ထိုနေ့ကစလိုအမြဲလိုလိုပင်လင်းဆက်သား
ဖြစ်သူနဲ့တွေ့နေမိသည်မှာတစ်ပတ်ပင်ကြာလေပြီ။ဒီနေ့ကတော့မိုးညတောင်ကြီးကနေ
ပြန်လာမယ့်နေ့လေးလဲဖြစ်ပေသည်။မနက်
ရောက်တော့တင်းကြပ်စွာအဖက်ခံထားရတာမို့နောက်သို့လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ထင်တဲ့
အတိုင်းချစ်ရသူပင်။လင်းဆက်လည်းမရုန်းမိတော့ဘဲအလိုက်တသင့်လေးနေလိုက်မိသည်။
"ရောက်တာကြာပြီလား။"
"အင်း မင်းရဲ့ကိုယ်သင်းနံ့လေးကိုလွမ်းနေခဲ့ရတာ။ပြီးတော့ ဒီနေရာ ဒီနေရာရောပဲ"
မိုးညကလင်းဆက်ရဲ့ရင်ဘက်ပြီးနောက်တင်ပါးလေးကိုင်ကာပြောလိုက်တော့လင်း
ဆက်က
"ရောက်တာနဲ့လုပ်ပြန်ပြီ။"
လင်းဆက်ပါးလေးကိုမိုးညကနမ်းလိုက်ပြီး
"ချစ်တာကို ကလေးရဲ့။"
"ကလေး ဘာကိုကလေးလဲ"
"ချစ်စနိုးနဲ့ခေါ်တာလေ ကလေး။"
"မကြိုက်ပါဘူး ကလေးဆန်တယ်။"
မိုးညကဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်ပြီးနောက်
လင်းဆက်ကိုယ်လေးကိုသူ့ဘက်သို့လှည့်ကာ
"ကိုယ်ကတော့ ကလေးဆန်လဲမင်းဖြစ်နေလို့ကိုကြိုက်တယ်။"
"ထတော့ သားကသတိရနေတာ။"
"အင်းပါ ကိုယ်သိတယ်ခဏလေးပေးဖက်"
"ရောက်တာကြာပြီဆို"
"ဟုတ်တယ်လေ။"
"အဲ့တော့ဖက်တာလဲကြာနေပြီမလား
ဖယ်တော့"
လင်းဆက်လည်း မိုးညကိုဖယ်ကာ အောက်
ထပ်သို့ဆင်းကာသွားတော့သည်။ ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့မိုးညကတော့ ပြုံးချင်ပေမယ့်လည်း မပြုံးနိုင်ခဲ့။ဘယ့်နေ့အိမ်ကဆည်းလည်းလေးက
ထွက်သွားမယ်မှမသိတာကို။
မနက်စာဝိုင်းလေးကမနေ့ကထက်တော့ပျော်
ရွှင်စရာဖြစ်နေတာတော့အမှန်ပင်။ဒီနေ့တော့မိုးညကုမ္ပဏီသို့မသွားဘဲအိမ်မှာနေဖို့ဆုံးဖြတ်
ထားလိုက်သည်။ချစ်ရတဲ့သူအနားကပ်နေဖို့အတွက်ပေါ့။သားဖြစ်သူကိုလည်းမူကြိုကိုပို့ပြီးသည်နှင့်လင်းအနားကော်လိုကပ်နေတဲ့သူကြောင့် လင်းဆက်လည်း
"ဘာလို့အရမ်းကပ်နေတာလဲ"
မိုးညကလင်းဆက်ခါးလေးကိုသိုင်းဖက်ထားရင်းလည်ပင်းလေးကိုနမ်းရှိုက်ကာ
"ထွက်သွားမှာကြောက်လို့။"
"ဟမ်.."
