TRIGGER WARNING: Self-Harm
Amanda Gabrielle’s POV
*Five-Six Years Ago*
“Who touched my painting materials?” Tanong ko sa kanila habang payapa silang kumakain ng dinner. “I did. Inayos ko lang kanina kasi nakita ko na nakakalat.” Sagot ni Tita Melissa. “And who told you to do that?”
“Amanda! Inayos na nga niya, galit ka pa?” Sabi naman ni Daddy. “Which is I never asked her to do! At hindi niya inayos, everything was messed up! Nagsama-sama ’yong mga hindi naman dapat magkakasama!” Tinignan ko sila nang masama. “I didn’t mean to do that. Akala ko kasi ay magugustuhan mo kapag nilinis ko.”
“Masyado ka kasing pakialamera. Sa susunod, kapag hindi mo gamit ay huwag mong pakialaman.”
“Amanda, let’s talk.” Tumayo si Ate Aya at pumunta roon sa may garden, tamad na tamad naman akong sumunod sa kaniya roon. “What? Be fast, I still have homeworks to do.”
“What happened to you? Why are you being like that these past few months?” Kunot-noo na tanong niya sa akin. “Sagot ka na nang sagot! Ang tapang mo pa palagi! Nawawalan ka na ng respeto sa iba!” She frustrated said.
“Ah, you want me to be the Amanda you can take advantage of again?” I raised my eyebrows. “The Amanda who always take the blame? Who always beg?” Dagdag ko pa. Hindi makapaniwala naman niya akong tinignan. “You’re unbelievable.” Umiling-iling siya.
“Unbelievable it is. Are you done? Babalik na ako sa kwarto ko kung oo. Nagsasayang lang ako ng oras dito.” Tinignan niya lang ako at walang sinabi kaya iniwan ko na siya roon. Umakyat na ulit ako papunta sa kwarto ko.
I stared at my ceiling while taking deep breaths.
I started to be like this since Ate Ariessa left. And I'm not regretting it. Dahil kung noon ay hindi ko magawang magalit sa kahit na sino sa kanila, ngayon ay galit na galit na ako sa lahat. Kay Mommy, Daddy, Ate Aya, Ate Ariessa, Tita Melissa, at sa lahat!
Masarap sa pakiramdam na hindi na lang ako sa sarili ko nagagalit. Hindi na lang sarili ko ang sinisisi ko. Because after all, I'm not the one who's at fault. I will never say sorry again. I will never beg again.
After being lost at my own thoughts for a few minutes, bumangon na ako ulit para magsimula sa mga schoolworks ko. I’m glad that my grades are still not affected after everything that I have been through.
What happened few years ago caused a lot of damage in my mind. My nightmares are still here, they are getting worse every passing day.
I still cut my wrist in order to know that I’m still alive. Most of the time, I’m really having a hard time to survive a day. It’s either I will cut, or I will die. My left arm are already full of scars. Hindi lang sa wrist, buong arm talaga.
Mabuti na lang at naka-aircon din sa classroom namin, okay lang na palaging naka-sweater. Pero minsan ay tinatanong na ako ng classmates ko kung bakit daw kahit hindi naman ganoon ka-lamig ay naka-sweater pa rin ako. Sinasabi ko na lang sa kanila na tinatamad ako na hubarin.
Hindi ko rin naman in-expect na magiging ganito ako. Masyado yata talaga akong naapektuhan no’ng kagustuhan ko na mahalin nila ako.
“Amanda, can you be our representative for the pageant?” Tanong sa akin ni Ma’am pagdating ko sa classroom namin. “I'm not into pageants, Ma'am.” Walang emosyon na sagot ko sa kaniya. “Gusto ka raw kasi makita ng principal natin na lumaban sa pageant na ’yon.” Kumunot naman ang noo ko. “Isa ka raw kasi sa pinaka matalino rito sa academy, may potential ka raw para sa mga pageants dahil mukha ka rin naman daw model.”
How can I join? I have trauma because I was bullied before. Natakot na ako sa mga schoolmates ko kahit hindi naman sila ’yong nang-bully sa akin noong Elementary.
“I really can't join.” Sagot ko. “Magkakaroon ka ng additional grades sa lahat ng subject mo.” She offered. “I don’t need additional grades, Ma’am.” Umupo na ako roon sa upuan ko na malapit sa may bintana.
