ងាកស្ដាំបន្ដិចបាទ....
ងាកឆ្វេងបន្ដិចបាទ....
សម្លេងជាងថត បន្លឺរប្រាប់ឲ្យខ្ញុំធ្វើក្បាច់ឲ្យត្រូវជាមួយនឹង concept ព្រោះពេលនេះខ្ញុំកំពុងថតរូបឲ្យខាងសៀវភៅ ទស្សនាវដ្ដីដែលល្បីលំដាប់ពិភពលោក...
គ្រាន់តែជើងខ្ញុំបានឈានចូលមកកាន់ប្រទេសកំណេីតភ្លាម បងអាយរីនក៏ប្រញាប់សុំជួបខ្ញុំប្រាប់ថាមានការសំខាន់ណាស់ គាត់និយាយថាពេលគាត់ប្រាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងសប្បាយចិត្តដល់ឆ្កួតក៏ថាបាន ហើយដូចដែលគាត់ប្រាប់ពិតមែន ខ្ញុំសប្បាយចិត្តស្ទើរឆ្កួត ក្រោយពីបានយល់ព្រមរួមការងារជាមួយពួកគេ ( សៀវភៅល្បីលំដាប់ពិភពលោក)
តែ.... ដឹងទេថា ការងារនេះវាល្អគ្រប់យ៉ាង.. លើកលែងតែព្រះស្វាមីរបស់នាងខ្ញុំ ដែលគិតតែពីរអង្គុយធ្វើមុខដូចគេចង់យកទៅបាញ់ចោលនៅក្រោយ Monitor ដែលមើលទៅគេហាក់មិនពេញចិត្តនឹងឈុតដែលខ្ញុំពាក់ថតប៉ុន្មានទេ... ក៏ប្រាប់ហើយថាមិនបាច់មកយាមទេ ព្រោះពេលមក ឈុតនេះពាក់មិនបាន ឈុតនោះវាស៊ិចស៊ី... អូយយ... ធុញថប់...
ហ្វ្រីន " ការងារដំបូង ហើយជាការងារចុងក្រោយបានទេ?"
ប៊េក " អ៎ាវ...ហេតុអីទៅ... អូនចូលចិត្តការងារនេះណា នេះគឺជា សៀវភៅលំដាប់ពិភពលោកណា ដឹងទេ"
ហ្វ្រីន " ល្បីប៉ុណ្ណា បងក៏ទិញបាន "
ហឺយយ... ធុញនឹងភាពមានរបស់គេ យកតែចិត្តខ្លួនឯង... តែក៏រៀងល្អដែលមួយរយៈនេះយកតែចិត្តមែន ប៉ុន្តែមិនសូវប្រើកម្លាំង... បើពីរមុនវិញ មិនចូលចិត្តអី ក៏ចាប់ថើប ចាប់បោះលើគ្រែ....
ខ្ញុំចាត់ការផ្លាស់សំលៀកបំពាក់ដើម្បីត្រៀមថតឈុតបន្ទាប់ ដោយជាធម្មតាមានបងអាយរីន មកជួយខ្ញុំ... តែហេតុអីពេលនេះ គឺជា អាម៉ាហ្វៀរោគចិត្តនេះវិញ.!!
ប៊េក " ចូលមកធ្វើអី "
ហ្វ្រីន " ចូលមកជួយនោះអី "
មាត់ប្រាប់ថាមកជួយ តែខ្សែភ្នែកគឺចង់ធ្វើស៊ីខ្ញុំគ្រប់ពេលវេលា មនុស្សស្អីរោគចិត្តបានគ្រប់វិនាទីបែបនេះ យកអាមនុស្សមុខងាប់នោះត្រឡប់មកវិញបានទេ....
