Zawgyi
အပိုင္း (၁၆၆၀) – အိပ္မက္ဆန္တဲ့ မဂၤလာပြဲကို ျပင္ဆင္ထားျခင္း
လက္ထပ္ရန္ ရက္အနည္းငယ္ အလိုေလာက္တြင္ ဟန႔္ေျမာင္႐ႊမ္သည္ ႐ုတ္တရက္ အနည္းငယ္ စိတ္မေအးျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ရွီမာယူယူသည္ သူမကို ဘာမွမေျပာသလို ထိပ္တန္းေတာင္ၾကားမွလူမ်ားလည္း ဘာမွမေျပာ ၾကေပ။ သူမသည္ စိုးရိမ္တႀကီးပင္ေစာင့္စားခဲ့သည္။
သူတို႔သည္ မဂၤလာပြဲမတိုင္ခင္ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းမွ်သာျဖစ္ေၾကာင္း ရွီမာယူယူ ေျပာခဲ့သည္။ သူမအေနႏွင့္ က်န္းက်ဴးရွန႔္ကို ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးထား သည့္ ပစၥည္းတစ္ခုခု သို႔မဟုတ္ ၾကင္စဦးတြင္ဝတ္ရန္ အက်ႌခ်ဳပ္လုပ္ျခင္းကဲ့သို႔ လုပ္စရာတစ္ခုခုရွာေတြ႕ပါက အဆင္ေျပသြားႏိုင္သည္ဟုတ္ေျပာေလသည္။
သည္လိုႏွင့္ သူမသည္ တစ္ဘဝလုံးတြင္ မကိုင္ခဲ့ဖူးသည့္ အပ္ကိုကိုင္ကာ အက်ႌခ်ဳပ္နည္းကို အေျပးသြားသင္ရေတာ့သည္။
အေဒၚ ၃ သည္ အခ်ဳပ္အလုပ္လုပ္ငန္းတြင္ တာဝန္ယူခဲ့ျခင္းျဖစ္ရာ သူမ အပ္ခ်ဳပ္ျခင္းကို သင္ယူလိုသည္ဟု သိသည္ႏွင့္ အပ္ခ်ဳပ္သမတစ္ေယာက္ကို သင္ခိုင္းလိုက္ေလသည္။ တစ္ခုခုလုပ္လိုက္သည္ႏွင့္ ေနာက္က်ိေနေသာ သူမ ၏ စိတ္မ်ားသည္ တည္ၿငိမ္သြားေလသည္။
ရွီမာယူယူဘက္တြင္ေတာ့ ေတာမီးကဲ့သို႔ျဖစ္ေနသည္။ သူမသည္ မဂၤလာ ပြဲေနရာအား အလွဆင္ၿပီး လိုအပ္မည့္ပစၥည္းအားလုံးကိုယူလာသည္။ ရွီမာယူယူသည္ ဖက္တီးက်ဴကိုပါ ဆြဲေခၚကာ အလႊာမ်ားစြာပါဝင္ေသာကိတ္ လုပ္ရန္ ပစၥည္းမ်ားလုပ္ခိုင္းသည္။
ရွီမန္ဖန္၏ မဂၤလာပြဲအတြက္ ပစၥည္းမ်ားစြာယူခဲ့ၾကရာ အမ်ားအျပား က်န္ေန၍ေတာ္ေသးသည္။ ရွီမာယူယူသည္ ထိုပစၥည္းမ်ားကို အသုံးျပဳကာ ေခတ္ပုံစံအလွဆင္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမသည္ ဟန႔္ေျမာင္႐ႊမ္၏ ကိုယ္တိုင္းကို ယူကာ မဂၤလာဝတ္စုံခ်ဳပ္ခိုင္းသည္။
သူမသည္ မဂၤလာဝတ္စုံကို ကိုယ္တိုင္ဒီဇိုင္းထုတ္ရာ ထိုေခတ္၏ ဇာမဏီ ဒီဇိုင္းမ်ားႏွင့္ မ်ားစြာကြဲျပားေလသည္။ ထိုအပ္ခ်ဳပ္သမမ်ားသည္ အလုပ္လုပ္ ရာတြင္ ထက္ျမက္ကာ သူမလိုခ်င္သည့္အတိုင္းကို နားလည္၍ေတာ္ေသး သည္။ သူတို႔သည္ သူမ ေျပာသည့္အတိုင္း စတင္အလုပ္လုပ္ေတာ့သည္။
ဖက္တီးက်ဴႏွင့္ တျခားသူမ်ားသည္ အကူအညီေပးခ်င္ေသာ္လည္း ရွီမာယူယူသည္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုကာ ႏွင္ထုတ္ေလသည္။ သူတိုသည္ သူမ ေဘဂုံထန္တို႔ ဟိုဟိုဒီဒီေျပးလႊားေနပုံကိုၾကည့္ၿပီး မည္ကဲ့သို႔ မဂၤလာပြဲျဖစ္လိမ့္မလဲဟု သိခ်င္ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ သူမ သည္ ေယာက္်ားေလးမ်ား၏ အကူအညီကိုျငင္းဆန္ကာ အကူအညီလိုလွ်င္ လည္းမေျပာခဲ့ေပ။
သိထားေသာ ေယာက္်ားေလးမွာ က်န္းက်ဴးရွန႔္ တစ္ဦးတည္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ မဂၤလာပြဲအေၾကာင္းကို တစ္ခြန္းမွမဟေပ။ သူသည္ အခ်ိန္ တန္လွ်င္ သိလိမ့္မည္ဟု ဝိုးတိုးဝါးတားသာ ေျပာခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္လားေတာ့မသိေပ အားလုံးသည္ ပိုသိခ်င္လာသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ထိပ္တန္းေတာင္ၾကားမွ တပည့္မ်ားသည္ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စား ေနၾကသည္။