It’s not that I’m bragging, but the lowest grade I have is 97. I won’t need the additional grades she was offering to me. She could offer that to someone else, marami rin namang may potential sa ganoon dito sa klase namin. At saka kung sasali man ako, hindi naman pwede na naka-sweater din ako roon.
“Hi. Bakit ayaw mo sumali sa pageant?” May tumabi sa akin na lalaki. “Ayaw ko. Ikaw na lang sumali kung gusto mo.” Walang pakialam na sagot ko, bahagya naman siyang natawa. “Hindi ako pwede. Ako nga sana ang ka-partner mo roon pero lilipat na kasi ako ng school. Hanggang ngayong araw na lang ako rito.”
“Xavier, hanap ka ni Ma’am Umali!” Napalingon siya nang tawagin sumigaw ’yong isa naming lalaki. “Bye na muna.” Ngumiti siya sa akin bago umalis. Siya ba si Xavier? Pero sabagay, ano ba naman ang pakialam ko, ’di ba?
Mabilis na lumipas ang oras, patapos na agad ang klase namin ngayong araw. Binibigay na lang ni Ma’am ’yong score na nakuha namin kanina sa quiz.
“Dela Fuerte, Amanda Gabrielle. Fifty points over fifty.” She gave me the test paper. “Congrats, Amanda! Perfect na naman ang score natin!” Biglang sabi no’ng lalaki na tumabi sa akin kanina. “And I should care because?” Natawa naman ang mga kaklase namin, I expected him to be offended pero isa siya sa natawa sa sinabi ko sa kaniya.
“Isa talaga sa pinaka mami-miss ko rito ay ’yong pagiging mataray mo.” Natatawa niyang sabi, tumaas naman ang kilay ko nang asarin kami ng mga kaklase namin. “Ano ba naman ’yan, Xavier! Kung kailan last day mo na rito, ’saka ka pa nag-make ng move!” Pang aasar no’ng katabi ko.
“Crush mo ba si Amanda, Xavier?” Tanong din no’ng teacher namin. “Po? Hindi po, ah! Maganda lang siya, matalino, at... mabait.” Mabait in what way?
“E ’di crush mo nga!” Pang aasar ulit nila. “Picture! Para may memories!” And they keep chanting ‘picture! picture!’
“Dala mo ba ang phone mo? Picture na kayo. Patapos na ang oras ng klase natin.” Pakikisabay ni Ma’am. Ayos lang ba sila? Hindi ako sanay sa ganito! Ayaw ko ng atensyon. “Hindi po papayag si Amanda, Ma’am.” Rinig ko na sagot sa kaniya ni Xavier. Xavier nga ba ang pangalan niya?
At dahil nabibingi na ako sa kanila, pumayag na lang ako.
“I will keep this picture forever, thank you. And I hope that we will see each other again, Amanda.” He whispered.
—
“No one’s home?” I asked yaya. I don't know her name. I don’t know their name. “Nasa hospital po sila, Ma'am. Nanganganak na po si Ma’am Melissa.” Sagot niya.
Hindi na ako nagsalita at dumiretso na sa kwarto ko. So, they are finally meeting the baby, huh? Kaya pala kanina pa rin na unusual ’yong tibok ng puso ko. Ang bigat din sa dibdib. I'm trying to be clean these past few days but.. I think I will fail again today.
I went to my bathroom to look for my sharp blades.
I’m barely breathing again. I need to stop from breathing to breathe well.
Binuksan ko na ulit ang tubig sa bathtub ko, at nang mapuno na ay agad na akong lumubog doon. Hindi ko na nahubad ang uniform ko dahil sa pagmamadali. Pakiramdam ko ay mamamatay na ako kapag hindi ko pa ginawa ’to agad.
Agad akong napaahon sa tubig nang biglang mag-flash sa utak ko ang mukha ni Tito Henry. Pumikit ako nang mariin at wala nang ibang nagawa kung hindi ang umiyak.
I hugged my knees tight while I’m still here in my bathtub.
“ENOUGH! STOP!” I shouted while crying. Hinampas-hampas ko ang ulo ko dahil hindi ko na naman ma-control ang mga naiisip ko.
All of it keeps flashing and running in my mind.
Daddy telling me how much he hates me, and how much he wish that I was gone.
Image of Mommy doing drugs, being abused by drugs, and how I watched her leave this house.
Tito Henry raping me for four times.
It’s draining me. It’s killing me.
