İyi okumalar<3
Gerçekten bu hayatta her şey olabiliyormuş bu yaşıma kadar bunu anladım,neyi olmaz dersek bin katıyla geri geliyor bunu şu anda benden daha iyi kimse anlayamaz sanırım çünkü birazdan ailem ile konuşup yeni tanışacağım.
Dünkü konuşmadan sonra Keremi arayıp direk eve geçtim biraz kafamı toplamaya ihtiyacım vardı, şimdi ise ateş taburcu olacağı için hastaneye doğru gidiyorum aslında kerem gelmek istedi ama tek gidip bunu çabucak halletmek istiyordum,hem bu günlerde Kerem' de çok farklı davranmaya başladı gizli gizli konuşmalar veya kaybolmalar çok yapmaya başladı bununla sonra ilgileneceğim.
Düşüne düşüne hastaneye varmıştım hemen taksiden inip ateşin odasına gitmeye başladım. Odaya yaklaştığım zaman odadan bağırış sesleri geliyordu
" diyorum size ya gelmicek bıraktı bizi tekrar" bu ,bu ateşin sesiydi kim gelmicek ki fazla beklemeyip kapıyı çalıp içeriye girdim. Tüm aile odadaydı herkesin gözü bana döndü ateşe döndüm" ne oluyor ateş niye bağırıyorsun öyle " beni görür görmez hemen bana doğru gelip bana sarıldı" çok korktum, çok korktum Aden bizi istemeyip bizimle konuşmayacaksın sandım" hem sarılıp hem konuşuyordu.
Ayrılıp yüzüne baktım " ateş ben dün sana ne dedim? Hı, bırakmayacağım artık demedim mi?"çocuk gibi başını salladı gerçekten bu çocuk büyümemiş ya " hadi hadi taburcu oldun mu?" Diye sordum " Evet oldu,istersen bize gidelim veya bir kafede oturalım" dedi Kenan bey, evlerine gitmek istemiyordum kafe olabilirdi " kafeye gidelim" diye kısa bir cevap verdim, konuşma yaklaştıkça gerginliğim artıyordu, ama sanırım bir tek ben değil de tüm aile gergin duruyordu. Hemen hastaneden çıktık herkes arabalara doğru gidiyordu mecburen bende onlarla gidecektim çünkü ateş bana yapışmış asla ayrılmamıza izin vermiyordu,ben ile Ateş Yaman'ın arabasında diğerleri de başka arabada geliyordu.
Kısa sürede varmıştık yol boyunca Yaman aynadan bana bakmıştı sanki bir şey söylemek istiyor ama söyleyemiyor gibiydi. Geldiğimiz yer ilk birbirimizi gördüğümüz restoranttı , içerir geçtiğimiz zaman içeride kimsenin olmadığını fark ettim " neden kimse yok" diye sordum " burayı bugün bizim için kimseye açmadım" diye cevapladı Baran ne yani burası onun muydu " burası senin mi? " diye sordum bana buruk bir tebessüm ile baktı "senin" anlamayarak yüzüne baktım ne demek benim " bir şey sorma anlarsın sonra" diye devam etti sorgulamayı bırakıp tekli koltuklardan birine oturdum aile üyeleri ise karşıma geçmişlerdi " evet dinliyorum" diye sordum " tamam lütfen bölmeden dinle olur mu? " diye sordu Kenan bey başımı sallayıp onlayladım.
" Benim çok yakın bir arkadaşım vardı Murat,annesi babası onu küçük yaşta yetimhaneye bırakmıştı fazla arkadaşı yoktu tek arkadaşı bendim aramız çok iyidi yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi, kardeş olmuştuk artık,ben Sehere aşık oldum artık aklım Sadece onunla dolmuştu gel zaman git zaman sevgili olduk,bir süre sonra öğrendim ki murat ' da seher'e aşık olmuş bunu duyduğum an arkadaşlığımızı bitirdim hala arkadaştık ama samimi değildik bunu kendine inat etmişti Murat bize zarar vermeye başladı mutlu olmamızı istemiyordu arkadaşlığımızı toptan bitirme kararı aldım, biz Seher ile evlendik sonra Murat'ın yurt dışına çıktığı haberi geldi tamam dedim gidip kendini toplar dedim ama o ,o sadece zamanını bekliyormuş.
