Ito na talaga :)
_______
“Music in the soul can be heard by the universe.”
- Lao Tzu
Sophia’s POV
Hindi ko na napigilan yung sarili ko kaya dinaan ko sa music ang nararamdaman ko. I have to do it. I know I have to. Kahit dito lang.
After naming magpractice, sinundo na ako ni Dylan. I don’t care kung makita niya kaming ganun ni Niko. Wala naman kaming ginagawang masama eh. Anyway, sabi niya nagyaya daw kumaen sa labas si Maestro kaya niyaya ko na siyang mauna.
Nagmeeting pa kasi kami after magdinner kaya medyo natagalan tas nagstay pa kami ng ilang oras sa seaside at sa pagsstay namin, napansin kong magkasama si Dylan at Niko. Hindi sila kagaya nung una akong pinakilala ni Dylan kay Niko bilang asawa niya. I know there’s something wrong between them.
After nilang mag-usap, niyaya na ako ni Dylan na umalis.
Pagdating naman sa bahay, tahimik lang siya. Hindi niya ako pinapansin at halatang iwas siya saken. Matutulog na sana ako pero wala pa din si Dylan kaya hinanap ko muna siya. Nakita ko siya sa terrace.
“Dylan. Aren’t you going to sleep?” tanong ko tas nilapitan ko siya.
“Mauna ka na, hindi pa ako inaantok.” Sagot niya.
“Ganun ba?” tanong ko ulit tas nag nod siya. “May problema ba?” habol ko tas tumingin siya saken.
“Wala. Natatakot lang ako na mawala ka saken.” Sabi niya. Huh? Bakit naman ako mawawala?
“Ano ba yang sinasabi mo? Bakit naman ako mawawala sayo?”
“Wala lang.” sagot niya tas niyakap niya ako… ng mahigpit. “Promise me… you’re not going to leave me.” Dagdag niya.
“I promise. Dylan, please don’t stress yourself.”
“I just love you so much.” Sabi pa niya “Kahit hindi ako ang mahal mo… pangako mong hindi mo ako iiwan para sa kanya.”
“Dy, kahit naman minsan inis ako sayo… never kong inisip na iwan ka para sa iba. Ikaw nga yung asawa ko di ba? Ano ka ba naman?” sabi ko tas lalo pa niya akong niyakap ng mahigpit.
“Salamat. Mahal na mahal kita Sophia. Hindi ko kakayanin pag nawala ka.”
“Jusko Dylan! Itulog na natin to pwede? Pagod ka lang eh.” Sabi ko tas umalis na siya sa pagkakayakap saken at inakbayan nalang ako.
Pumasok na kami sa loob at natulog na.
Kinabukasan, hinatid niya ko sa theater para sa practice. Medyo tutok samen si Maestro ngayon kaya kailangang ayusin ang pagtugtog. Ilang araw din kaming ganito at napapansin kong… pati si Niko, medyo iwas sa akin.
Dito na nga lang kami nagkakasama tas umiiwas pa siya.
At dumating na ang concert niya. Nauna akong tumugtog as his guest tas puro siya na yung sumunod.
Bago kami tumugtog sa final act, kinausap ko muna siya.
“Niko…” tawag ko tas lumingon siya.
“Yes?” sagot niya. Teka? Ano bang sasabihin ko? Ah!
“Congrats.” Sabi ko. Yun ang unang lumabas sa bibig ko. Ano ba yun hehe.
“For what?”
“For the success of your concert. Ang daming tao ngayon at talagang inaabangan ka nila.” Dahilan ko.
“Ah… thank you.” Sabi niya tas tumalikod na ulit siya.
“Uhmm… Niko?” tawag ko ulit tas lumingon ulit siya.
“Yes?” tanong niya and unintentionally… I kissed him on his right cheek sabay labas sa backstage.
Whew. I’m being so aggressive. I must not repeat it again. Nagkakasala ako kay Dylan.
Sumunod na din siya tas nagpalakpakan ulit yung mga tao. Tumingin muna siya saken bago pumwesto sa piano. Nagsmile ako tas humarap na ulit sa mga tao.
