ចំណាយពេលជាង ៣០ នាទីឡានក៏បើកជូនថេហ្យុង និងជុងហ្គុកមកផ្ទះវីឡាតូចល្មមមួយដែលមិនដឹងជាផ្លូវនៅត្រង់កន្លែងណាឲពិតប្រាកដនោះទេព្រោះតែវាងងឹតខ្លាំងពេកជុងហ្គុកគេមិនដឹងឡើយថាទីនេះជាកន្លែងណា ។
« ចុះមកពួកយើងមកដល់ហើយ »ថេហ្យុងដើរចុះពីលើឡានមុនទើបជុងហ្គុកសម្លឹងមុខរាងតូចទាំងមិនដឹងខ្យល់អី ។
« លឿនឡើង »
« អូននាំបងមកកន្លែងណា? »
« កន្លែងដែលមានតែពួកយើង »គេញញឹមចុងមាត់យ៉ាងទាក់ទាញទើបទាញដៃនាយឲចុះពីលើឡានក៏បើកចេញទៅណាក៏មិនដឹងទុកឲរាងក្រាស់ឈរសម្លឹងមុខរាងតូចទាំងឆ្ងល់ ។
« តើអូនកំពុងតែចង់លេងអ្វីទៅថេ- »
« ស៊ូច..ចូលខាងក្នុងផ្ទះសិនទៅ »ថេហ្យុងចាប់ទាញដៃនាយចូលទៅខាងក្នុងផ្ទះរួចក៏បើកភ្លើងអំពូលក្រហមស្រាលបញ្ចាំងឃើញត្រឹមស្រមោលទើបនាំរាងក្រាស់ដើរឡើងទៅបន្ទប់នៅជាន់ខាងលើ ។
« ថេហ្យុង.អ្ហឹម... »សំឡេងគ្រហឹមដើម.ករបស់រាងក្រាស់ក៏បើកភ្នែកភ្ញាក់ផ្អើលនៅពេលថេហ្យុងស្រាប់តែទាញនាយយកមកផ្ទប់នឹងជញ្ចាំងរួចក៏ក្រសោបមុខនាយយកមកថើបបឺតជញ្ជក់មាត់គេខ្លាំងៗ ។
« ហុឺអ្ហឹម..ថ-ថេយ៍.. »នាយបញ្ចេញសំឡេងក្តៅគគុកហៅឈ្មោះរាងតូចសំឡេងស្រាលក្បែរត្រចៀកគេទើបថេហ្យុងបញ្ឈប់សកម្មភាពមួយកន្លែងឯជុងហ្គុកក៏ចាប់ទាញចង្កេះគេយកមកឱបផ្អឹបនឹងខ្លួនយ៉ាងណែនទាំងក្តីនឹករលឹកជាពន់ពេក ។
« បងនឹកអូនខ្លាំងណាស់ ថេហ្យុង »
« ហ្ហឹក.បងកុហក!! »
« ថេយ៍.. »នាយបង្ហើបហៅឈ្មោះគេសារជាថ្មីនៅពេលដែលសុខៗក៏ស្រាប់តែឃើញគេយំឡើងដោយមិនដឹងពីមូលហេតុ ។
« បងកុហក.ថ្ងៃដែលម្តាយបងចង់សម្លាប់អូនតើបងនៅឯណា? ថ្ងៃដែលអូនត្រូវឡានបុកធ្លាក់ទម្លាក់ជ្រោះតើបងនៅត្រង់ណាឆាប់និយាយភ្លាមទៅ ហ្ហឹកហ្ហឹក... »
« បង...បងសូមទោស បងសូមទោស »ជុងហ្គុកចាប់ទាញដៃថេហ្យុងយកមកថើបខ្សឺតៗគេពិតជាមិនបានដឹងពីទុក្ខលំបាករបស់ថេហ្យុងនោះឡើយគេរឹតតែបន្ទោសខ្លួនឯងដែលកាលនោះមិនបាននៅមើលថែមនុស្សដែលគេស្រលាញ់ដោយផ្ទាល់ដៃបណ្តោយឲអ្នកដែលស្អប់ថេហ្យុងហ៊ានលើកដៃធ្វើរឿងស្មោគរោគបែបនោះដាក់គេ ។