သူတို႔၏ ေတာင္ၾကားဒုသခင္သည္ ထိုကဲ့သို႔ကိစၥမ်ားတြင္ ဝင္ပါခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူမ လုပ္သမွ်သည္လည္း စံထားေလာက္ကစရာျဖစ္ေနသည္။
အားလုံးတြင္ မ်ိဳးစုံေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္အတူ မဂၤလာပြဲေန႔မွာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေရာက္လာသည္။
ရွီမာယူယူသည္ ေတာင္ၾကားအဖြဲ႕ဝင္မ်ားကို တစ္ရက္ႀကိဳေျပာရာ သူတို႔ သည္ ေတာင္ၾကားေဘးသို႔ သြားကာ ၾကည့္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္ အရႈပ္အေထြးမ်ားမလုပ္ၾကေပ။ ေတာင္ၾကား၏ အေရးပါေသာ အဖြဲ႕ဝင္မ်ား သည္ ဖိတ္စာမ်ားရၾကကာ သတ္မွတ္ထားေသာ ခုံတြင္ေနရာရၾကသည္။
သည္လိုႏွင့္ မဂၤလာပြဲေန႔မနက္ခင္းတြင္ ထိပ္တန္းေတာင္ၾကားမွ အဖြဲ႕ဝင္ မ်ားသည္ ေတာင္ၾကားႏွစ္ဖက္တြင္ လူစည္ေနကာ ပန္းပင္လယ္ႏွင့္တူေသာ ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ေနၾကသည္။ ထင္ေယာင္ထင္မွားထဲမ်ား ဝင္သြားမိသလားဟု အားလုံး ထိင္မိၾကသည္။
ေခ်ာက္ႏွစ္ဖက္တြင္ေတာ့ သူမသည္ ခရမ္းေရာင္ႏြယ္မ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထား သည္။ ထိုႏြယ္မ်ားကို သစ္ပင္မ်ားအေပၚကို သာမန္ကာလွ်ံကာပင္ ပစ္တင္ကာ နံရံႏွစ္ခုၾကားကို ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ေလတိုက္လာသည္ႏွင့္ ေကာင္းကင္ႀကီး သည္ ခရမ္းေရာင္ပင္လယ္အသြင္ ေျပာင္းလဲသြားေလသည္။
ပန္းပင္လယ္၏ အလယ္တြင္ ေျမေနရာလြတ္ရွိသည္။ ထိုေနရာလြတ္တြင္ ရာခ်ီေသာ အျဖဴေရာင္ခုံမ်ားခ်ထားသည္။ အလယ္တြင္ေတာ့ က်ယ္ဝန္းသည့္ ေလွ်ာက္လမ္းရွိကာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အေရာင္အေသြးစုံလင္ေသာ ပြင့္ဖတ္မ်ားႏွင့္ ခင္းက်င္းထားသည္။
ေလွ်ာက္လမ္းအဆုံးတြင္ေတာ့ ပန္းေပါင္းကူးေလးရွိထားၿပီး ထိုအဆုံး တြင္ေတာ့ စင္ျမင့္ငယ္ေလးရွိသည္။ ထိုစင္ျမင့္တြင္ ႐ိုးရွင္းစြာပင္ ေက်ာက္စားပြဲ ေလးထားရွိထားၿပီး ထိုအေနာက္တြင္ေတာ့ ဆီေဆးျဖင့္ ဆြဲထားေသာ ပင္လယ္ ပန္းခ်ီတစ္ခုရွိေလသည္။ ကမ္းေျခတြင္ လက္ခ်င္းဆုပ္ကိုင္ထားေသာ စုံတြဲတစ္ တြဲ၏ ပုံကိုပင္ ထည့္ကာဆြဲထားသည္။
"မိုးနတ္မင္းေရ အိပ္မက္ဆန္လိုက္တာ" ေတာင္ၾကားမွ တပည့္မ်ားသည္ ထိုျမင္ကြင္းေၾကာင့္ အံ့ဩၾကသည္။
ထိုျမင္ကြင္းမွာ ေခတ္ကာလတြင္ေတာ့ သာမာန္မဂၤလာပြဲမွ်သာျဖစ္ သည္။ သို႔ေသာ္ ဤေနရာတြင္ေတာ့ တစ္ခုတည္းေသာ မဂၤလာပြဲသာျဖစ္သည္။
"သတို႔သမီးကလည္း သာမာန္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး သူမက တျခားသတို႔သမီးေတြ နဲ႔ ကြာလိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္"
"ဒီလိုမ်ိဳး ျပင္ဆင္ထားတာနဲ႔တင္ မတူဘူးဆိုတာ သိေနတာပဲ ေတာင္ၾကားဒုသခင္ပါလာတာနဲ႔ ငါတို႔သိသင့္ေနၿပီ"
"ဒါဆိုလည္း ေစာင့္ၾကတာေပါ့ သတို႔သမီးက ခဏေနေရာက္လာေတာ့ မယ္"
မဂၤလာအခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ ဖိတ္စာရထားသူမ်ားသည္ စတင္ဝင္ ေရာက္လာသည္။ သူတို႔သည္ ဖိတ္စာတြင္ေရးထားေသာ ေနရာတြင္ ဝင္ထိုင္ ၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ဂီတသံပ်ံ႕လႊင့္လာသည္။ ထိုဂီတသံသည္ အရင္ႏွင့္ မတူ ေပ။ နားဆင္သူကို ေပ်ာ္႐ႊင္ေစသည္။ ထိုအခ်ိန္မွပင္ ရွည္လ်ားေသာ လာဗင္ဒါ ပန္းခင္းေပၚတြင္ ရပ္ေနေသာ မိန္းကေလးမ်ားကို သတိထားမိၾကေတာ့သည္။
ထိုမိန္းကေလးမ်ား၏ လက္ထဲတြင္ အသံေက်ာက္တုံးမ်ားရွိကာ သူတို႔ သည္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ဝိညာဥ္စြမ္းအင္မ်ားကို ထည့္ေနၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ မွာပင္ ဂီတသံထြက္လာကာ က်ယ္လာၿပီး အသံမွာျပတ္သားလာသည္။
ထိုထူးျခားေသာ ျမင္ကြင္းကိုျမင္ေသာအခါ အားလုံးသည္ အလြန္သိခ်င္ လာသည္။
"ဖန္အာ မင္းအစ္မလုပ္ေနတာ ဘာေတြလဲ" လ်န္ဝူမင္ႏွင့္ ရွီမန္ဖန္တို႔ သည္ အတူတကြထိုင္ၾကကာ သူတို႔ေမးသည္ႏွင့္ ေခါင္းကိုေဘးဘက္သို႔ တိမ္း ၾကည့္လိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္လည္း မသိေတာ့ဘူး" ရွီမန္ဖန္သည္ အလြန္သိခ်င္ေနသည္။
"အိုး... သူမက မင္းအစ္မေလ ရွန္ယိကိုေတာင္ သူမကိုကူညီဖို႔ေျပာေသး တာပဲ သူတို႔က မင္းကိုဘာမွမေျပာၾကဘူးလား" လ်န္ဝူမင္သည္ နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။
"ဘာတစ္ခုမွကိုမေျပာတာ သူမက လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ျဖစ္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတာင္မေျပာဘူးတဲ့" ရွီမန္ဖန္လည္း အကူအညီမဲ့ေနရာ တျခားသူကို ေျပာမည္ မွာမျဖစ္ႏိုင္ေပ။ အနီးဆုံးလူကိုေတာင္ မေျပာခဲ့ၾကေပ။
"မင္းအစ္မေခါင္းထဲမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္းအႀကံေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာပဲ" လ်န္ဝူမင္ ရယ္ေမာေလသည္ "ဒီလိုမဂၤလာပြဲကို ျမင္ဖူးတာ ပထမဆုံးပဲ အခု အဲဒီစုံတြဲ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲလို႔ သိခ်င္ေနၿပီ"
"ကြၽန္ေတာ္ေရာပဲ" ရွီမန္ဖန္သည္ ရယ္ေမာၿပီး ျပန္ေျဖေလသည္။
အားလုံး စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေစာင့္စားေနေသာ သတို႔သမီးသည္ ေရွ႕တြင္ရွိ ေသာ မဂၤလာဝတ္စုံကို ၾကည့္ၿပီး ကသိကေအာက္ႏွင့္ ၿပဳံးေနသည္။
"ဂ်ဴနီယာညီမေလး ဒီဝတ္စုံက မင္းငါ့အတြက္ ျပင္ေပးထားတဲ့ မဂၤလာ ဝတ္စုံဆိုတာ ေသခ်ာရဲ႕လား" သူမသည္ အက်ႌကို လက္ျဖင့္ကိုင္ၾကည့္ေလ သည္။ ဒါကတကယ္ပဲ... ရွက္စရာႀကီး။
"စီနီယာအစ္မ ဒီအက်ႌကို ညီမကိုယ္တိုင္ ဒီဇိုင္းထုတ္ၿပီး အပ္ခ်ဳပ္သမ ေတြကို ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ခ်ဳပ္ခိုင္းထားရတာ" ရွီမာယူယူသည္ လက္ႏွစ္ဖက္ ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ မဝတ္လွ်င္ တိုက္ခိုက္ေတာ့မည့္ပုံေပါက္ေနသည္။
"ဒါေပမဲ့ ဒါကအရမ္းအသားေပၚေနတာမဟုတ္ဘူးလား" ဟန႔္ေျမာင္႐ႊမ္ သည္ ျငင္းဆန္တုန္းပင္.
