လေတိုက်တာနဲ့ ပန်းတွေ ကြွေကျတယ်
Unicode
မိုးရာသီသည် ကြာရှည်စွာ စောင့်မျှော်ခဲ့ရသည့် မတ်လကို ရောက်လာပြီးနောက် နွေးထွေးသော နေရောင်ခြည်အောက်တွင် နေ့ရက်များကို ဆေးကြောသန့်စင်စေခဲ့သည်။
ဗေဒင်ဆရာသည် လ၏ခြောက်ရက်မြောက်နေ့ကို အခါသမယအားလုံးအတွက် အကောင်းဆုံးအချိန်ဟု ဟောကိန်းထုတ်ခဲ့သည်။
လမ်းဟောင်းတစ်ခု၏အဆုံးမှ ထွက်ပေါ်လာသော မောင်းသံများနှင့် ဒရမ်သံများသည် လူစုလူဝေးကို တဖြေးဖြေး သက်ဝင်လှုပ်ရှားစေခဲ့သည်။
အစေခံတစ်စုကို ဦးဆောင်သူမှာ New Tao တောင်ကြားရှိ လော့မိသားစု၏ အကြီးအကဲအသစ်လော့ယွမ်ဖြစ်သည်။
သူသည် မြင်းကို ချောမောစွာစီးနင်းလာပြီး အနီရောင်မင်္ဂလာဝတ်စုံသည် သူ့ပုခုံးပေါ်တွင် အတွန့်တွန့်တွဲလောင်းကျနေကာ သူ့ဆံပင်တွေကလည်း လေပြေလေညင်းတိုက်ခတ်သလို ဖြာကျနေသည်။
သူ့ဝတ်စုံကို ကြည့်လိုက်တာနဲ့ ၎င်းသည် သတို့သားနှင့်သူ့အဖွဲ့က သတို့သမီးကို သူမရဲ့ နေအိမ်အသစ်မှာ ကြိုဆိုဖို့ လာခေါ်တဲ့ လမ်းလယ်တွင် ရှိနေကြောင်း သိသာသည်။
လူအုပ်သည် မက်မွန်တောဆီသို့ စိတ်အားထက်သန်စွာ သွားနေကြပြီး သစ်ပင်မှပန်းပွင့်များက သူတို့ကို ကောင်းချီးပေးနေပုံရသည်။
လမ်းတစ်ဝက်တွင် လေပြင်းသည် ရောင်စုံပန်းပွင့်ဖတ်ပေါင်းများစွာကို လေထဲတွင် ပြန့်ကျဲသွား၍ လူတိုင်းရဲ့ အမြင်အာရုံကို မှေးမှိန်သွားစေသည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် အပြာနုရောင်ဝတ်ရုံဝတ်ထားသည့် ကောင်လေးတစ်ဦးသည် သစ်ကိုင်းတစ်ကိုင်းပေါ်မှ ပြုတ်ကျလာခဲ့သည်။
ထိုမူမမှန်တဲ့ ရုတ်တရက်ရောက်ရှိလာမှုသည် လူတိုင်းကို ထိတ်လန့်စေခဲ့သည် : မြင်းပေါ်တွင်ထိုင်နေတဲ့ လော့ယွမ်တောင်မှ မသိစိတ်က သူ့ခါးပေါ်ရှိ ဓားကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။
အပြာနုရောင်ဝတ်ရုံဝတ်ထားသည့် ကောင်လေးသည် လော့ယွမ်၏ရင်ခွင်ထဲသို့ တည့်တည့်ကျလာသလို ရှည်လျားစူးရှသည့်အော်သံကို ထုတ်လွှတ်ရင်း သူ့အသက်သွေးကြောကို ဆုပ်ကိုင်ထားသကဲ့သို့ တစ်ဖက်လူ၏ပခုံးကို ခိုင်မြဲစွာ မဖမ်းကိုင်ခင် ခြေလက်တွေက လေထဲတွင် ကြုံရာကျပန်း ဖမ်းဆွဲရင်း ယက်ကန်ယက်ကန်ဖြစ်နေခဲ့သည်။
သူ့ဘဝရဲ့ နောက်ဆုံးကောက်ရိုးမျှင်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားသကဲ့သို့ လော့ယွမ်ကို ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး ချက်ချင်းဆိုသလို နီးကပ်စွာ တွယ်ကပ်လိုက်သည်။ သက်ပြင်းချရင်း သူက ပြောလာသည်။ "အန္တရာယ်များလိုက်တာ၊ အန္တရာယ်များလိုက်တာ!"
လော့ယွမ်သည် သူ၏လက်နက်ပေါ်မှ လက်ကို တည်ငြိမ်စွာ ရုတ်သိမ်းလိုက်ပြီး မထုံတက်သေးမျက်နှာဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
"လွှတ်"
ထိုလူက တစ်ခုခုလွဲနေပြီဆိုတာ နားလည်ရင်း မော့ကြည့်လိုက်သည်။
သူသည် အသက်ဆယ့်ရှစ်နှစ်ဝန်းကျင်ခန့်ရှိပုံရပြီး ချောမောသည့်မျက်နှာနှင့် ဖြူဝင်းသည့် အသားအရေသည် သူ့ရဲ့နက်မှောင်တဲ့ မျက်လုံးတွေကို ပို၍ထင်ရှားစေသည်။ သူ့မျက်လုံးများသည် သူ့နှုတ်ခမ်းပေါ်မှ ရိုးသားတဲ့ အပြုံးကြောင့် ကွေးညွတ်နေခဲ့သည်။
သူ၏ ကျားသွားလေးနှစ်ချောင်းက သူ့ကို အထူးတလည်ဆိုးရွားလှတဲ့ လေထုကို ပေးစွမ်းနေသည်။
"လော့မိသားစုရဲ့ အကြီးအကဲအသစ်က ဒီနေ့လက်ထပ်တော့မယ်ဆိုတာ ကြားလို့ ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲမှာ ဆင်နွှဲဖို့ လာခဲ့တာလေ" ကောင်ကလေးက သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေပြီး "ကော ကောက လော့ယွမ်ပဲ ဟုတ်တယ်မလား"
လော့ယွမ်က စကားနှစ်ခွန်းပြောပြီး အေးစက်စွာ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ "ထွက်သွား"
သူ့ဆီက ဖယ်ရမယ့်အစား ဆယ်ကျော်သက်လေးသည် လော့ယွမ်ရဲ့ ရင်ဘတ်ကို ခေါင်းနဲ့ပွတ်ကာ သူ့ခါးကို ဖက်ထားရင်း ပြောလာမည်ဟု ဘယ်သူက ထင်မှာလဲ။
"ကော ကျွန်တော့်နာမည်က ချူးဟယ်။ အစကတော့ ကောတို့အားလုံးနဲ့ပျော်ဖို့ ဒီကိုလာခဲ့တာ၊ ဒါပေမယ့် အခုတော့ ကျွန်တော် ထွက်မသွားချင်တော့ဘူး။ ကောရဲ့နောက်က ဆီဒင်ထိုင်ခုံထိပ်က လှလိုက်တာ။ ဘာလို့ ကျွန်တော့်ကို ပြန်မသယ်သွားတာလဲ"
လော့ယွမ်သည် ခဏလောက် မယုံနိုင်ဖြစ်သွားပြီး အံ့သြသွားတဲ့အကြည့်က သူ့ရဲ့အရင်က ဗလာကျင်းနေတဲ့မျက်နှာတွင် ပေါ်လာသည်။
"အဓိပ္ပါယ်မရှိတာ! ထွက်သွားစမ်း!"
ဆယ်ကျော်သက်လေးသာ မဟုတ်ပါက လော့ယွမ်သည် သူစိမ်းကို တွန်းထုတ်ရန် တုံ့ဆိုင်းနေမည်မဟုတ်ပေ။
"ကောက မရဘူးလို့ မပြောဘူးဆိုတော့ အဖြေကို ရတယ်လို့ပဲ ယူဆလိုက်ပြီနော်"
ချူးဟယ်က သူ့ကို လွှတ်ပေးလိုက်ရင်း ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာပြုံးလိုက်သည်။ သူသည် ဆီဒင်ထိုင်ခုံဆီသို့ ခုန်ဆင်းလိုက်သည်။
လော့ယွမ်သည် သူ့ရည်ရွယ်ချက်ကို သတိပြုမိပြီး ဓားအိမ်မှ ဓားကို ဆွဲထုတ်ကာ ကောင်လေး၏ နောက်ကျောကို တစ်ခါတည်း တိုက်ခိုက်လိုက်သည်။
ချူးဟယ်က ရှောင်လိုက်ပြီး ပြင်းထန်တဲ့ လေသံက သူ့နားကို တိုက်ခတ်သွားသည်။ သူသည် ဆီဒင်ထိုင်ခုံဘေးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဆင်းသက်လာခဲ့ပြီး လန့်သွားသလို ရင်ဘတ်ကို ပုတ်ကာ သူ့ထက်အသက်ကြီးတဲ့လူကို ဒေါသတကြီးကြည့်လိုက်သည်။
"ကော တကယ်ပဲ ကျွန်တော့်ကို ဒီလိုလုပ်ဖို့ ဆန္ဒရှိတာလား"
ကောင်ငယ်လေး၏ အရည်အချင်းသည် သူသာမက ဒီနေရာရှိ ဘယ်သူမဆိုထက် မနိမ့်ကျမှန်း သိသာသော်လည်း လူတွေ သူ့ကို လျှော့တွက်အောင် အပြစ်ကင်းဟန်ဆောင်ကာ သူ့စိတ်၏ နက်နဲမှုကို ပြသနေသည်။ လော့ယွမ်သည် မျက်လုံးများကို အောက်စိုက်ကြည့်ကာ သူ့ကိုမကြည့်ဘဲ လက်ထဲရှိ ဓားက တလက်လက်တောက်ပနေသည်။
သူ့ဓား၏ အေးစက်တဲ့အလင်းရောင်က သူ့ရည်ရွယ်ချက်များကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဖော်ပြနေသည်။
ချူးဟယ်က သူဘာကိုဆိုလိုမှန်း နားလည်ပြီး ဆီဒင်ထိုင်ခုံရှေ့တွင် ခေါင်းမာစွာ မတ်တပ်ရပ်ရင်း နှုတ်ခမ်းစူနေသည်။
"ကော ကျွန်တော့်ကို ခေါ်သွားဖို့ သဘောမတူရင် ဒီနေ့ တခြားဘယ်သူနဲ့မှ လက်မထပ်နိုင်စေရဘူး"
"သခင်လေး ဒီလူကို မောင်းထုတ်စေချင်သလား" အစေခံတစ်ဦးသည် အခြေအနေကိုမြင်ပြီး ညွှန်ကြားချက်များတောင်းရန် ရှေ့သို့တက်လာခဲ့သည်။
လော့ယွမ်သည် ခဏတုံ့ဆိုင်းသွားပြီး ခေါင်းညိတ်ကာ လက်ထဲရှိ ဓားကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ "သူ့ကို မောင်းထုတ်လိုက်၊ ဘယ်သူ့ကိုမှ မထိခိုက်စေနဲ့"
မကြာခင်မှာပဲ လူအနည်းငယ်က ချူးဟယ်ဆီကို ဦးတည်သွားကြသည်။
လူငယ်လေးသည် ဆီဒင်ထိုင်ခုံပေါ် သွက်လက်စွာ ခုန်ချလိုက်သည့်အချိန်မှစ၍ လော့ယွမ်သည် သူသည် သူ့အတွက် ပြိုင်ဘက်မဟုတ်မှန်း နားလည်ခဲ့သော်လည်း တစ်ဖက်လူ၏ အရည်အချင်းကို ကြည့်ချင်ခဲ့သေးသည်။
ချူးဟယ်သည် ရွှင်ပြစွာ အရင်လှုပ်ရှားလိုက်ပြီး လော့ယွမ်ကို ဂုဏ်ယူစွာ မကြည့်မီ လူတိုင်းကို မြေပြင်ပေါ်သို့ အလွယ်တကူ ရိုက်နှက်လိုက်သည်။
"ကော ဒီလူတွေက ကျွန်တော့်လောက် အစွမ်းမထက်ကြဘူး၊ အဲ့တော့ ကျွန်တော့်ကို ကောရဲ့ဘေးမှာ ကိုယ်ရံတော်အဖြစ် ဘာလို့မထားတာလဲ။ ကျွန်တော် ဘာပိုက်ဆံမှမလိုချင်ပါဘူး၊ ကော ဘယ်လိုထင်လဲ"
လော့ယွမ်ရဲ့မျက်နှာက အေးစက်လာပြီး သူ့ရဲ့ဓားရှည်ကို ချူးဟယ်ဆီသို့ မြှောက်လိုက်သည်။
"ကော ကျွန်တော့်ကိုမတိုက်ပါနဲ့!" ချူးဟယ်သည် တိုက်ခိုက်မှုများကို ရှောင်တိမ်းပြီး လော့ယွမ်ကို ပြန်ထိခိုက်စေဖို့ ဘာလှုပ်ရှားမှုကိုမှ မပြုလုပ်ခဲ့ပေ။
ထို့ကြောင့် လူနှစ်ယောက်သည် မနက်မှ ညအထိ တိုက်ခိုက်ခဲ့ကြရာ မင်္ဂလာအချိန် လွန်သွားပြီး စောင့်ဆိုင်းနေတဲ့ သတို့သမီးသည် လျစ်လျူရှုခံလိုက်ရကာ လက်ထပ်ခြင်းအခမ်းအနားလည်း မပြီးမြောက်တော့ပေ။
လော့ယွမ်က ရပ်လိုက်ပြီး သူ့အသက်ရှူသံက အနည်းငယ် ပြင်းနေသည်။ သူ ဒီထက်ပိုပြီး နေနေရင်တောင် ဘာမှ ပြောင်းလဲမှာ မဟုတ်တဲ့အတွက် အေးစက်စွာနှာမှုတ်ပြီး သူ့လူတွေနဲ့ လှည့်ထွက်သွားခဲ့သည်။
"ကော?"
