nog een stukje :)
---------------------------------
De volgende ochtend werd ik in de hitte van Mallorca wakker. Links van mij zag ik een slapende Niall. Hij leek wel een blond engeltje. Rechts van mij keek Zayn mij aan. Zijn blik was serieus en meteen herinnerde ik mij wat er zich gisteravond had afgespeeld. Ik wilde dat het niet waar was, maar over alles in je leven moet je eens de waarheid inzien. Ik ging overeind zitten en twee minuten later stapten Zayn en ik heel langzaam het bed uit. Hij leende mij een van zijn basketbalbroekjes en een shirt en samen gingen we naar beneden en zochten we de ontbijtzaal op. Zwijgend namen we allebei een bord en pakten wat broodjes en croissantjes. Ik keek rond in de ontbijtzaal en zag gelukkig Louis nergens zitten. We zochten een leeg tafeltje op en namen plaats.
'Maddie,' begon Zayn na een niet onprettige stilte, 'zorg ervoor dat je geen dingen doet waar je nog niet klaar voor bent. Louis kan zoveel willen, maar je eigen stem gaat voor. Luister naar jezelf en maak niet de verkeerde beslissing. Oke?'
Ik knikte wazig en at als een zombie verder aan mijn croissant. Na een half uur kwam de rest ook naar beneden. Eerst Harry en Amy, toen Niall, die gelukkig aan de andere kant van mij kwam zitten. Daarna Liam en Ruby en als laatste kwam Louis naar beneden. Toen hij mij zag, werd hij knalrood en durfde hij niet te spreken. Tijdens het gehele ontbijt zei hij geen woord.
Ik vond het ook wel weer zielig voor hem, want hij zou het ook awkward vinden. Misschien dat ik straks met hem zou praten. Misschien. Ik wist het nog niet. Ik vond het een moeilijk onderwerp om het met hem over te hebben.
Louis wierp een blik naar mij en zijn grijsblauwe ogen doorboorden de mijne. Hij keek me haast smekend aan en ik had het echt met hem te doen. Maar toch was hij degene geweest die dit had veroorzaakt.
Na nogmaals een half uur was iedereen klaar en ging richting hun kamer. Zayn en Niall keken mij vragend aan: 'Als je wilt mag je nog bij ons blijven he.'
Ik schudde mijn hoofd: 'Bedankt, maar ik moet hem ooit onder ogen zien.'
Ik slikte en liep toen uiteindelijk richting de lift naar onze kamer toe. Toen ik er aankwam klopte ik aan, omdat ik geen sleutel had. De deur ging langzaam open en een droevige Louis stond in de deuropening. Ik liep langs hem heen en ging op de bank zitten. Hij kwam zwijgzaam naast mij zitten en keek me toen met tranen in zijn ogen aan: 'Het spijt me zo, Maddie.'
Ik bekeek zijn grijze ogen, waarin de lichtjes waren gedoofd. Je kon zien aan zijn ogen wanneer hij vedrietig was, dan verdween de blauwe kleur.
Ik besloot tegen hem aan te gaan zitten: 'Ik wil het er niet over hebben.'
Hij zuchtte en legde zijn arm over mijn schouder: 'Ik hou van je, Maddie,' fluisterde hij in mijn oor en gaf me toen een kus. Ik moest het maar zien te vergeten.