ប៊េក " មិនបាច់ទេ ឲ្យបងអាយរីនមកជួយល្អជាង"
ហ្វ្រីន " អាយរីនមិនទំនេរទេ រវល់ទៅទិញកាហ្វេឲ្យបង"
ថាហើយថា គ្រប់យ៉ាងប្រាកដជាផែនការរបស់គេមិនខាន... ហឺយ.... នេះខ្ញុំឲ្យពាក់ មិនមែនឲ្យដោះទេ... អាឡប់... កុំមកអង្អែលបែបនឹងណា...
ហ្វ្រីន " អូយយ.. វ៉ៃបងធ្វើអី?"
ប៊េក " ឲ្យមកជួយពាក់ មិនមែនឲ្យដោះទេ"
ហ្រ្វីន " មុនពាក់គេត្រូវដោះអាចាស់ចេញសិនមិនចឹង"
ប៊េក " មែនហើយ ប៉ុន្តែពេលដោះ ចាំអូនដោះខ្លួនឯងបាន ចេញទៅចាំខាងក្រៅទៅ "
ហឺយយ... មនុស្សស្អីក៏មិនដឹង មុននឹងចេញទៅក៏ឆ្លៀតថើបថ្ពាល់ខ្ញុំទៀត...
~~~~~~~~~~
ខ្ញុំគឺជាតារាម៉ូដែលអាជីព ដែលខ្ញុំព្រមទទួលស្គាល់ថាខ្ញុំលង់ខ្លួនឯង... ព្រោះសូម្បីតពេលនៅផ្ទះក៏ខ្ញុំស្អាតដែរ ដូច្នេះមិនចម្លែកទេ ដែលតែងមានខ្សែភ្នែកជាច្រើនតាមសម្លឹងមើលខ្ញុំ... ខ្ញុំសមនឹងខ្សែភ្នែកពួកនឹងហើយ ប៉ុន្តែហេតុអី ខ្ញុំមិនសមជាមួយខ្សែភ្នែករបស់គេម្នាក់នេះសោះចឹង....
មិនដឹងជាមើលអីមើលយ៉ាងនឹង ខ្ញុំចង់តែដើរទៅចាក់ភ្នែកឲ្យខ្វាក់ទេ.... មើលរហូតខ្ញុំគ្មានសមាធិធ្វើអីទេនៀក.. ទៅរំខានខ្ញុំនៅក្នុងបន្ទប់តែងខ្លួនមិនគ្រប់គ្រាន់ មកតាមរំខានដល់កន្លែងថតទៀត.... ចប់ហើយ កិត្តិយសរបស់ខ្ញុំដែលបងអាយរីនប្រាប់ថាជាអ្នកអាជីព វាកំពុងតែហិនហោចព្រោះតែគេ....
នូវទីបំផុតថ្ងៃនេះក៏បានបញ្ចប់ទៅយ៉ាងល្អ ខ្ញុំទាំងហត់ទាំងឈឺក្បាល ទាំងអៀនទាំងខ្មាស់... ដែលខ្ញុំអៀន អ្នកទាំងអស់គ្នាប្រហែលដឹងហើយថាព្រោះអី ខ្ញុំអៀនព្រោះខ្សែភ្នែករបស់គេនឹងហើយ... តែដែលខ្មាស់នោះគឺ... ង៉ឺ... មិនចង់និយាយទេ...
ស្វាមីកំហូចរបស់ខ្ញុំនឹងហើយ ធ្វើឲ្យខ្ញុំគ្មានសតិលើសដើម... អ្នកណាគេបង្រៀនឲ្យ ផ្ដល់កម្លាំងចិត្តឲ្យគ្នានៅចំពោះមុខមនុស្សច្រើនបែបនឹងហ៎ាស..!!
