Yoongi က လိေမၼာ္သီးေဖ်ာ္ရည္ခြက္ေလးေရွ႕ခ်ေပးေတာ့ မေသာက္ပဲေငးၾကည့္ေနတဲ့ Park Jimin က...ေစာနက ေဖ်ာ္ရည္တိုက္ခိုင္းတာ သူမဟုတ္ေတာ့သလို။
"အဆင္ေျပရဲ႕လား Min"
"ငိုခ်င္တယ္ ငိုမရဘူး"
"ဒါဆိုရင္ မငိုနဲ႕ေတာ့ "
က်ိန္းေသေပါက္ မ်က္ရည္ေတြကုန္ခမ္းသြားမွာေပါ့။ဒီလိုထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္လာဖို႔ Yoongi ဘယ္ေလာက္ဂ႐ုစိုက္ေပးခဲ့ရလဲ။မ်က္ရည္က်႐ုံ ဝင္သက္ထြက္သက္ရွိေန႐ုံနဲ႕ အသက္ရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ အတည္ျပဳခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ မလႈပ္မယွက္ခႏၶာကိုယ္ေလး အရမ္းဆိုး႐ြားမသြားေအာင္ မနည္းဂ႐ုစိုက္ခဲ့ရတာ။
ေတာ္ေသးတာေပါ့...ျပန္ေကာင္းလာတဲ့လကၡာေတြထဲ ႏူးညံ့ေနရာကေန မာမာထန္ထန္ႏွလုံးသားေတြပါလာခဲ့လို႔။Min Yoongi ကေျပာင္းျပန္...ႏူးညံ့ေနမွသေဘာက်မွာမဟုတ္ဘူးလားဆိုရင္...မဟုတ္ဘူး ႏူးညံ့လြန္းရင္အရည္ေပ်ာ္သြားမွာစိုးလို႔။
"Hyung "
"အင္း ကေလးေျပာ"
"ရင္ဘတ္ေတြနာေနတုန္းပဲ "
"အဆင္ေျပသြားမွာပါ ။ ထယ္ေလးနဲ႕ေရာ ေတြ႕ၿပီးၿပီလား"
"အင္း ။ ထယ္အရမ္းငိုေနတာ...မ်က္ရည္ေတြ မသုတ္ေပးခဲ့ရဘူး။ထယ္ စိတ္ဆိုးမွာလားမသိဘူး"
"ထယ္ေလးက ကေလးကိုဘယ္တုန္းကစိတ္ဆိုးဖူးလို႔လဲ"
ဟုတ္ပါရဲ႕...ထယ္ ဘယ္တုန္းက ကိုယ့္ကိုစိတ္ဆိုးဖူးလို႔လဲ။ဒါဆို ကိုယ္အခုလုပ္ခဲ့တဲ့ေအးစက္စက္ပုံစံကိုေရာ ထယ္ကဘယ္လိုေတြးေနမလဲ...။
ရက္အေတာ္အၾကာ အခန္းထဲေအာင္းၿပီး ႀကိတ္ငိုႀကိတ္ခံစားခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ Park Jimin က Kim Tae Hyung ကို ေတာင္းပန္ဖို႔ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးကို တစ္ေယာက္တည္းေလ့က်င့္တယ္။
ရင္ခြင္ထဲဝင္ ေခါင္းတိုးခြၽဲၿပီးေတာင္းပန္ရမလား...အ႐ူးလို႔ေအာ္ဟစ္ငိိုယိုၿပီးေတာင္းပန္ရမလား...ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ေတာင္းပန္ရမလဲ သ႐ုပ္ေဆာင္တစ္ေယာက္လို ကိုယ္တိုင္ဇာတ္ၫႊန္းေရးၿပီး ကိုယ္တိုင္ေလ့က်င္ခဲ့တာ။
ဒါေပမဲ့ အၿပီးသတ္မွာ သဲထဲေရသြန္သလို...ထိုင္ငိုခ်ၿပီးအဆုံးသတ္သြားရတာခ်ည္း။မငိုလို႔မရဘူးလားလို႔ေလ။ရင္ဘတ္ေတြတကယ္မခံနိုင္ေတာ့ဘူး။Park Jiminႏွလုံးအားနည္းရာကေန ႏွလုံးေရာဂါရသြားေတာ့မွာ။
တစ္ခါတစ္ေလ Jimin ဆိုတဲ့အသံေလးနဲ႕ တံခါးကိုညင္ညင္သာသာေခါက္ၿပီးေခၚတဲ့ အျပင္ကအသံကိုၾကားမိသလို...Hyung!! ဆိုၿပီး တံခါးကိုျပဳတ္ထြက္မတက္ထုၿပီးေအာ္ဟစ္ကာေခၚေနတဲ့အသံေတြလည္းၾကားရတယ္။
အဲ့လိုအခ်ိန္ဆို ျပန္ထူးမိမွာစိုးလို႔...ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္ေျပးၿပီး အကၤ်ီစအားကိုက္ကာအသံမထြက္ေအာင္ႀကိတ္ငိုရတယ္။Yoongi Hyung ကေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ ထြက္ေတြ႕ပါလို႔ေျပာေပမဲ့ Park Jimin က ေခါင္းတန္းခါခဲ့တယ္။
ဘယ္တုန္းက အဲ့လိုေနခဲ့ဖူးလို႔လဲ အဲ့ႏွစ္ေယာက္နဲ႕။အခ်စ္ဆိုတာႀကီးဝင္ႏွောက္မွ အကုန္ငါးပါးေမွာက္ၿပီး စၾကဝဠာႀကီးေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ျဖစ္ကုန္တာ။အခ်စ္ဆိုတာနဲ႕ေတြ႕မွ အၿမဲၿပဳံးလာတဲ့ပါးစပ္က အံေတြႀကိတ္တက္လာတာ။
အခ်စ္ဆိုတာႀကီးကို မုန္းလိုက္တာလို႔...နံရံေထာင့္မွာက်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္ၿပီး နားႏွစ္ဖက္ကိုလက္နဲ႕ပိတ္ကာ ႀကိတ္ေအာ္ခဲ့ရေပမဲ့လည္း...ျပတင္းေပါက္က Jeonေလးလာတယ္ဆိုတဲ့ စကားေၾကာင့္...ျပာျပာသလဲေျပးသြားၿပီး အသံတိတ္ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ကာစိုးရိမ္လိုက္ရသည့္ျဖစ္ျခင္း။
Park Jimin ေရေတာ္ပါေတာ့လို႔ဆိုၿပီး...တစ္ဖက္က ခင္မင္မႈနဲ႕ေမတၱာေတြကို လက္ညွိုးထိုးျပတားေနလည္း အင္းတစ္လုံးေျပာၿပီး ရင္ဘတ္ဖိငိုသည္။
ေရွ႕ဆက္တိုးရင္ ဒီ့ထက္ငိုရမွာ...
