Diaries (ဒိုင္ယာရီမ်ား)
အခန္း ၂၃။ ငါနင့္ကိုအဆံုးထိကာကြယ္ေပးထားမယ္
"ဒီႏွစ္the sun stageကေမရီ႕အတြက္ဆို"
လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တြမ္က ေမရီ႕အေနာက္မွာ ေရာက္ေနသည္ ။ အကေလ့က်င့္ေနတာကိုရပ္လိုက္ၿပီး သူ႕ဆီသြားလိုက္သည္။
"တြမ္လည္းလာခဲ့ေနာ္" ဆိုေတာ့ သူကၿပဳံးၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္သည္ ။
"ပန္ခ်ီကား လက္စသက္ၿပီးသြားၿပီ Drawing club ကိုမအပ္ခင္မင္းၾကည့္ခ်င္ဦးမလားလို႔"
"ၿပီးသြားၿပီလား..."
"အင္း.."
"ၾကည့္မွာေပါ့..."
"လိုက္ခဲ့ေလ"
သူ႕ရဲ႕ပန္းခ်ီခန္းက ေမရီတို႔အကခန္းနဲ႕ သိပ္မေဝးေတာ့ ပစၥည္းေတြ သိမ္းၿပီးပန္းခ်ီကားၾကည့္ဖို႔ သူနဲ႕လိုက္သြားလိုက္သည္ ။ ပန္းခ်ီအခန္းထဲမွာ ဘယ္သူမွမ႐ွိေတာ့ဘူး။ တြမ့္ရဲ႕ေနရာမွာ ပိတ္ျဖဴစနဲ႔အုပ္ထားတဲ့ ကားခ်ပ္တစ္ခု ေထာင္ထားသည္။ ေမရီဖြင့္ၾကည့္ဖို႔လုပ္ေတာ့ တြမ္က
"ခဏေလး ေမရီ...."
"ဘာလို႔လဲ တြမ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈမ႐ွိဘူးလား"
ေမရီစလိုက္ေတာ့ တြမ္ကရယ္သည္။ ေခါင္းျငိမ့္သည္။ တြမ္ကသူ႔ကိုယ္သူထင္ထားတာထပ္ ပိုၿပီးေတာ္တဲ့လူျဖစ္သည္။ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ၿပီး အရာရာကို ေအးေဆးစြာ ကိုင္တြယ္ေျဖ႐ွင္းႏိုင္သည္။ ယံုၾကည္ခ်က္ေလး သူ႔မွာ႐ွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ အားမလိုအားမရျဖစ္မိသည္။
"ဒီကားေပာ္မွာ ဘာပဲ႐ွိ႐ွိ ေမရီအမွန္တိုင္းေဝဖန္ေပးမယ္..."
"အင္း..."
"အဲ့တာဆိုဖြင့္လိုက္မယ္ေနာ္"
ခရမ္းျပာေရာင္နွင့္ အနက္ေရာင္မ်ားေရာထားသည့္ ေမွာက္မိုက္တဲ့ ေနာက္ခံထဲ ဆြဲေဆာင္မႈရွိသည့္ ဂါဝန္အျပာေရာင္ေလးနဲ႕ေမရီက ေတာ္ဝန္ပန္းခ်ီကားထဲကမိန္းမလွေလးတစ္ေယာက္လို႐ွိေနသည္။ ေမရီ႕ပုံက အဲ့ေလာက္ေတာင္ လွသလားလို႔ေတြးမိၿပီဒ ဒါဟာေမရီ႕ပံုပါလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ေတာင္မယုံနိုင္ျဖစ္မိတဲ့အထိလွေပသည္။ မိတ္ကပ္ေတြမပါ။ ဟန္ေဆာင္မႈေတြမပါပဲ စစ္မွန္တဲ့ေမရီ႕မ်က္ႏွာကိုေတြ႔ေနရသည္။ မွန္ထဲက ပံုရိပ္မွာေတာင္ ေမရီ႕ပံုဟာ ဒီေလာက္စစ္မွန္လိမ့္မည္မထင္ပါ။ အလင္းေရာင္ကို ေမ်ွာ္လင့္ေစာင့္စားေနဟန္မ်က္လံုးေတြက တမန္ေတာ္အႀကိဳကိုေစာင့္ေနတဲ့ အားႏြဲ႔တဲ့ဝိဥာဥ္ငယ္ေလးတစ္ေကာင္ကဲ့သို႔...
"...ေမရီဒီပံုကိုမွတ္ခ်က္ေပးႏိုင္ေတာ့မယ္မထင္ဘူး"
"သေဘာက်ရဲ႕လား..."တဲ့
"သေဘာက်တာေပါ့တြမ္ရယ္..."
drawing clubက ေလလံတင္တဲ့အခါ ကိုယ္တိုင္ဝယ္ခ်င္ေပမယ့္ ေမရီ႕မွာဒီပန္းခ်ီကို သူမ်ားနဲ႔လုၿပီး ေလလံဆြဲရေအာင္ ပိုက္ဆံမ႐ွိပါဘူး။ ေဂ့်ကိုဝယ္ေပးဖို႔ ပူဆာရမယ္လို ႔ေမရီေတြးထားလိုက္သည္။
"ေမရီအံ့ၾသေနတာ..ေမရီအဲ့ေလာက္ေတာင္လွလို႔လားလို႔"
တြမ္ကေတာ့ ျပဳံးလ်က္ေမရီ႕ကိုၾကည့္ေနသည္ ။ သူအၿမဲၾကည့္ေနက် အၾကည့္ေတြနဲ႕ပဲ..။
"မင္းကအဲ့ဒီ့ထပ္ေတာင္လွပါေသးတယ္ေမရီရယ္"တဲ့
တြမ္ကငယ္ငယ္တည္းက ဘာမဆိုအကုန္ေတာ္တဲ့သူပါ ။ သူ႕ဘဝေလးကလည္း ေအးခ်မ္းၿပီးေသာကၿငိမ္းသည္။ တြမ္ဟာ ေမရီတို႔လို ပူေလာင္စရာဘဝနဲ႔ဘာမွမဆိုင္ပါ။ ေမရီတို႔လို သနားစရာျဖစ္တည္မႈေလးမဟုတ္ဘူး။ ေမရီတို႔လိုေလာဘေတြ သူ႕မွာမရွိပါဘူး။
ကံေကာင္းတဲ့တြမ္ဟာ မိဘေတြရဲ့ ဂ႐ုစိုက္မွဳနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းကိုလည္းလိုေလေသးမရွိ ပိုင္ဆိုင္ထားပါေသးသည္...။ ငယ္ငယ္ကေက်ာင္းကို သူ႕ေမေမ အၿမဲလာႀကိဳသည္ ။ ေမြးေန႔ေတြမွာဆို သူ႔ေမေမကိုယ္တိုင္မုန္႔ဖုတ္ေပးသည္တဲ့ေလ။ ေန႔တိုင္းေမေမခ်က္တဲ့ ထမင္းဟင္းေတြစားၿပီး ႀကီးလာရတဲ့သူ႔ကို ေမရီ႕မွာအားက်လိုက္ရတာ။
ေမရီဆိုရင္ ၁၀ႏွစ္သမီးတည္းက မိဘမဲ့ ။ မိဘေတြ႐ွိစဥ္ကလည္း ႐ွိလို႔႐ွိမွန္းမသိေအာင္ လစ္လ်ဳ႐ႈခံရတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ။ တစ္ေကာင္ႂကြက္လို ႔ေခၚမရေအာင္ ေမရီ႕မွာေဂ်ဆင္႐ွိပါေသးသည္။ သနားစရာေလးမဟုတ္ေအာင္ ေမရီ႕ေဘးမွာ ေဂ်ဆင္အျမဲ ရွိခဲ့ပါသည္။ ေမရီက ေဂ်ဆင့္ရဲ႕အခ်စ္ေတြကို ခိုလွံုၿပီးႀကီးျပင္းလာခဲ့တာေပါ့။
အဲ့ဒီ့တည္းက ေမရီ႕ကို ေဂ်တစ္ေယာက္သာ ပိုင္ခဲ့တာေပါ့...။ အဲ့ဒီ့တည္းက ေမရီတို႔က ျဖတ္လို႔မရတဲ့ ခ်ည္ေနွာင္မႈေတြရွိခဲ့ၾကတာေပါ့ ။ အဲ့ဒီ့တည္းက တြမ္ကိုေရာ ၊ အျခားဘယ္သူ႕ကိုမွ ေမရီမျမင္ေတာ့တာေပါ့...။
တြမ္ ေမရီ႕ကိုခ်စ္တာ ေမရီသိေနခဲ့ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ေမရီက ေဂ့်အတြက္ေလ ။ အျခားဘယ္သူ႕ကိုမွ ေမရီမၾကည့္နိုင္ပါဘူး ။ အျခားဘယ္သူ႔ရံအခ်စ္ကိုမွမသနားႏိုင္ဘူး။
တြမ့္အတြက္...သူ႕လိုပဲျပည့္စုံၿပီး အေနွာင္အဖြဲ႕ေတြမရွိတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရွိမွာပါ။ ေမရီနဲ႕တြမ္ကေတာ႔ ဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္တဲ့လူေတြပါ။ တြမ့္ကိုဒဏ္ရာေတြမေပးမိေအာင္ ေမရီ တတ္နိုင္သမွ် ေဝးေဝးမွာပဲေနမိပာသည္ ။ ေမရီသူ႕ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတုအေယာင္ေတြ မေပးခ်င္ပါဘူး..။
ပန္းခ်ီခန္းကေန အျပန္က်ေတာ့ တြမ္ကေမရီ႕အိမ္အထိ ျပန္လိုက္ပို႔ေပးသည္ ။ ေကာ္ဖီဝယ္တိုက္ဖို႔ ပူဆာေတာ့ တြမ္ကၿမိဳ႕ထဲမွာ လိုက္ဝယ္တိုက္သည္ ။ ေမရီအတြက္ေတာ့ တြမ့္က အစ္ကိုတစ္ေယာက္လိုပါပဲ ။ သူနဲ႕ဆိုသက္ေသာင့္သက္သာရွိၿပီး ေမရီဘာကိုမွေၾကာက္စရာ ၊ စိုးရိမ္စရာမရွိဘူး။
"ဆိုင္ေတြကအမ်ားႀကီးပဲ ဘယ္ဆိုင္လဲေမရီရဲ႕"
"ေမရီလည္းေသခ်ာမသိဘူး"
"ေဟာ...မသိတဲ့ဆိုင္ကို ဘာလို႔ဂ်ီက်ေနတာလဲ"
"နာမည္မမွတ္မိတာ...Boဘာလဲမသိဘူး...အဲ့ဒီ့ဆိုင္ကအရသာအရမ္းေကာင္းတယ္တြမ္ရဲ႕"
"ဘယ္မွာလဲဆိုတာေရာ မမွတ္မိဘူးလား"
"အဲ....city mallေဘးမွာဆိုလာ...ေဂ်ေျပာတာၾကားဖူးသလိုပဲ"
"City mallဆိုျပန္ေကြ႕ရမွာေပါ့.."
ေမရီတို႔ဆိုင္ရွာေနတာ ၾကာသြားသည္။ city mall ေဘးကိုျပန္ေကြ႕လိုက္ေပမယ့္ အဲ့ဒီ့နားမွာ ဘာေကာ္ဖီဆိုင္မွမရွိဘူး ။ ဆက္ရွာေနရင္းနဲ႕ wine hotelနားကိုေရာက္ေတာ့မွ Hotel ေဘးမွာ ေမရီေသာက္ခ်င္တဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ကိုေတြ႕သည္...။
"တြမ္..ဟိုမွာ ဟိုမွာ ေကာ္ဖီဆိုင္ wine hotelေဘးမွာ...."
ေမရီ ဆက္ၿပီးေျပာမယ့္ စကားေတြေပ်ာက္ကုန္သည္ ။ ဟိုတည္ေ႐ွ႕မွာ ေဂ်ဆင္ေလ။ မိန္မတစ္ေယာက္က ေဂ်လက္ကို ရင္ၾကားထဲညွပ္ၿပီး ခြၽဲခြၽဲႏြဲ႔ႏြဲ႔။ အနားနီးမွျမင္လိုက္ရတာ သူနဲ႔အတူhotelထဲက ထြက္လာတဲ့မိန္းမက ေရဗင္တဲ့ေလ...။ ေဂ်ကသူ႕ကိုျမႇဴလို႔ သူကေဂ့်ကိုခြၽဲလို႔။
ေမရီ႕နားထဲေရာက္လာသမွ် အတင္းအဖ်င္းေတြကအမွန္ပဲျဖစ္ေနၿပီး ေဂ်ရဲ႕စကားေတြကအလိမ္အညာေတြျဖစ္ေနသည္။ သရဖီေျပာတယ္၊ ေဂ်ကသူနဲ႕တြဲေနတုန္းတဲ့..။ အကခန္းမကလူေတြကေျပာတယ္၊ ေဂ်နဲ႕ေရဗင့္ကို ေက်ာင္းအျပင္မွာခဏခဏေတြ႕တယ္တဲ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕စကားကိုေတာင္ ေမရီမယုံေတာ့တဲ့အထိ...၊ အဲ့ေလာက္ထိ ေဂ့်ကိုယုံခဲ့သည္။
သူ႔မွာေမရီမ႐ွိလို႔မျဖစ္ဘူးလို႔သူေျပာခဲ့သည္။ သူဘာလို႔ေမရီ႕ေရွ႕မွာ ဘာလို႔လိမ္ညာႏိုင္ရတာလဲ၊ ဘာလို႔ ဟန္ေဆာင္ေနရတာလဲ။ အဲ့ဒီ့ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ အသက္ရႈမဝႏိုင္ေတာ့ဘူး ။ ေမရီသူ႕ကို အားလုံးေပးခဲ့ေပမယ့္ ေမရီ႕ကိုသူမလိုခခ်င္ဘူး။ သူကိုေမရီ႕အားလုံးလိုက္ေလ်ာေပးရင္ ေက်နပ္နိုင္မယ္ထင္္တာ ။ ေမရီသူ႕ကို ပိုင္ဆိုင္နိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာ..။
ေမရီတစ္ေယာက္တည္း သူ႕ကိုပိုင္ခ်င္လို႔ ေမရီ႕အရာရာေပးၿပီး သူ႔ရဲ႕အရာရာကိုေမရီတစ္ေယာက္တည္းလိုခ်င္ခဲ့တာ။ ေမရီ႕ထက္ အျခားသူက ဘာေတြပိုသာေနလို႔လဲ..။
"ေတာက္! ဒီေခြးေကာင္"
တြမ္ကကားကို ေဂ့်ဆီတည့္တည့္ေမာင္းခ်သြားသည္ ။
"တြမ္! ! !ဘာလုပ္တာလဲ! ! ! "
"ရပ္လိုက္ ေသာမတ္စ္! !"
ေမရီအတင္းတားမွ တြမ္က ေဂ့်ဆီမေမာင္းေတာ့ပဲ လမ္းေပၚျပန္တတ္သြားသည္။ သစၥာေဖာက္တယ္ဆုိတိုင္း ေမရီက ေဂ့်ကို ဘယ္လိုလုပ္ အထိခိုက္ခံရက္မွာလဲ။ တြမ့္အတြက္ ဒီျမင္ကြင္းကဆိုး႐ြားလြန္းမွာေပါ့..၊ ေမရီ႕အတြက္ေတာ့ အဲ့ေလာက္မဆိုးေသးပါဘူး။ သူ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ မိန္းမေတြအမ်ားႀကီးကို ဒီႏွစ္ေတြထဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့ရတာ၊ ဒီျမင္ကြင္းေလးကဘာမွမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ေမရီ႕ဆီမွာသူမေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္တဲ့ဆီမွာေနေပါ့..။ ေမရီကေတာ့ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူရွိေနရင္ရၿပီမို႔လို႔။
"မင္းဘာလို႔သူ႕ကိုအဲ့ေလာက္ေတာင္ျဖစ္ေနရတာလဲ သူမင္းကိုေခြးေလာက္ေတာင္သစၥာမရွိတာ"
"ဒါေမရီ႕ကိစၥပါ..တြမ္ဘာမွဝင္ပါဖို႔မလိုဘူး"
တြမ့္အသံက အရမ္းက်ယ္ေနသည္ ။ ေမရီ႕ထက္ေတာင္ သူကေဒါသထြက္ေနသည္ ။ ေတာက္ေခါက္သံက ကားထဲမွာ ဟိန္းထြက္လာသည္။ တြမ္ကလီဗာကို ဖိနင္းပစ္လိုက္သည္။ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးကို ေမာင္းလာၿပီးမွ လမ္းေဘးမွာ ကားထိုးရပ္လိုက္သည္။
ထိုင္ခုံခါးပတ္ျဖဳတ္ၿပီး ေမရီ႕ဘက္လွည့္ကာ ေမရီ႕လက္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
"ကိုယ္ဘယ္တုန္းကမွ မင္းကိစၥထဲ ဝင္မပါခဲ့ဘူးေမရီ အခုေတာ့ ကိုယ္ပါရေတာ့မယ္။ မင္းအဲ့ဒီီ့ေကာင္နဲ႕ျဖတ္လိုက္ပါေတာ့ ကိုယ္မင္းကိုစိတ္မညစ္ေစရဘူးလို႔ကတိေပးတယ္ မင္းကိုဘယ္ေတာ့မွငိုေအာင္မလုပ္ဘူး မင္းကိုယ္နဲ႕ဆို....ကိုယ္နဲ႕ဆိုစိတ္ခ်မ္းသာရမွာပါ"
ေနာက္ဆုံးေတာ့တြမ္ ေမရီ႕ကိုဝန္ခံလိုက္ၿပီ။ ဒီလိုအခ်ိန္ဘယ္ေတာ့မွေရာက္မလာပါေစနဲ႕လို႔ ဆုေတာင္းေနခဲ့ေပမယ့္ အ႐ုပ္အဆိုးဆံုးအခ်ိန္မွာပဲ သူအခ်ိန္ကိုက္ေရာက္လာသည္။ တြမ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ကို ႐ုန္းထြက္လိုက္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္ရသည္။
"မလိုဘူး...ေမရီသူ႕ကိုပဲခ်စ္တယ္..သူကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔မွေမရီမလိုခ်င္ဘူး... သူေမရီ႕ကိုစိတ္ညစ္ေအာင္ပဲလုပ္လုပ္ ၊ သစၥာပဲေဖာက္ေဖာက္ ၊ ေသေအာင္ပဲရိုက္ရိုက္ ၊သူလုပ္ခ်င္တာလုပ္လို႔ရတယ္ ေမရီကသူပိုင္တာ.."
"ေတာ္ပါေတာ့...အဲ့ဒီ့လိုထပ္မေျပာပါနဲ႕ေတာ့ကြာ..."
သူကေမရီ႕ကိုဖက္ထားဖို႔လုပ္သည္။ သူ႕ဆီကေနအတင္း႐ုန္းထြက္ေပမယ့္သူ႕လက္ေတြက အရမ္းသန္မာလြန္းသည္။ သူ႔ရင္ခြင္ကေႏြးလြန္းသည္။
"ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္...ကေလးရယ္...အရမ္းပင္ပန္းေနရင္လြတ္ခ်ထားလိုက္ေတာ့..မင္းအေကာင္းဆုံးလုပ္ခဲ့တာပဲ...သူကမင္းအခ်စ္ေတြနဲ႕မွမတန္တာ"
ဒီရင္ခြင္ထဲမွာ ခဏေလာက္နားခိုခ်င္တဲ့ အေတြးေလးေတာ့ ျဖစ္မိသည္။ ျဖစ္လို႔မရဘူးေလ...။ ေမရီဘာလို ႔ေဂ့်အေပၚေဖာက္ျပားတဲ့ အေတြးေတြေတြးေနရတာလဲ..။
"တြမ့္ကိစၥမဟုတ္ဘူး"
"ေမရီ႕ကိုလႊတ္ ေမရီကေဂ့်အတြက္ပဲ ေမရီ႕ကိုေဂ်ပိုင္တာ ေဂ့်အတြက္ပဲလို႔!!"
"ေတာ္ပါေတာ့ေမရယ္..."
"မရဘူး...တြမ္နားမလည္ဘူး..."
တြမ္က ေမရီ႕ကိုလႊတ္ေပးပါသည္။ ေမရီ႕မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေပးဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ သူကိုယ္တိုင္က မ်က္ရည္ေတြဝဲေနေတာ့သည္။ ေမရီကဆိုးတဲ့ မိန္းမပဲျဖစ္ပါေစေတာ့..။ ေမရီက ကိုယ့္ကိုအရမ္းခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ လူကိုအသည္းခြဲတဲ့မိန္းမပဲျဖစ္ေစေတာ့ ။ ဒါေပမယ့္ တြမ့္အစား ေမရီပဲခံစားရပါေစ...။ ေမရီ႕ကိုခ်စ္တဲ့သူ႕ကို ေမရီေၾကာင့္နာက်င္ရတာမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး..။
တြမ့္ကိုထိခိုက္မိေအာင္အထိ ေမရီက႐ူးေနတယ္ပဲထားပါေတာ့။ ေမရီက ေဂ့်ကိုပဲခ်စ္ရမွာ တြမ္ရယ္...။ ေမရီကေဂ့်အတြက္ပဲ ျဖစ္ေနရမွာ။
"ေမရီအခ်စ္ေတြက သူနဲ႕တန္တယ္ မတန္ဘူးဆိုတာမရွိပါဘူး။ သူ..သူကႀကိဳက္တာလုပ္လို႔ရတယ္၊ ေမရီကမရဘူး....ေမရီကသူ႕ကိုပဲခ်စ္ရမယ္ သူ႔ကိုပဲခ်စ္ခြင့္ရွိတယ္"
"မင္းဘာလို႔အဲ့ေလာက္ထိ႐ူးေနရတာလဲကြာ"
ေမရီရယ္လိုက္သည္။ ႐ူးေနတယ္တဲ့..၊ သူတို႔အဲ့ဒီ့လိုပဲျမင္မွာေပါ့။ ေမရီတို႔ၾကားကႀကိဳးေတြကိုသူတို႔မွမျမင္နိုင္ပဲ..။
"ဒယ္ဒီ....ေမရီ္႕ဒယ္ဒီတို႔က ေမ႕ကိုေငြပုံေပၚမွာတင္ၿပီး ထားသြားခဲ့တယ္လို႔ တြမ္ထင္ေနလား...ေဖေဖတို႔ကေမရီ႕ကို ဂ်ိမ္းစ္မိသားစုဆီမွာေရာင္းခဲ့တာပဲ..."