ချူးဟယ်သည် သူ့နောက်မှ လိုက်လာကာ မြင်းကျောပေါ် နေရာယူရင်း သူ့လက်နှစ်ဖက်က လော့ယွမ်ရဲ့ခါးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားသည်။ "ကျွန်တော်က ကောရဲ့အိမ်ထောင်ရေးကို ဖျက်ဆီးခဲ့တာမို့ အခု လျော်ကြေးအနေနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော် ကောဆီ ပေးလိုက်ပြီနော်"
"ထွက်သွားစမ်း!"
လော့ယွမ်က ဒေါသတကြီးပြောလိုက်သည်။
"မသွားပါဘူး"
ချူးဟယ်က သူ့နောက်ကျောတွင် ခေါင်းမှီပြီး ပြောလိုက်သည်။
"ဒီနေ့ ကျွန်တော်တို့ ကစားတာ အရမ်းကြာသွားတယ်၊ ကျွန်တော့်ကို အနားယူခွင့်မပေးနိုင်ဘူးလား။ ကောင်းကောင်းအနားယူပြီးရင် နာခံမှုရှိရှိနဲ့ ဆင်းပေးပါ့မယ်"
လော့ယွမ်မှာ ရွေးချယ်စရာမရှိတော့ပေ၊ သူနှင့် ရန်မဖြစ်နိုင်သလို ဆူပူကြိမ်းမောင်းခြင်းလည်း မလုပ်နိုင်တော့သဖြင့် မည်းမှောင်နေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ပဲ မြင်းကို ကြာပွတ်နှင့်ပုတ်ကာ နောက်မှလူကို သူနှင့်အတူ အိမ်သို့ ပြန်ခေါ်လာခဲ့တော့သည်။
ချူးဟယ်သည် မြင်းပေါ်မှ ခုန်ဆင်းကာ မြင့်မားတဲ့စံအိမ်ကြီးကို ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
"ဝိုးးး ကျွန်တော့်ကောရဲ့ မိသားစုက အရမ်းချမ်းသာတယ်ဆိုတော့ ကျွန်တော့်ကို တင်ကျွေးထားဖို့ စိတ်အနှောက်အယှက်မဖြစ်လောက်ပါဘူး ဟုတ်တယ်မလား။ ဟုတ်လားလို့"
လော့ယွမ်ကလည်း မြင်းပေါ်မှ ဆင်းကာ သူ့ကို လျစ်လျူရှုပြီး အထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။ တစ်ဖက်လူ ထွက်သွားဖို့ သူ မျှော်လင့်ထားပေမယ့် ထိုအစား ချူးဟယ်က သူ့နောက်မှ လိုက်ဝင်လာခဲ့သည်။ လော့ယွမ်က သူ့ကို စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး
"မင်း အနားယူတာ လုံလောက်ပြီ။ ထွက်သွားဖို့အချိန်တန်ပြီ"
"ကျွန်တော် ထွက်သွားမယ်လို့ မပြောခဲ့ဖူးပါဘူး၊ အာ အနားယူပြီးရင် မြင်းပေါ်က ဆင်းပေးမယ်လို့ ပြောခဲ့တာလေ၊ အခု ဆင်းပြီးပြီလေ။ မဟုတ်ဘူးလား"
ချူးဟယ်က သူ့အနားသို့ လျှောက်လာရင်း ပြုံးနေကာ သူ့မျက်နှာပေါ်ရှိ ရွှင်မြူးနေတဲ့ အကြည့်တွေက ဘယ်တော့မှ မှေးမှိန်မသွားပေ။
"သခင်လေး ပြန်လာပြီ။ မစ္စရှုက သခင်လေးကို တစ်နေ့လယ်လုံး စောင့်နေခဲ့ပါတယ်"
အိမ်တော်ထိန်းက လော့ယွမ်ကို အမြန်နှုတ်ဆက်သည်။
"မစ္စရှု? ဘယ်ကမစ္စရှုလဲ"
ချူးဟယ်က မေးလိုက်သည်။
"ဒီလူကြီးမင်းက..."
အိမ်တော်ထိန်းက သူ့ကို စိတ်ရှုပ်ထွေးစွာ အသေးစိတ်စစ်ဆေးကြည့်လိုက်သည်။ သခင်လေးက သတို့သမီးခေါ်ဖို့ ထွက်သွားခဲ့ပေမယ့် ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့ ပြန်လာခဲ့တာလား။
"သူမက ဒီလို ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ" လော့ယွမ်က မျက်နှာအမူအရာ ရုပ်ဆိုးစွာနဲ့ မေးလိုက်သည်။
"မစ္စရှုက အစက သဘောတူထားတဲ့ နေရာမှာ သခင်လေးကို စောင့်ဆိုင်းနေခဲ့ပေမယ့် လမ်းတစ်လျှောက်မှာ မက်မွန်ပန်းတွေ ပွင့်နေလိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားခဲ့ပါဘူး၊ မစ္စရှုက ဝတ်မှုန်နဲ့ဓာတ်မတည့်တာကြောင့် လမ်းလွှဲပြီး လာခဲ့ပါတယ်"
ချူးဟယ်သည် သူတို့စကားဝိုင်းရဲ့ အနှစ်ချုပ်ကို နားလည်ပြီး ထိုမစ္စရှုသည် အိမ်၏ တကယ့်အိမ်ရှင်မဖြစ်မှာကို ကြောက်နေမိသည်။ သူက နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွဖိရင်း မကျေမနပ်ဖြစ်နေတဲ့မျက်နှာနဲ့ ပြောလိုက်သည်။
"မင်္ဂလာအချိန် လွန်သွားပြီမို့လို့ ကောက သူမကို လက်မထပ်တော့ပါဘူး ဟုတ်တယ်မလား"
"ဒီအစေခံအိုကြီးက တွက်ချက်ဖို့ တစ်ယောက်ယောက်ကို ရှာတွေ့ခဲ့ပြီး ခုနစ်ရက်အကြာမှာ နောက်ထပ်ကောင်းမွန်တဲ့ အချိန် ရောက်လာပါလိမ့်မယ်" အိမ်တော်ထိန်းအိုကြီးက ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နဲ့ ပြောလိုက်သည်။
"ဒါနဲ့ အဖေရော။ ကျွန်တော် အဖေ့ကိုတွေ့ချင်တယ်"
လော့ယွမ်က ပြောလိုက်သည်။
"သခင်ကြီးက ညနေစာစားပြီး အခုလောလောဆယ်တော့ အိမ်နောက်ဖေးမှာ လမ်းလျှောက်နေပါတယ်"
လော့ယွမ် ထွက်သွားတော့မှာကိုမြင်တော့ ချူးဟယ်က သူ့အင်္ကျီလက်ကို ချက်ချင်းဆွဲပြီး ပြောလိုက်သည်။
"ကော ကျွန်တော် ဘာလုပ်ရမှာလဲ။ ကျွန်တော့်ကို အရင်နေရာချပေးမှာ မဟုတ်ဘူးလား"
"မင်းလုပ်ချင်တာသာလုပ်!"
လော့ယွမ် ထွက်သွားခဲ့သည်။
ငါနေချင်ရင်နေလို့ရတယ်ပေါ့!
ချူးဟယ်က တက်ကြွသွားပြီး အိမ်တော်ထိန်းကို ပြောလိုက်သည်။
"ဦးလေး ကောရဲ့အခန်းက ဘယ်မှာလဲ။ ကျွန်တော် သူ့အခန်းထဲသွားပြီး သူ့ကိုစောင့်နေလိုက်မယ်"
နောက်ဆုံးတွင် ချူးဟယ်သည် အပြင်က ခေါ်လာသည့် သူစိမ်းတစ်ယောက်မျှသာ ဖြစ်ပြီး အိမ်တော်ထိန်းက သူ့ကို သခင်လေးရဲ့အိပ်ခန်းဆီ ခေါ်သွားဖို့ တွန့်ဆုတ်သလို ခံစားမိတာကြောင့် ပြောလိုက်သည်။
"ကောင်လေး ကျေးဇူးပြုပြီး ခဏစောင့်ဖို့ ဧည့်ခန်းကို ခေါ်သွားပေးပါ့မယ်"
ညဘက်တွင် လော့ယွမ်သည် မိန်းမောစွာ အိပ်ပျော်နေချိန် သူ့အခန်းထဲမှ အသံတစ်ခု ကြားလိုက်ရပြီး အမှောင်ထဲရှိ ပုံရိပ်ကို မြင်ရန် မျက်လုံးဖွင့်လိုက်သည်။ သူက လျင်မြန်စွာ ထထိုင်လိုက်ပြီး ကုတင်ဘေး စားပွဲပေါ်မှာ ထားသည့် ဓားကို လှမ်းကိုင်လိုက်ရာ ရင်းနှီးနေတဲ့အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။
"ကော ကျွန်တော်ပါ"
ချူးဟယ်က လှုပ်ရှားနေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
"အနှောင့်အယှက်ပေးမိလို့ တောင်းပန်ပါတယ်"
"မင်းဒီမှာဘာလုပ်နေတာလဲ"
လော့ယွမ်က သူ့အစောင့်အကြပ်ကို မလျှော့သေးပေ။
"ကောက ကိုယ့်ကိုကိုယ် မထိန်းနိုင်ဘဲ သတို့သမီးအခန်းထဲ ပျော်မွေ့သွားမှာ စိုးလို့ ကောကို စောင့်ကြည့်ဖို့ လာခဲ့တာ။ စိတ်မပူပါနဲ့ ကော။ ကျွန်တော်က လောဘမကြီးပါဘူး။ အိပ်ဖို့ ထိုင်ခုံနှစ်ခုံ ငှားပေးဖို့ပဲ လိုတယ်"
ချူးဟယ်က ထိုင်ခုံတွေကို တစ်ဖက်နဲ့တစ်ဖက် ညှိပြီး သက်တောင့်သက်သာ လှဲချလိုက်သည်။
လော့ယွမ်က အိပ်မပျော်ဘဲ အသံနက်ကြီးနဲ့ ပြောလိုက်သည်။ "မင်းရဲ့အခန်းကိုပြန်သွားတော့"
"ဒါ ကျွန်တော့်အခန်းပဲလေ"
ချူးဟယ်က လော့ယွမ်ရဲ့အသက်ရှူသံ အနည်းငယ် ပြင်းလာတာကို ခံစားလိုက်ရသဖြင့် အသံတိုးတိုးလေးနဲ့ သတိပေးလိုက်သည်။
"ကော ဒီနေရာမှာ လုံးဝတိုက်လို့မရဘူးနော်၊ တခြားသူတွေ နိုးသွားရင် မကောင်းဘူးလေ"
လော့ယွမ်က သည်းခံလိုက်ပြီး ဟိုဘက်လှည့်ကာ သူ့ကို ဂရုမစိုက်တော့ပေ။
နောက်တစ်နေ့မနက်တွင် မစ္စရှုက လော့ယွမ်အတွက် မနက်စာပြင်ပြီး သွားပို့ဖို့ အသင့်ဖြစ်နေပေမယ့် အိမ်ထဲကို ခြေမလှမ်းခင် ဖြူဖျော့နေတဲ့ အိမ်တော်ထိန်းရဲ့ ခြေသံကို ကြားလိုက်ရသည်။
"သခင်လေး သခင်လေး သခင်လေးရဲ့အဖေ ဆုံးသွားပြီ..."
