Kalbim yerinden sökülüyormuşcasına acıyordu. Doğan bu hayatda bana destek olan tek insan olarak kalmıştı, bana sevgi veren, beni koruyan, önemseyen, değerli olduğumu gösteren tek insan. Onu kaybedecek olma düşüncesi bile beni üzüyordu. Dün gece o çok incinmişti gururu kırılmıştı. Bir adama o çocuk başkasındanda ola bilir denilmesi çok berbatdı.
Dün geceden sonra aramıza mesafe koyacağından emindim, berkide çocuk doğana kadar DNA ya kadar bir ihtimal diye düşünerek benimle konuşmaya devam edecekdi ama hiç bir şey esgisi gibi olmayacaktı.
Onu ilk öptüğüm gün, bana ilk yardım ettiği an sanki dün gibi aklımdaydı. O hayatıma çok şey katmıştı.
Ben çok aptal bir kadındım, elimdeki değerini asla bilemedim, aklım olmayacak kişilere kaydı. Aptal.
Derin bir nefes alarak yerimde doğruldum. Ağlayıp sızlamaktan geçmişti artık benim hayatım. Ben bu çirkin hayata muhtacdım bu iğrenç hayat asla toparlanmıyordu, daha ne ola bilirki dediğim her an başıma daha kötüsü geldi, sevilmeyen birisiydim berkide hayat tarafından, o yüzden en kötüsü bana yaşatarak pes etmemi istiyordu. Bende pes etmemeye yemin etmiştim, ancak çok yorgundum, derin bir uykuya ihtiyacım vardı.
Yatağımdan kalkarak banyoya gittim. Banyodaki işlerimi bitirerek çıktım. Dolaptan kısa lila bir elbise alarak giyindim. Aynadaki yansımama baktım gözlerim ağlamaktan şişmiş ve morarmıştı. Hafif makyaj yapıb saçlarımı at kuyruğu yaptım.
Telefonumu alarak Doğana ve Acara mesaj attım. "Ben otelin altındaki kafede kahvaltı yapacağım müsaitsen gel konuşmamız gerek" Doğana Acarda gelecek ve Acarada Doğan gelecek yazdım.
Ayakkabıları giyinip odadan çıkana kadar ikiside cevap vermişti geliyorlardı. Onlarla konuşacağım konu az önce kendi kendime verdiğim sorulardan ileri çıkarak sonuçlandırdığım bir fikirdi.
Kafeye girip 3 kişilik kahvaltı sifariş ettim, bahçe kısmında oturmuştum hava çok güzeldi sıcaktı, azıcık esintide vardı.
Yarım saat sonra ikiside gelmişti aynı anda, kahvaltılarda onlardan biraz önce gelmişti. İkisi ilede selamlaştım ve karşıma oturdular yan-yana. 2 kardeş ve onları bir-birine daha fazla düşürmüş 1 kadın.
Çaylarımız gelmişti. Ben çayıma şeker atarak kurcalamaya başlamıştım.
"Nasıl oldun?" dedi Acar ona baktım biraz endişeli gözüküyordu ne söyleyeceğimi merak ediyordu. Aynı hiss Doğandada vardı ama bana kırgın olduğu her halinden belliydi. "Daha iyiyim"
"Bizimle ne konuşacaktın?" dedi Doğan ellerimi masanın altında birleştirerek sıktım. Sahte bir gülümseme ile "önce kahvaltı yapsaydık" dedim.
"İştahım yok, söyle ne söyleyeceksen" dedi Doğan.Tamam anlamında başımı saladım derin bir nefes aldım.
"Ben düşüdümki artık bu ölkede yaşamamıza gerek yok, ben Türkiye dönmek istiyorum" Acara baktım "buraya bazı sebeblerden kaçarak geldik, ama kortuklarım zaten başıma geldi burada yaşamak istemiyorum, geri dönelim" dedim göz devirerek Doğana baktım.