တစ္ကိုယ္လုံးေပၚမွန္ေရွ႕ရပ္ၿပီး...Hyung မနည္းျပန္ျပဳျပင္ေပးထားတာေတာင္...စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေနေသးတဲ့ခႏၶာကိုယ္ကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြကို အၾကမ္းပတမ္းသုတ္ပစ္သည္။ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မငိုေတာ့ဘူး။
ထပ္ငိုျပရင္ထပ္နာက်င္ရမယ္...ရင္ခြင္ထဲဝင္ခြၽဲရင္ အထင္လြဲၿပီး ထပ္အေလွ်ာ့ေပးခံရဦးမယ္။တစ္သက္လုံးအဲ့လိုျဖစ္မသြားေစခ်င္ဘူး။ေမတၱာႀကီးမားခဲ့တာ Kim Tae Hyung တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ပါဘူးဆိုတာေတြသက္ေသျပခ်င္တယ္။
ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကိုရဲရဲခ်ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕မနက္မွာ စိတ္သစ္လူသစ္နဲ႕ေလာကႀကီးကိုစိန္ေခၚခဲ့တယ္။မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္ယြင္းမသြားပဲ ေနနိုင္ခဲ့တာ Park Jimin သိပ္ဟန္ေဆာင္းေကာင္းတာပဲ။အသည္းႏွလုံးကအလိုလိုမာေက်ာသြားတာလား မေျပာတတ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္အံ့ၾသရတဲ့အထိ မာထန္သြားခဲ့တာ။
ထယ္က မင္းေျပာင္းလဲသြားတယ္ တဲ့။ဟုတ္သလား...မဟုတ္မွာေတာင္စိုးရိမ္ေနခဲ့တာ။ပုံမပ်က္ပန္းမပ်က္ တည္ၿငိမ္ဖို႔ဆိုတာ Park Jimin အတြက္ပထမဆုံးစိန္ေခၚမႈ။လြယ္လြယ္ကူကူေအာင္ျမင္သြားခဲ့တာပဲ။
Park Jimin ဒီလိုလုပ္တာ ရစ္ႏွောင္ထားျခင္းခံထားရတဲ့သံေယာဇဥ္ႀကိဳးနဲ႕လူေတြကို ေရွာ့ရိုက္ေနသလိုဆိုေပမဲ့...Park Jimin လည္းတစ္ကိုယ္လုံးလွ်ပ္စီးေတြနဲ႕လူပါ။ဓာတ္လိုက္မခံနိုင္ရင္ေတာ့ ေဝးေဝးေနၾကေတာ့ေပါ့။
သုံးပြင့္ဆိုင္ဆိုရင္ ပန္းထိုးထားတာေတာင္ၾကည့္လို႔မေကာင္းဘူး။Dramaေတြထဲကလို ဇာတ္သိမ္းပိုင္းေရာက္ရင္ သုံးေယာက္ထဲကႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ က်ိန္းေသေပါက္ညားမွာပဲ။ဘယ္ေနရာကၾကည့္ၾကည့္ Park Jiminက တတိယေနရာမွာ နာမည္စာတန္းအထိုးခံထားရတဲ့လူမို႔ ဇာတ္လမ္းအစတည္းက ဇာတ္သိမ္းကိုႀကိဳမွန္းလို႔ရေနၿပီ။
စမ္းသပ္ၾကည့္ၿပီးၿပီ Park Jimin က လမ္းမေပၚမွာ ငိုက်န္ခဲ့တဲ့ Jeon Jung Kookကိုခ်စ္ေနေသးတယ္။အခ်စ္ေတြမကုန္ေနေသးသ၍ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ေနဦးမွာပဲ။ဒီကလူက မတြယ္တာရရင္မေနနိုင္လို႔ အတြယ္တာခံရတဲ့လူေတြကပဲဆုတ္ခြာသြားေပးၾကပါ။Park Jiminက အနစ္နာခံၿပီး လမ္းခင္းေပးပါ့မယ္။
ေနနိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီးေနမွာမို႔ Park Jimin ကေဖာက္ထားတဲ့လမ္းထဲဆက္ေလွ်ာက္သြားမယ္။ကေလးဘဝတည္းက တြယ္ခဲ့တဲ့သံေယာဇဥ္ေတြကိုမ်က္ႏွာပူပူနဲ႕ပဲ ေက်ာခိုင္းလိုက္ဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။
ဆိုင္ေနတဲ့ သုံးပြင့္ထဲ Park Jiminမပါေတာ့ရင္...လွလွပပေလး ဇာတ္သိမ္းသြားမွာ။
♡♡♡♡♡♡♡
ကန္ေရျပင္ကိုမ်က္ႏွာမူထားၿပီး...တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ေလထုကို Park Jimin က သက္ျပင္းတစ္ခ်က္နဲ႕စၿဖိဳခြင္းသည္။
"ငါ ေနာက္ဆုတ္ေပးမယ္ ထယ္။လမ္းကမင္းအတြက္ပဲ မင္းဆက္ေလွ်ာက္"
"ဘာကိစၥ ဆက္ေလွ်ာက္ရမွာလဲ။မင္းကို အပိုင္ေပးထားၿပီးသား"