"ကိုယ်ကြောက်တယ်သိလား ကိုယ့်ကိုထားမှာကို။"
ထိုသို့ပြောလာသောကြောင့်မိုးညသိနေပြီလားဟုတောင်လင်းတက်သံသဃဝင်နေမိပြီဖြစ်
သည်။
"ကို ပြောစရာရှိတယ်။"
မိုးညကလင်းဆက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုလက်ညိုးလေးဖြင့်ဖိကပ်ကာပိတ်စေပြီးကိုယ်လေးကိုပွေ့ချီလိုက်သည်။လင်းဆက်လည်းမိုးည
လည်ပင်းလေးကိုပြန်ပြီးတင်းကြပ်စွာ
ဖက်ထားလိုက်သည်။ကုတင်ပေါ်သို့လင်း
ဆက်ကိုယ်လေးကိုချပြီးနောက်လင်းဆက်နားအနားသို့ကပ်ပြောလိုက်သည်က
"ကိုယ့်ကိစ္စပြီးမှပြော"
ပြောပြီးသည်နှင့် လင်းဆက်ရဲ့နှုတ်ခမ်းဖျားလေးကိုနမ်းရှိုက်လိုက်သည်။ လျှာဖျားလေး
နှစ်ခုကိုရစ်တွယ်စေပြီး မိုးညရဲ့လက်တစ်ဖက်
ကနေခေါင်းလေးကိုထိန်းလိုက်သည်။လင်း
ဆက်လည်းမိုးလည်ပင်းကိုဖက်လိုက်ပြီး အနမ်းတို့ကိုပြန်လည်တုန့်ပြန်နေမိသည်။
"အွန့်"
ခဏအကြာအနမ်းများကြားမှာမောသွားတဲ့
သူကြောင့်ရပ်တန့်လိုက်ကာ လင်းဆက်ရဲ့
လည်ပင်းနဲ့ရင်ဘက်နေရာများကိုနေရာမ
လပ်နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။လင်းဆက်ရဲ့အဝတ်
ကိုဆွဲချွတ်လိုက်တော့မြင်လိုက်ရတဲ့ရင်သား
လေးက ချစ်စရာအတိ ထိုအရာလေးကသူ့အပိုင် သဘောအကျဆုံးအရာလေးတွေ မိန်းကလေးတွေရဲ့ရင်သားလောက်မို့မောက်ခြင်းမရှိပေမယ့်လည်း သာမန်အမျိုးသားထက်
လည်းကြီးပြန်သည်။သူအမြတ်နိုးရဆုံးအရာလေးတွေကို လက်တစ်ဖက်ကဆုပ်ကိုင်ပြီး တစ်ဖက်ကိုတော့စုပ်ယူလိုက်တော့သည်။
"အ့ ဖြေးဖြေး"
တစ်ခုစုပ်ယူလိုက်တိုင်းကော့တက်သွားတဲ့ကျောပြင်လေးမှာလေပေါ်တွင်လှပစွာတည်ရှိနေသည်။လက်ဝါးတစ်စုံထဲကျရောက်နေတဲ့
ရင်သားလေးတစ်ဖက်မှာ ခြယ်လှယ်သလိုပုံစံလေးအတိုင်း။
"ကို တော်တော့ နာလာပြီ။"
လင်းဆကလည်းနာလာတာကြောင့် ခေါင်းလေးကိုတွန်းဖယ်၍မျက်နှာလေးရှုံမဲ့ကာပြောတော့ မိုးညကရပ်တန့်လိုက်ကာ လည်ပင်းလေးကိုနမ်းနေရင်း အောက်ပိုင်းတွင်ရှိနေဆဲလင်းဆက်ဘောင်းဘီလေးကိုချွတ်လိုက်သည်။ မိုးညမင်းချိန်ဆိုတာလင်းဆက်သွင်နဲ့အတူနေတိုင်း နာတယ်လို့ငြင်းဆန်တာနဲ့ချက်
ချင်းကိုရပ်လိုက်တာမျိုး။ဒါတွေကပဲ မိုးည
မင်းချိန်ပေါ်လင်းဆက်ကချစ်လာစေခဲ့တာ။
ဘောင်းဘီလေးချွတ်လိုက်တော့မြင်လိုက်
ရသည်ကသာမန်ထက်စိုချွဲနေတဲ့အရာလေး ဒွိလိင်ဖြစ်တာကြောင့်မို့နဲ့တူပါ့ ချက်ချင်းကိုလိုချင်လာခဲ့တာ။မိုးညက သူ့ရဲ့အင်္ကျီကိုချွတ်ပြီးနောက် လက်ညိုးနဲ့လက်ခလယ်ကို လင်းဆက်
ရဲ့စိုနေတဲ့အပေါက်လေးထဲသို့ဖြေးဖြေးချင်းထိုးသွင်းလိုက်သည်။
အတူမနေတာကြာတာကြောင့်အနည်းငယ်နာ၍လင်းဆက်မှာကုတင်စကိုတင်းကြပ်စွာ
ဆုပ်ကိုင်ထားပြီးနှုတ်ခမ်းလေးကိုဖိကိုက်ထားသည်။
"အ့ အင့်!"
"အရမ်းနာနေလား ဒါဆိုကိုယ်...."
မိုးညကပြောနေတုန်း လင်းဆက်ကိုယ်လေးမှာထကာမိုးညကိုဖက်လိုက်တော့သည်။ပြီး
နောက်မိုးညနားကိုပြောလိုက်သည်က
"နာလည်းရတာမို့ ကိုယ့်စိတ်ကြိုက်ချစ်ပေးပါ။" တဲ့လေ ဒီတော့မိုးညလည်းလင်းဆက်
ကိုယ်လေးထဲသို့လက်ချောင်းအသွင်းထုတ်
လုပ်နေရင်းပင်နှုတ်ခမ်းတို့ကိုနမ်းလိုက်တော့သည်။
"အွန့်..."