"ဘာ..."
"သူတိုမခ်စ္တဲ့သမီးတစ္ေယာက္ကို သူတို႔တန္ဖိုးထားတဲ့အသက္ ႐ွင္သန္ဖို႔အတြက္ ေရာင္းပစ္ခဲ့တာပဲ"
"သူတို႔အဲ့ေလာက္မရက္စက္ႏိုင္ပါဘူး...အန္ကယ္က...အန္ကယ္ကမင္းကိုအရမ္းခ်စ္တာ ကိုယ္မွတ္မိတယ္ သူတို႔မင္းကိုမင္းသမီးေလးတစ္ေယာက္လိုခ်စ္ၾကတာေလ"
"အဲ့တာေတြကအေရးႀကီးလို႔လား သူတို႔ေသေတာ့ေရာ သူ႕တို႔အေႂကြးေတြအတြက္ ေမရီကပဲေပးဆပ္ရမယ္ေလ"
"ဒါေပမယ့္...ဒါေပမယ့္...မင္းကကေလးေလးတစ္ေယာက္..."
"ဟား...တြမ္ရဲ႕ကမၻာေလးနဲ႔မယွဥ္နဲ႔ေလ...ရက္စက္တဲ့ဒီေလာကႀကီးမွာ ကေလးေတြ လူႀကီးေတြမ႐ွိဘူး။ အသက္ငယ္လည္း ဘယ္သူမွမလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြခိုင္းလို႔ရတယ္ ၊ အေပ်ာ္ႏွိပ္စက္လို႔ရတယ္...ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ငိုယိုျခင္းေတြမွာ သူတို႔စိတ္ေပ်ာ္ရာ႐ွာလို႔ရတယ္...တြမ္ဘယ္ေတာ့မွသိႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး ဒီေလာကႀကီးကဘယ္ေလာက္ေမွာင္မိုက္ၿပီးေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ေလာကႀကီးလဲဆိုတာ"
"ကိုယ္သာသိခဲ့ရင္....ကိုယ့္ေဖေဖသာသိခဲ့ရင္ ေမ့ကိုအရာရာေပးၿပီးအဲ့ဒီ္ဘဝကေနကယ္တင္ခဲ့မွာ ကိုယ္သာသိခဲ့ရင္မင္းကိုကာကြယ္ေပးခဲ့မွာ"
"ဒါေပမယ့္ တြမ္မ႐ွိခဲ့ဘူးေလ...အဲ့ဒီ့ငရဲမွာ ဘယ္သူမွေမရီ႕အတြက္မ႐ွိခဲ့ဘူး...ေဂ်ပဲ...ေဂ်ကေမရီ႕ကို သူ႕ရဲ႕အရာအားလုံး၊ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ေတြ အားလုံးနဲ႕လဲၿပီး ေခါင္းေဆာင္ကိုပါေသတဲ့အထိလာမေတြ႕ပါဘူးဆိုၿပီးကတိေတြနဲ႔ သူ႔မိသားစုကို အဲ့ဒီ့လိုအတိုက္အခံလုပ္ၿပီးေတာ့ကယ္ခဲ့တာ အဲ့တာေၾကာင့္ ေမရီ႕ကိုေဂ်ပိုင္တယ္ နားလည္ၿပီလား! !"
"ဒါကလြတ္လပ္တဲ့ဘဝတစ္ခုမွာေနေနရတာမွမဟုတ္ပဲေမရီရယ္..."
"လြတ္လပ္မႈကိုမလိုခ်င္ပါဘူး...ေဂ်ဆင္႐ွိရင္ရၿပီ ေမရီ႕ရဲ႕ကိုယ္ကိုေရာ ၊စိတ္ေရာ ၊ႏွလုံးသားေရာ ၊ေမရီ႕ရဲ႕အရာရာကေဂ့်အတြက္ပဲ "
"မင္းနဲ႔မထိုက္တန္ဘူးေလ...မင္းကေပ်ာ္ရႊင္မႈကဘယ္မွာလဲ"
"ေမရီ့ရဲေပ်ာ္ရြွင္မွုက ေဂ်ဆင္ပဲ တြမ္အခုနားလည္ၿပီဆို ေနာက္တစ္ခါေမရီ႕ကိုထပ္ၿပီးမလိုခ်င္နဲ႕...ေမရီ႕ကိုမသနားနဲ႕ ၊ ေမ့လိုက္ပါတြမ္...ေမ့ရီ႕ကိုေမ့ၿပီး အျခားတစ္ေယာက္ကိုသာထပ္ခ်စ္ပါေတာ့... "
တြမ္ကေမရီေျပာသမွ်ကိုၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနတယ္ ။ ေခါင္းကိုခါရင္း သူ႕ဆီကျပန္လာတဲ့စကားေတြက သူ႕ရဲ႕မ်က္ရည္ေတြပဲ..။
ေတာင္းပန္ပါတယ္ တြမ္..။ ေမရီ႕ကိုခ်စ္ေအာင္လုပ္မိတဲ့အတြက္ ၊ ေမရီ႕အတြက္တြမ္ခံစားရေနရတဲ့အတြက္ ၊ တြမ္ထင္သလို ေမရီကလြတ္လပ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး...။ ေမရီကအျခားတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္ခြင့္႐ွိတဲ့လူမဟုတ္ဘူး။ တစ္သက္လံုးေဂ့်ကိုပဲခ်စ္ရမွာ...ေဂ်အနားမွာပဲေနရမွာ။
DIARIES
ဘယ္သူ႔ရဲ႕အခ်စ္က ေမရီ႕ေလာက္ နာက်င္စရာေတြျပည့္နက္ေနမွာလဲ။ ေဂ့်ကိုခ်စ္ရတာက်ိန္စာတစ္ခုဆိုရင္ ေမရီ႕ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလက္ခံမိမယ့္က်ိန္စာပဲ။ အျခားေလာကမွာအျခားဆံုေတြ႔ျခင္းေတြ႐ွိခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေဂ်ဆင္ကလြဲၿပီး ေမရီ႕ကိုဒီလိုခံစားခ်က္ေတြမေပးႏိုင္ပါဘူး။
သူ႔ကိုခ်စ္ရတာ နာက်င္ရတယ္၊ သူ႔ကိုခ်စ္ရတာ ေနာက္ေက်ာကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ဓားနဲ႔အထိုးခံရသလိုပဲ၊ သူ႔ကိုခ်စ္ရတာ ေသလုနီးပါးပဲ။ ဒါေပမယ့္မရပ္တန္ႏိုင္ဘူး။ ထပ္ၿပီးပိုၿပီးခ်စ္ေနမိတုန္းပဲ။ နာက်င္စရာေတြကိုေပြ႔ပိုက္ၿပီး အထပ္ထပ္လိုခ်င္တယ္။ အဲ့ဒီ့ဒဏ္ရာေတြကိုစြဲလမ္းေနခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔မွာဒီဒဏ္ရာေတြေၾကာက့္ေသဆံုးရမယ္ဆိုရင္ေတာင္...
ေဂ်က ေမရီပ်က္ဆီးသြားခ်င္တဲ့ခ်င္တဲ့ပံုစံပဲ။
ေဂ်အိမ္ကိုျပန္မလာတာ ၃ရက္ေလာက္ရွိၿပီ ၊ ေမရီအိပ္မေပ်ာ္နိုင္တာလည္း ၃ညရွိၿပီ..။ ဖုန္းေတြအႀကိမ္ႀကိမ္ဆက္ေပမယ့္ သူအလုပ္ေတြမ်ားေနတဲ့အေၾကာင္းသာေျပာၿပီးဖုန္းခ်ပစ္သည္။
ေဂ်႕ကိုရွာဖို႔ဆိုၿပီး Wine hotelဘက္ကိုေတာ့ ေျခဦးေတာင္မလွည့္ျဖစ္ပါဘူး...။ သူေရဗင္နဲ႕အတူရွိေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ တကယ္အလုပ္မ်ားေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္...ေမရီကသူ႕ကိုဘာေျပာခြင့္ရွိမွာလဲ...။
ခါတိုင္းေန႕ေတြလိုပဲ ငိုရင္းအိပ္ရာထဲမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေနတယ္ ။ အခန္းတံခါးဖြင့္သံကို ေမရီၾကားတယ္။ ေဒၚေဒၚႀကီးေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ ေဒၚေဒၚႀကီးေမရီ႕ကိုစကားမေျပာတာၾကာၿပီ ။ ေျခသံဖြဖြနင္းရင္း ကုတင္နားကိုေရာက္လာေတာ့ ေမရီသိလိုက္ၿပီ ဒါသူပဲ..။ ေမရီ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။ ေမရီ႕မ်က္လုံးေတြ ေဖာင္းကားေနတာ သူ႕ကိုမျမင္ေစခ်င္ဘူး။
သူကေမရီ႕အေနာက္မွာလွဲရင္း ေမရီ႕ကိုယ္ကိုဖက္လိုက္သည္။ ေမရီ႕ေခါင္းကိုနမ္းရင္း ေမရီ႕ကိုယ္ကို သူ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ထားသည္။ အရင္လိုမဟုတ္ပဲ တိတ္တဆိတ္နဲ႕ သူၿငိမ္ေနသည္။
သူဘာေတြျဖစ္လာတာလဲ...။ ဒီအတိုင္းဆက္မေနနိုင္ေတာ့လို႔ သူ႕ဘက္ကိုလွည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္ေပမယ့္ သူကေမရီ႕ကိုမလႊတ္ေပးဘူး။
"ဒီအတိုင္းပဲေန...ကိုယ္ေဘဘီ့ကိုဖတ္ထားခ်င္တယ္"
ေမရီဒီအတိုင္းၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေပးလိုက္ေတာ့ သူကေမရီ႕ပုခုံးေပၚမွီရင္း တိုးတိုးေလးေျပာေနသည္။
"ကိုယ္မင္းကိုခ်စ္တယ္...."တဲ့
နင္လိမ္တယ္ေဂ်...။ ေမရီရွိေန႐ုံနဲ႕ပဲ ျပည့္စုံတယ္ဆိုရင္ ေရဗင္ကဘာလဲ..။ ေမရီသူ႕စကားေတြကိုယံုၿပီး မေပ်ာ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ သူခ်စ္တယ္လို႔ေျပာတိုင္း မၾကည္ႏူးနိုင္ေတာ့ဘူး။ တြမ္ကလည္း ေမရီ႕ကိုခ်စ္တာပဲတဲ့ ေဂ်ရဲ႕...။ ေမရီတကယ္ပဲ ေဂ့်ဆီကေနထြက္ေျပးသြားလိုက္ခ်င္သည္ ။
တြမ္ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြေၾကာင့္ ေမရီကမဲစြယ္ခံရတဲ့ မသိနားမလည္တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္လို တြမ့္ကိုယုံခ်င္ေနၿပီေဂ်ရယ္...။ ေမရီ႕ကိုမဆုံးရႈံးခ်င္ရင္ အခုပဲဆြဲထားပါေတာ့ ။ သူကေမရီ႕ေက်ာျပင္ကို မ်က္ႏွာအပ္ထားရင္း ေနာက္တစ္ခါထပ္ေျပာသည္။ သူတိုးတိုးေလးေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး...သူအရမ္းပင္ပန္းေနတာတဲ့
"ကိုယ္မင္းကိုသိပ္ခ်စ္တယ္ေမရီရယ္..."
"ေဂ်?.."
"မင္းကို ကိုယ့္အသက္ထပ္ပိုခ်စ္တယ္"
ေမရီသူ႕ဘက္ကိုလွည့္လိုက္ၿပီး သူ႕ကိုဖက္ထားလိုက္သည္ ။ သူ႕မ်က္ႏွာကညိုးငယ္ေနသည္။
"ဘာျဖစ္လာတာလဲ..."
"ေနမေကာက္းဘူးလား...ဘာျဖစ္လာတာလဲ"
"အခု မင္းကိုယ့္ကိုလွည့္ၾကည့္ခ်င္ျပီေပါ့"
ေဂ်က ေမရီ႕ပါးေပၚက မ်က္ရည္စေတြကို သုတ္လိုက္တသည္။ ေမရီ႕ဆံပင္ေတြကိုရွင္းရင္း သက္ျပင္းခ်သည္။ သူ႔အသံကတကယ္ကိုခြန္အားပ်က္လက္ေနတဲ့အသံ...
"မင္းနဲ႕ေသာမတ္စ္အဆင္ေျပေနၾကတဲ့ပုံပဲ"
"ေဂ်..မဟုတ္ပါဘူး..ေမတို႔က.."
"ဟိုရက္ေတြက မင္းကိုယ့္ကိုေရဗင္နဲ႕ေတြ႕လိုက္တယ္မဟုတ္လား..."
သူေမ့ကိုဒီလိုမ်ိဳးဝန္မခံဖူးဘူး။ ေမရီသူ႕ကို အိပ္ရာေပၚမွာ အဝတ္စလစ္နဲ႕လက္ပူးလက္ၾကပ္မိရင္ေတာင္ သူကေပါက္ကရေတြေျပာၿပီး ေျပာင္လိမ္ေနမွာပဲ။ အခုသူဘာလို႔ ဒီလိုဝန္ခံလာရတာလဲ။
"ေဂ်..."
"ဘာလို႔ဘာမွမေျပာတာလဲ ကိုယ့္ကို႐ိုက္ႏွက္ၿပီးမုန္းတယ္လို႔ေျပာရမွာေပါ့..."
"ေဂ့်ကိုထိခိုက္ေအာက္မလုပ္ရက္ဘူးဆိုတာသိရက္နဲ႔....ေဂ့်ကိုမုန္းတယ္လို႔မေျပာႏုိင္တာသိရက္နဲ႔...ေမရီ ေဂ့်ကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲသိရက္နဲ႔..."
"ကိုယ္ကသစၥာရွိတဲ့လူမဟုတ္ဘူး...မင္းဘယ္ေလာက္ပဲ ေပးဆပ္ေပးဆပ္ ကိုယ္ကဒီလိုလူျဖစ္ေနမွာပဲ ေမ...မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ မင္းကိုယ့္ကိုသတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္မုန္းေနမွာေပါ့"
"ဟင့္အင္း...ဟင့္အင္း..."
"ဟင္း...ေသာမတ္စ္ဆီသြားခ်င္ေနၿပီလား"
သူေမရီ႕ကိုထပ္ၿပီး လႊင့္ပစ္ဦးမွာလား။ ဒါဟာအေၾကာင္းျပခ်က္လား။
"မဟုတ္ပါဘူး...ေမရီ ဘယ္သူ႕ဆီမွမသြားခ်င္ဘူး"
သူ႕ေဒါသေတြကို ေမရီခံစားလို႔ရေပမယ့္ သူကခပ္ၿပဳံးၿပဳံးပဲေျပာလာတယ္..။
"ေတာ္ေသးတာေပါ့...ေတာ္ေသးတာေပါ့...မဟုတ္ရင္ ေသာမတ္စ္ဘန္းစ္ကို ကိုယ္သတ္ပစ္မွာ..."
"ဟင္..."
"ကိုယ္မင္းကိုထားခဲ့ရင္ေတာင္ မင္းဘယ္မွမသြားရဘူး။ မင္းကကိုယ့္အတြက္ပဲဆိုတာမေမ့နဲ႔...."
"ေဂ်..ေဂ်...ေမ့ကိုမထားခဲ့ဘူးလို႔ ကတိေပးထားတယ္ေလ...."
ေမရီသူ႕ရင္ခြင္ထဲက ႐ုန္းထြက္လိုက္သည္။ သူ႕ရင္ဘက္ကိုထုရိုက္ရင္း ထပ္ငိုမိျပန္ၿပီ...။ ေဂ်က ေမရီ႕လက္ေတြကိုခ်ဳပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ေမရီ႕မ်က္လုံးေတြထဲကိုၾကည့္ကာ
"ေမ...ကိုယ္မင္းအေပၚ ဘာေတြပဲလုပ္မိ လုပ္မိ ကိုယ့္ကို တစ္ခုေတာ့ယုံေပး...မငိုနဲ႕ ကိုကိုေျပာတာေသခ်ာနားေထာင္"
ေမရီ႕ပါးေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို သူ႕လက္နဲ႕ၾကမ္းတမ္းစြာ ပြတ္သုတ္လိုက္သည္။ ေမရီ႕ပါးႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္ရင္း
"ကိုယ္မင္းကိုခ်စ္တယ္...တစ္ေလာကလံုးမွာ မင္းတစ္ေယာက္တည္းပဲ၊ မင္းမရွိရင္ကိုယ္႐ူးသြားေလာက္ေအာင္...ကိုယ္အသက္ဆက္ရႈနိုင္ဖို႔၊ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာနိုးထလာဖို႔၊ ကိုယ္...ကိုယ္႐ူးမသြားဖို႔ မင္းကိုလိုတယ္...ကိုကိုမင္းကိုအဲ့ေလာက္ထိခ်စ္တယ္ ေဘဘီ..."
"လိမ္ေနတာ...."
"မလိမ္ဘူး"
"အဲ့တာဆိုေရဗင္ကေရာ..."
"အဲ့တာေလးတစ္ခုပဲယံုေပးပါကြာ..."
ေမရီတို႔တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္အဲ့ေလာက္ထိလိုအပ္ေနတာပဲ...။ ဘာလို႔တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ႏွစ္ေယာက္တည္းတကမၻာမတည္နိုင္ရတာလဲ။ ဘာလို႔ေမရီတို႔ၾကားမွာ အျခားလူေတြကို အတင္းဆြဲသြင္းလာရတာလဲ။
"ကိုယ့္ကိုယုံပါ..."
"ေမယံုပါ့မယ္...ကို႔ကိုအရမ္းခ်စ္တယ္...ဒါေပမယ့္...နာက်င္ရလြန္းလို ႔ေသရလိမ့္မယ္ေဂ်ရယ္.."
ေမရီတို႔ၾကားထဲ ဘယ္သူေတြပဲဝင္လာပါေစ။ ေမရီ႕ကို သူမထားခဲ့ရင္ရၿပီ။ သူရွိေနရင္ပဲရၿပီ ။
DIARIES
တစ္ပတ္ကိုႏွစ္ခါေလာက္ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခါေလာက္ ရွိန္းကဇီ့ေကာ္ဖီဆိုင္မွာလာထိုင္ၿပီး ဇီအလုပ္ခ်ိန္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ထိ လာေစာင့္သည္..။ ဆိုင္ကအမေတြကေတာင္ ဇီတို႔ကိုအတြဲေတြလားလို ႔ေမးေနရၿပီ...။
သူ႕နဲ႕ေဝးေဝးမွာ ဇီမေနနိုင္ပါဘူး။ ဇီတို႔ၿမိဳ႕ထဲသြားတဲ့ေန႕က ႏွစ္ေယာက္အတူလက္မွာခ်ည္ထားတဲ့ႀကိဳးေလးလို ဇီတို႔ၾကားမွာတစ္ခုခုနဲ႕ခ်ည္ထားတယ္လို ယုံၾကည္ခ်င္သည္ ။ ဇီကအေနာက္မွာ က်န္ေနခဲ့ရင္ေတာင္ သူနဲ႕အေဝးႀကီးကြာသြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး ။ သူ႕ကိုမွီေအာင္ ေျပးလိုက္မွာမို႔လို႔ သူေရွ႕ကိုႀကိဳေရာက္ေနရင္လည္း ဇီ့ကိုေစာင့္ေနမွာပါ။
အလုပ္ၿပီးရင္ ရွိန္းအိမ္မွာ စာသြားလုပ္ၾကသည္။ ဇီ့ကိုတစ္ခါမွမျပဖူးေပမယ့္ သူ႔ပံုဆြဲဖို႔ အျပာေရာင္ဆြယ္တာေလးဝတ္ၿပီးထိုင္ေနေပးရသည္။ ဇီတို႔ညစာအတူတူစားၿပီးမွ အဲ့ဒီ့ေန႕အတြက္ ေသခ်ာႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ႐ွိန္းကအၿမဲတမ္းဇီအိမ္ထဲဝင္၊ မီးဖြင့္ၿပီးတဲ့အထိ အျပင္မွာေစာင့္ေနေပးသည္...။
အခုတေလာ ဇီ့ေကာင္းကင္ႀကီးက မိုးတိမ္ေတြကင္းစင္ၿပီး သာယာေနျပန္ၿပီ...။ မုန္တိုင္းမလာခင္ ေလၿငိမ္ေနတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး ။ ဇီတို႔ဒီလိုပဲေနရပါေစ ။ ဇီတို႔ၾကားမွာ ဘာမုန္တိုင္းေတြမွ ရွိမလာေစခ်င္ပါဘူး...။
"ရွိန္း..."
"႐ွိန္း..."
"႐ွိန္း...ဇီ့ကိုဒါေလးမွန္လားၾကည့္ေပး.."
