Akşam yemeğinde babama çok sinirlenmiş yemeği bitirmeden kalkıp gitmiştim babam okuyabilmek için yeterli gayret göstermediğimi düşünüyordu oysaki ben okumak için nelerimi vermezdim ki .. Akşam yatağıma uzanıp biraz müzik dinledim. Zaten olanlardan sonra beni sakinleştirebilen tek şey her zaman müzik olurdu. Müziği sadece melodisiyle dinleyenlerden hep nefret etmişimdir sözlerini kalbinin en derinlerinde hissetmek gerek buna rağmen sözleri çok saçma olan o kadar şarkı var ki , sadece melodiden ibaret ve hiç bir şey anlatmayan ses kalabalıkları , onları hiç bir zaman sevmedim ve sevmeyeceğim.
Kendimi müziğe kaptırmışım ve öylece uyuyakalmışım kalktığımda saat 23.00 olmuştu aşağı indim annem meyve yer misin diye sordu odamda olmayı tercih ettim, yarın Çınar gelecekti bu yüzden biraz kabartma harfleri öğrenmeye çalıştım.
Sabah her zamanki gibi annemin sesiyle uyandım kahvaltıya çağırdı "Geliyorum" dedim. Kahvaltıda ben konuşana dek kimse tek kelâm etmedi.
+ Anne birazdan yürüyüşe çıkalım mı hem hava almış oluruz.
- "Sen hazırlan ben sofrayı kaldırıp geliyorum" Dedi.
Giyinip dışarı çıktık konuşacak bir şey yoktu ve ben sıkıntıdan hırkamın fermuarını kemirmekten oldukça bıkmıştım.
Sonunda annem sohbet etmeye başladı ve söylediği ilk söz "Çınardı".
+ "Çınarla nasıl gidiyor memnun musun ?"
- "Yani, niye sordun ?"
+ "Geçen ki olaylardan sonra biraz normal değilmi Eylül"
Saçma bir soru sormuştum annem haklıydı fakat başka türlü konuşma uzamıyor olduğu yerde kesiliyordu oysaki ikimizde çok severdik konuşmayı, dedikodu yapmayı havanın etkisiydi sanırım yine yağmur yine rüzgar ve ben bu havalara yine fena hasta..