People in our lives will come and leave, they actually didn't meant to stay. And that's the reason why you must need to continue to live without depending and looked back at your past. Because sometimes past can affect our present life. And it's giving us a distraction of our everyday pattern that we built for ourselves.
Pero sa sitwasyon na meron ako ngayon, I was actually the one who is always looking back of our past. The reason why up until now, I never forgotten him. If noon pa man kinalimutan kona, marahil siguro ngayon tanggap kona. Subalit kahit naman matanggap ng isip, hindi naman ganun kadaling matanggap ng puso. Kung kaya't kahit ayaw mona, pinipilit mopa. Kase umaasa ka na baka meron pa.
"I'm so sorry...I'm sorry for everything, Rhien." nanghihinang sambit ko sa harap niya. "Patawarin mo ako. Patawarin mo ko kung ngayon ko lang nasabi sa'yo ang lahat. P-Patawad k-kung di kita pinag laban noon. I...I'm so sorry,My Rain." for the last time nasabi ko ulit ang pangalan na yun, natawag ko ulit siya sa pangalan na ako lang mismo ang tumatawag sa kanya noon.
I take my time to breath as I try to wipe away my tears. Naramdaman ko ang bahagyang pag-aalala sa kanyang mukha ng sandaling tignan ko ito. Pero agad din niyang inilayo ang mga matang yun sakin.
"S-Sinubukan kong bumalik."ani ko pilit inaalala ang nakaraan. " B-Bumalik ako, matapos nang ilang buwan na paghihiwalay natin. Bumalik ako... Bumalik ako sa mismong lugar kung saan una tayong nagkita, kase umaasa akong makikita ulit kita. Pero... pero wala ehh.Nag-antay ako, kase umaasa akong baka mapadaan ka dun at magkataon na magtagpo ulit tayo. Pero nalaman ko na lang na unti-unti mo nang tinutupad ang mga pangarap mo. Kaya magmula noon, hindi na ako ulit bumalik. Dahil tuwing bumabalik ako sa lugar na yun, ikaw at ikaw lang yung nakikita at naalala ko. Yung lugar na yun ang nagpapaalala sakin ng lahat ng patungkol sa'yo, Rhien. "
Nang muling titigan ko siya nakita ko ang bakas sa mukha niya ang pagka bigla dahil sa mga sinabi kong iyon. Tila ba maging siya ang nanghinayang sa mga taon at panahon na nasayang saming dalawa nung mga panahong nagkalayo kami sa isa't-isa.
Nanatili ang katahimikan saming dalawa matapos kong maipagtapat ang katotohanan, tila may mga salitang nais niyang sabihin sakin subalit may kung ano sa kanyang sarili ang nagpapa pigil para hindi niya ituloy ang mga salitang iyon. Nang mapansin iyon nang mga naka paligid samin ay sila na mismo ang nagsalita nang sa ganun mawala ang awkwardness na bumabalot sa buong studio.
"May gusto ka bang sabihin sa kanya, Rhien? After ng lahat ng mga nalaman mo ngayon? Do you accept her appology? or up until now you still mad at her after what she'd done to you?" the host asked.
At first he didn't speak, he was only looking at me intently before he started to say something.
"I believe that apology came to the person who hurt you the most," panimula niya. " And for our case, I've already forgiven her the moment that I already knew of what is her real reason, why she broke up with me...5 years ago."
"A-Ano?"
"After you've breaking up with me, I already knew that you've only doing that just because of your parents. And I wouldn't blame them, because our relationship that time was too early for both of us. Especially for you," he stopped. " Your too young to be my girl, at kahit kailan hindi ako magkakaroon ng galit sa'yo, because I know you... you really love your own parents. So who am I to get mad at you?"
Luha ang naging senyales ko na napuno akong panghihinayang para saming dalawa. At oo, hanggang ngayon masakit parin. Bakit? Bakit ngayon ko lang nalaman ang lahat ng to? Sana noon pa, sana noon kopa nilakasan ang loob ko para kausapin siya. Edi sana... sana na ayos pa naming dalawa.
Hindi ko mawari kung ano na ang itsura ko ngayon sa harapan niya, matapos kong malaman ang lahat tungkol sa kanya.
"I've heard you stop studying in college, and it took you a two years for you to continue your degree, Why?" he now asked wanted to know my reason.
H-How did he know everything about this?
Humanap pa ako ng mga salitang nais sabihin, pero dahil sa oagkabigla ko sa lahat ng mga narinig ko sa kanya ay ilang segundo pa akong natigilan bago muling nakapag salita .
"I-I didn't know na alam mo pala ang bagay na yun.." I said wanted to know of who is that person who told at him everything.
Tumango lamang siya habang inaabangan ang magiging sagot ko.