"Eminmisin? Buradaki doktorlar daha iyi Doğuma kadar..." dedi Acar ve lafını kestim "Türkiyedeki doktorlarda iyi" dedim sustu ve cevap vermedi. Bir süre sessizlik oldu bu arada Doğan ve Acar bir-birlerine bakmıştı.
"Nasıl istersen, orda daha rahat edeceğini düşünüyorsan öyle olsun" dedi Doğan Acarda onu kafası ile onaylamıştı ikiside aynı fikirdeydi.
"Biz Acarla konuşur hal ederiz kalan işleri" diye devam etti Doğan uzatmayarak sanki bir an önce gitmek istiyordu. "Söyleyecek başka bir şeyin var mı?"
"Hayır bu kadar" dedim duyulmayacak tonda. "Tamam ben kalkayım o zaman görüşürüz" dedi Doğan ve hızla ayağa kalktı peşinden bende kalkmıştım "kahvaltı etseydik" dedim.
"Aç değilim" Acara baktı "siz edin" bana döndü "benim işlerim var" dedi, ve konuşmamı beklemeden gitti.
Peşinden baka kalmıştım, kalktığım yere tekrar oturmuştum. Acara baktım çayını içerek kahvaltı etmeye başlamıştı.
"Anlaşılan yaşananlar kalbini baya kırmış" dedi peynir tabağına çatalını batırırken.
"Senin yüzünden hepsi."
"Beni yüzümden mi? Eminmisin? Her şey senin hatan aslında" haklıydı.
"Eğer peşimden buralara kadar gelmeseydin, onunla çok mutlu bir hayatım ola bilirdi."
"Evet senin için buralara geldim, ama sen karşıma çıktın aniden ben seni aramaktan vaz geçmek üzereyken arabamın önüne atladın"
"Keşke beni görmeden ezseydin, o zaman kurtulurdum senden"
"Malesef ama öyle olmadı"
"Senden asla kurtulamayacağım dimi?"
"Evet, berki karnındaki benden olmaz ise kurtula bilirsin benden. Ama Doğanında seni yinede affedeceğine inanmıyorum nede olsa ihanet ettin ve ona neler-neler yaşattın. Sonuçta yaşanılan hiç birşey unutulmuyordu değil mi?"
"Evet, sen hayatımı alt-üst ettin.Keşke Akının doğum gününde o gün lavabonun önünde karşıma çıkmasaydın ve bana yardımcı olmasaydın, ben bu işi asla kabul etmeyecektim, taki senin sürekli karşıma çıkmaya başladığın güne kadar, bu bir işaret dedim ve o işi kabul ettim" derin bir nefes aldım ve sonra elim ile kendimi işaret ettim "bak şimdi bu haldeyim vücudumdaki her yarı izi senin yüzünden, omzuma her dokunduğumda o iz benim nasıl bir hayat yaşadığımı hatırlatıyor, hayatımdaki tüm acılar senin yüzünden,sen benim lanetim oldun Acar Arslan"
Dediklerim ona çok dokunmuştu susmuştu ve yüz ifadeside değişmişti.
"Berki geç ama üzgünüm Açelya sana yaptığım her şey için çok üzgünüm seni severken sana zarar vermek çok zordu bunlar üçün üzgünüm. Keşke canını hiç yakmamış olaydım, seni sevdiğimi başından beri kabul etseydim keşke. Ama ben" dedi ve susdu. Bunları ondan duymak beni çok şaşırtmıştı gerçekten pişmandı.
"Ben hastaydım, güzüm adete kör olmuştu, kendimi durduramıyordum, intikam hissi tüm vücudumu sarmıştı ve bu hiss ile seni sevdiğimi asla kabullenemedim. Her şeyin farkına vardığımda çok geçti" masadaki elimden sıkıca tutmuştu karşımda gerçekten pişman ve üzgün bir adam vardı. Ama bunlar bana yaşattıklarını değiştirmiyordu.
