Βρισκόμαστε στα ΚΤΕΛ και περιμένουμε να έρθει ο 'Παρούλης' . Δεν είχα καμία όρεξη να έρθω αλλά η Μυρτώ επέμενε.
Στέλιος: "Ήταν ανάγκη να με κουβαλήσεις και εμένα?"
Μυρτώ: "Φίλος σου δεν είναι?"
Στέλιος: "Απλά κάνουμε παρέα, θα μπορούσαμε να βρεθούμε αύριο"
Μυρτώ: "Σταμάτα να γκρινιάζεις"
Χμ..μωρέ λες?
Στέλιος: "Τώρα που το σκέφτομαι, έκανα πολύ καλά και ήρθα"
Μυρτώ: "Γιατί?"
Στέλιος: "Είναι επικίνδυνος ο Σκαρ"
Λέω όλο νόημα και την κοιτάζω.
Μυρτώ: "Δεν μου έχεις εμπιστοσύνη?"
Στέλιος: "Όχι μωρό μου, αυτός δεν είναι πολύ της εμπιστοσύνης"
Την αγκαλιάζω από την μέση και ο Σκαρ κάνει την εμφάνισή του. Η Μυρτώ τρέχει και τον αγκαλιάζει. Ακόμα δεν ήρθε ρε φίλε.., ώρε γλέντια που θα έχουμε. Πλησιάζουν.
Πάρις: "Στελάρα παιχταρά! Τι λέει ρε?"
Στέλιος: "Γειά σου 'Παρούλη' "
Απαντάω οξύθυμα και ειρωνικά.
Πάρις: "Παρούλη? Πάει το Σκαρ?"
Στέλιος: "Τι λες τώρα.."
Πάρις: "Που τσακίστικες?"
Μυρτώ: "Για πες μας, Στέλιο, που τσακίστικες?"
Ρίχνω ένα θυμωμένο βλέμμα στην Μυρτώ.
Στέλιος: "Δεν πάμε καλύτερα? Θα είσαι πτώμα από το ταξίδι. Τις ιστορίες άλλη φορά"
Αγκαλιάζω ξανά την Μυρτώ από την μέση και προχωράμε μπροστά.
Μυρτώ: "Είσαι απαράδεκτος"
Στέλιος: "Πρόσεχε για να έχεις"
Μυρτώ: "Το παρατραβάς"
Στέλιος: "Οκευ, σόρρυ.."
Στο σπίτι της Μυρτώς, οι γονείς της βοήθησαν τον Σκαρ να βολευτεί.
Φαίη: "Εμ..Πάρι?"
Πάρις: "Παρακαλώ?"
Τι ευγενικός που είναι....Μωρέ θα στην κάνω εγώ την ευγένεια.....παπαγάλου! Το παρακάνω?
Φαίη: "Θα κοιμηθείς στο δωμάτιο της Μυρτώς, μαζί της. Ελπίζω Στέλιο να μην σε πειράζει"
Πάρις: "Γιατί τι πρόβλημα έχει?"
Στέλιος: "Έλα ντε, τι πρόβλημα να έχω?"
Απαντάω με ένα ειρωνικό χαμόγελο. Κοιτάζω το ρολόι μου. Γαμώτο, εχω προπόνηση σε λίγο. Όσο και να θέλω να μείνω, πρέπει να φύγω. Πλησιάζω την Μυρτώ και την αγκαλιάζω από πίσω. Της αφήνω ένα γλυκό φιλί πίσω από το αυτί της και της ψιθυρίζω.
Στέλιος: "Είσαι πολύ όμορφη"
Γυρίζει για να μπορέσει να με κοιτάξει και χαχανίζει. Αυτός ο ήχος...μπορεί να είναι ναι ο αγαπημένος μου.