« បងដែលមើលឃើញការឈឺចាប់របស់អូនដែរទេ អ្ហឹកហ្ហឹក... »
« បងជាអ្នកខុស... »
« មាត់ថាស្រលាញ់អូនហ្ហឹកហ្ហឹក...តែបងមិនដែលខ្វល់ខ្វាយពីអូននោះទេម្តងជាពីដងបងតែងតែរវល់នឹងការងារ អ្ហឹកៗ...បងទុកការងារល្អជាងអូនដែលរស់នៅរងទុក្ខនិងការធ្វើបាបរបស់ម្តាយបង អ្ហឹកអ្ហឹក...មនុស្សបោកប្រាស់ »
« អ-អត់ទេ ថេយ៍ កុំនិយាយបែបនេះអីបានទេបងខុសបង...បងសូមទោសប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះបងពិតជាសោកស្តាយនឹងទង្វើដែលបងបានធ្វើខុសទៅលើអូន ...ថេហ្យុង បងតែងតែនឹកដល់អូនគ្រប់ពេល មិនថាបងត្រូវបង្ខំចិត្តរៀបការជាមួយ ជីនវ៉ូ ក៏ដោយ ប៉ុន្តែចិត្តនិងបេះដូងបងវាតែងតែនឹកដល់អូន បង...បងពិតជាត្រេកអរខ្លាំងណាស់ដែលបានចួបអូនម្តងទៀត »នាយរៀបរាប់ទាំងទឹកភ្នែកឯដៃក៏លើកទៅអង្អែលលើផ្ទៃមុខដែលជោគជាំដោយទឹកភ្នែកដែលស្រក់មកនោះអង្អែលថ្នមៗ គេពិតជានឹកស្មានមិនដល់នោះទេថា ថេហ្យុង របស់គេពិតជានៅមានជីវិតរស់ពិតមែន ។
« តែខ្ញុំមិនត្រេកអរដែលបានចួបលោកម្តងទៀតនោះទេ »សម្តីផ្អែមល្ហែមបងអូនមុននេះក៏ស្រាប់តែប្រែរលាយបាត់មកជាអ្នកទដៃមួយរំពេច។
« ថេ-ថេហ្យុង? »
« លោកនៅតែស្រលាញ់ខ្ញុំតើមែនទេ? »ទឹកភ្នែកនៅតែបន្តហូរមាត់ក៏ញ័រទទ្រើកសួរទៅកាន់នាយ។
« តើអូនចង់ឲបងប្រាប់អូនប៉ុន្មានលានដងទៀតថាបងស្រលាញ់អូនប៉ុណ្ណាថេយ៍ »
« លោកព្រមស្លាប់ក្នុងដៃខ្ញុំដែរទេ? »
« ថេយ៍? »
« ឆាប់និយាយភ្លាមទៅ ចនជុងហ្គុក!!! »
« អូនចង់សម្លាប់បងមែនទេ? »
« ត្រូវហើយខ្ញុំចង់សម្លាប់លោក »
« វាជាការត្រូវការរបស់អូនតើមែនទេ? »
« ចុះតើលោកធ្វើបានដែរទេ? »
« បាន! សម្លាប់បងចុះបើអូនអាចស្ងប់ចិត្តឈប់ខឹងឈប់ស្អប់បងអូនធ្វើវាទៅថេយ៍ »រាងក្រាស់បិទភ្នែកទាំងទឹកភ្នែកហូរគេពិតជាចង់សងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងទៅកាន់ថេហ្យុងណាស់។
« ល្អ... »នាយញញឹមចុងមាត់សម្លឹងមើលទៅរាងក្រាស់ដែលបិទភ្នែកជិតទើបគេដើរទៅយកដំបងដែកជិតនោះយកមកវាយក្បាលនាយមួយទំហឹងដៃ ។
ផូស!