မိုးညကလင်းဆက်ကိုယ်လေးကိုလှဲစေပြီး
သည်နှင့်သူ့ရဲ့လက်က်ိုဆွဲထုတ်ကာ သူ့ဘောင်း
ဘီထဲမှာ သူ့၏အရာကိုဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
ပြီးသည်နှင့် လင်းဆက်ရဲ့တွင်းဝနားသို့တေ့ကာကုတင်ဘေးကအံ့ဆွဲထဲမှကွန်ဒုံးကိုယူမယ်
ပြင်တော့လင်းဆက်က လက်ကိုရိုက်ချလိုက်
ကာ
"အကာကွယ်မလိုချင်ဘူးယောက်ကျာ်း"
ရုတ်တရက်ခေါ်လိုက်တဲ့နာမ်စားထိုနာမ်စားလေးနဲ့တင်လူကိုရူးစေပြီပဲ။
"ကိုယ့်ကိုရူးစေချင်တာလားသွင်။"
ထိုအခါလင်းဆက်ကကုတင်ပေါ်သို့တိုးကာပေါင်လေးကိုအနည်းငယ်ဖြဲထားလျက် လက်လေးကမ်းကာ
"အထဲကိုဝင်လာလို့ရပြီ ယောက်ကျာ်း"
မိုးညလည်းစိတ်ကိုထိန်းနေပေမယ့်ချစ်ရသူကဒီလိုလုပ်မှတော့မနေနိုင်တော့ဘဲ အ
ပေါက်လေးထဲသို့တိုးဝင်မိတော့သည်။
"အ့ ...ဖြေးဖြေးအရမ်းမြန်နေတယ်။"
"အွန့် ကောင်းလား"
အထဲသို့လျင်မြန်စွာတိုးဝင်နေတဲ့ထိုအရာလေးကရပ်နားမှု့မရှိအဆုံးထိတိုးဝင်နေဆဲ ကု
တင်လေးမှာလည်းအရှိန်ကြောင့်လှုပ်နေဆဲပဲ။
"အာ့ အင်း ဒီနားလေး ကောင်းတ ယ်"
"ရူးတော့မယ်ကွာ...."
လင်းဆက်မှာတော့အကြိမ်ကြိမ်ပြီးမြောက်နေပေမယ့်လည်း မိုးညမှာတော့အခုထက်ကိုမပြီးသေး။ခဏကြာတော့ မိုးညလည်းပြီးမြောက်
တော့မယ့်ဆဲဆဲအပြင်မှာပြီးဖို့စိတ်ကူးထားပေမယ့်
"ယောက်ကျာ်းအထဲမှာပဲပြီးပေး။"
လင်းဆက်ပြောတာနဲ့တင်မိုးညလည်းလင်း
ဆက်ကိုယ်လေးထဲမှာပင်ပြီးစေတော့သည်။လင်းဆက်လည်းပင်ပန်းနေတာမို့နေလယ်ကတည်းကအိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်မှာညနေမှ
ပင်နိုးထလာတော့သည်။
ညနေ့ကျတော့နာကျင်မှု့ဒဏ်အံ့တုပြီးသည်နှင့်ထလာခဲ့သည်။မိုးညကတော့ဘေးမှာမရှိတာမို့ လင်းဆက်လည်းရှာဖို့ရာစာကြည့်ခန်းသို့
ထွက်လာလိုက်သည်။စာကြည့်ခန်းကို
ရောက်တော့ စာဖတ်နေတဲ့မိုးညကိုမြင်လိုက်မှ
"သွင် နိုးပြီလားဆက်အိပ်တာမဟုတ်ဘူး။"
လင်းဆက်လည်းရှက်နေရင်းနဲ့ပင်ပြုံးကာ
"တော် တော်ပြီလေ ဟိုပြောစရာရှိလို့။"
မိုးညတစ်ယောက်ပြောမယ့်စကားတွေကြိုသိ
နေပေမယ့်သူ့အနေနဲ့နားထောင်ဖို့လည်းအဆင့်
သင့်မဖြစ်သေးဘူးပြန်ဘူး။ချစ်ရသူပြောမယ့်ကိစ္စကိုမကြားချင်လ်ို့စိတ်ငြိမ်အောင်စာဖတ်
ရင်းစိတ်ကိုစုစည်းထားပေမယ့်စာအုပ်ထဲတော့စိတ်ကရောက်မနေ။လင်းဆက်မျက်နှာလေးကိုမော့ကြည့်ရင်းပြုံးကာ
"အင်းပြောလေ"
ထိုအခါလင်းဆက်ကလက်လေးနှစ်ဖက်ကို
ပွတ်ရင်းနဲ့အထစ်ထစ်ငေါ့ငေါ့ဖြစ်ကာ
"ဟိုလေ"
စကားထစ်နေတဲ့သူ့ရှေ့ကအဖြူထည်ကောင်
ငယ်လေး ပြောဖို့အတော်ခက်နေတဲ့ပုံ
"သွင်ပြောချင်တာပြောလို့ရတယ်။ကိုယ်က
နားထောင်ပေးမှာမို့။"
လင်းဆက်လည်းအတော်ကြာစဉ်းစားပြီးမှဆုံး
ဖြတ်ထားတာမို့အတော်ခဲယဉ်းသည်။ဒါပေ
မယ့်လည်း
"ဟို ကွာရှင်းပေးလို့ရမလားဟင် ကျွန်တော်..."
