Ο Κρατούμενος.

Ξεκαθάρισμα.

Ήμουν και πάλι μονη στο σπίτι,σκεφτόμουν σοβαρά να πάω στο δείπνο του Μάρκους,τι είχα να χάσω; Πήγα στο δωμάτιο μου και εριξα όλο το βαρος μου στο στρώμα ξεφυσωντας. Ένιωθα μια πίεση,όλα τα συναισθήματα μαζεμένα. Σκέφτηκα,σκέφτηκα ότι είχε δίκιο η Λενια. Πρεπει να φτιάξω την ζωη μου, ακόμα και αν δεν είναι μέσα σε αυτήν ο Μάρκους. Σηκωθηκα,φόρεσα ενα ψηλομεσο τζιν σορτσάκι με σκισηματα και ενα μαυρο κορμακι αρκετά προκλητικό. Ήθελα να βλέπει με τα ίδια του τα ματια ο Μάρκους τι χάνει. Άφησα τα μαλλια μου ελεύθερα και έβαλα ενα κραγιόν ελαφρύ και λίγη μασκαρα. Χαμογελασα στον καθρέφτη και κατέβηκα για να φύγω. Στο σπίτι του Μάρκους θα πήγαινα χωρίς να τον ειδοποιήσω,θα ήθελα να δω την αντίδραση του. Ήξερα απο παλιά που μένει,ελπίζω να μην άλλαξε κατοικία. Έπειτα απο ενα τέταρτο περπάτημα κατάφερα να φτάσω. Κοίταξα το κουδούνι "Μάρκους Βελιέρο" Εδώ είμαστε. Η καρδιά μου ηταν έτοιμη να σπάσει,κρυος ιδρώτας με έπιασε και ενας πόνος στο στομάχι.."ηρέμησε Άνι,δεν θα τον δεις για πρώτη φορά. Εξάλλου για να τα ξεκαθαρίσεις πας..." Πηρα μια βαθιά ανάσα και πατησα το κουδούνι. Ευτυχώς δεν ρωτησε ποιος ηταν και έτσι η φαση θα είχε πιο ενδιαφέρον. Χτύπησα την πόρτα και μετα απο λίγο άνοιξε. Αυτό που αντίκρισα δεν το περίμενα. Η κοπελα του; τι; Μήπως νόμιζε οτι δεν θα έρθω και δεν πρόλαβε να την διώξει; νομιζω θα λυποθυμησω μπροστά στην πόρτα.."Συγγνώμη δεν ήξερα ότι.." της είπα και την κοίταξα αμήχανα. "Άνι,μην ανησυχείς,σε περιμέναμε εξάλλου. Πέρασε." Είπε και μου χαμογέλασε. Που ξέρει το όνομα μου; της μίλησε ο Μάρκους λογικα..ομολογώ οτι είναι πολύ όμορφη και αρκετά κομψή. Αλλά για μια στιγμή. Όταν εννουσε να ερθω για δείπνο,θα ηταν και αυτή εδώ; δεν μας τα λέει καλα..
"Μωρό μου ποιος ει..Άνι,ήρθες βλέπω. Δεν ήξερα ότι θα ερχοσουν και το φαγητο δεν είναι ακόμα έτοιμο. Πέρασε μέσα." Τον κοίταξα ανεκφραστα,τους προσπέρασα και εκατσα στον καναπέ. "Η αλήθεια είναι ότι δεν σε περιμέναμε Άνι να ερθεις,στο τηλέφωνο είπες ότι έχεις μια δουλειά και δεν θα μπορέσεις.." Ώστε έτσι της είπε ο ανεπροκοπος; Εσφυξα τα δόντια μου και συνέχισα να κοιταω ευθεία μου. "Ναι,έτσι και έγινε. Αλλα τελειωσα νωρίς την δουλειά και ηρθα." Γυρισα και κοίταξα την κοπελα. Οποτε την κοιτάω,δεν μου βγάζει μίσος,το χαμόγελο της είναι τόσο γλυκό,κανείς δεν θα μπορούσε να της κρατήσει κακία,κανείς. Σηκωθηκα και πήγα μπροστά της,εκείνη μου άπλωσε το χέρι και μου συστήθηκε. "Λούνα,χαρηκα γλυκιά μου.Ο Μαρκους μου έχει μιλήσει για εσένα,με τα καλυτερα λόγια. Απο οτι έχω καταλάβει είσαι σπουδαίο κορίτσι."  Έτσι εξηγείται οτι ξέρει το όνομα μου..