ព្រូស ~ ខ្លួនប្រាណទាំងមូលរបស់ ជុងហ្គុក ត្រូវដេកដួលពេញទំហឹងទៅលើឥដ្ឋការ៉ូទាំងក្បាលជ្រាបឈាមហូរមកជោគជាំប្រលាក់ពេញផ្ទៃឥដ្ឋ ។ ថេហ្យុង សម្លឹងមើលឈាមនោះទាំងដាបដោយទឹកភ្នែកស្រក់ហូរមកកាត់ផែនថ្ពាល់របស់គេម៉ាត់ៗទើបគេចាប់ផ្តើមញញឹមឡើងដូចជាមនុស្សឆ្កួតមុននឹងចាប់លើកគ្រាខ្លួនប្រាណនាយដែលសន្លប់នោះឡើងទៅដាក់លើគ្រែគេងដោយយកខ្នោះមកដាក់នៅនឹងដៃចងផ្គួបភ្ជាប់ក្បាលគ្រែរួមទាំងកជើងសងខាងផងដែរ ។
« ឆាប់ដឹងខ្លួនណាអូនរងចាំបង »ថេហ្យុង លើកដៃស្រឡូនរបស់ខ្លួនទៅអង្អែលលើផ្ទៃមុខសរលោងរបស់នាយដែលប្រលាក់ជាប់ដោយឈាមដែលបែកត្រង់ក្បាលហូរមកកកជាប់នឹងមុខរបស់នាយនោះទាំងទឹកមុខសោកសៅ ។
« អ្ហឺ... »សំឡេងងរងួររបស់ជុងហ្គុកស្រាប់តែបន្លឺឡើងខ្សេវៗទាំងធីងធោងភ្នែកចាប់ផ្តើមបើកឡើងសន្សឹមៗក៏សម្លឹងមើលទៅខាងមុខឃើញថេហ្យុងកំពុងតែអង្គុយគងអន្ទាក់ខ្លាផឹកស្រាក្រហមញញឹមមកកាន់គេយ៉ាងស្រស់ញញឹម ។
« ថេ...ថេហ្យុង...អ្ហាស៎... »ជុងហ្គុក បម្រុងនឹងក្រោកតែក៏ស្រាប់តែកម្រើកខ្លួនមិនកើតទើបគេចាប់អារម្មណ៍ដៃនិងជើងរបស់ខ្លួនកំពុងតែមានច្រវ៉ាក់មកកឹបភ្ជាប់ទើបគេងាកទៅសម្លឹងមុខ ថេហ្យុង ទាំងធីងធោងព្រោះតែឈាមនៅជាប់នឹងក្បាលកកប្រលាក់បិទបាំងភ្នែករបស់គេនៅឡើយបូករួមនឹងជាតិស្រាដែលនៅក្នុងខ្លួនវាធ្វើឲនាយសឹងតែប្រេះបែកខ្លួនជាពីក្បាលនាយឈឺចុកណាស់ ។
« បងក្រោកហើយហ្ហេស៎? »
« អូនចង់ធ្វើអីថេយ៍? »
« រំលោភបងទេដឹង »
« បងសួរថាអូនចង់ធ្វើស្អី? ដាក់ខ្នោះបងធ្វើអីថេហ្យុង? »
« ហេតុអីស្រែកដាក់អូន? ហ្ហឹក...បងឈប់ស្រលាញ់អូនដូចដែលម្តាយបងនិយាយពិតមែន ហ្ហឹកហ្ហឹក...អូនល្ងង់ល្ងង់ខ្លាំងណាស់...ហ្ហឹកហ្ហឹក... »
« ថេហ្យុងលែងបង!! »នាយនៅតែបន្តការមានៈទាមទារឲគេដោះលែងខ្លួននៅពេលឃើញសកម្មភាពរបស់ ថេហ្យុង ហាក់ដូចជាមនុស្សគ្មានសតិទើបនាយចង់ចូលទៅក្បែរគេលួងលោមនិងឱបគេតែវាមិនអាចនោះទេ ។
« បងនិយាយទៅថាបងនៅតែស្រលាញ់អូន »
« ថេហ្យុង... »
« អូនស្រលាញ់បងជុងហ្គុក ហ្ហឹកហ្ហឹក...អូនស្រលាញ់បងពិតមែនណាហេតុអីក៏បងមើលមិនឃើញអូនស្រលាញ់បងខ្លាំងណាស់តើបងដឹងដែរទេ? »
« បានហើយឈប់និយាយភ្លាមទៅឆាប់លែងខ្នោះបងឥឡូវនេះ »នាយរើបម្រះចុះឡើងៗនៅពេលឃើញរាងតូចបែបនេះចិត្តគេរឹតតែមិនស្ងប់មិនដឹងជាមុនពេលដែលថេហ្យុងចួបរឿងអស់ទាំងនោះតើគេនឹងបានរងទុក្ខអ្វីខ្លះ តើអ្នកណាហ៊ានធ្វើដាក់ ថេហ្យុង របស់គេបែបនេះ?