ហ្វ្រីន " មុខក្រហម នេះនៅមិនទាន់បាត់អៀនទៀតហ៎ "
ប៊េក " ស្ងាត់មាត់ទៅ... អ្នកណាប្រើឲ្យទៅថើបចំពោះមុខមនុស្សច្រើនបែបនឹងហ៎ាស "
ហ្វ្រីន " អ៎ាវ... ក៏ឃើញថាអូនហត់ ទើបបងចូលទៅឲ្យកម្លាំងចិត្តនោះអី "
ប៊េក " បានហើយ... យប់នេះមិនបាច់មកគេងជាមួយអូនទេ គេងសាឡុងទៅ "
ហ្វ្រីន " បានយ៉ាងមិច នេះបងខំធ្វើល្អណា "
ខ្ញុំមិនបានចាប់អារម្មណ៍ទេ ដើរឡើងឡាធ្វើមិនដឹង.... ថ្ងៃនេះពួកយើងណាត់ទៅញាំបាយខាងក្រៅជាមួយគ្នា បន្ទាប់ពីខ្ញុំធ្វើការរួច...
បន្ទាប់ពីចាត់ការការងារនៅជប៉ុនរួច មានអារម្មណ៍ថាការងារគេក៏តិចជាងមុន ចឹងហើយទើបគេអាចទៅតាមយាមខ្ញុំបាន...
ពួកយើងទាំងពីរអ្នកបានរើសហាងអាហារធម្មតាៗ ប៉ុន្តែត្រូវចិត្តខ្ញុំគ្រប់យ៉ាង... ថ្ងៃនេះកំពុងកន្លងទៅបានយ៉ាងល្អ ប៉ុន្តែហាក់មិនល្អវិញ នៅពេលដែលរឿងចៃដន្យដែលខ្ញុំមិនចង់ឲ្យកើតឡើង វាកំពុងនឹងកើតឡើង...
ខ្ញុំដែលរង់ចាំស្វាមីទៅចូលបន្ទប់ទឹក ក៏សម្រេចចិត្តមកចាំនៅឡាន ហើយក៏ត្រូវភ្ញាក់ផ្អើលនៅពេលមានមនុស្សប្រុស3នាក់មក ឡោមព័ទ្ធខ្ញុំជិត ក្នុងចិត្តខ្ញុំវាលោតស្ទើរតែស្ទុះចេញមក... ពួកគេមិននិយាយអី គិតតែពីរមើលមុខខ្ញុំ រួចមើលទៅក្នុងរូបក្នុងទូរស័ព្ទដែលនៅនឹងដៃ... រួចពួកគេក៏ងក់ក្បាលឲ្យគ្នា... បន្ទាប់ពីនោះមក... គ្រប់យ៉ាងក៏ងងឹតសូន្យឈឹង.....
~~~~~~~~~
ហ្វ្រីន pov...
ពេលនេះខ្ញុំកំពុងចិត្តក្ដៅដាក់កូនចៅរបស់ប៉ា ដែលពេលនេះហើយមិនទាន់រកខ្លួន ប៊េកគី ឃើញ... ខ្ញុំគ្រាន់តែទៅចូលបន្ទប់ទឹកមួយភ្លែតមកវិញក៏លែងឃើញនាងហើយ ដំបូងក៏គិតថានាងប្រហែលជាទៅដើរថតរូបលេង... តែនេះខ្ញុំឈរចាំជាងច្រើនម៉ោងហើយ... ចុងក្រោយខ្ញុំក៏ទៅសុំគេមើលកាម៉េរាសុវត្ថិភាពរបស់ហាងអាហារ....
ហើយក៏បានដឹងថា មានពួកពាលមកពីរណាក៏មិនដឹង ហ៊ានបានយ៉ាងមិច មកចាប់ខ្លួនប្រពន្ធខ្ញុំ... ពួកវាមានដឹងទេថាកំពុងលេងជាមួយអ្នកណា...
ហ្វាយា " យ៉ាងមិចហើយហ្វ្រីន ជួបប៊េកនៅ"
ហ្វ្រីន " នៅទេបងហ្វាយ "
គ្រីស " ចិត្តត្រជាក់ៗសិនណាហ្វ្រីន "
ហ្វ្រីន " យើងថាយើងចិត្តត្រជាក់បំផុតហើយណាគ្រីស... ពួកវាត្រូវការអី ហើយអ្នកណាជាអ្នកធ្វើ.."
