O gün o konferans salonundan çıkarken aklında deli sorular vardı iz'in ..
sadece eve gitmek ve halasının yaptığı mis kokulu yemeklerden yiyip, o günü hiç yaşanmamış saymaktı dileği ..
kalbine beklemeyi öğretmişti iz .. sonuç ne olursa olsun sabretmeyi ..
çünkü insan sonunda varmak istediği noktaya varınca, yolda başına gelenleri unuturmuş ..
ertesi gün sabah iz hazırlanıp okula gitmek için uyandı.halası kapıyı yavaşça tıklayıp;
- yorgun savaşçı .. hadi uyan yeterince dinlenmedin mi? dedi
"Yorgun savaşçı" ne derin manalı bir sözcüktü bu ..
tek bir karşılık bile görmeden; yıllarca hayali bir insanı seven, uğruna hayaller kuran, Ve kendi içinde bitip tükenmeyen senaryolar yazan biri için oldukça yerinde bir sözcük ..
İz hazırlanıp okula gitmek için yola çıktı.
mahalle arasında giderken dışarıdan yıkık dökük bir ev çarptı gözüne.
şöyle bir eğilip baktı içine; her pencere başında bir çiçek saksısı duruyordu ..
insanın içine işleyecek güzellikte çiçekler..
evin içinde yaşayan yaşlı bir çift vardı.
adam eşine sesleniyordu;
Gönül bahçem..
çaya karanfil atar mısın..
Eşi pek nazlı bir sesle ;
- atmaz olur muyum gönlümün rızkı
dedi ..
İz gözleri dolu dolu gördüğü bu manzaraya hayranlıkla izleyip yoluna devam etti.
kalbiyle aklı sanki yer değiştirmiş gibiydi ..
dışarıdan virane görünen o evin içindeki sıcaklık ikilemde bırakmıştı onu ..
iz Ökteni dış görüntüsüne göre sevmişti.
oysaki aşk dışardan ne gördüğün değil, içinde ne yaşattığıyla ilgiliymiş ..
bu gün bir kez daha anlamıştı bunu ..
okula vardığında elinde çiçeklerle narin öğretmen karşıladı izi ..
- Dün yanıma oturan bey mahallemizde veteriner kliniği açmış, sokağın başında karşılaştık dün ki yer verme meselesi için jest yapıp çiçek almış . Dedi narin öğretmen ..
İz 'in içindeki boşluk hissi, bir anda uçuruma dönüşmüştü ..
kendini ordan atmak, ve bu korkularından kurtulmak istiyordu ..
Korkular.. ah bu iz' in derin korkuları "ya Ökten narine aşık olursa" ..