យ៉ុងហ្គីបានដកប្រអប់មួយចេញពីទូសម្ងាត់របស់គេ។ នៅក្នុងប្រអប់នោះនៅស្អាតល្អនឹងធំមើលទៅមិនខ្វះភស្តុតាងនោះទេ។
"នេះអែងមើលទៅ" យ៉ុងហ្គីគប់ប្រអប់ទៅលើដីដែលមានជីមីនអង្គុយនៅទីនោះ។
"នេះជាអ្វី?" ជីមីនកាន់ប្រអប់នោះរួចសួរទៅយ៉ុងហ្គី។
"ក្រែងអែងចង់ដឹងហេស?" យ៉ុងហ្គីសម្លុតដាក់ជីមីនមួយទំហឹងដែលធ្វើអោយជីមីនក្រញែងខ្លួននឹងប្រញាប់បើកប្រអបើនោះមើល។
"លោកពូមុីន?" ជីមីនហាក់ភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងនៅពេលដែលឃើញរូបថតមនុស្សដែលខ្លួនស្គាល់កាលនៅក្មេង។
"ហេតុអ្វីបានជាមានរូបថតលោកពូមុីននឹងអ្នកមីងហើយម៉េចក៏មានរូបម៉ាក់ប៉ាខ្ញុំនៅក្នុងនេះដែល? តើលោកជានរណា?" ជីមីនទម្លាក់ប្រអប់នោះចុះនឹងខិតក្រោយយ៉ាងភ័យខ្លាចមើលទៅមុខយ៉ុងហ្គី។
"អែងនៅចំក្មេងម្នាក់នេះទេ?" យ៉ុងហ្គីដករូបក្មេងប្រុសម្នាក់ហុចទៅអោយជីមីន។
"សូហ្កា?? ខ្ញុំរកគេយូរហើយលោកដឹងគេនៅកន្លែងណាមែនទេ?លោកអាចប្រាប់ខ្ញុំបានទេ?" ជីមីនលុតជង្គង់ចាប់ដៃអង្វរយ៉ុងហ្គីដើម្បីបានជួបអ្នកដែលខ្លួនស្រឡាញ់ដែលបាត់ដំណឹងឆឹងយូរយាមកហើយ។
"គេស្លាប់បាត់ហើយ!!!!!គេមិនចង់ជួបអែងទៀតទេ!!!!!គេស្អប់អែងណាស់អែងដឹងទេ!!!!!" យ៉ុងហ្គីស្រែកមួយទំហឹងធ្វើអោយជីមីនបិទភ្នែករួញខ្លួនចូលគ្នាយ៉ាងភ័យខ្លាច។
"ទេមិនអាចទេគេមិនអាចទៅចោលខ្ញុំបានទេ!!សូហ្កាបានសន្យាជាមួយខ្ញុំថាពួកយើងនឹងរៀបការជាមួយគ្នាទោះជាភេទដូចគ្នាក៏ដោយ!!លោកសម្លាប់គេមែនទេ!!!មនុស្សអាក្រក់!!!មនុស្សអាក្រក់!!!!!" ជីមីនស្រែកយំខ្លាំងៗនឹងវាយយ៉ុងហ្គីតិចៗ។ យ៉ុងហ្គីក៏ងើបឈរវិញធ្វើអោយជីមីនដួលម្តងទៀត។
"ហឹស!!!អែងនៅចាំសន្យានេះមែនទេ? អែងចាំទេក្មេងម្នាក់ដែលត្រូវកំព្រាឪពុកម្តាយដោយសារតែមនុស្សតិរិច្ឆានជាម៉ែឪអែងសម្លាប់ពួកគាត់យ៉ាងអាណោចអាធម!!!ប៉ារបស់អែងបានរំលោភនឹងធ្វើទារុណកម្មលើម៉ាក់យើងយ៉ាងឃោរឃៅដោយគ្មានអ្នកណាមកជួយ!!ប៉ារបស់យើងត្រូវបានអក្សរក្សដ៏ថោកទាបរបស់គ្រួសារអែងបាញ់សម្លាប់ចោលនៅនឹងមុខយើង!!!!!!!តើពេលនោះអែងនៅទីណា? នៅពេលសូហ្កាមានរឿងអែងបែរជារត់ចោលទៅវិញ!!!!!" យ៉ុងហ្កីនិយាយទាំងទប់ទឹកភ្នែកហូរ។ ជីមីនហាក់ភ្ញាក់ផ្អើលនូវអ្វីដែលយ៉ុងហ្គីនិយាយរៀបរាប់ទាំងប៉ុន្មាននោះ។