Μυρτώ: "Ευχαριστώ πολύ, μα πρέπει να βοηθήσω λίγο τον Πάρι"
Στέλιος: "Δεν είναι κουλός, μωρό μου"
Κάνει πως νευριάζει και της δίνω ένα πεταχτό φιλί.
Στέλιος: "Πρέπει να φύγω"
Μυρτώ: "Γιατί?"
Στέλιος: "Έχω προπόνηση"
Μυρτώ: "Δεν μπορείς να μην πας μια μέρα?"
Στέλιος: "Έχεις παρέα"
Μυρτώ: "Δεν είναι το ίδιο"
Κάνω πως το σκέφτομαι, φυσικά και θα κάτσω.
Μυρτώ: "Πες ότι είσαι άρρωστος"
Στέλιος: "Καλά, με έπεισες"
Χαμογελάω πλατιά και την ξαναφιλάω.
Πάρις: "Τι γίνεται εδώ ρε παιδιά?"
Θα τον σκοτώσω -.-
Στέλιο: "Εδώ με την κοπέλα μου τα λέμε. Τίποτα που να σε ενδιαφέρει"
Πάρις: "Κοπέλα σου? Εσύ και η Μυρτώ? Εσείς ρε είστε σαν αδέλφια"
Τον αρπάζω από τον γιακά και τον σηκώνω. Πονάω λίγο, αλλά θα το υποστώ.
Στέλιος: "Ναι ρε φίλε, υπάρχει κανένα πρόβλημα μήπως?"
Απαντάω ήρεμα.
Πάρις: "Όχι ρε φίλε, αλίμονο! Μια παρατήρηση έκανα! Ηρέμησε"
Τρέμει, μήπως το παράκανα λίγο?
Μυρτώ: "Στέλιο τον έχεις αφήσει κάτω τωρα"
Τον αφήνω απότομα και αυτός χάνει την ισορροπία του και πέφτει. Τι άθλιος. Η Μυρτώ τον βοηθάει να σηκωθεί και αμέσως μετά έρχεται δίπλα μου. Με πιάνει απότομα από το μανίκι και τραβάει μέσα στο δωμάτιό της. Κλειδώνει την πόρτα και σταυρώνει τα χέρια της.
Στέλιος: "Τι?"
Μυρτώ: "Ποιο είναι το πρόβλημά σου?"
Στέλιος: "Δεν έχω κάποιο πρόβλημα, μωρό μου"
Μυρτώ: "Ναι, το βλέπω. Γι' αυτό κόντεψες να τον πνίξεις?"
Στέλιος: "Υπερβολές"
Μυρτώ: "Προτείνω να χαλαρώσεις λίγο"
Να χαλαρώσω? Σοβαρά μιλάει?
Στέλιος: "Ακούς τι λες? Πως μπορώ να χαλαρώσω όταν ξέρω πως αυτός ο αγριάνθρωπος κοιμάται δίπλα σου? Έλα λίγο στην θέση μου. Τι θα έκανες αν σου έλεγα πως η Δάφνη θα μείνει σπίτι μου το Σαββατοκύριακο και θα κοιμηθούμε αγκαλίτσα?"
Μυρτώ: "Δ-δεν νομίζω ν-να με π-πείραζε"
Τραυλίζει ή είναι η ιδέα μου?
Στέλιος: "Ωραία τότε"
Βγάζω το κινητό μου και καλώ την Δάφνη.
*Δάφνη: "Ναιιι??"
Στέλιος: "Χευ κούκλα, πως είσαι?"
Δάφνη: "Μια χαρά, εσύ??"
Στέλιος: "Μια χαρά, δεν μου λες......" *
Ο Μυρτώ μου αρπάζει το κινητό, το κλείνει και το πετάει στο κρεβάτι της.
Μυρτώ: "Άστο το γαμημένο.."
Στέλιος: "Χευ, Χευ. Ηρέμησε"
Χαμηλώνει το βλέμμα της στα πόδια της. Την πλησιάζω και της σηκώνω το κεφάλι με τον δείκτη μου.