“Kill me... Just kill me!” I cried. I scratched and pressed my nails through my skin deeply. Lumubog na rin ang ilan sa mga sugat na mismo sa pulsuhan ko dahil sa blade kanina. Kung sa isang normal, masakit na ’yon pero... gaya nang palagi kong nararanasan, wala pa rin akong maramdaman.
Halos ilang oras din ako na nagtagal sa bathroom bago ako lumabas. Para akong lanta na gulay.
“Ma’am Amanda, kain na po tayo. Hindi raw po sila makakauwi, baka sa isang araw na raw po.” Sabi ni Yaya sakto sa paglabas ko ng kwarto ko. “Hindi ako kakain.” Sagot ko at maglalakad na sana papunta sa labas pero pinigilan niya ako. “Ilang araw na po yata kayong hindi kumakain nang ayos, Ma'am. Baka magkasakit ka na po.”
“Ano naman kung magkasakit ako?” Tanong ko naman. “Mahirap ang may sakit, Ma’am.” Sarkastiko na lang akong napatawa. “Then be it. I don’t care.” And then, I left.
Madilim na kaya bukas na ang mga ilaw dito sa daan. Marami rin ang bituin sa langit ngayon, maliwanag din ang buwan. Kung titignan mo, payapa naman ang langit.
Gusto ko rin. Gusto ko rin maging payapa. Gusto ko rin na lumiwanag na parang isang buwan. Gusto ko rin maging isang bituin.
Naalala ko tuloy bigla ’yong nabasa ko noon sa isang libro. It says there that the stars will start as a dirt and then, they will shine. After bringing people light amidst the darkness of the sky, they will soon explode. But at least, for once in their lives, they brought light on their own.
It also says there that when people die, they don't really die. They will go to the sky, and be one of the stars.
I want that, too. I want to be one of the stars. I want to find my own light before I explode... And in my solitude in darkness, I’m silently wishing that I will shine just like how the moon and stars shine at night.
I want to be adored just like how kids adore the stars. I want them to kneel and beg in front of me just like how they do that in front of their Gods.
And I know that time will come for that. I just need to figure things out. Few years from now, I will become someone who they will never expect me to become, who I never expected to become. But I’m confident that changing my personality would be better than anything.
Maybe if I started not giving a fuck about anything and anyone, they won’t be able to ruin me again.
“Hija, gabi na. Ano pa ang ginagawa mo rito sa labas? Naka-short ka pa, baka ma-rape ka.” May lumapit na babae sa akin. I did not like the term she used. I was already raped, not because I am outside of our house in the middle of the night, not because I am wearing shorts. I was raped because of the rapist.
“I did not like the term you used, Miss.” Nagtataka naman siyang tumingin sa akin. “Ano ang ibig mong sabihin?” Tanong niya. “I don’t know if you’re worried or what, but I did not like the way you said it.” I coldly answered.
“Ang ibig sabihin ko ay kapag lumalabas ka, huwag ka mag-shorts para hindi ka mabastos kung sakali.”
“Don’t open your mouth if you’re just gonna say a bullshit, okay? I hope that you don’t have a daughter, it would make her so sick for having you as her mother.” Her eyes widened when she heard me say that. “Bastos ang bunganga mo. Sa tingin ko ay ayaw din sa ’yo ng mga magulang mo. Kung ayaw sa akin ng anak ko, sigurado ako na aayaw din sa ’yo ng magulang mo.”
Tumawa ako nang sarkastiko. “Wow, you’re right!” Hindi makapaniwala niya akong tinignan. “Baliw ka na yata.” Sabi niya bago siya naglakad paalis.
After everything that’s happening to me right now? Maybe she’s right. Maybe I am really crazy.
—
“Tomorrow is our Moving Up day! All of you survived Junior High School, congratulations!” They all clapped their hands. Time flies so fast, huh? I didn’t notice that.
“Sa natitirang oras bago mag-ring ang bell, all of you are free to say goodbye to each other.. or tell them what you have been always wanted to tell.”
I just stared at the window while I’m hearing their sobs and how they bid their goodbye to each other.
This is so boring, why am I even staying here?
“Hi, I like you.”
“You’re pretty, you’re my crush.”
“You’re my inspiration the whole school year.”
“I want you.”
That is some of what they told me. Those words made me feel something I never felt before. I wanted to be liked, loved, wanted, and more. And now, I think... I already realized how I can figure things out for me.
I wanted Daddy to treat me right, which is basically he can’t. So, I will just use other boys for it. Daddy failed to love me.. and the other boys can fulfill it.
