Unicode
.
.
.
.
.
ထုံစံအတိုင်း ဒီနေ့လည်း ထယ်ယောင်းအလုပ်သွားရပေဦးမည်။ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်မှာ ကားအလာကို ထိုင်စောင့်နေတုန်း ရုတ်တရက် မိုးကရွာချလာလေသည်။
"ဟ...ဒီလိုရုတ်တရက်ကြီးရွာတော့ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ...ထီးလည်းယူမလာမိဘူး"
ခနနေ ကားရောက်လာတာတော့ သူလည်း ကားပေါ်ပြေးတက်သွားလိုက်၏။ဒီနေ့ကျမှ ကားထဲမှာ လူတွေ ပြွတ်သိပ့်နေတာကြောင့် ထယ်ယောင်းက အထဲကို တိုးဝင်နေတုန်း ကားက ရုတ်တရက် မောင်းထွက်သွားတာကြောင့် ဘာမှမကိုင်ရသေးသည့် အခြေနေမို့ လူက ရှေ့ကို ယိမ်းကျသွားတော့ လှဲပြီးထင်ပေမဲ့ သူ့ကို ဖမ်းဆွဲလာသည့်လက်တဖက်ကြောင့် ကိုယ်ကို ပြန်ထိန်းနိုင်ခဲ့သည်။
ဆွဲထိန်းပေးတဲ့သူကို ပြုံးပြကာ ကျေးဇူးတင်စကားဆိုလိုက်၏။
"ကျေးဇူးပါ"
"ရပါတယ်"
ဒီလိုနဲ့ ကျပ်ပြည့်သိပ့်နေသည့် ကားကို စီးလာရင်း ဆင်းရမဲ့ မှတ်တိုင်ရောက်တော့ သူလည်း အမြန်ဆင်းသွားလေသည်။သို့သော် ထီးမပါတာကြောင့် မှတ်တိုင်အမိုးအောက်မှာ မိုးခိုနေရင်း တယောက်ထဲ ငြီးငြူနေမိသည်။
"သောက်မိုး...အချိန်အခါမဟုတ် ရွာစရာလား...ကြေငြာထားတာဖြင့် ဒီနေ့မိုးမရွာဘူးဆို...ငါလည်း ဒီနေ့မှ ထီးကိုမေ့ရတယ်လို့..."
ဂျောင်ဂုတယောက် ထယ်ယောင်းကားထဲ တက်လာထဲက တွေ့သည်။ဒါမဲ့ ဟိုကောင်လေးကတော့ သူ့ကိုသိပုံမရ။ရုတ်တရက် ကားမောင်းထွက်လိုက်တာကြောင့် အရှိန်နဲ့မို့ ထယ်ယောင်းက ယိုင်ကျသွားတော့ လဲမှာစိုးလို့ သူလှမ်းဆွဲပေးထားလိုက်သေးသည်။တနေ့ကလည်း လမ်းကြားထဲမှာ သူ့ဆိုင်ကယ်နဲ့ တိုက်မိသေးသည်မလား။အစက သိပ့်မမှတ်မိပေမဲ့ စကားပြောသံကြောင့် သိသွားတာ။သူ့အသံက သြသြလေးနဲ့မို့ နဲနဲတော့ ထူးခြားသည်လေ။
ပြီးတော့ကိတ်မုန့်ဆိုင်မှာ တွေ့ခဲ့တဲ့ ကောင်လေးနဲ့ စတိုးဆိုင်မှာ မုန့်လာဝယ်သည့် ကောင်လေးက တယောက်ထဲဆိုတာသိလိုက်ရသည်။ နောက် သူ delivery သွားပို့တုန်းကလည်း တခါတွေ့ဖူးသေးသည်။အခုလည်း ကားထဲမှာ ထပ်တွေ့ပြန်သည်။
တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဒီရက်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာပင် ဒီကောင်လေးနဲ့ငါးကြိမ်တိတိတောင် ဆုံခဲ့သည်။
ထယ်ယောင်းကားပေါ်က ဆင်းသွားတော့ သူလည်း စကားပြောကြည့်ဖို့ ဆင်းလိုက်လာခဲ့တာ။အနားရောက်တော့ ထီးမပါလို့ထင်ပါရဲ့။ပွစိပွစိနဲ့ ရွတ်နေတာ။ဒါကြောင့် သူလည်း ကူညီပေးဖို့ရာ စကားပြောလိုက်၏။
"ဒီက...ဟိုနားက ကိတ်ဆိုင်က ထင်တယ်..."
