Idinikit ko ang nilalamig na tuhod ko sa mukha para umubob at icomfort ang sarili. Walang lumalabas na ingay mula sa labi ko dahil sa pag-iyak, sobrang sakit na para saakin ang nangyayare sa buhay ko and I thought I was fine, but why do I feel weak pa rin.
Past still hunting me, it choke me till death. It pain me more.
Tinignan ko ang pinto ng kwarto ng may tatlong beses na kumatok don. Iniluwa nito si Tristan na naka denim jacket, nahabag siya sa nakita niya at mabilis na tinakbo ang aming distansya. Lumuhod siya sa harapan ko at binigyan ako ng mahigpit na yakap ganon din ako.
Doon lang nagkaboses ang mga hagulhol na kanina ko pang pinipigilan ng tinapik niya ang likod ko telling me that it will be alright soon. Humigpit pa lalo ang yakap niya ng bumulong akong sobrang sakit na at hindi ko na kaya, gusto ko na lang mawala.
Biglang sumagi sa isip ko ang anak kong si Laurence kaya kahit wala pang lakas ang pang-ibaba kong katawan ay sinubukan kong tumaya ngunit natumba lang ako at mabuting narito si Tristan at nasalo niya ang katawan kong nagpupumilit puntahan ang anak sa paaralan.
"Tristan, si Laurence, he needs me, he's not safe.." Nanginginig pa rin ang katawan ko sa tuwing maalala ko ang mukha ni Karlie, masamang nakatingin saakin at bumubulong na papatayin niya ako, papatayin niya lahat ng mahal ko sa buhay.
Sinuklay ni Tristan ang buhok ko at hinawakan ko naman iyon at inilagay sa pisngi ko habang pinapahiga niya ako para makapagpahinga. Nahihiya na ako na nababasa ng luha ko ang kamay niya, palagi na lamang siya ang nagiging tagapunas noon.
"Ako na ang bahala sa anak mo, kay Laurence, iingatan ko kayong dalawa."
Nakatulog na ng malalim ang mga mata ko, ngunit sa pagdapit ng gabi, naudlot ang pahinga ko ng may sumisigaw na tulong. Nanginginig akong tumayo at lumapit sa pintuan para siguraduhing nakasarado ang kwarto ko.
Wala pa din si Tristan at Laurence, natatakot ako na baka pagdating nila wala na ako, or worst mapahamak sila.
"Ouch!" I groaned in pain ng hindi ko mailakad ang mga paa ko at mabilis itong nangalay ng nakatayo ako at pakiramdam na sobrang bigat ng katawan ko.
Nakahawak na ang kamay ko sa pinto ng doorknob at napabitaw iyon ng biglang gumalaw ang doorknob na tila may nagpupumilit itong buksan. Sigurado akong nailock ko ang pinto. Pabalik na sana ako sa aking higaan para magtago at hindi ako makita ng kung sino mang nagpupumilit na pumasok pero bago pa mangyari ang gusto ko ay bumukas na ang pinto.
Napabigla ang pagkakaupo ko sa sahig at may lumagutok sa bewang ko. Napahiyaw ako sa sakit at tuluyang napahiga at namimilipit sa sakit. Umaakyat na sa sintido ko ang sakit at hindi ko mapigilang mapasigaw muli.
Agad naman akong dinaluhan ng taong pumasok sa kwarto ko at nakita ko si Liam, magulo ang kanyang buhok, he look so stressed, in pain and worried.
Umiwas ako ng tingin at pinaalalahanan muli ang sarili na hindi ako dapat magpadala sa pinapakita niya, it's all fake, he will just hurt me again. Itinaboy ko siya at pilit na itinutulak "Ano pa Liam, umalis ka na! Hindi kita kailangan pwede ba!"
Hindi siya tumigil sa ginagawa niya at tinulungan akong tumayo, napasigaw naman ulit ako sa sakit, may tumulo sa gilid ng braso ko at iniwasan kong tignan ang pinanggagalingan non.
