°មួយសប្ដាហ៍កន្លងផុតទៅ°
ស៊ុននូក៏បានធូរច្រើនមិនស៊ូវជាឈឺក្បាលដូចមុន ហើយក៏មានអាការៈចងចាំឡើងវិញខ្លះៗផងដែរ។ ខាងមន្ទីរពេទ្យក៏ចេញសំបុត្រអនុញ្ញាតឲ្យស៊ុន នូចេញពីមន្ទីរពេទ្យបាន។
"វ៉ា~ ផ្ទះធំម្ល៉េះ? ពូៗនេះជាផ្ទះរបស់ពូៗឬ?"គ្រាន់តែបត់ក្បាលឡានចូលមកដល់ក្នុងទីធ្លាវិមានភ្លាមស៊ុននូក៏លាន់មាត់ចាចតែម្ដង
"អឹម"នាយក្រាស់គ្រាន់តែក្រហឹមងក់ក្បាល
"ឡូយណាស់ៗ ផ្ទះពូៗធំបែបនេះប្រហែលជាមានរបស់លេងច្រើនហើយ"ស៊ុននូ
ឡានក៏ឈប់ងក់នៅមុខទ្វាធំដើរចូលទៅខាងក្នុងផ្ទះ ស៊ុននូចុះពីលើឡានមិនទាន់ឡើយក៏ប្រញាប់ប្រញាល់រត់ចូលទៅក្នុងយ៉ាងកឿន។ ហ៊ីស៊ឹងឯនេះស្រែកឡើងភ្លាត់សម្លេងព្រោះតែស៊ុននូរត់លឿនពេក ខ្លាចថានឹងមានគ្រោះថ្នាក់អ្វីទៀតចំពោះគេ។
"ស៊ុននូ~ អូនកុំរត់ ប្រយ័ត្នដួលណា"ហ៊ីស៊ឹង រត់មកចាប់ស៊ុននូជាប់ លេងសុទ្ធឡើងជណ្ដើរផ្លោះម្ដង3កាំអ្នកណាមិនភ័យ? ជណ្ដើរខ្ពស់ៗទៀតបើធ្លាក់ទៅគិតយ៉ាងម៉េច?
"ពូៗអូនចង់មើលក្នុងផ្ទះនេះ"ស៊ុននូ និយាយទាំងធ្វើទឹកមុខគួរឲ្យអាណិត
"ប្រាកដជាបានណា ប៉ុន្តែអូនត្រូវតែស្ដាប់បង្គាប់មិនត្រូវរពឹសទេណា"
"បាទ~ ពូៗអូនចង់ឡើងទៅមើលនៅខាងលើ បានទេ?"សួរហើយធ្វើភ្នែកព្រិចៗដាក់នាយ
"អូខេៗ ចាំបងនាំឡើងទៅ"
"អញ្ចឹងអៀវនូផង"
នាយក្រាស់ក៏អៀវស៊ុននូឡើងទៅខាងលើ ម្ដងអៀវទៅខាងនេះម្ដងអៀវទៅខាងនោះ។ ហ៊ីស៊ឹងធ្វើតាមតែបញ្ជារបស់ស៊ុននូដែលចង្អុលប្រាប់នោះរហូត បើហ៊ានជំទាស់នឹងខ្លាចក្មេងយំ។
វិមានមួយនេះពិតជាធំណាស់ហើយមកឲ្យនាយអៀវដើរមើលតាំងពីលើដល់ក្រោមបែបនេះបើមិនហត់ទើបចម្លែក។ មកដល់បន្ទប់នាយក៏ទម្លាក់ខ្លួនគេងផឹង ញើសសស្រាក់ មនុស្សធ្លាប់តែវាយតប់គ្នាហើយឲ្យមកមើលក្មេងបែបនេះអ្នកណាមិនហត់នោះ?