"အ႐ုပ္မွမဟုတ္တာ။ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕လူသားကို ဒီလိုလုပ္လို႔မရဘူး "
"ငါ တကယ္မခ်စ္လို႔ "
Park Jimin က ခပ္ဟဟရယ္သည္။Yoongi Hyung နဲ႕ Jeonေလးေျပာသလို...ေႁမြေႁမြခ်င္းေျချမင္တာလို႔ေျပာရမလား။Kim Tae Hyung...Jeon Jung Kookကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲ Park Jimin အသိဆုံး။
"ငါလည္း မလိုခ်င္ေတာ့လို႔"
ဒီတစ္ခါ ရယ္ခ်လိဳက္တာက Kim Tae Hyung။အာကာသထဲ လႏွစ္စင္းၿပိဳင္ထြက္တာကမွ ျဖစ္နိုင္ရင္ျဖစ္နိုင္ဦးမယ္...Park Jimin...Jeon Jung Kook ကိုမလိုခ်င္တာ မျဖစ္နိုင္ဘူးဆိုတာထက္ပိုမျဖစ္နိုင္ေသးတယ္။
"စြန့္ပစ္လိုက္ေလ...မင္းမလိုခ်င္လည္း လိုခ်င္တဲ့လူေပၚလာလိမ့္မယ္"
Kim Tae Hyung က စကားေျပာျပတ္သားတာေတာင္ သိပ္ကိုလက္လြတ္စပယ္နိုင္လြန္းသည္။
Park Jimin ကပုတ္ထုတ္လိုက္ Kim Tae Hyung က ေခါင္းေရွာင္လိုက္နဲ႕ ၾကားထဲက Jeon Jung Kookကေတာ့ ေလွႏွစ္ဖက္ၾကားကျပဳတ္က်ေတာ့မည့္အျဖစ္။
"ေတာ္ေတာ့ ထယ္။ငါ့အတြက္လုပ္ေပးေနတာေတြ ေတာ္လိုက္ေတာ့။မင္းအေလွ်ာ့ေပးလည္း အလကားပဲ...ငါမလိုအပ္ေတာ့ဘူး"
"မင္းအဲ့လိုေျပာတာ...မင္းႏွလုံးသားကို မင္းအားမနာဘူးလား"
"မင္းကေရာ...ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိမ္ေနတာ မပင္ပန္းဘူးလား။ငါ့အတြက္မၾကည့္ပဲ မင္းအတြက္မင္းေကာင္းေအာင္ဖန္တီးစမ္းပါ"
"ငါ့လုပ္ေနတာ ငါ့အတြက္! ငါ့အတြက္ ငါ"
"ငါတို႔ သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္ကိုဒီမွာတင္ပဲ အဆုံးသတ္ရေအာင္ ထယ္။မင္းလည္းပင္ပန္းသလို...ငါလည္းပင္ပန္းေနၿပီ"
Park Jimin ဘာစကားေျပာလိုက္တာလဲ...
ေယာင္းကမ်က္လုံးျပဴးမ်က္စံျပဴးနဲ႕ ထိတ္လန့္သြားမိတာကို သူကေရျပင္ညီလိုၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေနနိုင္တယ္။ေၾသာ္ ေမ့လို႔ ဒီလိုစကားေတြစေျပာထြက္လာတာ သူပဲ။ေနနိုင္မွာေပါ့။မေနနိုင္တဲ့ကိုယ္ကသာ သူ႕ကိုအတင္းဆြဲလွည့္ၿပီး မ်က္လုံးခ်င္းေရာ...အကုန္လုံးေရာ ဆုံၿပီးေတာင္းပန္ေနခဲ့တာ။
"Jimin...မင္း မင္း ဘာေျပာလိုက္တာလဲ "
"ငါ အဲ့ဒီသံေယာဇဥ္ေတြနဲ႕ပဲလည္ပတ္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး "
"ဘာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ "
"ပူေလာင္လို႔ "
"ဟား!! "
Kim Tae Hyung က...မတည္မၿငိမ္နဲ႕ရယ္ခ်ၿပီး ကိုယ့္မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးကိုယ္ လက္နဲ႕ဆြဲသပ္လိုက္ကာ Park Jimin ပခုံးႏွစ္ဖက္အားဆုပ္ကိုင္လာသည္။ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လက္ေတြအနည္းငယ္တုန္ယင္ေနသလို...မ်က္ဝန္းအိမ္ကအရည္ေတြလက္လာၿပီး အသံေတြကအစတုန္ယင္ေနသည္။
"အဲ့သေလာက္လြယ္လား Park Jimin "
"အင္း "
ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ၿပီးေျဖလာပုံက တစ္ကိုယ္လုံးကိုဆြဲၿပီးကိုင္ေပါက္ပစ္လိုက္ခ်င္စရာ။
"မလုပ္ပါနဲ႕ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္"
"ငါနဲ႕ မဆိုင္ဘူးေလ Park Jiminရာ!! ဘာလို႔ ငါလဲ!! "
"ေျပာေလ ဘာလို႔ ငါလဲလို႔!!။ မင္းခ်စ္တဲ့လူမဟုတ္လို႔လားဟင္...မဟုတ္လို႔လား။အဲ့ဆို Jeonေလးကို ေမ့လိုက္ေတာ့...မင္းကို ငါ ရေအာင္လိုက္မယ္"
"ထယ္!!...ေတာ္လိုက္ေတာ့!"