သူ႕ဆီကအသံမၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရွိန္းကစာအုပ္ကိုရင္ဘက္ေပၚတင္ထားၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ေမွးစင္းေနတဲ့ မ်က္ခြံေလးကို မ်က္ေတာင္ႏုႏုေလးေတြကအဆံုးသတ္လို႔ေပါ့ ။ ႏွာတံတစ္ေလွ်ာက္ ေလ်ာဆင္းသြားရင္ အေပၚႏႈတ္ခမ္းထပ္က ခပ္ေျပေျပခ်ိဳင့္ဝွမ္းေလး မွာ လမ္းေပ်ာက္သြားနိုင္သည္။
ဒီႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေတြက သဘာဝအတိုင္းပဲလားလို႔ ဇီအရမ္းသိခ်င္ေနခဲ့သည္။ ဇီေတာင္မသိလိုက္ခင္ ဇီ့လက္ေတြက သူ႕ႏႈတ္ခမ္းနားေရာက္ေနၿပီ။ ႏူးညံ႔အိစက္ေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြကိုထိမိခိုက္ ဇီ့လက္ကိုျပန္႐ုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္ေပမယ့္ သူ႕မ်က္လုံးေတြပြင့္လာၿပီး ဇီ့လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားသည္ ။ သူလန႔္ၿပီးနိုးလာတာမို႔ ဇီ့လက္မွန္းသိတာေတာင္ လြတ္မေပးေသးပဲ သံသယမ်က္လုံးေတြနဲ႕ဇီ့ကိုဆက္ၾကည့္ေနသည္ ။
နင္လိမ္ဖို႔စဥ္းစားစမ္းဇီ....
"ပု႐ြက္ဆိတ္ႀကီး ဒီနားမွာ"
ေနာက္လက္တစ္ဖက္နဲ႕ ရွိန္းပုခုံးကို ရိုက္လိုက္သည္။ အဲ့ဒီ့ေတာ့မွ ရွိန္းက ဇီ့လက္ကိုလႊတ္ေပးေတာ့သည္။
"စာ...စာ...စာ...စာေမးမလို႔"
ဇီစားပြဲဘက္ကိုျပန္လွည့္လိုက္ၿပီး စာအုပ္ကိုလိုက္ရွာခ်င္ေယာင္ေဆာင္သည္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးဖို႔ ဇီ့စာအုပ္က ဘယ္ေရာက္သြားသလဲမသိ။ ရွိန္းကဇီ့ေက်ာကို စာအုပ္နဲ႕ရိုက္လိုက္သည္။ စာအုပ္ကသူ႕ေဘးမွာ က်န္ေနခဲ့တာပဲ။
"ဇီ...အာ..စာေမးမလို႔"
ဇီ့မ်က္ႏွာႀကီးက င႐ုပ္သီးနဲ႔သုပ္ထားသလိုပူေနတာမ်ား သူၾကည့္ရတာ နီေရာနီေနလားမသိဘူး။ သူကလှဲွေနရာကထလိုက္ၿပီး ဇီေမးတဲ့ပုစၦာကို ၾကည့္ေနသည္။
"ခဏ...ခဏ...ဇီသန႔္စင္ခန္းသြားလိုက္ဦးမယ္"
ဇီ့မ်က္ႏွွာကို သူမၾကည့္မိခင္ သူ႕နားကေနျမန္ျမန္ေျပးထြက္လာလိုက္ရသည္။ သန္႔စင္ခန္းမွန္ထဲမွာၾကည့္မိမွ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ဇီ့မ်က္ႏွာႀကီးက ခရမ္းခ်ဥ္သီးမွည့္လိုနီေနသည္..။
ဒုကၡပါပဲ...ဒါႀကီးကဘယ္ေတာ့မွနဂိုအတိုင္းျပန္ျဖစ္မွာလဲ ။
ဇီအိပ္သာထဲမွာ ထိုင္လိုက္ထလိုက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာအေရာင္က်ေအာင္ေစာင့္ေနတာ ၁၅မိနစ္ေလာက္ၾကာသြားသည္။ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ရွိန္းကဇီတြက္ေနတဲ့ စာအုပ္ကို ယူၾကည့္ေနသည္။ ဇီေရာက္လာေတာ့ စာအုပ္ျပန္ေပးၿပီး
"အင္း...မင္းတြက္ထားတာေတြ မွန္ပါတယ္"
"ေတာ္ေသးတာေပါ့"
"အထူးထုတ္ထဲကက်က္ထားတာမဟုတ္ဘူးမို႔လား"
"မဟုတ္ပါဘူး! !"
"Hmmm...စာေတြ႐ွည္ေနလို႔"
"အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြေရးၿပီး အ႐ွည္ႀကီးတြက္ရတာႀကိဳက္လို႔ကို.."
"အထူးထုတ္ထဲကမက်က္နဲ႔ ႐ွင္းျပတာကိုနားလည္ေအာင္ႀကိဳးစား မသိရင္ေမးဖို႔မ႐ွက္နဲ႔"
"မက်က္ပါဘူးဆို! !"
"မက်က္ရင္ၿပီးေရာ...ေနာက္ဆို တိုႏိုင္သမ်ွတိုတိုနဲ႔ျမန္ျမန္တြက္"
"လူကိုဘာမ်ားမွတ္ေနလဲမသိဘူး"
"အကုန္တြက္ျပီးၿပီဆိုေတာ့ သြားရေအာင္"
"စာရွင္းရဦးမယ္ေလ"
"ေနာက္တစ္ပတ္မွ႐ွင္းျပမယ္...ကိုယ္ဒီညေနမအားဘူး"
"အဲ့တာဆို..ဇီတို႔ညစာကိုအခုပဲသြားစားရေအာင္ ပန္းၿခံနားကဆိုင္မွာေလ.. ဇီအဲ့ဆိုင္ကပူတင္းစားခ်င္လို႔.."
"အင္း..သြားမယ္ "
ဇီတို႔အတူစာလုပ္ျဖစ္တဲ့ညေနတိုင္း ျပန္ခါနီးဆိုရင္ ဘယ္မွာဘာစားၾကမယ္ဆိုတာ တိုင္ပင္ၾကသည္ ။ တစ္ခါတစ္ေလ သရဖီတို႔လည္းပါၿပီး ၊တစ္ခါတစ္ေလဇီတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းေပါ့...။ ေမရီနဲ႕ေဂ်ဆင္ကေတာ့ အၿမဲအလိုလိုပါသည္။
ညစာကိုအျပင္မွာစားတာက ပိုက္ဆံအပိုေတြကုန္ေပမယ့္ တန္ပါတယ္ အနည္းဆုံးေတာ့ စိတ္အပန္းေျပတာေပါ့။ ဇီတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးက တေန႕ထက္ တေန႕ပိုၿပီးရင္းႏွီးလာသလို ခံစားရသည္။
ဥပမာ..အခုလိုေပါ့။ ညေနစာမစားခင္ ဇီတို႔ ပန္းၿခံထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္ ။ ရွိန္းနဲ႕ယွဥ္ၿပီးေလွ်ာက္ရတိုင္း ေပ်ာ္ရလြန္းလို ႔ေလေပၚမွာပ်ံေနသလိုပဲ။ ဇီတို႔က ပန္းၿခံထဲကအျခားအတြဲေတြလိုပဲလို႔ ဇီခဏခဏစိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္သည္။
ဒါေပမယ့္ ဇီတို႔အတူလမ္းေလွ်ာက္ရင္ လက္ေတြမတြဲထားဘူး... ၊ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ခ်စ္စကားေတြ တီးတိုးေျပာမေနၾကသလို ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာေနတာလည္း မရွိပါဘူး။ အေတြးကိုယ္စီနဲ႕ အတူတူလမ္းေလွ်ာက္ၾကရံုပဲ။ ဇီကေတာ့ သူ႕ကိုခိုးၾကည့္ရင္း စိတ္ကူးယဥ္ေနတာေပါ့။
ရွိန္းက အရမ္းတည္ၿငိမ္သည္ ။ အၿမဲတမ္း တစ္ခုခုကို စဥ္းစားေနသလိုမ်ိဳး တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္မ်ားေနတတ္သည္။ ဒါေပမယ့္သူက ပ်င္းစရာမေကာင္းဘူး ။ ဇီကသူ႕ကိုသေဘာက်လြန္းေနလို႔လဲ ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္လို႔မျမင္တာျဖစ္မွာေပါ့ ။
ဟိုတစ္ခါ ဇီပန္းခ်ီလာဆြဲတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေအာက္ေရာက္ေတာ့ ဇီသူ႕ကိုႂကြားလိုက္သည္။
"ဇီဟိုးတေန႕က ဒီမွာလာဆြဲတာေလ..."
"ဟုတ္လား.."
"႐ွိန္းနဲ႔ေတြ႔ေသးတယ္ေလ ပထမဆံုးညစာတူတူစားတဲ့ေန႔က.."
"ေျသာ္...."
"အဲ့ဒီ့ကုန္းေပၚကၾကည့္ရင္ ပန္းျခံႀကီးတစ္ခုလံုးျမင္ရတယ္ ေနဝင္ရင္လည္း အရမ္းလွတာသိလား"
"ေနာက္တစ္ခါ ကိုယ္တို႔ဒီေနရာမွာပုံဆြဲၾကရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္"တဲ့
ဇီသူ႕ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ဆြယ္တာအျပာနဲ႕ပုံက ျပီးသြားတာမၾကာေသးဘူး။ အဲ့ဒီ့ပန္းခ်ီကားကိုလည္း သူပဲသိမ္းထားၿပီး ဇီ့ကိုနည္းနည္းေလးေတာင္ေပးမၾကည့္ဘူး။ ဇိ့မ်က္လံုးထဲကအၾကည့္ေတြကိုသူဖတ္ႏိုင္သလားမသိပါဘူး ဇီ့ႏွာေခါင္းေလးကိုဆြဲညႇစ္ၿပီး
"ေက်ာင္းပိတ္ရင္"
ေက်ာင္းပိတ္ရင္ သူနဲ႕ထပ္ေတြ႕ရမယ့္ အခြင့္အေရးပဲ၊ ဇီကဘယ္လိုမ်ားလက္လႊတ္ခံမွာလဲ။
"အင္း...ဒီတစ္ခါေတာ့ဇီၾကည့္ခ်င္တယ္"
"မျပပါဘူး"
"မျပရင္မထိုင္ေပးဘူးကြာ"
"မထိုင္ေပးရင္ေန ေနာက္တစ္ေယာက္႐ွာလိုက္မွာေပါ့"
"ဟာ...ဒါဇီ့ေနရာေလ"
"ဘယ္သူေျပာလဲ"
ထိုသစ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ဇီတို႔ထိုင္ၾကသည္ ။ ဒီတစ္ခါလည္း ညေနပိုင္းမွာပဲ ၊ တိမ္ေတြက မီးေတာက္ေတြလို လွ်ံညီးစြာ ေနမင္းႀကီးကိုႏႈတ္ဆက္ေနလိုက္ၾကတာ ။ သူတို႔ပူေဆြးေနၾကမလား ၊ ေနမင္းက သူတို႔ဆီကေနထြက္သြားၿပီးအျခားတစ္ေနရာမွာ ထြန္းလင္းေတာ့မွာကိုေလ..။ ေနမင္းႀကီးေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့ တလက္လက္နဲ႕ေတာက္ပေနတဲ့ ဇီတို႔ေခၚၾကတဲ့ၾကယ္ေလးေတြက ေကာင္းကင္ႀကီးရဲ႕ တစဆီကြဲေၾကသြားတဲ့ ႏွလုံးသားေတြလား...။
ဇီ့ရဲ႕ေကာင္းကင္ႀကီးကိုလည္း လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ အရင္တုန္းကသူ႔မ်က္လံုးေတြက ေနမင္းႀကီးလိုေတာက္ပခဲ့တာ သူ႔အစ္ကိုအခန္းထဲမွာေထာင္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုက ေကာင္ေလးငယ္ငယ္ရဲ႕မ်က္လံုးေလးေတြကိုဇီမွတ္မိပါသည္။ အခုေရာ သူ႔မ်က္လံုးထဲကၾကယ္ပြင့္ေလးေတြက သူ႔ႏွလံုးသားေတြေၾကကြဲေနခဲ့လို႔လား။
အဓိပၸါယ္မ႐ွိတာေတြေတြးကာ သူ႔ကိုေငးေနမိတဲ့အခ်ိန္ သူကလည္း ဇီ့ကိုၾကည့္ေနသည္။ ေဘးခ်င္းယွဥ္လွ်က္ထိုင္ေနၾကရင္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူဘာေတြေတြးေနမလဲေတာ့ဇီမသိဘူး။ ဇီေတြးေနတာကေတာ့ သူနဲ႕အတူေနဝင္သြားတာ ၾကည့္ရတာ အရမ္းကံေကာင္းတာပဲလို႔...။
ဇီ့ဘဝရဲ႕ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ထိ သူ႕ေဘးမွာဒီလိုပဲ ရွိသြားခ်င္သည္ ။ ဘယ္လိုပက္သက္မႈနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ေက်နပ္ပါသည္။ အဆံုးသက္မွာ ၾကယ္ေလးေတြလိုဇီ့ႏွလုံးေတြတစ္စဆီကြဲေၾကရလည္း ဒီအခ်စ္ကိုဆုပ္ကိုက္ထားခ်င္သည္။
သူမ်က္ႏွာေလးက ခါတိုင္းထက္ကို ပိုၿပီးၿငိမ္းခ်မ္းေနသည္။ ဇီ့မ်က္လံုးေတြမွိတ္ကာ သူ႔ရင္ခြင္ထဲတိုးသြားမိတဲ့အခ်ိန္ သူကဇီ့ကိုေက်ာေပးလိုက္ၿပီး ေျခေထာက္ေတြ ဆင္းကာလွဲခ်လိုက္သည္။ ဇီအလိုက္တသိနဲ႕ေျခေထာက္ကိုဆင္းေပးလိုက္ပါသည္။ သူကဇီ့ေပါင္ေပၚမွာ ေခါင္းအုန္းရင္း မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ထားသည္။
"ကိုယ္အိပ္မေပ်ာ္သြားေစနဲ႕"
"အခ်ိန္ရွိေသးတာပဲ ဇီနိုးမယ္ေလ"
"အိပ္မေပ်ာ္ခ်င္ဘူး...ခဏေလးပဲနားခ်င္လို႔"
"အင္းပါ..."
ေလတိုက္တဲ့အခါ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚေရာက္လာၾကတဲ့ဆံပင္ေတြကို ဇီသပ္တင္ေပးလိုက္သည္ ။ သူကနားလည္ရခတ္သည္။ လ်ိဳ႕ဝွက္အပ္တဲ့ ပေဟဋိလိုမ်ိဳး ၊ သူက..ဇီဘယ္ေတာ့မွ မတြက္ႏိုင္တဲ့ပုစၦာမ်ိဳးပဲ ။ ႐ႈပ္ေထြးၿပီးလွပသည္။
ဇီ့ေပါက္ေပၚမွာေမွးေနရင္း ခဏေလးနဲ႕ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အသက္ရႈသံေတြညင္သာသြားၿပီး တင္မာထားတဲ့ မ်က္ႏွာကႂကြက္သားေတြကိေျဖေလ်ာ့လိုက္ပံုရသည္။ သူပိုၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းသြားသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္လို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့သူ႕ကို ဘယ္လိုလုပ္နိုးရက္မွာလဲ။
ဒါေကမယ့္ သူအိပ္ေမာက်ၿပီး ခဏအၾကာမွာပဲ ေခြၽးေစးေတြထြက္သည္။ မ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်က္းျဖဴေဖ်ာ့လာတယ္ ။
"ရွိန္း...?"
"ရွိန္း...?"
"ရွိန္းထေတာ့.."
"ေနမေကာင္းဘူးလား"
ေန႕လည္ကလိုပဲ သူအလန႔္တၾကားနိုးလာသည္။ ဇီ့လက္ကိုဖမ္းဆုပ္ကာ သူ႔ကိုယ္သူကာကြယ္ဖို႔ျပင္ဆင္သည္။ ဇီမွန္းသိမွ လက္ကိုလႊတ္လိုက္ၿပီး ဇီ့ကိုအျပစ္တင္ျပန္သည္။
"ကိုယ့္ကိုအိပ္မေပ်ာ္ေစနဲ႕လို ႔ေျပာထားတယ္မဟုတ္လား!"
"ဇီ...ဇီကရွိန္းပင္ပန္းေနတယ္ထင္လို႔..."
"မင္းသိပ္..."
"...လွ်ာရွည္တာပဲ"
သူဇီ့ေပၚကထသြားၿပီး မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ သြားမယ္ ဟုေျပာကာ ခ်က္ခ်င္းကုန္းေအာက္ကို ဆင္းသြားသည္။ သူဇီ့ကိုစိတ္ဆိုးသြားေတာ့ အတူတူေဘးခ်င္းယွဥ္ေလွ်ာက္ေနရသည့္အဆင့္ကေန သူလမ္းေလွ်ာက္တာအရမ္းျမန္လို႔ ဇီမနည္းေျပးလိုက္ရတဲ့ အဆင့္ကိုျပန္ေရာက္သြားသည္။
ဆိုင္ကယ္နားေရာက္ေတာ့မွ ဇီ့ကိုေစာင့္ေနေတာ့သည္။ ေရာက္တာနဲ႔ သူကဇီ့ကိုဦးထုပ္စြပ္ေပးသည္။
"ကိုယ္တို႔ ညစာသြားစားလို႔္မရေတာ့ဘူး"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"မင္းေၾကာင့္ကိုယ္အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔ေလ! !"
"အခ်ိန္မရေတာ့ဘူးလား"
"ကိုယ္မင္းကိုဒီနားက ကားမွတ္တိုင္ထိလိုက္ပို႔ေပးမယ္ အိမ္ကိုတန္းျပန္ေတာ့"
"ကားမွတ္တိုင္မပို႔နဲ႔ဒီနားကဘဏ္မွာပိုက္ဆံသြားထုတ္ရမွာ..."
"ေနာက္ေန႔မွထုတ္"
"႐ွိန္းမအားရင္ ဇီ့ဘာ့သာျပန္ပါ့မယ္"
"ေနာက္က်ေနၿပီ ေနာက္ေန႔မွထုတ္လို႔ေျပာေနတာမၾကားဘူးလား!"
၆နာရီေတာင္မထိုးေသးဘူး သူဘာေၾကာင့္ေလာေနတာလဲမသိပါ။ သူ႕မ်က္ႏွာကလည္း ေဒါသေတြနဲ႕ခတ္ထန္ေနသည္။ သူဘာလို႔ အဲ့ေလာက္စိတ္ဆိုးသြာရလဲ ဇီမသိေတာ့ပါဘူး..။ သူ႕ခါးကိုဖက္ကာ ဆိုင္ကယ္ေပၚတတ္လိုက္ရသည္။ သူဘာကိုစိတ္ဆိုးသြားမွန္းမသိလို႔ ဇီသူ႕ကိုဘယ္လိုေျပာၿပီး ေတာင္းပန္ရမလဲစဥ္းစားေနတုန္း သူကဆိုင္ကယ္ကို ႐ုတ္တရက္ရပ္လိုက္သည္။
"ရွိန္း...ဘာျဖစ္လို႔လဲ.."
"ဒီနားမွာပဲေန"
ဇီတို႔ဆိုင္ကယ္ေရွ႕မွာ ကားႏွစ္စီးနဲ႕ ဆိုင္ကယ္ငါးစီးေလာက္ ဇီတို႔သြားမယ့္လမ္းမွာပိတ္ရပ္ထားသည္ ။ ထိုကားထဲကေန လူအခ်ိဳ႕ဆင္းလာသည္။ သူတို႔ကဂိုဏ္းတစ္ခုလိုပဲ။ ဆူးခြၽန္ပါတဲ့ အနက္ေရာင္လက္ျပတ္ လည္သာဂ်ာကင္ေတြကိုဝတ္ထားၿပီး လက္ေမာင္းမွာ တတ္တူးေတြ႐ွိသည္။
ရွိန္းကဆိုင္ကယ္ေပၚကဆင္းေတာ့ ဇီလည္းဆင္းလိုက္ရသည္။ အခုဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ ဇီတို ဒီလူေတြနဲ႔ ျပသနာတတ္ၾကေတာ့မွာလား...။
"ရွိန္း...မသြားနဲ႕"
"ရွိန္း...ေနာက္ျပန္လွည့္လို႔ရေသးတယ္...မသြားနဲ႕"
"အခြင့္ေရးရရင္ ဒီနားကျမန္ျမန္ထြက္သြား တစ္ေနရာမွာပုန္းေန"
"နင္လည္းမသြားနဲ႔...႐ွိန္းငါတို႔ျပန္ေျပးရေအာင္ပါ"
ရွိန္းက ဇီ့စကားကိုနားမေထာင္ဘူး။ ဇီ့လက္ကိုဆြဲျဖဳတ္ကာ ထိုလူေတြဆီ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ဇီသူ႕ေနာက္ကလိုက္လာေတာ့ သူေဒါသတႀကီးနဲ႕ ဇီ့ကိုျပန္ေအာ္သည္။
"လိုက္မလာနဲ႔ ဆိုင္ကယ္နားမွာပဲေန! !"