Tumahimik ang lahat at nagsimula na siyang tumugtog. Sinundan ko na din ng kanta. Naging emotional yung piece na yun. Mas emotional kesa nung una namin itong tinugtog. Pati ako napaluha na habang kumakanta at pagtapos ng heart-felt performance na yun… lumapit siya saken at niyakap ako sa gitna ng stage. Nagpalakpakan ulit yung mga tao.
“N…niko? a… anong gina… anong ginagawa mo?”
“Just love… love me… again.” Sabi niya at lalo niya akong niyakap ng mahigpit.
Never nagclose curtain si Niko sa kahit anong performance niya pero ngayon biglang nagpaclose curtain si Maestro. Nakita kong sumenyas siya at bago pa sumara ang kurtina… nakita ko yung reaksyon ng mukha ni Dylan. Papalapit siya sa stage. Nagmamadali. Mukhang galit. Sht.
Tinulak ko si Niko at maya maya… biglang…
*BLAAAG*
Umakyat si Dylan sa stage gaya ng inaasahan at biglang sinuntok si Niko.
“Sira ulo ka Angelo! Traydor ka!” sigaw ni Dylan.
“Dylan!” awat ko pero tinulak niya ako kaya bumagsak ako at tumama sa piano.
Agad naman akong itinayo ng ibang staff. Inawat na din si Dylan pero umalis din siya pagkaawat sa kanya.
“Dylan!” sigaw ko at pinilit kong habulin siya pero bigla akong nahilo at bumagsak ulit. May sugat pala yung ulo ko.
“Sophia! Sophia okay ka lang ba?” sabi ni Niko tas nagmadali siyang lumapit sa akin.
“Bitiwan niyo ko… kailangan kong makausap ang asawa ko.” Pilit ko.
“Hindi pwede Sophia. May sugat ka sa ulo.” –Niko
“Kailangan kong habulin ang asawa ko.” Sabi ko tas pumiglas ako sa kanila.
Nagmadali akong lumabas para habulin si Dylan pero hindi ko na siya naabutan. Nagmadali akong pumunta sa parking. Nandoon siya pero habang kinakatok ko yung bintana ng kotse niya… hindi niya ako pinansin at nagpatuloy lang sa pagmamaneho.
Anong gagawin ko?
Bumalik ako sa loob pero masyadong maraming reporter ang nakaabang sa entrance. Bigla ulit sumakit yung ulo ko at napaupo ako sa sahig. Napalakas kasi yung pagkakatama ko sa piano. Pilit kong tinabi ang sarili ko sa gilid para hindi ako makita ng mga reporter hanggang sa hindi ko na alam yung sumunod na nangyari.
Dylan’s POV
Before the final performance has started, pinuntahan ko si Sophia backstage to cheer her. I know it’s not easy for her to perform again with her “past lover.” And I am expecting her to be a little bit nervous but I was wrong.
*
“Niko…” tawag niya dito tas lumingon to sa kaniya.
“Yes?” sagot ni Angelo pero parang nag-isip pa si Sophia ng susunod niyang sasabihin dito.
“Congrats.” She said pero I guess, hindi yun ang sasabihin niya.
“For what?” tanong ulit ni Angleo na mukhang naguluhan sa sinabi niya.
“For the success of your concert. Ang daming tao ngayon at talagang inaabangan ka nila.” She stated.
“Ah… thank you.” Sagot ni Angelo tas tumalikod na ulit siya.
“Uhmm… Niko?” tawag niya ulit at lumingon ulit ito sa kanya.
“Yes?” respond niya the… SHE KISSED him on his right cheek sabay labas sa backstage.
Huh? What was that? What was that kiss for? Ganun ba talaga niya kamahal si Angelo na kahit alam niyang pwede ko silang makita, gagawin pa din niya yun? Saka babae siya eh… he must’ve liked him a lot talaga.
Bago makalabas si Mark Angelo sa stage…
“Mark Angelo.” Tawag ko.
“Dylan? Bakit nandito ka sa backstage?” tanong niya. Nabigla siya nang makita niya ko. Iniisip siguro niya kung nakita ko sila. Hinawakan ko siya sa kwelyo.
“Don’t you dare to steal my wife from me.” Banta ko tas binitawan ko na siya at lumabas na ko.
Nakita kong lumapit na siya sa piano at si Sophia, pumwesto na din.
