Şimdi, boş bir kağıt var önünde.
Bembeyaz ve tertemiz görünüşte
Yazdıkça karalanıyor,
Anlattıkça ıslanıyor gözyaşları ile.
Bazen renkler değişiyor
Ama karmaşıklık artıyor iyice.
Siyahlar bitmek bilmiyor.
Kağıdın sonuna geldiğinde,
Bir başka bitişe geçiyor.
Şimdi, beyaz bir bulut
Dolaşıyor gökyüzünde.
Gezdiği yerlerden alıyor umut,
Gördükleri sayesinde.
Güzel günler çok sürmüyor.
Ağlamaya başlıyor, gökyüzü çatlıyor sinirine
Yağmurun sonuna geldiğinde,
Bir başka yok oluşa geçiyor.
Şimdi, uzun bir yol var.
Koşa koşa gidiyor başlarda.
Gülüyor, eğleniyor, çiçekler topluyor.
Sonradan öyle yoruluyor ki
Yerden kalkamıyor adeta.
Yolun sonuna geldiğinde,
Bir başka düşüşe geçiyor.
Şimdi, yeni bir kalem var elinde.
Yeni de bir uç içinde.
Çiziyor gördüğünü,
Aktarıyor hayattaki hüznü.
Ucun sonuna geldiğinde,
Bir başka kırılmaya geçiyor.
Şimdi, dolu bir tabak masada.
Öyle lezzetli ki sorma.
Yedikçe dibi gözükmeye başlıyor.
Tabağın sonuna geldiğinde,
Bir başka tükenmeye geçiyor.
Şimdi de bir insan var karşıda.
Yaşlanmış, buruşmuş bedeni ekranda.
Ömrünün sonuna geldiğinde,
Bir başka ölüme geçiyor.
Hayat ki en keskin sonu getiriyor.
Maruz kalınılan en güçlü silah,
Silah patlıyor.
Ve hayatın sonuna geldiğinde,
Bir başka yere geçiliyor.
Kaybolanların cennetine...