ဂျောင်ကုတစ်ယောက်ကျန်းမာရေးကောင်းပြီး
ကျောင်းပြန်သွားရမယ့်အချိန်လဲရောက်လာရော
ကျောင်းသွားချင်စိတ်မရှိတော့~
"ငရဲကြီးငါးထပ်ကိုကျခံရပြန်ဦးမယ်~"
"ဘာငရဲကြီးငါးထပ်လဲ ကြားတောင်မကြားဖူးဘူး~"
"ဟုတ်တယ်လေကျောင်းဖွင့်ရက်ဖြစ်တဲ့တနင်္လာနေ့ကနေသောကြာနေ့အထိဟာငရဲခံနေရသလိုဘဲ
အဲ့တာကြောင့်အဲ့ရက်တွေကိုတင်စားခေါ်ဝေါ်တာ~"
"တကယ်တွေးလဲတွေးတတ်တယ်နော်~"
"တွေးတတ်တာပေါ့ တကယ်ကြီးငရဲခံနေရတာကို
ကျောင်းသွားရင်စာကမရပါဘူးဆိုဆရာမတွေက
စာခနခနမေးမဖြေနိုင်ရင်မတ်သပ်ရပ်ခိုင်းရတာနဲ့လက်မြှောက်ခိုင်းရတာနဲ့~"
"မအောင်မြင်ခင်မို့လို့ ဒီလိုတွေးနေတာပါ
အောင်မြင်သွားတဲ့အခါမှာဒါတွေကဘာမှမဟုတ်တော့မှန်းသိလာလိမ့်မယ်~"
"အဲ့တာဆိုရင် မြန်မြန်အောင်မြင်ချင်ပြီ~"
"အောင်မြင်ဖို့အတွက်ဆိုကြိုးစားမှရမယ်လေ
မကြိုးစားဘဲအောင်မြင်ချင်လို့မရဘူး~"
"အစွမ်းရှိရင်ကောင်းမယ် အဲ့တာဆို
ဒီအခြေနေကိုမြန်မြန်ကျော်ဖြတ်နိုင်မှာ~"
"ပေါက်ကရတွေပြောမနေနဲ့ စားပြီးရင်သွားတော့~"
"သွားမှာပါ..အာ..ကျွန်တော့်ကိုမုန့်ဖိုးပေးဦး
appaကကျွန်တော့်ကဒ်ကိုပိတ်လိုက်ပြီ~"
"အဲ့လိုလုပ်သင့်ပါတယ် အိမ်ထောင်ကျပြီဘဲ
အွန့် ဒီမှာယူသွား~"
ထယ်ယောင်းကသူ့ဆီကဒေါ်လာသန်းချီထည့်ထားတဲ့
အဆင့်အမြင့်ဆုံးblack cardကိုထုတ်ပေးတော့
ဂျောင်ကုမျက်လုံးတွေကကြယ်တွေလိုတောက်ပလို့~
"Black cardကြီးလား မိုက်လိုက်တာ
ပိုက်ဆံနံ့တောင်ရနေသလိုဘဲ~"
"တစ်ရက်ကိုဝမ်ငါးသောင်းထက်ပိုမသုံးနဲ့နော်
ငါပြန်စစ်မှာ~"
"အိုး ရက်ရောလိုက်တာ appaဆိုblack cardလဲပေးမကိုင်သလို တစ်ရက်ကိုဝမ်တစ်သောင်းထက်ပိုမသုံးခိုင်းဘူး
hyungကိုချစ်သွားပြီ..မွ~"
"အား..မင်းပါးစပ်ကအဆီတွေနဲ့~"
အစားစားထားလို့အဆီတစ်ဝင်းဝင်းဖြစ်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းနဲ့
ထယ်ယောင်းပါးကိုသွားနမ်းလို့
ဟိုကချက်ချင်းtissuesနဲ့သုတ်ပြီလေ~
"ဟီးဟီး sorry အရမ်းပျော်သွားလို့~"
"ပျော်မနေနဲ့ ရှေ့လတွေမှာအမှတ်တွေတက်မလာရင်
အသုံးစရိတ်လျှော့ခံရဖို့ပြင်ထား~"
"မလျှော့နဲ့ စာကြိုးစားတော့မှာ~"
"ပြီးတာဘဲ~"
"ဒါနဲ့hyungမှာသုံးစရာရောရှိသေးလား
ကျွန်တော့်ကိုblack cardပေးထားတာဆိုတော့လေ~"
"ငါကblack cardတစ်ခုတည်းရှိတဲ့လူလို့မင်းထင်နေတာလား~"
"မထင်ပါဘူး ဟဲဟဲ ကျောင်းသွားတော့မယ်~"
"cardကမပျောက်စေနဲ့ဦးနော်
ပျောက်ရင်ထပ်မပေးဘူး~"
"မပျောက်စေရဘူး~တာ့တာ~~"
ပြီးတာနဲ့ဂျောင်ကုကကျောင်းသွားပြီး
ထယ်ယောင်းလဲကုမ္ပဏီသွားအလုပ်လုပ်တော့
သူshareထည့်ထားတဲ့ဂျောင်ကုတို့ကျောင်းကိုသွားရဖို့အကြောင်းဖန်လာပြီ~
"ကျွန်တော်က ဒီကျောင်းရဲ့စာကြည့်တိုက်ကို
ထပ်ပြီးတိုးချဲ့ချင်တာ ပြီးတော့တစ်ယောက်တည်းအေးအေးဆေးဆေးစာဖတ်ချင်တဲ့သူတွေအတွက်
တစ်ယောက်သီးသန့်စာဖတ်ဖို့နေရာလေးတွေလုပ်ချင်တယ်~"
"အဲ့အကြံမဆိုးဘူး~နောက်ထပ်တစ်ခုကလေ
ဆရာ/ဆရာမတွေကိုအရမ်းတော်တဲ့လူတွေဘဲထားချင်တယ်
ထပ်လိုရင်ထပ်ခေါ် အဲ့လို့မှကလေးတွေစာတော်မှာ~"
"ဒီကကျောင်းသားတွေကိုကမ္ဘာ့အဆင့်မှီ
ကျောင်းသားတွေဖြစ်အောင်လုပ်ပေးရမယ်
နိုင်ငံခြားပညာသင်သွားရင်တောင်သူများနဲ့ရင်ဘောင်တန်းနေနိုင်ရမယ်~"
"ဟုတ်တယ် ကျောင်းသားတွေရဲ့ပညာရေးတိုးမြင့်လေ
ငါတို့စီးပွားဖြစ်လေဘဲ~"
(စီးပွားရေးသမားတွေက လူငယ်တွေကိုမြင့်တင်ပေးခြင်းဖြင့်