But for now, I still need to bear with everything. Once I turn eighteen years old, I will really do everything I want. I will make them beg, I will make them kneel. That’s who I am supposed to be. That’s what I want to be.
Pagdating ko sa bahay ay lahat sila ay may mga inaasikaso. Busy but happy. Ano ang mayroon?
Paakyat pa lang sana ako pero nakita ko ang isang standee na nakalagay sa may tabi ng hagdan. It’s Aria’s. Birthday niya ba ngayon? Bukas? Wow, kaya pala.
Sabay pa sa Moving Up namin! Lalo tuloy ako nawalan ng chance na may a-attend para sa akin bukas sa ceremony. Pero sabagay, para namang hindi pa ako sanay, ’di ba? Kahit naman hindi birthday ni Aria, kahit walang ganap, hindi pa rin talaga sila pupunta.
Pagpasok ko sa kwarto ko ay nag-phone na lang ako. May message pala sa akin si Sofia. Sofia is my cousin from Daddy’s side. We are not that close, but we talk to each other lalo na kapag may mga family gatherings.
from: Sofia
may schedule na kayo sa moving up? grabe, ang bilis ng panahon. sana all tapos na sa jhs :(
to: Sofia
yup. ang tagal na.
from: Sofia
kailan? pwede ba ang outsider doon? gusto ko um-attend!
I stared at her reply for a few seconds.
to: Sofia
tomorrow. outsiders are not allowed.
To be honest, I'm not really sure about it. Ayaw ko lang na pumunta siya dahil hindi ako masyadong comfortable kapag may kasama ako. Or hindi lang talaga ako sanay kasi palagi naman akong mag-isa in every events.
from: Sofia
ay ganoon? sige, kay Aria na lang muna ako pupunta heheheheh birthday daw no’n bukas, eh ^_^
Ah, birthday nga. Ang bilis talaga ng panahon. Hindi ko lang sure kung ilang taon na ’yon, kung one or two ba. Bahala na sila, wala namang mangyayari kung malalaman ko, eh.
Dahil wala akong magawa, nag-drawing na lang muna ako ulit. Hindi ko pa masyadong natatanggap pero... my drawings aren't the same anymore. Kung noon ay palaging makulay, ngayon ay hindi na. Hindi ko na kaya gumuhit nang makulay. Nitong mga nakaraang buwan, palagi na lang umiikot sa kulay na black, gray, and red ang mga drawings ko. Ewan ko rin kung ano ang nangyayari sa akin.
Tuwing sinusubukan ko na maging makulay ulit sila, hindi ko na magawa. Para bang hindi na ako marunong mag-drawing ulit. Ang bigat din sa pakiramdam.
Mabilis na lumipas ang oras, maaga akong gumising dahil maaga rin daw ang moving up ceremony namin.
Hindi na ako nag-ayos ng buhok at mukha ko dahil baka magtanong pa sila kung bakit ako naka-ganoon. Pumunta ako sa school na parang papasok lang talaga sa klase, kung ako ay makakasalubong mo, hindi mo aakalaim na mag-moving up na ako nyayon.
Wala rin naman kasi special talaga, eh. Hindi ko nga alam kung may award ba ako kasi hindi naman sinabi ni Ma'am sa amin, or may sinabi yata, hindi ko lang tanda.
Pagdating ko sa school namin ay halos lahat sila ay may mga kasama na parents or guardian. Halos lahat din sila ay mga naka ngiti, lalo na ’yong ibang mga parents. Makikita mo sa mukha nila kung gaano sila ka-proud.
Kung hindi siguro umalis si Ate Ariessa, siya ang kasama ko rito ngayon. Kaso wala, eh. Wala tuloy akong kasama.
“Amanda, you’re alone?” Napalingon ako kay Ma’am nang hawakan niya ako sa balikat. “Yes po.” Sagot ko. “Sino ang magsasabit sa ’yo ng medals mo?” Tanong niya. “Wala po. Okay lang po ’yon, medals lang naman ’yon.”
Balewala na ang mga ’yon dahil kahit gaano karami naman ang makuha ko, wala pa ring pakialam sina Daddy. Kahit ako pa ang makakuha ng maraming awards and medals, hindi pa rin sila pupunta rito para sa akin. Unti-unti ko nang natatanggap ’yon.
