Me krangla som me aldri har krangla før. Stygge ord fløy rundt om kring i rommet. Eg var litt redd, men eg ville ikkje gi meg, for denne kampen skulle eg vinna. Same kva. Plutselig begynte du å springe mot døra, og eg sprang etter. Du sprang ut og smelte døra igjen rett framfor meg. Eg blei sur, og opna døra for å rope etter deg.
Det var da eg såg det. Du hadde sprunge rett ut i vegen, og blitt påkjørt. Hjarta hamra i brystet. Tårene rant. Eg klarte ikkje å kontrollera tankane mine. Eg sprang alt eg kunne ned til deg. Du låg der heilt urørlig. Blodet fossa som elver utover asfalten. Du pusta ikkje. Pulsen var vekke. Du var død. Eg vakna brått. Eg skjelv av redsel, og sveitten renner nedover.