Ο Μάρκους είχε παει στη κουζίνα,είπα στην λούνα ότι θα πάω να πιω λίγο νερό. Εκείνος καθόταν στην καρέκλα με ενα ποτήρι κρασί. Πέρασα απο μπροστά του και είδα ότι με κοιτούσε με την άκρη του ματιού του. Πήρα ενα ποτήρι και έβαλα νερό. Ξαφνικα ένιωσα μια παρουσία απο πίσω μου. "Έτσι βγήκες έξω; χωρίς σουτιεν;" μου είπε και η ανάσα του ηταν βαριά όπως και η φωνη του. "Γιατί,έλεγχο θα μου κάνεις; ελεύθερη κοπελα ειμαι.." εκείνος εσφυξε σιγά σιγά το χέρι του.."κυκλοφορούν πολλοί μαλακες εξω,το λέω για να προσέχεις." Γυρισα απότομα μπροστά του. Πλέον τα πρόσωπα μας ηταν κοντά.."Το δικο μου καλό,το ξέρω μονο εγώ. Θα φοράω οτι θέλω και θα αφήνω οποίον θέλω να βλέπει το σωμα μου. Καλά ως εδώ;" του είπα όσο ψύχραιμα μπορούσα. Είχε γίνει κατακόκκινος,οι φλέβες του πετούσαν απο παντού. "Μικρή,δεν θα τα πάμε καλά. Μαζεψου όσο είναι νωρίς,αλλιως θα σε μαζεύω εγώ. Έγινα κατανοητός;" Ξαφνικα με έπιασε απο την μέση και με γύρισε με την πλάτη μου πανω του. "Αυτό το κορμί,οσες φορες το αγγιξα δεν θα μπορέσει κανείς άλλος να το αγγίξει. Και αν το αγγίξει δεν θα είναι το ίδιο με εμένα. Το ξέρουμε καλά και οι δυο.." έλεγε ενω ταυτόχρονα με το δάχτυλο του χαιδευε το ποδι μου. "Γιαυτό φρόντισε να το βάλεις καλά στο μυαλό σου και να αφήσεις τις σκηνές που προκαλεις για να με κάνεις να ζηλεψω,στην άκρη. Έγινα κατανοητός;" είπε και εγώ είχα ανατριχιασει ολόκληρη. "Αυτό θα το δουμε,Μάρκους." Του είπα και του έκλεισα το μάτι. Τον έσπρωξα και πήγα ξανά μέσα στο σαλόνι. Πως τολμάει να μου επιβάλλει το τι θα φοραω και τι όχι,το ποιος θα με αγγίζει και ποιος όχι. Να κοιτάει την δική του σχέση.
Πήγα και εκατσα δίπλα στην Λούνα. "Το φαγητό ειναι έτοιμο. Θα πάω να σερβιρω." Είπε η Λούνα. Και οι δυο τους κουβαλούσαν τα πραγματα στο μεγαλο τραπέζι στο σαλόνι. Που και που ο Μάρκους σταματούσε και έδινε φιλια στην Λούνα. Φαίνονται τόσο ευτυχισμένοι μαζί..
Η ωρα για το φαγητό έφτασε και καθισαμε όλοι μαζί. Ο μάρκους στην άκρη του τραπεζιού και εγώ με την λούνα ακριβως απέναντι η μια απο την αλλη. "Λοιπόν Άνι,με τι ασχολείσαι;" με ρώτησε εκείνη. "Έχω σπουδάσει νομική και σε λίγες μέρες ξεκιναω δουλεια σε ένα γνωστό δικηγορικό γραφείο." Ο Μάρκους σήκωσε το βλέμμα του πανω μου και με κοιτούσε καθώς μιλούσα. "Χαίρομαι Άνι,καλη αρχή σου ευχομαι." "Σε ευχαριστώ πολύ" της είπα και χαμογελασα. Κατα την διάρκεια του φαγητού δεν λέγαμε και πολλά. Ο καθένας ηταν αφοσιωμένος στο φαγητο του. "Το φαγητό είναι πολύ νόστιμο,συγχαρητήρια Λούνα." Της είπα με ενθουσιασμό. Πραγματικά είναι πολύ καλη μαγείρισσα. "Η αλήθεια είναι οτι μαγειρεύει εξαιρετικά,κάθε φορά με αφήνει άφωνο.." πήρε τον λόγο ο Μάρκους. Τώρα αυτός τι πετάγεται; Δεν του εδωσα σημασία και συνέχισα..
"Μπορω να σε βοηθήσω με το μάζεμα του τραπεζιού αν θέλεις." Είπα στην Λούνα,γιατί ηταν ηδη πολλά τα πιάτα. "Δεν χρειάζεται,θα τα κάνω εγώ,εξάλλου είσαι η καλεσμένη μας,δεν θα κάνεις εσύ τις δουλειές του σπιτιού. Πάρτε το κρασί και βγειτε εξω στον κήπο. Θα έρθω και εγώ σε λίγο." Σηκωθηκα απο την καρέκλα μου, πήρα το ποτηρι με το κρασί μου και περπατησα μέχρι τον κήπο. Είχε πολυ ωραία θεα. Λουλούδια,δέντρα και μια υπεροχή κούνια. Έκατσα εκεί και κοιτουσα το μέρος.
"Σαρεσει;" άκουσα τον Μάρκους που ηταν απο πανω μου να μου λέει. "Είναι πολύ όμορφα. Έχει αλλάξει πολύ απο την τελευταια φορά που ηρθα." Εκείνος έκατσε δίπλα μου. "Ναι,λίγη αλλαγή την χρειαζόταν..με βοήθησε και η Λούνα."