« អូន...អូនស្រលាញ់បងជុងហ្គុក »ថេហ្យុងនិយាយស្រាលភ្ជាប់ជាមួយនឹងទឹកមុខញញឹមជាប់ផ្ទៃមុខដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់គេឯដៃក៏សន្សឹមៗលូកដោះលេវអាវរបស់ខ្លួនម្តងមួយគ្រាប់ៗរហូតល្វែលខាងលើទទេស្អាតដែលដាសអារម្មណ៍ដល់រាងក្រាស់ដែលដេកជំទែងជើងនៅលើពូកនោះភ្លាមៗ ។
« អូនចង់ធ្វើអីថេហ្យុង? »នាយសួរស្របពេលដែលរាងតូចដើរចូលមករកគេយឺតៗទាំងព្យាយាមដោះភាពបិទបាំងដែលនៅលើខ្លួនឯងរហូតទាល់តែរាងកាយរបស់គេទទេស្អាតទើបឡើងទាំងកាយអាក្រាតមករករាងក្រាស់ដែលដេកនៅលើពូកនោះ ។
« ជុងហ្គុក... »
« ថេហ្យុង កុំធ្វើបែបនេះបងមិនចូលចិត្តវាមិនមែនជាអូននោះទេ ថេយ៍ លែងបង »
« ហេតុអី? ហេតុអីក៏បងថាមិនមែន? នេះអូនណាជា គីមថេហ្យុង គឺគីមថេហ្យុង ដែលបងតែងតែនិយាយពាក្យថាស្រលាញ់ប៉ុន្តែបងមិនដែលខ្វល់ពីអូននោះអី »
« អត់ទេ ថេហ្យុង អូនយល់ច្រឡំហើយ ថេហ្យុង បងប្រាប់ឲឈប់ភ្លាមណា »ជុងហ្គុក ស្រែកតឹងសរសៃកគំហកទៅកាន់រាងតូចដែលគេប្រើដៃរបស់ខ្លួនមកប្រលេះលេវអាវសដែលពាក់ទៅកម្មវិធីនោះចេញ ។
« ពួកយើងនៅតែស្រលាញ់គ្នាតើត្រូវទេ? បងនៅតែស្រលាញ់អូន ជុងហ្គុក »រាងតូចផ្តេចក្បាលទៅគេងកើយលើទ្រូងមាំរបស់នាយទាំងនិយាយរវើរវាយមិនឈប់ដែលវាធ្វើឲរាងក្រាស់ពិតជាចង់ចាប់បឺតមាត់តូចនោះឲឈប់និយាយនោះទេតែគេមិនអាចធ្វើបានព្រោះតែដៃនឹងជើងរបស់នាយមិនមានសេរីភាពដែលអាចធ្វើអ្វីបាននោះឡើយ ។
អតីតកាលដែលថេហ្យុងនឹកស្រមៃគេប្រៀបដូចជាមនុស្សឆ្កួតដែលតាមចាប់ក្តីស្រលាញ់តែម្ខាងគេលះបង់អស់ហើយមិនថាចិត្តកាយនិងបេះដូងរបស់គេតែចុងក្រោយការដែលទទួលបានមកវិញវាមានតែក្តីឈឺចាប់។
« ថេយ៍លែងខ្នោះដៃឲបងណា៎ »
« ហ្ហឹកហ្ហឹក.បងចង់ទៅណាទៀតហើយ? »
« ថេហ្យុងបងមិនបានទៅណាឡើយតែសូមអូនដោះខ្នោះដៃឲបងណាបងនឹងមិនទៅណានោះទេ »
« កុហកហ្ហឹកហ្ហឹក...អូនមិនដោះនោះទេបងនឹងចាកចេញពីអូន »គេគ្រវីក្បាលញាប់ៗបដិសេធ។