"ផឹប! អឹក!"ពុទ្ធោអើយ~ ចង់បែកក្អួតចេញមកក្រៅ កំពុងតែហត់ផងសុខៗមកហក់អង្គុយពីលើតែម្ដង
"អូនធ្វើអីនឹង?"ហ៊ីស៊ឹង
"ពូៗនេះជាបន្ទប់ពូៗមែនទេ?"ស៊ុននូ
"នេះជាបន្ទប់របស់ពួកយើង អូនមើលរូបនោះទៅ"និយាយហើយចង្អុលទៅរូបមួយផ្ទាំងដែលដាក់តាំងនៅជញ្ជាំងនោះ ជារូបនាយហើយនិងស៊ុននូដែលបានថតជាមួយគ្នាកាលពីពេលថ្ងៃដែលចុះអេតាស៊ីវិលជាមួយគ្នានោះ
"Wow បន្ទប់អូនធំម្ល៉េះ? ឡូយណាស់ហិហិ"ស៊ុននូ និយាយផងលោតផងនៅពីលើហ៊ីស៊ឹង
"ស៊ុន...ស៊ុននូ អូននៅឲ្យស្ងៀម!"ហ៊ីស៊ឹង ស្រែកឃាត់ឲ្យស៊ុននូនៅឲ្យស្ងៀម មិនអាចមកអង្គុយហើយលោតអន្រួនអីបែបនេះពីលើនាយបានទេ គេមិនចង់ធ្វើបាបក្មេងឡើយ
តែគិតឬថាស៊ុននូនឹងស្ដាប់តាមនាយប្រាប់នោះ? មានតែបន្ថែមចលនាទៀត ហ៊ីស៊ឹងក៏ទ្រាំឡើងក្រហមមុខអស់រលីង នែ៎អ្នកណាទៅទ្រាំបានទៅលោកអើយ បើលេងសុទ្ធតែអង្គុយចំពីលើហើយមកលោតអុកៗបែបនេះ។
ហ៊ីស៊ឹងក៏ចាប់ស៊ុននូក្រលាស់ឲ្យមកដេកផ្ទាល់នឹងពូកហើយនាយក៏ទ្រោមពីលើ។ នាយសម្លឹងមើលមុខរបស់ស៊ុននូដែលកំពុងសម្លឹងមើលមកនាយភ្លឹសៗនោះទាំងគួរឲ្យខ្នាញ់ ចង់តែចាប់ក្រញិចឲ្យណាណីទេ ពេលដែលក្លាយទៅជាបែបនេះទៅ ពិតជាមិនដឹងអីពិតមែន។
"ហាមធ្វើបែបនេះទៀតណា"ហ៊ីស៊ឹង
"ហេតុអីទៅ?"ស៊ុននូ
"មិនល្អនោះទេ"
"ចឹងអូនឈប់ធ្វើចឹងទៀតហើយ"
"ក្មេងឆ្លាតស្ដាប់បង្គាប់ ជុប!"និយាយហើយក៏អោនទៅថើបបបូរមាត់របស់ស៊ុននូបន្តិច
"ពូៗថើបអូនទៀតហើយ"
"មានអ្វីខុសមែនទេ?"