“Hindi lang medals ’yon, hija. Pinaghirapan mo ’yon.” Ngumiti ako at umiling-iling. “Hayaan niyo na po.” Sagot ko. “Ikaw pa naman ang alam ko na may pinaka maraming awards na maiuuwi ngayon. Mas maganda kung nandito ang family mo.” Do I even have family? They never treated me as one tho.
“Bakit daw ba hindi sila makakapunta?” Tanong niya ulit. “They have a lot of important things to do. They don’t have time for this.” Bahagya namang kumunot ang noo niya dahil sa sinabi ko. “Ha? Mas importante pa sa ’yo?” Gusto kong matawa dahil sa sinabi niya pero baka isipin niya rin na nababaliw na ako.
Mas importante pa raw naman sa akin, eh. Hindi naman ako importante as a person. Hindi rin ako importante o mahalaga sa kanila. Wala akong makita na rason para magsayang sila ng oras dito. Lalo na at birthday din pala no’ng bata na mahal na mahal nila.
When the ceremony ended, uuwi na sana ako pero ewan ko rin ba sa ibang mga ka-batch ko kung bakit sila nagpa-picture sa akin. Memories ba ’yon in case na mamatay na ako? Charot. Unless...?
Habang nasa tricycle na ako, tinignan ko ’yong mga medals, ribbons, and certificates na nilagay ko sa bag ko.
Marami nga ang mga ’yon... pero wala ring kwenta. Ano ang gagawin ko sa mga ’to? Even with all of these, I still can’t make anyone proud of me. So, all of these still doesn’t matter. They won’t matter.
“Manong, dito na lang po.” Nagpara na ako kay manong noong nasa tapat na kami ng village namin. “Ito po ang bayad, salamat po.” Nang inabot ko na ang bayad ko, bumaba na ako agad at naglakad papasok sa village.
“Dela Fuerte po.” Sabi ko roon sa guard bago niya pa binuksan ’yong gate. Ang init pa dahil anong oras pa lang naman, tirik na tirik pa ang araw.
Ayaw ko pa sana umuwi kaso ayaw ko rin naman gumala na naka-uniform pa. At saka saan naman ako pupunta? Wala rin naman akong pera. Ayaw ko naman humingi kay Daddy dahil baka mas marami pa ang masabi niya sa akin kaysa sa pera na ibibigay niya. Bingi na bingi na ako.
Pagdating ko sa bahay ay may ayos na sa may garden. Doon siguro gaganapin ’yong kay Aria mamaya. Masyado pang maaga kaya siguro hindi pa sila nagsisimula. Baka pang-merienda pa ’yon.
“Hi!” Halos mapatalon na ako sa gulat nang biglang sumulpot si Sofia sa harapan ko. “Kumusta? Sabi mo ay bawal ang outsider? Sabi noong kakilala ko na taga roon, pwede naman daw ang outsider!” She pouted.
“Oh? Bakit hindi ka pumunta?” Tanong ko naman. Alam naman na pala niya, eh. “You wouldn’t say that if you want me to come..” She smiled slightly.
“I had the thought of surprising you there, but I was scared that you will be mad at me for coming.” Nahihiyang sabi niya pa. She’s scared of me? ’Yon na ba ang nagiging tingin sa akin no’ng iba? “Why are you scared of me?” I asked her with full of curiosity.
“Because you changed..” Tumungo siya.
“Then why do you still come near me if I changed and you’re scared?” I looked at her. “Because you're still Amanda Gabrielle.” She smiled. “You just told me that I already changed, Sofia.” Naguguluhan na sabi ko.
“Yes. But your eyes are still telling the otherwise.”
***
“Welcome to the legality, self.” I whispered before inhaling the cigarette. It feel so good! I feel great.
I am now free to do everything I want to do! I can kiss, I can fuck, I can drink, and I can smoke. I can go wherever I want without worrying about anything because I am no longer a minor.
After ko mag-cigarette, pumasok na ulit ako sa loob ng club. I came here with some of my schoolmates because I thought that it would be boring to come alone, but I was wrong. Coming here alone would be better.
“First time mo ba uminom?” Elaina asked me when I came back to our table. “Uh-huh.” I nodded. “Then why your alcohol tolerance seems so high already? You’ve drank a lot, and yet... you’re still not drunk.” She chuckled. “I don’t know? Maybe because I smoked.” Sagot ko.
At saka hindi pa naman talaga marami ang naiinom ko. Nahihilo na nga rin ako, eh. Siguro ay kailangan ko pa magsanay sa pag iinom. I should drink more often, shouldn’t I?