"မေတာ္နိုင္ဘူး!! ငါနဲ႕ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ငါနဲ႕ဘာမွမဆိုင္ပဲ ငါ့ကိုဒီလိုပုံစံမ်ိဳးလာမခ်ိဳးနဲ႕ Park Jimin။ Kim Tae Hyungက မင္းကိုေပါ့ေသးေသးခ်စ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး!! "
Park Jiminတို႔ ဘယ္ေလာက္အသည္းမာမာ Kim Tae Hyung က ေရနဲ႕လိုက္ႏႉးေနတာပဲ။ဒီလမ္းကိုေ႐ြးခ်ယ္မိတာ မွားၿပီလားလို႔ေတြးမိေပမဲ့ ထယ္ကအဲ့လိုေတြလုပ္ေနေလ Jiminေ႐ြးတာမမွားဘူးဆိုတဲ့သက္ေသေတြ။
"မင္းအဲ့လိုလုပ္ေနတာ ငါ့ကိုႏွိပ္စက္ေနတာနဲ႕အတူတူပဲ Kim Tae Hyung!!။လႊတ္စမ္း!! "
ပခုံးေပၚကလက္ေတြကို ပစ္စလက္ခတ္ျဖစ္သြားေအာင္ခါခ်ပစ္လိုက္သည္။
"နာတယ္...မင္းတို႔နဲ႕ပတ္သက္ေနရရင္ကို...
...ဘုန္း!...ဘုန္း!...
ငါ့ရင္ဘတ္ေတြ နာတယ္ "
ရင္ဘတ္ကို ထုလိုက္တဲ့ပုံက Kim Tae Hyung ကိုထုလိုက္သလို နင့္ခနဲ။
"ငါ ဒီလိုမ်ိဳးဆက္အျဖစ္မခံနိုင္ဘူး။ငါ ၇ရက္ဆက္တိုက္ေသလုေမ်ာပါးခံစားရၿပီးၿပီ။ထပ္ၿပီး...ထပ္ၿပီး ငါ့ကို ခံစားေစခ်င္ေနတာလား။ငါအဲ့ေလာက္ အသက္မျပင္းဘူး Kim Tae Hyung။အေမေမြးလိုက္တုန္းကလည္း အသက္ပိုပါမလာဘူး။ဒီတစ္ခါထပ္ျဖစ္ရင္ ပဝါမကူေရရႉလို႔မရပဲ တစ္ခါတည္းေသသြားလိမ့္မယ္"
"ငါ မင္းကိုေျပာၿပီးၿပီေလ...Jimin။ Jeon Jung Kookကိုအပိုင္ယူလိုက္လို႔!! ။အဲ့ကိစၥအတြက္ေလးနဲ႕ ငါတို႔ၾကားကသံေယာဇဥ္ကို ႐ူးေနလို႔ျဖတ္ပစ္ရမွာလား"
"Jeon Jung Kook ႏွလုံးသားထဲေရာ...ဦးေခါင္းထဲေရာ Park Jimin ကို ခ်စ္ဖို႔ရိုက္သြင္းၿပီး ငါ့အေရွ႕ေခၚလာခဲ့ေပး။ဒါဆိုစဥ္းစားေပးမယ္"
"မင္း တကယ္ေျပာတာလား! "
Park Jimin စိန္ေခၚမႈကို...ခါးေထာက္လက္ခံလိုက္တဲ့ Kim Tae Hyung ေၾကာင့္...စိန္ေခၚသူကိုယ္တိုင္လန့္သြားမိျခင္းျဖစ္သည္။
မဟုတ္ဘူး...မျဖစ္နိုင္တာကို Park Jimin က ဒီအတိုင္း႐ြဲ႕ေျပာလိုက္တာေလးကို...အတည္ထင္သြားတဲ့အ႐ူးေလးက အ႐ူးလိုထပ္ေျပာလာသည္။
"Jeon Jung Kook မင္းကိုခ်စ္လာေစရမယ္...ငါ အာမခံတယ္ Park Jimin "
ဘာလို႔ မျဖစ္နိုင္ရမွာလဲ။မျဖစ္ေသးတာပဲရွိတယ္ မျဖစ္နိုင္တာလုံးဝမရွိဘူး။Jeon Jung Kookကဘာအသားနဲ႕ထုထားတာမို႔လို႔လဲ။ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို ရွာေကြၽးနိုင္လို႔ ယူမယ္ေတာင္ေျပာထားတာ Park Jimin ကိုေရာႀကိဳက္မေနဘူးဆိုတာ အလကား။
မႏူးမနပ္ႏွလုံးသားကို မေဝခြဲနိုင္ေသးတာပဲရွိတယ္။ေယာင္းနဲ႕ Jiminဆို လူႀကီးမင္းတို႔သိတဲ့အတိုင္း...ေယာင္းကိုခ်စ္္တယ္လို႔ ဖြင့္ေျပာတာကလြဲရင္ အစကေနျပန္ယွဥ္ၾကည့္ Park Jimin မွ Park Jimin ဆိုတာေတြခ်ည္း။
"ငါ ရေအာင္လုပ္ေပးမယ္...မင္းသာငါ့ကို မထားခဲ့နဲ႕ "
"႐ူးေနတာေတာ္ေလာက္ၿပီ Kim Tae Hyung။ငါ ဒီအထက္တန္းၿပီးရင္ Hyung နဲ႕ ပဲရစ္ကိုအၿပီးလိုက္သြားေတာ့မွာ။သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြဆိုတာ မျဖတ္ပဲနဲ႕အလိုလိုျပတ္မဲ့ဆဲဆဲ "
"စိန္ေခၚၿပီးအဲ့လိုလုပ္လို႔မရဘူးေလ Jimin။ငါမလႊတ္ရင္ မင္းတစ္လွမ္းမွေတာင္ေ႐ြ႕လို႔ရလိမ့္မယ္မထင္နဲ႕။ငါ Kim Tae Hyung ေနာ္...တစ္ျခားေကာင္မဟုတ္ဘူး။မင္း ငါ့အေၾကာင္းသိပါတယ္!"