"Yeah, I stop studying. Hindi ko kase mahanap ang sarili ko nang mga panahon na yun. I felt like I lost myself on that moment, wala akong mahanapan ng inspirasyon para bumangon at magpatuloy. That time, I was so lost. Ni- hindi ko alam kung anong gusto ko o may gusto nga ba ako sa buhay. Wala eh.. d-dumepende kase ako sayo noon, k-kase akala ko ikaw na. Kaya nung panahong nagka hiwalay tayo. It took me for two years before I realized what I wanted in life. Pero kahit nahanap kona ang gusto ko sa buhay, hirap parin akong kalimutan ka."
I stopped to say something, at habang sinabi ko ang mga salitang yun nakatitig ako sa mismong mga mata niya nais iparamdam sa kanya ang sakit nang mga panahong nagkalayo kaming dalawa.
Pero agad ko ring naibaba ang mga tingin dahil ayokong isipin niyang sinisisi ko siya sa mga panahong lugmok na lugmok ako saking sarili.
"But don't worry, naka bawi nako sa sarili ko ngayon."I said trying to change the topic. "Actually, kunting kembot na nga lang ga-graduate na ako," ani ko na bahagya pang ngumiti nang muli ko siyang tignan. "Well, that time I was thinking that maybe that is my karma after what I've done to you," I said as I smiled at him bitterly.
Nakita ko ang bahagyang pagtaas ng kaniyang kilay bago niya saglit na pinasadahan ng kanyang dila ang kanyang labi, dahilan para maging makinang ito sa pagkapula at muli itinapat sa kanyang bibig ang mikroponong hawak.
"Kahit kailan Khant, hindi ko iniisip ang mga bagay na yan sa'yo. At mas lalong hindi ko rin hinangad ang mga bagay na ika-sasama mo para lang maranasan mo ang mga bagay na yun." he said. " Dahil para sakin tadhana ang may dahilan kaya tayo nagtapos. Kaya sino ako para isisi ang mga bagay na alam naman nating pareho na di nating gustong mangyari? Stop blaming yourself now, Khant. Because everything is happened for a reason." he said puno nang lambing ang kanyang boses. " You also need to learn how to forgive yourself after what you've done to me. Because I know, yun lang naman ang hinihintay mo di'ba?"
Sa pagkakataong ito halos dina magkamayaw ang mga luha ko sa pag bagsak saking pisngi. Kasabay nun ang ilang pagkawala ng mahihina kong hikbi.
For almost five years, I always blaming myself for what I've done to him. Paulit-ulit kong tinatak sa utak ko na wala akong karapatan maging masaya, dahil ako mismo ang naging dahilan para masaktan ang lalaking minsan ko ng minahal. Aaminin kong sobrang hirap akong tanggapin sa sarili ko ang kapatawaran na sinasabi niya, pero ngayon na narinig ko ang mga bagay na gusto kong marinig sa kanya, aaminin kong gumaan ang pakiramdam ko.
For five years, pinili kong isisi sakin ang lahat. Dahil kung hindi ako naging duwag ng mga panahon na yun, marahil hanggang ngayon kami parin. At hanggang ngayon wala sigurong nasayang na oras at panahon sa pagitan naming dalawa. Pero ngayon, maari pa namang maitam ang lahat hindi ba? At sa pagkakataong ito, hindi na ako ulit maduduwag. Hindi na, dahil nasisiguro ko ngayon kaya ko na siyang ipaglaban pa.
Habang marahan kong pinupunasan ang aking mga luha ay saka lamang ako humugot ng lakas ng loob para itanong sa kanya ang bagay na noon kopa sana nais ginawa at sinabi.
As I breath heavily, I looked at him directly through his eyes, and never wanted to avoid his gaze while I will say what I wanted to tell at him. Sa mga oras na ito gusto kong makita sa mga mata niya nag mga sagot sa tanong na gusto kong sabihin sa kanya.
"Rhien..." as I started to call him.
Nakita ko ang pagka seryoso sa kanyang mga mata nang sandaling titigan ako ng mga yun. Bagama't ramdam ko ang marahang kabog saking dibdib isinawalang bahala ko yun, matuloy lamang ang nais kong sabihin sa kanya.
"K-Kung napatawad muna ako, P-Pwede pa ba? I-I mean..." bahagya akong tumigil at saglit na ibinaling sa iba ang mga tingin.
Muli kong naipikit ang mga mata saka humugot ng malalim na hininga ng sa ganun masabi kona ang nais sabihin nang sa ganun matapos na ang lahat ng ito.
" M-Maaari pa ba tayong magsimula ulit?"lakas loob ng sabi ko nang sandaling titigan ko ulit siya.