"អូនអត់ឲ្យថើបទេ"ស៊ុននូ និយាយទាំងលើកដៃមកខ្ទប់មុខរបស់ខ្លួន
"ចិត្តកំណាញ់ម្ល៉េះ បងជាប្ដីអូនតើ"នាយពោលទាំងខ្នាញ់នឹងចរឹករបស់ស៊ុននូជាខ្លាំង
"ឈប់ឲ្យថើបហៃ ពុកមាត់ពូៗចាក់មុខនូ នូឈឺណាស់"ស៊ុននូ
"អៅ មិនមានពុកមាត់ផង ហេតុផលមិនសមទំនង រកហេតុផលដែលទំនងជាងនេះបន្តិចមក"ហ៊ីស៊ឹង
"អាយយយ នូមិនឲ្យពូៗថើបទេ"ស៊ុននូ ប្រឹងរុញនាយចេញពីលើខ្លួន ប៉ុន្តែក៏ឮសម្លេងស្រែកចាចម្ដងទៀត
"អាយយ លែងអូន ហាសហា~ អ៊ួយ រសើបណាស់ហិហិ ពូៗឈប់ចាក់ទៅ"
សម្លេងរបស់ស៊ុននូស្រែកឡើងពេលដែលត្រូវបាននាយក្រាស់ចាប់គេជាប់ហើយចាក់ក្រលេកបែបនេះ ព្រោះតែក្រឺតខ្លាំងពេក ក្រឺតណាស់ក្រឺតចង់តែចាប់ក្រញិចឲ្យណាណីទេ។
"មិនឈប់ទេ ក្មេងខូចដូចអូនទាល់តែបែបនេះ"
"អ៊ួយ បានហើយ ហិហិ ពូៗឈប់ទៅអូនសូុមអង្វរ"ស៊ុននូ ក្រាញននៀលពេញលើគ្រែ ព្រោះតែនាយក្រាស់ចាក់មិនដកដៃសោះហើយ
"ខិខិ ពូៗ អ៊ួយ! អូនចុកពោះណាស់"
ហ៊ីស៊ឹងឮហើយក៏ព្រមបញ្ឈប់សកម្មភាព ខ្លាចថាស៊ុននូរឹងពោះ។ នាយងើបមើលមុខស៊ុននូរួចហើយក៏លើកដៃទៅជូតញើសនៅលើថ្ញាសឲ្យគេ។
"ឃ្លានឬនៅ?"ហ៊ីស៊ឹង ងើយមើលនាឡិកាហើយបែរសមកសួររាងតូចវិញ
"បាទ"ស៊ុននូ ឆ្លើយទាំងងក់ក្បាលញាប់ស្អេក
"ម៉ោះចុះទៅខាងក្រោមទៅ"
នាយក៏នាំស៊ុននូចុះទៅខាងក្រោមទៅញ៊ាំអាហារថ្ងៃត្រង់ រវល់តែប្រឡែងគ្នាហួសម៉ោងបាយទឹកអស់។ នៅតុបាយមានរៀបចំអាហារជាច្រើន ស៊ុននូឃើញហើយចង់វិលមុខ ព្រោះមិនដឹងថាត្រូវញ៊ាំមួយណាទុកមួយណា។
"ឆាប់ចូលអង្គុយទៅ"ហ៊ីស៊ឹង
"ពូៗបញ្ចុកអូនទេ?"នាយតូចហើយសួរនាយក្រាស់ដែលមានកម្ពស់ជាងគេនោះ
"ប្រាកដណាស់ បងនឹងបញ្ចុកបាយអូន ឆាប់ទៅអង្គុយទៅ"ហ៊ីស៊ឹង
"បាទ"ស៊ុននូ ក៏រត់ចូលទៅអង្គុយនៅឯតុបាយ
ហ៊ីស៊ឹងក៏ដើរទៅតាមពីក្រោយទាំងហួសចិត្ត នាយចូលទៅអង្គុយជិតស៊ុននូហើយក៏បញ្ចុកបាយស៊ុននូ។ នាយក្រាស់អង្គុយបញ្ចុកស៊ុននូទាល់តែអស់បាយពីចានទើបនាយញ៊ាំខ្លួនឯងម្ដង។ ក្រោយពីញ៊ាំរួចនាយក៏ផ្ញើស៊ុននូឲ្យនៅជាមួយនឹងអ៊ំស៊ុល ឯនាយក៏ទៅក្រុមហ៊ុនមើលការងារខ្លះ។