ខ្ញុំក្ដាប់ដៃណែន ខ្សែភ្នែកមើលទៅខាងក្រៅ..មិនដឹងទេថាអ្នកណាជាអ្នកធ្វើ តែខ្ញុំប្រាប់ទៅចុះថាបើ ប៊េកគីកើតអីសូម្បីតែបន្ដិច... ជីវិតពួកវានឹងមិនស្រស់ស្អាតប្រាកដណាស់...
ខ្ញុំអង្គុយមើលកាម៉េរាសុវត្ថិភាពដែលដាក់តាមផ្លូវ ដែលពួកវាបាននាំប៊េកគីទៅ តែមើលទៅមនុស្សរបស់ពួកវាក៏មានការត្រួតខាងនេះដូចគ្នា ចឹងហើយទើបធ្វើឲ្យរូបភាពខ្លះវាបានបាត់ទៅ....
បងហ្វាយប្រាប់ថា ធម្មតាបើពួកវាត្រូវការចាប់ជំរិត ចាំមិនយូរទេពួកវានឹងទាក់ទងមក តែនេះវាជិតកន្លងទៅមួយថ្ងៃទៅហើយ នៅមិនទាន់មានអ្នកណាខលមកទេ...
ខ្ញុំអង្គុយគិតថាខ្ញុំបានទៅបង្កររឿង ឬបង្ករគូរប្រជែងនៅណាខ្លះទេ តែគិតយ៉ាងណាក៏គិតមិនចេញ.. ម្យ៉ាងទៀតខ្ញុំក៏ទើបតែត្រឡប់មកពី ក្រៅប្រទេស...
អង្គរក្ស " អ្នកនាងតូចបាទ មានគេទាក់ទងមកបាទ"
ហ្វ្រីន " ឯណា!! "
ខ្ញុំទាញយកទូរស័ព្ទពីរអង្គរក្ស មុននឹងតាំងចិត្តស្ដាប់នៅអ្វីដែលអ្នកម្ខាងទៀតកំពុងនិយាយ គ្រាន់តែបានឮភ្លាមវាក៏ធ្វើឲ្យខ្ញុំទន់ពេញទាំងខ្លួន ខ្ញុំទើបតែយល់ពាក្យថា " បានឮមនុស្សដែលយើងស្រលាញ់និយាយថាឈឺ តែយើងឈឺជាងលានដង " ខ្ញុំមិនដឹងទេថានាងបានជួបអីខ្លះ គ្រាន់តែបានឮសម្លេងនាងយំហើយខ្លាច ខ្ញុំស្ទើរតែចង់រកនាងឲ្យជួបលឿនបំផុត ..
Men " ប៉ុណ្ណឹងសិនហើយអ្នកនាងហ្វ្រីន យើងគ្រាន់តែចង់ឲ្យអ្នកនាងបានឮសម្លេងភរិយា ឲ្យត្រជាក់ចិត្តត្រជាក់ថ្លើមសិនប៉ុណ្ណោះ "
ហ្វ្រីន " ពួកឯងជាអ្នកណា ត្រូវការអី?"
Men " ចិត្តត្រជាក់ៗសិន យើងត្រូវការអីអ្នកនាងនឹងបានដឹងក្នុងពេលឆាប់ៗនេះ... ថ្ងៃស្អែកយើងនឹងទាក់ទងទៅអ្នកនាងម្ដងទៀត ហើយកុំគិតចង់លេងកំប្លែង បើមិនទាន់ចង់ឃើញសពភរិយា អ្នកនាង "
ហ្វ្រីន " ឯង!! "
ទូតៗៗៗៗ....