Pumunta na ako sa dance floor para sumayaw at humanap ng lalaki. But it seems like I don’t have to look for a boy already.. because it’s them who’s looking for me.
“Hey..” I playfully touched his chest. “Wanna go to my condo?” He whispered in my ears while touching my waist. “If you would like me to, why not?” Bulong ko rin sa kaniya kaya agad na niya akong hinila palabas sa club.
I woke up because of the sunlight hitting my face. Babangon pa lang sana ako pero na-realize ko na wala pala akong suot na kahit ano. I saw my clothes on the floor. “Good morning..” Napatingin ako sa lalaki sa may pinto. I can’t remember his name! “I have to go.” Nagmamadali kong pinulot ang mga damit ko.
“What? Already? Where are you going? Shouldn't we grab some breakfast first?” Sunod-sunod na tanong niya noong paalis na ako. “I’m pretty sure that is not how one night stand works!” Sigaw ko bago ko isinarado ang pinto niya.
Mabuti na lang ay may nasakyan agad akong taxi pauwi. Nahihilo pa rin ako dahil masyado yata akong maraming nainom, pero simula pa lang naman ’to. Marami pa akong gustong subukan.
Piercings. Tattoo. Hair dye.
“Where have you been? Hindi ka umuwi kahapon!” Sinalubong ako ni Daddy sa may main door namin. “I saw her friend or schoolmate’s Instagram story. She celebrated her 18th birthday.” Bigla ring dumating si Ate Aya.
“It was your birthday?” His eyes widened, I lazily nodded. “Yesterday.” Sagot ko. “Bakit hindi mo sinabi sa amin?” Natawa ako nang itanong ni Ate Aya ’yon. “As if something would happen? Nothing’s special about it. Naalala niyo man o hindi, wala pa ring mangyayari.”
Normal naman na pati sa akin na nakakalimutan nila ang birthday ko dahil kahit din naman ako ay nalilimutan ko na lang din talaga minsan. May ilan nga na isang linggo na palang lumipas, saka ko lang naalala.
“Let me buy you a car.” Tumaas ang kilay ko nang sabihin ’yon ni Daddy. “That's our gift to you.” Dagdag niya pa. “Okay then.” Hindi ko na tatanggihan dahil mas convinient ’yon para sa akin. Mas madali akong makakatakas.
Pagpasok ko sa kwarto ko ay halos mangatal na ako. “Who changed my bedsheet?!” Sigaw ko. “Amanda, you’re here! I changed your bedsheet. Sabi kasi ni Ate Aya mo ay iyo raw ’yan pero hindi mo na raw nagagamit.” Ngumiti si Tita Melissa. “Ang hilig mo talaga mangialam, ’no?”
This bedsheet is one of what I hated the most! Ito ’yong bedsheet ko noong unang beses akong ni-rape no’ng putangina na demonyo ’yon! Ayaw ko na ’to makita!
“I just wanted to clean your–”
“Did I told you to? Bakit ba gustong-gusto mo na pakialaman ang mga gamit ko?” Kunot-noo kong tanong sa kaniya. “I just want to be your mother.” Tumawa ako nang sarkastiko. “You want to be my mother? You can’t even be a mother to your child!”
She and Daddy are so selfish. Lalo na kapag may mga gusto silang puntahan at ayaw nila ng abala, iniiwan lang nila rito si Aria! They still act like a teenager! Ayaw pala nila ng responsibilidad at abala, bakit nag-anak pa?
“I am just trying to be nice to you, Amanda.”
“I don’t want a mother! I don’t need a mother! I don’t need you to treat me nice! I want you to stay away from my things!” Sigaw ko sa kaniya. “Sa susunod na pakialaman mo ulit ang mga gamit ko, hindi mo na magugustuhan ang gagawin ko.” Tinignan ko siya nang masama.
After I closed my door, agad ko na ring tinanggal ’yong bedsheet ko. I should burn this shit.
And after I fixed my bed again, humiga na ako at tumitig sa kisame. Ngumiti na lang ako nang na-realize ko na.. I really changed. They won’t be able to touch me again like how they touched me before. I am more than that now.
They won’t be able to ruin me again. And I will never ever kneel and beg for them again.
I don‘t need anyone anymore. I no longer need someone to save me. I am Amanda Gabrielle, and I will never beg again for love, attention, and help.
_______________________________________________________________________
- End of Chapter 20 -