(FİNAL)
"Anne, beni affedebilecek misin?" dedim umutsuzca. Anneme yurt dışına çıkacağımı söylemiştim. O zaten beni yurt dışında olarak biliyordu. Şimdi ise karşısına Hyunjin'in elini tutarak çıkmıştım. Annem ağlıyordu. Hıçkırarak konuştu. "Burada kalın ya kızım, yurt dışına ne gerek var?" dedi annem. Umutsuzdu. Vampir olduğumu bilmiyordu bu yüzden karşı çıkıyordu.
Ama vampir olduğum için gitmeliydim. Chan'a sormuştum zaten. Annemlerle kalırsam ne olacaktı ki? Fakat izin vermedi. Benim için çok zor olan bu vedayı gerçekleştirmeliydim. Vedalar zaten kolay değildir. Her veda acıyla biter. Cenazeler de böyledir. Bu yüzden ömrüm boyunca hiçbir cenazeye katılmadım. Sevdiklerime bir vedayı çok gördüm yıllarca.
Fakat şimdi buradaydım. Buradaydım ve bunlar yaşanıyordu. Aileme veda ediyordum. Sevdiklerime veda ediyordum. Vedalardan nefret eden ben canımdan bir parçayla veda ediyordum. Burada daha fazla kalsaydım sanırım kötü şeyler olacaktı. Bunu anlayan Hyunjin beni dürttü ve "Gitmeliyiz. Görüşürüz kayınvalidem. Seni her ay ziyarete geleceğiz. Kendine iyi bak annecim." dedi ve elimden tuttuğu gibi dışarı çıkardı beni. Onun göğsüne yaslanıp saatlerce arabada ağladım.
Hyunjin, saçlarımı okşuyor beni sakinleştirmeye çalışıyordu. Bedenen sakinleştim ama ruhum hâlâ acılıydı....
İşte bu bizim hikayemizdi. 2 kızın bir dağ evinde kalmasıyla başladı ve bu hikaye vampir olmamızla sonlandı. Annemi her ay ziyaret ediyorduk. Hyunjin'le evlenmiştim ve bir vampir kızımız vardı. Ailemin vampirliğimizden hiç haberi olmamıştı. Olsaydı da pek hoş olmazdı.
Şimdi Hyunjin'le odamdaydım. Bu beni kaçıncı duvarda hapsetmesiydi saymamıştım. Sırtım duvardaydı ve onun elleri de iki yanımda. Ona önce bir bakış attım ve sonra da gülümsedim. Dudaklarını araladı.
"Bana şöyle bakmayı kes So Min. Bir gün kötü şeyler yapacağım."
"Sana nasıl baktım ki? Rahatsız mı oldun? Bir daha bakmam bende? Cidden bu kadar rahatsız edici m-" diye arkası kesilmeyen mermi sorularımı onun elleri kesti. Elleriyle ağzımı kapatıp susmamı sağlamıştı.
"Öyle bakıyorsun ki bir anlığına öldüğümü hissediyorum ama sonra öyle güzel gülüyorsun ki yeniden diriliyorum."
Bu sözler karşısında gözlerim dolmuştu. Elini ağzımdan çektim ve onun dudaklarına uzandım. Bir kaç saniye sonra ayrıldım ve kameraya dönüp gülümsedim.
"KESTİK. Çocuklar çok iyi oynadınız! O son öpüşme harikaydı. İyi iş başardınız ve bu yılki k-dramalarda yılın çifti seçildiniz." dedi yönetmenimiz ve bir alkış koptu. Gülümseyerek ona baktım ve seslendim "Hwang Hyunjin! İyi oyundu" dedim. O da bana döndü ve gülümsedi "Min Yujin! İyi oyundu."
SON