« អូនចង់ធ្វើអី? »ឃើញរាងតូចដើរចុះពីគ្រែទៅយកកញ្ចប់ថ្នាំអ្វីមិនដឹងយកមកជិតនាយឃើញហើយក៏អាចដឹងបានថាវាជាថ្នាំអ្វីយ៉ាងច្បាស់ ។
« កុំធ្វើទុក្ខដល់ខ្លួនឯងសូមអង្វរកុំធ្វើបែបនេះអី »
« អូនស្រលាញ់បងណាជុងហ្គុកអូនមិនដែលផ្លាស់ប្តូរម្តងណាទេ »
« ថេយ៍..ថេហ្យុងអត់ទេកុំបែបនេះអីថេហ្យុង.. »នាយស្រែកទៅកាន់គេតែវាហួសពេលទៅហើយនូវពេលថ្នាំពីរគ្រាប់ត្រូវរាងដាក់ចូលទៅក្នុងមាត់ខ្លួនឯងលេបចូលពោះ។
« ជុងហ្គុក... »សំឡេងស្រាលស្នើកបន្លឺថេហ្យុងដើរគើមៗមកជិតខ្លួនរបស់នាយដែលដេកសម្លឹងមើលមកគេទាំងទឹកមុខស្អប់ដូចជាកំពុងតែខ្ពើមរអើមនឹងខ្លួនគេជាខ្លាំងតែវាផ្ទុយស្រឡៈខុសពីការគិត ជុងហ្គុក កំពុងតែភ័យខ្លាចបារម្ភថាបន្តិចទៀតវានឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើងទៅលើរាងកាយរបស់មនុស្សដែលខ្លួនឯងបានស្រលាញ់ ។
ប្រាំនាទីក្រោយជាតិថ្នាំក៏បានប្រតិកម្មធ្វើឲថេហ្យុងរឹតតែរវើរវាយលែងចង់ដឹងសតិ។
« អ្ហា៎... »រាងតូចដែលគេងឱបខ្លួនប្រាណរបស់រាងក្រាស់ស្រាប់តែស្រែកឡើងទាំងពិបាកក្នុងខ្លួន។
« ថេហ្យុង? អូន...អូនយ៉ាងម៉េចហើយ? »
« អ្ហា៎.ហ្ហឹកក្តៅ...ក្តៅខ្លាំងណាស់ ហ្ហឹកហ្ហឹក... »រាងតូចស្រែកលើកដៃខ្ញាំនឹងក្រញ៉ាវសាច់ខ្លួនប្រាណខ្លួនឯងទាំងបែកញើសជោគក៏ព្រោះតែគេកំពុងតែចង់ហាមឃាត់ជាតិថ្នាំសម្រើបដែលកំពុងតែជ្រាបចូលទៅក្នុងខ្លួនដែលវាកំពុងតែបង្កើតការប្រឆាំងនៅក្នុងរាងកាយដ៏សែនទន់ល្អូករបស់គេ ។
« អូន...ថេហ្យុង ដោះខ្នោះឲបង »
« ហ្ហឹកហ្ហឹក...អូននឹងធ្វើឲបងឈឺចាប់ហ្ហឹកហ្ហឹក... »
« អត់ទេ ថេយ៍ សូមកុំធ្វើបាបខ្លួនឯងបែបនេះអីបងសូមអង្វរកុំធ្វើបែបនេះ ថេហ្យុង ដោះខ្នោះឲបងណា »នាយព្យាយាមនិយាយបញ្ចុះបញ្ចូលទៅកាន់រាងតូចដែលញ័រខ្លួនតតាក់នោះទាំងក្រសែភ្នែកស្រទន់ មនុស្សដែលគេស្រឡាញ់តើនាយម៉េចនឹងអាចទ្រាំមើលភាពឈឺចាប់របស់គេបានទៅ មិនអាចឡើយ ។
« ហ្ហឹកហ្ហឹក.....អ្ហា៎... »