ဇီအေနာက္ ျပန္ဆုတ္လိုက္ရသည္။ ရွိန္းက အဲ့ဒီ့လူေတြနဲ႕ စကားေျပာေနေပမယ့္ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြကိုၾကည့္ရတာ သိပ္အဆင္မေျပပံုမရဘူး ။ အဖြဲ႔ထဲက ေနကာမ်က္မွန္တပ္ထားတဲ့ လူေကာင္ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ေယာက္က လက္႐ြယ္လိုက္႐ုံပဲရွိေသးသည္ ရွိန္းက ဆိုင္ကယ္ဦးထုတ္နဲ႕ သူ႕ကိုဦးေအာင္ရိုက္လိုက္တာကစၿပီး ရႈပ္ေထြးတဲ့ တိုက္ခိုက္မႈေတြျဖစ္လာသည္ ။
ရွိန္းဘယ္လိုပဲ တိုက္ခိုက္နိုင္ပါေစဦး သူတို႔ကအမ်ားႀကီးပဲ။ သူတို႔ဘက္ကတစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ လဲသြားေပမယ့္ ရွိန္းကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း သူ႔ကိုထိခိုက္မိတာေတြရွိမွာပဲ။ လူေတြကရႈပ္ေထြးေနတာမို႔ ဇီသူ႕ကိုေကာင္းေကာင္းမျမင္ရေတာ့ဘူး။
ဇီဘာလုပ္ရမလဲ...။ စိတ္ေတြပူလာရင္ ႐ုတ္တရက္ ဘာမွစဥ္းစားလို႔မရေတာ့ဘူး ။ ဒီျမင္ကြင္းႀကီးက အရမ္းေၾကာက္စရာေကာင္းသည္။ ရဲစခန္းကိုဖုန္းဆက္ၿပီး ျမန္ျမန္လာခဲ့ေပးဖို ႔ေျပာလိုက္ေပမယ့္ စိတ္မခ်ႏိုင္ေသးဘူး ။ ဇီထပ္ၿပီးစဥ္းစားလို႔ရတာ ေဂ်ဆင္ဂ်ိမ္းစ္ကို ဖုန္းဆက္ဖို႔ပဲ။ သူသာဒီနားမွာရွိေနရင္ ဇီတို႔ကိုလာကူနိုင္မည္ဟုေတြးလိုက္မိသည္ ။
လူသြားလူလာမနည္းတဲ့ ဒီလမ္းက အခုမွတစ္ေယာက္မွမရွိေအာင္ ေပ်ာက္ေနၾကသည္ ။ ရွိန္းက သူ႕အေရွ႕ကလူေတြနဲ႕ ထိုးႀကိတ္ေနတုန္း သူ႕အေနာက္ကတစ္ေယာက္က ေဘ့စ္ေဘာတုတ္ႀကီးယူလာသည္။ ကားထဲကေန တုတ္ေတြ၊ သံေခ်ာင္းေတြထုတ္လာၾကတာမို႔ ဟိုဘက္ကလူေတြမွာ လက္နက္ေတြရွိလာသည္။
"ရွိန္း!!"
လမ္းေဘးကေက်ာက္တုံးႀကီးကို ဇီဘယ္လိုစိတ္ကူးနဲ႕ မလိုက္သလဲမသိဘူး။ ရန္ျဖစ္ေနတဲ့ထဲ ဘယ္လိုစိတ္နဲ႕ေျပးသြားမိလဲမသိဘူး။ ေက်ာက္တုံးနဲ႕ ရွိန္းကိုရိုက္ဖို႔ တုတ္ယူလာတဲ့ လူကိုထုလိုက္တာပဲ ဒါေပမယ့္ လြဲသြားသည္။ ေက်ာက္တုံးက ဇီ့လက္ထဲကေန ျပဳတ္က်သြားသည္။
ဇိ႐ုိက္ဖို႔ရြယ္တဲ့သူက ဇီ့ကိုျပန္ၿပီးရိုက္ဖို႔လုပ္ေတာ့သည္။ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ဇီ့မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႕ကာထားရံုသာတတ္ႏိုင္သည္။ ထိုလူကဇီ့ကိုမ႐ိုက္လိုက္ရပါ ရွိန္းကဇီ့ကို တြန္းလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဇီ့အစား ႐ွိန္းရဲ႕ပုခုံးကိုအရိုက္ခံလိုက္ရသည္။
အခုမွလူအုပ္ထဲက ရွိန္းကို ဇီေသခ်ာျမင္ရေတာ့သည္။ သူ့အကျ်ႌအျဖဴမွာေသြးေတြနဲ႔ကြဲေနၿပီ သူ႕လက္ေတြမွာေကာ သူကိုင္ထားတဲ့ ဆိုင္ကယ္ဦးထုတ္မွာေရာ ေသြးေတြခ်ည္းပဲ။ သူကညွာတာျခင္းမရွိ သူနဲ႔ရင္ဆိုင္ရတဲ့လူေတြကို ဆိုင္ကယ္ဦးထုတ္နဲ႕ လႊဲၿပီးရိုက္ခ်ပစ္သည္။ ေသြးေတြလ်ွံထြက္ကာ လူတစ္ေယာက္လဲသြားသည္။ အခြၽန္အတက္ေတြနဲ႕ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ေၾကာင့္ ႐ွိန္းရဲ႕မ်က္ႏွာမွာလဲ ေသြးေတြစင္ကုန္သည္ ။
သူကဦးထုတ္ကို လြင့္ပစ္လိုက္သည္။ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ သူ႕ကိုတိုက္ခိုက္ေနတုန္းပဲ။ ဇီကေတာ့ အတြန္းခံလိုက္ရၿပီး ပလက္ေဖာင္းဘက္ကိုလဲသြားသည္။
"မလုပ္ၾကပါနဲ႕...မလုပ္ၾကပါနဲ႔...."
"႐ွိန္း...႐ွိန္း....႐ွိန္း..."
ထိုလူအုပ္ထဲကို ဇီဝင္လို႔မရဘူး။ ဇီေနာက္တစ္ခါထလာေတာ္ ထိုလူေတြရဲ႕လက္ထဲမွာ ဓားေတြကိုင္ထားၾကၿပီ။ ဓားေတြကလည္းသူ႕ကို အညွာအတာမရွိပဲ ထိုးဖို႔ မႊန္းဖို႔လုပ္ၾကသည္ ။ သူေရွာင္ေပမယ့္ လက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြနဲ႕ အျခား ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးမွာ ဓားေတြနဲ႕မႊန္းမိထားသည္ ။
သူတေျဖးေျဖးဟန္ခ်က္ပ်က္လာသည္။ ဇီလည္း ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ဘူး။ သူကိုတိုက္ခိုက္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို တြန္းၿပီးကိုက္လိုက္ေတာ့ သူကဇီ့ကို႐ိုက္ၿပီး တြန္းဖယ္ပစ္လိုက္သည္။ ဇီ့ကို တြန္းဖယ္လိုက္ၾကတဲ့ လူတိုင္းက ႐ွိန္းကို အမဲသားတစ္ေခြးဆြဲသလို သဲသဲမဲမဲ တိုက္ခိုက္ၾကေတာ့သည္။
ဇီဘာမွမလုပ္နိုင္ဘူး။ သူ႕ကိုဝိုင္းၿပီးအမဲဖ်က္ေနၾကတာကို ဇီၾကည့္ေနရသည္။ ဇီသူ႕ကို ဘာမွမကူနိုင္ဘူး..။ သူဆီမွာ ထိုလူေတြဆီက လုလိုက္တဲ့ ေဘ့စ္ေဘာတုတ္တစ္ေခ်ာင္းရွိသည္။ သူကထိုလူေတြကို အဲ့ဒီ့တုတ္နဲ႕ ရိုက္သတ္ေနတာကိုၾကည့္ေနရသည္ ။
သူလြဲခ်လိုက္တဲ့ အခ်က္တိုင္းမွာ လူတစ္ေယာက္ျပန္မထနိုင္ေတာ့ဘူး။ ႐ွိန္းကမေကာင္းဆိုးဝါးဝင္ေနသလို ေၾကာက္စရာေကာင္းေနေပမယ့္ ၊ မုဆိုးေတြလက္ထဲကဒဏ္ရာရေနတဲ့ သားရဲတစ္ေကာင္လိုပဲ ။ မာန္မခ်ပဲ ဆက္ၿပီးတိုက္ခိုက္ေနေပမယ့္ သူမဟန္ေတာ့ဘူး။
တေျဖးေျဖးနဲ႔ တိုက္ခိုက္မႈေတြက အားေလ်ာလာသည္။ ဘက္ေပါင္းစုံကလာတဲ့ ဓားေတြကို သူမျမင္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ဇီလည္းအခုထိဘာမွမလုပ္ႏိုင္ေသးဘူး။ သူ႔ကိုကယ္ႏုိင္ဘူး။ ေၾကာက္ေန႐ုံကလြဲရင္ ရပ္ေနရာကေန ေျခတစ္လွမ္းေလးေတာင္ မေ႐ြ႕နိုင္ဘူး။ မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္ ဘာကိုမွလည္း သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရေတာ့ဘူး။
ဇီဒီအတိုင္းရပ္ေနရင္ သူေသသြားလိမ့္မယ္။ ဒါေက်ာင္းထဲကရန္ပြဲမဟုတ္ဘူး..။
ဇီသူ႔ကိုဒီေနရာမွာဆံုး႐ွံုးလိုက္ရရင္ ဇီႏွလံုးသားလည္း ဒီေနရာမွာေသသြားလိမ့္မည္ထင္သည္။ သတၱိေလးဝင္လာဖို႔ ဇီတို႔ရဲ႕ အသိစိတ္ကို ခဏေလးေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ဖို႔ပဲ လိုတာပါ။ ငါလုပ္ခ်င္တယ္၊ ငါမလုပ္လို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး ၊ ငါလုပ္မွရမယ္ ဆိုတာေတြ သိေနလည္း သတၱိဆိုတာထြက္လာဖို႔အတြက္ ကိ်ဳးေၾကာင္းဆင္ျခင္ႏိုင္တဲ့အသိစိတ္ကို ခဏေလာက္ေတာ့ ဖုံးကြယ္ပစ္လိုက္ရမည္။
အဲ့တာၿပီးရင္ေတာ့...ဇီတို႔ကသတၱိရွိတဲ့လူေတြအျဖစ္ ေရွ႕ဆက္တိုးဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တာေပါ့။ ဇီ့အနားကို ေရာက္လာတဲ့ ေဘ့စေဘာတုတ္နဲ႕ ဇီမွီတဲ့တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ကို ရိုက္ပစ္ၿပီး ရွိန္းနားကိုတိုးသြားလိုက္သည္။ သူနဲ႕ေက်ာခ်င္းကပ္မိတဲ့အထိ...ဇီသူနားကိုေရာက္သြားသည္။
သူကဇီ့ကိုေဒါသတႀကီးၾကည့္လာသည္ ။ ဇီသူ႕ကိုဂ႐ုမစိုက္ပဲ ေဘ့စ္ေဘာတုတ္ကို ရမ္းေနလိုက္သည္။ ခဏေလာက္ ဇီတို႔နားမွာ လူေတြရွဲသြားေတာ့ ဇီကိုယ္ဇီနည္းနည္း အထင္ႀကီးသြားၿပီး အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႕ ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။
"ငါရဲစခန္းကို ဖုန္းဆက္ထားတယ္...နင္တို႔ျပသနာမတတ္ခ်င္ရင္ အခုထြက္သြားေတာ့!"
သူတို႔က တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ေနၿပီး ထြက္ေျပးသြားရမယ့္အစားထရယ္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္က ဇီ့လက္ထဲကတုတ္ကို သာသာယာယာပဲဆြဲယူၿပီး လြင့္ပစ္လိုက္ သည္။
"ရဲဟုတ္လား...ဘာေသာက္စကားေတြလာေျပာေနတာလဲ နင့္ကိုပါရိုက္သတ္လိုက္ရမလား..."
"ေဟ့ေကာင္မလုပ္နဲ႕...သူက ဟိုေကာင္ေလးကိုပဲလုပ္ခိုင္းတာ.."
"အဲ့ေတာ့ဘာျဖစ္လဲ အမိႈက္ပါလာတာကိုပါ ႐ွင္းပစ္ရမွာေပါ့"
"သူအမိန္႔တိုင္းမနာခံရင္ ဘာျဖစ္မလဲမင္းမသိဘူးလား"
"က်စ္..."
သူတို႔ဇီ့ကိုဘာမွမလုပ္ဘူးဆိုတာအရိပ္ဖမ္းမိေတာ္ ဇီ ရွိန္းအေရွ႕မွာ ဝင္ရပ္လိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ ရွိန္းကိုယ္တိုင္က ဇီ့ကိုတြန္းဖယ္ေနတယ္။
"ဇီ... မင္းေဝးေဝးသြားေနစမ္းပါ"
"မေနဘူး... ငါနင့္ကိုေသေအာင္လို႔ထားခဲ့ရမွာလား!?"
"မင္းပါေသခ်င္လို႔လား!?"
လက္အႀကီးႀကီးတစ္ဖက္က ဇီ့မ်က္ႏွာနားေရာက္လာေတာ့ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ပဲ မ်က္လုံးေတြမွိတ္ထားလိုက္မိသည္။ ဇီ့ကိုမထိလိုက္ဘူး ။ ဇီထပ္ၿပီး အတြန္းခံလိုက္ရျပန္သည္ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ဇီ့ကိုတြန္း ထိုး တိုက္သြားလို႔ ရွိန္းနဲ႕ေဝးသြားျပန္သည္ ။
ဒီလူေတြၾကားထဲျပန္တိုးသြားတဲ့အခါ တစ္ခါထပ္ တစ္ခါ ဒဏ္ရာေတြပိုပိုၿပီးရလာတဲ့ရွိန္းကို ျမင္ရသည္။ အစတုန္းကလို တိုက္ခိုက္မႈေတြကိုအားလုံးကို သူမသိနိုင္ေတာ့ဘူး။ ဓားပါတဲ့ လူေတြကိုပဲ သူကာကြယ္နိုင္ေတာ့သည္။ တုတ္ေတြနဲ႔ဝိုင္း႐ိုက္လည္း ျပန္မတိုက္ခိုက္ေတာ့ပဲ ဓားေတြကိုပဲ အဓိကထားၿပီးႀကိဳးစားပုတ္ခ်ေနသည္။
ဇီ့ေဘးကျဖတ္သြားတဲ့ဓားနဲ႕လူကို ဇီတြန္းထုတ္လိုက္သည္ ။ ရွိန္းကဇီ့ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္လာတဲ့အခ်ိန္ သူ႕အေနာက္ကဓားကို သူမျမင္ေတာ့ဘူး။ ဇီသူ႕ကိုတြန္းလိုက္ေတာ့ သူကဇီ့ကိုပါဆြဲေခၚသြားသည္။ ဓားကဇီ့အက်ႌကိုျဖတ္ၿပီးလက္ေမာင္းထဲကို ပြတ္ဆြဲသြားသည္ ။ ခဏေလာက္ ဘာကိုမွမျမင္ေတာ့ေအာင္ နာက်င္မႈကိုသာ ဇီခံစားမိေတာ့သည္ ။
မီးဖိုထဲမွာ ဓားရွတာနဲ႕ ဒီလိုအမႊန္းခံလိုက္ရတာက ဘာမွမဆိုင္ဘူး ဒီဓားကအသားထဲကိုနစ္ဝင္ၿပီး အသားလႊာကို ျဖတ္ေတာက္သြားတာ။
ရွိန္းဆြဲခ်လိုက္တဲ့အရွိန္ေၾကာင့္ လမ္းရဲ႕မ်က္ႏွာျပင္နဲ႕ ဇီႏွဖူးရိုက္မိသြားေတာ့ ျပန္မထႏိုင္ပဲ မူးေဝေနသည္။ ဇီတို႔လဲသြားတဲ့နားကို ေနာက္ထပ္ဓားေတြနဲ႕လူေတြ ထပ္ေရာက္လာေတာ့သည္။ ရွိန္းကဇီ့ေဘးမွာ လဲေနၿပီး ျပန္မထႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူႀကိဳးစားၿပီျပန္ထဖို႔လုပ္ေနတုန္းပဲ..။
ဓား႐ွည္တစ္ခုနဲ႕လူက ရွိန္းကို စိုက္ခ်လိုက္သည္။ ဇီေနရာကေန ျမန္ျမန္ကုန္း႐ုန္းထၿပီး ရွိန္းကိုကာကြယ္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္ေပမယ့္ ၊ သူကအရင္ဇီ့ကိုယ္ကိုကြယ္လိုက္သည္ ။
"မလုပ္နဲ႕! ! "
"မလုပ္နဲ႔....ရွိန္း...."
သူေနရာမွာလဲက်သြားသည္ ။ ဓားတစ္ေခ်ာင္းက သူ႔ဗိုက္မွာစိုက္လို႔ ၊ မ်က္လုံးေတြက တေျဖးေျဖးစင္းလာသည္..။ သူ႔ကိုအေဥတ္ဖို႔ၾကံစည္ထားတဲ့လူေတြက ေျခေထာက္ေတြနဲ႔လွိမ့္ကန္ၾကသည္။
လဲေနတဲ့ရွိန္းအေပၚကေန ဇီအုပ္မိုးထားလိုက္ၿပီးသည္။ ေျခေထာက္ေတြက ဇီ့ကိုယ္ေပၚပဲေရာက္လာတယ္ ။ ဇီကအသံုးမက်ခဲ့ေပမယ့္ ႐ွိန္းကိုဒီ့ထပ္ပိုၿပီးအထိခိုက္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။
"ဒီေခြးမကေသခ်င္ေနတာ! !"
"မိန္းကေလးဆိုၿပီးညွာေနတာကို! !"
"ေနရာတကာဝင္ပါခ်င္တဲ့ဟာမကို...ဆက္ညွာမေနနဲ႕ေတာ့"
ဇီ့တစ္ကိုယ္လုံးကို အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႕ကန္ေၾကာက္ေနၾကတာ အရိုးေတြက်ိဳးသြားေတာ့မလိုပဲ ။ ဒါေပမယ့္ ဇီထြက္ေျပးသြားလို႔မျဖစ္ဘူး ။ ဇီကိုယ္လြတ္႐ုန္းလိုက္ရင္ ရွိန္း...သူေသသြားလိ္မ့္မယ္...။
ရွိန္းက မ်က္လုံးမပြင့္တပြင္နဲ႕ ဇီ့ကိုၾကည့္ေနသည္။
"အ...သ...သတိထား..ရွိန္း...အား...သတိထားဦး"
သူ႕ဗိုက္က ေသြးေတြအမ်ားႀကီးထြက္ေနသည္။ ဇီၾကားဖူးတာ ဓားကိုမႏႈတ္ရဘူးတဲ့။ ဒဏ္ရာက ေသြးထြက္လြန္သြားလို႔မျဖစ္ဘူး ။ ဒဏ္ရာကိုဖိထားေပးရမည္။
"အစ္ကိုလက္လြန္သြားမယ္ ေကာင္မေလးပါ ကြၽန္ေတာ္တို႔လက္ထဲမွာေသလို႔မျဖစ္ဘူးေနာ္! !"
"ဒါေပမယ့္သူကေသေစခ်င္တယ္ေလ မင္းဘာလုပ္ခ်င္ေသးလို႔လဲ"
"ေသသြားရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေထာင္က်လိမ့္မယ္"
"ခ်ီးထဲမွ သူ႕လက္ထဲမွာေသမလား ေထာင္ပဲအက်ခံလိုက္မယ္ ဟိုေကာင္မေလးကိုဆြဲေခၚသြား ဟိုေကာင့္ကိုလက္စတံုးရမယ္"
႐ွိန္းရဲ႕ေသြးေတြက ပူၿပီေႏြးေနသည့။ ဇီ့လက္ႏွစ္ဖက္လုံးမွာ သူ႕ေသြးေတြနဲ႕စြန္းထင္းကာ ဒဏ္ရာကို ဖိထားတဲ့အခါ ေသြးေတြက ဇီ့ရဲ႕တံေတာင္ဆစ္ေပၚထိ စီးတတ္လာေတာ့သည္....။ တစ္ခါတစ္ခါ သူတို႔ကန္လိုက္လို႔ ဇီလဲသြားေပမယ့္ ျမန္ျမန္ျပန္ထလာၿပီး ရွိန္းကိုမထိေအာင္ကာေပးထားပါသည္...။
တစ္ေယာက္ေယာက္လာပါဦး...။ ဇီတို႔ကိုကယ္ပါဦး..။ ရွိန္းကိုကယ္ပါဦး..။
ရွိန္းကသတိမရတစ္ခ်က္ ရတစ္ခ်က္နဲ႕ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႕မ်က္လုံးေတြလုံးဝပိတ္သြားေတာ့သည္။
"ရွိန္း..ရွိန္း..သတိထားပါဦး ဇီနဲ႕ရွိေနပါဦး..."
ဇီ့ကိုအတင္းဆြဲေနၾကရာက သူတို႔ရပ္သြားသည္။ ဆဲသံ ဆိုသံေတြ ဆူညံေနတာ ေပ်ာက္သြားၿပီး ဇီတို႔ကိုကန္ေနၾကတာလည္း ရပ္သြားသည္။ ဇီကေတာ့ ရွိန္းရဲ႕ေခါင္းကိုမၿပီး ဒဏ္ရာကိုေသခ်ာဖိေပးထားလိုက္သည္။
"သူတို႔သြားၿပီ ရွိန္း..."
"သူတို႔သြားၿပီ...သူတို႔သြားၿပီ"
"ထဦး...ဟဲ့...မ်က္လုံးဖြင့္ဦး..ငါ့ကိုလန႔္ေအာင္မလုပ္နဲ႕ေလဟာ..."
ဇီ့ပုခုံးကိုလာၿပီးဆြဲတဲ့လက္ကို ဇီျပန္ကိုက္ပစ္လိုက္သည္။ ရွိန္းေသြးထြက္လြန္သြားလို႔မျဖစ္ဘူး ။ လူေတြက ဇီ့ကိုရွိန္းရဲ႕ေဘးကေနအတင္းေခၚထုတ္သြားၿပီး ရွိန္းကိုသယ္သြားၾကသည္။ သူတို႔အေနာက္က လိုက္တားဖို႔ႀကိဳးစားေပးမယ့္ တစ္ခ်က္ေလာက္တြန္းလိုက္တာနဲ႕ ဇီျပန္မထနိုင္ေတာ့ဘူး ။
သူတို႔ရွိန္းကိုသယ္သြားၾကတာ ဇီဘာမွမတတ္နိုင္ခဲ့ဘူး။ ကားေတြျပန္ထြက္သြားတာကို ၾကည့္ေနတုန္း ဇီ့ကိုယ္ေပၚကို အနီေရာင္အစတစ္ခုဖုံးလႊမ္းလိုက္သည္။ ဇီ့နားကို ေဂ်ဆင္ဂ်ိမ္းစ္ေရာက္လာသည္။
"ဇီ...ဇီ...သတိကပ္ဦး"
"ေဂ်..ေဂ်ဆင္ဂ်ိမ္းစ္ သူတို႔ရွိန္းကိုေခၚသြားၾကၿပီ ရွိန္း...သူ..သူဒဏ္ရာေတြအမ်ားႀကီးရထားတယ္ ေသြးေတြလည္းအမ်ားႀကီးပဲ၊ ဇီသူ႕ကိုေနာက္ျပန္လွည့္ဖို႔ေျပာတယ္ သူကအဲ့ဒီ့လူေတြဆီသြားလိုက္တယ္ သူတို႔ရွိန္းကိုဝိုင္းရိုက္ၾကတာ...သူတို႔ဆီမွာ တုတ္ေတြေရာ ဓားေတြေရာ.."
