“So you’re that girl he helped?!” Mico na parang nagulat
“Yeah, nakwento ba niya sayo?”
“Oo, palagi. Ikaw lagi yung bukambibig niya. Hindi ka niya makalimutan. I think, he said that sa pagpako ng tingin niya sayo, napako din yung puso niya sayo. Minahal ka niya simula noon. And swear hinanap ka niya. Pero ibang babae yung nahanap niya, si Lorry.” Mico
(O.O)
“WHAT!??”
“It’s true. Grade 6 kami noong lagi ka niyang hinahanap. Pero nung nag first year high school kami, nabaling yung attention niyakay Lorry. Alam mo ba kung paano naging sila? Tulad ng ginawa mo kung paano naging kayo ni Yasher. Same thing. But what’s funny is.. Ikaw dati yung mahal na mahal niya, at ikaw yung pinalimot ni Lorry sa kanya. What a life.”
(O.O)
Hindi ako makapaniwala sa sinabi ni Mico. D-Dati na akong mahal ni Yasher? P-Pero..
“But how come he can’t remember me? Kaya nga ako naiinis kasi kinalimutan na lang niya ako. Bakit parang hindi niya ako nakilala noon?”
“I don’t know as well. Nung nag 1st year high school kami, dun nagsimulang tumigil siya sa kakakwento ng tungkol sayo. Hindi na kami nag tanong kasi nagiging close na din sila ni Lorraine noon.”
So what really happened before that made him forget about me? Hmmm…
“So dati mo na siyang nakikita right? Ano namang connection nun?” Pagpapatuloy ni Mico.
“Ok, the thing is.. Nakita talaga kita noon, hinihintay ko lang na lumabas ka. Pero nung dumating si Yasher, sa saktong pagkahulog ng cellphone ko naramdaman kong nahulog din yung puso ko. Alam ko na dati kung sino yung nakalapit sakin. Sakanya lang naman lumalakas yung tibok ng puso ko. Naramdaman ko yung pakiramdam ko pag meron si Yasher. Yung kakaibang nararamdaman ko basta nasa tabi ko siya. Nakita kita, alam kong ikaw yung una kong nakita pero mas pinili kong labanan yung tadhana. Mas pinili ko si Yasher.”
“Tss.. So that’s what really happened eh? You know what they say? What’s meant to be will be. Hindi mo yun natakasan.”
“Yeah. And daming signs na ikaw yung makakatuluyan ko. Isa pa dun yung bike na ginamit natin one time. Yung legend? Hahaha! Akala ko natakasan ko nay un e. Kasi kung iisipin mo, paano kita makakatuluyan kung konti na lang yung natitirang araw ko. Ayun pala, may malaking kalokohang nakatago sa katotohanan.”
“That’s life Babe. Let’s go back? Hinihintay ka pa ni Yasher dun.”
Napaluha ako. Kasi parang normal lang. Parang.. Buhay lang talaga siya.
Tumango ako saka sumakay sa sasakyan ko. Pinauna niya ako na umalis saka sumunod siya.
Pagdating ko sa hospital, meron na din yung papa niya dito. Umiiyak at kausap si Tito Ron.
Nakita ko yung bed at si Yasher na nakahiga. Natutulala nanaman ako sa kanya habang tuloy tuloy ang pagluha ko.
I’m not ready to lose him. I never will be.
“I’m sorry Babe.” Narinig kong sabi ni papa. Yun ang tawag ko sa dad ni Yasher.
Tumingin ako sa kanya.
“Papa, alam ba niyang mamamatay siya? Bakit hindi niyfa sinabi sakin? I’m his wife right?”
“Hija, he knows he’s going to die. But he forgot that he knew.” Sinabi niya yun nang nakatingin kay Yasher.
“What do you mean?” Naguluhan ako dun sa sinabi niya.
“He was a grade 6 student when I told him about that stuff. Kagagaling niya noon ng mall, talking about some certain girl he saved. He told me how he’d get that girl someday. I can still remember everything like it was yesterday.”
Ngumiti siya..
“Then I told him the fact about him. Sinabi niyang, hindi na niya hahanapin yung girl nay un, ayaw daw kasi niya itong masaktan pag nagkataon. Naging rebel siya, late na lagging umuuwi, hindi na nga yata yun natutulog. Ayaw daw kasi niyang may mamiss na araw sa buhay niya. Pinagsisisihan ko na ngang sinabi ko pa sa kanya yun. Gustong gusto ko nang bawiin. Ganun lang ang nangyari hanggang maging 1st year high school siya, at isang araw, bigla siyang bumalik sa dati. Sa dating Yasher na kilala ko. Nagulat na lang ako kasi parang hindi na niya maalala na sinabi ko yun sa kanya, pero thankful na din ako kasi bumalik siya sa dati. At pinangako ko sa sarili kong hinding hindi ko na ulit sasabihin sa kanya yun.”
Tumingin siya sakin..
“But as his memory about his condition fades, so does his memory about the girl he met faded.”