"You're crying? tears of joy? masaya kang makita mo akong ganito! I'm weak again! I can't move! I am paralysed! yung minamahal mo, binabangungot ako! sinasakal ako ng mga ala-ala nyo! kaya pwede ba? umalis ka, wag kang magpakita saakin!" hinabol ko ang hininga ko at pinunasan din ang luhang kumakawala sa mata ko.
Hanggang ngayon ay tinutulak ko pa din ang kamay niya, sa tuwing lalapat iyon sa balat ko ay napapaso ako. Itinuon ko ang braso ko sa sahig para makatayo ako ngunit nasungasob ang mukha ko sa kamay niya, it should be on floor!
"Liam! Umalis ka na parang awa mo na, lalo mo akong nasasaktan! Ayokong nakikita mo akong ganito! Sa tuwing nakikita kita, maliit ang tingin ko sa sarili ko, paano pa kaya sa tiwasyon ko nayon? Tuwing nakikita kita, naalala ko ang ilang beses na pinagtabuyan mo ako, binabangungot nyo ako! sinasakal nyo ako!" hindi ko na nakilala ang boses ko.
May bahid na hinanakit at sakit na mararamdaman sa bawat salitang binitawan ko, halos hindi ko na din nakilala ang sarili.
May isa pang pigura sa likod ko ang pumunta at binuhat ako sa aking higaan. Narinig ko naman ang hagulhol ni Laurence sa sofa at tinititigan ako, umiwas ako ng tingin sa kanya dahil ayokong nakikita niya akong ganito. Masakit para saakin na matagal kong binuo ang sarili ko para maging malakas pero basag na basag pa rin ako, kailanman ay hindi mabubuo.
Bago ako tuluyang tumalikod ay dumapo ang aking mata kay Liam na nakayukong nakaluhod kung saan kanina ako ay naroon, nakakuyom ang kanyang kamay sa ibabaw ng kanyang tuhod at basa ang sahig na kanyang pinagpwewpestuhan.
Umiwas ako ng tingin at tumalikod. "Umalis na muna kayo." malamig kong sabi na lalong nakapagpalakas ng hagulhol sa anak ko. Lumapit na saakin si Laurence at pilit na yinuyugyog ang katawan ko, napadaing ako sa sakit at nagulat ako ng itulak ni Tristan ang anak ko.
Kita ko ang mabilis na paggalaw ni Liam para saluhin si Laurence para hindi na ito tuluyang mapaupo sa sahig.
"Tristan!" I hissed. Pinanlakihan ko ng mata si Tristan at hindi makapaniwala sa kanyang ginawa. "Nabigla lang ako, sorry, Laurence," Lumapit siya sa anak ko ngunit yumakap lang si Laurence sa kanyang ama.
"Sorry, nabigla lang ako, your mom got paralysed, she's back into her old self. Anxiety and depression make her weak, hindi na ulit sya makagalaw, tulog ang pang-ibaba niyang katawan, sa tuwing makakaramdam siya ng sakit sa likod niya at umaakyat ito sa sintido niya, maari niya itong ikamatay..." hinawakan ko na ang kamay ni Tristan para pigilan sa maari pa niyang sabihin.
Hindi na nila kailangan pang malaman kung ilang beses akong iantake nito sa puso at dahilan kung bakit ako nacoma ng tatlong taon. "They need to know! Even you are not in good terms with them, they need to know your past!"
"But it's not necessary because it's all in the past!"
Hindi makapaniwala akong tinignan ni Tristan na para bang hindi na niya ako maunawaan at kung saan nanggagaling ang mga sinasabi ko. "You value the past, kasi sabi mo saakin, doon ka nagmula, iyon ang dahilan mo kung bakit ka nananatiling matatag at lumalaban sa sakit mo, because of what your minds have, it make you weak, Traciel! It's not you anymore, anong problema at bumalik ka sa dati? What triggers your anxiety! Is it because of him?" Tinuro niya sa Liam at tumayo na ito at ibinaba ang kamay ni Tristan na nakaduro sa kanya.