"မျဖစ္ဘူး မျဖစ္ဘူး ဒါက အေျပာင္ေျမာက္ဆုံးဒီဇိုင္းပဲ အသားအမ်ားႀကီး မေပၚပါဘူး" ရွီမာယူယူ ေျပာလိုက္သည္ "ဝတ္လိုက္တာနဲ႔ ရလဒ္ကိုသိလာလိမ့္ မယ္"
ေဘးတြင္ရပ္ေနေသာ ေဘဂုံထန္သည္ ရယ္ေမာရင္း ရွင္းျပေလသည္ "မမေျမာင္႐ႊမ္ ဒီဝတ္စုံကိုျမင္ဖူးၿပီးသြားၿပီ အရမ္းႀကီးမေပၚပါဘူး စိတ္ခ်ပါ"
ရွီမာယူယူႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ ဟန႔္ေျမာင္႐ႊမ္သည္ ေဘဂုံထန္၏ စကားကို ပိုယုံ သလိုပင္။ သူမ စကားကိုနားေထာင္ၿပီးေနာက္ တြန႔္ဆုတ္စြာပင္ မဂၤလာဝတ္စုံ ကိုဝတ္လိုက္သည္။ သူမ ဝတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ရွီမာယူယူသည္ သူမကိုမွန္ေရွ႕ သို႔ဆြဲေခၚသြားရာ မွင္တက္သြားေလေတာ့သည္။
ရွည္လ်ားေသာ ခရမ္းေရာင္ဝတ္စုံသည္ သူမ၏ခႏၶာကိုယ္အား ကပ္ရပ္စြာ တြယ္ဆင္းေနၿပီး သူမ၏ တင္ပါးတစ္ေလွ်ာက္ေကြ႕ေကာက္သြားကာ ေျခေထာက္မ်ားဆီသို႔ အလႊာလိုက္ က်သြားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထို အသြင္အျပင္သည္ သူမကို ေမွာ္ဆန္ေသာ မင္းသမီးသဖြယ္ျဖစ္ေစသည္။ ဂါဝန္ တြင္ အလွဆင္ထားေသာ စိန္တုံးေလးမ်ားသည္ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လက္ေနသည္။
"ဒါက..."
အားလုံးသည္ အသက္ကို ျပင္းျပင္ပင္မရႈရဲၾကေတာ့ေပ။ အသက္ရႈလိုက္ လွ်င္ လွပေသာ ျမင္ကြင္းကို ဖ်က္ဆီးလိုက္မည္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ေနၾကသည္။
"အစတုန္းကေတာ့ အျဖဴသုံးမလို႔ပဲ ဘာလို႔လဲဆိုတာ ညီမက မဂၤလာ ဝတ္စုံကို အျဖဴႀကိဳက္တာေလ၊ ဒါေပမဲ့ အစ္မရဲ႕အႀကိဳက္ဆုံးအေရာင္ ခရမ္း ေရာင္ကိုေ႐ြးလိုက္တာ" ရွီမာယူယူသည္ ေဘးမွေျပာေလသည္ "ဘယ္လိုလဲ ညီမရဲ႕ ဒီဇိုင္းကမဆိုးဘူးမလား"
"လွတယ္" ဟန႔္ေျမာင္႐ႊမ္သည္ ၿပဳံးၿပီး ေခါင္းညိတ္ေလသည္ "ဒီလက္ကို ဖုံးေပးမယ့္ အက်ႌလက္မပါတာေတာ့ နည္းနည္းခံစားရခက္ေနတယ္"
"ဒါရွိတယ္ေလ"
ရွီမာယူယူသည္ ေထာင့္ကိုသြားကာ ဇာလက္အိတ္ကိုယူၿပီး ဝတ္ေပး လိုက္သည္။ သူမ၏ ပခုံးအနည္းငယ္သာ ေပၚေတာ့သည္။
"ၿပီးေတာ့ ဒါ" ရွီမာယူယူသည္ လက္ထဲမွ မဂၤလာေခါင္းေဆာင္းကို ေဝ့ျပ လိုက္သည္ "ဒါကိုဆံပင္လုပ္ၿပီးမွ ဝတ္ရမယ္ အခု ဆံပင္ထုံးဖို႔ကူညီေပးမယ္"
သူမသည္ ဟန႔္ေျမာင္႐ႊမ္ကို သတို႔သမီးပုံစံ ထုံးဖြဲ႕ေပးကာ မဂၤလာေခါင္း ေဆာင္းကို တပ္ေပးလိုက္သည္။ အေရွ႕ပိုင္းမွာ သူမ၏ ရင္ဘတ္ႏွင့္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ရွိကာ အေနာက္ပိုင္းမွာ ၾကမ္းျပင္အထိ တြဲဆင္းက်ေနသည္။
"တကယ္ပဲ အသားမေပၚေတာ့ဘူး ဟုတ္ၿပီ သတို႔သမီးကအသင့္ျဖစ္ၿပီ သြားလက္ထပ္လို႔ရၿပီ" ရွီမာယူယူသည္ မွင္တက္ေနေသာ သတို႔သမီးကိုၾကည့္ ၿပီး ေကာင္းမြန္ေသာ အလုပ္ကိုလုပ္လိုက္သည္ဟု ခံစားမိသည္။