ချက်ချင်းလေသံလေးပါပြောင်းသွားတဲ့သူလေး ခုနကထိယောက်ကျာ်းလို့ခေါ်တဲ့ကောင်
လေးကနေပေါ့မိုးညလည်းအပြုံးမပျက်ဘဲ
လင်းဆက်လက်လေးကိုကိုင်ကာ
"အင်း သွင့်သဘောတိုင်းလုပ်ပေးမယ်။"
"ဒါပေမယ့် အန်တီတို့ ပြီးတော့ ကို့အဖေကိုရော ဘယ်လိုပြောရမလဲဟင်။"
"ကိုယ်သေချာပြောလိုက်ပါမယ်။"
"ဒါပေမယ့်သားကလေအတော်ခက်မှာ။"
"အင်း ကိုယ်သားကိုသေချာနားလည်
အောင်ပြောပြလိုက်ပါ့မယ်။"
"အကြောင်းရင်းမမေးတော့ဘူးလား"
လင်းဆက်လည်းမေးလိုက်တော့သည်။အရမ်း
လွယ်နေသလိုကြီးဖြစ်မနေဘူးလား ဘာ
ကြောင့်လဲ ဆွဲထားရင်တောင် နေမိအုံးမှာကို။
"ဟင့်အင်း ကိုယ်ကသွင်ပျော်ဖို့ပဲလိုတာ။အစ
ကတည်းကအတုယောင်တွေနဲ့စတင်ခဲ့တာပဲလေ"
ထိုအခါမျက်ရည်လွယ်တဲ့ကောင်ငယ်လေးက ငိုချလာကာမိုးညရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်၍
"ခံစားချက်တွေကတော့အတုယောင်မဟုတ်ပါဘူး အဟင့်! တကယ်ချစ်ခဲ့တာပါ။"
အနှိီကောင်ငယ်လေးကသူ့ကိုလက်မလွှတ်နိုင်
အောင်ပြောနေပြန်ပြီ။ချစ်တယ်တဲ့ ဘယ််လို
လုပ်မလဲကိုယ် သွင်တို့မိသားစုကိုခွဲဖို့အံ့အား
မရှိဘူး။တစ်ချိန်ချိန် အဆင်မပြေလို့ပြန်လာ
မယ်ဆိုလည်းကိုယ်ကတော့ထပ်ချစ်ပြီးကြိုဆိနေအုံးမှာပဲ။
"ကိုယ်ကလည်းချစ်တာပေါ့မငိုနဲ့တော့ ညကလည်းငိုထားတော့မျက်လုံးတွေအစ်တော့မယ်။"
ထိုသို့ပြောလိုက်တော့မှရင်ဘက်ကိုပြုံးကာထုရိုက်တော့သည်။
"နာတယ်လေဗျာ က်ိုယ့်ယောက်ကျာ်းကိုရိုကနေတော့တာပဲ။"
"အဲ့ဆို ဟင့် မစနဲ့လေ။"
ရှိုက်သံလေးနဲ့ပြန်ရန်တွေ့ပုံလေးကတကယ်
ကလေးသဖွယ်လေး။ ဪ လက်လွှတ်ရတာ
ခဲယဉ်းပါလား။
••••••••••••••
Update ကြာတယ်ဆိုတာဇာတ်လမ်းကိုသေချာစဉ်းစားနေတာရယ် မျက်လုံးအခြေနေ
ရယ်ကြောင့်ပါ ကြန့်ကြာမှု့အတွက်တောင်း
ပန်ပါတယ်။
အဆုံးထိပြီးနေပြီမို့ ဖြေးဖြေးချင်းတင်ပေးပါမယ်။
Zawgyi
ထိုေန႔ကစလိုအၿမဲလိုလိုပင္လင္းဆက္သား
ျဖစ္သူနဲ႔ေတြ႕ေနမိသည္မွာတစ္ပတ္ပင္ၾကာေလၿပီ။ဒီေန႔ကေတာ့မိုးညေတာင္ႀကီးကေန
ျပန္လာမယ့္ေန႔ေလးလဲျဖစ္ေပသည္။မနက္
ေရာက္ေတာ့တင္းၾကပ္စြာအဖက္ခံထားရတာမို႔ေနာက္သို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ထင္တဲ့
အတိုင္းခ်စ္ရသူပင္။လင္းဆက္လည္းမ႐ုန္းမိေတာ့ဘဲအလိုက္တသင့္ေလးေနလိုက္မိသည္။
"ေရာက္တာၾကာၿပီလား။"
"အင္း မင္းရဲ႕ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးကိုလြမ္းေနခဲ့ရတာ။ၿပီးေတာ့ ဒီေနရာ ဒီေနရာေရာပဲ"