Στέλιος: "Είδες?"
Μυρτώ: "Εντάξει, θα κοιμηθώ στο σαλόνι"
Στέλιος: "Μην ακούω βλακείες, σου έχω εμπιστοσύνη. Απλά, αν σε πειράξει θέλω να μου το πεις"
Μυρτώ: "Για να τον κάνεις μαύρο? Δεν θα 'σαι καλά"
Γύρισε στο ξινό της
Στέλιος: "Να σου πω, δεν κόβεις τις πολλές λεμονάδες?"
Μυρτώ: "Δεν κόβεις τις πολλές εξυπνάδες?"
Στέλιος: "Χαχαχα, πλάκα κάνω μωρό μου"
Μυρτώ: "Ναι, να τις κόψεις αυτές τις πλάκες"
Στέλιος: "Έλα εδώ"
Την αγκαλιάζω και της χαϊδεύω το μάγουλο. Την φιλάω και την και καθοδηγώ προς το κρεβάτι της.
Μυρτώ: "Ο Πάρις είναι έξω και περιμένει"
Στέλιος: "Ας περιμένει, έχεις κλειδώσει"
Την ρίχνω στο κρεβάτι και ανεβαίνω πάνω της. Την φιλάω στον λαιμό και της ανεβάζω σιγά σιγά την μπλούζα. Η πόρτα χτυπάει.
Πάρις: "Μυρτώ? Όλα καλά?"
Είναι μαλάκας? Απαντήστε μου με ένα ναι ή με ένα πολύ, παρακαλώ. Είναι σημαντικό!
Στέλιος: "Θα τον γαμήσω"
Μυρτώ: "Ηρέμησε"
Με φιλάει απαλά στο μάγουλο και τρέχει να ανοίξει την πόρτα.
Μυρτώ: "Όλα καλά βρε. Μην ανησυχείς"
Σηκώνομαι και τον πλησιάζω απειλητικά. Τον αρπάζω από τον ώμο και πετάγεται.
Στέλιος: "Σε λίγο θα φύγω, μην δω κανένα περίεργο μήνυμα από την Μυρτώ μέσα στην άγρια νύχτα, θα έρθω και θα σε γαμήσω ανάποδα μπας και έρθεις στα ίσα σου"
Πάρις: "Ε-εντάξει ρε φίλε. Μ-μην ανησυχείς"
Με φοβάται, καλό αυτό.
Στέλιος: "Έτσι μπράβο"
Εκείνη την στιγμή η Φαίη βγαίνει από τον γραφείο της με ένα παιδί στην ηλικία μας. Είναι λίγο κουνιστούλης μάλλον.
Φαίη: "Όπως είπαμε Στέργιο, εντάξει?"
Στέργιος: "Εντάξει"
Απαντάει ντροπαλά και φεύγει. Ναι, γκέυ είναι.
Φαίη: "Τι έγινε ρε παιδιά? Προς τι αυτή η μάζωξη? Στέλιο, γιατί αγόρι μου έχεις γραπώσει έτσι τον Πάρι?"
Τον αφήνω απότομα και του σκουπίζω τον ώμο.
Στέλιος: "Εδώ με το φιλαράκι μου τα λέγαμε"
Τον χτυπάω δυνατά στο ίδιο σημείο και χαμογελάω ειρωνικά.
Φαίη: "Εντάξει, αν χρειαστείς κάτι πες μου, ναι?"
Στέλιος: "Οκέυ, θα έρθω λίγο πριν φύγω"
Φαίη: "Όπως αγαπάς"
Η Φαίη γυρίζω ξανά στο γραφείο της και γυρίζω αστραπιαία στον Πάρι.
Στέλιος: "Έγινα σαφής?"