« ថេហ្យុងគីម ថេហ្យុង ឈប់ទៅកុំហាមប្រាមខ្លួនឯងបែបនេះអីកុំធ្វើបាបបងបែបនេះអីបងសូមទោសៗ ឆាប់ដោះលែងបងភ្លាមទៅ ថេហ្យុង កុំបែបនេះអីបងសុំអង្វរ »
« ហ្ហឹក...បងនឹងឈឺចាប់បើបងស្រលាញ់អូនបងនឹងឈឺចាប់នៅពេលដែលឃើញរាងកាយដ៏សែនអាក្រក់របស់អូនធ្វើបាបលើខ្លួនឯង ចនជុងហ្គុក »
« អត់ទេ ថេហ្យុង បងស្រឡាញ់អូនណា ឈប់ទៅកុំខាំមាត់ខ្លួនឯងបែបនេះអី គីមថេហ្យុង!!!! »
« ក្តៅ...ហ្ហឹកហ្ហឹក... »រាងតូចរមួលខ្លួនចូលគ្នាឱបខ្លួនយំទឹកភ្នែកហូរមកសរស្រាក់រាងកាយដែលសររលោងក៏ប្រែមកជាក្រហមអស់មួយតួខ្លួនគេចង់ស្រែកប្រាប់ថាវាពិតជាក្តៅនឹងពិបាកក្នុងខ្លួនខ្លាំងណាស់ដែលគេហ៊ានប្រឆាំងនឹងអកម៉ូនរបស់ខ្លួនឯងបែបនេះ ។
« ថេហ្យុង បងស្រលាញ់អូនឮបងនិយាយដែរទេបងស្រលាញ់អូន គីម ថេហ្យុង »សំឡេងរបស់រាងក្រាស់ហៅរាងតូចដែលនៅដេករមៀលនៅលើឥដ្ឋទាំងក្តីឈឺចាប់នោះក៏ស្រាប់តែឮឡើងដល់ត្រចៀករបស់ ថេហ្យុង ក៏ខាំមាត់ងើបខ្លួនឯងសម្លឹងមើលទៅនាយ ។
« ជុងហ្គុក... »
« មករកបងមក »នាយងក់ក្បាលតិចៗក៏ព្រោះតែអាចយល់ថារាងតូចនឹងត្រូវការថ្នាក់ថ្នមដោយប្រើសម្តីស្រទន់ទើបនាយសាកវិធីនេះបើសិនជាមិនអាចធ្វើវាដោយខ្លួនឯងបានគេនឹងព្យាយាមរកវិធីដើម្បីកាត់បន្ថយកម្តៅដែលមាននៅក្នុងខ្លួន ថេហ្យុង ដោយខ្លួនឯង ។
« ថេហ្យុង ហ្ហឹកហ្ហឹក.. »រាងតូចឱបកាយតូចស្រឡូនរបស់ខ្លួនទាំងទឹកភ្នែកហូរកាត់ផែនថ្ពាល់ស្រក់ចុះមកមិនឈប់មិនឈរទើបគេសន្សឹមៗមករកនាយ ។
« ដោះខ្នោះឲបងតើបានដែរទេបងនឹងជួយអូនពួកយើងនឹងធ្វើវាជាមួយគ្នាកុំហាមឃាត់ខ្លួនឯងអីណាបងនៅត្រង់នេះ »
ថេហ្យុងមិនមាត់មិនកអ្វីក៏ស្រាប់តែឈប់យំភ្លាមៗទើបគេឡើងមកខាងលើពូកសសៀរខ្លួនចូលទៅត្រង់ប្រឡោះជើងរាងក្រាស់ឯនាយក៏ស្ងាត់មួយរំពេច ។
គេប្រើដៃរបស់ខ្លួនដែលកំពុងតែញញីរញញ័រនោះទៅចាប់ទាញខោររាងក្រាស់ចេញសន្សឹមៗរហូតដល់ដោះអស់ត្រឹមភ្លៅគេក៏ងាកទៅសម្លឹងមុខនាយវិញ ។