မိုးညကလင္းဆက္ရဲ႕ရင္ဘက္ၿပီးေနာက္တင္ပါးေလးကိုင္ကာေျပာလိုက္ေတာ့လင္း
ဆက္က
"ေရာက္တာနဲ႔လုပ္ျပန္ၿပီ။"
လင္းဆက္ပါးေလးကိုမိုးညကနမ္းလိုက္ၿပီး
"ခ်စ္တာကို ကေလးရဲ႕။"
"ကေလး ဘာကိုကေလးလဲ"
"ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ေခၚတာေလ ကေလး။"
"မႀကိဳက္ပါဘူး ကေလးဆန္တယ္။"
မိုးညကဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ၿပီးေနာက္
လင္းဆက္ကိုယ္ေလးကိုသူ႔ဘက္သို႔လွည့္ကာ
"ကိုယ္ကေတာ့ ကေလးဆန္လဲမင္းျဖစ္ေနလို႔ကိုႀကိဳက္တယ္။"
"ထေတာ့ သားကသတိရေနတာ။"
"အင္းပါ ကိုယ္သိတယ္ခဏေလးေပးဖက္"
"ေရာက္တာၾကာၿပီဆို"
"ဟုတ္တယ္ေလ။"
"အဲ့ေတာ့ဖက္တာလဲၾကာေနၿပီမလား
ဖယ္ေတာ့"
လင္းဆက္လည္း မိုးညကိုဖယ္ကာ ေအာက္
ထပ္သို႔ဆင္းကာသြားေတာ့သည္။ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့မိုးညကေတာ့ ၿပဳံးခ်င္ေပမယ့္လည္း မၿပဳံးႏိုင္ခဲ့။ဘယ့္ေန႔အိမ္ကဆည္းလည္းေလးက
ထြက္သြားမယ္မွမသိတာကို။
မနက္စာဝိုင္းေလးကမေန႔ကထက္ေတာ့ေပ်ာ္
႐ႊင္စရာျဖစ္ေနတာေတာ့အမွန္ပင္။ဒီေန႔ေတာ့မိုးညကုမၸဏီသို႔မသြားဘဲအိမ္မွာေနဖို႔ဆုံးျဖတ္
ထားလိုက္သည္။ခ်စ္ရတဲ့သူအနားကပ္ေနဖို႔အတြက္ေပါ့။သားျဖစ္သူကိုလည္းမူႀကိဳကိုပို႔ၿပီးသည္ႏွင့္လင္းအနားေကာ္လိုကပ္ေနတဲ့သူေၾကာင့္ လင္းဆက္လည္း
"ဘာလို႔အရမ္းကပ္ေနတာလဲ"
မိုးညကလင္းဆက္ခါးေလးကိုသိုင္းဖက္ထားရင္းလည္ပင္းေလးကိုနမ္းရႈိက္ကာ
"ထြက္သြားမွာေၾကာက္လို႔။"
"ဟမ္.."
"ကိုယ္ေၾကာက္တယ္သိလား ကိုယ့္ကိုထားမွာကို။"
ထိုသို႔ေျပာလာေသာေၾကာင့္မိုးညသိေနၿပီလားဟုေတာင္လင္းတက္သံသဃဝင္ေနမိၿပီျဖစ္
သည္။
"ကို ေျပာစရာရွိတယ္။"
မိုးညကလင္းဆက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုလက္ညိဳးေလးျဖင့္ဖိကပ္ကာပိတ္ေစၿပီးကိုယ္ေလးကိုေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္။လင္းဆက္လည္းမိုးည
လည္ပင္းေလးကိုျပန္ၿပီးတင္းၾကပ္စြာ
ဖက္ထားလိုက္သည္။ကုတင္ေပၚသို႔လင္း
ဆက္ကိုယ္ေလးကိုခ်ၿပီးေနာက္လင္းဆက္နားအနားသို႔ကပ္ေျပာလိုက္သည္က
"ကိုယ့္ကိစၥၿပီးမွေျပာ"
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ လင္းဆက္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးကိုနမ္းရႈိက္လိုက္သည္။ လွ်ာဖ်ားေလး
ႏွစ္ခုကိုရစ္တြယ္ေစၿပီး မိုးညရဲ႕လက္တစ္ဖက္
ကေနေခါင္းေလးကိုထိန္းလိုက္သည္။လင္း