ရုတ်တရက် သူ့ကို ထီးမိုးပေးလိုက်ရင်း မေးလာသည့် လူကြောင့် ထယ်ယောင်းလန့်ကာ ဘေးကိုအနဲငယ်ဆုတ်လိုက်မိသည်။
"ဘယ်သူ..."
"မင်း ငါ့ကို သိမှာမဟုတ်ဘူး...ကျန်ခဲ့တဲ့ ရက်တုန်းက မင်းတို့ဆိုင်မှာကိတ်လာမှာထားသေးတယ်လေး...ဒါနဲ့ ဆိုင်သွားမှာမလား..လိုက်ပို့မယ်လေး"
"အော...ဒါကြောင့် မြင်ဖူးသလိုရှိတာကို.."
စကားလာပြောနေသည့်သူကို မြင်ဖူးသယောင်ရှိပေမဲ့ သိပ့်တော့မမှတ်မိပါ။သူတို့ဆိုင်ကို လာသည့်သူတွေက တယောက်ထဲမှမဟုတ်ပဲ။
"သွားမယ်လေး"
ဂျောင်ဂုက သူဘက်ထီတိုးဆောင်းပေးလိုက်ရင်း ဆိုင်ဆီကို လိုက်ပို့ပေးလေသည်။
ထယ်ယောင်းလည်း ဂျောင်ဂုအကူအညီနဲ့ ဆိုင်ကိုရောက်သွားတော့ ကျေးဇူးတင်စကားဆိုလိုက်သည်။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်နော်...ဒါနာမည် နာမည်က.."
ဂျောင်ဂုလည်း ပြုံးကာ သူနာမည်ကို ပြောပြပေးလိုက်သည်။
"ဂျွန်ဂျောင်ဂုပါ"
"အော်...လိုက်ပို့ပေးလို့ ကျေးဇူးပါနော် ဂျောင်ဂုရှီး"
"ရပါတယ်...မင်းနာမည်ကရော.."
ဂျောင်ဂုပြန်မေးလိုက်တော့ ထယ်ယောင်းက ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ ပြန်ဖြေပေးလိုက်သည်။
"ကင်မ်ထယ်ယောင်းပါ"
"အင်း...ဒါဆို ငါသွားတော့မယ် ထယ်ယောင်းရှီး"
"ဟုတ်"
ဂျောင်ဂု ထွက်သွားရာသို့ ပြုံးတုန့်တုန့်နဲ့ လိုက်ကြည့်နေသည့် ထယ်ယောင်းနားကပ်လာသည့် ဆိုးလ်။
"ဆိုင်ရှေ့မှာ တော်ရုံပဲ ငမ်းဟဲ့!"
အနားကပ်အော်လိုက်သည့် ဆိုးလ်ကြောင့် ထယ်ယောင်းလန့်ကာ ဆဲလိုက်မိတော့သည်။
"Sh*t..."
"အဟွန်း! ပြောတော့ ရည်းစားမထားတော့ဘူးလေး ဘာလေးနဲ့...ဆိုင်ဝထိတောင် လိုက်ပို့ပေးနေပြီးပေါ့..."
ဆိုးလ်ရဲ့ ပြီးတီးတီးမျက်နှာဘေးကြောင့် ထယ်ယောင်း ရုပ်တည်ကြီးနဲ့ ပြန်ပြောလိုက်သည်။
"ငါထီးမပါတာတွေ့လို့ ကူညီပေးရုံပဲ..."
"ဟုတ်လို့လား...ဒါနဲ့ မြင်ဖူးသလိုရှိတယ်နော်...နာမည်မမေးလိုက်ဘူးလား"
"မမေးလိုက်ဘူး"
"မယုံဘူး...နင်တို့ ဆိုင်ရှေ့မှာ စကားပြောနေတာ ငါတွေ့သားပဲ...ပြောပြ..."
