- Αθηνα! Σταματα! της λέω κατεβάζοντας την από πάνω μου...
- Τι έγινε; με ρωτάει απορημενα, και διακρίνω στο βλέμμα της θυμό.
- Απλά δεν μπορώ. Ντυσου και φύγε.
- Γιατί Λευτερη; Τι επαθες; με ρωτάει νευριασμενη.
- Απλά δεν γίνεται!
Στέκεται για λίγο ακίνητη και ύστερα ξεσπάει.
- Μάλιστα. Αφού δε σου κανουμε, να φεύγουμε. Δεν πειράζει. Εριξα πολύ το επίπεδο μου με εσένα, μου πετάει και σηκώνεται φορώντας το φόρεμα της.
- Ρε Αθηνα... πάω να πω, αλλά με σταματα.
- Δεν θέλω να ακούσω εξηγήσεις. Μην απολογήσε, λέει και κουμπωνει το φερμουάρ του φορέματος. Μου ρίχνει μία ματιά απαξιωτική και γεμάτη απέχθεια.
- Απλά είμαι ερωτευμένος με άλλη, της εξομολογουμαι και παγώνει στη θέση της.
Δεν το περίμενες ε; τη ρωταω βλέποντας την αντίδραση της.
Γυρίζει και με κοιτάει. Όμως το βλέμμα της δεν κρύβει απέχθεια. Αλλά σαστιμαρα. Φαίνεται ότι προσπαθεί να επεξεργαστεί αυτό που μόλις άκουσε. Κάθεται στο κρεβάτι και μου λέει.
- Μπράβο σου.
Την κοιταω με απορία.
- Τι εννοείς;
- Μπράβο που δεν πήγες μαζί μου. Έχω ανάγκη να ξερω πως υπάρχουν άντρες σαν εσένα. Απλά δεν... λέει και τα μάτια της βουρκωνουν. Η φωνή της δεν βγαίνει καθαρή και ξεσπάει σε κλάματα.
- Έι! Τί επαθες; της λέω παιρνοντας τη αγκαλιά.
- Αστο. Είναι μεγάλη ιστορία, μου λέει αφού σταματησει το κλαμα.
- Θέλω να την ακούσω. Αν θέλεις κι εσύ βέβαια...
- Απλά, απλα δεν ξέρω. Ίσως φταίω κι εγώ, αλλά... Έχω έναν αποτυχημένο γαμο. Επισα τον άντρα μου να πηδ*εται με μία άλλη, στο ίδιο μας το κρεβάτι. Στο κρεβάτι του γαμου μας! Αυτός, που... που ορκιζόταν πως μ' αγαπάει, και πώς θα έδινε και τη ζωή του για 'μένα, με απάτησε. Τον είχα ερωτευτεί από μικρή. Θυμάμαι πετούσα από τη χαρά μου οταν μου ζητησε να παντρευτουμε. Αλλά μετά, άρχισαν οι τσακωμοι και οι συχνές απουσίες. Δεν ήθελα να πιστέψω ότι με απατούσε. Πίστευα πως μ' αγαπούσε πολύ για να μου το κάνει αυτό. Το ίδιο έλεγε κι εκείνος, οπότε του έλεγα για τις υποψίες μου περι... ερωμενης. Ουτε τον Μαριο δε σκέφτηκε. Πέντε χρονών ήταν. Πως θα έβγαζε από τη ζωή του τον ίδιο του τον πατέρα; Αλλά μετά, άρχισα να σκέφτομαι ότι είμαι πολύ λίγη για εκείνον. Ότι του αξίζουν καλύτερα πράγματα και...
- Μην ακούω αηδιες! Του πεφτεις παρά πολύ του κυρίου... του κυρίου...
- Αντρεα! Έτσι τον λένε τον... άντε μη λερωσω το στόμα μου.
- Κατάφερες να με κάνεις υποχείριο σου, σε ενα μόλις λεπτό. Δεν είμαι ευκολος άνθρωπος σε αυτά. Είσαι πολύ καλή για κάποιον που δεν ξέρει να αγαπάει. Να το θυμάσαι.
- Σ' ευχαριστώ, μου ειπε και με κοιταξε στα ματια.
Είναι πολύ τυχερή η κοπέλα που σ' έχει.
- Ήταν. Χωρισαμε, είπα κι άρχισα να βουρκωνω κι εγώ.
- Γιατί;!
- Επειδή, όπως σου είπα, με είχες κάνει υποχείριο σου. Σε μία τρυφερή στιγμή, ανεφερα, ή μάλλον, φωναξα το... όνομα σου, της είπα νιώθοντας κάπως ντροπιασμένος.
Η Αθηνα στην αρχή με κοίταζε με δυσπιστία και μετά ξεσπασε σε τρανταχτά γέλια.
- Μη γελάς καθόλου! Ακόμα με πονάει το βλέμμα που μου έριξε. Ήταν γεμάτο πόνο. Και ήταν εξ αιτίας μου!
Σταμάτησε να γελαει και μου επιασε το χέρι.
- Θα της μιλήσω εγώ. Θα της εξηγήσω, χωρίς να αναφέρω πως... βρεθηκαμε στο κρεβάτι.
- Αλήθεια θα το κάνεις; τη ρωταω και περιμένω με αγωνία την απάντηση της.
- Εννοείται!!! Στείλε μου με μήνυμα τη διεύθυνση της και θα πάω να τη βρω. Μην ανησυχείς. Και πρόσεχε! Μην την κάνεις να πιστέψει πως δε σου αξίζει. Είναι ο,τι χειρότερο για κάποιον.
Την αγκαλιαζω σφιχτά και αφού χαιρετηθηκαμε, έφυγε. Δεν νομίζω να την ξαναδώ...