သူတို့ပိုက်ဆံကိုတိုးစေတယ်~ကျောင်းကအဆင့်မြင့်လေ
တက်ရောက်စရိတ်ကြီးလေဘဲ~)
"ဓာတုဗေဒစမ်းသပ်ခန်းတွေကိုလဲတိုးချဲ့ရမယ်
လိုအပ်နေသေးတဲ့ပစ္စည်းတွေကိုစာရင်းပြုစုခိုင်းထားလိုက်~"
ထယ်ယောင်းတို့တွေကျောင်းကိုပတ်ကြည့်ကြရင်း
လိုအပ်တာတွေအတွက်အစီစဥ်ရေးဆွဲကြချိန်
စာသင်နေရင်းထယ်ယောင်းကိုတွေ့လိုက်တဲ့ဂျောင်ကုက
ထယ်ယောင်းကိုလက်ပြနှုတ်ဆက်ဘေမဲ့
ထယ်ယောင်းကသူ့ကိုမသိချင်ယောင်ဆောင်သွားတာ~
*ဒီလူ တကယ်ပါဘဲငါ့ကိုရှိတယ်လို့ကိုထင်ပုံမပေါ်ဘူး~*
*ကလင်းး!*
"အားလပ်ချိန်ဆင်းပြီဘဲ~"
"အခုမှသတိရတယ် အငယ်ပိုင်းကလေးတွေဆော့ကစားဖို့
နေရာလွတ်ထပ်လိုတယ်နော်~"
"ဟုတ်တယ် ကလေးတွေအတွက်သီးသန့်နေရာလေးလုပ်ရင်ပိုကောင်းတယ် အဲ့တာဆိုအကြီးတန်းတွေနဲ့
မရှုပ်တော့သလိုထိခိုက်မှုလဲနည်းသွားပြီ~"
"ကောင်းသားဘဲ ပြီးတော့ကလေးငယ်လေးတွေကို
မြေကြီးတွေနဲ့ထိတွေ့ဆော့ကစားရာဖန်လှောင်အိမ်လေးလုပ်ရင်မကောင်းဘူးလား အဲ့တာဆော့ဖို့အတွက်
ဝတ်စုံလဲရမယ်လေ~"
"အဲ့တာလုပ်ရင်အကူတွေလိုမှာ~"
"ထပ်ခေါ်ရမှာပေါ့ ကျွန်တော်ကတော့
အဲ့အစီစဥ်ကိုသဘောတူတယ် ကလေးတွေက
မြေကြီးနဲ့ထိတွေ့သင့်.......
"ယောကျာ်းရေ!!"
လက်နှစ်ဘက်ကိုဆန့်တန်းကာ
ပါးစပ်ကလဲအော်ရင်းသူ့ဆီပြေးလာတဲ့ဂျောင်ကုကြောင့်
ထယ်ယောင်းမျက်လုံးပြူးသွားပြီး
အားလုံးကလဲ ဘယ်သူ့ကိုခေါ်တာလဲဆိုတဲ့ပုံစံနဲ့
တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်လျှက်~
"အင့် အာ့!~"
အတင်းပြေးလာပြီးကာမှ
ထယ်ယောင်းကိုပြေးဖက်မလို့လုပ်တုန်း
မဖက်လိုက်ရဘဲထယ်ယောင်းကိုတိုက်ပြီး
သူဘဲဖင်ထိုင်ရက်လဲကျသွားရော~
"ကျောင်းသား အဆင်ပြေရဲ့လား~"
"အီးးဟီးးး..hyungအကျင့်မကောင်းဘူး..အီးးဟီးး~"
"ဘယ်နားနာသွားလဲ ထဦး~"
"အင့်...အီးးဟီးး...ဟင့်~"
ဂျောင်ကုငိုလာတဲ့အခါမှထယ်ယောင်းအသိဝင်လာကာ
အမြန်သွားထူပေးတော့ဂျောင်ကုကမထတဲ့အပြင်
ခြေထောက်တွေကိုဖိနပ်ကျွတ်တဲ့အထိခါယမ်းအော်ငိုလိုက်သေး~
"သူများတွေကြည့်နေပြီ မရှက်ဘူးလား
မငိုနဲ့တော့~"
"Mr.kim ဒီကျောင်းသားနဲ့ကအသိလား~"
"ဟုတ်တယ်အသိ~"
"ဘာအသိလဲ! ယောကျာ်းပါဆို...အီးးဟီးးး!"
"ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်ယောကျာ်းလို့
ကျွန်တော့်ကိုခနလောက်ခွင့်ပြုကြပါဦးနော်~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုရဲ့ဖိနပ်တွေလိုက်ကောက်ကာ
ဂျောင်ကုကိုပွေ့ပြီးထွက်သွားတာမို့
တစ်ခြားစီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တွေကပြုံးရင်းခေါင်းတခါခါ~
"ကလေးတစ်ယောက်နဲ့လက်ထပ်ထားတာကိုး~"
"ဘယ်တုန်းကလက်ထပ်လိုက်တာလဲမသိဘူး
လက်ထပ်သတင်းလဲမကြားမိပါဘူး~"
"စေ့စပ်ထားတုန်းနေမှာပေါ့ လာပါ
လိုအပ်ချက်ကိုကုန်ကျစရိတ်အကြမ်းတွက်ရအောင်~"
ဂျောင်ကုတစ်ယောက်ထယ်ယောင်းကို
လုပ်ငန်းရှင်တွေရှေ့ထယ်ယောင်းကိုရှက်အောင်လုပ်မိလို့
အဆူခံရမယ်ထင်လိုက်ဘေမဲ့ထယ်ယောင်းကမဆူတဲ့အပြင်
သူ့ကိုမျက်နှာသစ်ပေးတာနဲ့ဖိနပ်စီးပေးတာတွေတောင်လုပ်ပေးနေသေး~
"တင်ပါးကနာသွားသေးလား~"
"မနာဘူး နည်းနည်းတော့အောင့်သွားတယ်~"
"အေးပေါ့ တင်ပါးကအသားအများဆုံးဘဲကို
ဘယ်နာပါ့မလဲ~"
"တင်ပါးကအသားအများဆုံးလို့ဘယ်သူပြောလဲ~"
"ဒါဆိုဘာလို့တင်ပါးကအရမ်းဖောင်းပြီးကြီးနေတာလဲပြောလေ~"
"အဲ့တာအဆီများလို့လေ အဆီနဲ့အသားတောင်မခွဲတတ်ရင်