"Lütfen bana bir şans ver bebeğimiz ile hayatımız değişecek ben çok iyi bir baba olacağım, sanada eş. Bana bir şans ver her şeyi unutdurmağa çalışacağım,sende açdığım yaraları, ben saracağım"
Bunları söyleyen gerçekten benim tanığım Acar olamazdı. Karşımda daha iyi bir adam vardı. Gerçekten yapa bilirmiydi? Bana herşeyi unuttura bilirmiydi? -Bilmiyordum ve yaşamadanda göremeyecektim.
"Eğer bu bebek seninse sana bir şans veririm, baba ola bileceğini kanıtlarsan değiştiğini gösterirsen berki bebeğimi birlikte büyüde biliriz. Ama bu bebek senden değilde Doğandan olursa hayatımdan çıkıp gidersin ve bir daha asla karşıma çıkmazsın"
Bana bakan gözleri aniden sevinçle dolmuştu, öyle mutlu olmuştuki ayağa kalkarak gelip bana sarılmıştı. Şaşkınlıkla onu izliyordum benden ayrılarak yerine geçmişti.
Acar bana ilk tanışdığımız zamanlardaki halini hatırlatmıştı onunla kahve içtiğimiz blaşıkları yıkadığı gecedeki beyfendi, iyi, kötülükle bir nevze işi olmayan, saygılı halleri hatırlattı. Bu kadar iyi biriyken Acar onu gerçekten ben mi o hale getirmiştim? Ve şimdide tekrar benimle toparlanmaya çalışıyordu.
Kahvaltıyı bitirdikdten sonra kalkmıştık. Ben Aslılara gidecektim onunlada konuşmam gerekiyordu. Acar ısrarla beni götürmek istediği içi kabul etmiştim ve ben çıkana kadar beni bekleyeceğini söylemişti.
Kapıyı çalarak Aslının açması beklemiştim. Biraz sonra Aslı kapıyı açmıştı.
"Açelya? Bu ne süpriz hoşgeldin"
"Rahatsız etmedim umarım habersiz geldim"
"Hayır canım tabikide geç" dedi kapıdan çekilerek eve girdim, ayakkabılarımı çıkarıp içeriye geçmiştim. "Ben sana kahve yapayım" dedi " gerek yok kahvaltı yapdım geldim tokum, sonra berki" dedim, tamam anlamında başını sallayarak yanıma gelip oturmuştu.
"Maya uyuyormu?"
"Ah evet sabah erken kalkmıştı tekrar uyuttum bende sen gelmeden biraz önce" güzel diyerek başımı sallamıştım ve susmuştum, Aslı birşey olduğunu anlamış olmalıydıki kolumu dokundu.
"İyi misin?" derin bir nefes aldım.
"Aslında hiç iyi değilim Aslı" gözlerimin dolmasını engelleyememiştim, son zamanlarda çok sulu göz olmuştum, Aslı değişen yüz ifadesi ile beni dikkatli dinleyeme başlamıştı.
"Ne oldu? Anlat hemen"
"Sana hem güzel hemde çok kötü haberlerim var, hangisinden başlamamı istersin?"
"Kötüden başla"
"Acar burada beni yine buldu" dedim Aslı şaşırarak eli ile ağzı kapatmıştı.
"Karşılaştık aslında o beni burada aramaktan vaz geçmişken ben aniden karşısına çıktım arabasını önüne atladım, o tesadüften sonra peşimden eve geldi, ben hemen Doğana haber ettim ama o gelene kadar Acar eve girmişti ve benimle konuşmuştu. Bana çok iyi yaklaşmıştı, beni sevdiği ve artık intakam falan istemediği yalnız beni istediğini söyledi. Sonra Doğan geldi onu hiç tanıyamadım çok sinirlenip öfke patlaması yaşayarak Acara saldırmaya başladı ve arada banada zarar vermeye çalıştı ama ben olduğumun farkında değildi" dedim ve susdum o gün Doğanın içinden nasıl başkasının çıktığı hatırlamıştım.