Sana lang alam niya kung san siya lulugar.
But i was wrong again.
After ng performance nila… niyakap ni Angelo si Sophia sa gitna ng stage. Sira ulo to! Bigla namang nagpaclose curtain si Maestro dahil baka pagkaguluhan ng mga tao yung dalawa. Sa galit ko… sinugod ko si Angelo at sinuntok. Binantaan ko na siya pero hindi pa din siya nag-isip! Inawat ako ni Sophia pero hindi ko napigilan ang sarili ko at naitulak ko siya. Hindi ko alam na tumama pala siya sa piano kaya nung tawagan ako ni Angelo at sinabing nasa ospital si Sophia… nagmadali akong pumunta doon.
May cut siya sa ulo. Malakas nga ang pagkakatulak ko. Oh gad. What did I do?
Pag gising niya…
“Dylan?”
“Sophia… nandito lang ako.” Sabi ko tas pilit siyang umupo. “Baka mahilo ka. Wag ka munang umupo.”
“No. I’m okay.” Sabi niya tas umupo ako sa tabi niya. “Okay ka lang ba?” tanong niya.
“Ako ang dapat magtanong sayo niyan.”
“Okay lang ako. Let me explain sa nakita mo kanina. Walang nam—“ pinutol ko yung sasabihin niya.
“I’m sorry. Natatakot lang akong mawala ka saken lalo na’t kitang kita sa inyo ni Angelo na mahal na mahal niyo pa rin ang isa’t isa. Patawarin mo ko Sophia.”
“Dylan… kahit anong mangyari hindi kita ipagpapalit sa kanya. Nangako tayo di ba? Wag mo na siyang isipin. Sorry kung hindi ko matago pero wag mong iisipin na iiwan kita para sa kanya. Asawa pa din kita.” Sabi niya tas naluluha na siya.
“Shh… Sophia. That’s enough. This incident made me realize that I am not worth it to be your husband.”
“Dylan? Ano bang sinasabi mo?”
“Hindi mo maikakaila na mahal mo pa din si Angelo at mahal ka pa din niya. Ayoko ng ding pahirapan ang sarili ko… maging kayo. Sophia… aminin niyo man o hindi… ang musika niyo ang nagbubuklod sa inyong dalawa. Kitang kita yun ng lahat. Ramdam yun ng lahat.”
“Pero Dylan…”
“Okay lang ako.” Hinawakan ko yung kamay niya “Mas magiging masaya ako kung makikita kitang masaya.” Dagdag ko pa tas kiniss ko siya sa noo. “I want you to be happy.” Habol ko tas tumayo na ko.
“Dylan…” sabi niya pero hindi ko na siya pinansin.
Kinabukasan, lumabas na siya ng ospital. Idiniretso siya ni Louis sa hotel kung saan kami tumutuloy.
“Can we talk, Dyl—“ napahinto siya nang makita niya ang paligid. “What’s this?”
“I’m leaving.” Sagot ko.
“Where are you going?”
“I’m going back to States. Don’t worry I have already filed our divorce papers and in no time, you’ll be receiving it.”
“Ano bang problema Dylan? Bakit mo ba to ginagawa saken?”
“Alam naman natin ang totoo eh. Wag na nating pahirapan ang sarili natin.”
“Pero Dylan…”
“Stop it, okay? Hindi ako ang nararapat para sayo.” Sabi ko tas natahimik siya. Naluluha na siya kaya nilapitan ko na at niyakap sa huling pagkakataon.
I pat her head then I leave.
I always thought that I would be perfect for her. That I would always be the ideal husband she’s been dreaming of. That I would always be the person she wanted to be with forever. Despite of all my efforts, it’s still meaningless. The sad truth, I would never be perfect for her. I would never be the ideal husband she’s been dreaming of and I would never be the person she wanted to be with forever.
And the time has come when I finally realized that my fairytale wedding would always remain fairytale because it can never be true in reality.
Sophia’s POV
Pagkalabas ko sa ospital, hinatid ako ni Louis sa hotel. Minadali ko siya dahil gusto ko ngang makausap si Dylan at sa pag dating ko…
“Can we talk, Dyl—“ napahinto ako bigla sa nakita ko. Bakit may mga nakaimpake siyang gamit? “What’s this?” tanong ko.