"ဖယ်ဖယ်...ငါအေးနေပြီး အဝတ်သွားလဲဦးမယ်"
ထယ်ယောင်းက ဆိုးလ်ကို တွန်းဖယ်ကာ ဆိုင်အတွင်းဘက်သို့ ဝင်သွားလေသည်။
"စိတ်ပုတ်...နာမည်လေး သိချင်တဲ့ဟာကို"
*******
ဂျောင်ဂုက ထယ်ယောင်းကို လိုက်ပို့ပေးပြီးနောက် သူ့အလုပ်ဆီထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။မနက်ဘက်ဆို ကော်ဖီဆိုင်မှာ ဝင်လုပ်သည်။နေ့လယ်ဘက်ဆို ပန်းခြံမှာ လုပ်ရသည်။အရုပ်ထဲဝင်ကာ ကလေးတွေကို ပျော်အောင် စလိုက် ၊ဆော့ပေးလိုက်...။လက်ကမ်းစာစောင်တွေပါ ဝေလိုက်နဲ့...။ဒီကနေပြန်ရင် ကြက်ကြော်ဆိုင်မှာလုပ်ရသည်။ကြက်ကြော်ဆိုင် ပိတ်ရက်ဆို ပဲခေါက်ဆွဲဆိုင်မှာ လုပ်သည်။တခါတလေ အားတဲ့အချိန်တွေ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူက အကူညီတောင်းပြန်ရင်လည်း ပစ္စည်းဘာညာလိုက်ပို့ပေးလိုက်ရသေးသည်။ညနေရောက်ပြီးဆို လွှတ်တဲ့အချိန်လေးမှာ အိမ်ပြန်တဲ့အခါပြန်။မဟုတ်လည်း ညီမဖြစ်သူရှိတဲ့ ဆေးရုံးကိုသွားသည်။
တခါတလေ အသိညီလေးက သူ့အစားဝင်ပေးဖို့ ပြောတဲ့အခါ ၂၄ နာရီစတိုးမှာလည်း လုပ်ရသေးသည်။အဲကနေပြန်ရင် ဘားတခုမှာ စာပွဲထိုး ဝင်လုပ်ပြန်သည်။အဲ့ အလုပ်ပြီးမှသာ အိမ်ကို ပြန်ခွင့်ရလေသည်။တခါတလေကျတော့ အိမ်မပြန်နိုင်ပဲ ဆေးရုံမှာ ညီမဖြစ်သူကို အဖော်သွားလုပ်ပေးရင် ဆေးရုံထဲမှာသာ အိပ်လိုက်သည့်အချိန်တွေလည်းရှိလေသည်။
အိမ်ပြန်ရောက်ရင်လည်း လူက ပင်ပန်းတာနဲ့ ထွေထွေထူးထူးလည်း လုပ်မစားနိုင်တော့ဘဲ ခေါက်ဆွဲထုတ်နဲ့သာ နှစ်ပါးသွားရတာများသည်။
ဒီလို တချိန်လုံး အလုပ်ထဲမှာပဲ ပြေးလွှာလိုက် ၊ တခါတလေ ဆေးရုံပြေးလိုက်နဲ့ မီနာ့ကို တွေ့ဖို့တောင်အချိန်မရပေ။ဒီတပတ်ကျရင်တော့ အလုပ်တစ်ရက်နားပြီး သွားတွေ့ရပေမည်။ဒီတပတ် သောကြာနေ့ကျရင် မီနာ့မွေးနေ့မို့ သူသာသွားတွေ့ရင် မီနာ့လည်း ပျော်လောက်မှာပါ။ဒါကြောင့် မွေးနေ့ကိတ်တောင် မှာထားပေးသေးသည်။
"ဂျောင်ဂုဟျောင်း ဒီနေ့နောက်ကျတယ်နော်...ဆယ်ရီဆီသွားခဲ့တာလား"
"အင်း~"
*မဟုတ်ဘူး*
"အော်...နေကောင်းတယ်မလား"
"အင်း..ဒီလိုပါပဲ"
"ဆယ်ရီလေးလည်း ဝမ်းနည်းနေရှာမှာပဲ...သူနဲ့ ရွယ်တူတွေက ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် လှုပ်ရှားသွားလာချိန် သူမှာတော့ တစ်နေ့နေ့ ဆေးရုံးခန်းထဲမှာပဲအိပ်နေရတာ"