"ဘာမဟုတ္တဲ့ကိစၥေလးေၾကာင့္နဲ႕ သံေယာဇဥ္ေတြအကုန္ဖ်က္စီးပစ္မယ္ေပါ့။ငါတို႔ Friendshipက အလြယ္ေလး ေျမက်င္းတူးတိုင္စိုက္ၿပီး တည္ေဆာက္ထားတာမဟုတ္ဘူး...အုတ္ျမစ္ခ်ေက်ာက္တိုင္ထူၿပီးခိုင္ခိုင္မာမာ တည္ေဆာက္ခဲ့တာ။ငါ့ကိုမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ နည္းနည္းပါးပါး စေတာ္ဘယ္ရီေတြကိုအားနာပါဦး"
ေယာင္း က စေတာ္ဘယ္ရီေတြနဲ႕တိုင္တည္ေျပာလာေတာ့ Park Jiminမွာ ေခါင္းေရွာင္စရာ ေနစရာပင္မရွိေတာ့သလို။သူကိုယ္တိုင္ ေယာင္းကို စေတာ္ဘယ္ရီေတြနဲ႕ဆြယ္ၿပီး တစ္သက္လုံးေခၚထားမယ္လုပ္ခဲ့တာ။
အရမ္းအားနာရပါတယ္...အားနာလြန္းလို႔ဒီလိုလုပ္ဖို႔ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာ။မ်က္ႏွာခ်င္းေတာင္မနဲဆိုင္ေနရတာ...ဘယ္သတၱိနဲ႕အတူဆက္ရွိေနဖို႔လုပ္ရမွာလဲ။ေက်ာင္းၿပီးရင္ Hyung နဲ႕ ပဲရစ္ကိုလိုက္သြားဖို႔ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီ။လူႀကီးေတြသေဘာတူထားတဲ့ကိစၥကိုလည္း ဘယ္သူ႕ကိုမွ အသိမေပးပဲျငင္းပစ္လိုက္ေတာ့မွာ။
Park Jiminထြက္သြားရင္ အရာအားလုံးပုံမွန္ျပန္လည္ပတ္သြားမွာပါ။စေတာ္ဘယ္ရီေတြသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ထယ္လည္း Park Jimin မဟုတ္လည္း တစ္ျခားလူကဝယ္ေကြၽးေနက်ပဲ။ေမတၱာေတြခဏဖယ္ထားၿပီး ရိုးရိုးေလးေတြးၾကည့္ရင္အရာအားလုံးက သာသာယာယာနဲ႕ၿပီးဆုံးသြားမွာ။
"Jeon Jung Kook မင္းကိုခ်စ္ေနသ၍...မင္းက ငါ့ၿပိိုင္ဘက္ပဲ။ဘယ္ေတာ့မွမိတ္ေဆြထပ္မျဖစ္လာနိုင္ေတာ့ဘူး"
"Jimin မင္း"
ဆြဲထားတဲ့လက္ေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖဳတ္ခ်ေနပုံက အဓိပၸါယ္ေတြမဲ့လြန္းသည္။Park Jiminတို႔ ဒီေယာက်္ားကို မႊန္ထြန္ေနခ်က္က လြန္လြန္းသည္။
ဒီေယာက်္ားအတြက္နဲ႕မ်ားတဲ့...။ခ်စ္တာခ်င္းအတူတူေတာင္ Kim Tae Hyung က...တစ္ခန္းရပ္အခ်စ္ Park Jiminက အပိုင္းဆက္ေတြနဲ႕အခ်စ္။
"Jeon Jung Kook လာမခ်စ္ေအာင္လုပ္ေပးမယ္"
"Kim Tae Hyung!!!! "
အသားကို ခပ္ဆက္ဆက္နာေအာင္ထုၿပီး က်ိန္းေမာင္းပစ္လိုက္သည္။Kim Tae Hyung ႐ူးျပန္ၿပီ။ပတ္ဝန္းက်င္ကျမင္ရင္ သူခ်စ္ေနတာ Jeon Jung Kook လား...Park Jimin လား ေဝခြဲရခက္မဲ့ပုံ။ဒီေလာက္မျဖစ္နိုင္တာေတြကိုေျပာေနတာေတာင္ Kim Tae Hyung တို႔ ေခါင္းမာခ်က္ကဘယ္လိုမွလိုက္လို႔မမွီ။
"ေတာ္လိုက္ပါေတာ့...ငါမင္းနဲ႕အေပါင္းအသင္းမလုပ္ခ်င္လို႔ တမင္ေျပာေနတဲ့စကားေတြကို ဘာလို႔အ႐ူးလိုလိုက္နာခံေနရတာလဲ! "
မ်က္ဝန္းအိမ္ကမ်က္ရည္ေတြ ေျခေထာက္ေပၚခုန္ခ်သြားသည္။Kim Tae Hyungမွာ ရွိသမွ်နဲ႕အရႈံးေပးခဲ့ၿပီးၿပီ။အဲ့ဒါမွထပ္အနိုင္ယူရင္ ဘာမွထပ္မရွိေတာ့ဘူးမို႔ Kim Tae Hyung ကိုသာ သတ္သြားေတာ့။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ထယ္...ငါ ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီမို႔လို႔။ငါမဟုတ္လည္း မင္းကခ်စ္တဲ့လူေတြေပါပါတယ္။Jeonေလးကိုက်ိန္းေသေပါက္ ျပန္ခ်စ္ေပးလိုက္ပါ။ငါဒီကထြက္သြားရင္ သူ႕မွာမင္းပဲရွိေတာ့တာ။စေတာ္ဘယ္ရီေတြကိုေလွ်ာ့ႀကိဳက္။ၿပီးေတာ့...ဂ႐ုစိုက္"
"ငါ့ကိုေမ့နိုင္တာလား Jimin"
ၿပီး ၿပီးေရာေျပာၿပီး လွည့္ထြက္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြ ရပ္တန့္သြားသည္။