ဝက်သားဘယ်လိုစားမလဲ~"
"အားရှီး ဒီကောင်~"
ထယ်ယောင်းစိတ်လေနေချိန်ဂျောင်ကုကတော့
ကျွန်တော်မှားလားဆိုတဲ့မျက်နှာထားနဲ့
လက်ကြီးပိုက်လို့နေနေသေး~
"ကျောင်းတက်တော့မှာမဟုတ်လား
အတန်းထဲလိုက်ပို့မယ်လာ~"
"ပွေ့~"
"ကလေးကျနေတာဘဲ~"
ပါးစပ်ကမလုပ်ပေးချင်သလိုပြောနေဘေမဲ့လဲ
လိုလိုချင်ချင်နဲ့ပွေ့ပေးတဲ့ထယ်ယောင်းက
လူယုတ်မာပြုံးပြုံးကာဂျောင်ကုကို
ကျောင်းခန်းထဲထိလိုက်ပို့ပေးတော့တစ်ခန်းလုံးသူတို့ကိုကြည့်လို့~
"ရပြီhyung သွားတော့~"
"ကိုယ့်ယောကျာ်းကို goodbye kissလေးတောင်မပေးတော့ဘူးလား~"
"ဘာတွေလာပြော..အွတ်~"
"ပြွတ်စ်~"
ဂျောင်ကုစကားမဆုံးခင်ထယ်ယောင်းက
နှုတ်ခမ်းထော်ထော်လေးကိုပိတ်နမ်းလိုက်တော့
ဂျောင်ကုမျက်နှာတစ်ခုလုံးနီရဲသွားပြီး
တစ်ခန်းလုံးလဲပါးစပ်အဟောင်းသား~
*ဘာလဲ ဘာလဲ ဒါကဘာလဲ~*
"ပြွတ်စ်...စာကြိုးစားနော်အသားပေါင်းလေး~"
"ရာ...ရား မဟုတ်သေးဘူးလေ~"
စကားလုံးတွေပျောက်ဆုံးနေတဲ့ဂျောင်ကုကိုထားခဲ့ပြီး
ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ထွက်သွားတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့်
first kissကြီးပါသွားတဲ့ဂျောင်ကုမှာ
မခံထိမခံသာ~
*ဒါသက်သက်ငါ့ကိုလက်စားချေသွားတာ~*
"အဲ့ဒီဦးလေးကြီးကဂျောင်ကုရဲ့ယောကျာ်းလား
သူကအရမ်းချမ်းသာတာနော်~"
"ဂျောင်ကုကတကယ်ယောကျာ်းယူထားတာဘဲ~"
"ဘာလို့လဲ ဂျောင်ကုကစာလဲမတော်
အရပ်လဲပု ရုပ်ချောတဲ့အထဲမှာလဲမပါဘဲနဲ့
လင်ရတော့အကောင်းစားဘဲကြီးနဲ့~"
သူများတွေဘာပြောပြောဂျောင်ကုကတော့
သူ့နှုတ်ခမ်းကိုသာကိုင်ရင်းပါသွားတဲ့first kissလေးကို
နှမြောတမ်းတစွာနဲ့ဖြစ်နေတော့တာ~
*ကျောင်းပြန်မှတွေ့မယ် ဟွန့်~*
အကြီးအကျယ်အားခဲကာ
ထယ်ယောင်းကိုလက်စားချေဖို့ကြိုးစားဘေမဲ့
ဘာပြန်လုပ်ရမလဲတကယ်မသိတာမို့
ခေါင်းရှုပ်တာတော့အမှန်~
"အိမ်အရင်ပြန်တာကောင်းပါတယ်
ပြီးမှဘာလုပ်မလဲစဥ်းစားတာပေါ့~"
ဂျောင်ကုကကျောင်းဆင်းတာနဲ့အိမ်ပြန်သွားပြီးရေချိုးကာ
အဝတ်စားဝတ်ဖို့ဗီရိုဖွင့်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ
ထယ်ယောင်းဖယ်ခိုင်းဖို့မေ့နေတဲ့မိန်းကလေးအဝတ်စားတွေကိုတွေ့တာနဲ့ပြုံးလိုက်တယ်။
"ဟဟ သိပြီကွ အိမ်မှာမိန်းကလေးတစ်ယောက်ရောက်နေတာကိုမြင်ရင်hyungဘယ်လိုဖြစ်သွားမလဲ~"
သူ့အကြံနဲ့သူအဟုတ်ထင်နေတဲ့ဂျောင်ကုက
ထယ်ယောင်းပြန်ခါနီးအချိန်မှာ စကပ်ကောက်ဝတ်ပြီး
ကုတင်ပေါ်တက်ကာအပေါ်ပိုင်းကိုစောင်ခြုံ
မှောက်လျှက်နေထားလေရဲ့~
"ဂျောင်ကုကဘယ်သွားနေတာလဲပြန်မရောက်သေးဘူးလား~"
"ရောက်နေပါပြီသခင်လေး ခနကမှအပေါ်ပြန်တက်သွားတာ~"
"ဟုတ်လား စာတွေသေချာလိုက်မှတ်ခဲ့ရဲ့လားမသိဘူး~"
ထယ်ယောင်းကအိမ်ပေါ်တက်အခန်းထဲဝင်သွားချိန်
ကုတင်ပေါ်ကစကပ်ဝတ်ထားတဲ့ခါးအောက်ပိုင်းကိုမြင်လိုက်တော့ရုတ်တရက်ကြောင်သွားဘေမဲ့ဂျောင်ကုမှန်းသိသွားတာမို့ ချက်ချင်းကုတင်ပေါ်တက်လိုက်တဲ့ထယ်ယောင်း~
"အိမ်မှာဘယ်ကမိန်းကလေးရောက်နေတာလဲ~"
"ခိခိ~"
"ဟာ တကယ်ဘယ်သူကြီးလဲ~"
လူယုတ်မာပြုံးပြုံးနေတဲ့ထယ်ယောင်းက
ဂျောင်ကုရဲ့ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးလေးကိုပွတ်ကိုင်ရင်း
မက်မွန်သီးဆီရောက်သွားတော့ဂျောင်ကုမျက်လုံးပြူးပြီ~
*ဘာလဲ သူကမိန်းကလေးဆိုတာနဲ့နှာဘူးထတဲ့လူလား~*
"နူးညံ့နေတာဘဲမိန်းကလေးရယ်~"
"မဟုတ်သေးဘူး ရပ်လိုက်!"
အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုဆွဲချွတ်လာတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့်
ဂျောင်ကုလန့်ပြီးစောင်ကိုဖယ်ထလိုက်ဘေမဲ့
အောက်ပိုင်းကစကပ်တစ်ထည်တည်းရှိတော့တာ~
"ဟင် မင်းပါလား ကိုယ်ကမိန်းကလေးတစ်ယောက်ယောက်ထင်နေတာ~"
"ဘာလဲခဗျားကမိန်းကလေးဆိုနှာဘူးဆက်ထဦးမလို့လား
မိန်းကလေးမြင်တာနဲ့နှာဘူးထနေကျလား!~"
"မိန်းကလေးတိုင်းကိုမထပါဘူး
ကိုယ်တိုင်လိုလိုချင်ချင်နဲ့ကိုယ့်အိပ်ယာပေါ်ရောက်နေတဲ့မိန်းကလေးကိုမှပါ~"
"ဒါဘေမဲ့အိပ်ယာပေါ်ရောက်နေတဲ့မိန်းကလေးတိုင်း
ခဗျားကြိုက်နေတာမှမဟုတ်တာ~"
"သေချာစဥ်းစားကြည့်လေမိန်းကလေးတစ်ယောက်က
ကိုယ်မကြိုက်တဲ့ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့အိပ်ယာပေါ်ဘာလို့တက်နေမှာတဲ့လဲ~သေချာပေါက်ကြိုက်နေမှပေါ့
လာပါမိန်းကလေးရဲ့~"
"မဟုတ်ဘူးနော် ခဗျားမယုတ်မာနဲ့!"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုကိုခါးသိမ်သိမ်လေးကနေဆွဲဖက်လိုက်တာကြောင့်အတင်းရုန်းနေတဲ့စကပ်လေးနဲ့ဂျောင်ကုဟာ
ဟိုမလုံဒီမလုံနဲ့~
"လက်ထပ်ထားတာဘဲကို ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး~"
"ဟင့်အင်းနော် အပ်ပေါက်ထဲbaseballတုတ်ကြီးထိုးထည့်တာကတော့ရူးသွပ်တာဘဲ~"
"ဘယ်သူကထည့်မယ်ပြောလို့လဲ~"
"ဟင့်အင်း မရဘူး လွတ်ပေး လွတ်..အွတ်~"
ဂျောင်ကုကိုစကားဆုံးအောင်ပြောခွင့်မပေးဘဲ
အတင်းနမ်းကာ သူ့ပေါင်ပေါ်ခွထိုင်စေတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့်
ဂျောင်ကုမှာဘာလုပ်ရမှန်းမသိ~
"ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်~"
"အွန်း...ပြွတ်စ်~"
"ပြွတ်စ်...စိတ်အေးအေးထား ဘာမှမကြောက်နဲ့..မွ~"
"မဟုတ်ဘူးခဗျားဘာတွေလုပ်နေတာလဲ...အာ့~"
"ပြွတ်စ်~"
လက်တစ်ဘက်ကသူ့အင်္ကျီကိုလှန်တင်ကာ
ချယ်ရီသီးကိုစုပ်လိုက်ပြီး ကျန်လက်တစ်ဘက်က
မက်မွန်သီးကိုညစ်လိုက်တာကြောင့်ဂျောင်ကုလန့်သွားတာအမှန်~
"အား...ခဗျား...အား...နိုးမပြတ်သေးဘူးလား~"
"ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်...အွန်း...ပြွတ်စ်~"
"အာ့...အား...မဟုတ်သေးဘူးနော်
ဘာလို့ဖင်ကိုပါကိုင်နေတာလဲ..အင်း~"
"ပြွတ်စ်...ကိုင်ကောင်းလို့လေ~"
"ဘာလဲ အခုကဘာလဲ~"
ကြီးမားထောင်မတ်နေတဲ့D**kကြီးကိုထုတ်လာတဲ့ထယ်ယောင်းကြောင့်ဂျောင်ကုလန့်နေချိန်ထယ်ယောင်းက
ဂျောင်ကုD**kနဲ့သူ့D**kကိုပူးကိုင်ကာ
အထက်အောက်ရွေ့လျားပြီ~
"အား...အင်း~"
"အာ့...မလုပ်နဲ့...အင်း...တစ်မျိုးကြီးဘဲ..အား~"
"ခနလေးဘဲ...ပြွတ်စ်~"
ထယ်ယောင်းကဂျောင်ကုရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုတစ်ချက်နမ်းကာ
အိပ်ယာပေါ်ပက်လက်ချပေးပြီး
လက်ကလဲမြန်မြန်လှုပ်ရှားနေတော့ဂျောင်ကုဟာလေးပါမာလာပြီ~
"ဟင်း...အာ့...အဲ့တာက...အား...ရပ်တော့~"
"မရပ်ပါဘူး...ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်~"
"အား...မလုပ်နဲ့...အား...အင့်~"
ချယ်ရီသီးရဲရဲလေးကိုကုန်းစုပ်ချိန်မှာတော့
ဂျောင်ကုပိုပြီးခံစားလို့ကောင်းလာကာ
ထယ်ယောင်းခေါင်းကိုကိုင်ထားမိတော့တာ~
"ပြွတ်စ်...အွန်း...ပြွတ်စ်~"
"ဟာ့...အား...ရပ်ပေးတော့...အား...တစ်ခုခုထွက်လာတော့မယ်~"
"ပြွတ်စ်...ထုတ်လိုက်...အဲ့တာကအရမ်းကောင်းတာ~"
"အား...ဟင့်...အာ့...အားး~"
"အာ့...ဟာ့...အင်း...အားး~"
ဂျောင်ကုပြီးသွားပြီးတာနဲ့ထယ်ယောင်းလဲ
အချိန်ထပ်ဆွဲမနေတော့ဘဲ ဂျောင်ကုရဲ့ပေါင်တွေပေါ်မှာပြီးလိုက်လေရဲ့~
"ဒါကဘာကြီးလဲ ပင်ပန်းလိုက်တာ~"
"ယောကျာ်းလေးတိုင်းလုပ်တဲ့အရာဘဲလေ~"
"အဖြူရောင်သေးတွေထွက်အောင်လုပ်တာကလား~"
"ဘာ အဖြူရောင်သေး မင်း
မျိုးပွားခြင်းအကြောင်းမသင်ရသေးဘူးလား~"
"ဖားမျိုးပွားတဲ့အကြောင်းတော့သင်ပြီးပြီ~"
"လူမျိုးပွားတဲ့အကြောင်းသင်ရင်သိလိမ့်မယ်
မသိလဲကိစ္စမရှိပါဘူး မင်းယောကျာ်းဖြစ်တဲ့ငါကပြန်ရှင်းပြပေးမှာပါ~"
ထယ်ယောင်းကလူယုတ်မာပြုံးကြီးနဲ့ပြောတော့
ဂျောင်ကုတစ်ယောက်ကျောချမ်းသွားကာ
ရေချိုးခန်းထဲပြေးဝင်ရေသွားချိုးချိန်ထယ်ယောင်းကတော့
အဝတ်ဗီရိုထဲကမိန်းကလေးအဝတ်တွေအကုန်ထုတ်ပစ်လေပြီ~
👉🌟👈💬💬
........................................................