Unicode
အပိုင်း (၁၆၆၀) – အိပ်မက်ဆန်တဲ့ မင်္ဂလာပွဲကို ပြင်ဆင်ထားခြင်း
လက်ထပ်ရန် ရက်အနည်းငယ် အလိုလောက်တွင် ဟန့်မြောင်ရွှမ်သည် ရုတ်တရက် အနည်းငယ် စိတ်မအေးဖြစ်နေခဲ့သည်။ သို့သော် ရှီမာယူယူသည် သူမကို ဘာမှမပြောသလို ထိပ်တန်းတောင်ကြားမှလူများလည်း ဘာမှမပြော ကြပေ။ သူမသည် စိုးရိမ်တကြီးပင်စောင့်စားခဲ့သည်။
သူတို့သည် မင်္ဂလာပွဲမတိုင်ခင် စိတ်လှုပ်ရှားခြင်းမျှသာဖြစ်ကြောင်း ရှီမာယူယူ ပြောခဲ့သည်။ သူမအနေနှင့် ကျန်းကျူးရှန့်ကို ကိုယ်တိုင်ဖန်တီးထား သည့် ပစ္စည်းတစ်ခုခု သို့မဟုတ် ကြင်စဦးတွင်ဝတ်ရန် အင်္ကျီချုပ်လုပ်ခြင်းကဲ့သို့ လုပ်စရာတစ်ခုခုရှာတွေ့ပါက အဆင်ပြေသွားနိုင်သည်ဟုတ်ပြောလေသည်။
သည်လိုနှင့် သူမသည် တစ်ဘဝလုံးတွင် မကိုင်ခဲ့ဖူးသည့် အပ်ကိုကိုင်ကာ အင်္ကျီချုပ်နည်းကို အပြေးသွားသင်ရတော့သည်။
အဒေါ် ၃ သည် အချုပ်အလုပ်လုပ်ငန်းတွင် တာဝန်ယူခဲ့ခြင်းဖြစ်ရာ သူမ အပ်ချုပ်ခြင်းကို သင်ယူလိုသည်ဟု သိသည်နှင့် အပ်ချုပ်သမတစ်ယောက်ကို သင်ခိုင်းလိုက်လေသည်။ တစ်ခုခုလုပ်လိုက်သည်နှင့် နောက်ကျိနေသော သူမ ၏ စိတ်များသည် တည်ငြိမ်သွားလေသည်။
ရှီမာယူယူဘက်တွင်တော့ တောမီးကဲ့သို့ဖြစ်နေသည်။ သူမသည် မင်္ဂလာ ပွဲနေရာအား အလှဆင်ပြီး လိုအပ်မည့်ပစ္စည်းအားလုံးကိုယူလာသည်။ ရှီမာယူယူသည် ဖက်တီးကျူကိုပါ ဆွဲခေါ်ကာ အလွှာများစွာပါဝင်သောကိတ် လုပ်ရန် ပစ္စည်းများလုပ်ခိုင်းသည်။
ရှီမန်ဖန်၏ မင်္ဂလာပွဲအတွက် ပစ္စည်းများစွာယူခဲ့ကြရာ အများအပြား ကျန်နေ၍တော်သေးသည်။ ရှီမာယူယူသည် ထိုပစ္စည်းများကို အသုံးပြုကာ ခေတ်ပုံစံအလှဆင်သည်။ ထို့နောက် သူမသည် ဟန့်မြောင်ရွှမ်၏ ကိုယ်တိုင်းကို ယူကာ မင်္ဂလာဝတ်စုံချုပ်ခိုင်းသည်။
သူမသည် မင်္ဂလာဝတ်စုံကို ကိုယ်တိုင်ဒီဇိုင်းထုတ်ရာ ထိုခေတ်၏ ဇာမဏီ ဒီဇိုင်းများနှင့် များစွာကွဲပြားလေသည်။ ထိုအပ်ချုပ်သမများသည် အလုပ်လုပ် ရာတွင် ထက်မြက်ကာ သူမလိုချင်သည့်အတိုင်းကို နားလည်၍တော်သေး သည်။ သူတို့သည် သူမ ပြောသည့်အတိုင်း စတင်အလုပ်လုပ်တော့သည်။
ဖက်တီးကျူနှင့် တခြားသူများသည် အကူအညီပေးချင်သော်လည်း ရှီမာယူယူသည် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်သည်ဟု ဆိုကာ နှင်ထုတ်လေသည်။ သူတိုသည် သူမ ဘေဂုံထန်တို့ ဟိုဟိုဒီဒီပြေးလွှားနေပုံကိုကြည့်ပြီး မည်ကဲ့သို့ မင်္ဂလာပွဲဖြစ်လိမ့်မလဲဟု သိချင်နေကြသည်။ သို့သော် ဤတစ်ကြိမ်တွင် သူမ သည် ယောက်ျားလေးများ၏ အကူအညီကိုငြင်းဆန်ကာ အကူအညီလိုလျှင် လည်းမပြောခဲ့ပေ။