"Ben gerçekten inanamıyorum hem Acara, hemde Doğanın öyle davranmasına, Doğan çok iyi birisiydi oysa"
"Evet öyle halada, ama onunda psikolojik sorunları varmış meğersem tedavi görüyordu ama bana bunu anlatmamıştı. Doğan bana zarar verecekken Acar beni ondan korumuştu, karşıma geçmişti. O gün sanki..." dedim ve sustum.
"Roller değişmişti" dedi Aslı beni tamamlamıştı, evet anlamında başımı sallamıştım. "Ondan sonra biz Doğanla tartıştık, ondan korkmuştum ve onla kalmak istemiyordum kendini bana affetdirmeye çalışırkende bana zarar vermişti çünki yine bu seferde çocuklar onu elinden kurtarmıştı beni, bende evden ayrıldım ve bir otele gittim. Gece o kadar düşünceliydim ki kafa dağıtmak için otelin karşısındaki bara gittim"
"Oh hayır lütfen düşündüğüm şey olmasın, Açelyaa" başımı aşağıya eydim ne düşündüğünü anlamıştım.
"Acarda ordaydı ve ben çok sarhoştum, Acarı öptüm orda Aslı ona asılarak öpdüm. Sonra o benim iyi olmadığımı görerek beni otele bıraktı ve sabah uyandığımda yanımdaydı"
"Ohh yapma Açelya sen ne yaptınn?"
"Aslı ben uyandığımda hiç birşey hatırlamıyordum, Acar aramızda birşey geçmediğini benim ona benimle kalmamı istediğini, ona olan sevgimi itiraf ettiğimi söyledi, ben o gece onu istemişim ama o onaylamamış falan"
Asli elini başna vurdu bana yargılayıcı ve üzgün bakışlarla bakıyordu, bundan sonrasının daha fena olduğu bilmiyordu.
"Doğan geldi sonra bizi o halde gördü her şeyi yalnış anladı yine Acarla kavga ettiler, ben onları ayırmaya çalışırken Doğan beni itti ve başımı masaya çarparak hastanelik oldum"
"NEE?" Aslı çok şaşırmıştı eli ile ağzı kapatmışdı, duydukları onu gerçekten üzüyordu.
"Merak etme iyiyim şimdi, dahafazla uzatmayacağım biz Doğanla konuştuk ve hall ettik birlikte bir gece geçirdik, çok güzeldi" dedim yüzüme küçük bir gülümseme kondu ama Aslı hala şaşkındı konuşamıyordu.
"Ben hamileyim Aslı" dedim Aslı daha fazla şaşırdi, kendini toparlayarak beni kendisine çekerek sarıldı. Tam konuşacakken konuşmasına izin vermedim "ama bu çocuğun babasının Doğan mı yoksa Acarmı olduğunu bilmiyorum" Aslı tekrar şaşırmıştı yüz ifadesi düşmüştü. "Acar Doğanların evi basarak o gece aramızda birşey olduğunu ama sonradan hatırladığı söyledi, ve çocukun onun olma ihtimali karşısında DNA testi istedi ama şimdi tehlikeli olacağı için ben istemedim, 9 ay beklemeye razı oldu ve o süreçte ne onla nede Doğanla yaşamama izin vermedi, Doğan çok üzüldü ve artık yüzüme bile bakmıyor çocuk için benimle görüçeceğide belli, ama Acar çok sevindi ve bir aile olacağımıza inanıyor"...
BÖLÜM SONUUU....
Bu bölüm Doğanın büyük üzüntüsünü paylaşıyoruz, Doğan gerçekten başına gələn hiç birşeyi hak etmemişdi , Açelyanın ona yaşattıkları...
Gelecek bölümləri neler olucağnı merak ediyoranız hikayemi takipte kalın. Hikayemi okuyup, oynayan ve yoluma yapan her kese teşekkür ederim. Sizləri seviyorum🥰