Thank you for reading🙏
#Zawgyi#
ေဂ်ာင္ကုတစ္ေယာက္က်န္းမာေရးေကာင္းၿပီး
ေက်ာင္းျပန္သြားရမယ့္အခ်ိန္လဲေရာက္လာေရာ
ေက်ာင္းသြားခ်င္စိတ္မရိွေတာ့~
"ငရဲႀကီးငါးထပ္ကိုက်ခံရျပန္ၪီးမယ္~"
"ဘာငရဲႀကီးငါးထပ္လဲ ၾကားေတာင္မၾကားဖူးဘူး~"
"ဟုတ္တယ္ေလေက်ာင္းဖြင့္ရက္ျဖစ္တဲ့တနလၤာေန့ကေနေသာၾကာေန့အထိဟာငရဲခံေနရသလိုဘဲ
အဲ့တာေၾကာင့္အဲ့ရက္ေတြကိုတင္စားေခၚေဝၚတာ~"
"တကယ္ေတြးလဲေတြးတတ္တယ္ေနာ္~"
"ေတြးတတ္တာေပါ့ တကယ္ႀကီးငရဲခံေနရတာကို
ေက်ာင္းသြားရင္စာကမရပါဘူးဆိုဆရာမေတြက
စာခနခနေမးမေျဖႏိုင္ရင္မတ္သပ္ရပ္ခိုင္းရတာနဲ႔လက္ေျမႇာက္ခိုင္းရတာနဲ႔~"
"မေအာင္ျမင္ခင္မို႔လို႔ ဒီလိုေတြးေနတာပါ
ေအာင္ျမင္သြားတဲ့အခါမွာဒါေတြကဘာမွမဟုတ္ေတာ့မွန္းသိလာလိမ့္မယ္~"
"အဲ့တာဆိုရင္ ျမန္ျမန္ေအာင္ျမင္ခ်င္ၿပီ~"
"ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ဆိုႀကိဳးစားမွရမယ္ေလ
မႀကိဳးစားဘဲေအာင္ျမင္ခ်င္လို႔မရဘူး~"
"အစြမ္းရိွရင္ေကာင္းမယ္ အဲ့တာဆို
ဒီအေျခေနကိုျမန္ျမန္ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္မွာ~"
"ေပါက္ကရေတြေျပာမေနနဲ႔ စားၿပီးရင္သြားေတာ့~"
"သြားမွာပါ..အာ..ကြၽန္ေတာ့္ကိုမုန္႔ဖိုးေပးၪီး
appaကကြၽန္ေတာ့္ကဒ္ကိုပိတ္လိုက္ၿပီ~"
"အဲ့လိုလုပ္သင့္ပါတယ္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီဘဲ
အြန္႔ ဒီမွာယူသြား~"
ထယ္ေယာင္းကသူ႔ဆီကေဒၚလာသန္းခ်ီထည့္ထားတဲ့
အဆင့္အျမင့္ဆံုးblack cardကိုထုတ္ေပးေတာ့
ေဂ်ာင္ကုမ်က္လံုးေတြကၾကယ္ေတြလိုေတာက္ပလို႔~
"Black cardႀကီးလား မိုက္လိုက္တာ
ပိုက္ဆံနံ႔ေတာင္ရေနသလိုဘဲ~"
"တစ္ရက္ကိုဝမ္ငါးေသာင္းထက္ပိုမသံုးနဲ႔ေနာ္
ငါျပန္စစ္မွာ~"
"အိုး ရက္ေရာလိုက္တာ appaဆိုblack cardလဲေပးမကိုင္သလို တစ္ရက္ကိုဝမ္တစ္ေသာင္းထက္ပိုမသံုးခိုင္းဘူး
hyungကိုခ်စ္သြားၿပီ..မြ~"
"အား..မင္းပါးစပ္ကအဆီေတြနဲ႔~"
အစားစားထားလို႔အဆီတစ္ဝင္းဝင္းျဖစ္ေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔
ထယ္ေယာင္းပါးကိုသြားနမ္းလို႔
ဟိုကခ်က္ခ်င္းtissuesနဲ႔သုတ္ၿပီေလ~
"ဟီးဟီး sorry အရမ္းေပ်ာ္သြားလို႔~"
"ေပ်ာ္မေနနဲ႔ ေရ႔ွလေတြမွာအမွတ္ေတြတက္မလာရင္
အသံုးစရိတ္ေလ်ွာ့ခံရဖို႔ျပင္ထား~"
"မေလ်ွာ့နဲ႔ စာႀကိဳးစားေတာ့မွာ~"
"ၿပီးတာဘဲ~"
"ဒါနဲ႔hyungမွာသံုးစရာေရာရိွေသးလား
ကြၽန္ေတာ့္ကိုblack cardေပးထားတာဆိုေတာ့ေလ~"
"ငါကblack cardတစ္ခုတည္းရိွတဲ့လူလို႔မင္းထင္ေနတာလား~"
"မထင္ပါဘူး ဟဲဟဲ ေက်ာင္းသြားေတာ့မယ္~"
"cardကမေပ်ာက္ေစနဲ႔ၪီးေနာ္
ေပ်ာက္ရင္ထပ္မေပးဘူး~"
"မေပ်ာက္ေစရဘူး~တာ့တာ~~"
ၿပီးတာနဲ႔ေဂ်ာင္ကုကေက်ာင္းသြားၿပီး
ထယ္ေယာင္းလဲကုမၸဏီသြားအလုပ္လုပ္ေတာ့
သူshareထည့္ထားတဲ့ေဂ်ာင္ကုတို႔ေက်ာင္းကိုသြားရဖို႔အေၾကာင္းဖန္လာၿပီ~
"ကြၽန္ေတာ္က ဒီေက်ာင္းရဲ့စာၾကည့္တိုက္ကို
ထပ္ၿပီးတိုးခ်ဲ့ခ်င္တာ ၿပီးေတာ့တစ္ေယာက္တည္းေအးေအးေဆးေဆးစာဖတ္ခ်င္တဲ့သူေတြအတြက္
တစ္ေယာက္သီးသန္႔စာဖတ္ဖို႔ေနရာေလးေတြလုပ္ခ်င္တယ္~"
"အဲ့အႀကံမဆိုးဘူး~ေနာက္ထပ္တစ္ခုကေလ
ဆရာ/ဆရာမေတြကိုအရမ္းေတာ္တဲ့လူေတြဘဲထားခ်င္တယ္
ထပ္လိုရင္ထပ္ေခၚ အဲ့လို႔မွကေလးေတြစာေတာ္မွာ~"
"ဒီကေက်ာင္းသားေတြကိုကမ႓ာ့အဆင့္မွီ
ေက်ာင္းသားေတျြဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးရမယ္
ႏိုင္ငံျခားပညာသင္သြားရင္ေတာင္သူမ်ားနဲ႔ရင္ေဘာင္တန္းေနႏိုင္ရမယ္~"
"ဟုတ္တယ္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ပညာေရးတိုးျမင့္ေလ
ငါတို႔စီးပြားျဖစ္ေလဘဲ~"
(စီးပြားေရးသမားေတြက လူငယ္ေတြကိုျမင့္တင္ေပးျခင္းျဖင့္
သူတို႔ပိုက္ဆံကိုတိုးေစတယ္~ေက်ာင္းကအဆင့္ျမင့္ေလ
တက္ေရာက္စရိတ္ႀကီးေလဘဲ~)
"ဓာတုေဗဒစမ္းသပ္ခန္းေတြကိုလဲတိုးခ်ဲ့ရမယ္
လိုအပ္ေနေသးတဲ့ပစၥည္းေတြကိုစာရင္းျပဳစုခိုင္းထားလိုက္~"
ထယ္ေယာင္းတို႔ေတြေက်ာင္းကိုပတ္ၾကည့္ၾကရင္း
လိုအပ္တာေတြအတြက္အစီစဥ္ေရးဆြဲၾကခ်ိန္
စာသင္ေနရင္းထယ္ေယာင္းကိုေတြ့လိုက္တဲ့ေဂ်ာင္ကုက
ထယ္ေယာင္းကိုလက္ျပႏႈတ္ဆက္ေဘမဲ့
ထယ္ေယာင္းကသူ႔ကိုမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားတာ~
*ဒီလူ တကယ္ပါဘဲငါ့ကိုရိွတယ္လို႔ကိုထင္ပံုမေပၚဘူး~*
*ကလင္းး!*
"အားလပ္ခ်ိန္ဆင္းၿပီဘဲ~"
"အခုမွသတိရတယ္ အငယ္ပိုင္းကေလးေတြေဆာ့ကစားဖို႔
ေနရာလြတ္ထပ္လိုတယ္ေနာ္~"
"ဟုတ္တယ္ ကေလးေတြအတြက္သီးသန္႔ေနရာေလးလုပ္ရင္ပိုေကာင္းတယ္ အဲ့တာဆိုအႀကီးတန္းေတြနဲ႔
မရႈပ္ေတာ့သလိုထိခိုက္မႈလဲနည္းသြားၿပီ~"
"ေကာင္းသားဘဲ ၿပီးေတာ့ကေလးငယ္ေလးေတြကို
ေျမၾကီးေတြနဲ႔ထိေတြ့ေဆာ့ကစားရာဖန္ေလွာင္အိမ္ေလးလုပ္ရင္မေကာင္းဘူးလား အဲ့တာေဆာ့ဖို႔အတြက္
ဝတ္စံုလဲရမယ္ေလ~"
"အဲ့တာလုပ္ရင္အကူေတြလိုမွာ~"
"ထပ္ေခၚရမွာေပါ့ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့
အဲ့အစီစဥ္ကိုသေဘာတူတယ္ ကေလးေတြက
ေျမၾကီးနဲ႔ထိေတြ့သင့္.......