သိထားသော ယောက်ျားလေးမှာ ကျန်းကျူးရှန့် တစ်ဦးတည်းဖြစ်သည်။ သို့သော် သူသည် မင်္ဂလာပွဲအကြောင်းကို တစ်ခွန်းမှမဟပေ။ သူသည် အချိန် တန်လျှင် သိလိမ့်မည်ဟု ဝိုးတိုးဝါးတားသာ ပြောခဲ့သည်။
ထို့ကြောင့်လားတော့မသိပေ အားလုံးသည် ပိုသိချင်လာသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ထိပ်တန်းတောင်ကြားမှ တပည့်များသည် မျှော်လင့်စောင့်စား နေကြသည်။
သူတို့၏ တောင်ကြားဒုသခင်သည် ထိုကဲ့သို့ကိစ္စများတွင် ဝင်ပါခဲ့သည်။ သို့သော် သူမ လုပ်သမျှသည်လည်း စံထားလောက်ကစရာဖြစ်နေသည်။
အားလုံးတွင် မျိုးစုံသော မျှော်လင့်ချက်များနှင့်အတူ မင်္ဂလာပွဲနေ့မှာ နောက်ဆုံးတော့ ရောက်လာသည်။
ရှီမာယူယူသည် တောင်ကြားအဖွဲ့ဝင်များကို တစ်ရက်ကြိုပြောရာ သူတို့ သည် တောင်ကြားဘေးသို့ သွားကာ ကြည့်ကြသည်။ သို့သော် သူတို့သည် အရှုပ်အထွေးများမလုပ်ကြပေ။ တောင်ကြား၏ အရေးပါသော အဖွဲ့ဝင်များ သည် ဖိတ်စာများရကြကာ သတ်မှတ်ထားသော ခုံတွင်နေရာရကြသည်။
သည်လိုနှင့် မင်္ဂလာပွဲနေ့မနက်ခင်းတွင် ထိပ်တန်းတောင်ကြားမှ အဖွဲ့ဝင် များသည် တောင်ကြားနှစ်ဖက်တွင် လူစည်နေကာ ပန်းပင်လယ်နှင့်တူသော မြင်ကွင်းကိုကြည့်နေကြသည်။ ထင်ယောင်ထင်မှားထဲများ ဝင်သွားမိသလားဟု အားလုံး ထိင်မိကြသည်။
ချောက်နှစ်ဖက်တွင်တော့ သူမသည် ခရမ်းရောင်နွယ်များ ချိတ်ဆွဲထား သည်။ ထိုနွယ်များကို သစ်ပင်များအပေါ်ကို သာမန်ကာလျှံကာပင် ပစ်တင်ကာ နံရံနှစ်ခုကြားကို ချိတ်ဆွဲထားသည်။ လေတိုက်လာသည်နှင့် ကောင်းကင်ကြီး သည် ခရမ်းရောင်ပင်လယ်အသွင် ပြောင်းလဲသွားလေသည်။
ပန်းပင်လယ်၏ အလယ်တွင် မြေနေရာလွတ်ရှိသည်။ ထိုနေရာလွတ်တွင် ရာချီသော အဖြူရောင်ခုံများချထားသည်။ အလယ်တွင်တော့ ကျယ်ဝန်းသည့် လျှောက်လမ်းရှိကာ လမ်းတစ်လျှောက်တွင် အရောင်အသွေးစုံလင်သော ပွင့်ဖတ်များနှင့် ခင်းကျင်းထားသည်။
လျှောက်လမ်းအဆုံးတွင်တော့ ပန်းပေါင်းကူးလေးရှိထားပြီး ထိုအဆုံး တွင်တော့ စင်မြင့်ငယ်လေးရှိသည်။ ထိုစင်မြင့်တွင် ရိုးရှင်းစွာပင် ကျောက်စားပွဲ လေးထားရှိထားပြီး ထိုအနောက်တွင်တော့ ဆီဆေးဖြင့် ဆွဲထားသော ပင်လယ် ပန်းချီတစ်ခုရှိလေသည်။ ကမ်းခြေတွင် လက်ချင်းဆုပ်ကိုင်ထားသော စုံတွဲတစ် တွဲ၏ ပုံကိုပင် ထည့်ကာဆွဲထားသည်။
"မိုးနတ်မင်းရေ အိပ်မက်ဆန်လိုက်တာ" တောင်ကြားမှ တပည့်များသည် ထိုမြင်ကွင်းကြောင့် အံ့ဩကြသည်။
ထိုမြင်ကွင်းမှာ ခေတ်ကာလတွင်တော့ သာမာန်မင်္ဂလာပွဲမျှသာဖြစ် သည်။ သို့သော် ဤနေရာတွင်တော့ တစ်ခုတည်းသော မင်္ဂလာပွဲသာဖြစ်သည်။
"သတို့သမီးကလည်း သာမာန်မဖြစ်နိုင်ဘူး သူမက တခြားသတို့သမီးတွေ နဲ့ ကွာလိမ့်မယ်လို့ ထင်တယ်"