"ဇီ...ဇီ! ! စိတ္ေလွ်ာ့....စိတ္ေလ်ွာ့ထား မင္းဒဏ္ရာေတြဘယ္မွာလဲ"
"ရွိန္းကို..သူတို႔ေခၚသြားၾကၿပီေဂ်ဆင္.."
"ရွိန္းဘာမွမျဖစ္ဘူး သူ႕ကိုအခုေဆး႐ုံပို႔လိုက္ၿပီ.."
"ဟင္..."
"သူအဆင္ေျပသြားမွာပါ"
ဇီစိတ္ေအးသြားသည္။ သူေဆး႐ုံေရာက္သြားၿပီတဲ့။ ဒါေပမယ့္ဇီရွိန္းကိုေတြ႕ရဦးမွျဖစ္မွာ သူေသြးေတြအမ်ားႀကီးထြက္ထားတာ...။
"မင္းေရာအ႐ိုးေတြက်ိဳးကုန္ၿပီလား..."
"ဇီဘာမွမျဖစ္ဘူး ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဇီ့ကိုရွိန္းဆီလိုက္ပို႔ေပးပါ.."
Written By Zing Douglas
_____________
Unicode
Diaries (ဒိုင်ယာရီများ)
အခန်း ၂၃။ ငါနင့်ကိုအဆုံးထိကာကွယ်ပေးထားမယ်
"ဒီနှစ်the sun stageကမေရီ့အတွက်ဆို"
လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ တြမ္က မေရီ့အနောက်မှာ ရောက်နေသည် ။ အကလေ့ကျင့်နေတာကိုရပ်လိုက်ပြီး သူ့ဆီသွားလိုက်သည်။
"တွမ်လည်းလာခဲ့နော်" ဆိုတော့ သူကပြုံးပြီး ခေါင်းငြိမ့်သည် ။
"ပန်ချီကား လက်စသက်ပြီးသွားပြီ Drawing club ကိုမအပ်ခင်မင်းကြည့်ချင်ဦးမလားလို့"
"ပြီးသွားပြီလား..."
"အင်း.."
"ကြည့်မှာပေါ့..."
"လိုက်ခဲ့လေ"
သူ့ရဲ့ပန်းချီခန်းက မေရီတို့အကခန်းနဲ့ သိပ်မဝေးတော့ ပစ္စည်းတွေ သိမ်းပြီးပန်းချီကားကြည့်ဖို့ သူနဲ့လိုက်သွားလိုက်သည် ။ ပန်းချီအခန်းထဲမှာ ဘယ်သူမှမရှိတော့ဘူး။ တွမ့်ရဲ့နေရာမှာ ပိတ်ဖြူစနဲ့အုပ်ထားတဲ့ ကားခ်ပ္တစ္ခု ထောင်ထားသည်။ မေရီဖွင့်ကြည့်ဖို့လုပ်တော့ တြမ္က
"ခဏေလး မေရီ...."
"ဘာလို့လဲ တွမ့်ကိုယ်ကိုယ် ယုံကြည်မှုမရှိဘူးလား"
မေရီစလိုက်တော့ တွမ်ကရယ်သည်။ ခေါင်းငြိမ့်သည်။ တွမ်ကသူ့ကိုယ်သူထင်ထားတာထပ် ပိုပြီးတော်တဲ့လူဖြစ်သည်။ တည်ငြိမ်ရင့်ကျက်ပြီး အရာရာကို အေးဆေးစွာ ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းနိုင်သည်။ ယုံကြည်ချက်လေး သူ့မှာရှိရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲလို့ အားမလိုအားမရဖြစ်မိသည်။
"ဒီကားပော်မှာ ဘာပဲရှိရှိ မေရီအမှန်တိုင်းဝေဖန်ပေးမယ်..."
"အင်း..."
"အဲ့တာဆိုဖွင့်လိုက်မယ်နော်"
ခရမ်းပြာရောင်နှင့် အနက်ရောင်များရောထားသည့် မှောက်မိုက်တဲ့ နောက်ခံထဲ ဆြဲဆောင်မှုရှိသည့် ဂါဝန်အပြာရောင်လေးနဲ့မေရီက တော်ဝန်ပန်းချီကားထဲကမိန်းမလှလေးတစ်ယောက်လိုရှိနေသည်။ မေရီ့ပုံက အဲ့လောက်တောင် လှသလားလို့တွေးမိပြီဒ ဒါဟာမေရီ့ပုံပါလို့ ကိုယ့်ကိုယ်တောင်မယုံနိုင်ဖြစ်မိတဲ့အထိလှပေသည်။ မိတ်ကပ်တွေမပါ။ ဟန်ဆောင်မှုတွေမပါပဲ စစ်မှန်တဲ့မေရီ့မျက်နှာကိုတွေ့နေရသည်။ မှန်ထဲက ပုံရိပ်မှာတောင် မေရီ့ပုံဟာ ဒီလောက်စစ်မှန်လိမ့်မည်မထင်ပါ။ အလင်းရောင်ကို မျှော်လင့်စောင့်စားနေဟန်မျက်လုံးတွေက တမန်တော်အကြိုကိုစောင့်နေတဲ့ အားနွဲ့တဲ့ဝိဉာဉ်ငယ်လေးတစ်ကောင်ကဲ့သို့...
"...မေရီဒီပုံကိုမှတ်ချက်ပေးနိုင်တော့မယ်မထင်ဘူး"
"သဘောကျရဲ့လား..."တဲ့
"သဘောကျတာပေါ့တွမ်ရယ်..."
drawing clubက လေလံတင်တဲ့အခါ ကိုယ်တိုင်ဝယ်ချင်ပေမယ့် မေရီ့မှာဒီပန်းချီကို သူများနဲ့လုပြီး လေလံဆွဲရအောင် ပိုက်ဆံမရှိပါဘူး။ ဂျေ့ကိုဝယ်ပေးဖို့ ပူဆာရမယ္လို ့မေရီတွေးထားလိုက်သည်။
"မေရီအံ့သြနေတာ..မေရီအဲ့လောက်တောင်လှလို့လားလို့"
တြမ္ကေတာ့ ပြုံးလျက်မေရီ့ကိုကြည့်နေသည် ။ သူအမြဲကြည့်နေကျ အကြည့်တွေနဲ့ပဲ..။
"မင်းကအဲ့ဒီ့ထပ်တောင်လှပါသေးတယ်မေရီရယ်"တဲ့
တွမ်ကငယ်ငယ်တည်းက ဘာမဆိုအကုန်တော်တဲ့သူပါ ။ သူ့ဘဝလေးကလည်း အေးချမ်းပြီးသောကငြိမ်းသည်။ တွမ်ဟာ မေရီတို့လို ပူလောင်စရာဘဝနဲ့ဘာမှမဆိုင်ပါ။ မေရီတို့လို သနားစရာဖြစ်တည်မှုလေးမဟုတ်ဘူး။ မေရီတို့လိုလောဘတွေ သူ့မှာမရှိပါဘူး။
ကံကောင်းတဲ့တွမ်ဟာ မိဘေတြရဲ့ ဂရုစိုက်မှုနဲ့ ချစ်ခြင်းကိုလည်းလိုလေသေးမရှိ ပိုင်ဆိုင်ထားပါသေးသည်...။ ငယ်ငယ်ကကျောင်းကို သူ့မေမေ အမြဲလာကြိုသည် ။ မွေးနေ့တွေမှာဆို သူ့မေမေကိုယ်တိုင်မုန့်ဖုတ်ပေးသည်တဲ့လေ။ နေ့တိုင်းမေမေချက်တဲ့ ထမင်းဟင်းတွေစားပြီး ကြီးလာရတဲ့သူ့ကို မေရီ့မှာအားကျလိုက်ရတာ။
မေရီဆိုရင် ၁၀နှစ်သမီးတည်းက မိဘမဲ့ ။ မိဘတွေရှိစဉ်ကလည်း ရှိလို့ရှိမှန်းမသိအောင် လစ်လျုရှုခံရတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ။ တစ်ကောင်ကြွက်လို ့ခေါ်မရအောင် မေရီ့မှာဂျေဆင်ရှိပါသေးသည်။ သနားစရာလေးမဟုတ်အောင် မေရီ့ဘေးမှာ ဂျေဆင်အမြဲ ရှိခဲ့ပါသည်။ မေရီက ဂျေဆင့်ရဲ့အချစ်တွေကို ခိုလှုံပြီးကြီးပြင်းလာခဲ့တာပေါ့။
အဲ့ဒီ့တည်းက မေရီ့ကို ဂျေတစ်ယောက်သာ ပိုင်ခဲ့တာပေါ့...။ အဲ့ဒီ့တည်းက မေရီတို့က ဖြတ်လို့မရတဲ့ ချည်နှောင်မှုတွေရှိခဲ့ကြတာပေါ့ ။ အဲ့ဒီ့တည်းက တွမ်ကိုရော ၊ အခြားဘယ်သူ့ကိုမှ မေရီမမြင်တော့တာပေါ့...။
တွမ် မေရီ့ကိုချစ်တာ မေရီသိနေခဲ့ပါသည်။ ဒါပေမယ့်မေရီက ဂျေ့အတွက်လေ ။ အခြားဘယ်သူ့ကိုမှ မေရီမကြည့်နိုင်ပါဘူး ။ အခြားဘယ်သူ့ရံအချစ်ကိုမှမသနားနိုင်ဘူး။
တွမ့်အတွက်...သူ့လိုပဲပြည့်စုံပြီး အနှောင်အဖွဲ့တွေမရှိတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရှိမှာပါ။ မေရီနဲ့တွမ်ကတော့ ဘယ်လိုမှမဖြစ်နိုင်တဲ့လူတွေပါ။ တွမ့်ကိုဒဏ်ရာတွေမပေးမိအောင် မေရီ တတ်နိုင်သမျှ ဝေးဝေးမှာပဲနေမိပာသည် ။ မေရီသူ့ကို မျှော်လင့်ချက်အတုအယောင်တွေ မပေးချင်ပါဘူး..။
ပန်းချီခန်းကနေ အပြန်ကျတော့ တြမ္ကမေရီ့အိမ်အထိ ပြန်လိုက်ပို့ပေးသည် ။ ကော်ဖီဝယ်တိုက်ဖို့ ပူဆာတော့ တွမ်ကမြို့ထဲမှာ လိုက်ဝယ်တိုက်သည် ။ မေရီအတွက်တော့ တွမ့်က အစ်ကိုတစ်ယောက်လိုပါပဲ ။ သူနဲ့ဆိုသက်သောင့်သက်သာရှိပြီး မေရီဘာကိုမှကြောက်စရာ ၊ စိုးရိမ္စရာမရွိဘူး။
"ဆိုင်တွေကအများကြီးပဲ ဘယ်ဆိုင်လဲမေရီရဲ့"
"မေရီလည်းသေချာမသိဘူး"
"ဟော...မသိတဲ့ဆိုင်ကို ဘာလို့ဂျီကျနေတာလဲ"
"နာမည်မမှတ်မိတာ...Boဘာလဲမသိဘူး...အဲ့ဒီ့ဆိုင်ကအရသာအရမ်းကောင်းတယ်တွမ်ရဲ့"
"ဘယ်မှာလဲဆိုတာရော မမှတ်မိဘူးလား"
"အဲ....city mallဘေးမှာဆိုလာ...ဂျေပြောတာကြားဖူးသလိုပဲ"
"City mallဆိုပြန်ကွေ့ရမှာပေါ့.."
မေရီတို့ဆိုင်ရှာနေတာ ကြာသွားသည်။ city mall ဘေးကိုပြန်ကွေ့လိုက်ပေမယ့် အဲ့ဒီ့နားမွာ ဘာကော်ဖီဆိုင်မှမရှိဘူး ။ ဆက်ရှာနေရင်းနဲ့ wine hotelနားကိုရောက်တော့မှ Hotel ဘေးမှာ မေရီသောက်ချင်တဲ့ ကော်ဖီဆိုင်ကိုတွေ့သည်...။
"တွမ်..ဟိုမွာ ဟိုမွာ ကော်ဖီဆိုင် wine hotelဘေးမှာ...."
မေရီ ဆက်ပြီးပြောမယ့် စကားတွေပျောက်ကုန်သည် ။ ဟိုတည်ရှေ့မှာ ဂျေဆင်လေ။ မိန်မတစ်ယောက်က ဂျေလက်ကို ရင်ကြားထဲညှပ်ပြီး ချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့။ အနားနီးမှမြင်လိုက်ရတာ သူနဲ့အတူhotelထဲက ထွက်လာတဲ့မိန်းမက ရေဗင်တဲ့လေ...။ ဂျေကသူ့ကိုမြှူလို့ သူကဂျေ့ကိုချွဲလို့။
မေရီ့နားထဲရောက်လာသမျှ အတင်းအဖျင်းတွေကအမှန်ပဲဖြစ်နေပြီး ဂျေရဲ့စကားတွေကအလိမ်အညာတွေဖြစ်နေသည်။ သရဖီပြောတယ်၊ ဂျေကသူနဲ့တွဲနေတုန်းတဲ့..။ အကခန်းမကလူတွေကပြောတယ်၊ ဂျေနဲ့ရေဗင့်ကို ကျောင်းအပြင်မှာခဏခဏတွေ့တယ်တဲ့။ သူငယ်ချင်းတွေရဲ့စကားကိုတောင် မေရီမယုံတော့တဲ့အထိ...၊ အဲ့လောက်ထိ ဂျေ့ကိုယုံခဲ့သည်။
သူ့မှာမေရီမရှိလို့မဖြစ်ဘူးလို့သူပြောခဲ့သည်။ သူဘာလို့မေရီ့ရှေ့မှာ ဘာလို့လိမ်ညာနိုင်ရတာလဲ၊ ဘာလို့ ဟန်ဆောင်နေရတာလဲ။ အဲ့ဒီ့မြင်ကွင်းကြောင့် အသက်ရှုမဝနိုင်တော့ဘူး ။ မေရီသူ့ကို အားလုံးပေးခဲ့ပေမယ့် မေရီ့ကိုသူမလိုခချင်ဘူး။ သူကိုမေရီ့အားလုံးလိုက်လျောပေးရင် ကျေနပ်နိုင်မယ်ထင််တာ ။ မေရီသူ့ကို ပိုင်ဆိုင်နိုင်လိမ့်မယ်လို့ ထင်ခဲ့တာ..။
မေရီတစ်ယောက်တည်း သူ့ကိုပိုင်ချင်လို့ မေရီ့အရာရာပေးပြီး သူ့ရဲ့အရာရာကိုမေရီတစ်ယောက်တည်းလိုချင်ခဲ့တာ။ မေရီ့ထက် အျခားသူက ဘာတွေပိုသာနေလို့လဲ..။
"တောက်! ဒီခွေးကောင်"
တြမ္ကကားကို ဂျေ့ဆီတည့်တည့်မောင်းချသွားသည် ။
"တွမ်! ! !ဘာလုပ္တာလဲ! ! ! "
"ရပ်လိုက် သောမတ်စ်! !"
မေရီအတင်းတားမှ တြမ္က ဂျေ့ဆီမမောင်းတော့ပဲ လမ်းပေါ်ပြန်တတ်သွားသည်။ သစ္စာဖောက်တယ်ဆိုတိုင်း မေရီက ဂျေ့ကို ဘယ်လိုလုပ် အထိခိုက်ခံရက်မှာလဲ။ တွမ့်အတွက် ဒီမြင်ကွင်းကဆိုးရွားလွန်းမှာပေါ့..၊ မေရီ့အတွက်တော့ အဲ့လောက်မဆိုးသေးပါဘူး။ သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ မိန်းမတွေအများကြီးကို ဒီနှစ်တွေထဲ တောက်လျှောက် မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ခဲ့ရတာ၊ ဒီမြင်ကွင်းလေးကဘာမှမဟုတ်တော့ပါဘူး။
မေရီ့ဆီမှာသူမပျော်လည်း ပျော်တဲ့ဆီမှာနေပေါ့..။ မေရီကတော့ ဟန်ဆောင်ပြီးတော့ပဲဖြစ်ဖြစ် သူရှိနေရင်ရပြီမို့လို့။
"မင်းဘာလို့သူ့ကိုအဲ့လောက်တောင်ဖြစ်နေရတာလဲ သူမင်းကိုခွေးလောက်တောင်သစ္စာမရှိတာ"
"ဒါမေရီ့ကိစ္စပါ..တွမ်ဘာမှဝင်ပါဖို့မလိုဘူး"
တွမ့်အသံက အရမ်းကျယ်နေသည် ။ မေရီ့ထက်တောင် သူကဒေါသထွက်နေသည် ။ တောက်ခေါက်သံက ကားထဲမွာ ဟိန်းထွက်လာသည်။ တြမ္ကလီဗာကို ဖိနင်းပစ်လိုက်သည်။ တော်တော်ဝေးဝေးကို မောင်းလာပြီးမှ လမ်းဘေးမှာ ကားထိုးရပ်လိုက်သည်။
ထိုင်ခုံခါးပတ်ဖြုတ်ပြီး မေရီ့ဘက်လှည့်ကာ မေရီ့လက်တွေကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
"ကိုယ်ဘယ်တုန်းကမှ မင်းကိစ္စထဲ ဝင်မပါခဲ့ဘူးမေရီ အခုတော့ ကိုယ်ပါရတော့မယ်။ မင်းအဲ့ဒီီ့ကောင်နဲ့ဖြတ်လိုက်ပါတော့ ကိုယ်မင်းကိုစိတ်မညစ်စေရဘူးလို့ကတိပေးတယ် မင်းကိုဘယ်တော့မှငိုအောင်မလုပ်ဘူး မင်းကိုယ်နဲ့ဆို....ကိုယ်နဲ့ဆိုစိတ်ချမ်းသာရမှာပါ"
နောက်ဆုံးတော့တွမ် မေရီ့ကိုဝန်ခံလိုက်ပြီ။ ဒီလိုအချိန်ဘယ်တော့မှရောက်မလာပါစေနဲ့လို့ ဆုတောင်းနေခဲ့ပေမယ့် အရုပ်အဆိုးဆုံးအချိန်မှာပဲ သူအချိန်ကိုက်ရောက်လာသည်။ တွမ်ကိုင်ထားတဲ့လက်ကို ရုန်းထွက်လိုက်ပြီး အော်ဟစ်ပစ်လိုက်ရသည်။
"မလိုဘူး...မေရီသူ့ကိုပဲချစ်တယ်..သူကလွဲပြီး ဘယ်သူ့မှမေရီမလိုချင်ဘူး... သူမေရီ့ကိုစိတ်ညစ်အောင်ပဲလုပ်လုပ် ၊ သစ္စာပဲဖောက်ဖောက် ၊ သေအောင်ပဲရိုက်ရိုက် ၊သူလုပ်ချင်တာလုပ်လို့ရတယ် မေရီကသူပိုင်တာ.."
"တော်ပါတော့...အဲ့ဒီ့လိုထပ်မပြောပါနဲ့တော့ကွာ..."
သူကမေရီ့ကိုဖက်ထားဖို့လုပ်သည်။ သူ့ဆီကနေအတင်းရုန်းထွက်ပေမယ့်သူ့လက်တွေက အရမ်းသန်မာလွန်းသည်။ သူ့ရင်ခွင်ကနွေးလွန်းသည်။
"ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်...ကလေးရယ်...အရမ်းပင်ပန်းနေရင်လွတ်ချထားလိုက်တော့..မင်းအကောင်းဆုံးလုပ်ခဲ့တာပဲ...သူကမင်းအချစ်တွေနဲ့မှမတန်တာ"
ဒီရင်ခွင်ထဲမှာ ခဏလောက်နားခိုချင်တဲ့ အတွေးလေးတော့ ဖြစ်မိသည်။ ဖြစ်လို့မရဘူးလေ...။ မေရီဘာလို ့ဂျေ့အပေါ်ဖောက်ပြားတဲ့ အတွေးတွေတွေးနေရတာလဲ..။
"တွမ့်ကိစ္စမဟုတ်ဘူး"
"မေရီ့ကိုလွှတ် မေရီကဂျေ့အတွက်ပဲ မေရီ့ကိုဂျေပိုင်တာ ဂျေ့အတွက်ပဲလို့!!"
"တော်ပါတော့မေရယ်..."
"မရဘူး...တွမ်နားမလည်ဘူး..."
တြမ္က မေရီ့ကိုလွှတ်ပေးပါသည်။ မေရီ့မျက်ရည်တွေကို သုတ်ပေးဖို့ကြိုးစားနေတဲ့ သူကိုယ်တိုင်က မျက်ရည်တွေဝဲနေတော့သည်။ မေရီကဆိုးတဲ့ မိန်းမပဲဖြစ်ပါစေတော့..။ မေရီက ကိုယ့်ကိုအရမ်းချစ်ပါတယ်ဆိုတဲ့ လူကိုအသည်းခွဲတဲ့မိန်းမပဲဖြစ်စေတော့ ။ ဒါပေမယ့် တွမ့်အစား မေရီပဲခံစားရပါစေ...။ မေရီ့ကိုချစ်တဲ့သူ့ကို မေရီကြောင့်နာကျင်ရတာမဖြစ်စေချင်ဘူး..။
တွမ့်ကိုထိခိုက်မိအောင်အထိ မေရီကရူးနေတယ်ပဲထားပါတော့။ မေရီက ဂျေ့ကိုပဲချစ်ရမှာ တွမ်ရယ်...။ မေရီကဂျေ့အတွက်ပဲ ဖြစ်နေရမှာ။
"မေရီအချစ်တွေက သူနဲ့တန်တယ် မတန္ဘူးဆိုတာမရွိပါဘူး။ သူ..သူကကြိုက်တာလုပ်လို့ရတယ်၊ မေရီကမရဘူး....မေရီကသူ့ကိုပဲချစ်ရမယ် သူ့ကိုပဲချစ်ခွင့်ရှိတယ်"
"မင်းဘာလို့အဲ့လောက်ထိရူးနေရတာလဲကွာ"
မေရီရယ်လိုက်သည်။ ရူးနေတယ်တဲ့..၊ သူတို့အဲ့ဒီ့လိုပဲမြင်မှာပေါ့။ မေရီတို့ကြားကကြိုးတွေကိုသူတို့မှမမြင်နိုင်ပဲ..။
"ဒယ္ဒီ....မေရီ့်ဒယ်ဒီတို့က မေ့ကိုငွေပုံပေါ်မှာတင်ပြီး ထားသွားခဲ့တယ်လို့ တွမ်ထင်နေလား...ဖေဖေတို့ကမေရီ့ကို ဂျိမ်းစ်မိသားစုဆီမှာရောင်းခဲ့တာပဲ..."