« ថេហ្យុង កុំធ្វើបែបនេះប- អ្ហាស... »នាយនិយាយមិនទាន់ចប់ផងក៏ស្រាប់តែងើយក្បាលឡើងទាំងសុខស្រួលភ្លាមៗនៅពេលរាងតូចស្រាប់តែឱនមកលេបត្របាក់កូនប្រុសរបស់ខ្លួនដាក់ចូលមាត់ធ្វើចលនាដកចេញដាក់ចូលទៅក្នុងក្រអូមមាត់របស់គេ ។
« ថេយ៍...ថេហ្យុង ហ្ហឺម អ្ហា៎... »នាយសង្រ្គឺតជើងធ្មេញរំញោចចង្កេះដោលចូលតិចៗទៅក្នុងមាត់រាងតូចពេលគេចេះតែដកចេញដាក់ចូលកូនប្រុសខ្លួនក្នុងប្រអប់មាត់តូចស្រមិចមិនឈប់រហូតដល់សារធាតុខាប់អន្ធិលរបស់ជុងហ្គុកចេញមកប្រលាក់ពេញមាត់របស់ថេហ្យុងទើបគេបញ្ឈប់សកម្មភាពងើយក្បាលសម្លឹងទៅមុខរាងក្រាស់ដែលសម្លឹងមើលមកកាន់គេឥតព្រិចភ្នែកនោះវិញ ។
« ថេហ្យុង បង- »
« សុឺត... »ថេហ្យុង ប្រើភ្នែកដូចឆ្មាព្រៃងើបខ្លួនឡើងទៅអង្គុយកន្ធែកជើងចំប្រលោះវត្ថុរឹងមាំរបស់នាយទើបគេចាប់កាន់វាយកមកញាត់ចូលទៅក្នុងល្អាងស្នេហ៍របស់ខ្លួនម្តងបន្តិចៗរហូតលិចកប់គល់ទើបគេងើយក្បាលឡើងព្រួសខ្យល់យកអស់មួយខ្សោះ ។
« ថេយ៍...ថេហ្យុង អ្ហាស... »
« ហ្ហឹកហ្ហឹក... ជុងហ្គុក »រាងតូចចាប់ផ្តើមក្រលែងចង្កេះមួយៗទឹកភ្នែកចាប់ផ្តើមហូរចុះមកសារជាថ្មីនៅពេលនឹកឃើញដល់រឿងកាលពីមុនស្រាប់តែហោះចូលមកក្នុងខួរក្បាលរបស់គេដែលធ្វើឲគេចាប់ផ្តើមវិលមុខភ្លាមៗទើបខំប្រឹងខាំមាត់ខ្លួនឯងខ្លាំងៗកម្រើកចលនាចង្កេះលឿនទៅៗ ។
« ថេហ្យុង អូនកើតអី អ្ហាស...អ្ហា៎... »
« អ្ហាសអ្ហាស៎...អ្ហាស... »រាងតូចលើកដៃខ្ទប់មុខលើកអុកចង្កេះដោយខ្លួនឯងទាំងវេទនានៅក្នុងខ្លួនជាខ្លាំងធ្វើឲ ជុងហ្គុក ដែលសម្លឹងមើលមកដោយការព្រួយបារម្ភនោះក៏ជួយដោលចង្កេះចូលមកក្នុងខ្លួនគេអុកចូលកាន់តែជ្រៅទៅក្នុងខ្លួនរបស់ ថេហ្យុង ។
ផ្លាប់ផ្លាប់**
« អ្ហាស៎...អ្ហាស...ហ៊ឹក... »រាងតូចយកដៃទៅទប់លើទ្រូងនាយរួចក៏ងើយក្បាលឡើងលើខាំមាត់ទាំងអារម្មណ៍សុខស្រួលឯរាងក្រាស់ឃើញថារាងតូចបានធូរស្រាលហើយទើបគេបញ្ឈប់ការដោលទុកឲ ថេហ្យុង លើកអុកចង្កេះតិចៗដោយខ្លួនឯង ។