……………..
ငါးရက်ကြာပြီးနောက် လော့ယွမ်သည် သူ့အဖေ၏ဈာပနကို စီစဉ်နေရင်း သူ၏လက်ထပ်မယ့်ရက်ကလည်း နီးကပ်လာခဲ့သည်။
ဝမ်းနည်းပူဆွေးသည့်အဝတ်အစားကို ၀တ်ဆင်ထားတဲ့ လော့ယွမ် မစ္စရှုကို အေးစက်စွာပြောခဲ့သည်။
"အဖေ့ရဲ့သားအနေနဲ့ ငါက သားသမီးဝတ္တရားကို မကျေပွန်ခဲ့ဘူး၊ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့ အဖေ့ရဲ့အုတ်ဂူရှေ့မှာ ကတိသစ္စာပြုပါတယ်။ သူ့ရဲ့သေဆုံးခြင်းအတွက် ဆယ်နှစ်တိုင်တိုင် ပူဆွေးဖို့ ဆန္ဒရှိပါတယ်။ မင်းမစောင့်နိုင်ရင် ကျေးဇူးပြုပြီး ထွက်သွားပါ"
"လော့သခင်လေး... သခင်လေး"
မစ္စရှုသည် မျက်လုံးမှာ မျက်ရည်ဝဲရင်း အသည်းကွဲနေပုံရသည်။
လော့ယွမ်သည် မညှာတာဘဲ သူမကို ကျောပေးကာ အခိုင်အမာ ပြောလိုက်သည်။
"ငါစိတ်ဆုံးဖြတ်ထားပြီးပြီ"
သူမ၏ ဝမ်းနည်းဒေါသတွေနဲ့ မစ္စရှုသည် လှည့်ကာ ထွက်ပြေးသွားခဲ့သည်။
"မင်းကမသွားသေးဘူးလား" လော့ယွမ်သည် ချူးဟယ်ကို ဒေါသတကြီး ကြည့်လိုက်သည်။
ချူးဟယ်က ပြောလိုက်သည်။
"ကော အနှစ် ၂၀ကြာအောင် ပူဆွေးချင်ရင်တောင် ကျွန်တော် ကောကို စောင့်နေမယ်"
လော့ယွမ်ရဲ့မျက်နှာက အေးစက်နေခဲ့သည်။ "ဒီနေရာကထွက်သွား!"
ချူးဟယ်က ဆက်နေခဲ့သည်။
တစ်ယောက်က တစ်ယောက်ကို မောင်းထုတ်ပြီး တစ်ယောက်က ထွက်သွားဖို့ ငြင်းဆန်သည် : သူတို့နှစ်ဦးသည် အဆုံးမရှိတဲ့စက်ဝိုင်းကဲ့သို့ တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက် တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ဆန့်ကျင်ဘက် ဖြစ်နေကြသည်။
လော့ယွမ်ထမင်းစားတဲ့အခါ ချူးဟယ်က သူ့အစားအစာကို ခိုးယူခဲ့သည်။ လော့ယွမ်အိပ်တဲ့အခါ ချူးဟယ်က ခုံတန်းနှစ်ခုကို နေရာချပြီး သူ့ဘေးတွင် ငြိမ်သက်စွာ အိပ်သည်။
သူ့ကို မောင်းထုတ်ဖို့အတွက် လော့ယွမ်သည် သူ့ဓားနှင့် နေ့တိုင်း ပြင်းပြင်းထန်ထန် လေ့ကျင့်ခဲ့ပြီး နောက်ဆုံးတွင် ဆယ်လကြာပြီးနောက် ချူးဟယ်ကို အနိုင်ယူနိုင်ခဲ့သည်။
ချူးဟယ်သည် မြေပြင်မှ မတ်တပ်ထရပ်ကာ သူ့အဝတ်အစားပေါ်ရှိ ဖုန်မှုန့်တွေကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပွတ်သပ်ရင်း ပြုံးနေသေးသည်။
"ကော ကျွန်တော့်ကို တကယ်ကြီး မောင်းထုတ်တော့မှာလား။ နောင်တမရဘူးလား"
လော့ယွမ်က သူ့ကို လျစ်လျူရှုကာ အဝေးကို လှမ်းကြည့်နေခဲ့သည်။
"ကျွန်တော့်ကို အဖြေတစ်ခုပေးပါ၊ ကောက ဟုတ်တယ်လို့ပြောရင် ကျွန်တော်ထွက်သွားမယ်..."
"ဟုတ်တယ်!"
လော့ယွမ်က မဆိုင်းမတွဖြေခဲ့သည်။
ချူးဟယ်က ခါးသီးစွာပြုံးလိုက်ပြီး သူ့မျက်လုံးတွေက မျက်ရည်တွေ ပြည့်နေခဲ့သည်။
"ကော ကောက ကျွန်တော့်ရဲ့ အကာအကွယ်ကို ထပ်မလိုအပ်တော့ဘူး၊ အခုဆို ကျွန်တော့်ကိုတောင် အနိုင်ယူနိုင်ပြီ။ အမှန်တော့ ကော ကျွန်တော့်ကိုလိမ်စရာမလိုပါဘူး။ ကျွန်တော် ထွက်သွားတော့မယ်"
ထို့နောက် သူသည် ရုတ်တရက် ရှေ့တိုးလာပြီး လော့ယွမ်ရဲ့နှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်သည်။ လော့ယွမ်သည် ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားခြင်း မရှိသဖြင့် မထင်မှတ်ထားသည့်အနမ်းမှ ပြန်လည်အသိမဝင်မလာခင် ဒေါသထွက်ဖို့ရာ ချူးဟယ်က အဝေးကို ရောက်သွားပြီဖြစ်သည်။
"နှုတ်ဆက်ပါတယ် ကော!"
လော့ယွမ်သည် ပျောက်ကွယ်သွားတဲ့ပုံရိပ်ကို စိတ်ပျက်စွာ ကြည့်ကာ သူ့စိတ်ထဲတွင် ဖရိုဖရဲဖြစ်နေခဲ့သည်။ အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက် သူသည် တစ်ဖက်လူနောက်လိုက်ရန်ကြိုးစားခဲ့သော်လည်း တံခါးအပြင်ဘက်တွင် မည်သူမျှမရှိတော့ဘဲ သူလိုက်နေတဲ့လူရဲ့ အကြွင်းအကျန်ကိုတောင် မတွေ့ခဲ့ရပေ။
သုံးလအကြာတွင် ကျင့်မိသားစု၏သတင်းကို ကြားတဲ့အခါ လော့ယွမ်သည် ဓားကို မြှောက်လိုက်ပြီး သူတို့ကို ဝိုင်းထားရန် စစ်သားများကို ဦးဆောင်ရင်း သူ့မျက်နှာတွင် အမုန်းတရားများ ဖုံးလွှမ်းနေခဲ့သည်။
ကျင့်နှင့်လော့မိသားစုတို့သည် အငြင်းပွားမှုတစ်ခုတွင် အဖမ်းခံခဲ့ရသည်။ လွန်ခဲ့သည့်တစ်နှစ်က သူတို့နှစ်ဖက်သည် တောင်တန်းတစ်ခုပေါ်တွင် ခိုက်ရန်ဖြစ်ပွားခဲ့ကြပြီး သာမန်မဟုတ်တဲ့ တိုက်ပွဲတစ်ခုဖြစ်ပွားခဲ့ရာ လော့ယွမ်၏ဖခင်သည် ဒဏ်ရာတွေအပြည့်ဖြင့် အိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့သည်။
သမားတော်က ဒဏ်ရာက ပြင်းထန်ပြီး အသက်ရှင်ဖို့ ကျန်တဲ့ ရက်အရေအတွက်က နတ်ဘုရားတွေအပေါ်မှာ မူတည်တယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။
လော့ယွမ်သည် တောအုပ်၏ အမှောင်ဆုံးနေရာတွင် သူတို့ကို ချုံခိုတိုက်ခိုက်ရန် လူပေါင်းများစွာကို ဦးဆောင်ခဲ့သည်။
နောက်ဆုံးတွင် နေ့လယ်၌ လူအုပ်စုနှင့်မြင်းတစ်စုသည် လော့ယွမ်နှင့်အခြားသူတွေ စောင့်ဆိုင်းနေရာ သစ်ပင်ဆီ နီးကပ်လာကြပြီး သူတို့အောက်ဘက်ရှိ နေရာသို့ ရောက်သည်နှင့် ခုန်အုပ်လိုက်ကြသည်။ အခြားသူများသည် အပြင်ဘက်အစောင့်များကို တားဆီးနေစဥ် လော့ယွမ်က ရထားလုံးပေါ်ရှိ လူဆီသို့ တည့်တည့်သွားခဲ့ကြသည်။
"သခင်လေး!"