Ramdam ko ang pagka gulat nang ilang mga tao sa loob ng studio, subalit mas ang binibigyan ko lamang ngayon ng pansin ay walang iba si Rhien. Dahil gusto kong marinig ang magiging sagot niya, that's why I only focus to looking at him, whil waiting for his answer.
For a minute, Rhien didn't say anything. He was only looking at me too intently. Tila ba may mga salitang nais din niyang sabihin pero mas pinili niyang titigan ako sa mismong mga mata ko. Tila binabasa nang kanyang mga mata ang buong pagkatao ko. Kung kaya't ganun na lamang ang pagka bigla ko nang sa ilang segundo naming pagtiti-tigan ay siya ang unang bumitaw doon kasabay nun ang pagtingin niya sa mismong audiences. Maging ako ay napabaling din doon, pero nang yumuko siya at muling tumingin sakin ay saka lamang ako napaayos saking kinauupuan.
Hindi kona maiwasan ang mapalunok habang inaantay ang sagot nagusto kong marinig mula sa kanya. Puno na nang kaba ang aking dibdib habang tinititigan ko ang mga mata niyang unti-unting nababahiran ng lungkot.
I hold again my mic, nais dagdagan ang mga sinabi ko kaninanang sa ganun ay mas makapag isip siya nang mabuti sa magiging sagot niya sa tanong ko kanina.
" Rhien... the truth is, I actually accepted this offer from this show, because I really wanted to say sorry to you, and also I wanted you to forgave me. Kaya nang malaman kong pumayag ka rin, hindi na ako nagdalawang isip pa. At ngayon na nalaman kong napatwad mo na ako, I taking this as a oppurtunity to say what I really wanted to tell to you. I still love you, Rhien. I always love you. Kailanman hindi ka nawala sa isipan ko kaya... C-Can we start again, p-please?" I said trying to change the heavy feeling inside my chest.
Nang muli akong tignan ng mga mata niya, nakita ko kung paano ang maamo niyang mga mata kanina ay nabahiran na ngayon ng lungkot, sakit at panghihinayang. Tears are started to form again on my eyes, but I still wanted to hold it. Ayokong makita niyang umiiyak ako para lang kaawaan niya ako at mabigay ang sagot na inaasahan ko mula sa kanya.
H-Hindi pa naman siguro ako huli di'ba? M-May pag-asa parin naman ako di'ba? I-I mean.. I've never heard that she already had a girlfriend. So... m-maybe there's still a chance, right?
O baka sa isip ko lamang lahat ng iyon. Dahil base sa mga matang pinapakita niya sakin ngayon, tila ba nasasaktan at nahihirapan din siya sa sitwasyon na meron kami ngayon.
Please, Rhein... I wanted to know your answer, not this kind of looked and reactions.
Ramdam ko ang sobrang bilis ng tibok ng puso ko, hindi mawari kung sa kaba o sa takot sa anumang sagot ang maaaring marinig ko mula sa kanya.
Pero tila nanghina ako nang sa mga sumunod sa salitang nais kong marinig mula sa kanya ay kabaliktaran pala sa mga inaasahan kong magiging sagot nya.
"I-Im sorry Khant, b-but I can't..." mahinang boses na ani niya.
Tila parang pansamantalang tumigil ang mundo ko, habang animo sirang plaka na paulit- ulit nagre-replay sa utak ko ang lahat ng kanyang sinabi. I tried to hide my emotions by my smile pero kahit anong ngiti ang gawin ko agad ding nawawala iyon sa mismong labi ko.
And when I try to looked at him again, nakita ko ang mga lungkot at awa sa kanyang mga mata. Kung kaya't umiling ako atsaka muling ngumiti, pilit pinapagaan ang sitwasyon meron ngayon.
If he have a girlfriend right now, then I am willing to wait. Hindi naman siguro hanggang dulo sila na talaga di'ba? Kaya may chance parin ako, as if kung kasal na sila. Pag ganun ang mangyari hindi kona alam kung ano ang kaya kong gawin.
Parang pakiramdam ko nanghihina ako sa mga bagay na tumatakbo sa utak ko ngayon. Pero hindi ko naman malalaman ang lahat ng kasagutan kong mananahimik lang ako at tatanggapina ng sagot niyang iyon. Kung kaya't sa pangalawang pagkakataon nag lakas loob muli ako para magtanong sa kanya.
Hirap man maka-kalap ng hangin para saking hininga ay huminga parin ako nang malalim bago muling nagtanong sa kanya.
"B-Bakit?" lakas loob kong tanong sa kanya.
Muli tinitigan nya muna ako bago muling yumuko at mahigpit na hinawakan ang mikroponong hawak-hawak niya kanina.
