Sleepless
Paring : Baby deadpool X Spiderman
Rate : PG-13, Fluff
Note : แต่งเพราะแฟนอาร์ตเบบี้เดดพูลตอนนอนหลับน่ารักมากกกกก
"ยูนิคอร์นตัวที่หนึ่ง..."
"ยูนิคอร์นตัวที่สอง..."
"ยูนิคอร์นตัวที่สาม..."
เสียงเล็กพึมพำมาจากปากกะจิดริด ก่อนที่เจ้าของเสียงจะเลิกผ้าห่ม โผล่หัวกลมๆออกมาจากเตียง ร่างสั้นป้อมลืมตาโพลงในความมืด แขนกอดตุ๊กตายูนิคอร์นไว้แนบอก
"นอนไม่หลับ...ฮื่อ...เบบี้เดดพูลนอนไม่หลับ..."
ดวงตากลมโตหลังหน้ากากสีดำแดงตื่นเต็มที่...ให้ตาย ทำไมเขาถึงนอนไม่หลับนะ ทั้งๆที่เข้านอนสามทุ่มตรงเหมือนที่สไปดี้บอกเป๊ะเลย
ฮือ
ไปหาสไปดี้ดีไหมนะ
(แองเจลเดดพูล : ไม่ได้นะ ตอนนี้ดึกมากแล้ว อย่าไปรบกวนปีเตอร์เลย)
(เดวิลเดดพูล : ไปเถอะน่า! สไปดี้ช่วยให้นายหลับได้แน่ๆ)
เบบี้เดดพูลเถียงกับตัวเองอยู่ในหัวสักพัก คุยกับคุณยูนิคอร์นอีกนิดหน่อย ก็ได้คำตอบว่า...เขาอยากนอนกับสไปดี้
"ไปหาฉะไปดี้กันเถอะคุณยูนิคอร์น ฮึบ!"
เจ้าก้อนสีแดงกระโดดลงมาจากเตียงที่สูงกว่าเขาอยู่หลายเท่าตัว แล้วเดดพูลก็หันรีหันขวาง แอบย่องออกจากห้องตัวเอง ไปสู่ห้องถัดไป
กระดึ๊บ~
ขาสั้นๆพยายามไต่ขึ้นเตียงนอน มีร่างโปร่งสวมชุดสแปนเด็กซ์เอกเขนกอยู่บนนั้น ส่งเสียงกรนเบาๆอย่างคนหลับลึก เดดพูลปีนไปจนถึงบนสุด ก่อนจะกระโจนเข้าหาปีเตอร์ พาร์คเกอร์
"ฉะไปดี้~"
ปีเตอร์ที่กำลังหลับสนิทได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง...เขาคว้าหมอนมาปิดหู หลับตาปี๋ แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงสิ่งมีชีวิตกลมปุ๊กลุกที่เกาะแกะขาเขาอยู่ อีกฝ่ายถูไถแก้มตุ้ยนุ้ยไปมา
"ฉะไปดี้ เค้านอนไม่หลับ ฉะไปดี้ตื่นมาอยู่เป็นเพื่อนเค้าหน่อย"
"..." สไปเดอร์แมนไม่ขยับตัว นอกจากหน้าบึ้งตึงขึ้นเล็กน้อย
"ฉะไปดี้" ดวงตาในแป๋วจ้องคนที่เขาเกาะขาอยู่ แล้วใช้เขายูนิคอร์นสะกิด "ฉะไปดี้ตื่นนนนนนนนนนน"
"หนวกหูโว้ย!"