အော်သံတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာပြီး အခြားသူများသည် အချိန်နှောင်းသွားပြီဖြစ်ကြောင်း နားလည်လိုက်ကြသည်။
လော့ယွမ်၏ဓားသည် အေးစက်စွာ တောက်ပနေရင်း ရထားကန့်လန့်ကာကို ထိုးဖောက်၍ အတွင်းရှိလူ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို စူးဝင်သွားခဲ့သည်။
ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်အတွင် အေးစက်နေခဲ့တဲ့ သူ့မျက်နှာသည် နောက်ဆုံးတွင် သူ၏လက်စားချေမှုကြောင့် စိတ်ကျေနပ်သည့် အထိအတွေ့ကို ပြသလာသည်။
လော့ယွမ်၏လူများသည် ရထားတွဲကို ဓားများဖြင့် ထက်ခြမ်းခွဲကာ သခင်လေးကို သူ့လုပ်ရပ်၏ အသီးအပွင့်များကို မြင်ခွင့်ပေးလိုက်ကြသည်။ သို့သော် သွေးစွန်းနေသောလူကို တွေ့လိုက်တဲ့အခါ သူနှင့် ချူးဟယ်တို့ နှစ်ယောက်စလုံး အေးခဲသွားခဲ့သည်။
ချူးဟယ်၏မျက်နှာသည် သေလုနီးပါးဖြူဖျော့နေပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက ဘာအရောင်မှ မရှိတော့ဘဲ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတွင် သွေးများ စွန်းထင်းနေခဲ့သည်။
"သခင်လေး"
ချူးဟယ်၏လူများသည် ချက်ချင်း ရှေ့သို့ တိုးလာကြသည်။
"ရပ်လိုက်ကြ၊ မင်းတို့အားလုံး" ချူးဟယ်သည် ရထား၏ ခွေးခြေခုံကို မှီ၍ လော့ယွမ်ကို အပြုံးလေးနဲ့ကြည့်ကာ မေးလိုက်သည်။
"ကော ကျွန်တော့်ကို တွေ့ဖို့လာတာလား"
လော့ယွမ်က သူ့ဓားကို လွှတ်ချလိုက်သည်။ ပထမအကြိမ်အဖြစ် ဆယ်ကျော်သက်လေးရှေ့တွင် တည်ငြိမ်မှုပျောက်ဆုံးသွားခဲ့သည်။ သူသည် ရှေ့သို့ လှမ်းလာပြီး ချူးဟယ်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို အမြန်ဆွဲပွေ့ကာ သူ့ရှေ့မှ အဖြစ်မှန်ကို လက်မခံနိုင်ခဲ့ပေ။ "ဘယ်လိုလုပ်မင်းဖြစ်နေရတာလဲ။ မင်းဘာလို့ဒီကိုရောက်နေတာလဲ"
"ကောက တစ်ခါမှ မမေးဖူးပေမယ့် ကျွန်တော့်ရဲ့မျိုးရိုးနာမည်က ကျင့်လေ"
ချူးဟယ်က လော့ယွမ်ရဲ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
"ကော အမှန်တိုင်းပြောရရင် ကျွန်တော်တို့စတွေ့တုန်းက ကျွန်တော်က လော့မိသားစုရဲ့ အကြီးအကဲအသစ်ကို လုပ်ကြံဖို့ ရောက်နေခဲ့တာ၊ ဒါပေမယ့် ကောကို မြင်လိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ ကျွန်တော်တော့ ပြီးသွားပြီလို့ သိလိုက်တယ်"
ရယ်စရာကောင်းပေမယ့် သူ ဘယ်တော့မှ အဲ့ဒါကို နောင်တမရခဲ့ပေ။
"စကားမပြောနဲ့တော့။ ငါ မင်းကို သမားတော်ဆီ ခေါ်သွားပေးမယ်"
လော့ယွမ်က သူ့ကို မချင်ပေမယ့် ချူးဟယ်က သူ့ကို တားခဲ့သည်။ "အသုံးမဝင်တော့ဘူး"
ချူးဟယ်သည် အားနည်းနေသလို ခံစားနေရသော်လည်း ခန္ဓာကိုယ်ကို မတ်ကာ လော့ယွမ်၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်ကို ညင်သာစွာ နမ်းလိုက်သည်။ သူက ရေရွတ်လိုက်သည်။
"ကောက ကောရဲ့အဖေရဲ့ သေဆုံးခြင်းအတွက် ဆယ်နှစ်တိုင်တိုင် ပူဆွေးမယ်လို့ ကတိပြုထားတာ၊ အဲ့ကတိကို မချိုးဖောက်ရဘူးနော်။ ကျွန်တော် ကျွန်တော် လောဘကြီးတာမဟုတ်ပါဘူး၊ အဲ့ဆယ်နှစ်အတွင်းမှာ တကယ်လို့များ ကော ကျွန်တော့်ကို တစ်ခါတစ်ရံ တွေးမိရင် ကျွန်တော့်အတွက် အောက်မေ့သတိရဖွယ်လေးများ သိမ်းထားနိုင်ရင်__"
"ချူးဟယ်—"
လော့ယွမ်သည် သူ့ဘဝတွင် ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ချူးဟယ်ရဲ့နာမည်ကို အော်ခေါ်ကာ သူ့ကို ရင်ခွင်ထဲတွင် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ဘယ်သောအခါမှ လက်မလွှတ်ချင်ခဲ့ပေ။ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် သူသည် အသည်းကွဲသည့်ခံစားချက်ကို ခံစားခဲ့ရသည်။
ဒါပေမယ့် သူ့နောက်ကိုလိုက်နေတတ်တဲ့ ဆယ်ကျော်သက်လေးကတော့ လော့ယွမ်ရဲ့ဘ၀မှ အလင်းရောင်အားလုံးကို သူနှင့်အတူ ယူဆောင်ရင်း ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။
များပြားလှတဲ့အရာတွေက မထင်မှတ်ဘဲ ဖြစ်ပျက်သွားသဖြင့် သင့်ကို အသက်ရှူဖို့တောင် အခွင့်အရေးမပေးပေ။
ယခုကဲ့သို့ပင် လော့ယွမ်သည် ချူးဟယ်ကို ပြောပြဖို့ အခွင့်အရေးလေးတောင် မရခဲ့ပေ။
လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်က ချူးဟယ် သူ့အိမ်ထောင်ရေးကို ဝင်နှောက်ယှက်တဲ့ညတွင် သူသည် ထိမ်းမြားလက်ထပ်ရန် စေ့စပ်ထားတာကို ဖြတ်ဖို့ သူ့အဖေဆီ သွားခဲ့သည်။ အဲဒီတုန်းက ဘာကိစ္စထိုသို့လုပ်ခဲ့မှန်း သူ မသိပေမယ့် ဘယ်သူနဲ့မှ လက်မထပ်ချင်ခဲ့ပေ။
သူ့အဖေက နောက်တစ်ရက်တွင် ဆုံးပါးသွားတဲ့အထိ အလွန်ဒေါသထွက်ခဲ့လိမ့်မည်ဟု မည်သူ ခန့်မှန်းနိုင်မည်နည်း။ လော့ယွမ်က ချူးဟယ်ကို မောင်းထုတ်ဖို့ ဘယ်တုန်းကမှ မရည်ရွယ်ခဲ့ပေမယ့် မျက်နှာချင်းလည်း မဆိုင်နိုင်ခဲ့ပေ။
"သခင်လေး!"
ချူးဟယ်၏အစောင့်သည် သူ့ဓားကို လွှတ်ချလိုက်ပြီး သူ့သခင်လေးရှေ့တွင် ဒူးထောက်ကာ သူ့ကိုယူရန် လက်လှမ်းလိုက်သည်။
"မင်းမှာ ဘာအခွင့်အရေးရှိလို့လဲ၊ မင်းမှာ သူ့ကို ပွေ့ထားဖို့ ဘာအခွင့်အရေးရှိလို့လဲ။ မင်း အမြဲတမ်း သူ့ကို ဖယ်ထုတ်ချင်ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလား။ အခုကျမှ ဘာလို့ သူ့ကို ထပ်မလွှတ်ပေးနိုင်ရတာလဲ"
အစောင့်သည် အသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ရှိုက်ငိုနေခဲ့သည်။
"သခင်လေးက မင်းကို သတ်ဖို့ သခင်ကြီးရဲ့ အမိန့်နဲ့ သွားခဲ့ပေမယ့် သူက မင်းကို မသတ်နိုင်ခဲ့ရုံတင်မကဘူး၊ မင်းကိုသတ်ဖို့ စေလွှတ်လိုက်တဲ့ တခြားလူသတ်သမားတွေကိုလည်း မောင်းထုတ်ခဲ့တယ်။ မင်းရဲ့အစားအစာတွေထဲမှာ သခင်ကြီးထည့်ထားတဲ့ အဆိပ်တွေအားလုံးကို သခင်လေးချူးဟယ်က စားခဲ့တာ မင်းသိရဲ့လား"
ထို့ကြောင့် သူသည် သူနှင့်ဝေးရာသို့ ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်ခြင်းထက် အေးစက်တဲ့ခုံတန်းပေါ်တွင် အိပ်ချင်ခဲ့ပြီး သူ့အစားအစာတွေကို နေ့တိုင်းခိုးယူခြင်းသည် တကယ်တော့ သူ့ကို ကာကွယ်ရန်ဖြစ်သည်။
ချူးဟယ်သည် သူ၏ရိုးတွင်းခြင်ဆီထဲတွင် အဆိပ်သင့်နေပြီဖြစ်သော်လည်း ဘာမှမဖြစ်သကဲ့သို့ တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက် သူ့ရှေ့တွင် ဂရုမစိုက်စွာ ရယ်မောနေကာ သူ့ကို ရယ်အောင်လုပ်ဖို့ သူ့နောက်ကိုတောင် နေရာတိုင်း လိုက်နေသေးသည်။ ဖုံးကွယ်လို့မရတော့တဲ့ နောက်ဆုံးအကြိမ်အထိတိုင်အောင် သူသည် လော့ယွမ်ကို အမှားနဲ့ ရှုံးနိမ့်ခဲ့သည်။ သူ မရှုံးချင်ခဲ့ပေမယ့် သူ ထပ်ပြီးအနိုင်မယူနိုင်တော့ပေ...
——————-
နှစ်အတော်ကြာပြီးနောက် ကောင်းကင်ကြီးက လှပနေပြီး မက်မွန်ပင်များက ပွင့်လန်းနေတဲ့အခါ အဘိုးအိုတစ်ဦးသည် လက်ကိုင်တုတ်ကို အားပြု၍ တစ်ပင်တည်းဖြစ်နေတဲ့ မက်မွန်ပွင့်၏ အရိပ်အောက်တွင် ရပ်လိုက်သည်။
သူက ခေါင်းကိုမော့ပြီး အပေါ်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ နှစ်အတော်ကြာအတွက် သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ဖွင့်ဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေပေမယ့် သူ့ရင်ခွင်ထဲကို မတော်တဆ ပြုတ်ကျလာမယ့် ကောင်လေးကတော့ မရှိခဲ့ပေ။
ခဏလောက် အတိတ်ကိုပြန်သတိရပြီးနောက် အဘိုးအိုက မျက်လုံးတွေကို မှိတ်လိုက်ရင်း မျက်ရည်တွေ စီးကျလာခဲ့သည်။
သူ့ခြေထောက်ကို မြှောက်ကာ အထီးကျန်နေတဲ့သင်္ချိုင်းဆီသို့ ဖြည်းညှင်းစွာ လျှောက်လာခဲ့သည်။ သူ့ရဲ့အသားမာတက်နေတဲ့ လက်များက အုတ်ဂူပေါ်မှကျောက်ပြားပေါ်ရှိ နာမည်ကို ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်ရင်း နေဝင်ချိန်အထိ မှီနေခဲ့သည်။
ဘုတ်!