"ဘာ..."
"သူတိုမချစ်တဲ့သမီးတစ်ယောက်ကို သူတို့တန်ဖိုးထားတဲ့အသက် ရှင်သန်ဖို့အတွက် ရောင်းပစ်ခဲ့တာပဲ"
"သူတို့အဲ့လောက်မရက်စက်နိုင်ပါဘူး...အန္ကယ္က...အန်ကယ်ကမင်းကိုအရမ်းချစ်တာ ကိုယ်မှတ်မိတယ် သူတို့မင်းကိုမင်းသမီးလေးတစ်ယောက်လိုချစ်ကြတာလေ"
"အဲ့တာတွေကအရေးကြီးလို့လား သူတို့သေတော့ရော သူ့တို့အကြွေးတွေအတွက် မေရီကပဲပေးဆပ်ရမယ်လေ"
"ဒါပေမယ့်...ဒါပေမယ့်...မင်းကကလေးလေးတစ်ယောက်..."
"ဟား...တွမ်ရဲ့ကမ်ဘာလေးနဲ့မယှဉ်နဲ့လေ...ရက်စက်တဲ့ဒီလောကကြီးမှာ ကလေးတွေ လူကြီးတွေမရှိဘူး။ အသက်ငယ်လည်း ဘယ်သူမှမလုပ်ချင်တဲ့ အလုပ်တွေခိုင်းလို့ရတယ် ၊ အပျော်နှိပ်စက်လို့ရတယ်...ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ငိုယိုခြင်းတွေမှာ သူတို့စိတ်ပျော်ရာရှာလို့ရတယ်...တွမ်ဘယ်တော့မှသိနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး ဒီလောကကြီးကဘယ်လောက်မှောင်မိုက်ပြီးကြောက်စရာကောင်းတဲ့လောကကြီးလဲဆိုတာ"
"ကိုယ်သာသိခဲ့ရင်....ကိုယ့်ဖေဖေသာသိခဲ့ရင် မေ့ကိုအရာရာပေးပြီးအဲ့ဒီ်ဘဝကနေကယ်တင်ခဲ့မှာ ကိုယ်သာသိခဲ့ရင်မင်းကိုကာကွယ်ပေးခဲ့မှာ"
"ဒါပေမယ့် တွမ်မရှိခဲ့ဘူးလေ...အဲ့ဒီ့ငရဲမွာ ဘယ္သူမွမေရီ့အတွက်မရှိခဲ့ဘူး...ဂျေပဲ...ဂျေကမေရီ့ကို သူ့ရဲ့အရာအားလုံး၊ ပိုင်ဆိုင်ခွင့်တွေ အားလုံးနဲ့လဲပြီး ခေါင်းဆောင်ကိုပါသေတဲ့အထိလာမတွေ့ပါဘူးဆိုပြီးကတိတွေနဲ့ သူ့မိသားစုကို အဲ့ဒီ့လိုအတိုက်အခံလုပ်ပြီးတော့ကယ်ခဲ့တာ အဲ့တာကြောင့် မေရီ့ကိုဂျေပိုင်တယ် နားလည်ပြီလား! !"
"ဒါကလွတ်လပ်တဲ့ဘဝတစ်ခုမှာနေနေရတာမှမဟုတ်ပဲမေရီရယ်..."
"လွတ်လပ်မှုကိုမလိုချင်ပါဘူး...ဂျေဆင်ရှိရင်ရပြီ မေရီ့ရဲ့ကိုယ်ကိုရော ၊စိတ်ရော ၊နှလုံးသားရော ၊မေရီ့ရဲ့အရာရာကဂျေ့အတွက်ပဲ "
"မင်းနဲ့မထိုက်တန်ဘူးလေ...မင်းကပျော်ရွှင်မှုကဘယ်မှာလဲ"
"မေရီ့ရဲပျော်ရွှင်မှုက ဂျေဆင်ပဲ တွမ်အခုနားလည်ပြီဆို နောက်တစ်ခါမေရီ့ကိုထပ်ပြီးမလိုချင်နဲ့...မေရီ့ကိုမသနားနဲ့ ၊ မေ့လိုက်ပါတွမ်...မေ့ရီ့ကိုမေ့ပြီး အခြားတစ်ယောက်ကိုသာထပ်ချစ်ပါတော့... "
တွမ်ကမေရီပြောသမျှကိုငြိမ်ပြီးနားထောင်နေတယ် ။ ခေါင်းကိုခါရင်း သူ့ဆီကပြန်လာတဲ့စကားတွေက သူ့ရဲ့မျက်ရည်တွေပဲ..။
တောင်းပန်ပါတယ် တွမ်..။ မေရီ့ကိုချစ်အောင်လုပ်မိတဲ့အတွက် ၊ မေရီ့အတွက်တွမ်ခံစားရနေရတဲ့အတွက် ၊ တွမ်ထင်သလို မေရီကလွတ်လပ်တဲ့ လူတစ်ယောက်မဟုတ်ဘူး...။ မေရီကအခြားတစ်ယောက်ကိုချစ်ခွင့်ရှိတဲ့လူမဟုတ်ဘူး။ တစ်သက်လုံးဂျေ့ကိုပဲချစ်ရမှာ...ဂျေအနားမှာပဲနေရမှာ။
DIARIES
ဘယ်သူ့ရဲ့အချစ်က မေရီ့လောက် နာကျင်စရာတွေပြည့်နက်နေမှာလဲ။ ဂျေ့ကိုချစ်ရတာကျိန်စာတစ်ခုဆိုရင် မေရီ့ပျော်ပျော်ကြီးလက်ခံမိမယ့်ကျိန်စာပဲ။ အခြားလောကမှာအခြားဆုံတွေ့ခြင်းတွေရှိခဲ့တယ်ဆိုရင်တောင် ဂျေဆင်ကလွဲပြီး မေရီ့ကိုဒီလိုခံစားချက်တွေမပေးနိုင်ပါဘူး။
သူ့ကိုချစ်ရတာ နာကျင်ရတယ်၊ သူ့ကိုချစ်ရတာ နောက်ကျောကိုအကြိမ်ကြိမ်ဓားနဲ့အထိုးခံရသလိုပဲ၊ သူ့ကိုချစ်ရတာ သေလုနီးပါးပဲ။ ဒါပေမယ့်မရပ်တန်နိုင်ဘူး။ ထပ်ပြီးပိုပြီးချစ်နေမိတုန်းပဲ။ နာကျင်စရာတွေကိုပွေ့ပိုက်ပြီး အထပ်ထပ်လိုချင်တယ်။ အဲ့ဒီ့ဒဏ်ရာတွေကိုစွဲလမ်းနေခဲ့တယ်။ တစ်နေ့မှာဒီဒဏ်ရာတွေကြောက့်သေဆုံးရမယ်ဆိုရင်တောင်...
ဂျေက မေရီပျက်ဆီးသွားချင်တဲ့ချင်တဲ့ပုံစံပဲ။
ဂျေအိမ်ကိုပြန်မလာတာ ၃ရက်လောက်ရှိပြီ ၊ မေရီအိပ်မပျော်နိုင်တာလည်း ၃ညရှိပြီ..။ ဖုန်းတွေအကြိမ်ကြိမ်ဆက်ပေမယ့် သူအလုပ်တွေများနေတဲ့အကြောင်းသာပြောပြီးဖုန်းချပစ်သည်။
ဂျေ့ကိုရှာဖို့ဆိုပြီး Wine hotelဘက်ကိုတော့ ခြေဦးတောင်မလှည့်ဖြစ်ပါဘူး...။ သူရေဗင်နဲ့အတူရှိနေတာပဲဖြစ်ဖြစ် ၊ တကယ်အလုပ်များနေတာပဲဖြစ်ဖြစ်...မေရီကသူ့ကိုဘာပြောခွင့်ရှိမှာလဲ...။
ခါတိုင်းနေ့တွေလိုပဲ ငိုရင်းအိပ်ရာထဲမှာ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေနေတယ် ။ အခန်းတံခါးဖွင့်သံကို မေရီကြားတယ်။ ဒေါ်ဒေါ်ကြီးတော့မဟုတ်ဘူး၊ ဒေါ်ဒေါ်ကြီးမေရီ့ကိုစကားမပြောတာကြာပြီ ။ ခြေသံဖွဖွနင်းရင်း ကုတင်နားကိုရောက်လာတော့ မေရီသိလိုက်ပြီ ဒါသူပဲ..။ မေရီ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တယ်။ မေရီ့မျက်လုံးတွေ ဖောင်းကားနေတာ သူ့ကိုမမြင်စေချင်ဘူး။
သူကမေရီ့အနောက်မှာလှဲရင်း မေရီ့ကိုယ်ကိုဖက်လိုက်သည်။ မေရီ့ခေါင်းကိုနမ်းရင်း မေရီ့ကိုယ်ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ထားသည်။ အရင်လိုမဟုတ်ပဲ တိတ်တဆိတ်နဲ့ သူငြိမ်နေသည်။
သူဘာတွေဖြစ်လာတာလဲ...။ ဒီအတိုင်းဆက်မနေနိုင်တော့လို့ သူ့ဘက်ကိုလှည့်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့် သူကမေရီ့ကိုမလွှတ်ပေးဘူး။
"ဒီအတိုင်းပဲနေ...ကိုယ်ဘေဘီ့ကိုဖတ်ထားချင်တယ်"
မေရီဒီအတိုင်းငြိမ်ငြိမ်လေးနေပေးလိုက်တော့ သူကမေရီ့ပုခုံးပေါ်မှီရင်း တိုးတိုးလေးပြောနေသည်။
"ကိုယ်မင်းကိုချစ်တယ်...."တဲ့
နင်လိမ်တယ်ဂျေ...။ မေရီရှိနေရုံနဲ့ပဲ ပြည့်စုံတယ်ဆိုရင် ရေဗင်ကဘာလဲ..။ မေရီသူ့စကားတွေကိုယုံပြီး မပျော်နိုင်တော့ဘူး။ သူချစ်တယ်လို့ပြောတိုင်း မကြည်နူးနိုင်တော့ဘူး။ တွမ်ကလည်း မေရီ့ကိုချစ်တာပဲတဲ့ ဂျေရဲ့...။ မေရီတကယ်ပဲ ဂျေ့ဆီကနေထွက်ပြေးသွားလိုက်ချင်သည် ။
တွမ်ပြောခဲ့တဲ့စကားတွေကြောင့် မေရီကမဲစွယ်ခံရတဲ့ မသိနားမလည်တဲ့ကလေးတစ်ယောက်လို တွမ့်ကိုယုံချင်နေပြီဂျေရယ်...။ မေရီ့ကိုမဆုံးရှုံးချင်ရင် အခုပဲဆွဲထားပါတော့ ။ သူကမေရီ့ကျောပြင်ကို မျက်နှာအပ်ထားရင်း နောက်တစ်ခါထပ်ပြောသည်။ သူတိုးတိုးလေးပြောနေတာမဟုတ်ဘူး...သူအရမ်းပင်ပန်းနေတာတဲ့
"ကိုယ်မင်းကိုသိပ်ချစ်တယ်မေရီရယ်..."
"ဂျေ?.."
"မင်းကို ကိုယ့်အသက်ထပ်ပိုချစ်တယ်"
မေရီသူ့ဘက်ကိုလှည့်လိုက်ပြီး သူ့ကိုဖက်ထားလိုက်သည် ။ သူ့မျက်နှာကညိုးငယ်နေသည်။
"ဘာဖြစ်လာတာလဲ..."
"နေမကောက်းဘူးလား...ဘာဖြစ်လာတာလဲ"
"အခု မင်းကိုယ့်ကိုလှည့်ကြည့်ချင်ပြီပေါ့"
ဂျေက မေရီ့ပါးပေါ်က မျက်ရည်စတွေကို သုတ်လိုက်တသည်။ မေရီ့ဆံပင်တွေကိုရှင်းရင်း သက်ပြင်းချသည်။ သူ့အသံကတကယ်ကိုခွန်အားပျက်လက်နေတဲ့အသံ...
"မင်းနဲ့သောမတ်စ်အဆင်ပြေနေကြတဲ့ပုံပဲ"
"ဂျေ..မဟုတ်ပါဘူး..မေတို့က.."
"ဟိုရက်တွေက မင်းကိုယ့်ကိုရေဗင်နဲ့တွေ့လိုက်တယ်မဟုတ်လား..."
သူမေ့ကိုဒီလိုမျိုးဝန်မခံဖူးဘူး။ မေရီသူ့ကို အိပ်ရာပေါ်မှာ အဝတ်စလစ်နဲ့လက်ပူးလက်ကြပ်မိရင်တောင် သူကပေါက်ကရတွေပြောပြီး ပြောင်လိမ်နေမှာပဲ။ အခုသူဘာလို့ ဒီလိုဝန္ခံလာရတာလဲ။
"ဂျေ..."
"ဘာလို့ဘာမှမပြောတာလဲ ကိုယ့်ကိုရိုက်နှက်ပြီးမုန်းတယ်လို့ပြောရမှာပေါ့..."
"ဂျေ့ကိုထိခိုက်အောက်မလုပ်ရက်ဘူးဆိုတာသိရက်နဲ့....ဂျေ့ကိုမုန်းတယ်လို့မပြောနိုင်တာသိရက်နဲ့...မေရီ ဂျေ့ကိုဘယ်လောက်ချစ်လဲသိရက်နဲ့..."
"ကိုယ်ကသစ္စာရှိတဲ့လူမဟုတ်ဘူး...မင်းဘယ်လောက်ပဲ ပေးဆပ်ပေးဆပ် ကိုယ်ကဒီလိုလူဖြစ်နေမှာပဲ မေ...မပြောနိုင်ပေမယ့် မင်းကိုယ့်ကိုသတ်ပစ်ချင်လောက်အောင်မုန်းနေမှာပေါ့"
"ဟင့်အင်း...ဟင့်အင်း..."
"ဟင်း...သောမတ်စ်ဆီသွားချင်နေပြီလား"
သူမေရီ့ကိုထပ်ပြီး လွှင့်ပစ်ဦးမှာလား။ ဒါဟာအကြောင်းပြချက်လား။
"မဟုတ်ပါဘူး...မေရီ ဘယ်သူ့ဆီမှမသွားချင်ဘူး"
သူ့ဒေါသတွေကို မေရီခံစားလို့ရပေမယ့် သူကခပ်ပြုံးပြုံးပဲပြောလာတယ်..။
"တော်သေးတာပေါ့...တော်သေးတာပေါ့...မဟုတ်ရင် သောမတ်စ်ဘန်းစ်ကို ကိုယ်သတ်ပစ်မှာ..."
"ဟင်..."
"ကိုယ်မင်းကိုထားခဲ့ရင်တောင် မင်းဘယ်မှမသွားရဘူး။ မင်းကကိုယ့်အတွက်ပဲဆိုတာမမေ့နဲ့...."
"ဂျေ..ဂျေ...မေ့ကိုမထားခဲ့ဘူးလို့ ကတိပေးထားတယ်လေ...."
မေရီသူ့ရင်ခွင်ထဲက ရုန်းထွက်လိုက်သည်။ သူ့ရင်ဘက်ကိုထုရိုက်ရင်း ထပ်ငိုမိပြန်ပြီ...။ ဂျေက မေရီ့လက်တွေကိုချုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး မေရီ့မျက်လုံးတွေထဲကိုကြည့်ကာ
"မေ...ကိုယ်မင်းအပေါ် ဘာတွေပဲလုပ်မိ လုပ္မိ ကိုယ့်ကို တစ်ခုတော့ယုံပေး...မငိုနဲ့ ကိုကိုပြောတာသေချာနားထောင်"
မေရီ့ပါးပေါ်က မျက်ရည်တွေကို သူ့လက်နဲ့ကြမ်းတမ်းစွာ ပွတ်သုတ်လိုက်သည်။ မေရီ့ပါးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ရင်း
"ကိုယ်မင်းကိုချစ်တယ်...တစ်လောကလုံးမှာ မင်းတစ်ယောက်တည်းပဲ၊ မင်းမရှိရင်ကိုယ်ရူးသွားလောက်အောင်...ကိုယ်အသက်ဆက်ရှုနိုင်ဖို့၊ မနက်ခင်းတစ်ခုမှာနိုးထလာဖို့၊ ကိုယ်...ကိုယ်ရူးမသွားဖို့ မင်းကိုလိုတယ်...ကိုကိုမင်းကိုအဲ့လောက်ထိချစ်တယ် ဘေဘီ..."
"လိမ်နေတာ...."
"မလိမ္ဘူး"
"အဲ့တာဆိုရေဗင်ကရော..."
"အဲ့တာလေးတစ်ခုပဲယုံပေးပါကွာ..."
မေရီတို့တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်အဲ့လောက်ထိလိုအပ်နေတာပဲ...။ ဘာလို့တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ရင်း နှစ်ယောက်တည်းတကမ်ဘာမတည်နိုင်ရတာလဲ။ ဘာလို့မေရီတို့ကြားမှာ အခြားလူတွေကို အတင်းဆွဲသွင်းလာရတာလဲ။
"ကိုယ့်ကိုယုံပါ..."
"မေယုံပါ့မယ်...ကို့ကိုအရမ်းချစ်တယ်...ဒါပေမယ့်...နာကျင်ရလွန်းလို ့သေရလိမ့်မယ်ဂျေရယ်.."
မေရီတို့ကြားထဲ ဘယ်သူတွေပဲဝင်လာပါစေ။ မေရီ့ကို သူမထားခဲ့ရင်ရပြီ။ သူရှိနေရင်ပဲရပြီ ။
DIARIES
တစ်ပတ်ကိုနှစ်ခါလောက် ဒါမှမဟုတ် တစ်ခါလောက် ရှိန်းကဇီ့ကော်ဖီဆိုင်မှာလာထိုင်ပြီး ဇီအလုပ်ချိန်ပြီးတဲ့အချိန်ထိ လာစောင့်သည်..။ ဆိုင်ကအမတွေကတောင် ဇီတို့ကိုအတွဲတွေလားလို ့မေးနေရပြီ...။
သူ့နဲ့ဝေးဝေးမှာ ဇီမနေနိုင်ပါဘူး။ ဇီတို့မြို့ထဲသွားတဲ့နေ့က နှစ်ယောက်အတူလက်မှာချည်ထားတဲ့ကြိုးလေးလို ဇီတို့ကြားမှာတစ်ခုခုနဲ့ချည်ထားတယ်လို ယုံကြည်ချင်သည် ။ ဇီကအနောက်မှာ ကျန်နေခဲ့ရင်တောင် သူနဲ့အဝေးကြီးကြာသြားမွာ မဟုတ်ပါဘူး ။ သူ့ကိုမှီအောင် ပြေးလိုက်မှာမို့လို့ သူရှေ့ကိုကြိုရောက်နေရင်လည်း ဇီ့ကိုစောင့်နေမှာပါ။
အလုပ်ပြီးရင် ရှိန်းအိမ်မှာ စာသွားလုပ်ကြသည်။ ဇီ့ကိုတစ်ခါမှမပြဖူးပေမယ့် သူ့ပုံဆွဲဖို့ အပြာရောင်ဆွယ်တာလေးဝတ်ပြီးထိုင်နေပေးရသည်။ ဇီတို့ညစာအတူတူစားပြီးမှ အဲ့ဒီ့နေ့အတွက် သေချာနှုတ်ဆက်ကြသည်။ ရှိန်းကအမြဲတမ်းဇီအိမ်ထဲဝင်၊ မီးဖွင့်ပြီးတဲ့အထိ အပြင်မှာစောင့်နေပေးသည်...။
အခုတလော ဇီ့ကောင်းကင်ကြီးက မိုးတိမ်တွေကင်းစင်ပြီး သာယာနေပြန်ပြီ...။ မုန်တိုင်းမလာခင် လေငြိမ်နေတာမျိုးတော့ မဖြစ်စေချင်ဘူး ။ ဇီတို့ဒီလိုပဲနေရပါစေ ။ ဇီတို့ကြားမှာ ဘာမုန်တိုင်းတွေမှ ရှိမလာစေချင်ပါဘူး...။
"ရှိန်း..."
"ရှိန်း..."
"ရှိန်း...ဇီ့ကိုဒါလေးမှန်လားကြည့်ပေး.."
သူ့ဆီကအသံမကြားလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ရှိန်းကစာအုပ်ကိုရင်ဘက်ပေါ်တင်ထားပြီး အိပ်ပျော်နေသည်။ မှေးစင်းနေတဲ့ မျက်ခွံလေးကို မျက်တောင်နုနုလေးတွေကအဆုံးသတ်လို့ပေါ့ ။ နှာတံတစ်လျှောက် လျောဆင်းသွားရင် အပေါ်နှုတ်ခမ်းထပ်က ခပ်ပြေပြေချိုင့်ဝှမ်းလေး မွာ လမ်းပျောက်သွားနိုင်သည်။
ဒီနှုတ်ခမ်းရဲရဲတွေက သဘာဝအတိုင်းပဲလားလို့ ဇီအရမ်းသိချင်နေခဲ့သည်။ ဇီတောင်မသိလိုက်ခင် ဇီ့လက်တွေက သူ့နှုတ်ခမ်းနားရောက်နေပြီ။ နူးညံ့အိစက်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကိုထိမိခိုက် ဇီ့လက်ကိုပြန်ရုတ်ဖို့ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့် သူ့မျက်လုံးတွေပွင့်လာပြီး ဇီ့လက်ကိုဆုပ်ကိုင်ထားသည် ။ သူလန့်ပြီးနိုးလာတာမို့ ဇီ့လက်မှန်းသိတာတောင် လွတ်မပေးသေးပဲ သံသယမျက်လုံးတွေနဲ့ဇီ့ကိုဆက်ကြည့်နေသည် ။
နင်လိမ်ဖို့စဉ်းစားစမ်းဇီ....
"ပုရွက်ဆိတ်ကြီး ဒီနားမွာ"
နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ ရှိန်းပုခုံးကို ရိုက်လိုက်သည်။ အဲ့ဒီ့တော့မှ ရှိန်းက ဇီ့လက်ကိုလွှတ်ပေးတော့သည်။
"စာ...စာ...စာ...စာမေးမလို့"
ဇီစားပွဲဘက်ကိုပြန်လှည့်လိုက်ပြီး စာအုပ်ကိုလိုက်ရှာချင်ယောင်ဆောင်သည်။ အကြောင်းပြချက်ပေးဖို့ ဇီ့စာအုပ္က ဘယ်ရောက်သွားသလဲမသိ။ ရှိန်းကဇီ့ကျောကို စာအုပ်နဲ့ရိုက်လိုက်သည်။ စာအုပ်ကသူ့ဘေးမှာ ကျန်နေခဲ့တာပဲ။
"ဇီ...အာ..စာမေးမလို့"
ဇီ့မျက်နှာကြီးက ငရုပ်သီးနဲ့သုပ်ထားသလိုပူနေတာများ သူကြည့်ရတာ နီရောနီနေလားမသိဘူး။ သူကလှဲွနေရာကထလိုက်ပြီး ဇီမေးတဲ့ပုစၦာကို ကြည့်နေသည်။
"ခဏ...ခဏ...ဇီသန့်စင်ခန်းသွားလိုက်ဦးမယ်"
ဇီ့မျက်နှှာကို သူမကြည့်မိခင် သူ့နားကနေမြန်မြန်ပြေးထွက်လာလိုက်ရသည်။ သန့်စင်ခန်းမှန်ထဲမှာကြည့်မိမှ ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ ဇီ့မျက်နှာကြီးက ခရမ်းချဉ်သီးမှည့်လိုနီနေသည်..။
ဒုက္ခပါပဲ...ဒါကြီးကဘယ်တော့မှနဂိုအတိုင်းပြန်ဖြစ်မှာလဲ ။
ဇီအိပ်သာထဲမှာ ထိုင်လိုက်ထလိုက်နှင့် မျက်နှာအရောင်ကျအောင်စောင့်နေတာ ၁၅မိနစ်လောက်ကြာသွားသည်။ ပြန်ရောက်တော့ ရှိန်းကဇီတွက်နေတဲ့ စာအုပ္ကို ယူကြည့်နေသည်။ ဇီရောက်လာတော့ စာအုပ်ပြန်ပေးပြီး
"အင်း...မင်းတွက်ထားတာတွေ မှန်ပါတယ်"
"တော်သေးတာပေါ့"
"အထူးထုတ်ထဲကကျက်ထားတာမဟုတ်ဘူးမို့လား"
"မဟုတ်ပါဘူး! !"
"Hmmm...စာတွေရှည်နေလို့"
"အကြောင်းပြချက်တွေရေးပြီး အရှည်ကြီးတွက်ရတာကြိုက်လို့ကို.."
"အထူးထုတ်ထဲကမကျက်နဲ့ ရှင်းပြတာကိုနားလည်အောင်ကြိုးစား မသိရင်မေးဖို့မရှက်နဲ့"
"မကျက်ပါဘူးဆို! !"
"မကျက်ရင်ပြီးရော...နောက်ဆို တိုနိုင်သမျှတိုတိုနဲ့မြန်မြန်တွက်"
"လူကိုဘာများမှတ်နေလဲမသိဘူး"
"အကုန်တွက်ပြီးပြီဆိုတော့ သွားရအောင်"
"စာရှင်းရဦးမယ်လေ"
"နောက်တစ်ပတ်မှရှင်းပြမယ်...ကိုယ္ဒီညနေမအားဘူး"
"အဲ့တာဆို..ဇီတို့ညစာကိုအခုပဲသွားစားရအောင် ပန်းခြံနားကဆိုင်မှာလေ.. ဇီအဲ့ဆိုင်ကပူတင်းစားချင်လို့.."
"အင်း..သွားမယ် "
ဇီတို့အတူစာလုပ်ဖြစ်တဲ့ညနေတိုင်း ပြန်ခါနီးဆိုရင် ဘယ်မှာဘာစားကြမယ်ဆိုတာ တိုင်ပင်ကြသည် ။ တစ်ခါတစ်လေ သရဖီတို့လည်းပါပြီး ၊တစ်ခါတစ်လေဇီတို့နှစ်ယောက်တည်းပေါ့...။ မေရီနဲ့ဂျေဆင်ကတော့ အမြဲအလိုလိုပါသည်။
ညစာကိုအပြင်မှာစားတာက ပိုက္ဆံအပိုတွေကုန်ပေမယ့် တန်ပါတယ် အနည်းဆုံးတော့ စိတ်အပန်းပြေတာပေါ့။ ဇီတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ဆက်ဆံရေးက တနေ့ထက် တနေ့ပိုပြီးရင်းနှီးလာသလို ခံစားရသည်။
ဥပမာ..အခုလိုပေါ့။ ညနေစာမစားခင် ဇီတို့ ပန်းခြံထဲမှာ လမ်းလျှောက်ကြသည် ။ ရှိန်းနဲ့ယှဉ်ပြီးလျှောက်ရတိုင်း ပျော်ရလွန်းလို ့လေပေါ်မှာပျံနေသလိုပဲ။ ဇီတို့က ပန်းခြံထဲကအခြားအတွဲတွေလိုပဲလို့ ဇီခဏခဏစိတ်ကူးယဉ်ကြည့်သည်။
ဒါပေမယ့် ဇီတို့အတူလမ်းလျှောက်ရင် လက်တွေမတွဲထားဘူး... ၊ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ချစ်စကားတွေ တီးတိုးပြောမနေကြသလို အော်ဟစ်ရယ်မောနေတာလည်း မရွိပါဘူး။ အတွေးကိုယ်စီနဲ့ အတူတူလမ်းလျှောက်ကြရုံပဲ။ ဇီကတော့ သူ့ကိုခိုးကြည့်ရင်း စိတ်ကူးယဉ်နေတာပေါ့။
ရှိန်းက အရမ်းတည်ငြိမ်သည် ။ အမြဲတမ်း တစ္ခုခုကို စဉ်းစားနေသလိုမျိုး တစ်ယောက်တည်း အလုပ်များနေတတ်သည်။ ဒါပေမယ့်သူက ပျင်းစရာမကောင်းဘူး ။ ဇီကသူ့ကိုသဘောကျလွန်းနေလို့လဲ ပျင်းစရာကောင်းတယ်လို့မမြင်တာဖြစ်မှာပေါ့ ။
ဟိုတစ်ခါ ဇီပန်းချီလာဆွဲတဲ့ သစ်ပင်ကြီးအောက်ရောက်တော့ ဇီသူ့ကိုကြွားလိုက်သည်။
"ဇီဟိုးတနေ့က ဒီမှာလာဆွဲတာလေ..."
"ဟုတ္လား.."
"ရှိန်းနဲ့တွေ့သေးတယ်လေ ပထမဆုံးညစာတူတူစားတဲ့နေ့က.."
"သြော်...."
"အဲ့ဒီ့ကုန်းပေါ်ကကြည့်ရင် ပန်းခြံကြီးတစ်ခုလုံးမြင်ရတယ် နေဝင်ရင်လည်း အရမ်းလှတာသိလား"
"နောက်တစ်ခါ ကိုယ်တို့ဒီနေရာမှာပုံဆွဲကြရင်ကောင်းမယ်ထင်တယ်"တဲ့
ဇီသူ့ကိုမော့ကြည့်လိုက်သည်။ ဆွယ်တာအပြာနဲ့ပုံက ပြီးသွားတာမကြာသေးဘူး။ အဲ့ဒီ့ပန်းချီကားကိုလည်း သူပဲသိမ်းထားပြီး ဇီ့ကိုနည်းနည်းလေးတောင်ပေးမကြည့်ဘူး။ ဇိ့မျက်လုံးထဲကအကြည့်တွေကိုသူဖတ်နိုင်သလားမသိပါဘူး ဇီ့နှာခေါင်းလေးကိုဆွဲညှစ်ပြီး
"ကျောင်းပိတ်ရင်"
ကျောင်းပိတ်ရင် သူနဲ့ထပ်တွေ့ရမယ့် အခွင့်အရေးပဲ၊ ဇီကဘယ်လိုများလက်လွှတ်ခံမှာလဲ။
"အင်း...ဒီတစ်ခါတော့ဇီကြည့်ချင်တယ်"
"မျပပါဘူး"
"မပြရင်မထိုင်ပေးဘူးကွာ"
"မထိုင်ပေးရင်နေ နောက်တစ်ယောက်ရှာလိုက်မှာပေါ့"
"ဟာ...ဒါဇီ့နေရာလေ"
"ဘယ်သူပြောလဲ"
ထိုသစ်ပင်ကြီးအောက်မှာ ဇီတို့ထိုင်ကြသည် ။ ဒီတစ်ခါလည်း ညနေပိုင်းမှာပဲ ၊ တိမ်တွေက မီးတောက်တွေလို လွ်ံညီးစြာ နေမင်းကြီးကိုနှုတ်ဆက်နေလိုက်ကြတာ ။ သူတို့ပူဆွေးနေကြမလား ၊ နေမင်းက သူတို့ဆီကနေထွက်သွားပြီးအခြားတစ်နေရာမှာ ထွန်းလင်းတော့မှာကိုလေ..။ နေမင်းကြီးပျောက်ကွယ်သွားတော့ တလက်လက်နဲ့တောက်ပနေတဲ့ ဇီတို့ခေါ်ကြတဲ့ကြယ်လေးတွေက ကောင်းကင်ကြီးရဲ့ တစဆီကွဲကြေသွားတဲ့ နှလုံးသားတွေလား...။
ဇီ့ရဲ့ကောင်းကင်ကြီးကိုလည်း လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ အရင်တုန်းကသူ့မျက်လုံးတွေက နေမင်းကြီးလိုတောက်ပခဲ့တာ သူ့အစ်ကိုအခန်းထဲမှာထောင်ထားတဲ့ဓာတ်ပုံက ကောင်လေးငယ်ငယ်ရဲ့မျက်လုံးလေးတွေကိုဇီမှတ်မိပါသည်။ အခုရော သူ့မျက်လုံးထဲကကြယ်ပွင့်လေးတွေက သူ့နှလုံးသားတွေကြေကွဲနေခဲ့လို့လား။
အဓိပ္ပါယ်မရှိတာတွေတွေးကာ သူ့ကိုငေးနေမိတဲ့အချိန် သူကလည်း ဇီ့ကိုကြည့်နေသည်။ ဘေးချင်းယှဉ်လျှက်ထိုင်နေကြရင်း တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်နေကြသည်။ သူဘာတွေတွေးနေမလဲတော့ဇီမသိဘူး။ ဇီတွေးနေတာကတော့ သူနဲ့အတူနေဝင်သွားတာ ကြည့်ရတာ အရမ်းကံကောင်းတာပဲလို့...။
ဇီ့ဘဝရဲ့နောက်ဆုံးအချိန်ထိ သူ့ဘေးမှာဒီလိုပဲ ရှိသွားချင်သည် ။ ဘယ်လိုပက်သက်မှုနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ်ကျေနပ်ပါသည်။ အဆုံးသက်မှာ ကြယ်လေးတွေလိုဇီ့နှလုံးတွေတစ်စဆီကွဲကြေရလည်း ဒီအခ်စ္ကိုဆုပ်ကိုက်ထားချင်သည်။
သူမျက်နှာလေးက ခါတိုင်းထက်ကို ပိုပြီးငြိမ်းချမ်းနေသည်။ ဇီ့မျက်လုံးတွေမှိတ်ကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲတိုးသွားမိတဲ့အချိန် သူကဇီ့ကိုကျောပေးလိုက်ပြီး ခြေထောက်တွေ ဆင်းကာလှဲချလိုက်သည်။ ဇီအလိုက်တသိနဲ့ခြေထောက်ကိုဆင်းပေးလိုက်ပါသည်။ သူကဇီ့ပေါင်ပေါ်မှာ ခေါင်းအုန်းရင်း မျက်လုံးတွေ မှိတ်ထားသည်။
"ကိုယ်အိပ်မပျော်သွားစေနဲ့"
"အချိန်ရှိသေးတာပဲ ဇီနိုးမယ်လေ"
"အိပ်မပျော်ချင်ဘူး...ခဏလေးပဲနားချင်လို့"
"အင်းပါ..."
လေတိုက်တဲ့အခါ သူ့မျက်နှာပေါ်ရောက်လာကြတဲ့ဆံပင်တွေကို ဇီသပ်တင်ပေးလိုက်သည် ။ သူကနားလည်ရခတ်သည်။ လျို့ဝှက်အပ်တဲ့ ပဟေဋိလိုမျိုး ၊ သူက..ဇီဘယ်တော့မှ မတွက်နိုင်တဲ့ပုစၦာမျိုးပဲ ။ ရှုပ်ထွေးပြီးလှပသည်။
ဇီ့ပေါက်ပေါ်မှာမှေးနေရင်း ခဏလေးနဲ့ သူအိပ်ပျော်သွားသည်။ အသက်ရှုသံတွေညင်သာသွားပြီး တင်မာထားတဲ့ မျက်နှာကကြွက်သားတွေကိဖြေလျော့လိုက်ပုံရသည်။ သူပိုပြီး ငြိမ်းချမ်းသွားသည်။ ကလေးတစ်ယောက်လို နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျနေတဲ့သူ့ကို ဘယ်လိုလုပ်နိုးရက်မှာလဲ။
ဒါကေမယ့် သူအိပ်မောကျပြီး ခဏအကြာမှာပဲ ချွေးစေးတွေထွက်သည်။ မျက်နှာက ချက်ချက်းဖြူဖျော့လာတယ် ။
"ရှိန်း...?"
"ရှိန်း...?"
"ရှိန်းထတော့.."
"နေမကောင်းဘူးလား"
နေ့လည်ကလိုပဲ သူအလန့်တကြားနိုးလာသည်။ ဇီ့လက်ကိုဖမ်းဆုပ်ကာ သူ့ကိုယ်သူကာကွယ်ဖို့ပြင်ဆင်သည်။ ဇီမှန်းသိမှ လက်ကိုလွှတ်လိုက်ပြီး ဇီ့ကိုအပြစ်တင်ပြန်သည်။
"ကိုယ့်ကိုအိပ်မပျော်စေနဲ့လို ့ပြောထားတယ်မဟုတ်လား!"
"ဇီ...ဇီကရှိန်းပင်ပန်းနေတယ်ထင်လို့..."
"မင်းသိပ်..."
"...လျှာရှည်တာပဲ"
သူဇီ့ပေါ်ကထသွားပြီး မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ သွားမယ် ဟုပြောကာ ချက်ချင်းကုန်းအောက်ကို ဆင်းသွားသည်။ သူဇီ့ကိုစိတ္ဆိုးသြားတော့ အတူတူဘေးချင်းယှဉ်လျှောက်နေရသည့်အဆင့်ကနေ သူလမ်းလျှောက်တာအရမ်းမြန်လို့ ဇီမနည်းပြေးလိုက်ရတဲ့ အဆင့်ကိုပြန်ရောက်သွားသည်။
ဆိုင်ကယ်နားရောက်တော့မှ ဇီ့ကိုေစာင့်နေတော့သည်။ ရောက်တာနဲ့ သူကဇီ့ကိုဦးထုပ်စွပ်ပေးသည်။
"ကိုယ်တို့ ညစာသွားစားလို့်မရတော့ဘူး"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"မင်းကြောင့်ကိုယ်အိပ်ပျော်သွားလို့လေ! !"
"အချိန်မရတော့ဘူးလား"
"ကိုယ်မင်းကိုဒီနားက ကားမှတ်တိုင်ထိလိုက်ပို့ပေးမယ် အိမ်ကိုတန်းပြန်တော့"
"ကားမှတ်တိုင်မပို့နဲ့ဒီနားကဘဏ်မှာပိုက်ဆံသွားထုတ်ရမှာ..."
"နောက်နေ့မှထုတ်"
"ရှိန်းမအားရင် ဇီ့ဘာ့သာပြန်ပါ့မယ်"
"နောက်ကျနေပြီ နောက်နေ့မှထုတ်လို့ပြောနေတာမကြားဘူးလား!"
၆နာရီတောင်မထိုးသေးဘူး သူဘာကြောင့်လောနေတာလဲမသိပါ။ သူ့မျက်နှာကလည်း ဒေါသတွေနဲ့ခတ်ထန်နေသည်။ သူဘာလို့ အဲ့လောက်စိတ်ဆိုးသွာရလဲ ဇီမသိတော့ပါဘူး..။ သူ့ခါးကိုဖက်ကာ ဆိုင်ကယ်ပေါ်တတ်လိုက်ရသည်။ သူဘာကိုစိတ်ဆိုးသွားမှန်းမသိလို့ ဇီသူ့ကိုဘယ်လိုပြောပြီး တောင်းပန်ရမလဲစဉ်းစားနေတုန်း သူကဆိုင်ကယ်ကို ရုတ်တရက်ရပ်လိုက်သည်။
"ရှိန်း...ဘာဖြစ်လို့လဲ.."
"ဒီနားမှာပဲနေ"
ဇီတို့ဆိုင်ကယ်ရှေ့မှာ ကားနှစ်စီးနဲ့ ဆိုင်ကယ်ငါးစီးလောက် ဇီတို့သွားမယ့်လမ်းမှာပိတ်ရပ်ထားသည် ။ ထိုကားထဲကေန လူအချို့ဆင်းလာသည်။ သူတို့ကဂိုဏ်းတစ်ခုလိုပဲ။ ဆူးချွန်ပါတဲ့ အနက်ရောင်လက်ပြတ် လည်သာဂျာကင်တွေကိုဝတ်ထားပြီး လက်မောင်းမှာ တတ်တူးတွေရှိသည်။
ရှိန်းကဆိုင်ကယ်ပေါ်ကဆင်းတော့ ဇီလည်းဆင်းလိုက်ရသည်။ အခုဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ ဇီတို ဒီလူတွေနဲ့ ပြသနာတတ်ကြတော့မှာလား...။
"ရှိန်း...မသွားနဲ့"
"ရှိန်း...နောက်ပြန်လှည့်လို့ရသေးတယ်...မသွားနဲ့"
"အခွင့်ရေးရရင် ဒီနားကမြန်မြန်ထွက်သွား တစ်နေရာမှာပုန်းနေ"
"နင်လည်းမသွားနဲ့...ရှိန်းငါတို့ပြန်ပြေးရအောင်ပါ"
ရှိန်းက ဇီ့စကားကိုနားမထောင်ဘူး။ ဇီ့လက်ကိုဆွဲဖြုတ်ကာ ထိုလူတွေဆီ တန်းတန်းမတ်မတ် လျှောက်သွားသည်။ ဇီသူ့နောက်ကလိုက်လာတော့ သူဒေါသတကြီးနဲ့ ဇီ့ကိုပြန်အော်သည်။
"လိုက်မလာနဲ့ ဆိုင်ကယ်နားမှာပဲနေ! !"
ဇီအနောက် ပြန်ဆုတ်လိုက်ရသည်။ ရှိန်းက အဲ့ဒီ့လူတွေနဲ့ စကားပြောနေပေမယ့် သူတို့မျက်နှာတွေကိုကြည့်ရတာ သိပ်အဆင်မပြေပုံမရဘူး ။ အဖွဲ့ထဲက နေကာမျက်မှန်တပ်ထားတဲ့ လူကောင်ခပ်ကြီးကြီးတစ်ယောက်က လက်ရွယ်လိုက်ရုံပဲရှိသေးသည် ရှိန်းက ဆိုင်ကယ်ဦးထုတ်နဲ့ သူ့ကိုဦးအောင်ရိုက်လိုက်တာကစပြီး ရှုပ်ထွေးတဲ့ တိုက်ခိုက်မှုတွေဖြစ်လာသည် ။
ရှိန်းဘယ်လိုပဲ တိုက်ခိုက်နိုင်ပါစေဦး သူတို့ကအများကြီးပဲ။ သူတို့ဘက်ကတစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် လဲသွားပေမယ့် ရှိန်းကတော့ တစ်ယောက်တည်း သူ့ကိုထိခိုက်မိတာတွေရှိမှာပဲ။ လူတွေကရှုပ်ထွေးနေတာမို့ ဇီသူ့ကိုကောင်းကောင်းမမြင်ရတော့ဘူး။
ဇီဘာလုပ်ရမလဲ...။ စိတ်တွေပူလာရင် ရုတ်တရက် ဘာမှစဉ်းစားလို့မရတော့ဘူး ။ ဒီမြင်ကွင်းကြီးက အရမ်းကြောက်စရာကောင်းသည်။ ရဲစခန်းကိုဖုန်းဆက်ပြီး မြန်မြန်လာခဲ့ပေးဖို ့ပြောလိုက်ပေမယ့် စိတ်မချနိုင်သေးဘူး ။ ဇီထပ်ပြီးစဉ်းစားလို့ရတာ ဂျေဆင်ဂျိမ်းစ်ကို ဖုန်းဆက်ဖို့ပဲ။ သူသာဒီနားမှာရှိနေရင် ဇီတို့ကိုလာကူနိုင်မည်ဟုတွေးလိုက်မိသည် ။
လူသွားလူလာမနည်းတဲ့ ဒီလမ်းက အခုမှတစ်ယောက်မှမရှိအောင် ပျောက်နေကြသည် ။ ရှိန်းက သူ့အရှေ့ကလူတွေနဲ့ ထိုးကြိတ်နေတုန်း သူ့အနောက်ကတစ်ယောက်က ဘေ့စ်ဘောတုတ်ကြီးယူလာသည်။ ကားထဲကနေ တုတ်တွေ၊ သံချောင်းတွေထုတ်လာကြတာမို့ ဟိုဘက်ကလူတွေမှာ လက်နက်တွေရှိလာသည်။
"ရှိန်း!!"