~~~~~
នៅលើស្ពានកំពង់ផែគេទុកចោលមួយកន្លែង នៅក្នុងពេលរសៀលនៃថ្ងៃនេះមានត្រឹមតែរាងកាយស្ដើង តែហាក់រឹងមាំ ឈរនៅលើស្ពាន ប្រៀបដូចជាកំពុងរង់ចាំអ្វីមួយយ៉ាងចិត្តត្រជាក់....
Men " មកហើយហ៎ "
សម្លេងស្មើរបស់នរណាម្នាក់បានដាស់សតិហ្វ្រីនឲ្យងាកទៅរកគេ រូបភាពនៅចំពោះមុខស្ទើរតែធ្វើឲ្យគេហក់ចូលទៅ... វាគឺជារូបភាពដែលភរិយាបណ្ដូលចិត្តត្រូវគេចង់ដៃនឹងបិទមាត់ ខ្សែភ្នែកពោរពេញទៅដោយភាពភ័យខ្លាច ហើយថែមទាំងស្នាមទឹកភ្នែកនៅលើមុខរបស់នាងទៀត វាធ្វើឲ្យគេចង់តែចូលទៅសម្លាប់មនុស្សដែលនៅចំពោះមុខ ដែលហ៊ានធ្វើឲ្យផ្ទៃមុខស្រស់ស្អាតនោះផ្លាស់ប្ដូរ...
ហ្វ្រីន " យើងមកហើយ លែងប៊េកបានហើយ "
Men " វាមិនងាយពេកទេហី អ្នកនាងហ្វ្រីន "
ហ្វ្រីន " ពួកឯងកុំមកចង់លេងកំប្លែង "
Men " ហិហិហិ សភាពអ្នកនាងពេលនេះហ៎ ចង់មកគម្រាមពួកយើង "
ហ្វ្រីនធ្វើបានត្រឹមតែស្ងាត់ ខ្សែភ្នែកគេមើលទៅកាន់ភរិយាយ៉ាងអាណិត គេអាចដឹងពីរអ្នកនៅពីរក្រោយខ្នងរឿងនេះហើយ តែគេគ្រាន់តែរង់ចាំឲ្យម្ចាស់ខ្លួនចេញមកប៉ុណ្ណោះ...
ហ្វ្រីន " ហើយពួកឯងត្រូវការអី "
Men " ជីវិតអ្នកនាងនោះអី "
ហ្វ្រីន " ពួកឯងក៏ចូលមកយកមក ហើយដោះលែងប្រពន្ធយើង "
នីតា " បើវាងាយបែបនឹង អូន ទៅខាតពេលចាប់នាងនេះមកធ្វើអី "
ហ្វ្រីន " ហើយនាងត្រូវការអី ?"
នីតា " អ៎េស...ហេតុអីមើលទៅ ហ្វ្រីន មិនភ្ញាក់ផ្អើលសោះចឹង ដែលអ្នកចាប់នាងនេះមក ជាអូន "
នីតា ដើរចេញមកពីរក្នុងឡាន ដែលនៅខាងក្រោយពួកមនុស្សប្រុសទាំងនោះ នាងលួចស្ដាប់គ្រប់យ៉ាងតាមរយ:ឧបករណ៍ស្ដាប់សម្លេង... សប្បាយរហូតអស់ចិត្តទើបចេញមក...
ហ្វ្រីន មិនមាត់បានតែមើលមុខនាងយ៉ាងខឹង ដំបូងក៏គិតថា នៅរៀងខ្លួន.... តែបើនាងចង់មានប៉ារ៉ូលនៅក្នុងជីវិតរបស់គេទៅហើយ បាន... គេនឹងចាត់ការឲ្យ...
~~~~~~~
ប៊េកគី pov.....