သြော် နောက်ဆုံးတော့ အချိန်ရောက်လာပြီပဲ! အရေးအကြောင်းများနဲ့ လော့ယွမ်၏မျက်နှာပေါ်တွင် ရှားပါးတဲ့ အပြုံးတစ်ခု ပေါ်လာပြီး သူ့မှာ ကျန်သေးတဲ့ အနည်းငယ်သော ခွန်အားလေးနှင့်အတူ သူသည် အုတ်ဂူဘက်သို့ ပြန်လှည့်ကာ သူ့ကိုယ်သူ ပြောလိုက်သည်။
"ငါ ငါ့အဖေ့အတွက် ဆယ်နှစ်ကြာအောင် စောင့်ဆိုင်းခဲ့ပေမယ့် မင်းအတွက်ကတော့ ငါ့တစ်သက်လုံး စောင့်ဆိုင်းမယ်__"
တစ်စုံတစ်ယောက်သည် အရိပ်အယောင် မကျန်ခဲ့သော လေပြင်းကဲ့သို့ ရောက်လာခဲ့သော်လည်း သူ့ကို ဘယ်တော့မှ ငြိမ်းချမ်းမှုမပေးခဲ့ဘဲ သူနှိုးဆော်သွားခဲ့သော လှိုင်းဂယက်များသည် သူ့နှလုံးသားထဲတွင် အမြဲရှိနေခဲ့သည်…
Zawgyi
မိုးရာသီသည္ ၾကာ႐ွည္စြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ရသည့္ မတ္လကို ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ေႏြးေထြးေသာ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ ေန႔ရက္မ်ားကို ေဆးေၾကာသန္႔စင္ေစခဲ့သည္။
ေဗဒင္ဆရာသည္ လ၏ေျခာက္ရက္ေျမာက္ေန႔ကို အခါသမယအားလုံးအတြက္ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ဟု ေဟာကိန္းထုတ္ခဲ့သည္။
လမ္းေဟာင္းတစ္ခု၏အဆုံးမွ ထြက္ေပၚလာေသာ ေမာင္းသံမ်ားႏွင့္ ဒရမ္သံမ်ားသည္ လူစုလူေဝးကို တေျဖးေျဖး သက္ဝင္လႈပ္႐ွားေစခဲ့သည္။
အေစခံတစ္စုကို ဦးေဆာင္သူမွာ New Tao ေတာင္ၾကား႐ွိ ေလာ့မိသားစု၏ အႀကီးအကဲအသစ္ေလာ့ယြမ္ျဖစ္သည္။
သူသည္ ျမင္းကို ေခ်ာေမာစြာစီးနင္းလာၿပီး အနီေရာင္မဂၤလာဝတ္စုံသည္ သူ႕ပုခုံးေပၚတြင္ အတြန္႔တြန္႔တြဲေလာင္းက်ေနကာ သူ႕ဆံပင္ေတြကလည္း ေလေျပေလညင္းတိုက္ခတ္သလို ျဖာက်ေနသည္။
သူ႕ဝတ္စုံကို ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ၎သည္ သတို႔သားႏွင့္သူ႕အဖြဲ႕က သတို႔သမီးကို သူမရဲ႕ ေနအိမ္အသစ္မွာ ႀကိဳဆိုဖို႔ လာေခၚတဲ့ လမ္းလယ္တြင္ ႐ွိေနေၾကာင္း သိသာသည္။
လူအုပ္သည္ မက္မြန္ေတာဆီသို႔ စိတ္အားထက္သန္စြာ သြားေနၾကၿပီး သစ္ပင္မွပန္းပြင့္မ်ားက သူတို႔ကို ေကာင္းခ်ီးေပးေနပုံရသည္။
လမ္းတစ္ဝက္တြင္ ေလျပင္းသည္ ေရာင္စုံပန္းပြင့္ဖတ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေလထဲတြင္ ျပန္႔က်ဲသြား၍ လူတိုင္းရဲ႕ အျမင္အာ႐ုံကို ေမွးမွိန္သြားေစသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ အျပာႏုေရာင္ဝတ္႐ုံဝတ္ထားသည့္ ေကာင္ေလးတစ္ဦးသည္ သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္းေပၚမွ ျပဳတ္က်လာခဲ့သည္။
ထိုမူမမွန္တဲ့ ႐ုတ္တရက္ေရာက္႐ွိလာမႈသည္ လူတိုင္းကို ထိတ္လန္႔ေစခဲ့သည္ : ျမင္းေပၚတြင္ထိုင္ေနတဲ့ ေလာ့ယြမ္ေတာင္မွ မသိစိတ္က သူ႕ခါးေပၚ႐ွိ ဓားကို လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။
အျပာႏုေရာင္ဝတ္႐ုံဝတ္ထားသည့္ ေကာင္ေလးသည္ ေလာ့ယြမ္၏ရင္ခြင္ထဲသို႔ တည့္တည့္က်လာသလို ႐ွည္လ်ားစူး႐ွသည့္ေအာ္သံကို ထုတ္လႊတ္ရင္း သူ႕အသက္ေသြးေၾကာကို ဆုပ္ကိုင္ထားသကဲ့သို႔ တစ္ဖက္လူ၏ပခုံးကို ခိုင္ၿမဲစြာ မဖမ္းကိုင္ခင္ ေျခလက္ေတြက ေလထဲတြင္ ၾကဳံရာက်ပန္း ဖမ္းဆြဲရင္း ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
သူ႕ဘဝရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေကာက္႐ိုးမွ်င္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားသကဲ့သို႔ ေလာ့ယြမ္ကို ေပြ႕ဖက္လိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို နီးကပ္စြာ တြယ္ကပ္လိုက္သည္။ သက္ျပင္းခ်ရင္း သူက ေျပာလာသည္။ "အႏၲရာယ္မ်ားလိုက္တာ၊ အႏၲရာယ္မ်ားလိုက္တာ!"
ေလာ့ယြမ္သည္ သူ၏လက္နက္ေပၚမွ လက္ကို တည္ၿငိမ္စြာ ႐ုတ္သိမ္းလိုက္ၿပီး မထုံတက္ေသးမ်က္ႏွာျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
"လႊတ္"
ထိုလူက တစ္ခုခုလြဲေနၿပီဆိုတာ နားလည္ရင္း ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
သူသည္ အသက္ဆယ့္႐ွစ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ခန္႔႐ွိပုံရၿပီး ေခ်ာေမာသည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ ျဖဴဝင္းသည့္ အသားအေရသည္ သူ႕ရဲ႕နက္ေမွာင္တဲ့ မ်က္လုံးေတြကို ပို၍ထင္႐ွားေစသည္။ သူ႕မ်က္လုံးမ်ားသည္ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွ ႐ိုးသားတဲ့ အျပဳံးေၾကာင့္ ေကြးၫြတ္ေနခဲ့သည္။
သူ၏ က်ားသြားေလးႏွစ္ေခ်ာင္းက သူ႕ကို အထူးတလည္ဆိုး႐ြားလွတဲ့ ေလထုကို ေပးစြမ္းေနသည္။
"ေလာ့မိသားစုရဲ႕ အႀကီးအကဲအသစ္က ဒီေန႔လက္ထပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ၾကားလို႔ ေပ်ာ္ပြဲ႐ႊင္ပြဲမွာ ဆင္ႏႊဲဖို႔ လာခဲ့တာေလ" ေကာင္ကေလးက သူ႕ကို စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး "ေကာ ေကာက ေလာ့ယြမ္ပဲ ဟုတ္တယ္မလား"
ေလာ့ယြမ္က စကားႏွစ္ခြန္းေျပာၿပီး ေအးစက္စြာ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ "ထြက္သြား"
သူ႕ဆီက ဖယ္ရမယ့္အစား ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးသည္ ေလာ့ယြမ္ရဲ႕ ရင္ဘတ္ကို ေခါင္းနဲ႔ပြတ္ကာ သူ႕ခါးကို ဖက္ထားရင္း ေျပာလာမည္ဟု ဘယ္သူက ထင္မွာလဲ။
"ေကာ ကြၽန္ေတာ္႕နာမည္က ခ်ဴးဟယ္။ အစကေတာ့ ေကာတို႔အားလုံးနဲ႔ေပ်ာ္ဖို႔ ဒီကိုလာခဲ့တာ၊ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ထြက္မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေကာရဲ႕ေနာက္က ဆီဒင္ထိုင္ခုံထိပ္က လွလိုက္တာ။ ဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ္႕ကို ျပန္မသယ္သြားတာလဲ"
ေလာ့ယြမ္သည္ ခဏေလာက္ မယုံႏိုင္ျဖစ္သြားၿပီး အံ့ၾသသြားတဲ့အၾကည့္က သူ႕ရဲ႕အရင္က ဗလာက်င္းေနတဲ့မ်က္ႏွာတြင္ ေပၚလာသည္။
"အဓိပၸါယ္မ႐ွိတာ! ထြက္သြားစမ္း!"
ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးသာ မဟုတ္ပါက ေလာ့ယြမ္သည္ သူစိမ္းကို တြန္းထုတ္ရန္ တုံ႔ဆိုင္းေနမည္မဟုတ္ေပ။
"ေကာက မရဘူးလို႔ မေျပာဘူးဆိုေတာ့ အေျဖကို ရတယ္လို႔ပဲ ယူဆလိုက္ၿပီေနာ္"
ခ်ဴးဟယ္က သူ႕ကို လႊတ္ေပးလိုက္ရင္း ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျပဳံးလိုက္သည္။ သူသည္ ဆီဒင္ထိုင္ခုံဆီသို႔ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။
ေလာ့ယြမ္သည္ သူ႕ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို သတိျပဳမိၿပီး ဓားအိမ္မွ ဓားကို ဆြဲထုတ္ကာ ေကာင္ေလး၏ ေနာက္ေက်ာကို တစ္ခါတည္း တိုက္ခိုက္လိုက္သည္။
ခ်ဴးဟယ္က ေ႐ွာင္လိုက္ၿပီး ျပင္းထန္တဲ့ ေလသံက သူ႕နားကို တိုက္ခတ္သြားသည္။ သူသည္ ဆီဒင္ထိုင္ခုံေဘးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆင္းသက္လာခဲ့ၿပီး လန္႔သြားသလို ရင္ဘတ္ကို ပုတ္ကာ သူ႕ထက္အသက္ႀကီးတဲ့လူကို ေဒါသတႀကီးၾကည့္လိုက္သည္။
"ေကာ တကယ္ပဲ ကြၽန္ေတာ္႕ကို ဒီလိုလုပ္ဖို႔ ဆႏၵ႐ွိတာလား"
ေကာင္ငယ္ေလး၏ အရည္အခ်င္းသည္ သူသာမက ဒီေနရာ႐ွိ ဘယ္သူမဆိုထက္ မနိမ့္က်မွန္း သိသာေသာ္လည္း လူေတြ သူ႕ကို ေလွ်ာ့တြက္ေအာင္ အျပစ္ကင္းဟန္ေဆာင္ကာ သူ႕စိတ္၏ နက္နဲမႈကို ျပသေနသည္။ ေလာ့ယြမ္သည္ မ်က္လုံးမ်ားကို ေအာက္စိုက္ၾကည့္ကာ သူ႕ကိုမၾကည့္ဘဲ လက္ထဲ႐ွိ ဓားက တလက္လက္ေတာက္ပေနသည္။
သူ႕ဓား၏ ေအးစက္တဲ့အလင္းေရာင္က သူ႕ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ားကို ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း ေဖာ္ျပေနသည္။
ခ်ဴးဟယ္က သူဘာကိုဆိုလိုမွန္း နားလည္ၿပီး ဆီဒင္ထိုင္ခုံေ႐ွ႕တြင္ ေခါင္းမာစြာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းစူေနသည္။
"ေကာ ကြၽန္ေတာ္႕ကို ေခၚသြားဖို႔ သေဘာမတူရင္ ဒီေန႔ တျခားဘယ္သူနဲ႔မွ လက္မထပ္ႏိုင္ေစရဘူး"
"သခင္ေလး ဒီလူကို ေမာင္းထုတ္ေစခ်င္သလား" အေစခံတစ္ဦးသည္ အေျခအေနကိုျမင္ၿပီး ၫႊန္ၾကားခ်က္မ်ားေတာင္းရန္ ေ႐ွ႕သို႔တက္လာခဲ့သည္။
ေလာ့ယြမ္သည္ ခဏတုံ႔ဆိုင္းသြားၿပီး ေခါင္းညိတ္ကာ လက္ထဲ႐ွိ ဓားကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ "သူ႕ကို ေမာင္းထုတ္လိုက္၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မထိခိုက္ေစနဲ႔"
မၾကာခင္မွာပဲ လူအနည္းငယ္က ခ်ဴးဟယ္ဆီကို ဦးတည္သြားၾကသည္။
လူငယ္ေလးသည္ ဆီဒင္ထိုင္ခုံေပၚ သြက္လက္စြာ ခုန္ခ်လိုက္သည့္အခ်ိန္မွစ၍ ေလာ့ယြမ္သည္ သူသည္ သူ႕အတြက္ ၿပိဳင္ဘက္မဟုတ္မွန္း နားလည္ခဲ့ေသာ္လည္း တစ္ဖက္လူ၏ အရည္အခ်င္းကို ၾကည့္ခ်င္ခဲ့ေသးသည္။
ခ်ဴးဟယ္သည္ ႐ႊင္ျပစြာ အရင္လႈပ္႐ွားလိုက္ၿပီး ေလာ့ယြမ္ကို ဂုဏ္ယူစြာ မၾကည့္မီ လူတိုင္းကို ေျမျပင္ေပၚသို႔ အလြယ္တကူ ႐ိုက္ႏွက္လိုက္သည္။
"ေကာ ဒီလူေတြက ကြၽန္ေတာ္႕ေလာက္ အစြမ္းမထက္ၾကဘူး၊ အဲ့ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္႕ကို ေကာရဲ႕ေဘးမွာ ကိုယ္ရံေတာ္အျဖစ္ ဘာလို႔မထားတာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာပိုက္ဆံမွမလိုခ်င္ပါဘူး၊ ေကာ ဘယ္လိုထင္လဲ"
ေလာ့ယြမ္ရဲ႕မ်က္ႏွာက ေအးစက္လာၿပီး သူ႕ရဲ႕ဓား႐ွည္ကို ခ်ဴးဟယ္ဆီသို႔ ေျမႇာက္လိုက္သည္။
"ေကာ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုမတိုက္ပါနဲ႔!" ခ်ဴးဟယ္သည္ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားကို ေ႐ွာင္တိမ္းၿပီး ေလာ့ယြမ္ကို ျပန္ထိခိုက္ေစဖို႔ ဘာလႈပ္႐ွားမႈကိုမွ မျပဳလုပ္ခဲ့ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ လူႏွစ္ေယာက္သည္ မနက္မွ ညအထိ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကရာ မဂၤလာအခ်ိန္ လြန္သြားၿပီး ေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့ သတို႔သမီးသည္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈခံလိုက္ရကာ လက္ထပ္ျခင္းအခမ္းအနားလည္း မၿပီးေျမာက္ေတာ့ေပ။
ေလာ့ယြမ္က ရပ္လိုက္ၿပီး သူ႕အသက္႐ွဴသံက အနည္းငယ္ ျပင္းေနသည္။ သူ ဒီထက္ပိုၿပီး ေနေနရင္ေတာင္ ဘာမွ ေျပာင္းလဲမွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ေအးစက္စြာႏွာမႈတ္ၿပီး သူ႕လူေတြနဲ႔ လွည့္ထြက္သြားခဲ့သည္။
"ေကာ?"