ဆက္လည္းမိုးလည္ပင္းကိုဖက္လိုက္ၿပီး အနမ္းတို႔ကိုျပန္လည္တုန္႔ျပန္ေနမိသည္။
"အြန္႔"
ခဏအၾကာအနမ္းမ်ားၾကားမွာေမာသြားတဲ့
သူေၾကာင့္ရပ္တန္႔လိုက္ကာ လင္းဆက္ရဲ႕
လည္ပင္းနဲ႔ရင္ဘက္ေနရာမ်ားကိုေနရာမ
လပ္နမ္းရႈိက္လိုက္သည္။လင္းဆက္ရဲ႕အဝတ္
ကိုဆြဲခြၽတ္လိုက္ေတာ့ျမင္လိုက္ရတဲ့ရင္သား
ေလးက ခ်စ္စရာအတိ ထိုအရာေလးကသူ႔အပိုင္ သေဘာအက်ဆုံးအရာေလးေတြ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ရင္သားေလာက္မို႔ေမာက္ျခင္းမရွိေပမယ့္လည္း သာမန္အမ်ိဳးသားထက္
လည္းႀကီးျပန္သည္။သူအျမတ္ႏိုးရဆုံးအရာေလးေတြကို လက္တစ္ဖက္ကဆုပ္ကိုင္ၿပီး တစ္ဖက္ကိုေတာ့စုပ္ယူလိုက္ေတာ့သည္။
"အ့ ေျဖးေျဖး"
တစ္ခုစုပ္ယူလိုက္တိုင္းေကာ့တက္သြားတဲ့ေက်ာျပင္ေလးမွာေလေပၚတြင္လွပစြာတည္ရွိေနသည္။လက္ဝါးတစ္စုံထဲက်ေရာက္ေနတဲ့
ရင္သားေလးတစ္ဖက္မွာ ျခယ္လွယ္သလိုပုံစံေလးအတိုင္း။
"ကို ေတာ္ေတာ့ နာလာၿပီ။"
လင္းဆကလည္းနာလာတာေၾကာင့္ ေခါင္းေလးကိုတြန္းဖယ္၍မ်က္ႏွာေလးရႈံမဲ့ကာေျပာေတာ့ မိုးညကရပ္တန္႔လိုက္ကာ လည္ပင္းေလးကိုနမ္းေနရင္း ေအာက္ပိုင္းတြင္ရွိေနဆဲလင္းဆက္ေဘာင္းဘီေလးကိုခြၽတ္လိုက္သည္။ မိုးညမင္းခ်ိန္ဆိုတာလင္းဆက္သြင္နဲ႔အတူေနတိုင္း နာတယ္လို႔ျငင္းဆန္တာနဲ႔ခ်က္
ခ်င္းကိုရပ္လိုက္တာမ်ိဳး။ဒါေတြကပဲ မိုးည
မင္းခ်ိန္ေပၚလင္းဆက္ကခ်စ္လာေစခဲ့တာ။
ေဘာင္းဘီေလးခြၽတ္လိုက္ေတာ့ျမင္လိုက္
ရသည္ကသာမန္ထက္စိုခြၽဲေနတဲ့အရာေလး ဒြိလိင္ျဖစ္တာေၾကာင့္မို႔နဲ႔တူပါ့ ခ်က္ခ်င္းကိုလိုခ်င္လာခဲ့တာ။မိုးညက သူ႔ရဲ႕အက်ႌကိုခြၽတ္ၿပီးေနာက္ လက္ညိဳးနဲ႔လက္ခလယ္ကို လင္းဆက္
ရဲ႕စိုေနတဲ့အေပါက္ေလးထဲသို႔ေျဖးေျဖးခ်င္းထိုးသြင္းလိုက္သည္။
အတူမေနတာၾကာတာေၾကာင့္အနည္းငယ္နာ၍လင္းဆက္မွာကုတင္စကိုတင္းၾကပ္စြာ
ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီးႏႈတ္ခမ္းေလးကိုဖိကိုက္ထားသည္။
"အ့ အင့္!"
"အရမ္းနာေနလား ဒါဆိုကိုယ္...."
မိုးညကေျပာေနတုန္း လင္းဆက္ကိုယ္ေလးမွာထကာမိုးညကိုဖက္လိုက္ေတာ့သည္။ၿပီး
ေနာက္မိုးညနားကိုေျပာလိုက္သည္က
"နာလည္းရတာမို႔ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ခ်စ္ေပးပါ။" တဲ့ေလ ဒီေတာ့မိုးညလည္းလင္းဆက္
ကိုယ္ေလးထဲသို႔လက္ေခ်ာင္းအသြင္းထုတ္
လုပ္ေနရင္းပင္ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကိုနမ္းလိုက္ေတာ့သည္။
"အြန႔္..."
