" Bu, bu o."
Elinin altındaki kişi canhıraş kendini dışarıya attığında peşinden fırladı Kadir de. Sanki kaçabilecekmiş gibi koşması Kadir'e içten bir tatmin vermişti.
Toparladı kendini Kadir. Bu insanı dövmeyecek, özür dileyecekti. Yoksa yine delirirdi.
Delirmek istemiyordu.
Korkuyordu. Ahmet'in dediği gibi yapayalnız, mutsuz ve huysuz bir hayat geçirmişti. Bir de delilik, çok fazlaydı.
Daha mekandan çıkamadan yakayayabilirdi ama bilerek mekândan çıkmasını bekledi Kadir. Güvenlikler polis olduğunu bildiği için müdahale etmemişti.
Bu bile güç veriyordu Kadir'e. Şimdi canı için koşan bu insanı bu izbe yerde öldürse su testisi su yolunda diyeceklerdi. Kimse bir şey yapmayacaktı.
İş böyleyken Kadir'in ona zarar vermesi onun hakkı gibi geliyordu. Kimse istemezdi ki onu. Kimse kabul etmezdi. Dünyaya uyum sağlayamıyordu.
E niye ölmesin o zaman?
Ama Kadir bunları düşünürken hiç bir yere hiç bir şeye uymadığı zamanlarını aklına bile getirmiyordu.
Kendi dışlanmasını. İki kelam ettiğinde etrafta olan sessizliği. Sanki bir deney faresine bakarmış gibi ona bakılışları. Hiç biri aklına gelmiyordu.
Kadir pek dayak yememişti ama psikolojisi büyük darbeler almıştı. Öyleki zamanla o deney faresinin uğradığı mutasyonu bile farkedememişti.
Garip bakışların muhattabı olan o çocuk büyümüş ve bir canavara dönüşmüştü. Ama o kadar hasarlıydı ki aynadaki aksini bile ayırt edemiyordu artık.