"ဒီလိုမျိုး ပြင်ဆင်ထားတာနဲ့တင် မတူဘူးဆိုတာ သိနေတာပဲ တောင်ကြားဒုသခင်ပါလာတာနဲ့ ငါတို့သိသင့်နေပြီ"
"ဒါဆိုလည်း စောင့်ကြတာပေါ့ သတို့သမီးက ခဏနေရောက်လာတော့ မယ်"
မင်္ဂလာအချိန်ရောက်သောအခါ ဖိတ်စာရထားသူများသည် စတင်ဝင် ရောက်လာသည်။ သူတို့သည် ဖိတ်စာတွင်ရေးထားသော နေရာတွင် ဝင်ထိုင် ကြသည်။
ထိုအချိန်တွင် ဂီတသံပျံ့လွှင့်လာသည်။ ထိုဂီတသံသည် အရင်နှင့် မတူ ပေ။ နားဆင်သူကို ပျော်ရွှင်စေသည်။ ထိုအချိန်မှပင် ရှည်လျားသော လာဗင်ဒါ ပန်းခင်းပေါ်တွင် ရပ်နေသော မိန်းကလေးများကို သတိထားမိကြတော့သည်။
ထိုမိန်းကလေးများ၏ လက်ထဲတွင် အသံကျောက်တုံးများရှိကာ သူတို့ သည် တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ဝိညာဉ်စွမ်းအင်များကို ထည့်နေကြသည်။ ထိုအချိန် မှာပင် ဂီတသံထွက်လာကာ ကျယ်လာပြီး အသံမှာပြတ်သားလာသည်။
ထိုထူးခြားသော မြင်ကွင်းကိုမြင်သောအခါ အားလုံးသည် အလွန်သိချင် လာသည်။
"ဖန်အာ မင်းအစ်မလုပ်နေတာ ဘာတွေလဲ" လျန်ဝူမင်နှင့် ရှီမန်ဖန်တို့ သည် အတူတကွထိုင်ကြကာ သူတို့မေးသည်နှင့် ခေါင်းကိုဘေးဘက်သို့ တိမ်း ကြည့်လိုက်သည်။
"ကျွန်တော်လည်း မသိတော့ဘူး" ရှီမန်ဖန်သည် အလွန်သိချင်နေသည်။
"အိုး... သူမက မင်းအစ်မလေ ရှန်ယိကိုတောင် သူမကိုကူညီဖို့ပြောသေး တာပဲ သူတို့က မင်းကိုဘာမှမပြောကြဘူးလား" လျန်ဝူမင်သည် နားမလည်နိုင် ဖြစ်နေသည်။
"ဘာတစ်ခုမှကိုမပြောတာ သူမက လျှို့ဝှက်ချက်ဖြစ်လို့ ကျွန်တော့်ကို တောင်မပြောဘူးတဲ့" ရှီမန်ဖန်လည်း အကူအညီမဲ့နေရာ တခြားသူကို ပြောမည် မှာမဖြစ်နိုင်ပေ။ အနီးဆုံးလူကိုတောင် မပြောခဲ့ကြပေ။
"မင်းအစ်မခေါင်းထဲမှာ ထူးထူးဆန်းဆန်းအကြံတွေ အများကြီးရှိတာပဲ" လျန်ဝူမင် ရယ်မောလေသည် "ဒီလိုမင်္ဂလာပွဲကို မြင်ဖူးတာ ပထမဆုံးပဲ အခု အဲဒီစုံတွဲ ဘယ်လိုဖြစ်မလဲလို့ သိချင်နေပြီ"
"ကျွန်တော်ရောပဲ" ရှီမန်ဖန်သည် ရယ်မောပြီး ပြန်ဖြေလေသည်။
အားလုံး စိတ်လှုပ်ရှားစွာ စောင့်စားနေသော သတို့သမီးသည် ရှေ့တွင်ရှိ သော မင်္ဂလာဝတ်စုံကို ကြည့်ပြီး ကသိကအောက်နှင့် ပြုံးနေသည်။
"ဂျူနီယာညီမလေး ဒီဝတ်စုံက မင်းငါ့အတွက် ပြင်ပေးထားတဲ့ မင်္ဂလာ ဝတ်စုံဆိုတာ သေချာရဲ့လား" သူမသည် အင်္ကျီကို လက်ဖြင့်ကိုင်ကြည့်လေ သည်။ ဒါကတကယ်ပဲ... ရှက်စရာကြီး။
"စီနီယာအစ်မ ဒီအင်္ကျီကို ညီမကိုယ်တိုင် ဒီဇိုင်းထုတ်ပြီး အပ်ချုပ်သမ တွေကို ရက်ပေါင်းများစွာ ချုပ်ခိုင်းထားရတာ" ရှီမာယူယူသည် လက်နှစ်ဖက် ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ မဝတ်လျှင် တိုက်ခိုက်တော့မည့်ပုံပေါက်နေသည်။
"ဒါပေမဲ့ ဒါကအရမ်းအသားပေါ်နေတာမဟုတ်ဘူးလား" ဟန့်မြောင်ရွှမ် သည် ငြင်းဆန်တုန်းပင်.