ခ်ဴးဟယ္သည္ သူ႕ေနာက္မွ လိုက္လာကာ ျမင္းေက်ာေပၚ ေနရာယူရင္း သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္က ေလာ့ယြမ္ရဲ႕ခါးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားသည္။ "ကြၽန္ေတာ္က ေကာရဲ႕အိမ္ေထာင္ေရးကို ဖ်က္ဆီးခဲ့တာမို႔ အခု ေလ်ာ္ေၾကးအေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ ေကာဆီ ေပးလိုက္ၿပီေနာ္"
"ထြက္သြားစမ္း!"
ေလာ့ယြမ္က ေဒါသတႀကီးေျပာလိုက္သည္။
"မသြားပါဘူး"
ခ်ဴးဟယ္က သူ႕ေနာက္ေက်ာတြင္ ေခါင္းမွီၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
"ဒီေန႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကစားတာ အရမ္းၾကာသြားတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္႕ကို အနားယူခြင့္မေပးႏိုင္ဘူးလား။ ေကာင္းေကာင္းအနားယူၿပီးရင္ နာခံမႈ႐ွိ႐ွိနဲ႔ ဆင္းေပးပါ့မယ္"
ေလာ့ယြမ္မွာ ေ႐ြးခ်ယ္စရာမ႐ွိေတာ့ေပ၊ သူႏွင့္ ရန္မျဖစ္ႏိုင္သလို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းျခင္းလည္း မလုပ္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ မည္းေမွာင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ပဲ ျမင္းကို ၾကာပြတ္ႏွင့္ပုတ္ကာ ေနာက္မွလူကို သူႏွင့္အတူ အိမ္သို႔ ျပန္ေခၚလာခဲ့ေတာ့သည္။
ခ်ဴးဟယ္သည္ ျမင္းေပၚမွ ခုန္ဆင္းကာ ျမင့္မားတဲ့စံအိမ္ႀကီးကို ၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"ဝိုးးး ကြၽန္ေတာ္႕ေကာရဲ႕ မိသားစုက အရမ္းခ်မ္းသာတယ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္႕ကို တင္ေကြၽးထားဖို႔ စိတ္အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး ဟုတ္တယ္မလား။ ဟုတ္လားလို႔"
ေလာ့ယြမ္ကလည္း ျမင္းေပၚမွ ဆင္းကာ သူ႕ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး အထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။ တစ္ဖက္လူ ထြက္သြားဖို႔ သူ ေမွ်ာ္လင့္ထားေပမယ့္ ထိုအစား ခ်ဴးဟယ္က သူ႕ေနာက္မွ လိုက္ဝင္လာခဲ့သည္။ ေလာ့ယြမ္က သူ႕ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"မင္း အနားယူတာ လုံေလာက္ၿပီ။ ထြက္သြားဖို႔အခ်ိန္တန္ၿပီ"
"ကြၽန္ေတာ္ ထြက္သြားမယ္လို႔ မေျပာခဲ့ဖူးပါဘူး၊ အာ အနားယူၿပီးရင္ ျမင္းေပၚက ဆင္းေပးမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာေလ၊ အခု ဆင္းၿပီးၿပီေလ။ မဟုတ္ဘူးလား"
ခ်ဴးဟယ္က သူ႕အနားသို႔ ေလွ်ာက္လာရင္း ျပဳံးေနကာ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚ႐ွိ ႐ႊင္ျမဴးေနတဲ့ အၾကည့္ေတြက ဘယ္ေတာ့မွ ေမွးမွိန္မသြားေပ။
"သခင္ေလး ျပန္လာၿပီ။ မစၥ႐ႈက သခင္ေလးကို တစ္ေန႔လယ္လုံး ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္"
အိမ္ေတာ္ထိန္းက ေလာ့ယြမ္ကို အျမန္ႏႈတ္ဆက္သည္။
"မစၥ႐ႈ? ဘယ္ကမစၥ႐ႈလဲ"
ခ်ဴးဟယ္က ေမးလိုက္သည္။
"ဒီလူႀကီးမင္းက..."
အိမ္ေတာ္ထိန္းက သူ႕ကို စိတ္႐ႈပ္ေထြးစြာ အေသးစိတ္စစ္ေဆးၾကည့္လိုက္သည္။ သခင္ေလးက သတို႔သမီးေခၚဖို႔ ထြက္သြားခဲ့ေပမယ့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ျပန္လာခဲ့တာလား။
"သူမက ဒီလို ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ" ေလာ့ယြမ္က မ်က္ႏွာအမူအရာ ႐ုပ္ဆိုးစြာနဲ႔ ေမးလိုက္သည္။
"မစၥ႐ႈက အစက သေဘာတူထားတဲ့ ေနရာမွာ သခင္ေလးကို ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့ေပမယ့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ မက္မြန္ပန္းေတြ ပြင့္ေနလိမ့္မယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ပါဘူး၊ မစၥ႐ႈက ဝတ္မႈန္နဲ႔ဓာတ္မတည့္တာေၾကာင့္ လမ္းလႊဲၿပီး လာခဲ့ပါတယ္"
ခ်ဴးဟယ္သည္ သူတို႔စကားဝိုင္းရဲ႕ အႏွစ္ခ်ဳပ္ကို နားလည္ၿပီး ထိုမစၥ႐ႈသည္ အိမ္၏ တကယ့္အိမ္႐ွင္မျဖစ္မွာကို ေၾကာက္ေနမိသည္။ သူက ႏႈတ္ခမ္းကို ဖြဖြဖိရင္း မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ေျပာလိုက္သည္။
"မဂၤလာအခ်ိန္ လြန္သြားၿပီမို႔လို႔ ေကာက သူမကို လက္မထပ္ေတာ့ပါဘူး ဟုတ္တယ္မလား"
"ဒီအေစခံအိုႀကီးက တြက္ခ်က္ဖို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ႐ွာေတြ႕ခဲ့ၿပီး ခုနစ္ရက္အၾကာမွာ ေနာက္ထပ္ေကာင္းမြန္တဲ့ အခ်ိန္ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္" အိမ္ေတာ္ထိန္းအိုႀကီးက ျပဳံးျပဳံး႐ႊင္႐ႊင္နဲ႔ ေျပာလိုက္သည္။
"ဒါနဲ႔ အေဖေရာ။ ကြၽန္ေတာ္ အေဖ့ကိုေတြ႕ခ်င္တယ္"
ေလာ့ယြမ္က ေျပာလိုက္သည္။
"သခင္ႀကီးက ညေနစာစားၿပီး အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနပါတယ္"
ေလာ့ယြမ္ ထြက္သြားေတာ့မွာကိုျမင္ေတာ့ ခ်ဴးဟယ္က သူ႕အက်ႌလက္ကို ခ်က္ခ်င္းဆြဲၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
"ေကာ ကြၽန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္႕ကို အရင္ေနရာခ်ေပးမွာ မဟုတ္ဘူးလား"
"မင္းလုပ္ခ်င္တာသာလုပ္!"
ေလာ့ယြမ္ ထြက္သြားခဲ့သည္။
ငါေနခ်င္ရင္ေနလို႔ရတယ္ေပါ့!
ခ်ဴးဟယ္က တက္ႂကြသြားၿပီး အိမ္ေတာ္ထိန္းကို ေျပာလိုက္သည္။
"ဦးေလး ေကာရဲ႕အခန္းက ဘယ္မွာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕အခန္းထဲသြားၿပီး သူ႕ကိုေစာင့္ေနလိုက္မယ္"
ေနာက္ဆုံးတြင္ ခ်ဴးဟယ္သည္ အျပင္က ေခၚလာသည့္ သူစိမ္းတစ္ေယာက္မွ်သာ ျဖစ္ၿပီး အိမ္ေတာ္ထိန္းက သူ႕ကို သခင္ေလးရဲ႕အိပ္ခန္းဆီ ေခၚသြားဖို႔ တြန္႔ဆုတ္သလို ခံစားမိတာေၾကာင့္ ေျပာလိုက္သည္။
"ေကာင္ေလး ေက်းဇူးျပဳၿပီး ခဏေစာင့္ဖို႔ ဧည့္ခန္းကို ေခၚသြားေပးပါ့မယ္"
ညဘက္တြင္ ေလာ့ယြမ္သည္ မိန္းေမာစြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္ သူ႕အခန္းထဲမွ အသံတစ္ခု ၾကားလိုက္ရၿပီး အေမွာင္ထဲ႐ွိ ပုံရိပ္ကို ျမင္ရန္ မ်က္လုံးဖြင့္လိုက္သည္။ သူက လ်င္ျမန္စြာ ထထိုင္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေဘး စားပြဲေပၚမွာ ထားသည့္ ဓားကို လွမ္းကိုင္လိုက္ရာ ရင္းႏွီးေနတဲ့အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
"ေကာ ကြၽန္ေတာ္ပါ"
ခ်ဴးဟယ္က လႈပ္႐ွားေနတာကို ရပ္လိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
"အေႏွာင့္အယွက္ေပးမိလို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"မင္းဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ"
ေလာ့ယြမ္က သူ႕အေစာင့္အၾကပ္ကို မေလွ်ာ့ေသးေပ။
"ေကာက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မထိန္းႏိုင္ဘဲ သတို႔သမီးအခန္းထဲ ေပ်ာ္ေမြ႕သြားမွာ စိုးလို႔ ေကာကို ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ လာခဲ့တာ။ စိတ္မပူပါနဲ႔ ေကာ။ ကြၽန္ေတာ္က ေလာဘမႀကီးပါဘူး။ အိပ္ဖို႔ ထိုင္ခုံႏွစ္ခုံ ငွားေပးဖို႔ပဲ လိုတယ္"
ခ်ဴးဟယ္က ထိုင္ခုံေတြကို တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ ညႇိၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာ လွဲခ်လိုက္သည္။
ေလာ့ယြမ္က အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ အသံနက္ႀကီးနဲ႔ ေျပာလိုက္သည္။ "မင္းရဲ႕အခန္းကိုျပန္သြားေတာ့"
"ဒါ ကြၽန္ေတာ္႕အခန္းပဲေလ"
ခ်ဴးဟယ္က ေလာ့ယြမ္ရဲ႕အသက္႐ွဴသံ အနည္းငယ္ ျပင္းလာတာကို ခံစားလိုက္ရသျဖင့္ အသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ သတိေပးလိုက္သည္။
"ေကာ ဒီေနရာမွာ လုံးဝတိုက္လို႔မရဘူးေနာ္၊ တျခားသူေတြ ႏိုးသြားရင္ မေကာင္းဘူးေလ"
ေလာ့ယြမ္က သည္းခံလိုက္ၿပီး ဟိုဘက္လွည့္ကာ သူ႕ကို ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ေပ။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္တြင္ မစၥ႐ႈက ေလာ့ယြမ္အတြက္ မနက္စာျပင္ၿပီး သြားပို႔ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနေပမယ့္ အိမ္ထဲကို ေျခမလွမ္းခင္ ျဖဴေဖ်ာ့ေနတဲ့ အိမ္ေတာ္ထိန္းရဲ႕ ေျခသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
"သခင္ေလး သခင္ေလး သခင္ေလးရဲ႕အေဖ ဆုံးသြားၿပီ..."