မိုးညကလင္းဆက္ကိုယ္ေလးကိုလွဲေစၿပီး
သည္ႏွင့္သူ႔ရဲ႕လက္က္ိုဆြဲထုတ္ကာ သူ႔ေဘာင္း
ဘီထဲမွာ သူ႔၏အရာကိုဆြဲထုတ္လိုက္သည္။
ၿပီးသည္ႏွင့္ လင္းဆက္ရဲ႕တြင္းဝနားသို႔ေတ့ကာကုတင္ေဘးကအံ့ဆြဲထဲမွကြန္ဒုံးကိုယူမယ္
ျပင္ေတာ့လင္းဆက္က လက္ကို႐ိုက္ခ်လိုက္
ကာ
"အကာကြယ္မလိုခ်င္ဘူးေယာက္က်ာ္း"
႐ုတ္တရက္ေခၚလိုက္တဲ့နာမ္စားထိုနာမ္စားေလးနဲ႔တင္လူကို႐ူးေစၿပီပဲ။
"ကိုယ့္ကို႐ူးေစခ်င္တာလားသြင္။"
ထိုအခါလင္းဆက္ကကုတင္ေပၚသို႔တိုးကာေပါင္ေလးကိုအနည္းငယ္ၿဖဲထားလ်က္ လက္ေလးကမ္းကာ
"အထဲကိုဝင္လာလို႔ရၿပီ ေယာက္က်ာ္း"
မိုးညလည္းစိတ္ကိုထိန္းေနေပမယ့္ခ်စ္ရသူကဒီလိုလုပ္မွေတာ့မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ အ
ေပါက္ေလးထဲသို႔တိုးဝင္မိေတာ့သည္။
"အ့ ...ေျဖးေျဖးအရမ္းျမန္ေနတယ္။"
"အြန္႔ ေကာင္းလား"
အထဲသို႔လ်င္ျမန္စြာတိုးဝင္ေနတဲ့ထိုအရာေလးကရပ္နားမႈ႕မရွိအဆုံးထိတိုးဝင္ေနဆဲ ကု
တင္ေလးမွာလည္းအရွိန္ေၾကာင့္လႈပ္ေနဆဲပဲ။
"အာ့ အင္း ဒီနားေလး ေကာင္းတ ယ္"
"႐ူးေတာ့မယ္ကြာ...."
လင္းဆက္မွာေတာ့အႀကိမ္ႀကိမ္ၿပီးေျမာက္ေနေပမယ့္လည္း မိုးညမွာေတာ့အခုထက္ကိုမၿပီးေသး။ခဏၾကာေတာ့ မိုးညလည္းၿပီးေျမာက္
ေတာ့မယ့္ဆဲဆဲအျပင္မွာၿပီးဖို႔စိတ္ကူးထားေပမယ့္
"ေယာက္က်ာ္းအထဲမွာပဲၿပီးေပး။"
လင္းဆက္ေျပာတာနဲ႔တင္မိုးညလည္းလင္း
ဆက္ကိုယ္ေလးထဲမွာပင္ၿပီးေစေတာ့သည္။လင္းဆက္လည္းပင္ပန္းေနတာမို႔ေနလယ္ကတည္းကအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္မွာညေနမွ
ပင္ႏိုးထလာေတာ့သည္။
ညေန႔က်ေတာ့နာက်င္မႈ႕ဒဏ္အံ့တုၿပီးသည္ႏွင့္ထလာခဲ့သည္။မိုးညကေတာ့ေဘးမွာမရွိတာမို႔ လင္းဆက္လည္းရွာဖို႔ရာစာၾကည့္ခန္းသို႔
ထြက္လာလိုက္သည္။စာၾကည့္ခန္းကို
ေရာက္ေတာ့ စာဖတ္ေနတဲ့မိုးညကိုျမင္လိုက္မွ
"သြင္ ႏိုးၿပီလားဆက္အိပ္တာမဟုတ္ဘူး။"
လင္းဆက္လည္းရွက္ေနရင္းနဲ႔ပင္ၿပဳံးကာ
"ေတာ္ ေတာ္ၿပီေလ ဟိုေျပာစရာရွိလို႔။"
မိုးညတစ္ေယာက္ေျပာမယ့္စကားေတြႀကိဳသိ
ေနေပမယ့္သူ႔အေနနဲ႔နားေထာင္ဖို႔လည္းအဆင့္
သင့္မျဖစ္ေသးဘူးျပန္ဘူး။ခ်စ္ရသူေျပာမယ့္ကိစၥကိုမၾကားခ်င္လ္ို႔စိတ္ၿငိမ္ေအာင္စာဖတ္
ရင္းစိတ္ကိုစုစည္းထားေပမယ့္စာအုပ္ထဲေတာ့စိတ္ကေရာက္မေန။လင္းဆက္မ်က္ႏွာေလးကိုေမာ့ၾကည့္ရင္းၿပဳံးကာ
"အင္းေျပာေလ"
ထိုအခါလင္းဆက္ကလက္ေလးႏွစ္ဖက္ကို
ပြတ္ရင္းနဲ႔အထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ျဖစ္ကာ
"ဟိုေလ"
စကားထစ္ေနတဲ့သူ႔ေရွ႕ကအျဖဴထည္ေကာင္
ငယ္ေလး ေျပာဖို႔အေတာ္ခက္ေနတဲ့ပုံ
"သြင္ေျပာခ်င္တာေျပာလို႔ရတယ္။ကိုယ္က
နားေထာင္ေပးမွာမို႔။"
လင္းဆက္လည္းအေတာ္ၾကာစဥ္းစားၿပီးမွဆုံး
ျဖတ္ထားတာမို႔အေတာ္ခဲယဥ္းသည္။ဒါေပ
မယ့္လည္း
"ဟို ကြာရွင္းေပးလို႔ရမလားဟင္ ကြၽန္ေတာ္..."