Bir gece eve çok geç geldim siz 3 yaşındaydınız. Sen o gece abinle ateş ise annesiyle yatmıştı hemen Yaman'ın yanına geldim seni görmek için odaya girdiğimde Yaman yatıyordu ama sen yoktun bende Seherin yanındasın sanıp oraya gittim ama orada ' da yoktun. Seher'i uyandırdım acele ile tüm eve baktık ama sen yoktun,o gece tüm her yeri ayağa kaldırdım ama yerini bulamadım sonra kayıtlara baktığım zaman birinin seni alıp götürdüğünü gördük. 3 gün boyunca her yeri aradık ama bulamadık seni sonradan bir çiftlikte olduğunu öğrendik hemen oraya doğru yola çıktık vardığımız zaman çiftliğin cayır cayır yandığını gördük içeri girmek istedik izin vermediler sonra, sonra oradan bir kız ç-çocuk cesedi çıkarıldı biz seni öldü biliyorduk kızım, hepimiz perişan olduk, yıkıldık kaç yıl geçerse geçsin acın geçmedi bizim evde, odan bile öyle duruyor ya "
Ağlıyordum , ağlıyorduk Yaman kafasını eğmiş yere bakıp ağlıyordu diğerleri de ondan farklı değildi,ne yani ölü olarak mı biliyorlardı beni bu zamana kadar evlat acısı mı yaşamışlar veya ben aileden boşuna mı nefret etmiştim burnumu çekip Kenan beye baktım" kim kaçırmış peki beni" sıkıntılı bir nefes aldı " murat, murat kaçırmış seni kendince intikam almak istemiş evin tek kızı olduğun için seninle vurmak istedi bizi acı çekmemizi istedi, bilmiyorduk taki bir kaç gün öncesine kadar,bize bir mektup yazıp tüm herşeyi itiraf etmişti" "peki şimdi nerede tutukladınız değil mi?" Diye sordum " hayır " diye cevap verdi Kaan" nasıl hayır, neden? "
" tutuklamadık çünkü öldü, hastaymış son anlarında vicdan yapası gelmiş şerefsizin" dedi Kaan ne yani bu kadar çabuk muydu kurtulmak hayatımızı mahvedip gitmek bu kadar kolay mıydı?
" ama ona yardım edeni arıyoruz yakında bulacağız" anlamayarak yüzüne baktım " anlamadım yardım eden derken?" Diye sordum " Murat iti bunu tek başına yapamaz illaki yardım aldığı birisi vardır " başını salladım.
Ne kadar geçti bilmiyorum ama uzun bir süre yere bakıp konuşmadım , diğerleri de bu duyduklarımı sindirebilmem için konuşmadılar. " Kızım, biliyorum öyle kolay değil ama bizi anla olur mu? Biz bunca sene senin hasretin ile yaşadık,b-ben her gece senin odanda ağlıyordum hele abilerin ve ateş,onlar da her gün mezarının başından ayrılmıyordu, çok özledik kızım seni" dedi Seher hanım ağlıyordu, sarılmak istiyordum, sarılıp her şeyi çözeceğiz demek istiyordum ama bu olmayacaktı asla hiç bir şey düzelmeyecekti , yaşadıklarımı asla değiştiremezlerdi
" Aden " başımı kaldırıp bana seslenene baktım Yamandı dolu gözlerle bana bakıyordu.
" efendim" sesim ağlamaktan çok kısık çıkmıştı.
" Bir kere sarılabilir miyim? " diye sordu şu anda karşımda küçük bir çocuk gibiydi sanki hayır desem şimdi yıkılacak gibiydi, bu sefer kalbimi dinleyecektim usulca başımı salladım,hemen ayağa kalkıp bana sarıldı "çok özledim seni Aden, Yemin ederim çok özledim" burada o kadar güvende hissetmeye başladım ki asla çıkmak istemiyordum.
Sonunda ayrıldık yüzüne baktım gözleri kıpkırmızıydı cidden çok ağlamıştı bu çok belliydi, gözlerimi etrafta gezdirdim bize buruk bir tebessüm ile bakan aile üyeleri vardı. Baran, barış ve kaan ise pür dikkat bizi izliyordu onlara da sarılmak istiyordum ne kadar inkar etmek istesem de onlar benim ailem di, kollarımı açıp onlara baktım hemen bu harketimle beraber üçü birlikte ayağa kalkıp sarıldılar öyle bir sarıldılar ki her şeyi çözeceğiz der gibi, öyle bir sarıldılar ki bir daha bırakmayacağız der gibi ve ben bu sarılmaya çok ihtiyacım olduğunu anlamış oldum...
Bir bölüm sonu daha
Gerçekler öğrenildi
Oy verip yorum yapmayı unutmayalım:)