Sabah odayı dolduran alarmın sesiyle uyandım. Sıradan hayatımda sıradan bi gündü. Lise sona gidiyordum. Okulun bitmesine sadece bi ay kalmıştı. Yıllar önce üniversite hayatımın süper olacağını düşünüp hayaller kurardım. Oysa şimdi aynı evde kalacak bi arkadaşım bile yoktu. Fazla yalnızdım. En son bi yıl önce sevgilim olmuştu. Sonra da kendimi derslere vererek evden dışarı bile çıkmıyordum. Sınıfta kendi halinde biriydim. Kimseyle gereği olmadığı sürece konuşmazdım. Fazlada gerek duymazdım doğrusu. Meslek lisesinde okuduğum için staj görüyorum. Adalet Sarayı'nda stajerdim. Orda da kimseyle konuşmazdım. Şimdi ise keşke yanımda biri olsa diyorum. Yoldaş ve kardeş olarak görebileceğim biri. Bu kadar içime kapanık olmamı anlamıyorum. Oysa bi iki kız kardeş hiç de kötü olmazdı. Annemin içeriden bağırmasıyla düşüncelerimden arındım.
"Gizem yemek hazır. Çabuk ol!"
"Geliyorum anne bi dakika." diyerek odadan çıkmaya hazırlandım.
Annemi çok seviyorum. Derslerimin daha önemli olduğunu hep söyler ve ev işlerini hep o yapardı. Ve annem çok güçlü bi kadındır. Hem çalışır hem evde iş yapar hemde babamla uğraşırdı. Çünkü babamın başı boş ve umursamaz halleri annemi çok yorardı. Annemin bir keze daha bağırmasıyla ayağa kalktım.
"Sabah gelen o abini de uyandır. Yoksa gidip döverek uyandıracağım."
Diyince abimin gene sabah geldiğini anladım ve odadan çıkarak abimin odasının önüne gittim. Kapıyı çaldım ama ses gelmedi bende girdim. Çünkü abim genellikle sabah geldikten sonra akşama kadar ayı gibi yatardı.
"Abii..Uyan artık..Annem seni öldürecek..Heyy..."
Abimin uyanacağı yoktu. Bi hayinlik yapıp bardakta duran suya baktım. Dayak yemeye hiç halim yoktu ama yapacağımı yaptım ve bardaktaki suyı abimin yüzüne boşalttım. Abim gizem diye çığlık atınca koşarak mutfağa gittim.
"Anne sakla beni. Abim beni öldürecek."
"Gizem çocukmusunuz siz. Delirtiyorsunuz beni!"
Annemin yüzünde tebessüm belirdi ve ardından gülmeye başladı. Abimi mutfak kapısında görünce birden korkmuştum. Çünkü bana öldüresiye bakışlar atıyordu.
"Gizem seni klozet suyunda boğacağım. Gel buraya!!"
Diyince gözlerimi fal taşı gibi açtım. Ve abimin hain planlarını üzerimde gerçekleştirmeden balkona kaçıp kapıyı kitledim. Abim kapıyı yumruklasa da beş dakika sonra vazgeçti. Camdan baktığımda masaya oturmuştu. Bende içeri girdim ve hiç bir şey olmamış gibi yerime oturdum. Abim bana hala sinirliydi ama babam masaya gelmişti ve hiç bir şey yapamıyordu.
Yemek yedik ve yemek boyunca kimse ağzını açmadı. Hiç şaşırmadım hep böyle olur. Abim odasına gitti. Babam da işe. Annem ise sofrayı toparlayıp işe gitti. Hayır! Hayır!. Annem para bırakmamıştı bugün okula gidecektim. Staja gittiğim günler servis beni bırakıyordu ama okul çok uzaktı. El mahkum abimden isteyecektim. Odasının önüne gidip derin bi nefes aldım. Hala sabah olanların siniri varsa bugün yanmıştım. Odasının kapısını çaldım.
"Gel gizem gel"
Abimin sesi üzgün çıkmıştı birazda dertli sabaha kadar gelmemesinin kesinlikle sevgilisiyle bi alakası vardı. Abim üniversite sonda. Ve şuam 4 yıllık bi ilişkinin içinde. Buse ablayla 4 yıldır sevgililer onunla ilgili benimle fazla konuşmazdı ama çok iyi biri olduğunu biliyordum. İçeri girdim ve abimin yatağa uzanmış tavanı izlerken buldum.
"Abişim senden bişey isticem"
Dedim ve abim direkt kafasını bana çevirdi.