"မဖြစ်ဘူး မဖြစ်ဘူး ဒါက အပြောင်မြောက်ဆုံးဒီဇိုင်းပဲ အသားအများကြီး မပေါ်ပါဘူး" ရှီမာယူယူ ပြောလိုက်သည် "ဝတ်လိုက်တာနဲ့ ရလဒ်ကိုသိလာလိမ့် မယ်"
ဘေးတွင်ရပ်နေသော ဘေဂုံထန်သည် ရယ်မောရင်း ရှင်းပြလေသည် "မမမြောင်ရွှမ် ဒီဝတ်စုံကိုမြင်ဖူးပြီးသွားပြီ အရမ်းကြီးမပေါ်ပါဘူး စိတ်ချပါ"
ရှီမာယူယူနှင့်ယှဉ်လျှင် ဟန့်မြောင်ရွှမ်သည် ဘေဂုံထန်၏ စကားကို ပိုယုံ သလိုပင်။ သူမ စကားကိုနားထောင်ပြီးနောက် တွန့်ဆုတ်စွာပင် မင်္ဂလာဝတ်စုံ ကိုဝတ်လိုက်သည်။ သူမ ဝတ်လိုက်ပြီးနောက် ရှီမာယူယူသည် သူမကိုမှန်ရှေ့ သို့ဆွဲခေါ်သွားရာ မှင်တက်သွားလေတော့သည်။
ရှည်လျားသော ခရမ်းရောင်ဝတ်စုံသည် သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်အား ကပ်ရပ်စွာ တွယ်ဆင်းနေပြီး သူမ၏ တင်ပါးတစ်လျှောက်ကွေ့ကောက်သွားကာ ခြေထောက်များဆီသို့ အလွှာလိုက် ကျသွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ထို အသွင်အပြင်သည် သူမကို မှော်ဆန်သော မင်းသမီးသဖွယ်ဖြစ်စေသည်။ ဂါဝန် တွင် အလှဆင်ထားသော စိန်တုံးလေးများသည် နေရောင်အောက်တွင် တဖျပ်ဖျပ်လက်နေသည်။
"ဒါက..."
အားလုံးသည် အသက်ကို ပြင်းပြင်ပင်မရှုရဲကြတော့ပေ။ အသက်ရှုလိုက် လျှင် လှပသော မြင်ကွင်းကို ဖျက်ဆီးလိုက်မည်ကို ကြောက်ရွံ့နေကြသည်။
"အစတုန်းကတော့ အဖြူသုံးမလို့ပဲ ဘာလို့လဲဆိုတာ ညီမက မင်္ဂလာ ဝတ်စုံကို အဖြူကြိုက်တာလေ၊ ဒါပေမဲ့ အစ်မရဲ့အကြိုက်ဆုံးအရောင် ခရမ်း ရောင်ကိုရွေးလိုက်တာ" ရှီမာယူယူသည် ဘေးမှပြောလေသည် "ဘယ်လိုလဲ ညီမရဲ့ ဒီဇိုင်းကမဆိုးဘူးမလား"
"လှတယ်" ဟန့်မြောင်ရွှမ်သည် ပြုံးပြီး ခေါင်းညိတ်လေသည် "ဒီလက်ကို ဖုံးပေးမယ့် အင်္ကျီလက်မပါတာတော့ နည်းနည်းခံစားရခက်နေတယ်"
"ဒါရှိတယ်လေ"
ရှီမာယူယူသည် ထောင့်ကိုသွားကာ ဇာလက်အိတ်ကိုယူပြီး ဝတ်ပေး လိုက်သည်။ သူမ၏ ပခုံးအနည်းငယ်သာ ပေါ်တော့သည်။
"ပြီးတော့ ဒါ" ရှီမာယူယူသည် လက်ထဲမှ မင်္ဂလာခေါင်းဆောင်းကို ဝေ့ပြ လိုက်သည် "ဒါကိုဆံပင်လုပ်ပြီးမှ ဝတ်ရမယ် အခု ဆံပင်ထုံးဖို့ကူညီပေးမယ်"
သူမသည် ဟန့်မြောင်ရွှမ်ကို သတို့သမီးပုံစံ ထုံးဖွဲ့ပေးကာ မင်္ဂလာခေါင်း ဆောင်းကို တပ်ပေးလိုက်သည်။ အရှေ့ပိုင်းမှာ သူမ၏ ရင်ဘတ်နှင့် ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်ရှိကာ အနောက်ပိုင်းမှာ ကြမ်းပြင်အထိ တွဲဆင်းကျနေသည်။
"တကယ်ပဲ အသားမပေါ်တော့ဘူး ဟုတ်ပြီ သတို့သမီးကအသင့်ဖြစ်ပြီ သွားလက်ထပ်လို့ရပြီ" ရှီမာယူယူသည် မှင်တက်နေသော သတို့သမီးကိုကြည့် ပြီး ကောင်းမွန်သော အလုပ်ကိုလုပ်လိုက်သည်ဟု ခံစားမိသည်။