"အင္း အရာအားလုံးကို...ေမ့နိုင္သြားတာ"
ထိုေနရာမွ ေက်ာခိုင္းထြက္လာတာနဲ႕...တင္းထားသမွ်မ်က္ရည္ေတြထြက္က်လာသည္။ထပ္မငိုေတာ့ပါဘူးဆိုကာမွ ထြက္လာျပန္တဲ့မ်က္ရည္ေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္ပစ္လိုက္သည္။ကိုယ့္ဒဏ္ ကိုယ္က်ိန္းေသေပါက္ ျပန္ခံရမယ္ Park Jimin။
ေက်ာျပင္ေသးေသးေလးထြက္သြားတည္းက ေနရာမွာဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ေနမိတာ။မငိုပဲ က်လာမိတဲ့မ်က္ရည္ေတြ။ရင္ထဲမွာေျဗာင္းသပ္ေနလို႔ ဘာကိုခံစားၿပီးလိုက္ငိုလို႔ငိုရမွန္းမသိ။
စေတာ္ဘယ္ရီခ်စ္တဲ့လူအေနနဲ႕ စေတာ္ဘယ္ရီေတြကိုလက္လႊတ္လိုက္ရသလိုမ်ိဳး။သိပ္ခ်စ္တဲ့လူ တစ္ေယာက္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသလိုမ်ိဳး ဟာတာတာႀကီးနဲ႕ ေနလို႔မေကာင္းဘူးဗ်ာ။
ႀကိဳးပ်က္သြားတဲ့ ပုလဲလုံးေတြကမွျပန္လိုက္ေကာက္ၿပီးသီလို႔ရေသးတယ္...သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြပ်က္ေတာက္သြားတာက် လိုက္ေကာက္လို႔မရတဲ့ ေမတၱာေတြ ေလႏွင္ရာအရပ္ကိုတိုးေဝွ႕ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလို။
ကေလးဘဝကတည္းက အနာဂတ္ကိုလွမ္းျမင္ေနရရင္ စေတာ္ဘယ္ရီေတြလိုနီရဲေဖာင္းကားေနတဲ့ပါးေလးေတြကိုဖ်စ္ၿပီး ခ်စ္တယ္ လို႔ေျပာခဲ့မိမွာမဟုတ္ဘူး။ပုံမွန္ထက္ ေဖာင္းေနတဲ့လက္ေသးေသးေလးေတြကိုဆြဲၿပီး ေနရာအႏွံ႕ကိုေလွ်ာက္ေျပးခဲ့မိမွာမဟုတ္ဘူး။
အိမ္ေျပာင္းလာကာစ ၿခံထဲေျပးဝင္လာၿပီး...သူငယ္ခ်င္းတန္းဖြဲ႕ကာ ေသးေသးေလးနဲ႕မိတ္ဆက္ေပးမယ္ေျပာရင္း အိမ္ေရွ႕ၿခံႀကီးထဲေခၚသြားၿပီး...တႏွစ္သားအ႐ြယ္ကေလးေလးနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တာကိုလက္ခံမိမွာမဟုတ္သလို...သူငယ္ခ်င္း လာဖြဲ႕ခဲ့တဲ့အဲ့သည့္ စေတာ့ဘယ္ရီေလးကိုလည္းခင္မိခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။
အခုေတာ့ အရာအားလုံးကၿငိမ္က်သြားတဲ့ မုန္တိုင္းငယ္လို႔...ပလပြက်န္ခဲ့တာရင္ခြင္တစ္ခုလုံး။တကယ့္ကိုမွ အလြယ္ေလးဖ်က္စီးသြားခဲ့တာ။စေတာ္ဘယ္ရီေလး သိပ္လြန္တာပဲ...။
♡♡♡♡♡♡♡
"ေယာင္း!! ဘာျဖစ္ေနတာလဲ!! "
"ဆက္လိုက္မလာနဲ႕လို႔ မင္းကိုေျပာေနတယ္...Jeon Jung Kook!! "
ေက်ာင္းေဆးခန္းကိုသြားတဲ့လမ္းေလးမွာ ဆြဲတဲ့လူကဆြဲ တြန္းလႊတ္တဲ့လူကတြန္းလႊတ္နဲ႕...သိပ္ေတာ့ၾကည့္လို႔ေကာင္းတဲ့ျမင္ကြင္းမဟုတ္။
ငိုၿပီးေလွ်ာက္သြားေနတဲ့လူကို ဒီလူကေတြ႕လို႔ဘာျဖစ္ေနတာလဲေမးတာကို အေကာင္းမေျဖပဲ...မဆိုင္သူလိုေက်ာ္ခ်ၿပီးမသိက်ိဳးကြၽန္ျပဳသြားတာႀကီးက က်ေတာ့ေပါက္တာေပါ့။
Jimin Hyung က စကားအေကာင္းမေျပာပါဘူးဆိုမွပဲ ေယာင္းက စိမ္းသက္သက္နိုင္ေတာ့...Jeon စိတ္ေတြညစ္တာေပါ့။လူေတြဘာေတြျဖစ္ေနၾကမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။
"ေယာင္း!! "
"ေတာက္!!! "
လက္ကိုေဆာင့္ဆြဲပစ္လိုက္ေတာ့...ေဒါသတႀကီး လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေတာက္ေခါက္လိုက္တာႀကီး။Jeon ႐ုပ္ကအဲ့ေလာက္ ေဒါသထြက္စရာေကာင္းေနလို႔လား။
"ေယာင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာ! "
"မင္းနဲ႕ မဆိုင္ဘူး! "
"ေယာင္းနဲ႕ပတ္သက္တာ ဆံပင္ဖ်ားကေနေျခဖ်ားအထိ အကုန္ Jeon Jung Kook နဲ႕ဆိုင္တယ္။ဘာျဖစ္လာသလဲဆိုတာကိုေျပာ!!"