« អ្ហាស...ថេហ្យុង សឺត... »នាយងើយក្បាលឡើងសម្លឹងមើលដៃខ្លួនដែលជាប់ខ្នោះនោះទាំងបិទភ្នែកស្រូបយកក្តីសុខៗដែលអ្នកម្ខាងបានផ្តល់ឲសន្សឹមៗរហូតដល់ថេហ្យុងចាប់ផ្តើមកម្រើកចង្កេះកាន់តែខ្លាំងឡើងៗម្តងទៀត ។
« អ្ហាស...អ្ហាស៎... »
« អ្ហាស...អ្អា...អ្អា៎... »ថេហ្យុង កម្រើកអុកចូលទៅក្នុងខ្លួន ខ្លួនឯងពេញទំហឹងៗដែលធ្វើឲគេសុខស្រួលបែបថាមិនត្រូវទើបគេបន្តអុកចុះអុកឡើងនៅលើភាពរឹងមាំរបស់ ជុងហ្គុក រហូតដល់ចាប់ផ្តើមទន់ខ្លួនល្អូកដែលមិនដឹងជាដល់ទឹកទីប៉ុន្មានហើយនោះទេ ។
« អ្ហាសអ្ហាស៎...អ្ហើសអ្ហើស... »រាងតូចអង្គុយចោងហោងពីលើភាពរឹងមាំរបស់នាយបន្តអុកចូលប៉ុន្មានទឹកទៀតដោយខ្លួនឯងគេក៏ដល់គោលដៅម្តងទៀតទើបទម្លាក់ខ្លួនគេងលើទ្រូងមាំរបស់រាងក្រាស់ដែលឈឺដៃឡើងក្រហមរងៀលព្រោះតែជាប់ខ្នោះនោះទើប ថេហ្យុង សម្លឹងមើលទៅមុខនាយក៏ស្រាប់តែទន់ចិត្តវាគើមៗសន្សឹមៗទៅដោះខ្នោះដៃនឹងជើងឲគេ ។
រាងតូចមើលដៃដែលក្រហមហើមរបស់នាយបានមួយសន្ទុះគេក៏បម្រះខ្លួនគេងទៅម្ខាងទាំងមិនដណ្តប់ភួយអ្វីនោះឡើយគឺគេងទាំងអាក្រាតកាយបែរខ្នងដាក់ ជុងហ្គុក ឱបដៃសង្ងំគេងទាំងទឹកភ្នែកហូរមកមិនឈប់ ។
១០ នាទីក្រោយ!
« ថេហ្យុង របស់បង »ជុងហ្គុក សម្លឹងមើលទៅរាងតូចដែលគេងលក់នៅលើដៃរបស់ខ្លួនទាំងក្តីអាណិតស្រឡាញ់ជាខ្លាំងលើសលុបដែលមានកន្លងមកប៉ុណ្ណាវាក៏រឹតតែលើសនឹងលើសដើម ។
« សូមទោសធ្វើឲអូនពិបាកពេកហើយ »នាយអង្អែលផ្ទៃមុខដែលមានស្នាមឆូតដែលមិនដឹងមកពីមូលហេតុអ្វីនោះថ្នមៗទើបរេដៃមកប៉ះនឹងគេមមាត់ហើមដាច់រលាត់ស្បែកដែលរាងតូចទើបតែខាំដាច់ចេញឈាមមុននេះទាំងអាណិតអាសូរនិងខឹងស្អប់ខ្លួនឯងជាខ្លាំង ។
« អ្ហឺ... »សំឡេងគ្រហឹមទាំងឈឺផ្សារដែលរាងក្រាស់ប៉ះត្រូវមុននេះទើបរាងតូចឈឺត្រង់មុខរបួសក៏គ្រហឹមឡើងរួចក៏ស្ងាត់រើបម្រះខ្លួនងាកមុខចេញទៅម្ខាងវិញឯ ជុងហ្គុក ក៏ចាប់ទាញចង្កេះរាងតូចយកគេមកឱបជាប់ទ្រូងយ៉ាងណែននឹងថើបស្មារគេខ្សឺតៗដើម្បីផ្តល់ភាពកក់ក្តៅទៅឲ ថេហ្យុង បានគេងលក់ស្រួល ។
ស្អប់បងតែសុខចិត្តធ្វើបាបខ្លួនឯង ;))
TO BE CONTINUED