"សូហ្កាគឺជាលោក?" ជីមីនងើបឈរនឹងដើរទៅជិតយ៉ុងហ្គីមួយជំហានៗដោយដំណើរបន្តិចៗ។
"ត្រូវហើយប៉ុន្តែពេលនេះយើងមិនមែនជាសូហ្ការបស់អែងទៀតទេ!!" យ៉ុងហ្គីច្រាណជីមីនមួយទំហឹងអោយដួលទៅដីរួចក៏ដើរចេញទៅក្រៅបាត់។
"សូហ្កាហឹកៗៗម៉េចក៏លោកប្រែប្រួលយ៉ាងនេះលោកនៅចាំទេពួកយើងធ្លាប់បំពាក់ចិញ្ជៀនដែលធ្វើមកពីផ្កាអោយគ្នា? លោកនៅចាំពាក្យសន្យាទេ!!! ខ្ញុំស្អប់យ៉ុងហ្គីឥឡូវនេះណាស់ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចស្អប់អែងបានទេសូហ្កា" ជីមីននិយាយលឺទាំងទឹកភ្នែកទៅយ៉ុងហ្គីដែលដើរចេញក្រៅបានមួយជំហាននោះ។
"យើងមិនបានស្រឡាញ់អែងទេរឿងពីមុនគ្រាន់តែជារឿងលេងសើចប៉ុណ្ណោះ" យ៉ុងហ្គីនិយាយសម្លេងស្រទន់ធម្មតាតបតទៅជីមីនវិញដែលធ្វើអោយទឹកភ្នែកជីមីនរឹតតែហូរ។
"បើសិនជាអែងដឹងរឿងគ្រប់យ៉ាងហើយអែងអាចចេញពីវិមានយើងបានរឿងរ៉ាវដែលយើងបានធ្វើទៅលើអែងទាំងប៉ុន្មានគឺវាគ្រប់គ្រាន់នៅថ្ងៃនេះហើយ" យ៉ុងហ្គីបែរមកឈរជ្រែងហោប៉ៅមើលទៅជីមីន។
"ទេ!!!!!យ៉ាងណាខ្ញុំនៅមានឈ្មោះជាប្រពន្ធលោកនៅឡើយ" ជីមីនស្រែកប្រកែកភ្លាមៗដោយមិនស្ទាក់ស្ទើរ។
"ហេតុអីក៏អែងមិនព្រមស្អប់យើងទៅ? យើងប្រាប់ហើយយើងគឺជាយ៉ុងហ្គី!!!!មិនមែនសូហ្ការបស់អែងពីមុនទៀតនោះទេ" យ៉ុងហ្គីដើរទៅច្របាច់ស្មារជីមីននឹងមើលមុខគ្នាទៅវិញទៅមក។
"ខ្ញុំដឹងថាលោកជាយ៉ុងហ្គីមិនមែនជាសូហ្កា!!!!ប៉ុន្តែលោកនឹងសូហ្កាជាមនុស្សតែមួយទោះបីជាខ្ញុំស្អប់យ៉ុងហ្គីក៏ដោយក៏ខ្ញុំមិនអាចចោលសូហ្កាបានដែល!!!!!ខ្ញុំមិនចាកចេញពីលោកនោះទេ" ជីមីនយំអោបយ៉ុងហ្គីប៉ុន្តែយ៉ុងហ្គីមិនអោបវិញទេ។ គេលើកដៃគេឡើងទៅលើនៅខំប្រឹងរើចេញពីជិមីន។ ដោយទាល់តម្រះយ៉ុងហ្គីក៏រុញជីមីនធ្វើអោយជីមីនដួលទៅលើដី។
"ជីមីន!!!!!!យើងទុកពេលអោយអែង៣៦៥ថ្ងៃដើម្បីស្រឡាញ់យើងជាយ៉ុងហ្គីមិនមែនជាសូហ្កា" យ៉ុងហ្គី។
"ទេខ្ញុំមិនបានស្រឡាញ់យ៉ុងហ្គីទេ!!!ខ្ញុំស្រឡាញ់សូហ្កា!!!" ជីមីនស្រែកទៅយ៉ុងហ្គីវិញ។ យ៉ុងហ្គីក៏ដើរទៅអូសគេចូលបន្ទប់គេងរបស់ខ្លួនវិញ។