ปีเตอร์ถีบขาอย่างเหลืออด ส่งให้ก้อนเดดพูลลอยออกไปหล่นแหมะ ยูนิคอร์นกลิ้งลงใต้เตียง และผลที่เกิดขึ้นก็คือเบบี้เดดพูลเบะปากร้องไห้จ้า
"ง..แงงงงงงง้ ฉะไปดี้ใจร้ายยยยย ฉะไปดี้...ฮึก...ฉะไปดี้ถีบเค้าาาาา แงงงงงงงง ฉะไปดี้ไม่รักเดดพูลแล้วหรอ ฉะไปดี้ เค้าเจ็บบบบ แงงงงงงง"
"โว้ยยย พอแล้ว หยุดๆ" สุดท้ายร่างสูงกว่าก็ต้องลุกขึ้นมาจนได้ สีหน้าเอือมเต็มที "อย่ามาเวอร์น่ะ ไม่ได้เจ็บขนาดนั้น นายมีฮีลลิ่งแฟคเตอร์"
ถึงปากจะพูดแบบนั้น แต่ปีเตอร์ก็ลอบมองเดดพูลตัวจิ๋วด้วยความเป็นห่วง อีกฝ่ายงอแงสะอึกสะอื้น ทำให้คนที่แพ้น้ำตาสิ่งมีชีวิตน่ารักๆรู้สึกผิด
เขาไม่ได้จะบอกว่าเดดพูลน่ารักนะ
ไม่เลย ไม่แม้แต่ใกล้เคียง
"ต-แต่...ฮึก...แต่เค้าเสียใจ ฉะไปดี้ใจร้าย"
เดดพูลเงยหน้าขึ้นมองเขา หงอนเล็กๆลู่ลงเพราะดวงตาฉ่ำน้ำ
คนใจร้ายที่ว่าถอนหายใจ ก่อนจะอ้าแขนออกหน่ายๆ "...มานี่มา"
ฮึบ!
ก้อนกลมๆสีแดงพุ่งเข้ากอดสไปเดอร์แมนทันที ซุกหน้าลงกับอกอุ่นๆเหมือนมาร์ชเมลโล่ปิ้ง เบบี้เดดพูลชอบกลิ่นของสไปดี้ มันผ่อนคลายเหมือนสบู่ดอกไม้เลยล่ะ
"เอ้า เจ้าขี้แย ตกลงมีปัญหาอะไรกันแน่"
มือบางวางลงลูบหัวเดดพูลเบาๆ และร่างจิ๋วก็หลับตาพริ้ม ขยับเข้าหาสัมผัสนุ่มนวลของปีเตอร์ทันใด...สบายจังแฮะ
"เค้านอนไม่หลับ" เสียงเจื้อยแจ้วเริ่มฟ้อง "ฉะไปดี้เล่านิทานให้ฟังหน่อย"
ปีเตอร์จัดแจงอุ้มเดดพูลไปนอนอยู่ข้างๆ คลุมผ้าห่มทับให้เห็นแต่ดวงตาดำๆโผล่มา ส่วนตัวเองก็เอนลงเช่นกัน วงแขนกว้างถูกหัวสีแดงเบียดเสียดและยึดต่างหมอน
"นิทานอะไร ไม่มีหรอก" ร่างเพรียวในชุดสแปนเด็กซ์พลิกหันข้าง เดดพูลเห็นดังนั้นก็ไต่ไปเกาะอยู่ที่ไหล่แน่น
"น้า นะๆ ฉะไปดี้ เค้าอยากฟัง"
"นอนไปเหอะน่า"
"ฮ-ฮึก..."
"ก็ได้ๆๆ" ปีเตอร์พรูลมหายใจพรืด หันไปก็เห็นหน้าเดดพูลยิ้มแฉ่ง
ไอ้เด็กเจ้าเล่ห์...
"กาลครั้งหนึ่ง..." ดวงตาสีน้ำตาลกลอกนึก "มีเด็กผู้ชายชื่อปีเตอร์ พาร์คเกอร์ เขาเป็นพวกไม่เอาไหน แต่ว่าฉลาดเป็นกรด วันนึงก็ถูกแมงมุมกัดเข้า..."
"กลายเป็นสไปเดอร์แมน!"
เบบี้เดดพูลร้องอย่างตื่นเต้น ถูไถหัวกับมือเรียวอย่างออดอ้อน ก่อนจะงับนิ้วปีเตอร์เล่นระหว่างที่อีกฝ่ายเล่าต่อ
"เขาเริ่มประดิษฐ์เครื่องยิงใย ดีไซน์ชุดสีน้ำเงินแดงสุดเท่ แล้วก็สวมหน้ากาก ออกลาดตระเวนทั่วนิวยอร์ก พอเจอคนเดือดร้อนก็ช่วยเหลือ ไม่ยอมให้พวกเหล่าร้ายลอยนวล"
"ฮ้าว..."