Πάρις: "Σαφής, σαφέστατος"
Στέλιος: "Πολύ ωραία"
Η υπόλοιπη ώρα πέρασε σχεδόν βαρετά, δεν κάναμε και τίποτα σπουδαίο. Ο Πάρις δεν γυρνούσε να με κοιτάξει και ήταν σε απόσταση μεγαλύτερη των πέντε μέτρων από την Μυρτώ. Η όλη φάση ήταν ξεκαρδιστική. Όταν τον πλησίαζα έτρεμε. Ήθελα να γελάσω αλλά παρέμενα σοβαρός.
Στέλιος: "Μωρό μου, πρέπει να φύγω"
Μυρτώ: "Τώρα? Κάτσε λίγο ακόμα"
Στέλιος: "Δεν γίνεται μωρό μου, σόρρυ"
Μυρτώ: "Καλά, πριν φύγεις όμως πήγαινε στην μητέρα μου να μιλήσετε λίγο. Εντάξει?"
Στέλιος: "Δεν κατάλαβα? Υπονοείς κάτι?"
Λέω παιχνιδιάρικα καθώς σηκώνω το φρύδι μου.
Μυρτώ: "Εγώ? Προς θεού"
Με κοιτάει με ένα αθώο βλέμμα και την φιλάω.
Στέλιος: "Εντάξει, με έπεισες"
Μυρτώ: "Χμ..τόσο εύκολα?"
Στέλιος: "Με πείθεις εύκολα γενικά"
Μυρτώ: "Θα το έχω υπόψιν μου"
Μου κλείνει το μάτι και την χτυπάω απαλά στα οπίσθια. Βγάζει μια κραυγή έκπληξης ενώ εγώ προχωράω προς το γραφείο της Φαίης. Χτυπάω απαλά την πόρτα και μπαίνω μέσα.
Στέλιος: "Φαίη? Να περάσω?"
Φαίη: "Ναι, φυσικά. Κάθισε"
Κάνει στην άκρη τα χαρτιά που βρίσκονται μπροστά της και με κοιτάει καθώς κάθομαι.
Στέλιος: "Αν έχεις δουλειά ή είσαι κουρασμένη μπορώ να έρθω και αύριο"
Φαίη: "Όχι, δεν πειράζει"
Στέλιος: "Καλά, όπως θέλεις"
Φαίη: "Να αρχίσουμε?"
Στέλιος: "Φυσικά"
Βολεύομαι καλύτερα στην θέση μου καθώς αυτή βγάζει ένα χαρτί και ένα στυλό για να κρατήσει σημειώσεις.
Φαίη: "Τι τρέχει με τον Πάρι?"
Στέλιος: "Με τον Πάρι? Τι να τρέχει? Δεν τρέχει κάτι"
Αποφεύγω να την κοιτάξω.
Φαίη: "Στέλιο.."
Με μαλώνει και αναστενάζω.
Στέλιος: "Απλά δεν μου αρέσει η ιδέα να κοιμάται δίπλα της"
Φαίη: "Το ξέρω, αλλά δεν γινόταν αλλιώς"
Στέλιος: "Τον προειδοποίησα να μην την πειράξει"
Φαίη: "Όχι με τον καλύτερο τρόπο, από όσο είδα"
Στέλιος: "Αυτός είναι ο τρόπος μου"
Απαντάω οξύθυμα. Αυτός είμαι και δεν μπορεί να με αλλάξει.
Φαίη: "Γνωρίζω τον τρόπο με τον οποίο λειτουργείς, είσαι εδώ για τον βελτιώσουμε"
Στέλιος: "Λάθος. Είμαι εδώ επειδή το επέλεξε αυτός που θέλει να ονομάζεται πατέρας μου να είμαι"
Φαίη: "Δεν θα ήθελες να βρίσκεσαι εδώ?"
Στέλιος: "Όχι, δεν είμαι κανένας ψυχασθενής"
Γελάει. Γελάει? Γιατί γελάει? Πως μπορεί να μένει ψύχραιμη και χαλαρή? Σχεδόν την προσέβαλα.