လမ်းဘေးကကျောက်တုံးကြီးကို ဇီဘယ်လိုစိတ်ကူးနဲ့ မလိုက္သလဲမသိဘူး။ ရန်ဖြစ်နေတဲ့ထဲ ဘယ်လိုစိတ်နဲ့ပြေးသွားမိလဲမသိဘူး။ ကျောက်တုံးနဲ့ ရှိန်းကိုရိုက်ဖို့ တုတ်ယူလာတဲ့ လူကိုထုလိုက္တာပဲ ဒါပေမယ့် လွဲသွားသည်။ ကျောက်တုံးက ဇီ့လက်ထဲကနေ ပြုတ်ကျသွားသည်။
ဇိရိုက်ဖို့ရွယ်တဲ့သူက ဇီ့ကိုပြန်ပြီးရိုက်ဖို့လုပ်တော့သည်။ ကြောက်အားလန့်အားနဲ့ ဇီ့မျက်နှာကို လက်နဲ့ကာထားရုံသာတတ်နိုင်သည်။ ထိုလူကဇီ့ကိုမရိုက်လိုက်ရပါ ရှိန်းကဇီ့ကို တွန်းလိုက်သောကြောင့် ဇီ့အစား ရှိန်းရဲ့ပုခုံးကိုအရိုက်ခံလိုက်ရသည်။
အခုမှလူအုပ်ထဲက ရှိန်းကို ဇီသေချာမြင်ရတော့သည်။ သူ့အကြျႌအဖြူမှာသွေးတွေနဲ့ကွဲနေပြီ သူ့လက်တွေမှာကော သူကိုင်ထားတဲ့ ဆိုင်ကယ်ဦးထုတ်မှာရော သွေးတွေချည်းပဲ။ သူကညှာတာခြင်းမရှိ သူနဲ့ရင်ဆိုင်ရတဲ့လူတွေကို ဆိုင်ကယ်ဦးထုတ်နဲ့ လွှဲပြီးရိုက်ချပစ်သည်။ သွေးတွေလျှံထွက်ကာ လူတစ်ယောက်လဲသွားသည်။ အချွန်အတက်တွေနဲ့ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်ကြောင့် ရှိန်းရဲ့မျက်နှာမှာလဲ သွေးတွေစင်ကုန်သည် ။
သူကဦးထုတ္ကို လွင့်ပစ်လိုက်သည်။ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် သူ့ကိုတိုက်ခိုက်နေတုန်းပဲ။ ဇီကတော့ အတွန်းခံလိုက်ရပြီး ပလက်ဖောင်းဘက်ကိုလဲသွားသည်။
"မလုပ်ကြပါနဲ့...မလုပ်ကြပါနဲ့...."
"ရှိန်း...ရှိန်း....ရှိန်း..."
ထိုလူအုပ်ထဲကို ဇီဝင်လို့မရဘူး။ ဇီနောက်တစ်ခါထလာတော် ထိုလူတွေရဲ့လက်ထဲမှာ ဓားတွေကိုင်ထားကြပြီ။ ဓားတွေကလည်းသူ့ကို အညွာအတာမရွိပဲ ထိုးဖို့ မွှန်းဖို့လုပ်ကြသည် ။ သူရှောင်ပေမယ့် လက်တွေ ခြေထောက်တွေနဲ့ အျခား ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးမှာ ဓားတွေနဲ့မွှန်းမိထားသည် ။
သူတဖြေးဖြေးဟန်ချက်ပျက်လာသည်။ ဇီလည်း ဘာမှမလုပ်နိုင်ဘူး။ သူကိုတိုက်ခိုက်နေတဲ့လူတစ်ယောက်ကို တွန်းပြီးကိုက်လိုက်တော့ သူကဇီ့ကိုရိုက်ပြီး တွန်းဖယ်ပစ်လိုက်သည်။ ဇီ့ကို တွန်းဖယ်လိုက်ကြတဲ့ လူတိုင်းက ရှိန်းကို အမဲသားတစ်ခွေးဆွဲသလို သဲသဲမဲမဲ တိုက်ခိုက်ကြတော့သည်။
ဇီဘာမှမလုပ်နိုင်ဘူး။ သူ့ကိုဝိုင်းပြီးအမဲဖျက်နေကြတာကို ဇီကြည့်နေရသည်။ ဇီသူ့ကို ဘာမှမကူနိုင်ဘူး..။ သူဆီမွာ ထိုလူတွေဆီက လုလိုက်တဲ့ ဘေ့စ်ဘောတုတ်တစ်ချောင်းရှိသည်။ သူကထိုလူတွေကို အဲ့ဒီ့တုတ်နဲ့ ရိုက်သတ်နေတာကိုကြည့်နေရသည် ။
သူလွဲချလိုက်တဲ့ အချက်တိုင်းမှာ လူတစ်ယောက်ပြန်မထနိုင်တော့ဘူး။ ရှိန်းကမကောင်းဆိုးဝါးဝင်နေသလို ကြောက်စရာကောင်းနေပေမယ့် ၊ မုဆိုးတွေလက်ထဲကဒဏ်ရာရနေတဲ့ သားရဲတစ်ကောင်လိုပဲ ။ မာန္မခ်ပဲ ဆက်ပြီးတိုက်ခိုက်နေပေမယ့် သူမဟန်တော့ဘူး။
တဖြေးဖြေးနဲ့ တိုက်ခိုက်မှုတွေက အားလျောလာသည်။ ဘက်ပေါင်းစုံကလာတဲ့ ဓားတွေကို သူမမြင်နိုင်တော့ဘူး။ ဇီလည်းအခုထိဘာမှမလုပ်နိုင်သေးဘူး။ သူ့ကိုကယ်နိုင်ဘူး။ ကြောက်နေရုံကလွဲရင် ရပ်နေရာကနေ ခြေတစ်လှမ်းလေးတောင် မရွေ့နိုင်ဘူး။ မျက်ရည်တွေကြောင့် ဘာကိုမှလည်း သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရတော့ဘူး။
ဇီဒီအတိုင်းရပ်နေရင် သူသေသွားလိမ့်မယ်။ ဒါကျောင်းထဲကရန်ပွဲမဟုတ်ဘူး..။
ဇီသူ့ကိုဒီနေရာမှာဆုံးရှုံးလိုက်ရရင် ဇီနှလုံးသားလည်း ဒီနေရာမှာသေသွားလိမ့်မည်ထင်သည်။ သတ္တိလေးဝင်လာဖို့ ဇီတို့ရဲ့ အသိစိတ္ကို ခဏလေးဖျောက်ပစ်လိုက်ဖို့ပဲ လိုတာပါ။ ငါလုပ်ချင်တယ်၊ ငါမလုပ်လို့မဖြစ်တော့ဘူး ၊ ငါလုပ်မှရမယ် ဆိုတာတွေ သိနေလည်း သတ္တိဆိုတာထွက်လာဖို့အတွက် ကိျုးကြောင်းဆင်ခြင်နိုင်တဲ့အသိစိတ်ကို ခဏလောက်တော့ ဖုံးကွယ်ပစ်လိုက်ရမည်။
အဲ့တာပြီးရင်တော့...ဇီတို့ကသတ္တိရှိတဲ့လူတွေအဖြစ် ရှေ့ဆက်တိုးဖို့ပဲ ကျန်တော့တာပေါ့။ ဇီ့အနားကို ရောက်လာတဲ့ ဘေ့စဘောတုတ်နဲ့ ဇီမှီတဲ့တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်ကို ရိုက်ပစ်ပြီး ရှိန်းနားကိုတိုးသွားလိုက်သည်။ သူနဲ့ကျောချင်းကပ်မိတဲ့အထိ...ဇီသူနားကိုရောက်သွားသည်။
သူကဇီ့ကိုဒေါသတကြီးကြည့်လာသည် ။ ဇီသူ့ကိုဂရုမစိုက်ပဲ ဘေ့စ်ဘောတုတ်ကို ရမ်းနေလိုက်သည်။ ခဏလောက် ဇီတို့နားမှာ လူတွေရှဲသွားတော့ ဇီကိုယ်ဇီနည်းနည်း အထင်ကြီးသွားပြီး အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ အော်ပြောလိုက်သည်။
"ငါရဲစခန်းကို ဖုန်းဆက်ထားတယ်...နင်တို့ပြသနာမတတ်ချင်ရင် အခုထွက်သွားတော့!"
သူတို့က တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်နေပြီး ထွက်ပြေးသွားရမယ့်အစားထရယ်ကြသည်။ တစ်ယောက်က ဇီ့လက်ထဲကတုတ်ကို သာသာယာယာပဲဆွဲယူပြီး လွင့်ပစ်လိုက် သည်။
"ရဲဟုတ္လား...ဘာသောက်စကားတွေလာပြောနေတာလဲ နင့်ကိုပါရိုက်သတ်လိုက်ရမလား..."
"ဟေ့ကောင်မလုပ်နဲ့...သူက ဟိုကောင်လေးကိုပဲလုပ်ခိုင်းတာ.."
"အဲ့တော့ဘာဖြစ်လဲ အမှိုက်ပါလာတာကိုပါ ရှင်းပစ်ရမှာပေါ့"
"သူအမိန့်တိုင်းမနာခံရင် ဘာဖြစ်မလဲမင်းမသိဘူးလား"
"ကျစ်..."
သူတို့ဇီ့ကိုဘာမှမလုပ်ဘူးဆိုတာအရိပ်ဖမ်းမိတော် ဇီ ရှိန်းအရှေ့မှာ ဝင်ရပ်လိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် ရှိန်းကိုယ်တိုင်က ဇီ့ကိုတွန်းဖယ်နေတယ်။
"ဇီ... မင်းဝေးဝေးသွားနေစမ်းပါ"
"မနေဘူး... ငါနင့်ကိုသေအောင်လို့ထားခဲ့ရမှာလား!?"
"မင်းပါသေချင်လို့လား!?"
လက်အကြီးကြီးတစ်ဖက်က ဇီ့မျက်နှာနားရောက်လာတော့ ဘာမှမလုပ်နိုင်ပဲ မျက်လုံးတွေမှိတ်ထားလိုက်မိသည်။ ဇီ့ကိုမထိလိုက္ဘူး ။ ဇီထပ်ပြီး အတွန်းခံလိုက်ရပြန်သည် တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ဇီ့ကိုတွန်း ထိုး တိုက်သွားလို့ ရှိန်းနဲ့ဝေးသွားပြန်သည် ။
ဒီလူတွေကြားထဲပြန်တိုးသွားတဲ့အခါ တစ်ခါထပ် တစ်ခါ ဒဏ်ရာတွေပိုပိုပြီးရလာတဲ့ရှိန်းကို မြင်ရသည်။ အစတုန်းကလို တိုက်ခိုက်မှုတွေကိုအားလုံးကို သူမသိနိုင်တော့ဘူး။ ဓားပါတဲ့ လူတွေကိုပဲ သူကာကွယ်နိုင်တော့သည်။ တုတ်တွေနဲ့ဝိုင်းရိုက်လည်း ပြန်မတိုက်ခိုက်တော့ပဲ ဓားတွေကိုပဲ အဓိကထားပြီးကြိုးစားပုတ်ချနေသည်။
ဇီ့ဘေးကဖြတ်သွားတဲ့ဓားနဲ့လူကို ဇီတွန်းထုတ်လိုက်သည် ။ ရှိန်းကဇီ့ဘက်ကိုလှည့်ကြည့်လာတဲ့အချိန် သူ့အနောက်ကဓားကို သူမမြင်တော့ဘူး။ ဇီသူ့ကိုတွန်းလိုက်တော့ သူကဇီ့ကိုပါဆွဲခေါ်သွားသည်။ ဓားကဇီ့အကျႌကိုဖြတ်ပြီးလက်မောင်းထဲကို ပွတ်ဆွဲသွားသည် ။ ခဏလောက် ဘာကိုမှမမြင်တော့အောင် နာကျင်မှုကိုသာ ဇီခံစားမိတော့သည် ။
မီးဖိုထဲမွာ ဓားရှတာနဲ့ ဒီလိုအမွှန်းခံလိုက်ရတာက ဘာမှမဆိုင်ဘူး ဒီဓားကအသားထဲကိုနစ်ဝင်ပြီး အသားလွှာကို ဖြတ်တောက်သွားတာ။
ရှိန်းဆွဲချလိုက်တဲ့အရှိန်ကြောင့် လမ်းရဲ့မျက်နှာပြင်နဲ့ ဇီနှဖူးရိုက်မိသွားတော့ ပြန်မထနိုင်ပဲ မူးဝေနေသည်။ ဇီတို့လဲသွားတဲ့နားကို နောက်ထပ်ဓားတွေနဲ့လူတွေ ထပ်ရောက်လာတော့သည်။ ရှိန်းကဇီ့ဘေးမှာ လဲနေပြီး ပြန်မထနိုင်ဘူး။ ဒါပေမယ့် သူကြိုးစားပြီပြန်ထဖို့လုပ်နေတုန်းပဲ..။
ဓားရှည်တစ်ခုနဲ့လူက ရှိန်းကို စိုက်ချလိုက်သည်။ ဇီနေရာကနေ မြန်မြန်ကုန်းရုန်းထပြီး ရှိန်းကိုကာကွယ်ဖို့ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့် ၊ သူကအရင်ဇီ့ကိုယ်ကိုကွယ်လိုက်သည် ။
"မလုပ်နဲ့! ! "
"မလုပ်နဲ့....ရှိန်း...."
သူနေရာမှာလဲကျသွားသည် ။ ဓားတစ်ချောင်းက သူ့ဗိုက်မှာစိုက်လို့ ၊ မျက်လုံးတွေက တဖြေးဖြေးစင်းလာသည်..။ သူ့ကိုအေဥတ်ဖို့ကြံစည်ထားတဲ့လူတွေက ခြေထောက်တွေနဲ့လှိမ့်ကန်ကြသည်။
လဲနေတဲ့ရှိန်းအပေါ်ကနေ ဇီအုပ်မိုးထားလိုက်ပြီးသည်။ ခြေထောက်တွေက ဇီ့ကိုယ်ပေါ်ပဲရောက်လာတယ် ။ ဇီကအသုံးမကျခဲ့ပေမယ့် ရှိန်းကိုဒီ့ထပ်ပိုပြီးအထိခိုက်မခံနိုင်တော့ဘူး။
"ဒီခွေးမကသေချင်နေတာ! !"
"မိန်းကလေးဆိုပြီးညှာနေတာကို! !"
"နေရာတကာဝင်ပါချင်တဲ့ဟာမကို...ဆက်ညှာမနေနဲ့တော့"
ဇီ့တစ္ကိုယ္လုံးကို အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ကန်ကြောက်နေကြတာ အရိုးတွေကျိုးသွားတော့မလိုပဲ ။ ဒါပေမယ့် ဇီထွက်ပြေးသွားလို့မဖြစ်ဘူး ။ ဇီကိုယ်လွတ်ရုန်းလိုက်ရင် ရှိန်း...သူသေသွားလိ်မ့်မယ်...။
ရှိန်းက မျက်လုံးမပွင့်တပွင်နဲ့ ဇီ့ကိုကြည့်နေသည်။
"အ...သ...သတိထား..ရှိန်း...အား...သတိထားဦး"
သူ့ဗိုက်က သွေးတွေအများကြီးထွက်နေသည်။ ဇီကြားဖူးတာ ဓားကိုမနှုတ်ရဘူးတဲ့။ ဒဏ်ရာက သွေးထွက်လွန်သွားလို့မဖြစ်ဘူး ။ ဒဏ်ရာကိုဖိထားပေးရမည်။
"အစ်ကိုလက်လွန်သွားမယ် ကောင်မလေးပါ ကျွန်တော်တို့လက်ထဲမှာသေလို့မဖြစ်ဘူးနော်! !"
"ဒါပေမယ့်သူကသေစေချင်တယ်လေ မင်းဘာလုပ်ချင်သေးလို့လဲ"
"သေသွားရင် ကျွန်တော်တို့ထောင်ကျလိမ့်မယ်"
"ချီးထဲမှ သူ့လက်ထဲမှာသေမလား ထောင်ပဲအကျခံလိုက်မယ် ဟိုကောင်မလေးကိုဆွဲခေါ်သွား ဟိုကောင့်ကိုလက်စတုံးရမယ်"
ရှိန်းရဲ့သွေးတွေက ပူပြီနွေးနေသည့။ ဇီ့လက်နှစ်ဖက်လုံးမှာ သူ့သွေးတွေနဲ့စွန်းထင်းကာ ဒဏ်ရာကို ဖိထားတဲ့အခါ သွေးတွေက ဇီ့ရဲ့တံတောင်ဆစ်ပေါ်ထိ စီးတတ္လာတော့သည်....။ တစ်ခါတစ်ခါ သူတို့ကန်လိုက်လို့ ဇီလဲသွားပေမယ့် မြန်မြန်ပြန်ထလာပြီး ရှိန်းကိုမထိအောင်ကာပေးထားပါသည်...။
တစ်ယောက်ယောက်လာပါဦး...။ ဇီတို့ကိုကယ်ပါဦး..။ ရှိန်းကိုကယ်ပါဦး..။
ရှိန်းကသတိမရတစ်ချက် ရတစ်ချက်နဲ့ နောက်ဆုံးတော့ သူ့မျက်လုံးတွေလုံးဝပိတ်သွားတော့သည်။
"ရှိန်း..ရှိန်း..သတိထားပါဦး ဇီနဲ့ရှိနေပါဦး..."
ဇီ့ကိုအတင်းဆွဲနေကြရာက သူတို့ရပ်သွားသည်။ ဆဲသံ ဆိုသံတွေ ဆူညံနေတာ ပျောက်သွားပြီး ဇီတို့ကိုကန်နေကြတာလည်း ရပ်သွားသည်။ ဇီကတော့ ရှိန်းရဲ့ခေါင်းကိုမပြီး ဒဏ်ရာကိုသေချာဖိပေးထားလိုက်သည်။
"သူတို့သွားပြီ ရှိန်း..."
"သူတို့သွားပြီ...သူတို့သွားပြီ"
"ထဦး...ဟဲ့...မျက်လုံးဖွင့်ဦး..ငါ့ကိုလန့်အောင်မလုပ်နဲ့လေဟာ..."
ဇီ့ပုခုံးကိုလာပြီးဆွဲတဲ့လက်ကို ဇီပြန်ကိုက်ပစ်လိုက်သည်။ ရှိန်းသွေးထွက်လွန်သွားလို့မဖြစ်ဘူး ။ လူတွေက ဇီ့ကိုရှိန်းရဲ့ဘေးကနေအတင်းခေါ်ထုတ်သွားပြီး ရှိန်းကိုသယ်သွားကြသည်။ သူတို့အနောက်က လိုက်တားဖို့ကြိုးစားပေးမယ့် တစ်ချက်လောက်တွန်းလိုက်တာနဲ့ ဇီပြန်မထနိုင်တော့ဘူး ။
သူတို့ရှိန်းကိုသယ်သွားကြတာ ဇီဘာမှမတတ်နိုင်ခဲ့ဘူး။ ကားတွေပြန်ထွက်သွားတာကို ကြည့်နေတုန်း ဇီ့ကိုယ်ပေါ်ကို အနီရောင်အစတစ်ခုဖုံးလွှမ်းလိုက်သည်။ ဇီ့နားကို ဂျေဆင်ဂျိမ်းစ်ရောက်လာသည်။
"ဇီ...ဇီ...သတိကပ်ဦး"
"ဂျေ..ဂျေဆင်ဂျိမ်းစ် သူတို့ရှိန်းကိုခေါ်သွားကြပြီ ရှိန်း...သူ..သူဒဏ်ရာတွေအများကြီးရထားတယ် သွေးတွေလည်းအများကြီးပဲ၊ ဇီသူ့ကိုနောက်ပြန်လှည့်ဖို့ပြောတယ် သူကအဲ့ဒီ့လူတွေဆီသွားလိုက်တယ် သူတို့ရှိန်းကိုဝိုင်းရိုက်ကြတာ...သူတို့ဆီမှာ တုတ်တွေရော ဓားတွေရော.."
"ဇီ...ဇီ! ! စိတ်လျှော့....စိတ်လျှော့ထား မင်းဒဏ်ရာတွေဘယ်မှာလဲ"
"ရှိန်းကို..သူတို့ခေါ်သွားကြပြီဂျေဆင်.."
"ရှိန်းဘာမှမဖြစ်ဘူး သူ့ကိုအခုဆေးရုံပို့လိုက်ပြီ.."
"ဟင်..."
"သူအဆင်ပြေသွားမှာပါ"
ဇီစိတ်အေးသွားသည်။ သူဆေးရုံရောက်သွားပြီတဲ့။ ဒါပေမယ့်ဇီရှိန်းကိုတွေ့ရဦးမှဖြစ်မှာ သူသွေးတွေအများကြီးထွက်ထားတာ...။
"မင်းရောအရိုးတွေကျိုးကုန်ပြီလား..."
"ဇီဘာမွမျဖစ္ဘူး ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဇီ့ကိုရှိန်းဆီလိုက်ပို့ပေးပါ.."
Written By Zing Douglas
_____________