រូបភាពដែលនៅចំពោះមុខខ្ញុំពេលនេះវាស្រពិចស្រពិលខ្លាំងណាស់... រូបភាពរបស់ស្វាមីខ្ញុំដែលឈរនៅក្នុងការឡោមព័ទ្ធរបស់មនុស្សប្រុសជាច្រើន គេម្នាក់ឯង ទៅស៊ូនឹងមនុស្សទាំងនោះបានយ៉ាងមិច... នៅក្នុងចិត្តចង់ស្រែកប្រាប់ថាឲ្យគេត្រឡប់ទៅវិញ... តែរាងកាយគ្មានកម្លាំងទេ ខ្ញុំធ្វើបានត្រឹមតែមើលមុខគេ នឹងស្ដាប់នូវអ្វីដែលគេនិយាយជាមួយបងនីតា....
ហ្វ្រីន " នាងនេះ គឺជាមនុស្សស្រីរោគចិត្ត!!"
សម្លេងគេដែលថាឲ្យបងនីតាបន្ទាប់ពីរបានស្ដាប់នូវអ្វីដែលបងនីតាត្រូវការ... អ្វីដែលបងនីតត្រូវការនោះគឺ... បងនីតាត្រូវការឲ្យខ្ញុំលែងលះជាមួយគេ ហើយឲ្យគេរៀបការជាមួយគាត់.... វាស្ដាប់ទៅមិនរោគចិត្តត្រូវទេ តែអ្វីដែលបងនីតាត្រូវការ វាមានច្រើនជាងនឹង...
នីត " ហឹស... អូនគិតថាអូនចិត្តល្អបំផុតហើយណា ដែលឃើញថាបងស្រលាញ់វាខ្លាំង នៅថ្ងៃដែលអូនត្រូវទៅធ្វើការក្រៅប្រទេស អូនបណ្ដោយឲ្យវាមានក្ដីសុខជាមួយបងសិន "
ហ្វ្រីន " នាងនេះវាអស់កេរ្តិ៍ខ្មាស់ហើយ ខ្ញុំគ្មានថ្ងៃព្រមរៀបការជាមួយមនុស្សស្រី ថ្នាក់ទាបដូចនាងដាច់ខាត "
ចប់សម្លេងរបស់គេភ្លាម ពេលនោះខ្ញុំឃើញរូបភាពមនុស្សប្រុសរាប់សិបនាក់មកឈរឡោមព័ន្ធជុំវិញពួកយើងដោយពួកគេមានអាវុធគ្រប់ដៃ... នេះគេមិនបានមកម្នាក់ឯងពិតមែន... ហ្វ្រីនដកកាំភ្លើងដែលលាក់ទុកនឹងចង្កេះឡើងមកផ្ចុងដាក់បងនីតា....
ហ្វ្រីន " ប្រាប់ឲ្យកូនចៅរបស់នាងដាក់កាំភ្លើងចុះទៅនីតា "
នីតា " ហឹស... គិតថាអូនខ្លាចហ៎ បើចង់បាននាងនេះត្រឡប់ទៅវិញ ក៏មកយកសពវាទៅជំនួសចុះ "
បងនីតាដើរមកចាប់ខ្ញុំឲ្យឈរជិតគេ រួចដកកាំភ្លើងមកផ្ចុងក្បាលខ្ញុំ.. ហ្វ្រីនហាក់ដូចជាភ្ញាក់ផ្អើល តែគេក៏អាចធ្វើទឹកមុខឲ្យស្មើដូចដើមបានវិញ... គេងក់ក្បាលឲ្យកូនចៅគេចាត់ការកូនចៅបងនីតាយ៉ាងមិនទុកយូរ....
ខ្ញុំរវល់តែចាប់អារម្មណ៍នឹងការតស៊ូ រហូតមិនដឹងថាពេលនេះខ្ញុំបានមកនៅលើទុកជាមួយបងនីតារួចជាស្រេច... បងនីតាងាកមកមើលខ្ញុំហើយស្រែកដាក់ខ្ញុំដូចមនុស្សគ្មានសតិ... នាងគួរឲ្យខ្លាច ខ្សែភ្នែកដែលព្រមធ្វើអីបានគ្រប់យ៉ាង នឹងគ្រប់ពេល...