"ဟုတ်တယ်နော်"
အလုပ်အတူလုပ်သည့် ကောင်လေးရဲ့ စကားကြောင့် ညီမဖြစ်သူအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားရသည်။သူသွားတွေ့တဲ့ အချိန်တိုင်း ပြုံးရယ်ပြနေပေမဲ့ ဆယ်ရီလည်း အဲလိုခံစားနေရမှာပဲ။တရက်လောက်နားပြီး အဖော်သွားလုပ်ပေးဦးမှပါ။သူ့မှာ ဆွေမျိုးရင်ချာဆိုလို့ ဒီညီမလေးတယောက်ပဲ ရှိတော့တာရယ်။
ကော်ဖီဆိုင်မှာ လုပ်ပြီးတော့ သူလည်းနောက်အလုပ်တခုဆီသွားဖို့ ထွက်လာခဲ့သည်။လမ်းမှာ နေ့လယ်စာအတွက် စတိုးဆိုင်တခုမှာ အသင့်စားထမင်းဘူးကို ဝယ်ပြီး ထိုင်စားနေတုန်း အိတ်ကပ်ထဲမှ ဖုန်းက အသံမြည်လာတာကြောင့် ထုတ်ကြည့်လိုက်တော့ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူဆီမှဖြစ်နေတာကေညာင့် ကိုင်လိုက်လေသည်။
📱"အေး ပြော"
"သူငယ်ချင်း...မင်းအခုအားလား"
ဂျောင်ဂုလည်း လက်က နာရီကို တချက်ကြည့်ပြီးနောက် ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
"အချိန်ရသေးတယ်..ပြော"
"မင်းကို အားနာပေမဲ့...ငါကိုတခုလောက် ကူညီပါဦး...ပစ္စည်းလေးသွားတခုလောက်သွားပို့ပေးပါလား...မှာတဲ့သူကို ဖုန်းဆက်တာလည်း မရဘူး...အစက ငါသွားပို့မလို့ပဲ ဒီကညီလေးတယောက်က ဒီနေ့သူ ပစ္စည်းသွားပို့ရမဲ့ လိပ်စာကို မသိဘူးဆိုလို့ ငါပဲသွားပို့ပေးရမှာ...ငါဟာ အရမ်းအရေးကြီးတာမဟုတ်ပေမဲ့ တပတ်တောင်ရှိနေပြီးကွာ...ဖုန်းဆက်တော့လည်း မကိုင်ဘူး...သေများ သေနေလားမသိ!"
"မင်းဟာက ပစ္စည်း ပစ္စည်းနဲ့ ဘာပစ္စည်းတုန်း"
"ဟဲဟဲ...စာအုပ်လေးပါကွာ...နော်"
"အေးလေး...ဘယ်ကိုပို့ရမှာလဲ"
"လိပ်စာ ပို့ပေးလိုက်မယ်...မင်းလာယူမှာလား..ငါသွားပို့ပေးရမလား"
"မင်းလာပို့"
"အေ...အခုမင်းဘယ်မှာလဲ"
"ငါအလုပ်လုပ်တဲ့ ကော်ဖီဆိုင်ရဲ့ တလမ်းကျော် စတိုးထဲမှာ"
"အာ..ငါသိပြီး..ဒါပဲနော်"
"အေ"📱
ဖုန်းပြောပြီးတော့ နေ့လယ်စာ ဆက်စားရင်း သူငယ်ချင်းကိုသာ စောင့်နေလိုက်သည်။
ခနကြာတော့ လီဟွမ်ယူက ရောက်လာကာ ဆိုင်ပြင်ကနေ လက်လေးလှမ်းပြနေသည်။ဂျောင်ဂု စားပြီးသွားပြီးမို့ သိမ်းဆည်းပြီး ဆိုင်ပြင်ထွက်လာခဲ့သည်။
"မြန်သားပဲ"
"မြန်ရမယ်လေး...ရော့ ဒါလေး.."