"Wala kang karapatang itutok saakin ang madumi mong kamay,"
Hindi ko matignan si Liam dahil tumatagos ang titig niya kay Tristan papunta saakin, at galit ang nararamdaman ko doon.
"So tama ako? Dahil nya nga? Ipinagpilitan mo na naman ang sarili mo sa pamilyadong tao? Traciel! Hindi ba't sinabi ko naman sayo na pwede nating daanin sa legal na paraan para makasama mo ulit si Laurence! Hindi mo kailangang daanan ang lalaking iyan!"
May kung anong malakas na tunog na hindi ko malaman kung saan nanggaling ang nakapagpapikit sa mata ko at tinakluban ang kabila kong tenga dahil humina ang pandinig nito.
"Stop please!"
"Huwag kang magmalinis Tristan! Alam ko na ang totoo! Nasisikmura mo bang mahalin ng higit pa sa kapatid si Traciel! Magkapatid lang kayo! Wala kang karapatan gaya ng karapatang meron ang anak kong makasama ang ina niya at mabuo kaming pamilya!"
Mula sa malabo kong paningin, naaaninag ko pa din ang nangyayare sa paligid. Nakita kong kinuwelyuhan ni Tristan si Liam at nagsusuntukan at nagsisigawan silang dalawa na hindi ko marinig. Bumukas din ang pinto at nakita ko sila mama at papa, inaawat nila ang dalawa at lumapit saakin si Laurence pero bakit hindi ko maramdaman ang kamay niya.
"AHHHH!!" napahiyaw na ako ng maramdaman ang matinding sakit sa sintido ko. Nanginginig ang katawan ko at dumidilim ang paningin ko. Mabigat ang talukip ng mata ko at maingay ang paligid, pero bakit kulong sa aking tenga ang mga tunog at wala na akong makita, madilim, rinig ko sila pero bakit nasa loob na ako ng alaala.
Hindi ako makaimik at makagalaw, anong nangyayari sakin. Ramdam ko pa rin ang pagtulo ng luha ko sa gilid ng aking mata.
"Mommy! Daddy, mawawala na ba saatin si mommy? Gaya ng sinabi ng lalaki kanina? Bakit siya kilala nila lola? bakit sila mag uusap sa labas? totoo ba lahat ng sinabi nong lalaki kanina? Bakit parang ang dami niyang alam kay mommy? noong iniwan ba tayo ni mommy siya ang kasama? bakit hindi natin nalaman na may sakit na si mommy? hindi natin siya naalagaan kaya ba noong pagbalik niya parang hindi ko naramdaman na mahal niya tayo kasi matagal tayong nawala sa tabi niya? baka nakalimutan na niya tayo, baka pinipilit nya lang ang sarili niya kaya nagkasakit ulit siya."
Sumikip ang dibdib ko sa naririnig ko, ang anak ko, ang dami ng tanong niya na gusto kong sagutin, hindi ganon. Ako ang umalis sa tabi mo, anak. Dahil akala ko doon ka magiging masaya at mapapapunta sa mabuting kalagayan. Mahal ko kayo, mahal kita.
May init akong naramdamang humawak sa kamay ko. Isang maliit na kamay at malaking kamay na nagbibigay ng init sa katawan ko. Akala ko ay magigising na ako pero noong sinubukan kong imulat ang mata ko at igalaw ang parte ng katawan ko ay hindi ko magawa.
"Mahal ka ni mommy mo, huwag kang mapagod na sabihing mahal mo din siya, mas kailangan nya tayo ngayon, andito na tayo sa tabi niya." Boses iyon ni Liam. May gusto akong marinig galing sa kanya, na alam kong malabo niya iyon sabihin.
"I heard from lola that your wife is back, pano kami ni mommy? Are you back with tita Karlie and Lousse?" Muling tumulo ang luha ko ng marinig ang hikbi ni Laurence, pinipilit niyang hindi umiyak.
"Don't talk about it right know, lalo't asaharapan tayo ng mommy mo, look, she's crying, you don't want to see your mom cry, right?"
My son, sorry that your mom is weak. She can't protect and shield you from pain.