Keyifli okumalar ❤
🐺🐺🐺
**************************
7.BÖLÜM "BENİM EVİM"
Hayat hiçbir zaman kolay değildi. Özellikle de benim hayatım.
Öyle çok fazla bir şey yaşamadım, ailemi kaybettim mesela.
Ölüm her canlının kaderiydi ha bugün ya seneye.
Hiçbir şey değişmiyordu, zamanı dışında. Geriye kalan her şey aynıydı.
Ne kadar geç olursa olsun ölüm her daim hazırlıksız yakalar insanı.
Hayır hayır.
Ölen kişiyi değil ardında bıraktığı kişiyi hazırlıksız yakalar aniden.
Ya da yakar mı demeliyim.
Benim en büyük hatam ise onlar ile yeterince vakit geçirmemiş olmamdı.
Ergendim.
Onlardan, herkesten uzak kalmak istiyordum.
Ancak hiç hesap edemeyeceğim bir şey oldu.
O yanımda istemediğim annem, babam beni sonsuza dek yalnız bırakmışlardı.
Şimdi olduğu gibi.
Benim aptallığım yüzünden yanımda değillerdi.
Yalnızdım.
Onlara en muhtaç olduğum anda onlar benim yüzümden yoklar.
En büyük pişmanlığım buydu.
Doyamamıştım ki ben onlara.
Babamın simsiyah saçlarını okşamaya.
Annemin sesinden şarkı dinlemeye.
Babam ile araba yıkamaya.
Annem ile yemek yapmaya.
Ben doyamadım.
Onlara...
Gözlerim yavaşça açıldığında bulanık olan etraf gözlerimi kırpıştırdıkça düzeldi.
Bir rüya görmüştüm.
Annem ve babam vardı.
Annem elimi okşarken babam o aşık olduğu beyaz tellerimi okşuyordu.
Nefret ettiğim beyaz teller.
Ne oldu ne bitti tam hatırlamıyorum ancak uyanmadan önce kulağımda şöyle bir cümle yankılanıyordu.
"Ona güven."
Kime?
Niçin?
Aylar sonra onları rüyamda gördüğüme bile sevinemiyorken aklıma dolaşan anılar ile yerimden hızla doğruldum.
Etrafta gezinen bakışlarım burasının benim evimdeki odam olduğunu görünce büyük bir rahatlama ile yumuldu.
Gözlerim kapalı elim göğsümde iken yer yatağımda derin derin nefesler alarak kendimi sakinleştirmeye çalıştım.
Garip ve hatırlamadığım bir dizi rüya silsilesi görmüştüm.
Dün gece olanlar ise rüyalarımdan biri olmalıydı muhtemelen.
Oysaki rüya olamayacak kadar gerçekçiydi...
Yutkunup kuruyan boğazımı yumuşatmak isterken yutkunmak bile bu kurulukta zor gelmişti.
Yumuşak yer yatağımdan kalkıp su içmek için odamdan çıktım.
Mutfağa doğru adımlarken aniden salonda duyduğum sesler ile yerimde çakılı kaldım.
Tedirginlikle dudaklarımı dişlediğim sırada aniden gelen cesaret ile korkuya yenik düşmeyerek salona doğru ilerledim.
Tam bir şey yok derken koltuğumda bacaklarını iki yana açarak oturan adamı gördüm.
Gözlerim şok ile açılırken dün gece olanların hiçbirinin rüya olmadığını anlamıştım.
Zira karşımda başını geriye yaslayıp uyuyan adam dün bana saldırmaya çalışan şerefsizden başka değildi.
Ulan diyorum, ulan!
Nasıl bu kadar aptal olabildim.
Halâ saf gibi rüya diyordum birde.
Hırsla üzerine doğru adımladığım adam derin bir uykuda olduğunu belli edercesine hiç kıpırdamıyordu.
Tam kollarını tutup sarsacakken benim yapmak istediğim şey bana uygulandı.
İki kolumdan tutan büyük eller beni kendisine çekerken ne olduğunu şaşırmıştım.
Dizlerine bacaklarım iki yandan açık bir şekilde düşmüşken bu klişeyi yaşadığıma inanamıyordum.
Karşımdaki adam gözlerini açıp kucağında oturan bana baktığında o an kendime gelip hızla kucağından kalktım.
"Kimsin sen! Ne işin var evimde? Ulan sen birde bana dokundun ha?"
Eğer dün geceki gibi bir olay olmasa daha sakin bir tepki verebilirdim.
Belki.
"Şşt, sakin ol. Anlatacağım."
Ulan hala anlatacağım diyordu.
"Ne işin var evimde, kim olduğun falan beni ilgilendirmiyor tek bilmek istediğim evimde ne işin olduğu."
Tane tane söylediğim şeylerden sonra o da benim gibi ayağa kalkıp karşıma dikildi.
Sakin ol Akça, belkide yanlış eve girdi. Her şey olabilir değil mi?
Boyu benden oldukça uzun olan adamın yakınlığı beni rahatsız ederken bir adım geriledim.
Gözleri gözlerime tuhaf tuhaf bakarken göz rengi bile beni rahatsız etmişti.
Bu adamın varlığı başlı başına beni rahatsız etmişti.