Napaluha ako sa sinabi niya. So kaya pala…
Hinawakan ako ni papa saka nag aalalang tumingin.
“I’m so sorry if I didn’t tell you hija. I just want your lives to be normal.”
“P-Papa… I-I’m that grade six little girl he saved.”
Nanlaki ang mga mata niya.
“So it’s you…”
That moment when you can actually feel the pain in your chest from seeing or hearing something that breaks
your heart.
I miss him already.
Naging mahirap para sa aming mga naiwan niya na tanggapin ang nangyari. Sina Lorraine, ang twins, lahat kami.. nasasaktan.
Pero lahat kami ay nagtulungan para maging mas maayos. Hindi namin iniwan ang isa’t isa.
Dumating din sina dad at Bie.
“Babe, can you wake Sasuke for me? Please?” Sinabi ni Bie sakin.
I smiled bitterly to him.
“Bie, Sasuke’s gone forever. He will never open his eyes again.” Pagkasabi ko nun, naiyak na ulit ako.
“Why Babe? What happened? B-But…”
“We won’t be able to hear him again. We won’t be able to hang with him again. There’s so many things that stopped the moment he closed his eyes. He’s right, It’s so hard to lose someone you love so much. Bie, Sasuke’s gone. He’s gone. And I want him back.”
Pinipigilan ni Bie yung luha niya.
“Big sissy, I’m sorry. ”
Tumingin ako sa kanya saka hinawakan yung ulo niya.
“ It’s ok little bro, it’s not your fault.”
“But If I just grow up a little bit faster.. Maybe I can still save him but I’m too slow! And I hate it!”
Ngumiti ako sa kanya.
“Bie, it’s ok. What’s meant to be will always be. Lets just accept it. Even if its too hard.”
Yumuko nalang siya.
Dumating ang araw na kailangan ko nang tanggapin ang nangyari. Pero hindi ko maiwasang umasa na bumalik siya. Kahit alam kong napaka imposible.
“I miss him. His smile. His eyes. His voice. His laugh. His warmth. His existence. Him.”
Magkakasama kami ngayon at nasa room namin ni Yasher, pero pagkasabi ko nun, umalis na ako sa loob.
Maya-maya, aalis na kami ni dad. I need to getaway from this place.
We’re going to Paris. And hopefully get healed there.
End of flashback
At oo, ganun nga ang nangyari.
That’s how I unexpectedly lose him.
At masakit isipin na dahil sa isang pangyayari, hindi na pwedeng maging tulad ng dati…
Nawala man noon si Yasher, may pumalit din sa kanya.
Nalaman ko din kasi nung araw nay un na Im one week pregnant.
At ang nakakatuwa pa nun ay twins sila.
May iniwan si Yasher saking alaala kahit na wala na siya.
At yun sina Sher Nicolette M. De Silva at Austin Yash M. De Silva
At nadagdagan ang dahilan kung bakit kailangan kong maging malakas.
Natuloy kami ni dad sa Paris.
Ayoko na kasing Makita yung room ko. Hindi ko kaya.
Sinundan naman ako ni Mico dun. Dati na akong may something na nararamdaman sa kanya na hindi ko maintindihan. At dahil mas nadevelop ako sa kanya sa Paris, naging kami din sa huli at nagpakasal.
Mahal ko naman si Mico, pero hanggang ngayon, hindi parin mawala sakin yung pag-asa na bigla nalang siyang dadating.
Masaya naman kami, pero parang may kulang parin. May butas parin yung mundo ko.
Iniisip ko, one day bigla nalang siyang magsshow-up sa harapan ko. Mahilig siya sa surprises e.
<////3
Diba?
Saksi kayo diba? <///3
Hintay lang ako ng hintay na dumating yung araw nay un. Hanggang ngayon, naghihintay parin ako.
5 years na kami dito. Gusto kong takasan lahat. Kasi kahit san kahit san ako tumingin noon, may
memory akong naaalala.
Ang sakit kasi, nung una ayoko talaga maniwala eh. Hindi ko kaya maniwala. Hindi ko maimagine na hindi ko na ulit siya makikita. Hindi na kami makakapag vain pics. Hindi na kami makakapagkwentuhan. Wala na akong makukulit ng katulad ng pagkulit ko sa kanya.
Iniisip ko nalang na sana panaginip nalang to, na hindi totoo lahat. Na someday magagawa pa namin ulit lahat. Makakapagbonding pa ulit kami.
Kasi wala nang magbibigay ng ice cream sakin in a sweet way. And what he did was the sweetest.
Pero kailangan kong gumising sa katotohanan.
Pero kahit anong gawi ko, ayokong gumising. Hindi ko kaya.
Kahit na nasa malayo na ako…
I keep seeing things that reminds me of him.
And it hurts big time.
Ngayon flight namin pauwi. Hindi ko na nakita pa yung room namin nun. Wala akong lakas ng loob. Baka ma stuck lang ako dun pag tinignan ko pa ulit yun sa huling pagkakataon.