Φαίη: "Εχεις δίκαιο δεν είσαι ψυχασθενής, ούτε κι εγώ, όμως, είμαι ψυχίατρος, αλλά ψυχολόγος"
Στέλιος: "Το ίδιο είναι"
Φαίη: "Τώρα είσαι εσύ λάθος. Αυτά τα δύο... επαγγέλματα, άμα θες πες τα, απέχουν πολύ μεταξύ τους"
Στέλιος: "Τέλος πάντων"
Γυρίζω ειρωνικά τα μάτια, εκνευρίζομαι περισσότερο.
Φαίη: "Ωραία, λοιπόν. Πες πως δεν θέλεις να είσαι εδώ"
Τι παιχνίδι παίζει?
Στέλιος: "Δεν έχω επιλογή"
Φαίη: "Φυσικά και έχεις, απλά ή δεν το έχεις καταλάβει ή κερδίζεις κάτι από όλο αυτό"
Στέλιος: "Χα, σαν τι μπορώ να κερδίσω δηλαδή?"
Φαίη: "Σύγκρινε τον εαυτό σου τώρα με αυτόν που ήσουν το προηγούμενο καλοκαίρι, μετά...."
Στέλιος: "Μετά το ατύχημα, ναι"
Πετάω αδιάφορα.
Φαίη: "Δεν είσαι πολύ χαλαρός με αυτό το θέμα?"
Στέλιος: "Ποιο θέμα?"
Φαίη: "Του ατυχήματος"
Στέλιος: "Απλά το έχω αποδεχτεί"
Φαίη: "Τι έχεις αποδεχτεί δηλαδή?"
Στέλιος: "Ότι επειδή του έστριψε του μεγάλου εκεί πάνω, αν υπάρχει, θέλησε να μου γαμήσει την ζωή"
Πετάω οξύθυμα.
Φαίη: "Θα πρότεινα να ηρεμήσεις λίγο"
Στέλιος: "Δεν μας χέζεις ρε Φαίη?"
Σηκώνομαι και κατευθύνομαι προς την πόρτα. Η φωνή της όμως με σταματάει.
Φαίη: "Μια τελευταία κουβέντα θέλω να σου πω και είσαι ελεύθερος να φύγεις. Μπορείς να καθίσεις εκεί στην πόρτα, έχοντάς μου πλάτη. Δεν έχω κανένα πρόβλημα"
Μένω ακίνητος περιμένοντας να συνεχίσει.
Φαίη: "Πολύ ωραία. Τώρα που θα βγεις, μην ξεσπάσεις στην Μυρτώ ή στον Πάρι. Δεν φταίνε σε τίποτα τα παιδιά. Όταν θα φύγεις μην ξεχάσεις να της πεις 'καληνύχτα'. Να θυμάσαι, μην αφήνεις ποτέ τον άνθρωπο που νοιάζεσαι χωρίς 'καληνύχτα'. Καληνύχτα, Στέλιο"
Ξεφυσάω.
Στέλιος: "Καληνύχτα"
Απαντάω και βγαίνω από το γραφείο. Η Μυρτώ με πλησιάζει.
Μυρτώ: "Όλα καλά, μωρό μου?"
Χαμογελάω αμυδρά.
Στέλιος: "Πες της ένα συγνώμη μετά, από μέρους μου. Θα καταλάβει"
Μυρτώ: "Εντάξει, μην ανησυχείς"
Μου χαρίζει ένα ενθαρρυντικό χαμόγελο, το οποίο και φιλάω.
Στέλιος: "Καληνύχτα, σ' αγαπώ"
Μυρτώ: "Κι εγώ σ' αγαπώ, καληνύχτα"
Την βγάζω από την αγκαλιά μου και φεύγω από το σπίτι της με προορισμό το δικό μου, άλλος πόλεμος εκεί...