เดดพูลอ้าปากหาว ก้อนกลมๆขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่นสบาย เขาบอกไปหรือยังนะว่าเขาชอบเสียงนุ่มละมุนของสไปดี้มากพอๆกับแววตาเป็นประกายตอนเล่าเรื่องเลย
"ทุกคนต่างชื่นชม และเรียกเขาว่า สไปเดอร์แมน"
"อือ...ฉะไปดี้ของเค้าเก่งที่สุด" เดดพูลซุกหน้ากับยูนิคอร์น รู้สึกว่าความง่วงงุนเริ่มมาเยือน
"อืม และถ้านายโตไปก็ต้องเป็นคนดีแบบเขา รู้ไหม" ปีเตอร์ลูบศีรษะเล็กปุ๊กลุก ดวงตาทอแสงอ่อนโยน
"อื้อ...เค้าจะฆ่าเหล่าร้ายให้หมดโลกเลย"
"เดดพูล เราจะไม่ฆ่าใคร" ปีเตอร์กลอกตาไปมา
"แต่ถ้ามันมาทำร้ายฉะไปดี้ล่ะ" ดวงตาที่ปิดไปแล้วลืมขึ้นอีกครั้ง "เค้าไม่ให้ใครมาทำร้ายฉะไปดี้แน่ๆ ถ้าเค้าโต เค้าจะปกป้องฉะไปดี้เอง!"
อ่า...
ปีเตอร์ไม่รู้ตัวเลยว่าหลุดยิ้มออกมาตอนไหน เขามองอีกฝ่ายกอดยูนิคอร์นอย่างหวงแหน เดดพูลขยับตัวยุกยิก ก่อนจะพูดเบาๆ
"ฉะไปดี้..."
"หืม?"
"จุ๊บราตรีสวัสดิ์เค้าหน่อย"
ปีเตอร์เงียบไปนาน จนคนร้องขอใจเสีย แต่แล้วก็คลี่ยิ้มเมื่ออีกฝ่ายแนบริมฝีปากบนหน้าผากของเบบี้เดดพูล ก้อนกลมจิ๋วโยนยูนิคอร์นไปข้างๆ
"คืนนี้เค้าจะกอดฉะไปดี้แทนคุณยูนิคอร์นล่ะ!"
พูดจบ เดดพูลก็ไถลตัวเข้าสู่อ้อมแขนของสไปเดอร์แมน แล้วหลับไปทั้งๆที่มือยังกำผ้าสแปนเด็กซ์แน่น ในขณะที่ปีเตอร์เองก็ปิดเปลือกตาลงช้าๆ เตรียมจะร่วงสู่ห้วงนิทราเช่นกัน
ไม่รู้เลยว่าเมื่อผล็อยหลับไปแล้ว เดดพูลตัวเล็กก็โงหัวขึ้นมา แอบเอาผ้าห่มคลุมทับปีเตอร์แบบนุ่มนวลที่สุด ตากลมโตมองซ้ายขวา ก่อนจะค่อยๆอุ้มยูนิคอร์นขึ้นมาเหมือนเดิม
ก็แหม...
เดี๋ยวคุณยูนิคอร์นจะน้อยใจเขานี่นา
คราวนี้เปลือกตาปิดลงจริงๆแล้ว...ลมหายใจผ่อนเข้าออกเป็นจังหวะเชื่องช้า
คืนนี้เขาต้องฝันดีแน่ๆเลย ❤️
XXX
นุ่มๆ เบาๆ
ชอบเดดพูลตัวน้อยจัง 😍
แท็ก #ฟิคฟลัฟๆ นะคะ สำหรับแหล่งลงฟิคที่ใหม่นี้ มุ้งมิ้งเหมาะกับทุกเพศทุกวัย