ေယာင္းက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းအားဖိကိုက္ကာ...Jeon အား ေစာင္းၾကည့္သည္။မ်က္ရည္ေတြက တေပါက္ေပါက္က်လာၿပီး...တဆက္ဆက္တုန္ေနတဲ့ ခပ္ရဲရဲႏႈတ္ခမ္းပါးက ေျပာလာတာ....
"အနိုင္က်င့္ခံရတာ "
ေဒါသေတြ ငယ္ထိပ္အထိေထာင္းခနဲ။ေယာင္း ပုခုံးႏွစ္ဖက္အားဆြဲကိုင္ၿပီး အသံေတြထြက္လာသည္အထိအံႀကိတ္လိုက္ပုံနဲ႕တင္ အနိုင္က်င့္လိုက္သူ တစ္ဝက္ေသလို႔ရေနၿပီ။
"ဘယ္ေကာင္လဲ!!! "
"ဘယ္ေကာင္လဲ ေျပာစမ္း ေယာင္း! ။ ေယာင္းကို ဘယ္ေကာင္ အနိုင္က်င့္လိုက္တာ..."
"Park Jimin! "
Park Jimin ဆိုတာနဲ႕ ေဒါသထြက္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့လူက သူမဟုတ္ေတာ့သလို...ႏႈတ္ခမ္းေတြလွ်ာနဲ႕သပ္ၿပီး...ပခုံးေပၚကလက္ေတြကိုျပန္႐ုတ္ခ်သြားတာ။ေယာင္း Jeon မ်က္ႏွာကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး...ထပ္ေျပာလိုက္သည္။
"Park Jimin ေလ။Park Jimin အနိုင္က်င့္လိုက္တာ။မင္းဘာလုပ္မလဲ! "
"Hyungက ေယာင္းကိုဘယ္တုန္းကအနိုင္က်င္ဖူးလို႔လဲ"
ေၾသာ္! Jiminနဲ႕ပတ္သက္လိုက္တာနဲ႕ ေယာင္းေျပာတဲ့စကားကအစ အလိမ္အညာျဖစ္သြားေရာလား။ေစာနက ေဒါသေတြထြက္အံေနႀကိတ္ေနတဲ့ Jeon Jung Kook က အခုမွမီးကိုေရျဖန္းခ်လိဳက္သလို အေငြ႕ေတာင္မထြက္ေတာ့ဘူး။
"ငါ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္...ငါ့ကိုငိုေအာင္လုပ္ၿပီး အနိုင္က်င့္သြားတာ။မင္းပဲ ငါ့ကိုခ်စ္တယ္ဆို...တစ္ခုခုလိုက္လုပ္ရမွာမဟုတ္ဘူးလား!! "
တကယ္ပဲ Jimin Hyung အနိုင္က်င့္လိုက္တာလား။
ေတြေဝသြားတဲ့လူက ဘုရားဆူး သူခ်စ္ေနတဲ့လူကိုအနိုင္က်င့္သြားတာကို ေခါင္းကုတ္ၿပီးစဥ္းစားေနခ်ိန္ရွိေသးတယ္။အဲ့ဒါေတြ Kim Tae Hyung က ရယ္ခ်င္တာ။ခ်စ္တာလား...အလကား...