"ေယာက်ာ္းေရ!!"
လက္ႏွစ္ဘက္ကိုဆန္႔တန္းကာ
ပါးစပ္ကလဲေအာ္ရင္းသူ႔ဆီေျပးလာတဲ့ေဂ်ာင္ကုေၾကာင့္
ထယ္ေယာင္းမ်က္လံုးျပဴးသြားၿပီး
အားလံုးကလဲ ဘယ္သူ႔ကိုေခၚတာလဲဆိုတဲ့ပံုစံနဲ႔
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္လ်ွက္~
"အင့္ အာ့!~"
အတင္းေျပးလာၿပီးကာမွ
ထယ္ေယာင္းကိုေျပးဖက္မလို႔လုပ္တုန္း
မဖက္လိုက္ရဘဲထယ္ေယာင္းကိုတိုက္ၿပီး
သူဘဲဖင္ထိုင္ရက္လဲက်သြားေရာ~
"ေက်ာင္းသား အဆင္ေျပရဲ့လား~"
"အီးးဟီးးး..hyungအက်င့္မေကာင္းဘူး..အီးးဟီးး~"
"ဘယ္နားနာသြားလဲ ထၪီး~"
"အင့္...အီးးဟီးး...ဟင့္~"
ေဂ်ာင္ကုငိုလာတဲ့အခါမွထယ္ေယာင္းအသိဝင္လာကာ
အျမန္သြားထူေပးေတာ့ေဂ်ာင္ကုကမထတဲ့အျပင္
ေျခေထာက္ေတြကိုဖိနပ္ကြၽတ္တဲ့အထိခါယမ္းေအာ္ငိုလိုက္ေသး~
"သူမ်ားေတြၾကည့္ေနၿပီ မရွက္ဘူးလား
မငိုနဲ႔ေတာ့~"
"Mr.kim ဒီေက်ာင္းသားနဲ႔ကအသိလား~"
"ဟုတ္တယ္အသိ~"
"ဘာအသိလဲ! ေယာက်ာ္းပါဆို...အီးးဟီးးး!"
"ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ေယာက်ာ္းလို႔
ကြၽန္ေတာ့္ကိုခနေလာက္ခြင့္ျပဳၾကပါၪီးေနာ္~"
ထယ္ေယာင္းကေဂ်ာင္ကုရဲ့ဖိနပ္ေတြလိုက္ေကာက္ကာ
ေဂ်ာင္ကုကိုေပြ့ၿပီးထြက္သြားတာမို႔
တစ္ျခားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြကၿပံဳးရင္းေခါင္းတခါခါ~
"ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔လက္ထပ္ထားတာကိုး~"
"ဘယ္တုန္းကလက္ထပ္လိုက္တာလဲမသိဘူး
လက္ထပ္သတင္းလဲမၾကားမိပါဘူး~"
"ေစ့စပ္ထားတုန္းေနမွာေပါ့ လာပါ
လိုအပ္ခ်က္ကိုကုန္က်စရိတ္အၾကမ္းတြက္ရေအာင္~"
ေဂ်ာင္ကုတစ္ေယာက္ထယ္ေယာင္းကို
လုပ္ငန္းရွင္ေတြေရ႔ွထယ္ေယာင္းကိုရွက္ေအာင္လုပ္မိလို႔
အဆူခံရမယ္ထင္လိုက္ေဘမဲ့ထယ္ေယာင္းကမဆူတဲ့အျပင္
သူ႔ကိုမ်က္ႏွာသစ္ေပးတာနဲ႔ဖိနပ္စီးေပးတာေတြေတာင္လုပ္ေပးေနေသး~
"တင္ပါးကနာသြားေသးလား~"
"မနာဘူး နည္းနည္းေတာ့ေအာင့္သြားတယ္~"
"ေအးေပါ့ တင္ပါးကအသားအမ်ားဆံုးဘဲကို
ဘယ္နာပါ့မလဲ~"
"တင္ပါးကအသားအမ်ားဆံုးလို႔ဘယ္သူေျပာလဲ~"
"ဒါဆိုဘာလို႔တင္ပါးကအရမ္းေဖာင္းၿပီးႀကီးေနတာလဲေျပာေလ~"
"အဲ့တာအဆီမ်ားလို႔ေလ အဆီနဲ႔အသားေတာင္မခြဲတတ္ရင္
ဝက္သားဘယ္လိုစားမလဲ~"
"အားရွီး ဒီေကာင္~"
ထယ္ေယာင္းစိတ္ေလေနခ်ိန္ေဂ်ာင္ကုကေတာ့
ကြၽန္ေတာ္မွားလားဆိုတဲ့မ်က္ႏွာထားနဲ႔
လက္ႀကီးပိုက္လို႔ေနေနေသး~
"ေက်ာင္းတက္ေတာ့မွာမဟုတ္လား
အတန္းထဲလိုက္ပို႔မယ္လာ~"
"ေပြ့~"
"ကေလးက်ေနတာဘဲ~"
ပါးစပ္ကမလုပ္ေပးခ်င္သလိုေျပာေနေဘမဲ့လဲ
လိုလိုခ်င္ခ်င္နဲ႔ေပြ့ေပးတဲ့ထယ္ေယာင္းက
လူယုတ္မာၿပံဳးၿပံဳးကာေဂ်ာင္ကုကို
ေက်ာင္းခန္းထဲထိလိုက္ပို႔ေပးေတာ့တစ္ခန္းလံုးသူတို႔ကိုၾကည့္လို႔~
"ရၿပီhyung သြားေတာ့~"
"ကိုယ့္ေယာက်ာ္းကို goodbye kissေလးေတာင္မေပးေတာ့ဘူးလား~"
"ဘာေတြလာေျပာ..အြတ္~"
"ႁပြတ္စ္~"
ေဂ်ာင္ကုစကားမဆံုးခင္ထယ္ေယာင္းက
ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ေထာ္ေလးကိုပိတ္နမ္းလိုက္ေတာ့
ေဂ်ာင္ကုမ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးနီရဲသြားၿပီး
တစ္ခန္းလံုးလဲပါးစပ္အေဟာင္းသား~
*ဘာလဲ ဘာလဲ ဒါကဘာလဲ~*
"ႁပြတ္စ္...စာႀကိဳးစားေနာ္အသားေပါင္းေလး~"
"ရာ...ရား မဟုတ္ေသးဘူးေလ~"
စကားလံုးေတြေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုကိုထားခဲ့ၿပီး
ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးနဲ႔ထြက္သြားတဲ့ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္