"បាន!!!!!យើងនឹងធ្វើអោយអែងដឹងថាសូហ្ការបស់អែងបានងាប់បាត់ហើយយើងជាយ៉ុងហ្គី!!មុីន យ៉ុងហ្គី!!!" យ៉ុងហ្គីក៏ចាប់ផ្តើមដោះខោអាវខ្លួនអែងនឹងធ្វើទៅលើជីមីន។ ជីមីនមិនបានប្រកែកអ្វីទាំងអស់គឺគេគ្រាន់តែនៅស្ងៀមអោយយ៉ុងហ្គីធ្វើតាមចិត្តតែប៉ុណ្ណោះ។
នៅពេលដែលយ៉ុងហ្គីបានធ្វើសង្គ្រាមលើគ្រែជាមួយជីមីនចប់គេក៏ស្លៀកពាក់នឹងចុះទៅខាងក្រោម។
"លោកទៅណា" ជីមីនងើបអង្គុយនឹងសួរទៅយ៉ុងហ្គី។
"ទៅណាជាសិទ្ធិរបស់ខ្ញុំ" យ៉ុងហ្គីនិយាយបណ្តើរពាក់ក្រវាត់ក៏បណ្តើរ។
"ទុកអោយខ្ញុំជាអ្នកបាក់ក្រវាត់ករអោយលោក" ជីមីនក៏ចុះពីលើពូកទាំងមានខោនឹងអាវលើខ្លួនស្រាប់។
"មិនបាច់ទេ!!!!!ចេញពីមុខយើងទៅ" យ៉ុងហ្គីរុញជីមីនបុកគែមគ្រែមួយទំហឹងរួចក៏ដើរចេញទៅបាត់យ៉ាងសង្ហា។
ជីមីនក៏ងើបអង្គុយវិញរួចក៏អោបជង្គង់យំនៅក្បែរគ្រែនោះ។
"ខ្ញុំស្អប់លោកប៉ុន្តែមិនអាចឈប់ស្រឡាញ់លោកទេ។ ទោះជាលោកធ្វើបាបខ្ញុំទាល់តែស្លាប់ទៀតក៏ខ្ញុំមិនអាចឈប់ស្រឡាញ់លោកបានដែល"។ ជីមីនជូតទឹកភ្នែកគេរួចក៏រៀបពូកនឹងរៀបចំខ្លួនប្រាណគេយ៉ាងស្អាតដើម្បីចុះទៅខាងក្រោមកុំអោយគេដឹងថាគេជាមនុស្សទន់ខ្សោយទៀត។
កន្លងអស់មួយអាទិត្យទំនាក់ទំនងរបស់យ៉ុងហ្គីនឹងជីមីននៅតែដូចរាល់ដង។ គឺយ៉ុងហ្គីតែងតែធ្វើបាបទៅលើខ្លួនប្រាណជីមីនទាំងផ្លូវភេទ ផ្លូវចិត្ត ផ្លូវអារម្មណ៏របស់ជីមីនមិនដែលដកឃ្លាម្តងណាឡើយ។ ពេលខ្លះយ៉ុងហ្គីបានបណ្តើរស្រីមកដេកនៅវិមានខ្លួនដោយមិនក្រែងចិត្តអ្នកដែលមានឈ្មោះជាប្រពន្ធនោះឡើយ។ ហេតុតែស្រឡាញ់ជីមីនធ្វើគ្រប់យ៉ាងអោយតែយ៉ុងហ្គីមានក្តីសុខនឹងពេញចិត្ត។ ជីមីនអាចនឹងមានវិបត្តិផ្លូវចិត្តព្រោះថាសកម្មភាពរាល់ថ្ងៃរបស់យ៉ុងហ្គីនោះ។
"លោកប្រុសមីនមានបុរសម្នាក់ដែលអះអាងថាជាមិត្តចាស់ចង់ជួប" អក្សរក្សយ៉ុងហ្គីម្នាក់បានមកអោនគោរពជីមីននឹងនិយាយរួចក៏ដើរចេញទៅវិញបាត់។
ជីមីនក៏ដើរទៅដោយមានអក្សរក្សអមសងខាង។
"ជីមីន!!!!"ថេយ៉ុងស្រែកពៅឃ្លោងទ្វាវិមានមកនៅពេលដែលឃើញជីមីន។
"ថេយ៉ុង!!!!!" ជីមីនក៏រត់ទៅបើកទ្វានឹងអោបមិត្តរបស់ខ្លួន។
"ហេតុអីក៏អែងដឹងថាយើងនៅទីនេះ?" ជីមីនសួរទៅកាន់ថេយ៉ុងទាំងស្នាមញញឹមមួយដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនមក។
"គឺយើងបានឃើញអែងចេញចូលទីនេះរហូតទើបបានជាយើងសម្រេចចិត្តថានឹងមកសួររកអែងនៅទីនេះ" ថេយ៉ុងញញឹមមើលមុខជីមីន។