"Hyung တို႔ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းရန္ျဖစ္တဲ့ကိစၥ။ကြၽန္ေတာ္နဲ႕မဆိုင္ဘူး "
"ဘာ!...အဟက္!! "
Kim Tae Hyung က...မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ၿပီးထရယ္သည္။Jeonက ေတာ့ ရယ္သံႀကီးကိုနားထဲစြဲေနတုန္း။
ဘာလိုက္လုပ္ရမွာလဲ။Hyung လို႔ေခၚၿပီး...ေယာင္းကိုအနိုင္က်င့္သြားတာလားေမး ေမး ရိုက္ပစ္လိုက္ရမွာလား။စိတ္ကူးေတာင္ မယဥ္ရဲခဲ့ဘူး။ခ်စ္လို႔ အသည္းယားလို႔...လက္ေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြကိုနာေအာင္ျဖစ္ၿပီး ပါးရဲရဲေတြကိုကိုက္ဖဲ့ဆြဲခဲ့တာကလြဲရင္ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွနာေအာင္မလုပ္ဘူး။
ေယာင္း မကလို႔ အနိုင္က်င့္ခံရတဲ့လူက ကိုယ္ပဲျဖစ္ေနပါေစ။အလံျဖဴေထာင္ျပၿပီး အရႈံးေပးလိုက္မည္။Park Jiminကိုနာေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္ဘူး။
"ထြက္သြား Jeon Jung Kook! ။ ငါ့အေရွ႕ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္ေပၚမလာနဲ႕"
"Jeonေလးနဲ႕ ဘာဆိုင္လို႔လဲ...လုပ္ျပန္ၿပီ"
"အခုကစၿပီး ငါနဲ႕ေဝးေဝးေန။အေျဖေတာင္းထားတာလည္း ဘယ္ေတာ့မွေပးမွာမဟုတ္ဘူးမို႔...ေမ့လိုက္ေတာ့"
"ဘာစကားေတြလဲ နားမလည္ဘူး။ခင္ဗ်ားကို ခ်စ္တယ္ လို႔ေျပာၿပီးၿပီ။အေျဖျပန္ေပး...မေပးရင္ ခိုးေျပးမွာ"
"Jeon Jung Kook!! "
"ဘာမွလာမေျပာနဲ႕ ! ။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ အလြယ္ေလးေျပာလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။တကယ္ရင္ထဲရွိလို႔ေျပာလိုက္တာ...မခ်စ္နိုင္ဘူးဆိုတဲ့အခ်ိဳးမ်ိဳးလာမခ်ိဳးနဲ႕။Jeon Jung Kookက သူမ်ားလိုေကာင္မ်ိဳးမဟုတ္ဘူး"
တဇြတ္ထိုးေကာင္ေလ သိသားပဲ။မရတာကိုဆို ပိုလိုခ်င္တဲ့ တဇြတ္ထိုးေကာင္။စကားေျပာလိုက္ရင္ၾကည့္စမ္းၾကည့္ တစ္လုံးမွေလးနက္မႈမရွိဘူး။အသာစီးရခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႕ ေပါ့ေပါ့တန္တန္စကားေတြပဲေျပာတတ္တဲ့အနိုင္ပဲလိုခ်င္တဲ့ေကာင္။
တစ္သက္လုံးကမွခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ နဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားကမခ်တဲ့လူက မခ်စ္နိုင္ဘူးဆိုတာ Jeonမယုံနိုင္ဘူး။ဒီေကာင္က မႏူးမနပ္ဆယ္ေက်ာ္သက္ဆိုတာ ဝန္ခံတယ္။ဒါေပမဲ့ မႏူးမနပ္ႏွလုံးသားနဲ႕ ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ကိုေတာ့ အထင္လာမေသးနဲ႕။မႏူးမနပ္အခ်စ္က ရင့္က်က္လာလို႔မေျပာင္းလဲရင္ အထင္ေသးတဲ့ခင္ဗ်ားပဲနစ္နာမွာ။
"မင္းငါ့ကိုခ်စ္တာ မွားတယ္ Jeon Jung Kook "
"Why???"
"ငါ့မွာ ခ်စ္ရမဲ့လူရွိတယ္"
"ဘာေျပာလိုက္တယ္ "
"ငါ့မွာ ခ်စ္သူရွိတယ္လို႔။အဲ့ဒါ မင္းမဟုတ္ဘူး"
"ဒီလိုပုံစံနဲ႕ Jeon Jung Kookကိုလာလွည့္စားလို႔ရမယ္မထင္နဲ႕ "
"မယုံဘူး မို႔လား...သက္ေသျပမယ္"
ေယာင္း မလွမ္းမကမ္းက ေဆးခန္းေလးထဲေျပးဝင္သြားၿပီး Kim Seok Jin အားလက္ဆြဲေခၚလာခဲ့သည္။
"ငါခ်စ္တဲ့ လူ"
ဘာမသိညာမသိလိုက္လာရတဲ့ Kim Seok Jinမွာ ေယာင္းအားၾကည့္ၿပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္။
ႏွစ္ေယာက္စလုံးအား စိတ္ပ်က္သလိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး Jeon က ႏွာေခါင္းရႈံ႕သည္။
"ေတြ႕ကရာလူ ဆြဲၿပီးရည္းစားေကာက္ေတာ္လိုက္တာ မရွက္ဘူးလား Kim Tae Hyung shi"
ေယာင္း က Jeon အား...အခ်စ္ေတြတစ္စက္မွမရွိတဲ့မ်က္ဝန္းနဲ႕ၾကည့္သည္။အေလွာင္ခံလိုက္ရတာထက္ စိတ္ေတြက တစ္ခုခုကိုလုပ္ဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
Park Jimin နဲ႕ Jeon Jung Kook နီးဖို႔...ေယာင္းကို စေတာ္ဘယ္ရီေလးမထားခဲ့ဖို႔...ဒါေနာက္ဆုံး နည္းလမ္း...
ေယာင္းအား နားမလည္သလိုၾကည့္ေနေသးတဲ့ Jin Hyung ရဲ႕ မ်က္ႏွာလွလွေလးအား...လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ ဆြဲယူကာ ခပ္အိအိႏႈတ္ခမ္းႏွစ္စုံအား တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖိကပ္ပစ္လိုက္သည္။
ေနာက္ဆုံးနည္းလမ္းေလးက သိပ္ေတာ့သဘာဝမက်ေပမဲ့လည္း...အထိအေတြ႕ေလးက မ်က္လုံးေတြမွိတ္က်သြားသည္အထိ အိစက္လြန္းၿပီးႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလး...
05.05.2023
Green_Jasmine