……………..
ငါးရက္ၾကာၿပီးေနာက္ ေလာ့ယြမ္သည္ သူ႕အေဖ၏ဈာပနကို စီစဥ္ေနရင္း သူ၏လက္ထပ္မယ့္ရက္ကလည္း နီးကပ္လာခဲ့သည္။
ဝမ္းနည္းပူေဆြးသည့္အဝတ္အစားကို ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ ေလာ့ယြမ္ မစၥ႐ႈကို ေအးစက္စြာေျပာခဲ့သည္။
"အေဖ့ရဲ႕သားအေနနဲ႔ ငါက သားသမီးဝတၱရားကို မေက်ပြန္ခဲ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ အေဖ့ရဲ႕အုတ္ဂူေ႐ွ႕မွာ ကတိသစၥာျပဳပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ေသဆုံးျခင္းအတြက္ ဆယ္ႏွစ္တိုင္တိုင္ ပူေဆြးဖို႔ ဆႏၵ႐ွိပါတယ္။ မင္းမေစာင့္ႏိုင္ရင္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ထြက္သြားပါ"
"ေလာ့သခင္ေလး... သခင္ေလး"
မစၥ႐ႈသည္ မ်က္လုံးမွာ မ်က္ရည္ဝဲရင္း အသည္းကြဲေနပုံရသည္။
ေလာ့ယြမ္သည္ မညႇာတာဘဲ သူမကို ေက်ာေပးကာ အခိုင္အမာ ေျပာလိုက္သည္။
"ငါစိတ္ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးၿပီ"
သူမ၏ ဝမ္းနည္းေဒါသေတြနဲ႔ မစၥ႐ႈသည္ လွည့္ကာ ထြက္ေျပးသြားခဲ့သည္။
"မင္းကမသြားေသးဘူးလား" ေလာ့ယြမ္သည္ ခ်ဴးဟယ္ကို ေဒါသတႀကီး ၾကည့္လိုက္သည္။
ခ်ဴးဟယ္က ေျပာလိုက္သည္။
"ေကာ အႏွစ္ ၂၀ၾကာေအာင္ ပူေဆြးခ်င္ရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ ေကာကို ေစာင့္ေနမယ္"
ေလာ့ယြမ္ရဲ႕မ်က္ႏွာက ေအးစက္ေနခဲ့သည္။ "ဒီေနရာကထြက္သြား!"
ခ်ဴးဟယ္က ဆက္ေနခဲ့သည္။
တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို ေမာင္းထုတ္ၿပီး တစ္ေယာက္က ထြက္သြားဖို႔ ျငင္းဆန္သည္ : သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ အဆုံးမ႐ွိတဲ့စက္ဝိုင္းကဲ့သို႔ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနၾကသည္။
ေလာ့ယြမ္ထမင္းစားတဲ့အခါ ခ်ဴးဟယ္က သူ႕အစားအစာကို ခိုးယူခဲ့သည္။ ေလာ့ယြမ္အိပ္တဲ့အခါ ခ်ဴးဟယ္က ခုံတန္းႏွစ္ခုကို ေနရာခ်ၿပီး သူ႕ေဘးတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ အိပ္သည္။
သူ႕ကို ေမာင္းထုတ္ဖို႔အတြက္ ေလာ့ယြမ္သည္ သူ႕ဓားႏွင့္ ေန႔တိုင္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေလ့က်င့္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ ဆယ္လၾကာၿပီးေနာက္ ခ်ဴးဟယ္ကို အႏိုင္ယူႏိုင္ခဲ့သည္။
ခ်ဴးဟယ္သည္ ေျမျပင္မွ မတ္တပ္ထရပ္ကာ သူ႕အဝတ္အစားေပၚ႐ွိ ဖုန္မႈန္႔ေတြကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ပြတ္သပ္ရင္း ျပဳံးေနေသးသည္။
"ေကာ ကြၽန္ေတာ္႕ကို တကယ္ႀကီး ေမာင္းထုတ္ေတာ့မွာလား။ ေနာင္တမရဘူးလား"
ေလာ့ယြမ္က သူ႕ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈကာ အေဝးကို လွမ္းၾကည့္ေနခဲ့သည္။
"ကြၽန္ေတာ္႕ကို အေျဖတစ္ခုေပးပါ၊ ေကာက ဟုတ္တယ္လို႔ေျပာရင္ ကြၽန္ေတာ္ထြက္သြားမယ္..."
"ဟုတ္တယ္!"
ေလာ့ယြမ္က မဆိုင္းမတြေျဖခဲ့သည္။
ခ်ဴးဟယ္က ခါးသီးစြာျပဳံးလိုက္ၿပီး သူ႕မ်က္လုံးေတြက မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္ေနခဲ့သည္။
"ေကာ ေကာက ကြၽန္ေတာ္႕ရဲ႕ အကာအကြယ္ကို ထပ္မလိုအပ္ေတာ့ဘူး၊ အခုဆို ကြၽန္ေတာ္႕ကိုေတာင္ အႏိုင္ယူႏိုင္ၿပီ။ အမွန္ေတာ့ ေကာ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုလိမ္စရာမလိုပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ထြက္သြားေတာ့မယ္"
ထို႔ေနာက္ သူသည္ ႐ုတ္တရက္ ေ႐ွ႕တိုးလာၿပီး ေလာ့ယြမ္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းလိုက္သည္။ ေလာ့ယြမ္သည္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားျခင္း မ႐ွိသျဖင့္ မထင္မွတ္ထားသည့္အနမ္းမွ ျပန္လည္အသိမဝင္မလာခင္ ေဒါသထြက္ဖို႔ရာ ခ်ဴးဟယ္က အေဝးကို ေရာက္သြားၿပီျဖစ္သည္။
"ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ ေကာ!"
ေလာ့ယြမ္သည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ပုံရိပ္ကို စိတ္ပ်က္စြာ ၾကည့္ကာ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၿပီးေနာက္ သူသည္ တစ္ဖက္လူေနာက္လိုက္ရန္ႀကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း တံခါးအျပင္ဘက္တြင္ မည္သူမွ်မ႐ွိေတာ့ဘဲ သူလိုက္ေနတဲ့လူရဲ႕ အႂကြင္းအက်န္ကိုေတာင္ မေတြ႕ခဲ့ရေပ။
သုံးလအၾကာတြင္ က်င့္မိသားစု၏သတင္းကို ၾကားတဲ့အခါ ေလာ့ယြမ္သည္ ဓားကို ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး သူတို႔ကို ဝိုင္းထားရန္ စစ္သားမ်ားကို ဦးေဆာင္ရင္း သူ႕မ်က္ႏွာတြင္ အမုန္းတရားမ်ား ဖုံးလႊမ္းေနခဲ့သည္။
က်င့္ႏွင့္ေလာ့မိသားစုတို႔သည္ အျငင္းပြားမႈတစ္ခုတြင္ အဖမ္းခံခဲ့ရသည္။ လြန္ခဲ့သည့္တစ္ႏွစ္က သူတို႔ႏွစ္ဖက္သည္ ေတာင္တန္းတစ္ခုေပၚတြင္ ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားခဲ့ၾကၿပီး သာမန္မဟုတ္တဲ့ တိုက္ပြဲတစ္ခုျဖစ္ပြားခဲ့ရာ ေလာ့ယြမ္၏ဖခင္သည္ ဒဏ္ရာေတြအျပည့္ျဖင့္ အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
သမားေတာ္က ဒဏ္ရာက ျပင္းထန္ၿပီး အသက္႐ွင္ဖို႔ က်န္တဲ့ ရက္အေရအတြက္က နတ္ဘုရားေတြအေပၚမွာ မူတည္တယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။
ေလာ့ယြမ္သည္ ေတာအုပ္၏ အေမွာင္ဆုံးေနရာတြင္ သူတို႔ကို ခ်ံဳခိုတိုက္ခိုက္ရန္ လူေပါင္းမ်ားစြာကို ဦးေဆာင္ခဲ့သည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ ေန႔လယ္၌ လူအုပ္စုႏွင့္ျမင္းတစ္စုသည္ ေလာ့ယြမ္ႏွင့္အျခားသူေတြ ေစာင့္ဆိုင္းေနရာ သစ္ပင္ဆီ နီးကပ္လာၾကၿပီး သူတို႔ေအာက္ဘက္႐ွိ ေနရာသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ခုန္အုပ္လိုက္ၾကသည္။ အျခားသူမ်ားသည္ အျပင္ဘက္အေစာင့္မ်ားကို တားဆီးေနစဥ္ ေလာ့ယြမ္က ရထားလုံးေပၚ႐ွိ လူဆီသို႔ တည့္တည့္သြားခဲ့ၾကသည္။
"သခင္ေလး!"