first kissႀကီးပါသြားတဲ့ေဂ်ာင္ကုမွာ
မခံထိမခံသာ~
*ဒါသက္သက္ငါ့ကိုလက္စားေခ်သြားတာ~*
"အဲ့ဒီၪီးေလးႀကီးကေဂ်ာင္ကုရဲ့ေယာက်ာ္းလား
သူကအရမ္းခ်မ္းသာတာေနာ္~"
"ေဂ်ာင္ကုကတကယ္ေယာက်ာ္းယူထားတာဘဲ~"
"ဘာလို႔လဲ ေဂ်ာင္ကုကစာလဲမေတာ္
အရပ္လဲပု ရုပ္ေခ်ာတဲ့အထဲမွာလဲမပါဘဲနဲ႔
လင္ရေတာ့အေကာင္းစားဘဲႀကီးနဲ႔~"
သူမ်ားေတြဘာေျပာေျပာေဂ်ာင္ကုကေတာ့
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကိုသာကိုင္ရင္းပါသြားတဲ့first kissေလးကို
ႏွေျမာတမ္းတစြာနဲ႔ျဖစ္ေနေတာ့တာ~
*ေက်ာင္းျပန္မွေတြ့မယ္ ဟြန္႔~*
အႀကီးအက်ယ္အားခဲကာ
ထယ္ေယာင္းကိုလက္စားေခ်ဖို႔ႀကိဳးစားေဘမဲ့
ဘာျပန္လုပ္ရမလဲတကယ္မသိတာမို႔
ေခါင္းရႈပ္တာေတာ့အမွန္~
"အိမ္အရင္ျပန္တာေကာင္းပါတယ္
ၿပီးမွဘာလုပ္မလဲစဥ္းစားတာေပါ့~"
ေဂ်ာင္ကုကေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔အိမ္ျပန္သြားၿပီးေရခ်ိဳးကာ
အဝတ္စားဝတ္ဖို႔ဗီရိုဖြင့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ
ထယ္ေယာင္းဖယ္ခိုင္းဖို႔ေမ့ေနတဲ့မိန္းကေလးအဝတ္စားေတြကိုေတြ့တာနဲ႔ၿပံဳးလိုက္တယ္။
"ဟဟ သိၿပီကြ အိမ္မွာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေရာက္ေနတာကိုျမင္ရင္hyungဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ~"
သူ႔အႀကံနဲ႔သူအဟုတ္ထင္ေနတဲ့ေဂ်ာင္ကုက
ထယ္ေယာင္းျပန္ခါနီးအခ်ိန္မွာ စကပ္ေကာက္ဝတ္ၿပီး
ကုတင္ေပၚတက္ကာအေပၚပိုင္းကိုေစာင္ၿခံဳ
ေမွာက္လ်ွက္ေနထားေလရဲ့~
"ေဂ်ာင္ကုကဘယ္သြားေနတာလဲျပန္မေရာက္ေသးဘူးလား~"
"ေရာက္ေနပါၿပီသခင္ေလး ခနကမွအေပၚျပန္တက္သြားတာ~"
"ဟုတ္လား စာေတြေသခ်ာလိုက္မွတ္ခဲ့ရဲ့လားမသိဘူး~"
ထယ္ေယာင္းကအိမ္ေပၚတက္အခန္းထဲဝင္သြားခ်ိန္
ကုတင္ေပၚကစကပ္ဝတ္ထားတဲ့ခါးေအာက္ပိုင္းကိုျမင္လိုက္ေတာ့ရုတ္တရက္ေၾကာင္သြားေဘမဲ့ေဂ်ာင္ကုမွန္းသိသြားတာမို႔ ခ်က္ခ်င္းကုတင္ေပၚတက္လိုက္တဲ့ထယ္ေယာင္း~
"အိမ္မွာဘယ္ကမိန္းကေလးေရာက္ေနတာလဲ~"
"ခိခိ~"
"ဟာ တကယ္ဘယ္သူႀကီးလဲ~"
လူယုတ္မာၿပံဳးၿပံဳးေနတဲ့ထယ္ေယာင္းက
ေဂ်ာင္ကုရဲ့ေပါင္လံုးေဖြးေဖြးေလးကိုပြတ္ကိုင္ရင္း
မက္မြန္သီးဆီေရာက္သြားေတာ့ေဂ်ာင္ကုမ်က္လံုးျပဴးၿပီ~
*ဘာလဲ သူကမိန္းကေလးဆိုတာနဲ႔ႏွာဘူးထတဲ့လူလား~*
"ႏူးညံ့ေနတာဘဲမိန္းကေလးရယ္~"
"မဟုတ္ေသးဘူး ရပ္လိုက္!"
အတြင္းခံေဘာင္းဘီကိုဆြဲခြၽတ္လာတဲ့ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္
ေဂ်ာင္ကုလန္႔ၿပီးေစာင္ကိုဖယ္ထလိုက္ေဘမဲ့
ေအာက္ပိုင္းကစကပ္တစ္ထည္တည္းရိွေတာ့တာ~
"ဟင္ မင္းပါလား ကိုယ္ကမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္ထင္ေနတာ~"
"ဘာလဲခဗ်ားကမိန္းကေလးဆိုႏွာဘူးဆက္ထၪီးမလို႔လား
မိန္းကေလးျမင္တာနဲ႔ႏွာဘူးထေနက်လား!~"
"မိန္းကေလးတိုင္းကိုမထပါဘူး
ကိုယ္တိုင္လိုလိုခ်င္ခ်င္နဲ႔ကိုယ့္အိပ္ယာေပၚေရာက္ေနတဲ့မိန္းကေလးကိုမွပါ~"
"ဒါေဘမဲ့အိပ္ယာေပၚေရာက္ေနတဲ့မိန္းကေလးတိုင္း
ခဗ်ားႀကိဳက္ေနတာမွမဟုတ္တာ~"
"ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေလမိန္းကေလးတစ္ေယာက္က
ကိုယ္မႀကိဳက္တဲ့ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ့အိပ္ယာေပၚဘာလို႔တက္ေနမွာတဲ့လဲ~ေသခ်ာေပါက္ႀကိဳက္ေနမွေပါ့
လာပါမိန္းကေလးရဲ့~"
"မဟုတ္ဘူးေနာ္ ခဗ်ားမယုတ္မာနဲ႔!"