ဟွမ်ယူပေးလာသည့် ပါဆယ်ထုတ်ကို ယူလိုက်ပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
"ငါသွားပြီ"
"အေ.ငါလည်းသွားပြီး"
သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်နှုတ်ဆက်ကာ တစ်လမ်းဆီထွက်လာခဲ့ကြသည်။
******
မိုးတိတ်သွားသော်လည်း ရာသီဥတုကြီးက မှုန်မှိုင်းနေတာမို့ အိပ်ရာထဲစောင်ခြုံကာ အိပ်ပစ်လိုက်ချင်သည်။သို့သော်လည်းဆိုင်ရောက်နေသည့်မို့ အိပ်လို့မရ။ထပ်ခေါ်ထားသည့် ကောင်လေးကလည်း ဝယ်သူရပ်နေတာကြောင့် နေ့လယ်စာ သွားစားနေသည်။ဆိုးလ်မကလည်း ဆိုင်အတွင်းထဲမှာ မုန့်အသစ်လုပ်မယ်ဆိုပြီး မနက်ထဲကဝင်သွားတာ ခုထိထွက်မလာသေး။
ထယ်ယောင်းတယောက်ထဲ ဆိုင်စောင့်ရင်း စာပွဲတနေရာမှာထိုင်ကာ အပျင်းတစ်နေသည်။
ထိုစဥ် ဖုန်းသံမြည်လာတာကြောင့် ပျင်းရိပျင်းတွဲနဲ့သာ ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
📱"ဟယ်လို"
"အခန်း(27)က ကင်မ်ထယ်ယောင်းလားကွယ်"
"ဟုတ်ပါတယ်"
"အေးကွယ်...သားအစ်ကိုဆိုပြီး လူတယောက်က သားအခန်းသော့ကို အတင်းဖွင့်ခိုင်းလို့ အန်တီလည်း ဖွင့်ပေးလိုက်မိတယ်...အဲဒါ သားဆီလှမ်းပြောတာပါ"
ထယ်ယောင်းတွေဝေသွားသည်။
ငါ့အစ်ကိုက ဘာကိစ္စ ငါ့အခန်းကို လာတာလဲ။ငါမသိပဲနဲ့လေး။
ဟျောင်းက အဲလို ဘာမှမပြောပဲ လာမှဟုတ်ဘူး။
မဟုတ်မှ မင်ဂျွန်...။
"သူပြန်သွားပြီးလား အန်တီ"
"မပြန်သေးဘူး..."
"ဟုတ်..ကျနော်ခု ပြန်လာခဲ့မယ်"
"အေအေ"📱
ထယ်ယောင်းလည်း ဖုန်းချပြီးတော့ ဆိုင်ထဲပြန်ဝင်လာနေသည့် ကောင်လေးကို ပြောပြီး လွယ်အိတ်ဆွဲကာ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
ထယ်ယောင်း ထွက်သွားပြီး မကြာ ဆိုးလ်က သူလုပ်ထားသည့် မုန့်အသစ်တွေကို ဗန်းတခုထဲထည့်ကာ ယူလာပြီး ထယ်ယောင်းတို့ကိုမြည်းခိုင်းဖို့ အပြင်ထွက်လာတော့ ထယ်ယောင်းကိုမတွေ့တော့တာကြောင့် ဝန်ထမ်းကောင်လေးကို မေးလိုက်သည်။
"ထယ်ယောင်းရော"
"အိမ်မှာ ကိစ္စရှိလို့ဆိုပြီး ပြန်သွားတာပဲ"
"ဟမ်း..ဟုတ်လား...အေအေ...ဒါနဲ့ ငါမုန့်အသစ်လုပ်ထားတယ်မြည်းကြည့်ပေးပါလား"
"ဟုတ်..."
ဆိုးလ်ကတော့ သူဝန်ထမ်းကောင်လေးနဲ့ မုန့်အကြောင်းတွေသာ ပြောကြရင်း ထယ်ယောင်းကို မေ့သွားတော့သည်။
##StartingFromDelivery
##XavierKim57
🍉🍉🍉🍉🍉🍉🍉🍉🍉🍉🍉🍉🍉