ေအာ္သံတစ္ခု ထြက္ေပၚလာၿပီး အျခားသူမ်ားသည္ အခ်ိန္ေႏွာင္းသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္လိုက္ၾကသည္။
ေလာ့ယြမ္၏ဓားသည္ ေအးစက္စြာ ေတာက္ပေနရင္း ရထားကန္႔လန္႔ကာကို ထိုးေဖာက္၍ အတြင္း႐ွိလူ၏ခႏၶာကိုယ္ကို စူးဝင္သြားခဲ့သည္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္အတြင္ ေအးစက္ေနခဲ့တဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ ေနာက္ဆုံးတြင္ သူ၏လက္စားေခ်မႈေၾကာင့္ စိတ္ေက်နပ္သည့္ အထိအေတြ႕ကို ျပသလာသည္။
ေလာ့ယြမ္၏လူမ်ားသည္ ရထားတြဲကို ဓားမ်ားျဖင့္ ထက္ျခမ္းခြဲကာ သခင္ေလးကို သူ႕လုပ္ရပ္၏ အသီးအပြင့္မ်ားကို ျမင္ခြင့္ေပးလိုက္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေသြးစြန္းေနေသာလူကို ေတြ႕လိုက္တဲ့အခါ သူႏွင့္ ခ်ဴးဟယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေအးခဲသြားခဲ့သည္။
ခ်ဴးဟယ္၏မ်က္ႏွာသည္ ေသလုနီးပါးျဖဴေဖ်ာ့ေနၿပီး သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြက ဘာအေရာင္မွ မ႐ွိေတာ့ဘဲ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းတြင္ ေသြးမ်ား စြန္းထင္းေနခဲ့သည္။
"သခင္ေလး"
ခ်ဴးဟယ္၏လူမ်ားသည္ ခ်က္ခ်င္း ေ႐ွ႕သို႔ တိုးလာၾကသည္။
"ရပ္လိုက္ၾက၊ မင္းတို႔အားလုံး" ခ်ဴးဟယ္သည္ ရထား၏ ေခြးေျခခုံကို မွီ၍ ေလာ့ယြမ္ကို အျပဳံးေလးနဲ႔ၾကည့္ကာ ေမးလိုက္သည္။
"ေကာ ကြၽန္ေတာ္႕ကို ေတြ႕ဖို႔လာတာလား"
ေလာ့ယြမ္က သူ႕ဓားကို လႊတ္ခ်လိုက္သည္။ ပထမအႀကိမ္အျဖစ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေ႐ွ႕တြင္ တည္ၿငိမ္မႈေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့သည္။ သူသည္ ေ႐ွ႕သို႔ လွမ္းလာၿပီး ခ်ဴးဟယ္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို အျမန္ဆြဲေပြ႕ကာ သူ႕ေ႐ွ႕မွ အျဖစ္မွန္ကို လက္မခံႏိုင္ခဲ့ေပ။ "ဘယ္လိုလုပ္မင္းျဖစ္ေနရတာလဲ။ မင္းဘာလို႔ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲ"
"ေကာက တစ္ခါမွ မေမးဖူးေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္႕ရဲ႕မ်ိဳး႐ိုးနာမည္က က်င့္ေလ"
ခ်ဴးဟယ္က ေလာ့ယြမ္ရဲ႕လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
"ေကာ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔စေတြ႕တုန္းက ကြၽန္ေတာ္က ေလာ့မိသားစုရဲ႕ အႀကီးအကဲအသစ္ကို လုပ္ၾကံဖို႔ ေရာက္ေနခဲ့တာ၊ ဒါေပမယ့္ ေကာကို ျမင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ၿပီးသြားၿပီလို႔ သိလိုက္တယ္"
ရယ္စရာေကာင္းေပမယ့္ သူ ဘယ္ေတာ့မွ အဲ့ဒါကို ေနာင္တမရခဲ့ေပ။
"စကားမေျပာနဲ႔ေတာ့။ ငါ မင္းကို သမားေတာ္ဆီ ေခၚသြားေပးမယ္"
ေလာ့ယြမ္က သူ႕ကို မခ်င္ေပမယ့္ ခ်ဴးဟယ္က သူ႕ကို တားခဲ့သည္။ "အသုံးမဝင္ေတာ့ဘူး"
ခ်ဴးဟယ္သည္ အားနည္းေနသလို ခံစားေနရေသာ္လည္း ခႏၶာကိုယ္ကို မတ္ကာ ေလာ့ယြမ္၏ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကို ညင္သာစြာ နမ္းလိုက္သည္။ သူက ေရ႐ြတ္လိုက္သည္။
"ေကာက ေကာရဲ႕အေဖရဲ႕ ေသဆုံးျခင္းအတြက္ ဆယ္ႏွစ္တိုင္တိုင္ ပူေဆြးမယ္လို႔ ကတိျပဳထားတာ၊ အဲ့ကတိကို မခ်ိဳးေဖာက္ရဘူးေနာ္။ ကြၽန္ေတာ္ ကြၽန္ေတာ္ ေလာဘႀကီးတာမဟုတ္ပါဘူး၊ အဲ့ဆယ္ႏွစ္အတြင္းမွာ တကယ္လို႔မ်ား ေကာ ကြၽန္ေတာ္႕ကို တစ္ခါတစ္ရံ ေတြးမိရင္ ကြၽန္ေတာ္႕အတြက္ ေအာက္ေမ့သတိရဖြယ္ေလးမ်ား သိမ္းထားႏိုင္ရင္__"
"ခ်ဴးဟယ္—"
ေလာ့ယြမ္သည္ သူ႕ဘဝတြင္ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ခ်ဴးဟယ္ရဲ႕နာမည္ကို ေအာ္ေခၚကာ သူ႕ကို ရင္ခြင္ထဲတြင္ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး ဘယ္ေသာအခါမွ လက္မလႊတ္ခ်င္ခဲ့ေပ။ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ သူသည္ အသည္းကြဲသည့္ခံစားခ်က္ကို ခံစားခဲ့ရသည္။
ဒါေပမယ့္ သူ႕ေနာက္ကိုလိုက္ေနတတ္တဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးကေတာ့ ေလာ့ယြမ္ရဲ႕ဘ၀မွ အလင္းေရာင္အားလုံးကို သူႏွင့္အတူ ယူေဆာင္ရင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။
မ်ားျပားလွတဲ့အရာေတြက မထင္မွတ္ဘဲ ျဖစ္ပ်က္သြားသျဖင့္ သင့္ကို အသက္႐ွဴဖို႔ေတာင္ အခြင့္အေရးမေပးေပ။
ယခုကဲ့သို႔ပင္ ေလာ့ယြမ္သည္ ခ်ဴးဟယ္ကို ေျပာျပဖို႔ အခြင့္အေရးေလးေတာင္ မရခဲ့ေပ။
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က ခ်ဴးဟယ္ သူ႕အိမ္ေထာင္ေရးကို ဝင္ေႏွာက္ယွက္တဲ့ညတြင္ သူသည္ ထိမ္းျမားလက္ထပ္ရန္ ေစ့စပ္ထားတာကို ျဖတ္ဖို႔ သူ႕အေဖဆီ သြားခဲ့သည္။ အဲဒီတုန္းက ဘာကိစၥထိုသို႔လုပ္ခဲ့မွန္း သူ မသိေပမယ့္ ဘယ္သူနဲ႔မွ လက္မထပ္ခ်င္ခဲ့ေပ။
သူ႕အေဖက ေနာက္တစ္ရက္တြင္ ဆုံးပါးသြားတဲ့အထိ အလြန္ေဒါသထြက္ခဲ့လိမ့္မည္ဟု မည္သူ ခန္႔မွန္းႏိုင္မည္နည္း။ ေလာ့ယြမ္က ခ်ဴးဟယ္ကို ေမာင္းထုတ္ဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မရည္႐ြယ္ခဲ့ေပမယ့္ မ်က္ႏွာခ်င္းလည္း မဆိုင္ႏိုင္ခဲ့ေပ။
"သခင္ေလး!"
ခ်ဴးဟယ္၏အေစာင့္သည္ သူ႕ဓားကို လႊတ္ခ်လိုက္ၿပီး သူ႕သခင္ေလးေ႐ွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ကာ သူ႕ကိုယူရန္ လက္လွမ္းလိုက္သည္။
"မင္းမွာ ဘာအခြင့္အေရး႐ွိလို႔လဲ၊ မင္းမွာ သူ႕ကို ေပြ႕ထားဖို႔ ဘာအခြင့္အေရး႐ွိလို႔လဲ။ မင္း အၿမဲတမ္း သူ႕ကို ဖယ္ထုတ္ခ်င္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးလား။ အခုက်မွ ဘာလို႔ သူ႕ကို ထပ္မလႊတ္ေပးႏိုင္ရတာလဲ"
အေစာင့္သည္ အသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ ႐ိႈက္ငိုေနခဲ့သည္။
"သခင္ေလးက မင္းကို သတ္ဖို႔ သခင္ႀကီးရဲ႕ အမိန္႔နဲ႔ သြားခဲ့ေပမယ့္ သူက မင္းကို မသတ္ႏိုင္ခဲ့႐ုံတင္မကဘူး၊ မင္းကိုသတ္ဖို႔ ေစလႊတ္လိုက္တဲ့ တျခားလူသတ္သမားေတြကိုလည္း ေမာင္းထုတ္ခဲ့တယ္။ မင္းရဲ႕အစားအစာေတြထဲမွာ သခင္ႀကီးထည့္ထားတဲ့ အဆိပ္ေတြအားလုံးကို သခင္ေလးခ်ဴးဟယ္က စားခဲ့တာ မင္းသိရဲ႕လား"
ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ သူႏွင့္ေဝးရာသို႔ ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္ျခင္းထက္ ေအးစက္တဲ့ခုံတန္းေပၚတြင္ အိပ္ခ်င္ခဲ့ၿပီး သူ႕အစားအစာေတြကို ေန႔တိုင္းခိုးယူျခင္းသည္ တကယ္ေတာ့ သူ႕ကို ကာကြယ္ရန္ျဖစ္သည္။
ခ်ဴးဟယ္သည္ သူ၏႐ိုးတြင္းျခင္ဆီထဲတြင္ အဆိပ္သင့္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဘာမွမျဖစ္သကဲ့သို႔ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ သူ႕ေ႐ွ႕တြင္ ဂ႐ုမစိုက္စြာ ရယ္ေမာေနကာ သူ႕ကို ရယ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ သူ႕ေနာက္ကိုေတာင္ ေနရာတိုင္း လိုက္ေနေသးသည္။ ဖုံးကြယ္လို႔မရေတာ့တဲ့ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္အထိတိုင္ေအာင္ သူသည္ ေလာ့ယြမ္ကို အမွားနဲ႔ ႐ႈံးနိမ့္ခဲ့သည္။ သူ မ႐ႈံးခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ သူ ထပ္ၿပီးအႏိုင္မယူႏိုင္ေတာ့ေပ...
——————-
ႏွစ္အေတာ္ၾကာၿပီးေနာက္ ေကာင္းကင္ႀကီးက လွပေနၿပီး မက္မြန္ပင္မ်ားက ပြင့္လန္းေနတဲ့အခါ အဘိုးအိုတစ္ဦးသည္ လက္ကိုင္တုတ္ကို အားျပဳ၍ တစ္ပင္တည္းျဖစ္ေနတဲ့ မက္မြန္ပြင့္၏ အရိပ္ေအာက္တြင္ ရပ္လိုက္သည္။
သူက ေခါင္းကိုေမာ့ၿပီး အေပၚကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ႏွစ္အေတာ္ၾကာအတြက္ သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဖြင့္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေပမယ့္ သူ႕ရင္ခြင္ထဲကို မေတာ္တဆ ျပဳတ္က်လာမယ့္ ေကာင္ေလးကေတာ့ မ႐ွိခဲ့ေပ။
ခဏေလာက္ အတိတ္ကိုျပန္သတိရၿပီးေနာက္ အဘိုးအိုက မ်က္လုံးေတြကို မွိတ္လိုက္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာခဲ့သည္။
သူ႕ေျခေထာက္ကို ေျမႇာက္ကာ အထီးက်န္ေနတဲ့သခ်ႋဳင္းဆီသို႔ ျဖည္းညႇင္းစြာ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ သူ႕ရဲ႕အသားမာတက္ေနတဲ့ လက္မ်ားက အုတ္ဂူေပၚမွေက်ာက္ျပားေပၚ႐ွိ နာမည္ကို ညင္သာစြာ ပြတ္သပ္ရင္း ေနဝင္ခ်ိန္အထိ မွီေနခဲ့သည္။
ဘုတ္!
ေၾသာ္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီပဲ! အေရးအေၾကာင္းမ်ားနဲ႔ ေလာ့ယြမ္၏မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ႐ွားပါးတဲ့ အျပဳံးတစ္ခု ေပၚလာၿပီး သူ႕မွာ က်န္ေသးတဲ့ အနည္းငယ္ေသာ ခြန္အားေလးႏွင့္အတူ သူသည္ အုတ္ဂူဘက္သို႔ ျပန္လွည့္ကာ သူ႕ကိုယ္သူ ေျပာလိုက္သည္။
"ငါ ငါ့အေဖ့အတြက္ ဆယ္ႏွစ္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ေပမယ့္ မင္းအတြက္ကေတာ့ ငါ့တစ္သက္လုံး ေစာင့္ဆိုင္းမယ္__"
တစ္စုံတစ္ေယာက္သည္ အရိပ္အေယာင္ မက်န္ခဲ့ေသာ ေလျပင္းကဲ့သို႔ ေရာက္လာခဲ့ေသာ္လည္း သူ႕ကို ဘယ္ေတာ့မွ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈမေပးခဲ့ဘဲ သူႏိႈးေဆာ္သြားခဲ့ေသာ လိႈင္းဂယက္မ်ားသည္ သူ႕ႏွလုံးသားထဲတြင္ အၿမဲ႐ွိေနခဲ့သည္...