ហ្វ្រីន " ឈប់នៅត្រង់នឹងណានីតា លែងប៊េកគី ហើយខ្ញុំនឹងមិនយកទោសនាង "
នីតា " ហេតុអី.. ស្រលាញ់វាណាស់ហ៎.. ហឹស.. បើខ្ញុំគ្មានក្ដីសុខ កុំសង្ឃឹមថាអ្នកផ្សេងនឹងមានឲ្យសោះ.."
ហ្វ្រីន " កុំណា នីតា កុំធ្វើអីប៊េកណា !!! "
បងនីតាចាប់ឲ្យខ្ញុំទៅឈរនៅក្បាលទូក... ដៃរបស់នាងព្រមនឹងកេះកៃគ្រប់ពេល... មែនហើយ នាងបានកេះកៃ.... មុននឹងរាងកាយរបស់ខ្ញុំពោរពេញទៅដោយទឹកពណ៌ក្រហមឆ្អិនឆ្អៅ....
ខ្ញុំដកដង្ហើមដាច់ៗ ហ្វ្រីនប្រញាប់រត់មកទ្ររាងកាយខ្ញុំ ដោយមិនខ្វល់នឹងកាំភ្លើងបងនីតាដែលតម្រង់មកកាន់ពួកយើងឡើយ...
ហ្វ្រីន " ប៊េក...ប៊េក.. កុំទាន់គេងណា...បងនៅទីនេះហើយប៊េក.... អ្នកណាក៏បានដែរ ទៅយកឡានមក... ប៊េក...មើលមុខបងណា ហាមបិទភ្នែកណា ហុិកៗ"
នីតា " អ៎ាយយយ...!! ស្រលាញ់គ្នាខ្លាំងណាស់មែនទេ.. បាន.. ចឹងក៏ទៅស្លាប់ជាមួយគ្នាទៅ.."
ប៉ាំង.....
មិនមែនពួកយើង មិនមែនសម្លេងកាំភ្លើងបងនីតា ហើយអ្នកណាជាអ្នកត្រូវគេបាញ់ ខ្ញុំប្រើកម្លាំងដែលសល់បន្ដិចបន្ដួចមើលទៅកាន់បងនីតា នាងត្រូវគេបាញ់ នៅក្រោមស្នាដៃរបស់កូនចៅហ្វ្រីន នាងងាកមកមើលពួកយើង មុននឹងផុតដង្ហើមទៅ....
~~~~~~~~
ហ្វ្រីន " កុំទាន់បិទភ្នែកណាប៊េក ជិតដល់មន្ទីរពេទ្យហើយ អត់ធ្មត់បន្ដិចណា ហិកៗ"
ខ្ញុំបានត្រឹមតែញញឹមឲ្យគេ នៅពេលនេះប្ដូរពីរម៉ាហ្វៀមុខងាប់ មកជាក្មេងតូចដែលផ្ទៃមុខពោរពេញដោយទឹកភ្នែក...គេមិនខ្វល់ពីររូបសម្រស់ដែលអ្នកដទៃនឹងមើលមកបែបណាទៀតទេ អ្វីដែលគេខ្វល់ពេលនេះគឺផ្ទៃមុខរបស់ខ្ញុំ... គេយកដៃមកអង្អែលថ្នមៗ... មាត់ក៏ប្រាប់រហូតថា " អត់ធ្មត់បន្ដិចណា "
តែរាងកាយរបស់ខ្ញុំហត់នឿយពេលហើយហ្វ្រីន ខ្ញុំសុំសម្រាកសិនបានទេ ពេលនេះខ្ញុំអាចបិទភ្នែកសម្រាកបានយ៉ាងស្ងប់ ព្រោះខ្ញុំបិទភ្នែកសម្រាកនៅក្នុងរង្វង់ឱបរបស់បង។
To be continued