"Seni özlediğimi, senin de benimki gibi kalbini acıtacak şekilde nasıl söylerim?"
Cüneydim!
Zeynep kendi kendine fısıldıyormuş gibi yavaşça konuştu. Küçük hıçkırıklarıyla kalbi acıyordu. Bu dünyada nefret ettiği tek şey Cüneyd'in ağladığını görmek ve onun yanında ağladığını görmekti. Başkalarının önünde ağlamaktan çok korkuyordu ve o da onun ağlamasını istemiyordu. Bütün acısını dindirmek istiyor. Ama düşündüğü kadar kolay olmadı. Ona yardım etmek ve ona geri dönmek yerine ayrılmaya ve hayallerini gerçekleştirmeye karar verdi. Ve o da yaptı. Onu hayalleri için terk etti ama vücudunun bir köşesi, başardığı hiçbir şeyden dolayı asla mutluluk hissetmedi. Vücudunun bir köşesi her zaman onu özlüyordu. Onu deli gibi özlüyordum. Fransa'da arkadaş edinmeye ve sosyalleşmeye çalıştı ama bunun ona hiç faydası olmadı. O köşe onu terk ettiği için hep onu azarlardı. Artık bir köşe Cüneyd'le birlikte ağlıyordu. “Benim hatam o kadar büyüktü ki bir daha arkana bile bakmadın Zeynep!” Gözyaşı dolu sözler kulaklarına çarptı ve bütün varlığının parçalandığını hissetti. Ağlıyordu. Otlatıyordu. Kırılmıştı. Pişmandı.... Ve Zeynep .... Zeynep buzdan heykel gibi duruyordu. Hiçbir hareket olmadan, hiçbir duygu olmadan, elinde bir kase pirinç tutan bir heykel gibiydi. Hayatında yaratacağı yıkımı hiç düşünmemişti. Bunu onların daha iyi yaşamları için yaptı ama hayatlarından birkaç güzel yılı kaybettiği ortaya çıktı. Cüneyd onu evinden kovunca onun gelip onu geri almasını beklemek yerine; Zeynep, Levent ve annesiyle birlikte Fransa'ya gitti. Annesi Levent ile orada evlenmiş ve Mira ile birlikte yaşamışlar.
Mira'nın ikiz kardeşi olduğu gerçeğini öğrenen Zeynep, kaderine ve kaderine razı olmuştur. Babası annesinden sebepsiz yere boşandı ya da belki bir sebebi vardı ama o bunu annesine sormayı hiç düşünmemişti. Tek düşündüğü Cüneyd'di... Boş zamanlarında, öğle yemeğinde, uyumadan önce, kahvaltıda, arkadaş grubunda.....
Onu bu dört yılda öğrendi. Sadece geri dönüp onu tekrar almak istiyordu. Onsuz hayat çok zordu ve bunu Türkiye'den ayrıldıktan sonra anladı. Omzunda artık hiçbir yük olmadığını fark etti. Arkasına döndüğünde Cüneyd'in mutfakta olmadığını gördü. Gitti ama nereye? Bunu bilmesi gerekiyor. Geceleri evden çıkmasını istemiyor. “Cüneyd!” Seslendi ama yanıt gelmedi. Salona doğru gitti. O orada değildi. “Cüneyd Efendi!” Aşağı indiğinde neredeyse merdivenleri çıkarken tekrar seslendi. "Evet Zeynep?" Normal dedi. Artık gözlerinin yaşarmadığını, yüzünün de yıkandığını gördü. Yavaşça içini çekti. "Ben... yemeği ben hazırladım, yiyelim!" Mutfağa doğru işaret ederken yavaşça söyledi. Önce eline sonra mutfağa baktı. Cüneyd dönüp eline baktı, sonra aşağıya baktı. Yavaşça başını salladı ve aşağıya inmeye başladı. Zeynep ona ilk önce gitmesi için yer verdi. Sandalyeye oturdu ve o hâlâ mutfağa doğru giderken tabağını doldurmaya başladı. “Cüneyd, o kadar çok yiyemem ki...” Tabağındaki o kadar yemeğe bakarken yavaşça dedi. “Yapmalısın, yüzün etsiz bir iskelete dönüştü.” Cüneyd ona ekmek çıkaracağını söyledi. Hala ona bakmaktan kaçınıyordu. Zeynep de bir şey sormaya çalışmadı. Yemeğini sakince yemeye başladı. Cüneyd de tabağının üzerine eğildi. "Sen üst kattaki odada uyu!" Cüneyd yemek yerken şunları söyledi. "Peki sen?" Alt dudağını ısırarak sordu. “Ben diğer odada uyuyacağım!” Kaşığını pirinç tabağında hareket ettirirken cevap verdi. "Aynı odada uyuyamaz mıyız?"
Zeynep öfkeyle sordu. Fransa'da olmak ona kocasıyla tereddüt etmeden konuşabilecek kadar güven vermişti. Cüneyd mesafesini daha önce de korumuştu ve hala koruyor. "Neden? Benim gibi biriyle aynı odayı paylaşarak ne elde edeceksin? Cüneyd pilavdan bir lokma aldığını söyledi. “Fransa’yı bırakıp senin için İstanbul’a geldim!” Zeynep yavaşça masaya vurarak konuştu. Cüneyd kaşlarını çatarak önce masaya, sonra da yüzüne baktı. Yüzündeki ifade bir cevap istiyordu. “Benim için İstanbul’a gelmemeliydin!” Cüneyd yumuşak ama sert bir ses tonuyla söyledi.
"Yani Fransa'ya beni almaya mı geliyordun?" Alaycı bir şekilde söyledi. Cüneyd onu gördü. Bir süre ona baktı, sonra derin bir nefes aldı ve sordu. "Neden seni almaya Fransa'ya geldim?" Şüpheli bir ifadeyle söyledi. Zeynep bir an onun yüzündeki ifadeyi gördü. Bu ifadeler soğuktu. Karşısında oturan kişi bir insana değil, bir heykele benziyordu. “Çünkü beni bu evden kovdun. Çünkü Fransa'ya gitmemin sebebi sendin Çünkü Baba annemden boşandığında hiçbir desteğimiz yoktu. Çünkü mahremimiz olmadığı için başkasını babam yapmak zorunda kaldım. Çünkü bunca yıldır yalnızdım. Çünkü ayaklarımın üzerinde duracak cesaretim yoktu.” Yanakları pembe, gözleri kırmızıydı. Gözlerinden birkaç damla yaş akıyordu ve bir tanesi yüzünden aşağıya doğru akıyordu.
Uzun nefesler alarak kendini normalleştiriyordu. Her iki elinin yumruklarını masaya koymuştu. Daha fazla bir şey söylememek için kendini tutuyordu. Cüneyd susmuştu. Onu sessizce duydu. Acısını daha da fazla hissetti. Ama aynanın diğer tarafına bakmaya çalışmadı. Zeynep'in nasıl olduğunu öğrenmeye hiç çalışmamıştı. Şu anda karşısında oturan insan, evlendiği kızdan çok farklıydı.
Oy verin ve yorum yapın 💞🌸
Ters virgül ekledim, umarım diyalogları okumanıza yardımcı olur. Mutlu okumalar