“I’m leaving.” Sagot niya straightforwardly.
“Where are you going?” tanong ko ulit.
“I’m going back to States. Don’t worry I have already filed our divorce papers and in no time, you’ll be receiving it.” He answered. What? What the hell is happening to this guy?!
“Ano bang problema Dylan? Bakit mo ba to ginagawa saken?” I asked him again.
“Alam naman natin ang totoo eh. Wag na nating pahirapan ang sarili natin.” Sagot ulit niya.
“Pero Dylan…”
“Stop it, okay? Hindi ako ang nararapat para sayo.” Sabi niya tas natahimik ako. Naluluha na ako kaya nilapitan na niya ako at niyakap sa huling pagkakataon.
He patted my head then left.
I was so sad ending up like this. I may not love him in return but he seems to be so perfect for me. That he would always be the ideal husband I’ve been dreaming of. That he would always be the person I wanted to be with forever. Understanding, thoughtful, caring and all loving.
Niko went to the hotel that day telling me that Dylan had entrusted me to him.
“Sophia, aren’t you happy?” tanong saken ni Niko. “Magiging masaya na tayong dalawa. Di ba mahal mo pa rin naman ako?” dagdag pa niya.
“Niko, may asawa na ako di ba?”
“Pero pinagkatiwala ka na niya saken. Alam na niya ang totoo at nakikita niyang wala na siyang magagawa doon. Sophia kahit siya nararamdaman niyang para talaga tayo sa isa’t isa.” Tumingin ako sa kanya.
“Mark Angelo…” nagulat siya sa tawag ko “Can you not be selfish even just for once? Dylan is still my husband at hangga’t hindi pa kami naghihiwalay… hangga’t hindi pa ko pumipirma… asawa ko pa din siya. Oo pinagkatiwala niya ako sayo pero hindi mo ba naisip na nasasaktan din siya sa mga nangyayari?”
“Pero Sophia… di ba hinalikan mo ako sa pisngi? It only shows that I mean a lot to you.”
“That was just a good luck kiss, Angelo. Don’t ever think that it’s beyond that!” sigaw ko. Napatahimik siya at tumingin sa akin.
“Why Sophia? You already loved him?” he intriguingly asked.
“Don’t be so fatuous.”
“Answer me!” sigaw niya.
“Just stop it!” sigaw ko din tas nilayasan ko siya.
He’s being so irrational. Akala niya siguro ganun kadaling makipaghiwalay sa taong nagmahal sayo ng sobra.
I need to find Dylan. I need to catch him before it’s too late. Sinundan ko siya sa States at kinausap ng maayos.
Niko’s POV
Sophia is being so unfathomable. Lately, she’s showing me that she still likes me but now? What the hell is wrong with her? Did she already loved Dylan? Ang gulo kasi eh. Ang gulo gulo.
After that day, nabalitaan kong sinundan niya si Dylan sa States. Tss. She must’ve loved him na nga. But why does she keeps on showing me that she’s still into me? Ano? Timer? Asar!
Wala na akong nabalitaan sa kanya after 3 months. Ayoko na ding umasa na babalik siya. Kung masaya siya kay Dylan… edi magsama sila. Jusko naman!
Anyway, si Kuya Louis at Beatrice, kinasal na pala. Sila din ang nagkatuluyan bandang huli. Buti pa sila… ako kaya? Sus. Asa pa.
Pero kahit anong bitter ko dito, hindi ko pa din maitatago na mahal ko pa din si Sophia at siya lang ang gusto kong makasama.
One day, while visiting Sampaloc Lake for a walk naalala ko yung time na tinakas ko siya. At sa kakaimagine ko ata eh, feeling ko nakikita ko siya.
“Ano bang ginagawa natin dito?” tanong ng isang babae na tumabi sa akin. Napatingin ako sa kanya. Kamukha siya ni Sophia.
Teka nga, namamalikmata na ba ko dito o totoong siya yung nakikita ko?
Tinitigan ko ulit… sht.
“Teka? Sophia? A… anong ginagawa mo dito?” tanong ko.
“I just want to spend this day with you.”
Huh? Ano daw? Ano bang pinagsasasabi nito?
