Caro, Vince, Yemi en Camille wandelen over de straat. Het is al donker en ze zien bijna niks. "Is het nog ver?", vraagt Camille zagend. De andere drie zuchten. "Neen Camille we zijn bijna thuis.", zegt Caro. Maar stiekem weet ze heel goed dat ze nog lang moeten wandelen. Ze heeft namelijk met Emma en Maria afgesproken om Vince, Yemi en Camille te laten schrikken. Maria en Emma zitten enkele meters verder achter de struiken verstopt. Beiden hebben ze enge kleren aan vol met bloed en hun gezicht zit vol enge make-up. "Ik herken de weg ook niet.", merkt Vince opeens op. "Neen dit is een andere weg. Geloof me, we zijn er bijna.", antwoordt Caro snel. Ze neemt Vince zijn hand vast en knijpt er vervolgens even in. Ze schenkt hem een glimlach en ze lopen met zen allen verder.
Als ze bijna de straat aankomen vertraagd Caro haar pas. Daardoor doet de rest dat ook. "Wat is er?", vraagt Camille bang. "Niks, ik wil gewoon genieten van de wandeling.", zegt Caro. Vince heeft door dat er iets niet klopt en kijkt zijn lief verward aan. "Genieten van de wandeling?", vraagt Camille dan. Ze trekt grote ogen en begint te praten. "Caro ik weet niet of je het door hebt, maar we zijn al 2 uur lang aan het rondstappen en ik heb geen idee waar we naartoe gaan. Het is donker, ik zie amper iets, mijn voeten zijn ijsblokken en ik heb superveel dorst en honger. En jij wilt op je gemak genieten van de wandeling?!", vraagt ze boos.
Caro glimlacht en haalt haar schouders op. Yemi zucht en begint ook slechtgezind te worden. "Ik wil ook naar huis.", zaagt hij. Camille kijkt Caro aan en trekt haar wenkbrauwen op. "Voila.", zegt ze droog. "Ik beloof jullie dat we er bijna zijn.", zegt Caro. Yemi en Camille rollen met hun ogen en stappen met veel tegenzin achter Caro en Vince. "Dat zei je hiernet ook al.", fluistert Vince tegen Caro. Zij kijkt hem aan en kan haar ondeugende glimlach niet verstoppen. "Ja dat is waar. Maar ik meen het deze keer." De knipoog die ze geeft aan Vince brengt hem alleen maar meer in de war.
Even later zijn ze eindelijk in de straat waar Emma en Maria zitten te wachten op hun. Als ze horen dat de vrienden voorbij de struik gepasseerd zijn staan ze langzaam op. Zo stil als ze kunnen gaan ze hun achteraan. "Boe!!", roepen Emma en Maria tegelijk. Zowel Camille als Yemi slaken een luide gil en draaien zich in paniek om. Vince daarentegen draait zich gewoon om en staat daardoor oog in oog met Emma.
"Hoe zien jullie eruit?", vraagt hij lachend. Emma zet een stap naar achter en lacht. Wanneer ze naar Camille kijkt verdwijnt haar lach meteen. "Camille gaat het wel?", vraagt ze bezorgd. Camille ziet helemaal bleek en staat te trillen op haar benen. "Het was een grap hè.", zegt ze terwijl ze naar Camille toestapt. Ook de andere vrienden kijken bezorgd naar Camille.
Camille zet een stap naar achter waardoor ze bijna omvalt. Yemi houdt haar tegen van te vallen. "Camille doe rustig. Het zijn Emma en Maria maar.", zegt hij om haar te kalmeren. Camille ademt diep in en uit. Haar handen trillen en ze probeert Yemi vast te grijpen als steun. "Ik...ik voel me duizelig.", zegt Camille stil. Opeens valt ze flauw. Yemi, die naast haar staat, stapt opzij. Emma schiet in actie en zorgt dat ze Camille opvangt.
"Camille?", vraagt ze in paniek. Ze kijkt de rest bang aan. Ook de vrienden kijken bang. Caro knielt neer bij Camille en slaagt zacht op haar wang. "Camille?", vraagt zij nu ook. "Shit we hadden haar nooit zo hard moeten laten schrikken hè.", zegt Emma terwijl ze Camille probeert wakker te krijgen. "Zo erg was het toch niet? Zelfs Yemi leeft nog.", zegt Maria waarna ze naar Yemi wijst die perfect in orde is.
"Boe!", horen ze opeens. Iedereen schrikt en ze kijken naar Camille, die een ondeugende glimlach op haar gezicht heeft. "What the hell?", vraagt Emma een beetje boos. "Was je zo bezorgd om mij?", vraagt Camille lachend terwijl ze rechtstaat. Emma staat ook recht en kijkt haar boos aan. "Nee tuurlijk niet.", zegt ze droog. "Karma is a bitch.", antwoordt Camille haar. Ze knipoogt en kijkt dan naar Maria. "Laat mij nog eens zo schrikken en ik zorg ervoor dat je een echte hartaanval krijgt.", zegt ze dan.
De vrienden kijken allemaal in shock. "Bon gaan we dan nu naar huis? Ik heb nog steeds super koud.", vervolgt Camille dan. "Als jij niet zo dramatisch had gedaan zaten we nu al thuis.", zegt Emma terwijl ze met haar ogen rolt. Camille lacht en neemt haar arm vast. "Jij hebt mij eerst laten schrikken.", zegt ze. Vervolgens neemt ze ook Maria bij de arm en eindelijk stappen ze allemaal naar huis.