ស៊ុននូនៅជាមួយនឹងអ៊ំស៊ុលដូចជាមិនកូរដូចពេលនៅជាមួយនាយឡើយ។ អ៊ំស៊ុលឲ្យលេបថ្នាំក៏ព្រមលេប ឲ្យគេងក៏ទៅតាមសម្រួលមិនពិបាកបង្ខំ។
ស៊ុននូគេងមិនបានមួយម៉ោងផងក៏ភ្ញាក់ឡើងវិញ ងើបមកក៏យំរកហ៊ីស៊ឹងភ្លាមតែម្ដង តែក៏សំណាងដែលឆេវ៉ុនចេញពីរៀនល្មម បាននាងជួយលួងលោមកុំឲ្យយំ។
ងាកមកមើលហ៊ីស៊ឹងឯនេះបន្ទាប់ពីទៅពិនិត្យមើលនៅឯក្រុមហ៊ុនរួចហើយក៏មកកន្លែងរបស់នាយមួយទៀតដើម្បីសួរសុខទុក្ខហាអ៊ុន។ នោះគឺជាកន្លែងធ្វើទារុណកម្មដែលសម្ងាត់គ្មានអ្នកណាស្គាល់ឬអាចចូលបានក្រៅពីនាយ រ៉ូស៊ីន ហើយនិង បេនឡើយ។
"សួស្ដី! សុខសប្បាយជាទេ?"នាយឈរនៅជ្រុងម្ខាងហើយបង្ហើបសម្លេងសួរទៅកាន់នារីម្នាក់ដែលកំពុងតែចងជើងនិងចងដៃព័ទ្ធទៅក្រោយនោះទាំងសម្លេងត្រជាក់ស្រេប
"ហឹកហឹក ដោះលែងខ្ញុំទៅខ្ញុំសូមអង្វរ"នាងនិយាយទាំងខំសម្លឹងរកមើលម្ចាស់សម្លេង
"ហឹស! ខ្ញុំមិនដោះលែងនាងស្រួលៗនោះទេ"
"ដោះលែងខ្ញុំទៅ ហឹកហឹក"
"ទេៗ នាងត្រូវនៅទទួលលទ្ធផលដែលនាងបានធ្វើដាក់ចំពោះស៊ុននូសិន"
"ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនបានធ្វើអ្វីនោះទេ"
"ពិតទេ ដែលនាងមិនបានធ្វើអ្វីនោះ?"ហ៊ីស៊ឹង ក៏បានបង្ហាញខ្លួនដោយមានភ្លើងមួយបញ្ចាំងមកកាន់នាយ
"ហឹកហឹក"ហាអ៊ុន គ្រាន់តែឃើញថាជានាយហើយក៏ចាប់ផ្ដើមភ័យញ័រខ្លួនទទ្រើត
"យ៉ាងម៉េច?"
"ខ្ញុំ ខ្ញុំ ខ្ញុំ...សូម សូមទោសៗ ហឹក កុំធ្វើបាបខ្ញុំអី"
"អេ? ខ្ញុំមិនទាន់នឹងបានធ្វើអីផង"ហ៊ីស៊ឹង នាយនិយាយហើយក៏ទាញខ្សែតីមួយចេញពីក្រោយខ្នងដើរមកជិតនាង
"ហឹកហឹក កុំអីសូមអង្វរ"
ឆ្វាប់ ឆ្វាប់!
"អ៊ួយ~ ហឹកហឹក"
សម្លេងស្រែកយំអង្វរករបស់ហាអ៊ុនក៏បន្លឺឡើងជាបន្តបន្ទាប់មិនដាច់ នាងនៅអង្គុយទទួលទារុណកម្មពីហ៊ីស៊ឹងពីមួយចូលមួយមានសព្វគ្រប់បែបយ៉ាង។
សូមរងចាំអានភាគបន្ត...
28/12/2023
Author : Morin Keiy
[Izurin Jeon]
សូមអធ្យាស្រ័យរាល់កំហុសខុសឆ្គងនូវ
ពាក្យពេចន៍ណាមួយដែលមិនសមរម្យ 🙏🏻❤️
*អត់បានអាននិងកែពាក្យខុសៗឡើងវិញឡើយ*
__________________________
ភ្លាវទៅៗ 😭