ခ်က္ခ်င္းေလသံေလးပါေျပာင္းသြားတဲ့သူေလး ခုနကထိေယာက္က်ာ္းလို႔ေခၚတဲ့ေကာင္
ေလးကေနေပါ့မိုးညလည္းအၿပဳံးမပ်က္ဘဲ
လင္းဆက္လက္ေလးကိုကိုင္ကာ
"အင္း သြင့္သေဘာတိုင္းလုပ္ေပးမယ္။"
"ဒါေပမယ့္ အန္တီတို႔ ၿပီးေတာ့ ကို႔အေဖကိုေရာ ဘယ္လိုေျပာရမလဲဟင္။"
"ကိုယ္ေသခ်ာေျပာလိုက္ပါမယ္။"
"ဒါေပမယ့္သားကေလအေတာ္ခက္မွာ။"
"အင္း ကိုယ္သားကိုေသခ်ာနားလည္
ေအာင္ေျပာျပလိုက္ပါ့မယ္။"
"အေၾကာင္းရင္းမေမးေတာ့ဘူးလား"
လင္းဆက္လည္းေမးလိုက္ေတာ့သည္။အရမ္း
လြယ္ေနသလိုႀကီးျဖစ္မေနဘူးလား ဘာ
ေၾကာင့္လဲ ဆြဲထားရင္ေတာင္ ေနမိအုံးမွာကို။
"ဟင့္အင္း ကိုယ္ကသြင္ေပ်ာ္ဖို႔ပဲလိုတာ။အစ
ကတည္းကအတုေယာင္ေတြနဲ႔စတင္ခဲ့တာပဲေလ"
ထိုအခါမ်က္ရည္လြယ္တဲ့ေကာင္ငယ္ေလးက ငိုခ်လာကာမိုးညရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္၍
"ခံစားခ်က္ေတြကေတာ့အတုေယာင္မဟုတ္ပါဘူး အဟင့္! တကယ္ခ်စ္ခဲ့တာပါ။"
အႏွိီေကာင္ငယ္ေလးကသူ႔ကိုလက္မလႊတ္ႏိုင္
ေအာင္ေျပာေနျပန္ၿပီ။ခ်စ္တယ္တဲ့ ဘယ္္လို
လုပ္မလဲကိုယ္ သြင္တို႔မိသားစုကိုခြဲဖို႔အံ့အား
မရွိဘူး။တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ အဆင္မေျပလို႔ျပန္လာ
မယ္ဆိုလည္းကိုယ္ကေတာ့ထပ္ခ်စ္ၿပီးႀကိဳဆိေနအုံးမွာပဲ။
"ကိုယ္ကလည္းခ်စ္တာေပါ့မငိုနဲ႔ေတာ့ ညကလည္းငိုထားေတာ့မ်က္လုံးေတြအစ္ေတာ့မယ္။"
ထိုသို႔ေျပာလိုက္ေတာ့မွရင္ဘက္ကိုၿပဳံးကာထု႐ိုက္ေတာ့သည္။
"နာတယ္ေလဗ်ာ က္ိုယ့္ေယာက္က်ာ္းကို႐ိုကေနေတာ့တာပဲ။"
"အဲ့ဆို ဟင့္ မစနဲ႔ေလ။"
ရႈိက္သံေလးနဲ႔ျပန္ရန္ေတြ႕ပုံေလးကတကယ္
ကေလးသဖြယ္ေလး။ ဪ လက္လႊတ္ရတာ
ခဲယဥ္းပါလား။
••••••••••••••
Update ၾကာတယ္ဆိုတာဇာတ္လမ္းကိုေသခ်ာစဥ္းစားေနတာရယ္ မ်က္လုံးအေျခေန
ရယ္ေၾကာင့္ပါ ၾကန္႔ၾကာမႈ႕အတြက္ေတာင္း
ပန္ပါတယ္။
အဆုံးထိၿပီးေနၿပီမို႔ ေျဖးေျဖးခ်င္းတင္ေပးပါမယ္။