"អឹមៗមកចូលមកខាងក្នុងមកកុំនៅខាងក្រៅក្តៅណាស់" ជីមីនក៏កាន់ដៃថេយ៉ុងចូលទៅខាងក្នុងវិមាន។
"wow!!! ជីមីននេះអែងបានប៉ាៗស្ករចិញ្ចឹមមែនទេ" ថេយ៉ុងចំហរមាត់មើលជុំវិញវិមានយ៉ាងភ្ញាក់ផ្អើល។
"នែៗៗប្រយ័ត្នរុយចូល" ជីមីនសើចនឹងមិត្តខ្លួនបន្តិច។
"អឹមបានហើយអង្គុយនិយាយគ្នាលេងសិនមក" ជីមីនក៏អោយថេយ៉ុងអង្គុយគេក៏អង្គុយនៅពីមមុខថេយ៉ុង។
ចំណែកយ៉ុងហ្គីដែលបង្ហើយការងាររបស់ខ្លួននៅខាងលើរួចនោះក៏ចុះមកខាងក្រោមដើម្បីរកអីញាំ។ គេក៏ប្រទះភ្នែកឃើញជីមីនអង្គុយនិយាយជាមួយថេយ៉ុង។
"អាមួយនឹងទៀតហើយ" យ៉ុងហ្គីក៏សម្លក់ថេយ៉ុងពីចម្ងាយរួចក៏ចុះទៅដើរសម្តៅទៅពួកគេយ៉ាងល្ហន់។
"យ៉ាងម៉េចហើយជុងគុករបស់អែង?" ជីមីនសួរទៅថេយ៉ុង។
"ហឺយមិត្តហាសជុងគុកគឺមិនកែអាចារិក play boy នឹងចោលទេ" ថេយ៉ុងដកដង្ហើមធំបន្តិចក៏ក្រឡេកឃើញយ៉ុងហ្គី។
"អរលោកប្រុសយ៉ុង" ថេយ៉ុងអោនគោរពយ៉ុងហ្គី។ ជីមីនក៏ក្រឡេកមើលទៅខាងក្រោយខ្លួនរួចក៏ឃើញយ៉ុងហ្គីកំពុងសម្លក់សម្លឹងពួកគេ។
"អឹម" យ៉ុងហ្គីបញ្ចេញសម្លេងបន្តិចក៏ដើរទៅអង្គុយក្បែរជីមីន។
"ជីមីនគាត់ត្រូវជាអីនឹងអែង?" ថេយ៉ុងសួរទៅជីមីន។
"គឺ....." ដោយឃើញជីមីនទាក់ទើនឹងការឆ្លើយយ៉ុងហ្គីក៏ឆ្លើយជំនួសជីមីន។
"ប្តី" យ៉ុងហ្គី។
ថេយ៉ុងក៏មើលមកជីមីនយ៉ាងភ្ញាក់ផ្អើលរួចក៏ធ្វើជាសញ្ញាអោយជីមីនអោន។
"នែ!!អែងក៏មិនណយប៉ុន្មានដែលបានប្តីស្ងាត់ៗហើយសុទ្ធតែអភិជនទៀត" ថេយ៉ុងសើចបន្តិចជីមីនក៏វាយថេយ៉ុង។
"និយាយស្អីនិយាយអោយលឺមកចាំបាច់ខ្សឹបជិតៗបែបនេះ" យ៉ុងហ្គីសម្លក់ទៅជីមីន។ ជីមីនក៏អោនមុខចុះរួចក៏លេងម្រាមដៃខ្លួនអែង។
"អរមិនមានអីទេលោកយ៉ុង!!! គឺថានែខ្ញុំប្រញាប់ទៅវិញសិនហើយ។ ជីមីនហាសគ្នាទៅសិនហើយ" ថេយ៉ុងក៏រត់ទៅយ៉ាងលឿនត្រុយ។
"អើសុខសប្បាយតាមផ្លូវណា" ជីមីនក៏ស្រែកនឹងបក់ដៃលាទៅថេយ៉ុង។
"មុខរីកណាស់នៅមុខប្រុស" យ៉ុងហ្គីស្រេបទឹកតែបន្តិចនឹងទាញដៃជីមីនអោយអង្គុយលើភ្លៅរបស់គេ។
"ប៉ុន្មានថ្ងៃនេះដូចជាអែងដូចជាមិនធ្វើតាមពាក្យយើងនិយាយសោះទាល់តែលេងអោយធ្ងន់ដើរលែងរួច១ខែហើយទើបដឹង" យ៉ុងហ្គីចាប់ច្របាច់ភ្លៅជីមីនរួចក៏បីជីមីនទៅខាងលើ។