“Huh?” sagot ko tas sumandal siya sa rail at tumingin sa lake.
“Uhm… I also want to take this opportunity to talk to you.” Sabi niya. Teka? Parang nangyari na to?
“Talk to me?” tanong ko.
“Niko... I’m sorry.” Sabi niya. Sorry?
“Akala ko ba binalikan mo si Dylan? Akala ko kinalimutan mo na ko?” tanong ko
“Hindi naman talaga kita nakalimutan eh.” Sagot niya. Huh? Anong sabi niya?
“A… anong ibig mong sabihin?” tanong ko ulit.
Sophia’s POV
Finally, the truth has come on its own way.
*
“Sis, nabobored na ko. Matagal pa ba magbihis yang si Sophia?” Kristine asked.
“Hay nako, maghintay ka lang dyan. Ayan ka na naman sa pagiging mainipin mo eh.” Sagot naman ni Theresse. Maya maya, lumabas na ako.
“Okay ba?” tanong ko.
“OMG Sis! You’re the prettiest bride I’ve ever seen! For real!” sigaw ni Kristine.
“Aish! Bola bilog Kristine! Sabihin mo, naiinggit ka lang kasi hindi ka maganda pag ikaw yung kinasal. Hahaha!” pang-asar naman ni Theresse.
“Ewan ko sayo. Tara na nga!” sagot ni Kristine tas hinila niya ko palabas.
Wow.
Everything was set.
I was so nervous.
This is it.
Hindi na to isang panaginip. Today, our ending will achieve its happily ever after.
As I walk through the aisle, I was a bit emotional. I never expected that it would end this way… that I will be my bestfriend’s wife and he will be my husband.
He reached out his hand for me with a great smile on his face.
“I love you.” He said.
“I love you.” I replied.
Then we walked in front and had our vows.
NIKO: To my one and only bestfriend and my soon-to-be wife, I know we’ve been a lot of trials and lies but still, we have been strong enough to face it all. To face the truth. After 10 years since Mama Rosa adopted you, I know you were meant for me. I know, you are some I would want to be with forever not knowing that you are the person I’ve been searching for 10 years. My love for you never dies and though we have learned to love other people… still we end up loving each other. I could not say anything more. I just loved you so much, Sophia.
Sophia: Niko, we may have met at the wrong place and at the wrong time but our destiny moves in us that all the wrongs we have started… is now ending with only one truth and that is to be together forever. I was so thankful for not giving up and for keeping me feel that you’re the same Niko I’ve known since then. I promise not just to be a good wife and mother but also a best friend to you. I will always stay by your side ‘til richer or poorer, ‘til sickness and health, ‘til death do we part. I just loved you to so much that I never stopped believing in all the lies we had. Thank you for everything and I swear in front of all these people that I will love you forever.
After the wedding, we celebrated in Mama Rosa’s hotel catered by Lola’s restaurant.
We have invited a lot of friends including Dylan since he wanted to witness the truth about us.
How did all these things end up like this?
**
“Hindi naman talaga kita nakalimutan eh.” Sagot ko.
“A… anong ibig mong sabihin?” tanong niya ulit. “I thought kaya mo siya hinabol dahil mahal mo siya?”
“Dylan has always been a perfect husband material to me, but even though I can easily state the obvious about him, I cannot change the fact that the only person I loved dearly was not him… but you.” Parang nabigla siya sa mga sinabi ko “I still love you, Niko.” dagdag ko tas nakatulala lang siya saken.
“I can’t digest everything.”
“I said I love you.”
“Say what?” he asked again.
“I said…” then he cut my sentence and gave me a kiss.
He looked at me with his teary-eyes…
“I love you more. I love you more.” He replied then he hugged me tight.
After ng pag-amin namin… kinuwento ko ang buong nangyari na kaya ko sinundan si Dylan ay dahil gusto kong maging maayos ang lahat sa amin bago kami maghiwalay.
Yes, I do follow him pero gaya ng desisyon niya… hindi na namin ito napigilan.
Tinulot niya ang pagdidivorce namin at kasalukuyan ngayong, nakafocus sa mga business ng pamilya nila.
I may have hurt him pero ang sabi niya… he had hurt me a lot by being so selfish. But after that, he had realized that we two are not meant for each other.
FINALE