ထယ္ေယာင္းကေဂ်ာင္ကုကိုခါးသိမ္သိမ္ေလးကေနဆြဲဖက္လိုက္တာေၾကာင့္အတင္းရုန္းေနတဲ့စကပ္ေလးနဲ႔ေဂ်ာင္ကုဟာ
ဟိုမလံုဒီမလံုနဲ႔~
"လက္ထပ္ထားတာဘဲကို ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး~"
"ဟင့္အင္းေနာ္ အပ္ေပါက္ထဲbaseballတုတ္ႀကီးထိုးထည့္တာကေတာ့ရူးသြပ္တာဘဲ~"
"ဘယ္သူကထည့္မယ္ေျပာလို႔လဲ~"
"ဟင့္အင္း မရဘူး လြတ္ေပး လြတ္..အြတ္~"
ေဂ်ာင္ကုကိုစကားဆံုးေအာင္ေျပာခြင့္မေပးဘဲ
အတင္းနမ္းကာ သူ႔ေပါင္ေပၚခြထိုင္ေစတဲ့ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္
ေဂ်ာင္ကုမွာဘာလုပ္ရမွန္းမသိ~
"ႁပြတ္စ္...ႁပြတ္စ္~"
"အြန္း...ႁပြတ္စ္~"
"ႁပြတ္စ္...စိတ္ေအးေအးထား ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔..မြ~"
"မဟုတ္ဘူးခဗ်ားဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ...အာ့~"
"ႁပြတ္စ္~"
လက္တစ္ဘက္ကသူ႔အက်ႌကိုလွန္တင္ကာ
ခ်ယ္ရီသီးကိုစုပ္လိုက္ၿပီး က်န္လက္တစ္ဘက္က
မက္မြန္သီးကိုညစ္လိုက္တာေၾကာင့္ေဂ်ာင္ကုလန္႔သြားတာအမွန္~
"အား...ခဗ်ား...အား...ႏိုးမျပတ္ေသးဘူးလား~"
"ႁပြတ္စ္...ႁပြတ္စ္...အြန္း...ႁပြတ္စ္~"
"အာ့...အား...မဟုတ္ေသးဘူးေနာ္
ဘာလို႔ဖင္ကိုပါကိုင္ေနတာလဲ..အင္း~"
"ႁပြတ္စ္...ကိုင္ေကာင္းလို႔ေလ~"
"ဘာလဲ အခုကဘာလဲ~"
ႀကီးမားေထာင္မတ္ေနတဲ့D**kႀကီးကိုထုတ္လာတဲ့ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္ေဂ်ာင္ကုလန္႔ေနခ်ိန္ထယ္ေယာင္းက
ေဂ်ာင္ကုD**kနဲ႔သူ႔D**kကိုပူးကိုင္ကာ
အထက္ေအာက္ေရြ့လ်ားၿပီ~
"အား...အင္း~"
"အာ့...မလုပ္နဲ႔...အင္း...တစ္မ်ိဳးႀကီးဘဲ..အား~"
"ခနေလးဘဲ...ႁပြတ္စ္~"
ထယ္ေယာင္းကေဂ်ာင္ကုရဲ့ႏႈတ္ခမ္းကိုတစ္ခ်က္နမ္းကာ
အိပ္ယာေပၚပက္လက္ခ်ေပးၿပီး
လက္ကလဲျမန္ျမန္လႈပ္ရွားေနေတာ့ေဂ်ာင္ကုဟာေလးပါမာလာၿပီ~
"ဟင္း...အာ့...အဲ့တာက...အား...ရပ္ေတာ့~"
"မရပ္ပါဘူး...ႁပြတ္စ္...ႁပြတ္စ္~"
"အား...မလုပ္နဲ႔...အား...အင့္~"
ခ်ယ္ရီသီးရဲရဲေလးကိုကုန္းစုပ္ခ်ိန္မွာေတာ့
ေဂ်ာင္ကုပိုၿပီးခံစားလို႔ေကာင္းလာကာ
ထယ္ေယာင္းေခါင္းကိုကိုင္ထားမိေတာ့တာ~
"ႁပြတ္စ္...အြန္း...ႁပြတ္စ္~"
"ဟာ့...အား...ရပ္ေပးေတာ့...အား...တစ္ခုခုထြက္လာေတာ့မယ္~"
"ႁပြတ္စ္...ထုတ္လိုက္...အဲ့တာကအရမ္းေကာင္းတာ~"
"အား...ဟင့္...အာ့...အားး~"
"အာ့...ဟာ့...အင္း...အားး~"
ေဂ်ာင္ကုၿပီးသြားၿပီးတာနဲ႔ထယ္ေယာင္းလဲ
အခ်ိန္ထပ္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲ ေဂ်ာင္ကုရဲ့ေပါင္ေတြေပၚမွာၿပီးလိုက္ေလရဲ့~
"ဒါကဘာႀကီးလဲ ပင္ပန္းလိုက္တာ~"
"ေယာက်ာ္းေလးတိုင္းလုပ္တဲ့အရာဘဲေလ~"
"အျဖဴေရာင္ေသးေတြထြက္ေအာင္လုပ္တာကလား~"
"ဘာ အျဖဴေရာင္ေသး မင္း
မ်ိဳးပြားျခင္းအေၾကာင္းမသင္ရေသးဘူးလား~"
"ဖားမ်ိဳးပြားတဲ့အေၾကာင္းေတာ့သင္ၿပီးၿပီ~"
"လူမ်ိဳးပြားတဲ့အေၾကာင္းသင္ရင္သိလိမ့္မယ္
မသိလဲကိစၥမရိွပါဘူး မင္းေယာက်ာ္းျဖစ္တဲ့ငါကျပန္ရွင္းျပေပးမွာပါ~"
ထယ္ေယာင္းကလူယုတ္မာၿပံဳးႀကီးနဲ႔ေျပာေတာ့
ေဂ်ာင္ကုတစ္ေယာက္ေက်ာခ်မ္းသြားကာ
ေရခ်ိဳးခန္းထဲေျပးဝင္ေရသြားခ်ိဳးခ်ိန္ထယ္ေယာင္းကေတာ့
အဝတ္ဗီရိုထဲကမိန္းကေလးအဝတ္ေတြအကုန္ထုတ္ပစ္ေလၿပီ~
👉🌟👈💬💬
........................................................
Thank you for reading🙏