Sarımsı rengindeki gözleri gözlerime tutunup ayrılmazken başımı dik tutup kollarımı da göğsümden bağlayarak konuştum.
"Hemen anlatsan iyi olur yoksa bilirsin jandarma diye bir şey var."
Dediklerime başını eğip gülerken saçlarının da hareketiyle beraber aşağıya doğru hareket etmesi bir olmuştu.
Başını tekrar kaldırdığında susmak için neredeyse yemin ettiğini düşünmek üzere olduğumdan kollarımı çözüp kapıyı gösterdim.
"Sanırım yanlış eve geldiniz, ve şunu bilmenizi gerekiyor ki hiç tanımadığım bir adamın varlığı beni rahatsız ediyor bu yüzden de gitmenizi rica ediyorum."
Kaşlarını hafifçe çatarken sonunda konuştu.
"Beni benim evimden mi kovuyorsun yani?"
Kaşlarım son hızla çatılırken cevap verdim.
"Ne? Beyefendi sanırım gerçektende ciddi bir yanlış anlaşılma var burada."
O da benim gibi kollarını göğsünde birleştirirken sakin bir şekilde omuzlarını silkti.
"İstersen sana bu evi veren kadına sorabilirsin, zira ondan bunu yapmasını isteyen bendim. Benim kadınımın bedeni ancak bizim yatağımıza değebilir, herhangi birininkine değil."
Rahat konuşması ve kullandığı cümleler beni deli ederken onun değdiğini yaparak hızla evden çıktım.
Ayaklarımda bir şey yokken bu umurumda değildi.
Bir an önce günlerdir yaşadığım bu evin yalnızca bana ait olduğunu duymaya ihtiyacım vardı.
Beyaz saçlarım hafif hafif esen rüzgarda dağılırken ayaklarıma batan şeyler canımı yakıyordu.
İyice yaklaştığım eve umutla bakarken o adamın dediği şeylerin gerçek olmaması için içten içe Allah'a yalvarıyordum.
Düşünsenize günlerdir yatıp kalktığınız, yemek yediğiniz, ulan banyo yaptığınız ev aslında hiç tanımadığınız size 'kadınım' diyen bir adama ait.
Gelin bir de sakin kalın.
İmkansız.
Vardığım evin kapısına ellerimin içiyle vururken aklımda yalnızca o adamın dediği cümle vardı.
"Benim evim."
"Leyla!"
Hızla açılan kapı ile derin derin nefesler alarak hızla içeri girdim.
Cengiz kaşlarını çatmış önü açık gömleği ile bana bakarken Leyla saçlarını düzeltip endişeyle bana yaklaştı.
Karı-koca olarak ne yaptıklarını tahmin edebiliyordum ancak burda daha önemli bir mesele vardı.
"Bana o evin bana ait olduğunu söyle."
Kararlı çıkan sesimle Leyla karşımda afallarken üzerini düzelten elleri durup bana öylece bakakaldı.
"Leyla!"
Gözleri tedirginlikle kocasına dönerken Cengiz'in başını aşağı yukarı hafifçe sallayıp onay verdiğini gördüm.
"Akça, sakin ol lütfen."
"Leyla, lütfen."
Bu sefer çaresizlikle çıkan sesim karşımdaki kadının bana hüzünle bakmasına neden oldu.
"Kaçma ondan."
Tek dediği şey buydu.
O an aklıma rüyam gelirken kafamı iki yana sallayıp bir kaç adım gerileyip hızla kapıdan çıktım.
Ardımdan gelen adım seslerini duyarken ayağımda aniden hissettiğim acıyla inledim.
Evden birkaç adım uzaktım, ardımdan Leyla ile Cengiz'in geldiğinden emindim ancak karşımdaki adamı görmeyi beklemiyordum.
Elim bacağıma giderken yüzümden kısa bir acı ifadesi geçip gitti.
Duygularımı anında saklarken çıplak ayağımda sıcak bir sıvı hissettim.
Bakışlarım ayağıma kayarken büyükçe bir camın kenarına baktığımı görürken yüzümü burusturdum.
"Ne yaptığını sanıyorsun sen kadın!"
Dibime kadar giren adama cevap verecekken aniden bedenimin tepe taklak olması ile gözlerimin radarına giren yer ile baş aşağı beni omzuna aldığını anladım.
Ayağımı sallayıp inmek istesemde ayağımın acısı buna engel oluyordu. Dişlerimi sıkıp başımı kaldırarak yürüyen adam hitaben konuştum.
"Bırak beni, her kimsen bu umurumda bile değil. Tek istediğim burdan gitmek!"
Üzerinde olduğum omzunun titremesi ardından duyulan kısık gülme sesi sinirlerimi bozmaya yetmişti bile.
"Üzgünüm, ancak bundan sonra ikimizin de birbirinden başka çıkış yolu olamaz."
Başımı kaldırıp önüme gelen beyaz telleri geriye ittikten sonra biraz uzağımızda kalan çifte nefretle bakarak konuştum.
"Allah sizi kahretsin, yalancılar!"
***************************
BÖLÜM SONU...
Umarım beğenirsiniz, zira beni biliyorsunuz jsjs ❤
Kendinize iyi bakın kurtlarım ❤
🐺🐺🐺