"I-I already have a fiancee now, Khant. And soon we will get married." mahinang ani niya. "I'm sorry." aniya pa.
Lahat ng mga taong nakapaligid samin ay halos gulat sa lahat ng mga nalaman para sa araw na ito. Maging ako ay halos ramdam ko na ang panghihina ng buong katawan ko.
Is this the kind of Karma that I get? Kase kong ito nga bakit ang sakit? I mean, I know, hindi ko siya masisisi maghanap o magkaroon ng girlfriend but I never really did expect na aabot sa puntong mags- settle na siya sa buhay. And the worst is... I am not the women who he's going to be marry.
Hindi agad ako nakaimik, ang tanging takbo lamang ng utak na meron ako ngayon ay ang umalis sa harapan nya at magtago nang sa ganun hindi niya makita ang mga sakit, lungkot at pagsisisi na nararamdaman ko ngayon.
"N-No, y-you don't need to say sorry. W-well congrats..."ani ko na halos pinipigilan ang sariling mapiyok sa harapan niya.
Pinaka titigan lamang niya ako, bago siya saglit na yumuko at muling bumaling sa mga audiences. Actually the moment that the show are starting I've always notice him looking at the audiences, where the camera and staff are located.
"Oh my gosh! we didn't expect this partner!" the one host finally speak.
"A-actually i-it was just a kind of a joke. "I said trying to change the awkward moment on this stage. " I-I just w-wanna see your reaction if malaman mo pang g-gusto ko pang maging tayo," I said trying to save myself from the ambarrassment that I felt.
Muli niya akong tinignan, kasabay nun ang marahan niyang pagtango.
"W-Well even that is not a true or a joke, I just want you to know the truth. That's why I came here coz I also need an 'CLOSURE' for both of us, Khant."he speaked.
Maging ako ay marahan ding napatango hindi na magawang tumingin o makipag titigan pang muli sa kanya.
"Actually... my fiancee is here." he said.
Yun ang naging dahilan ko para mag angat ng tingin sa kanya.
He's fiancee are here? Is that the reason why he is always looking at the audiences?
Nang tumayo siya sa mismong kinauupuan niya ay halos sundan ko lamang siya nang tingin patungo sa mismong audiences,kung saan ilan sa mga taong naroroon ay nakiki usyuso na rin. Ilang minuto rin siyang nagtagal roon, bago sa wakas nakita namin siya ng tuluyan na may kahawak na sa kanyang kamay.
Kita ko kung papaano ang mga mata niyang kanina ay walang bahid kundi ang lungkot, panghihinayang at awa ay napalitan ng isang maliwanag na ngiti. At nakikita ko yun mismo sa harapan ko ngayon kung saan ang kaninang seryoso niyang mukha ay nabahiran na ngayon ng natural na saya. Saya na... may pagmamahal.
At first hindi ko pa ganun kalinaw makita kung sino ang babaeng kahawakan niya ng kamay, dahil asa madilim na parte pa lamang siya. Habang unti-unti siyang naglalakad patungo sa direksyon namin kita ko kung paano niya ingatan at alalayan ang kahawak kamay na babae. Na habang tinitignan ko pa lamang ay talagang nasasaktan na ako. Kung kaya't mas pinili kong sa ibang direksyon tumingin habang pinipigilan ang mga luhang nagbabadya ng tumulo.
Nang tuluyang marating nila ang mismong stage na kinagagalawan namin, ay naglakad sila patungo sa direksyon kung saan kami nakaupo. Agad na tumayo ang host na katabi ko, habang ako ay nakaupo parin at di magawang tumingin sa dalawang taong ngayon ay nasa harap kona.
"Khant, I want you to meet my fiancee Angele.." Rhien said introducing her fiancee to me.
Halos hindi ko alam kung nabingi ba ako ng mga sandaling iyon o tama ang pagkakarinig ko. Hindi agad basta-basta pumasok sa utak ko ang mga salitang narinig ko mula sa taong minahal ko. Kung kaya't nang sandaling balingan ko sila nang tingin ay halos gumuho ang mundo ko nang sandaling makilala kung sino ang fiancee na sinasabi niya.
Dahan-Dahan ang naging pagtingin ko mula sa kanilang dalawa bago tuluyang napirmi sa taong buong buhay ko ay kilala ko na ng lubusan.
For all people, bakit ? Bakit... Bakit ang bestfriend kopa? B-Bakit siya pa?
Kasabay nun ang tuluyang pagpatak ng mga luha ko, hindi dahil sa nakita kong muli ang kaibigan ko. Kundi dahil alam ko pagkatapos ng lahat ng ito, mawawalan ako ng isang matalik kong kaibigan.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
THANK YOU FOR READING AT PART 09!! :) <3