Εκεινη την στιγμη άρχισα να κουναω νευρικά το ποδι μου. Εδώ δεν ήρθα για να περασουμε καλά, αλλά για να ξεκαθαρισουμε τα πραγματα. Και μάλλον τώρα ηταν η κατάλληλη στιγμη. Πήρα μια ανάσα και ξεκίνησα. "Ακου Μάρκους,σχετικά με αυτό που έγινε χθες, απλα ξέχασε το. Ίσως και να έχεις δίκιο,ο καθένας να φτιάξει την ζωή του. Με την Λούνα είσαι πολύ καλά, περνάτε όμορφα είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Εκανα λάθος μαζί της. Σου αξιζει,σε έχω δει πως την κοιτάς. Μακάρι να είστε έτσι για πάντα,το λέω μέσα απο την καρδιά μου. Έτσι και εγώ με τον καιρό θα φτιάξω την δική μου. Θα ηθελα,αν ήθελες και εσύ να κρατήσουμε επαφες,να μην ξανά χαθουμε."
Εκείνος κοιτούσε το κενό. Σαν να επεξεργαζόταν αυτα που μόλις του είχα πει. Τον είδα, έσφιξε το ποτήρι του, έτοιμο να το σπάσει. "Ξέρεις Άνι,εχεις δίκιο με ότι είπες. Ίσως έτσι είναι καλυτερα και για τους δυο μας. Η λούνα είναι σημαντική,όπως είσαι και εσύ για εμένα. Δεν θα ήθελα να ξανά χαθουμε τώρα που βρεθηκαμε μετα απο καιρό. Θα μείνω μόνιμα στην Βραζιλία μαζί με την Λούνα.."
Μόνιμα; Χθες άλλα έλεγε..
"Μόνιμα; αλήθεια; και η δουλεια σου;" εκείνος γέλασε "Βρήκα δουλεια εδώ πέρα. Στη Γαλλία ήμουν ως εκπαιδευόμενος. Το έμαθα πρόσφατα και εγώ. Δεν γνώριζα.." "Χαίρομαι,θα μπορούμε να τα λέμε και πιο συχνά.." του είπα με τα χίλια ζορια,προσπαθώντας να μην δακρυσω.
Μόνιμα εδώ; με την Λούνα; Πως θα το αντεξω αυτο..αλλά απο την αλλη δεν θα γινόταν να ξανά ειμασταν μαζί,οποτε θα κρατήσω αυτό που είπα..θα φτιάξω και εγώ την ζωή μου. Τον Μάρκους δεν θα τον αποκλήρωσω απο την ζωή μου. Εξάλλου πλεον θα έχω την δουλειά και δεν θα έχω πολύ ελεύθερο χρόνο..όσο σκληρο και αν είναι θα προσπαθήσω να τον ξεπεράσω μια και καλη..
Ήρθε πιο κοντά μου και με αγκάλιασε. Εκείνη την στιγμή είχε ερθει η Λούνα. "Ουψ,συγγνώμη" είπε και έκανε μερικά βήματα πίσω. "Όχι Λούνα,δεν είναι αυτό που νομιζεις απλως ξεκαθαρισαμε κάποια πραγματα με τον Μαρκους και κάναμε μια αγκαλιά συμφωνίας. Εκείνη χαμογέλασε και έκατσε απέναντι μας σε μια καρέκλα. "Είναι εντάξει,δεν παρεξηγησα τίποτα" είπε και ήπιε μια γουλια κρασί.
Η ωρα πέρασε μιλώντας για διάφορα θέματα,πειραζοντας ο ένας τον άλλον,κάνοντας πλάκες και αστεία. Μια όμορφη ατμόσφαιρα. "Πρεπει να πηγαίνω σιγά σιγά.." είπα και σηκωθηκα απο την κούνια. Τους χαιρέτησα και τους υποσχέθηκα οτι θα τα ξανά λέγαμε σύντομα. Και τώρα Άνι,τι κάνουμε; Θα καταφέρω να ξεχάσω τον Μάρκους ή έτσι θα τα κάνω σκατά; Εκεινος; τι νιώθει μετα απο αυτό; ή Λούνα; ξέρει τα παντα για εμένα και τον Μάρκους; και γιατί ήταν τόσο άνετη απέναντι μου; τοσα ερωτήματα που δεν έχουν απαντηθεί ακόμα..ίσως καταφέρω να μάθω με τον καιρό. Δεν θα ήθελα σε καμια περιπτωση να μπω αναμεσα τους. Δεν θα εκανα ποτε κάτι τέτοιο.
Εφτασα σπίτι,ανοιξα την πόρτα και όλοι ήταν μέσα. Τους χαιρετησα και κλείστηκα στο δωμάτιο μου. Η μέρα κύλησε ευχάριστα αλλά παράλληλα και περίεργα..Σε δυο μέρες είναι και η εκδήλωση του Μάικ. Ανυπόμονω να ξεκινησω δουλεια να ξεφυγω απο όλα αυτά..