Pov. Lauren
Na het lezen voel ik me raar. Ze vinden me leuk?, maar hoe dan? en wie? Allemaal vragen komen in mijn op. Als Blake thuis komt moet ik hem spreken. Ik ben erg in de war van wat ik gelezen heb. Meent hij wel wat er in de brief staat? Of is het een grap? Als het een grap is, ben ik echt heel boos. Ik maak toast met ei en thee en loop naar de bank. Ik ga zitten en eet en drink alles rustig op. Wanneer ik klaar ben zet ik de TV aan. Ik zapp een beetje door de zenders en stop bij Xite. Ik zing mee met de nummers die worden gedraaid, maar mijn hoofd blijft toch bij de brief van Blake.
Wanneer ik klaar ben met het opruimen van de troep van de jongens zet ik de TV uit en ga op het balkon zitten. De zon schijnt in mijn gezicht, en geniet ervan. Ik pak een puzzle boek en ga alle woordzoekers maken. Er zitten ook sudoku puzzle's in maak ik ben daar echt heel slecht in. Ik ben er ooit aan begonnen maar in de tijd dat ik hem af had, had ik bijna de mount everest kunnen beklimmen.
Wanneer het 6 uur is ga ik weer eten, ik zie nog pizza van een paar dagen geleden en eet het op. Ik heb niet zoveel honger en blijf denken aan de brief van Blake. Ik kijk nog een paar youtube video's zodat ik wat slimmer word. Ik heb een soort eigen thuisschool. Ik kijk filmpjes op youtube en schrijf belangrijke dingen op in mijn aantekeningen schrift. Ik heb mijn koptelefoon op met muziek, anders hou het niet lang vol. Ik schrijf nog snel wat dingetjes op en net voor ik mijn markers wil pakken, knijpt iemand in mijn schouder. Ik schrik me dood en kijk snel op wie het is. Ik kijk verbaasd als ik zie dat het Cameron is.
'Cameron' zeg ik verbaasd. 'Hey kleintje', zegt hij voor ik in zijn armen spring. Ik zie de rest van de jongens ook komen en zie dat Nash er ook is. Hunter ziet me verbaasd kijken en probeerd zijn lach in te houden. 'Jack en Jack hebben voor vanavond geruild met Nash en Cameron', zegt Matthew en geeft me een knuffel. Ik voel de ogen van Blake in me branden, en weet dat hij me wilt spreken. Ik wil hem ook spreken, maar ik wil geen mensen meer pijn doen. Ik sta er wat ongemakkelijk bij en loop naar Nash.
Ik geef hem nu ook een knuffel en heb hem gemist. Wanneer we met zijn alle op de bank zitten en ze Magcon van vandaag uitgebreid hebben besproken, zie ik Blake nogsteeds naar me kijken. Ik knik en loop naar de kamer. 'Ik ga even naar de WC' zeg ik nog voor ik uit het zicht ben. 'Ik trek even andere kleren aan', hoor ik Blake zeggen en komt mijn kant op. 'Hey', zeg ik als hij voor me staat. Hij word rood waardoor ik glimlach. 'Meende je het?, wat in je brief stond?' Vraag ik nieuwschierig. Ik kan dit maar beter eerst vragen voor ik mezelf compleet voor schut zet. 'Tuurlijk meende ik het' zegt hij, en glimlacht. Ik sla hem in mijn armen en het voelt fijn. Blake kan echt heel goed knuffelen. 'Het spijt me Blake, dat ik je pijn heb gedaan. Dit was allemaal niet mijn bedoeling. Ik weet niet wat ik voel, en ik had ook nooit gedacht dat iemand me ooit leuk zou gaan vinden.', zeg ik allemaal achter elkaar. 'Het komt goed Lauren, je moet dit eerst even verwerken'. Hij wrijft over mijn rug en kijkt me aan met zijn mooie blauwe ogen. 'Ga jij maar eerst, ik moet me nu snel omkleden', zegt hij en geeft me nog een knipoog, waardoor ik bloos.
Ik loop terug naar de jongens en ga weer zitten op de bank naast Nash in het hoekje. Dat is een soort van mijn plekje geworden, ik zit er altijd. Ik probeer gesprekken te volgen, maar verzink diep in mijn gedachten....
Bedankt voor het lezen!!!
XX 💗