"Söyle bakalım ayıcık yine ne oldu?"
Diyince biraz sinirlendim. Ayıcık denmesini sevmezdim. Abime has bi kelimeydi. Oysa kilolu falan da değildim.
"Annem çıkarken para bırakmamış ve bugün okul günü bana biraz para verebilirmisin?"
Diyerek masum gözükmeye çalıştım. Abim ayağa kalkarak masada duran cüzdanını açarak 10 lira çıkartıp verdi.
"Teşekkürler abişim. Seni seviyorum. Öptüm."
Dedim ve odadan çıktım. Bu para bana bugün yeterdi.
Odama hazırlanmaya gittim. Lise son öğrencisi olmama rağmen hala okul forması giyiyordum. Okulumuz çok disiplinliydi ve tabi müdürümüzde okul forması olmayan öğrencileri eve geri gönderdiğine ve yok yazdığırdığına şahit olmuştum ve çılgınlık yapmaya hiç niyetim yoktu. Allahtan okul formamız beyaz lakost ve siyah bi etekti. Kıyafetimi giyip saçımı yapma kararı aldım. Saçımı açık bırakıp yüzüme belli olmıcak bi şekilde makyaj yaptım. Fiziğimden hiç şikayetçi değildim. Evden çıkmak için çantamı aldım ve siyah konverslerimi giyip evden çıktım. Durak hemen evimizin önündeydi gidip bi beş dakika bekledikten sonra otobüs geldi. Bindiğimde içerisinin terden çok kötü koktuğunu farkettim yine çok doluydu ve tıklım tıklımdı. Ahh halk otobüsleri. Kulaklığımı takıp müzik dinlemeye başladım. Okulun önündeki durakta inip temiz havanın yüzüme vurmasıyla bi an gülümsedim. Okula doğru yürümeye başlamıştım ki adımın seslenmesiyle arkama baktım.
"Gizem bi bakarmısın?"
Diyen çocuğa baktığımda bu çocuğu okulda bi kaç kez görmüştüm. Ama tanımıyordum. Bu da kimdi!
"Efendim"
"Poyraz abi senin numaranı istedi"
Diyerek eliyle okulun köşesinde duvara yaslanan ve buraya bakan çocuğu işaret etti. Poyrazı biraz tanıyordum. Çok karanlık biriydi ve okul genellikle ondan korkardı. Fazla muhattap da olmazlardı.
"Ona avcunu yalamasını söylediğimi de"
Dedim ve okulun girişine tekrar ilerlemeye başladım. Poyraza tekrar bakıp kafamı hemen geri çevirdim. Aptalmıydı bu çocuk!. Numaramı vereceğimi falan mı sandı. Bir de başka bi çocuğu göndermiş. Ama merakta etmiştim neden numaramı istemişti ki. Neyse diyerek sınıfa girdim ve yerime oturdum. İlk ders matematik di ve matematiğe hayrandım. Genellikle öğrenciler nefret eder ama ben çok seviyordum. Kulaklığımla müzik dinleyerek hocanın gelmesini bekliyordum. Bu arada koridordaki sesler kulaklığımı aşıp kulağıma gelmişti. Kulaklığımı çıkartıp kapıya doğru yöneldim. Poyrazın bi çocuğu sıkıştırdığını ve ona
"Gizemin adını bi daha ağzına alırsan seni gebetirim tamam mı lan?!"
Demesiyle irkildim. Bi dakika bu gizem ben olmalıydım. Yani öyle umuyordum. Daha yeni birine numaramı iştetmişti. Poyraz kafasını çevirdi ve anlık göz göze geldik. Sinirliydi ve gözlerinden alev fışkırıyordu. Şuan sanki önüne gelen herşeyi yıkabilir ve herkesi öldürebilirdi. Kafamı çevirip olayın sanki benimle bi ilgisi yokmuş gibi sınıfa geçip yerime oturdum. Kulaklığımı tekrar taktım ve sesi çoğaltarak koridordaki sesleri duymamaya çalıştım.
Acaba o gizem cidden ben miydim?. Ama poyrazla hiç konuşmuşluğum yoktu. Sadece bi kaç kere bana baktığını yakalamıştım ve bi kaç kere de göz göze gelmiştik. Çocuğa adımı ağzına almamasını söylemişti. Ama niye. Şuan aklımda kurgu yapmıştım. Bunun bence tek bi açıklaması vardı galiba.
Poyraz benden falan mı hoşlanıyordu?