Maar toen was het om andere redenen. Toch zegt iets in mijn hoofd dat ik dit niet moet doen. Maar dat negeer ik. Op dit moment wil ik de Volturi alleen maar weg hebben. Ze probeerden ons in de val te lukken en ze hebben Charlie ik nog eens een aanrijding bezorgd. Mijn moeder zit nog naast Charlie. Dan word de deur opengedaan. Alice, Rosalie en Esmeé komen binnen. "We komen even bij Charlie kijken." Zegt Esmeé. Mijn moeder knikt. "Hoe gaat het met hem?" Zegt Rosalie. "Best wel goed. Maar het gaat langzaam." Dan rolt Alice twee.koffers naar binnen. Eentje geeft ze aan mij en de andere zet ze bij mijn moeder. "Wat kledingstukken. Dat is wat handiger." Ze glimlacht. "Dank je." Zeg ik. Ik weet niet zeker of ik wil weten wat voor kleding erinzit. Ik kijk door het raam naar buiten. Het is lekker weer voor een plek als Forks. Alice gaat naast mij zitten. Ik leun met mijn hoofd tegen haar aan. Zo val ik in slaap.
Langzaam open ik mijn ogen. Het is nog schemerig. Alice zit nog steeds naast mij. Het lijkt wel alsof ze helemaal niet bewogen heeft. Ik begin dorst te krijgen. Ik moet weer jagen, net als mijn moeder. "Mam, we moeten weer gaan jagen." Ze knikt. "Je hebt gelijk." Ze staat op. "Wij passen wel op Charlie." Zegt Alice. Ik knik en sta op. Mijn moeder en ik lopen het ziekenhuis uit. "Komt Jake vandaag nog?" Vraag ik. "Ik denk het niet. Hij en de anderen zijn nu aan het oefenen. Nieuwe gevechtstechnieken." Ik knik en in stilte lopen we het bos in. Als we zeker zijn niet gezien te worden gaan we rennen. Ik vang direct een geur op van een poema. Mijn moeder volgt een andere geur terwijl ik achter de poema aanga. Ik zie de poema een beetje rond lopen. Waarschijnlijk opzoek naar wat te eten. Ik sluip erop af. Dan krijgt de poema mij in het vizier. Hij sluipt op me af. Ik spring naar voren en bijt de poema in zijn nek. Een laatste grom en dan is het dier alweer leeg. Ik veeg mijn mond schoon en ren dan in de richting van mijn moeder. Onderweg kom ik haar tegen. Want ze wou net naar mij toe rennen. "Kom we gaan naar Charlie." Zegt ze. Ik volg haar naar het ziekenhuis.
In het ziekenhuis zijn Rosalie, Alice en Esmeé er nog steeds. Charlie is wakker. "Hoi pap." Zegt mijn moeder.