ့ဒါကသူ့ကို
သေလောက်အောင် ကြောက်လန့်သွားစေတယ်။ သူသူ့ရဲ့နူဖူးလေးကို နမ်းလိုက်ပြီးတော့ အနားယူဖို့
သူ့ရဲ့မျက်လုံးတွေကို မှိတ်လိုက်တော့တယ်။
ရှင်းချန်နောက်တစ်နေ့မှာ နိုးလာတော့ သူ့ကိုယ်သူကျဲယွင်ရဲ့လက်မောင်းကြားထဲ ရောက်နေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ သူ့နဖူးကိုနမ်းလိုက်တာကို ခံစားမိလိုက်လို့
သူမော့ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ခင်ပွန်းကသူ့ကို ပြုံးပြနေတာကို မြင်လိုက်ရတယ်။
"ကောင်းကောင်းအိပ်ပျော်ရဲ့လား?"
ရှင်းချန်ကကျဲယွင်ရဲ့ခါးကိုပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ချစ်လှစွာသောယောက်ျားနဲ့ ဇိမ်ရှိရှိနေလိုက်တယ်။ သူခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပေမဲ့ အမှန်တကယ်တော့ သူအိပ်ချင်နေသေးတုန်းပဲ။ ကျဲယွင်ကပျော်ရွှင်စွာ သူ့ဇနီးလေးကို
ပွေ့ဖက်လိုက်ရင်း သူ့ရဲ့နောက်ကျောကို
ညင်သာစွာပုတ်ပေးလိုက်တယ်။
"ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်။ ကိုယ်မင်းကိုစိတ်ပူအောင် လုပ်မိတယ်မလား? ကိုယ်မင်းနောက်ထပ် ဘယ်တော့မှ
စိတ်ပူရအောင်မလုပ်တော့ပါဘူး။ ကိုယ်မင်းကို
တစ်ယောက်တည်းထားမသွားပါဘူး..."
ရှင်းချန်ကသူ့မျက်လုံးကို အချိန်ခဏလောက်ကြာအောင် မျက်တောင်ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် လုပ်လိုက်ပြီးတော့
အိပ်ချင်နေတဲ့လေသံနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။
"မင်းငါ့ကိုရော ငါတို့ရဲ့သမီးကိုရော တစ်ယောက်တည်း မထားခဲ့ပါဘူးလို့ ပြောသင့်တယ်။"
ကျဲယွင်သူ့စိတ်က ဗလာဖြစ်သွားတယ်လို့ ခံစားလိုက်ရပြီး ရှင်းချန်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့ဇနီးလေးရဲ့သေးသွယ်ပိန်ပါးတဲ့ ဗိုက်လေးကို ထိကြည့်လိုက်တယ်။ ရှင်းချန်က သူ့လက်ကိုရိုက်ထုတ်လိုက်ပြီးတော့ တခစ်ခစ်ရယ်လိုက်တယ်။
"မင်းဘာတွေလျှောက်တွေးနေတာလဲ?"
သူထို့နောက် ကျဲယွင်အဆိပ်မိပြီးနောက် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှ ဇာတ်ကြောင်းတစ်ခုလုံးကို ပြန်ပြောပြလိုက်တယ်။ သူနားထောင်လို့ပြီးသွားတဲ့အချိန်ကျမှ ရှင်းချန်ရဲ့မေးစေ့လေးကို ဆွဲမော့လိုက်ပြီးတော့ နက်ရှိုင်းပြီး ချစ်စိတ်ပြင်းပြနေတဲ့အနမ်းတစ်ခုကို ပေးလိုက်တယ်။
သုံးနှစ်ကြာပြီးနောက် ကလေးမလေးတစ်ယောက်က
ဈေးလမ်းမပေါ်မှာ တစ်ယောက်တည်း လျှောက်ပြေးလွှားနေတယ်။ အပြာရောင်ဆင်တူဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားတဲ့စုံတွဲတစ်တွဲက ကလေးမလေးရဲ့အနောက်ကနေ လိုက်လာတယ်။
"ယွီရှု အရမ်းမပြေးနဲ့လေ။ နောက်ကျရင် ချော်လဲကျနေအုံးမယ်။"
ကလေးမလေးက နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး အသံစူးစူးလေးနဲ့ ရယ်လိုက်တဲ့အသံက သူတို့နားကလူတွေကို
အပြုံးတစ်ပွင့်ဖြစ်ပေါ်သွားစေတယ်။ ကလေးမလေးက လက်ဝှေ့ယမ်းပြလိုက်ပြီးတော့ ခုန်ပေါက်နေရင်းစုံတွဲကို အော်ခေါ်လိုက်တယ်။
"အဖေ! အမေ! မြန်မြန်လာ! ဦးလေးဟန်နဲ့အဒေါ်အန်တို့မှာ ကောင်လေးသေးသေးလေးရသွားပြီ။ ယွီရှု
ကလေးလေးကိုကြည့်ချင်တယ်။ ah..."
ကျဲယွင်က တခစ်ခစ်ရယ်မောလိုက်ပြီး ကလေးမလေးကို သွားခေါ်လိုက်တယ်။ သူမကို သူ့ပုခုံးပေါ်မှာတင်လိုက်ပြီးတော့ လက်တစ်ဖက်က သူမကိုကိုင်ထားရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က သူ့ရဲ့ချစ်လှစွာသောဇနီးလေး ရှင်းချန်ရဲ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ ထို့နောက် ပျော်ရွှင်နေတဲ့မိသားစုက အတူတကွ
လမ်းလျှောက်သွားလိုက်ကြတော့တယ်။
[ပြီးပါပြီ။]