Λιζας POV*
- Ρε κοριτσάκι μου σταμάτα το κλαμα. Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι.
- Και τι να κάνω ρε Ναταλια! Δε μ' αγαπαει. Αγαπάει αυτή την... Αθηνα.
- Δεν μας νοιάζει! Απλά μην ασχολείσαι. Δεν σου αξίζει, μου λέει νευριασμενη.
- Μήπως εγώ δεν του αξιζω; Μήπως του πεφτω πολύ λίγη; Αυτή η Αθηνα δηλαδή, τι είχε παραπάνω; Μάλλον κάποια σαν αυτή του αξίζει. Και όχι εγωωωω! της λεω και ξεσπαω πάλι σε κλάματα.
Μου χαϊδεύει τα μαλλιά και μου λέει.
- Ρε Λιζακι... Αν δεν θέλει αυτός μία, εσύ δεν θέλεις δέκα. Προσπάθησε να το ξεπεράσεις. Η ζωή συνεχίζεται.
Αρχίζω να σκέφτομαι ότι δεν θέλω να καταληξω σαν αυτές τις κοπελες που κοροϊδευω. Που κάθονται και κλαίνε για τον κάθε βλακα που τις πλήγωσε. Πάντα συμβουλευα τους άλλους να ζουν τη ζωή τους, χωρίς να κάθονται να στεναχωριουνται για κάποιους που δεν αξίζουν. Τελικά η Ναταλια έχει δίκιο! Δεν θα κάθομαι να κλαίω για κάποιον που δεν αξίζει!
- Σήκω! της λέω αποφασιστικά και ανοιγω την ντουλάπα μου...
Λευτερης POV*
Το κινητό μου χτυπάει και με διακόπτει από τις σκέψεις μου. Σκέφτομαι πως θα καταφέρω να ξανακερδισω τη Λιζα. Το σηκώνω, χωρίς να δω ποιος είναι και απανταω ακεφα.
"Παρακαλώ;"
"Λευτερη! Η Νικολλετα είμαι. Δεν σε πετυχα σήμερα στο σχολείο."
"Ναι. Το ξέρω. Δεν πήγα καθόλου στο γραφείο σήμερα."
"Ναι. Σχετικά με αυτό που λέγαμε, για τη συνάντηση στο μπαρ..."
"Α ναι! Ευτυχώς που μου το θυμισες!"
Η σιωπή της με κάνει να καταλάβω πως είπα βλακεία! Ήταν ανάγκη να της πω ότι το είχα ξεχάσει;
Μα δεν της ειπες αυτό ακριβώς! Μπορείς να το συμαζεψεις!
Δίκιο έχεις!
(Ναι! Πάλι μιλάω, ή σκέφτομαι μόνος μου...)
"Σκεφτόμουν να σε πάρω τηλέφωνο για να κανονίσουμε, και παραλίγο να μπω για μπάνιο, χωρίς να σε έχω πάρει πριν. Ευτυχώς που πήρες!" προσπαθώ να το συμαζεψω κάπως.
"Α!" αναφωνεί ανακουφισμενη.
Επιασε!!!
"Λοιπόν! Για πες μου."
[…]
Αφού τα είπαμε, και συζητησαμε για ένα σωρό άλλα θέματα, κλεισαμε το τηλέφωνο. Αυτή η γυναίκα δεν υποφερεται ώρες ώρες.
Πεφτω στο κρεβάτι και στο μυαλό μου έρχεται η Λιζα. Θυμάμαι την τελευταία μας συνάντηση. Πόσο πόνο έκρυβαν τα μάτια της όταν φωναξα το ονομα κάποιας άλλης... Αχ ρε Λιζακι. Είσαι τα πάντα για 'μένα.
Η πιο τρελή ιδέα μου έρχεται στο μυαλό και αμέσως αρπάζω το τηλέφωνο και σχηματιζω τον αριθμό της Λιζας...
Λιζας POV*
- Που πάμε ρε Λιζα;! με ρωτάει η Ναταλια καθώς την τραβολογαω στο πάρκο.
- Παμε για καφε! Δεν θα κάτσω να κλάψω γι' αυτόν! Δεν αξίζει.
Αν όμως αξίζει; Μην κοροϊδευεις τον εαυτό σου Λιζακι. Στους άλλους παίξε όσο θέατρο θέλεις. Αλλά μην προσπαθεις να πεισεις τον εαυτό σου για κάτι που δεν ισχύει. Τον αγαπάς και βαθιά μέσα σου κλαις που σε απάτησε. Που αγάπησε κάποια άλλη. Λιζα! Του επεφτες πολύ λίγη κοπέλα μου! Βρήκε κάποια καλύτερη. Σιγά μην καθόταν μαζί σου. Αφού εσύ...
- ΑΑΑΑΑ!!! ΒΟΥΛΩΣ' ΤΟ ΠΙΑ!!!! φωνάζω στη μέση του πάρκου!
- Τί σου εκανα; με ρωτάει η Ναταλια φοβισμένη.
Την κοιταω σαν χαμενη. Τί έγινε μόλις τώρα;
- Ε;! Εσύ τίποτα! Κάτι θυμήθηκα και μου την έδωσε, της είπα ψέματα καθώς άρχισα να προχωραω και πάλι για την καφετέρια.
Το κινητό μου χτυπάει και με αποσυντονιζει εντελώς από τις σκέψεις μου. Το βγάζω και κοιταω ποιος είναι.
"Λευτερης";;!!!!
Να το σηκώσει, ή να μην το σηκώσει; Ιδού η απορία!! LOVE YA!!!<3<3
Χρόνια πολλά!! Καλό Πασχα!!! Να είσαστε καλά και δυνατοί!! <3 <3